Ik ben Vandevoorde Dorine, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Doortje.
Ik ben een vrouw en woon in Lauwe (België) en mijn beroep is weefselcontroleuse.
Ik ben geboren op 20/10/1963 en ben nu dus 61 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: sport in het algemeen.
Door wandelsport Vlaanderen werd de wandelclub WSV Wervik uitgekozen ter gelegenheid van hun 43° Tabakstocht. De start was vanuit de Pionier, een mooie grote moderne zaal gelegen nabij de atletiekpiste en het nieuwe voetbalstadium van Wervik. Het parcours zou meestal gaan richting Kruiseke en Geluwe en ook het domein Balokken. de wandelaars koden ook mits vertoon van de controlekaart gratis het tabaksmuseum bezoeken.
Wat aanvankelijk een mooie tocht moest worden, was in de praktijk niet zo denderend. We kregen teveel asfalt en beton onder de voeten. De parcourbouwer liet veel onverharde paden links liggen, zodat deze tocht niet echt tot zijn recht kwam. Het begin was goed en het domein de Balokken, wat er tussen lag was niet schitterend.
Jammer voor deze uitgave van Vlaanderen wandelt. Toch enkele mooie zichten.
De Kruisekemolen ook wel Ma Campagne-Molen of Claeys' Molen, is een windmolen in de Belgische stad Wervik. De Kruisekemolen staat in de Kruisekestraat, die Wervik verbindt met het dorp Kruiseke.
Er wordt beweerd dat er al in 1225 windmolens in Wervik opgericht werden. De bloeiperiode van de Wervikse molens is te stellen in de eerste helft van de 19de eeuw. Op een plan dat opgemaakt werd in 1845, staan veertien windmolens. Dit heeft ervoor gezorgd dat die straat tot op vandaag de Molenstraat wordt genoemd. Naast de Kruisekemolen is er in Wervik ook nog de Briekenmolen.
De Kruisekemolen staat er al van in de 16de eeuw. Op een plan van Jacob van Deventer ziet men al omstreeks 1560 een molen afgebeeld. Tot aan de Franse Revolutie mocht niemand zonder goedkeuring van de landheer een molen oprichten. De landheer bezat het windrecht als een van de vele rechten. Wanneer de landheer de oprichting wel toeliet, werd hem een jaarlijkse cijns betaald.
De oprichter van de molen was Pieter Franciscus Paret (1685 1766). Hij was onder ander olie- en washandelaar. Vele van zijn rekeningen werden terug gevonden in de Sint-Medarduskerk. Op het moment van de oprichting was Paret schepen van de stad.
De molen zou overgelaten worden aan de verwante familie Van Elslandes. Dit is dezelfde familie die ook de Briekenmolen in bezit had. Deze familie hield de molen in bezit tot aan de Eerste Wereldoorlog.
Tijdens de Eerste Wereldoorlog, in oktober 1914, werd de Kruisekemolen verwoest door de Duitsers. Met het geld dat de eigenaars, de familie Derrevaux-Van Elslande, had gekregen als oorlogsschade, kochten ze een nieuwe molen. Ze kochten de Hondvleesmolen uit Lauwe. Dit was een oliemolen die omgevormd werd door Derrevaux tot een tarwemolen. In 1922 was de molen in handen van de familie Claeys. Deze zorgden ervoor dat de molen heropgebouwd werd in Wervik. Later plaatste hij een dieselmotor om ook graan te kunnen malen wanneer het windstil was.Tijdens de Tweede Wereldoorlog was de molen nog op in gebruik, maar in de jaren erna werd het steeds moeilijker rendabel te blijven. De mechanische bedrijven om granen te malen werden opgericht. Dit betekende het einde van de bijna drie eeuwen windmolengebruik. Reeds in 1944 werd de molen als monument beschermd.[1]
Op 13 november 1979 werd de stad Wervik eigenaar van de molen, het molenhuis en de grond. In 1985 werd de molen gerestaureerd door de stad. In 1997 waren de werken af en vond de plechtige inhuldiging plaats.
