Terug Spanje binnen , het dorpje Lepe , om alle misverstanden te vermijden , gewoon voorbijgevaren ( voor insiders ) is een beetje thuis komen . Het ontvangstcomité
stond klaar ....Onderweg , weer een windstille dag op motor ( oeps de ventilator vergeten aan te zetten ) was de boot plotseling omringd door een grote school dolfijnen ,
op doortocht schijnbaar zoals ik , even mekaar aankijken , een blik van verstandhouding , en verder , ieder naar zijn bestemming . Ik had die avond afspraak met een
prachtige zonsondergang in Huelva , a red sky at night is a seaman's delight , poësie in licht en kleuren . En er waren nog details die mij Andaloesië deden herkennen ;
bij zonsondergang houden de vogels er luidkeels kwetterend reünie in de bomen tot de duisternis valt , krekels wrijven zich in de vleugels en zingen de frisse nacht
tegemoet en er hangt een mix van hier immer bloeiende geurige bloemen .
Het was al een tijdje geleden dat er een helpende hand mij op het ponton stond op te wachten , en de mensen houden van een praatje maken ,
even kletsen met een vreemde snuiter die een nog vreemder Spaans spreekt maar moeite heeft om hun gebrabbel "Andaloe" genaamd , te verstaan .Leuk is het wel .
Na nog een nachtje extra uitslapen , gaat de tocht verder naar Cadiz . Nu kan er toch een halve dag gezeild worden , en dat is een meevaller want die was niet
voorspeld. De yachthaven is een bont gezelschap van vertrekkers en terugkomers van zowat overal , waaronder een koppel landgenoten die ik nog in
Blankenberge gekruist heb , een kleine wereld . Cadiz is een mooie , levendige stad waar ik voor de verandering alleen duisternis fotos nam , en zo de beperkingen
van mijn fototoestelletje nog eens onder ogen kreeg . Nu , als de fotos te mooi worden wil iedereen hierheen komen wat niet de bedoeling is .
De rest van de nacht giet het water , maar s' morgens kan ik toch onder een droge hemel vertrekken , al ziet het zwarte gewelf er onheilspellend dreigend uit .
Ik zie de bui al hangen maar tegen alle verwachting in blijf ik er de ganse dag voor , naast of achter hangen en kom droog in Barbate aan .Dit authentieke
vissersdorpje kleurt mijn verhaal omdat het als eerste terug Senseopads in de rekken liggen heeft , ook bevindt de bodega die de heerlijke sherry met sinaastoevoeging
maakt en verkoopt , zich hier op een fietstrap afstand en hebben ze de slechtst beheerde jachthaven die ik tot nog toe aanliep .Het zou de test waard zijn om
zo maar binnen te lopen zonder vooraf de radio te gebruiken ( ze verstaan er toch niets van ), ergens te gaan liggen , langs het hek glijden en een paar dagen later
gewoon te vertrekken , niemand heeft het ooit gemerkt ! Je vaart dus binnen , legt aan op de eerste , beste en gemakkelijkste plaats om bij aanmelding te horen ; "pero
kabahero echtauchté nusitio pobarcoh de veintimetroh..." , daarbij zijn er in deze haven een honderdtal vrije plaatsen waarvan een tiental bezet ...
Adios Barbate , je WAS! een kanshebber om later mijn thuishaven te worden .
Portimão in het donker aanlopen is geen lachertje . Het pietluttige groene en rode lichtje dat de haveningang markeert , wordt pas goed zichtbaar als je het
kleinood aan je boegspriet kan rijgen , de kunst is om dan nog de pieren te ontwijken . Eénmaal tusen de muren is de yachthaven ingang goed aangeduid , maar
binnen begint het echte probleem . Er brand in de ganse haven geen enkel lichtje , na drie maal rondtuffen wist ik zo ongeveer waar er pontons lagen ,
maar klampen om de boot aan vast te maken waren niet te zien . Op goed geluk een grote vrije plaats gekozen en goed gegokt , want daags nadien zie je dat de
"visitors-plaatsen" met een opschrift "werken in uitvoering " gemerkt zijn en er voor de gelegenheid dunne nylon visdraad op borsthoogte overgespannen werd .
