Het beloofde zeilweer is toch tot bij mij geraakt . Volle zon en een stevige wind van achteren ...ruim tot voor de wind en het gaat vooruit .
Er moet op zee tussen wat ondiepten en rotsen gestuurd worden , en gelukkig staan die allen netjes op de kaart want de gevaarlijke plaatsen
markeren met een boei is hier een brug te ver . De met olie besmeurde kusten zijn ze hier schijnbaar dan toch vergeten . De wind ruimt wat en terug
richting kust varen we nu half tot scherp aan de wind . De eilanden voor de kust doen de wind versnellen , een permanente 5 met vlagen van 6 of meer
doen de boot op zijn kantje zeilen . Eigenlijk moet er gereefd worden , maar we spuiten de Ria van Pontevedra al binnen , ik heb er geen zin in en het
is de moeite niet meer , al kan uit het roer lopen soms maar net vermeden worden . De luxueuze haven van Sanxenxo ontvangt mij met een fles Albariño ,
de lekkere streekwijn , en een gepeperde rekening . Het stadje is het St. Tropez van de Rias Baixas , het stikt er van de Madrilenen en de stranden rondom
liggen vol zwabberkonten die bakken in eigen vet . Een permanente kermis houdt de kinderen zoet terwijl papa zich op één van de ontelbare terrassen te goed
doet aan wat gefrituurde rommel doorgespoeld met een vakantiedrankje . Na zonsondergang maken de onschuldige terrassen plaats voor luidruchtige discotheken
die hun laatste dansbeats de stilte insturen tegen zes uur s'morgens , en dit rond de yachthaven . Veel slapen was er niet bij , en dit was dus duidelijk
de foute haven keuze , hier moet je niet zijn . Wat betere voorbereiding had mij kunnen vertellen dat amper drie mijl verderop een haventje lag aan een pittoresk
dorpje Combarro , dat deel uitmaakt van Poio , het vermoedelijke geboortedorp van mijn illustere voorganger Kristoffel Colombus .
Nauwelijks aangemeerd spreekt mijn overbuur mij aan om meer te weten te komen over mijn boot . Zeer vlug bleek echter dat hij ook muziekant was en dat diezelfde
avond de dertigste verjaardag gevierd werd van de "watermolen" gekend om zijn wekelijkse folkconcerten gevolgd door een jammsession .
Enkele uren later was iedereen het erover eens dat de ongewone gelegenheidscombinatie van akordeon , castagnetten en een Belgische gaiteiro een succestrio
vormde . Eeuwige roem is nu al ons deel , en door kon ik zelfs mijn vroegere gaitaleraar Suso van overtuigen die daags nadien op bezoek kwam .;) .
Morgen gaat het naar Baiona , de laatste Spaanse haven voor de Portugese grens . Suso komt mij uitwuiven met een etentje , een waardig maar tijdelijk
afscheid van Spanje .
Luis stond keurig op de afspraak , op de dijk in een geinproviseerd zeemansplunje en met proviandzak .
Het hotel kon hem voor een dag gestolen worden , en hij zou kost wat kost een etappe meevaren .
De aangekondigde tweede boot die meezeilen wou stuurde zijn kat , de kater bleef aan boord , zodat we de zee voor ons alleen hadden .
Een konstante 3 à 4 Bf onder een zonnige hemel zorgde voor aangenaam zeilweer . Toen na de middag de bewolking snel toenam en
ik mijn zeilpak aantrok keek Luis me wat verbaasd aan , grote voorbereidingen ? Nu begin ik de onbetrouwbare weersvoorspellingen
hier al wat gewoon te worden en ook de voortekenen van slecht weer komen mij bekend voor . Een lange zwarte sigaarwolk , met hier en daar
een flard uitgescheurd , met daaronder een grijs ondoorzichtbaar gordijn is het sein voor " all hands on deck " . Het is een soort
lokale "pampero" , plotse hevige regen en harde wind uit onvoorspelbare richting .Een half uur later was het voorbij , de koers terug bijgesteld ,
en Luis , die ondertussen wel een trendy K-way aangetrokken had , onderkoeld en doornat als een verzopen garnaal de kajuit in om naast de nu
ronkende motor wat op te warmen . De ria van Sada binnengetuft , nog lekker gaan eten , een warme knuffel van Carmen en vriend Luis zag er
al heel wat beter uit .
In Sada werden voor het eerste bierfeesten georganiseerd , en daar moest ik wel eens een kijkje nemen. Ook even proeven van het artisanaal gebrouwen
gerstenat dat zelfs in het Nederlands aangekondigd werd als " handwerk bier " . Leuk , maar de muziekale begeleiding van lokale muziekgroepjes
was zo slecht , het leek wel een competitie vals zingen , dat de fun er vlug af was . Iedereen scheen last te hebben van de aanhoudende regen ,
het is de meest regenachtige augustusmaand van de laatste tien jaar in Galicië , en het zou er de komende dagen niet op verbeteren .