Hier aangekomen in het domein de Balokken. Het 36 hectare grote recreatie-domein De Balokken vormt de ideale plaats om te onthaasten. Het zit tussen de nieuwe en de oude Leie geklemd. Het ontstond bij de rechttrekking van een Leiemeander begin de jaren 1990, toen de rivier voor grotere schepen bevaarbaar werd gemaakt.
Verrassend veelzijdig
De Balokken is een jong park in volle ontwikkeling waar je van een bijzondere rijke fauna en flora kunt genieten. Graslanden, loofbomen en een rietveld, gecombineerd met wandelpaden en zithoekjes, maken van het eiland een charmante plek om even tot rust te komen. In de moeraszone (4,5 hectare) met houten vlonderpad waan je je in een groot natuurgebied, ver weg van de stad maar toch dichtbij. Zeldzame diersoorten als de kamsalamander vonden er al hun onderkomen, een bewijs dat de natuur hier volop haar gang kan gaan.
In 2014 kon de parkbeheerder - het Vlaamse Agentschap voor Natuur en Bos - de resterende gronden op het eiland verwerven, waardoor het park kon groeien tot ruim 30 hectare, met onder meer een nieuwe hondenspeelweide, een picknickzone, een kinderspeelbos en een kunstzinnige vogelobservatiehut die je een unieke blik geeft op de afgesloten Leiemeersen.
Zicht op de achterkant van het Tabaksmuseum.
Terug aangekomen aan de startzaal.Ben teleurgesteld betreft het parcours. Kon veel beter.
Eindelijk nog eens een wandeling. Vandaag reed ik richting Brugge, namelijk Assebroek, voor een wandeling die gekend is voor zijn vele natuurstukjes.
Assebroek is een plaats in de Belgische provincie West-Vlaanderen en sinds 1 januari 1971 een deelgemeente van de provinciehoofdstad Brugge. Assebroek ligt ten zuidoosten van de historische binnenstad. De deelgemeente heeft een oppervlakte van 10,49 km² en telde op 31 december 2014 19.737 inwoners, die Assebroekenaren worden genoemd. Het aantal inwoners is sinds 1999 nauwelijks gewijzigd. Daarmee telt Assebroek ca. 16,75% van de Brugse bevolking.
Sinds 1421 spreekt men van Assebroucq of Assebroek. Voordien was het Ursebroec (1201), Ersbroch (1231), Ars(e)brouc (1242).Ars(e)brouc betekent wellicht vochtige paardenweide. Het Oud-Nederlandse Arse of Ors staat dan voor paarden en brouc voor nat stuk land of meers.
Opvallend is dat rond de Meersen in de middeleeuwen talrijke herbergen stonden, allen met paardennamen, waarvan alleen nog de bouwval Het Vliegend Paard te Oedelem overeind staat. Ook de buurt Peerdeke in Assebroek verwijst wellicht hiernaar.Sommige bronnen gaan ervan uit dat Arse slaat op Essen, zodat Assebroek zou betekenen moeras omringd door Essen. De historicus Jos De Smet heeft deze verklaring afgewezen, omdat rond meersen geen esbomen groeiden.
De startzaal was in het Atheneum Jan Fevyn Assebroek. De wandelaars konden kiezen uit verschillende afstanden van 6km tot 22km. Wij deden de 22km. Het was wandelen op verkeersvrije en onverharde paden. We wandelden door het Bergjesbos, een bos van 1ha, een stuifzandrelict. Eigenlijk was dit een speelbos. Daarna kon men genieten van de Gemene- en Loweiden, met een middeleeuws statuut. Het was heerlijk wandelen tussen al dat fraais. Het volgend stukje natuur was een natuurgebied in Ver-Assebroek, de Assebroekse meersen. Het 420ha grote gebied wordt beheerd door het agentschap voor Natuur en bos. De meersen vormen een geheel van de laaggelegen vochtige weiden en hooilanden, omringd door rijen knotwilgen en populieren.
