Hoeveel maal ik deze stad bezocht heb , ik weet het niet meer en toch is er steeds iets nieuws te beleven . De vele toeristen kleuren de trekplijsters
maar dat deden ze vroeger ook al . De stijl is wat veranderd , voordien namen ze fotos van wat ze te zien kregen , nu van wat ze niet kunnen zien . De alom
tegenwoordige wandelstokachtige verlengstukken van de spiegels voor de toekomst brengen deze ijdeltuiten in vervoering . Wanneer iemand een foto van je neemt
zit er een verhaal aan vast , als je het zelf moet doen is er iets mis , weet dat de beste selfies die zijn waar je zelf niet op staat ! Ook loopt men de stad
te bekijken met het internet in de aanslag in plaats van overvallen te worden door verrassing , verbijstering of avontuur .
Lisboa is een opvallende mengelmoes van de wereldbevolking , alle overzeese Portugese gebieden zijn hier vertegenwoordigd en al deze kleuren zijn ook
duidelijk geintegreerd in het maatschappelijk pallet . Centraal afrikanen ( Guinnee , Sao Tomé , Kaapverdianen ) Angolezen , Indiers ( Goa ) Chinezen ( Macau ) en
natuurlijk de Zuid Amerikanen vormen hier één Portugal , spreken allemaal dezelfde taal en lopen allen Europees gekleed . Een verdwaalde , vermomde arabier
valt hier op in het straatbeeld , en dat is bij ons ( bij jullie) in Belgie wel even anders .
De crisis heeft hier nochthans ook toegeslagen . De eens zo prestigieuse expo site heeft een opknapbeurt nodig , de haven waar we liggen valt bij laag tij
half droog ( Blankenberge heeft er niets aan ) en veel gebouwen , ook nieuwe staan leeg . Wanneer ik de mensen erover aanspreek vertellen ze bedenkelijk ,
hun wijsvinger en duim overelkaar wrijvend ; " we hebben geen tijd..."
Laat mij duidelijk zijn , Lissabon blijft een fantastische stad , wellicht , voor mij in elk geval , de mooiste hoofdstad van Europa .De 60 mijl vanaf
Peniche werden voor de wind vliegend afgelegd . Enkel groot zeil op en snelheden tot net geen 12 knopen , was het maar altijd zo .
De sensatie om onder volle zeilen tien mijl de Taag op te varen is overweldigend . Achtereenvolgend passeer je het mondaine Cascais , de Torre de Belém ,
het monument voor de zeevarenden met op de achtergrond het klooster van Hyronimus , onder de luidruchtige maar imposante brug " 25 de abril" door , voorbij
de Praça de Comercio ,het stadscentrum en de vroegere koninklijke paleizen , de Cathedraal om aan Europa's langste brug "Vasco da Gama" de haven van de
aanpalenende wereldexpo 98 binnen te varen . We genoten van Lisboa's beste visrestaurant , moesten er jammer genoeg ook het gelag betalen , en vonden
nadien het spotgoedkope maar schitterende American old school burger restaurant . De zon maakte de dagen zomers warm en s' nacht werd de ziel verwend met
uitstekende Fado .Aanvankelijk voor een volzette zaal , maar toen Tony vertelde dat zijn kameraad een Galische gaita speler was werd het reserve tafeltje
voor ons gedekt . Toen we later op de avond kennis maakten met de eigenaar , Portugese gitaar speler , componist en concervatoriumprof , enkele whiskies
samen dronken en muziekideeen uitwisselden werden we , net als onze illustere voorgangers en bezoekers uit het fotoalbum ( Richard Branson , Woody Allen )
als echte vips behandeld . De boot is nu een CD een Dvd en een Portugese gitaar rijker . Muxicas of Musicas.... vanaf morgen terug onder zeil , de zee roept .
Hoeveel maal ik deze stad bezocht heb , ik weet het niet meer en toch is er steeds iets nieuws te beleven . De vele toeristen kleuren de trekplijsters
maar dat deden ze vroeger ook al . De stijl is wat veranderd , voordien namen ze fotos van wat ze te zien kregen , nu van wat ze niet kunnen zien . De alom
tegenwoordige wandelstokachtige verlengstukken van de spiegels voor de toekomst brengen deze ijdeltuiten in vervoering . Wanneer iemand een foto van je neemt
zit er een verhaal aan vast , als je het zelf moet doen is er iets mis , weet dat de beste selfies die zijn waar je zelf niet op staat ! Ook loopt men de stad
te bekijken met het internet in de aanslag in plaats van overvallen te worden door verrassing , verbijstering of avontuur .
Lisboa is een opvallende mengelmoes van de wereldbevolking , alle overzeese Portugese gebieden zijn hier vertegenwoordigd en al deze kleuren zijn ook
duidelijk geintegreerd in het maatschappelijk pallet . Centraal afrikanen ( Guinnee , Sao Tomé , Kaapverdianen ) Angolezen , Indiers ( Goa ) Chinezen ( Macau ) en
natuurlijk de Zuid Amerikanen vormen hier één Portugal , spreken allemaal dezelfde taal en lopen allen Europees gekleed . Een verdwaalde , vermomde arabier
valt hier op in het straatbeeld , en dat is bij ons ( bij jullie) in Belgie wel even anders .
De crisis heeft hier nochthans ook toegeslagen . De eens zo prestigieuse expo site heeft een opknapbeurt nodig , de haven waar we liggen valt bij laag tij
half droog ( Blankenberge heeft er niets aan ) en veel gebouwen , ook nieuwe staan leeg . Wanneer ik de mensen erover aanspreek vertellen ze bedenkelijk ,
hun wijsvinger en duim overelkaar wrijvend ; " we hebben geen tijd..."
Laat mij duidelijk zijn , Lissabon blijft een fantastische stad , wellicht , voor mij in elk geval , de mooiste hoofdstad van Europa .De 60 mijl vanaf
Peniche werden voor de wind vliegend afgelegd . Enkel groot zeil op en snelheden tot net geen 12 knopen , was het maar altijd zo .
De sensatie om onder volle zeilen tien mijl de Taag op te varen is overweldigend . Achtereenvolgend passeer je het mondaine Cascais , de Torre de Belém ,
het monument voor de zeevarenden met op de achtergrond het klooster van Hyronimus , onder de luidruchtige maar imposante brug " 25 de abril" door , voorbij
de Praça de Comercio ,het stadscentrum en de vroegere koninklijke paleizen , de Cathedraal om aan Europa's langste brug "Vasco da Gama" de haven van de
aanpalenende wereldexpo 98 binnen te varen . We genoten van Lisboa's beste visrestaurant , moesten er jammer genoeg ook het gelag betalen , en vonden
nadien het spotgoedkope maar schitterende American old school burger restaurant . De zon maakte de dagen zomers warm en s' nacht werd de ziel verwend met
uitstekende Fado .Aanvankelijk voor een volzette zaal , maar toen Tony vertelde dat zijn kameraad een Galische gaita speler was werd het reserve tafeltje
voor ons gedekt . Toen we later op de avond kennis maakten met de eigenaar , Portugese gitaar speler , componist en concervatoriumprof , enkele whiskies
samen dronken en muziekideeen uitwisselden werden we , net als onze illustere voorgangers en bezoekers uit het fotoalbum ( Richard Branson , Woody Allen )
als echte vips behandeld . De boot is nu een CD een Dvd en een Portugese gitaar rijker . Muxicas of Musicas.... vanaf morgen terug onder zeil , de zee roept .