In de regen voorbij Coruña naar Malpica gezeild , een vissersdorpje dat er wat troosteloos bijligt zeker aan de visserskant ( er is ook een mooie
strandkant waar de jeugd gaat golfsurfen ) waar ik moet gaan ankeren zo net buiten de haven .
De deining van de oceaan rolt er binnen en het is onaangenaam slapen .
Ik wacht nog een dagje af op hoop van beter weer maar heb het toen ook gehad , en vertrek de volgende morgen .In de regen , door de mist met beide
ogen op de plotter richting Camariñas , op de motor want het beetje wind dat er is zit in het zuiden . De Duitse buren , komen van Kiel en
gaan einde dit jaar ook de Atlantik over , dus die zien we nog terug . De volgende morgen zit er eindelijk wat zon en wordt het pas
duidelijk dat we weer in een zeer mooie baai liggen . Ik wil van het mooie weer profiteren en van een zacht windje gebruik maken om wat
"blue water sailing " te oefenen . Wanneer er nog wat dolfijnen op bezoek komen kan de pret niet meer op .
Vanaf nu is de koers puur zuid , de hoek van Galicië is gerond en varen we de zon tegemoet .Na de middag valt de wind helemaal weg , en glijdt
de Muxicas als over een spiegel de haven van Muros tegemoet . Het is ondertussen zeer warm geworden en van in Engeland geleden dat ik nog zonnecreme
gebruikt heb . Het wel toeristische dorpje Muros kende ik van op de motor tochten , en het is nog steeds even mooi.
Inkopen , terrasje doen , visje eten , boot prepareren want vanaf morgen wordt noorderwind voorspeld , en wil ik onder volle zon met de gennaker
Pontevedra aanvliegen ....Nee dus , de weersvoorspellingen laten het weer eens afweten , en onder een mistige , regenachtige en windstille
ochtend wordt het vertrek een dagje uitgesteld . Het wordt een dagje pinten drinken met de ondertussen ook gearriveerde Duitsers en enkele hier
geparkeerde Engelsen . En misschien wordt het morgen beter , al wordt het ook nooit goed.....
Het beloofde zeilweer is toch tot bij mij geraakt . Volle zon en een stevige wind van achteren ...ruim tot voor de wind en het gaat vooruit .
Er moet op zee tussen wat ondiepten en rotsen gestuurd worden , en gelukkig staan die allen netjes op de kaart want de gevaarlijke plaatsen
markeren met een boei is hier een brug te ver . De met olie besmeurde kusten zijn ze hier schijnbaar dan toch vergeten . De wind ruimt wat en terug
richting kust varen we nu half tot scherp aan de wind . De eilanden voor de kust doen de wind versnellen , een permanente 5 met vlagen van 6 of meer
doen de boot op zijn kantje zeilen . Eigenlijk moet er gereefd worden , maar we spuiten de Ria van Pontevedra al binnen , ik heb er geen zin in en het
is de moeite niet meer , al kan uit het roer lopen soms maar net vermeden worden . De luxueuze haven van Sanxenxo ontvangt mij met een fles Albariño ,
de lekkere streekwijn , en een gepeperde rekening . Het stadje is het St. Tropez van de Rias Baixas , het stikt er van de Madrilenen en de stranden rondom
liggen vol zwabberkonten die bakken in eigen vet . Een permanente kermis houdt de kinderen zoet terwijl papa zich op één van de ontelbare terrassen te goed
doet aan wat gefrituurde rommel doorgespoeld met een vakantiedrankje . Na zonsondergang maken de onschuldige terrassen plaats voor luidruchtige discotheken
die hun laatste dansbeats de stilte insturen tegen zes uur s'morgens , en dit rond de yachthaven . Veel slapen was er niet bij , en dit was dus duidelijk
de foute haven keuze , hier moet je niet zijn . Wat betere voorbereiding had mij kunnen vertellen dat amper drie mijl verderop een haventje lag aan een pittoresk
dorpje Combarro , dat deel uitmaakt van Poio , het vermoedelijke geboortedorp van mijn illustere voorganger Kristoffel Colombus .
Nauwelijks aangemeerd spreekt mijn overbuur mij aan om meer te weten te komen over mijn boot . Zeer vlug bleek echter dat hij ook muziekant was en dat diezelfde
avond de dertigste verjaardag gevierd werd van de "watermolen" gekend om zijn wekelijkse folkconcerten gevolgd door een jammsession .