Ook het weer speelde een grote rol, het was een prachtige nazomerse wandeling met heel veel variatie in een mooie groene omgeving. Veel lof voor Herman die dit parcours samenstelde. geniet nog even mee van enkele sfeerbeelden.
Ons traject die we stapten. Afstandstabel. Onze afstand was 500m langer.
Aangekomen aan het domein (ook Rijkevelde) is een domein van 180ha op het grondgebied van Assebroek en Sint Kruis (deelgemeenten van Brugge), Sijsele(Damme) en Oedelem (Beernem). Een deel is militair domein, het kasteel krijgt een nieuwe bestemming en de bossen zijn deels beschermd natuurgebied. "Ryckvelde" gaf ook zijn naam aan de vzw Ryckevelde, beweging voor Europees burgerschap, die van 1956 tot 2014 zijn kantoor had in het kasteel van het domein.
Zicht op het kasteel. Oorspronkelijk was dit kasteel een versterkte hoeve, afhankelijk van de heerlijkheid van Male. Een nieuw kasteel in neo-gotische stijl werd opgetrokken in 1913-1929 op korte afstand van de nog bestaande hoeve. In 1956 werd er het Centrum voor Europese en Internationale vorming opgericht. In de nabije toekomst opent er een restaurant/tearoom in het kasteel. Je kan ook het kasteeldomein met heemtuin en educatief pad gratis komen bezoeken. Het zeer rustig gelegen domein is omringd door mooie dreven en uitgestrekte bossen waar je in volle rust kan fietsen of wandelen.
Heel mooi gedaan.
De Steenbrugse bosjes De Steenbrugse bosjes (50 hectare) bestaan uit een aantal kleine bosjes die verspreid liggen in de Assebroekse Meersen, ter hoogte van het ziekenhuis Sint-Lucas. Via de Meersenwandelroute van een kleine 7 kilometer wandel je tot in de Assebroekse meersen en terug. Trek je laarzen aan, want op sommige plaatsen kan het erg drassig zijn. Ter hoogte van het Sint-Lucasziekenhuis werd een gezondheidspad met speeltoestellen, picknicktafels en rustbanken aangelegd.
Dag 8: zondag 4 augustus 2019 Terugreis - nieuwe PECHDAG: een defecte bus Malatiny- Bratislava (kort stadsbezoek) luchthaven Wenen Vlucht Wenen - Zaventem
Vandaag onze laatste vakantiedag. We moeten vroeg uit ons
bed. We kunnen om 7u het ontbijt nemen, want we vatten om 8u de terugreis
aan.
De tegenslagen houden voor onze groep niet op. Pechdag
nummer 3 komt er aan! We staan tegen 8.00 u. met zijn allen klaar om terug te
keren naar België. Omdat we in de heenreis 10 uur vast zaten in Zaventem en het
bezoek aan Bratislava misten, zouden we vandaag de hoofdstad bezoeken. Helaas,
op 100 meter voor het resort staat de bus in panne. Er is iets aan de versnelling.
De bus kan ons niet meteen voeren. Ofwel moet die hersteld worden, ofwel moet
er een nieuwe bus worden gestuurd. We kunnen ons opnieuw driekwartier à een uur
bezig houden. We maken van de gelegenheid gebruik om een groepsfoto te maken.
Na anderhalf uur komt de bus er aan. De koffers gaan snel de
bagageruimte in en weg zijn we. We moeten 280 rijden om de hoofdstad Bratislava
te bereiken. Veel tijd zal er niet resteren. En dan hebben we nog de pech dat
er in Ruomberok een file staat op de snelweg. Gelukkig weet onze chauffeur een
alternatieve sluipweg en kunnen we die omzeilen, maar het vergt uiteraard
opnieuw wat tijd langs de gewone wegen.
Halverwege, in Trenčínhouden we een korte pauze om dan snel opnieuw verder te rijden. Het
is 13u15 wanneer we de hoofdstad Bratislava
bereiken. De bus brengt ons naar de busstopplaats dicht bij het oude
stadscentrum met zicht op de Donau en het hoog verheven kasteel. We worden om
15u opnieuw aan de bus verwacht.
