De overtocht naar São Miguel is er één om vlug te vergeten , geen fluit wind en dus de ganse tocht duwt het brommertje ons vooruit .
Reeds ver voor aankomst ziet men Ponta Delgada liggen ....een 20 verdiepen tellend hotel dat midden in de baai ligt verstoort
de skyline in die mate dat er maar twee oplossingen zijn ; afbreken of een vuurtoren van maken . Bij aankomst staan de marineiros al onder de douche
en is het gissen waarheen . In de oude haven vinden we een vrije stijger en gaan er graag liggen . Aan hetzelfde ponton ligt immers de Paloma van
Zwitserse vrienden die ik vorig jaar leerde kennen . Ze komen terug van de "Karibik" en hebben nogal wat pech gekend ; motor kapot , schroefbladen
verloren ( koop geen klapschroef , want dit is een terugkerend verhaal !)...ze liggen hier al enkele maanden te herstellen , ook mentaal .
Hun drie spruiten ( de oudste is er acht ) vinden het allemaal prachtig , ze zijn volledig opgenomen door hun Portugese vriendjes , en zouden
het liefst hier blijven . Vader heeft echter heimwee naar de alpenweiden en moeder is een te brave echtgenote ...Het ga jullie goed !
Een kroegterras verder zitten er nog ouwe bekenden . Tony en Doug , behorend tot het meubilair in Gibraltar en terukerend van de Bermuden , ze
zitten hier op een gunstige wind te wachten die hen terugvoert naar hun geliefde stamkroeg . ( Charlies voor de ingewijden ). Ze zijn nogal
kieskeurig en zullen hier nog zitten ,als twee kibbelende oudjes uit de Muppets , als ik al lang vertrokken ben . Ponta Delgada ontdekken
is een aangename belevenis , eens door de befaamde stadspoort wordt je meegesleurd door een bruisende sfeer eigen aan een echte stad . Steegsjes met terrasjes
van oude cafeetjes of typische restaurantjes , boetiekjes ,bazaartjes , souvenierhokjes , fleurige parken ,historische gebouwen en zefs een
authentieke dodenstad waar ik , als het ooit zover komt :) , nog graag zou wonen .
São Miguel is veruit het grootste eiland in oppervlakte en bevolkingsaantal . Meer dan de helft van alle Azorianen heeft hier een stekje .
Op een gehuurde scooter gingen we op verkenning . Alle secundaire wegen , zeg maar het ganse binnenland is afgeboord met bloeiende Hortensias ,
enig mooi .Van de Whalewatch uitkijkposten aan de kust voert de weg je naar het groene-en blauwe kratermeer in één van het eiland's grootste vulkanen .
Een onverwachte regebui stuurde ons doornat terug naar de boot en de realiteit ..Dit is een kroniek van een aangekondigd afscheid , mijn Engelse
bemanning , waar ik ondertussen veel plezier mee beleefd heb , vliegen terug naar Cornwall hun thuishaven , maar met de belofte komend jaar een
volgende etappe mee te zeilen . Ze zijn van harte welkom ! Voor mij het sein om verder te trekken , op dagzeiltocht afstand ligt Terceira ....