Enkele uren later was iedereen het erover eens dat de ongewone gelegenheidscombinatie van akordeon , castagnetten en een Belgische gaiteiro een succestrio
vormde . Eeuwige roem is nu al ons deel , en door kon ik zelfs mijn vroegere gaitaleraar Suso van overtuigen die daags nadien op bezoek kwam .;) .
Morgen gaat het naar Baiona , de laatste Spaanse haven voor de Portugese grens . Suso komt mij uitwuiven met een etentje , een waardig maar tijdelijk
afscheid van Spanje .
Luis stond keurig op de afspraak , op de dijk in een geinproviseerd zeemansplunje en met proviandzak .
Het hotel kon hem voor een dag gestolen worden , en hij zou kost wat kost een etappe meevaren .
De aangekondigde tweede boot die meezeilen wou stuurde zijn kat , de kater bleef aan boord , zodat we de zee voor ons alleen hadden .
Een konstante 3 à 4 Bf onder een zonnige hemel zorgde voor aangenaam zeilweer . Toen na de middag de bewolking snel toenam en
ik mijn zeilpak aantrok keek Luis me wat verbaasd aan , grote voorbereidingen ? Nu begin ik de onbetrouwbare weersvoorspellingen
hier al wat gewoon te worden en ook de voortekenen van slecht weer komen mij bekend voor . Een lange zwarte sigaarwolk , met hier en daar
een flard uitgescheurd , met daaronder een grijs ondoorzichtbaar gordijn is het sein voor " all hands on deck " . Het is een soort
lokale "pampero" , plotse hevige regen en harde wind uit onvoorspelbare richting .Een half uur later was het voorbij , de koers terug bijgesteld ,
en Luis , die ondertussen wel een trendy K-way aangetrokken had , onderkoeld en doornat als een verzopen garnaal de kajuit in om naast de nu
ronkende motor wat op te warmen . De ria van Sada binnengetuft , nog lekker gaan eten , een warme knuffel van Carmen en vriend Luis zag er
al heel wat beter uit .
In Sada werden voor het eerste bierfeesten georganiseerd , en daar moest ik wel eens een kijkje nemen. Ook even proeven van het artisanaal gebrouwen
gerstenat dat zelfs in het Nederlands aangekondigd werd als " handwerk bier " . Leuk , maar de muziekale begeleiding van lokale muziekgroepjes
was zo slecht , het leek wel een competitie vals zingen , dat de fun er vlug af was . Iedereen scheen last te hebben van de aanhoudende regen ,
het is de meest regenachtige augustusmaand van de laatste tien jaar in Galicië , en het zou er de komende dagen niet op verbeteren .
In de regen voorbij Coruña naar Malpica gezeild , een vissersdorpje dat er wat troosteloos bijligt zeker aan de visserskant ( er is ook een mooie
strandkant waar de jeugd gaat golfsurfen ) waar ik moet gaan ankeren zo net buiten de haven .
De deining van de oceaan rolt er binnen en het is onaangenaam slapen .
Ik wacht nog een dagje af op hoop van beter weer maar heb het toen ook gehad , en vertrek de volgende morgen .In de regen , door de mist met beide
ogen op de plotter richting Camariñas , op de motor want het beetje wind dat er is zit in het zuiden . De Duitse buren , komen van Kiel en
gaan einde dit jaar ook de Atlantik over , dus die zien we nog terug . De volgende morgen zit er eindelijk wat zon en wordt het pas
duidelijk dat we weer in een zeer mooie baai liggen . Ik wil van het mooie weer profiteren en van een zacht windje gebruik maken om wat
"blue water sailing " te oefenen . Wanneer er nog wat dolfijnen op bezoek komen kan de pret niet meer op .
Vanaf nu is de koers puur zuid , de hoek van Galicië is gerond en varen we de zon tegemoet .Na de middag valt de wind helemaal weg , en glijdt
de Muxicas als over een spiegel de haven van Muros tegemoet . Het is ondertussen zeer warm geworden en van in Engeland geleden dat ik nog zonnecreme
gebruikt heb . Het wel toeristische dorpje Muros kende ik van op de motor tochten , en het is nog steeds even mooi.
Inkopen , terrasje doen , visje eten , boot prepareren want vanaf morgen wordt noorderwind voorspeld , en wil ik onder volle zon met de gennaker
Pontevedra aanvliegen ....Nee dus , de weersvoorspellingen laten het weer eens afweten , en onder een mistige , regenachtige en windstille
ochtend wordt het vertrek een dagje uitgesteld . Het wordt een dagje pinten drinken met de ondertussen ook gearriveerde Duitsers en enkele hier
geparkeerde Engelsen . En misschien wordt het morgen beter , al wordt het ook nooit goed.....