Johan brengt ons snel naar het dichtbij gelegen centrum en
in snel tempo leidt hij ons langsheen kerken, oude gebouwen, monumenten en
andere leuke plaatsjes. Na een uurtje hebben we toch wat van de stad gezien,
zij het in snel tempo, maar het was weer maar eens een schitterende oplossing
na de zoveelste pech. We hebben nog wat vrije tijd om ergens iets te drinken,
de eten of zoals ik, de Sint-Martinuskathedraal te bezoeken.
Het is nu nog een 60-tal km rijden tot aan de luchthaven van
Wenen. Even voor 16u komen we er aan. Onze vlucht is gepland om 18u10, we hebben
dus alle tijd. We krijgen ons gedrukt instapformulier en moeten nu de incheck
volledig zelf uitvoeren. Voor velen is het, net zoals voor mezelf, de eerste
keer. We moeten eerst onze label zelf afdrukken en aan onze koffer aanbrengen,
daarna zelf onze valies op een transportband plaatsen en inscannen. Eigenlijk
vrij eenvoudig.
Daarna moeten we nog door de bagagecontrole. Enkele van onze
medereizigers krijgen een extra controle. Zo raken we heel vroeg bij de vele
winkels en is het nog tot 17u wachten vooraleer we onze gate kennen. Gate 27
wordt het. Het is een heel eind stappen. Eigenaardig, op het tv-scherm bij gate
27 staat een vlucht naar Frankfurt aangeduid om 18u10? Wat is me dat nu weer?
Na een tijdje wordt het ons duidelijk dat we aan gate 4 moeten
Even voor 18u kunnen we eindelijk aan boord. Eenmaal
iedereen op het vliegtuig gezeten krijgen we van de piloot de melding dat het
zeer druk is op de luchthaven en we nog een 25 minuten zullen moeten wachten
vooraleer hij een slot krijgt om naar de startbaan te taxiën. Om 18u35 is het eindelijk zo ver, maar er staan nog
een rij wachtende vliegtuigen voor. We kunnen uiteindelijk opstijgen om 18u50,
uitgerekend met zon 40 minuten vertraging.
De vlucht zelf verloopt voorspoedig en zon uur en twintig
minuten landen we in Zaventem. Het is reeds 20u10 Nu nog onze bagage ophalen,
stappen naar de busparking De buschauffeur had ons uiteraard ook eerder
verwacht. Iets na 21u kunnen we eindelijk richting Kortrijk en Lauwe.
Onze beide reisleiders Rik en Marnix worden bedankt. Het was
een schitterend wandelweek. Weliswaar met enkele akkefietjes, maar dat kon de
pret niet bederven.
Met dank aan de wandelclubs De 12 uren van Lauwe en
W.S.K. Marke voor de organisatie van deze prachtige, zeker onvergetelijke,
Slovakijereis.
Ons laatste ontbijtbuffet vooraleer we terug naar België vliegen. Wat gaan we vandaag beleven? Laatste blik op ons verblijf. Zicht op een deel van de tuin. We wachten op de bus. Uiteindelijk vernemen we dat hij onderweg PECH heeft gehad. Dan maar een groepsfoto nemen. Met wat enige vertraging rijden we dan toch naar Bratislava. Hier zijn we dan aangekomen en krijgen nog een kort bezoek aan deze mooie stad. Geniet even mee het kasteel
Een trabantje
Infobord op de luchthaven van Wenen Zichten vanuit het vliegtuig.
Het was een mooie vakantie met enkele hindernissen, we hebben het overleeft.
Dag 7: zaterdag 3 augustus 2019 - Naar Polen voor een bezoek aan de vernietigingskampen Auschwitz-Birkenau
Dertig van onze wandelaars hebben zich ingeschreven voor de trip naar Polen o.l.v. Gerdi. De rest van de groep wandelden met Johan en Marleen in de Hoge Tatra.
Wij vertrekken met de bus om 8u. Het is een lange rit naar Oświęcim, want zo heet officieel de stad waar het nazikamp is gelegen.