Spring daar maar eens van je boot in het donker... Wanneer je s morgens de receptie binnenstapt en één van de overtollige secretaresjes erover aanspreekt merk
je zeer vlug dat ze van de havensituatie niets afweten . Formulieren invullen , betalen en niet te veel storen is de normale gang van zaken . Overdag en met
goed weer ziet de haven er anders zeer voortreffelijk uit . Schijn bedriegt ook hier , als het weer verandert en er steekt een fikse zuidenwind op , slaan
de golven over de havenpieren en rollen zo de marina binnen , waar je dan continue ligt te schudden en beven . Het personeel dat het " veldwerk " moet
verrichten is zelden te bespeuren en meestal druk bezig hun vips in electrische golfkarretjes overal rond te rijden . Waar is de tijd dat het havenpersoneel
in zodiacs ons buiten de haven lag op te wachten om ons veilig binnen te leiden ( Porto , Lissabon ). De haven van Portimão , een afrader !
Ik kwam hier eigenlijk langs om enkele surfvrienden van Tarifa te begroeten . De surfclub was nog steeds dezelfde , de leden zo goed als...diegene die ik
best kende was enkele maanden eerder , haastig overleden na een agressieve ziekte . Dit herinnert er mij aan waarom ik nu op reis ben , waarom ik geen tijd
meer wil besteden in plaatsen waar ik niet graag ben . Portimão met zijn mondaine strand , Praia da Rocha is een mooie plaats , zand en rotskust van op de postkaarten ,
maar is ook de overwinter plaats voor vele oudere mensen . De ganse toeristische sektor is erop georganiseerd om daar geld uit te slaan . Veel restaurants
met goedkope maaltijden die eigenlijk niet echt lekker zijn , avondanimatie met tweederangs muziekanten , bingo en karaokeavonden zijn alom aanwezig .
Ouder worden is voor een stuk bewust periodes afsluiten , Portimao is een afgesloten hoofdstuk , hier kom ik niet meer terug .
Bij gebrek aan wind werd de tocht naar Faro een motortocht . De enorme laguna voor de stad is een ideale ankerplaats . Ik had de bedoeling niet om er langer te
vertoeven dus , s'morgens het anker gelicht en verder op motor naar Huelva , Spanje .
Terug Spanje binnen , het dorpje Lepe , om alle misverstanden te vermijden , gewoon voorbijgevaren ( voor insiders ) is een beetje thuis komen . Het ontvangstcomité
stond klaar ....Onderweg , weer een windstille dag op motor ( oeps de ventilator vergeten aan te zetten ) was de boot plotseling omringd door een grote school dolfijnen ,
op doortocht schijnbaar zoals ik , even mekaar aankijken , een blik van verstandhouding , en verder , ieder naar zijn bestemming . Ik had die avond afspraak met een
prachtige zonsondergang in Huelva , a red sky at night is a seaman's delight , poësie in licht en kleuren . En er waren nog details die mij Andaloesië deden herkennen ;
bij zonsondergang houden de vogels er luidkeels kwetterend reünie in de bomen tot de duisternis valt , krekels wrijven zich in de vleugels en zingen de frisse nacht
tegemoet en er hangt een mix van hier immer bloeiende geurige bloemen .
Het was al een tijdje geleden dat er een helpende hand mij op het ponton stond op te wachten , en de mensen houden van een praatje maken ,
even kletsen met een vreemde snuiter die een nog vreemder Spaans spreekt maar moeite heeft om hun gebrabbel "Andaloe" genaamd , te verstaan .Leuk is het wel .
Na nog een nachtje extra uitslapen , gaat de tocht verder naar Cadiz . Nu kan er toch een halve dag gezeild worden , en dat is een meevaller want die was niet
voorspeld. De yachthaven is een bont gezelschap van vertrekkers en terugkomers van zowat overal , waaronder een koppel landgenoten die ik nog in
Blankenberge gekruist heb , een kleine wereld . Cadiz is een mooie , levendige stad waar ik voor de verandering alleen duisternis fotos nam , en zo de beperkingen
van mijn fototoestelletje nog eens onder ogen kreeg . Nu , als de fotos te mooi worden wil iedereen hierheen komen wat niet de bedoeling is .
De rest van de nacht giet het water , maar s' morgens kan ik toch onder een droge hemel vertrekken , al ziet het zwarte gewelf er onheilspellend dreigend uit .