We bereiken om 11u15 de parking van Auschwitz. Wat een massa, en zon lange rij aanschuivende bezoekers. Gewoon niet te doen voor die mensen.
Terwijl we onze picknick verorberen gaat Gerdi op zoek naar de gids. We hebben geluk, we mogen een half uur vroeger vertrekken dan oorspronkelijk gepland. Tegen 12u00 zijn we met zijn allen verzameld en luisteren aandachtig naar Gerdi. Hij zal de gehele rondleiding voor tolk spelen en vertalen naar het Nederlands.
We moeten eerst door de scanner. Daarna krijgen we een koptelefoon en een ontvanger. We kunnen er aan beginnen. We trekken eerst door de beroemde poort Arbeit macht Frei. Het vernietigingskamp van Auschwitz was oorspronkelijk een Poolse legerkazerne. Er staan heel wat gebouwen en die kregen onder het naziregime een andere invulling. In een blok konden tot 700 gevangenen. We trekken diverse gebouwen in en worden er geconfronteerd met de gruwel van de nazis aan de hand van documenten, fotos, infoborden met getallen In een ander gebouw zien we een enorme hoop afgeschoren haren, 2 ton!! Confronterend. En nog meer bezittingen van gedeporteerden: hopen schoenen, brillen, valiezen We trekken er ook de gevangenis is waar oorspronkelijk op wat stro moest geslapen worden, de stapelbedden en de cellen. Er waren cellen waar de veroordeelde alleen rechtop in kon staan na een dag van arbeid. In de cel waar ooit pater Kolbe, die vrijwillig de plaats van een veroordeelde innam, staan kaarsen. We komen op de plaats van het appel waar s morgens en s avonds het aantal werd geteld. Soms moesten de gevangenen, in sobere kledij, soms uren weer en wind trotseren. Daarna bereiken we de crematieplaats. Daar werden de lijken verbrand. Maar tot ergernis van de nazis was de capaciteit te klein en ging meer over naar de grote installaties. Daarmee zat de anderhalf uur durende rondleiding er op.
Om 14u10 worden we ver-wacht aan de bus om dan 3 km verder te rijden naar Birkenau, het echte vernietigingskamp met vier grote crematoria. De wereldberoemde inrijpoort met de sporen, daar willen we eerst een groepsfoto maken. Eenmaal binnen het kamp start de rondleiding. De bevolking van Birkenau werd verdreven en op de moerassige plaats verscheen het kamp. Van de houten barakken resten nog enkele exemplaren. Wil getuigen de stenen schoorstenen van waar ooit die tientallen barakken stonden. En treinwagon toont ons in welke toestanden Joden van over geheel Europa naar hier werden getransporteerd. Op het perron maakten de nazidokters reeds een selectie. Een groep die rechtstreeks naar de gaskamers en verbrandingsovens werden geleid en een groep met sterkere mensen die nog bekwaam waren om te werken. Van de crematoria resten alleen nog ruïnes, want die werden door de nazis opgeblazen bij hun vlucht net voor de bevrijding.
We krijgen echt gruwelverhalen te horen, hoe ze maar een keer per dag naar het toilet mochten op een aangeduid uur hoe ze zich slecht konden wassen, het weinige voedsel dat ze kregen
Na een uurtje wandelen in het kamp van Birkenau hebben we heel wat geleerd over een verleden dat zich nooit meer mag herhalen. En toch vandaag de dag worden in sommige landen nog echt een bewind gevoerd zoals het hier tijdens de Tweede Wereldoorlog plaats vond.
We moeten met de bus opnieuw een lange rit terug naar Malatiny. Na een uurtje rijden belanden we in de regen en dat zal voor de rest van de rit in de regen zijn.
Om 19.15 bereiken we het resort en kunnen we aanschuiven aan het buffet. We kunnen ons verhaal vertellen aan de wandelaars en omge-keerd, de wandelaars ver-tellen ons wat zij hebben beleefd.
Op het programma stond ook nog om 21.00 u. een quiz, maar hoe die ver-lopen is??
Ben blij dat ik dit eens hebt gezocht, hopelijk komen we zulke toestanden niet meer tegen.
Dag 6: vrijdag 2 augustus 2019 - Met de bus naar Biela Púť - Zetellift Biela Púť - Jasna - Kabeltram Jasna - Priehyba Pech: vast in kabeltram - evacuatie -Wandeling rond meer en wachten!!
Onze twee pechdag!
Vandaag staat een wandeling in de Lage Tatra op het programma, voor mezelf een rustdag vanwege een kleine kuitblessure. Na het ontbijt worden de andere wandelaars aan de bus verwacht. Ikzelf ging met de dame die eergisteren was gevallen naar de dokter, zodat ze niet alleen zou moeten gaan. Na enige tijd, toen we terug waren van het ziekenhuis, kreeg Mieke(gevallen dame) een berichtje van haar vriendin die mee was met de andere wandelaars, een berichtje dat ze klem zaten met de lift. Maar verder geen nieuws.
Over de busreis(verhaal) naar de liften is van een medewandelaar.De bus brengt de via het stadje Liptovsky Mikulas naar het skigebied in de Demänovska Dolina. Rond Biela Púť heeft zich een waar skigebied ontwikkeld en is men nog volop aan het bouwen. Met onze Go Pass nemen we de zetellift vanuit Biela Púť (1.117 m) naar Jasna (1.226 m). Telkens vier personen nemen plaats en moeten boven zien dat we er veilig uitkomen.
Daarna moeten we de tweede hoogte overwinnen met een Twinliner, een bakje dat aan kabels omhoog wordt getrokken. Wanneer we het spoor bekijken zit het er vrij spectaculair uit. Onze groep met 42 personen mag er helemaal in plaats nemen. Nog vijf andere personen mogen er ook bij. In totaal mogen deze 47 personen 4000 kg wegen. Het kabelbakje wordt omhoog gehesen, maar plots staat het helemaal stil. Geen enkele beweging meer. De zon schijnt op de voorruit. We staan als haringen in een ton opeen geperst met daartussen onze rugzak. Er komt geen enkele beweging in. Enkele wandelaars krijgen het moeilijk met de ademhaling. We worden aangeraden wat stil te zijn om zo weinig mogelijk zuurstof te verbruiken.
Gelukkig begint plots de ventilators aan het plafon toch te draaien. Plots loopt het bakje enkele tientallen meter achteruit. Maar het blijft verder staan. Met verschillende tussenpozen geraakt het bakje op enkele meters na helemaal beneden. Ondertussen zijn enkele technici en redders aangekomen. Maar geen beweging te krijgen in de deur. Een luik in de vloer wordt geopend en een technicus wurmt zich naar binnen. Geen beweging in de deur. Er staat niet anders op dan iedereen via het luik te evacueren. Er is niet zoveel ruimte om er doorheen te geraken. Enkele wandelaars werden onwel.Ondertussen zitten we reeds een uur vast in de kabellift. Nadat enkele van onze wandelaars er zich hebben doorgewurmd, wordt nog een stuk ijzeren verbinding weggehaald, zodat er wat meer ruimte is. Een voor een worden we met de hulp van het reddingsteam naar buiten gebracht. Het is een hele opluchting wanneer iedereen terug op de begane grond staat. De wandeling voor vandaag kan helaas niet meer ondernomen worden.
We wandelen terug naar onze startplaats beneden in Biela Púť. Het is ondertussen al ruim 12u15 geworden, tijd om onze picknick te gebruiken. Natuurlijk blijft het voorval met de kabellift het gespreksonderwerp nummer één. Terwijl onze begeleider Johan naar het bureel trekt om alle formaliteiten te vervullen, wandelen we met Marleen nog een toertje rond het plaatselijke meertje. Maar dat is helaas niet zo groot en al snel zijn we rondom. Het blijft rustig praten en wachten op de terugkomst van Johan. Blijkbaar is de administratie in Slovakije niet zo efficiënt als bij ons. In plaats van 42 personen ineens terug te betalen met één factuur wordt hier iedere deelnemer afzonderlijk gecheckt. Uiteindelijk komt de bus er aan en brengt ons terug naar het Sojka Resort. Het is 15u30. We hebben de keuze nog een kleine wandeling te maken in Malatiny of zelf onze tijd te spenderen.