Ik zie de bui al hangen maar tegen alle verwachting in blijf ik er de ganse dag voor , naast of achter hangen en kom droog in Barbate aan .Dit authentieke
vissersdorpje kleurt mijn verhaal omdat het als eerste terug Senseopads in de rekken liggen heeft , ook bevindt de bodega die de heerlijke sherry met sinaastoevoeging
maakt en verkoopt , zich hier op een fietstrap afstand en hebben ze de slechtst beheerde jachthaven die ik tot nog toe aanliep .Het zou de test waard zijn om
zo maar binnen te lopen zonder vooraf de radio te gebruiken ( ze verstaan er toch niets van ), ergens te gaan liggen , langs het hek glijden en een paar dagen later
gewoon te vertrekken , niemand heeft het ooit gemerkt ! Je vaart dus binnen , legt aan op de eerste , beste en gemakkelijkste plaats om bij aanmelding te horen ; "pero
kabahero echtauchté nusitio pobarcoh de veintimetroh..." , daarbij zijn er in deze haven een honderdtal vrije plaatsen waarvan een tiental bezet ...
Adios Barbate , je WAS! een kanshebber om later mijn thuishaven te worden .
Portimão in het donker aanlopen is geen lachertje . Het pietluttige groene en rode lichtje dat de haveningang markeert , wordt pas goed zichtbaar als je het
kleinood aan je boegspriet kan rijgen , de kunst is om dan nog de pieren te ontwijken . Eénmaal tusen de muren is de yachthaven ingang goed aangeduid , maar
binnen begint het echte probleem . Er brand in de ganse haven geen enkel lichtje , na drie maal rondtuffen wist ik zo ongeveer waar er pontons lagen ,
maar klampen om de boot aan vast te maken waren niet te zien . Op goed geluk een grote vrije plaats gekozen en goed gegokt , want daags nadien zie je dat de
"visitors-plaatsen" met een opschrift "werken in uitvoering " gemerkt zijn en er voor de gelegenheid dunne nylon visdraad op borsthoogte overgespannen werd .
Spring daar maar eens van je boot in het donker... Wanneer je s morgens de receptie binnenstapt en één van de overtollige secretaresjes erover aanspreekt merk
je zeer vlug dat ze van de havensituatie niets afweten . Formulieren invullen , betalen en niet te veel storen is de normale gang van zaken . Overdag en met
goed weer ziet de haven er anders zeer voortreffelijk uit . Schijn bedriegt ook hier , als het weer verandert en er steekt een fikse zuidenwind op , slaan
de golven over de havenpieren en rollen zo de marina binnen , waar je dan continue ligt te schudden en beven . Het personeel dat het " veldwerk " moet
verrichten is zelden te bespeuren en meestal druk bezig hun vips in electrische golfkarretjes overal rond te rijden . Waar is de tijd dat het havenpersoneel
in zodiacs ons buiten de haven lag op te wachten om ons veilig binnen te leiden ( Porto , Lissabon ). De haven van Portimão , een afrader !
Ik kwam hier eigenlijk langs om enkele surfvrienden van Tarifa te begroeten . De surfclub was nog steeds dezelfde , de leden zo goed als...diegene die ik
best kende was enkele maanden eerder , haastig overleden na een agressieve ziekte . Dit herinnert er mij aan waarom ik nu op reis ben , waarom ik geen tijd
meer wil besteden in plaatsen waar ik niet graag ben . Portimão met zijn mondaine strand , Praia da Rocha is een mooie plaats , zand en rotskust van op de postkaarten ,
maar is ook de overwinter plaats voor vele oudere mensen . De ganse toeristische sektor is erop georganiseerd om daar geld uit te slaan . Veel restaurants
met goedkope maaltijden die eigenlijk niet echt lekker zijn , avondanimatie met tweederangs muziekanten , bingo en karaokeavonden zijn alom aanwezig .
Ouder worden is voor een stuk bewust periodes afsluiten , Portimao is een afgesloten hoofdstuk , hier kom ik niet meer terug .
Bij gebrek aan wind werd de tocht naar Faro een motortocht . De enorme laguna voor de stad is een ideale ankerplaats . Ik had de bedoeling niet om er langer te
vertoeven dus , s'morgens het anker gelicht en verder op motor naar Huelva , Spanje .