Het avondmaal was opnieuw heel lekker en om het voorval weg te spoelen kregen we van Gerdi nog een pittig likeurtje aangeboden, een Demonovka. Wat een bewogen dag dat ze hebben gehad.
Nu hadden ze leute
Oei wat is er gaande Als haringen in een korf Nu nog de evacuatie
Een hele karwei om uit de lift te geraken.
Een van de laatste in de lift.
Vlug een berichtje sturen naar het thuisfront.
Na alle commotie , nu een kleine wandeling rond het nabij gelegen meer
Enkele mooie zichten
Wat info over de regio
Vlug nog een selfie
Nog een rondje wandelen na de aankomst in het resort.
Wat een bewogen dag dat de wandelaars hadden; Wat zullen we nog meemaken, geen 2 zonder 3.
Dag 5: donderdag 1 augustus 2019
Vlottentocht op de Orava-rivier- Bezoek aan de burcht Oravsky Hrad- Bezoek aan het openluchtmuseum
We moeten er vandaag nog vroeger vandoor. Vandaar dat we het ontbijt kunnen nemen vanaf 7.00 u. Om 8u is iedereen present op de bus.
De bus brengt ons naar het dorpje Oravsky Podzamok waar twee activiteiten op het programma staan: een vlottentocht op de Orava-rivier en een bezoek aan de burcht.
Rond 9u houden we halt aan de aanlegsteiger. We kunnen de bus verlaten en onmiddellijk plaats nemen op een van de vlotten. In totaal bevolken we vier vlotten, per vlot een twaalf personen plaats. Na de groepsfoto nemen de vlotten een na een de start op de rustige Orava-rivier. Twee studenten besturen het vlot, een vooraan, een achteraan. Met een enorme roeispaan besturen ze het vlot en ondertussen krijgen we uitvoerig uitleg over wat er in het verleden gebeurde. Met vlotten van zon 30 meter lang werd het een tocht van weken naar de Zwarte zee. De rivier is heel ondiep en er moet genavigeerd worden tussen rotsen. OP een plaats wordt halt gehouden om ons op een draaikolk te wijzen. De roeispaan wordt in het water gestopt om aan te tonen dat het hier zeer diep is. Het is zalig op het vlot, rustig voortdrijven tussen het vele groen. Plots verschijnt voor ons de machtige burcht. Volgens velen is dit één van de mooiste burchten van Slovakije, die als één vinger loodrecht boven de vlakte uitsteekt. Na 3,5 km bereiken we de aanlegsteiger op de aankomstplaats, aan de voet van de burcht. We maken het ook nog mee hoe de vlotten uit het water worden gesleept.
Oravsky hrad
Het is pas enkele tientallen meter stappen naar de burcht. We worden er voor de rondleiding verwacht om 10u30 Een lange rij toeristen schuift aan de kassa aan. Gelukkig weet Johan dat voor gereserveerde groepen een afzonderlijke kassa is. Om fortos binnenin het kasteel te mogen maken moet een afzonderlijk vignet van 3 euro worden gekocht. Willem en ikzelf zullen de fotos nemen.
Stipt op het afgesproken moment wordt de poort van de burcht geopend. Een jonge dame zal ons gedurende anderhalf uur doorheen de vele zalen leiden. Aan de eerste toegangspoort staan twee wachters opgesteld. Een saaie vakantiejob; daar een ganse tijd stokstijf stilstaan en geplaagd worden door toeristen die er nog even willen tussen poseren. We bereiken de tunnel en de volgende toegangspoort. Op de binnenkoer krijgen we een mooi zicht op de hoge citadel. Men is ook ijverig een dak aan het restaureren. We krijgen uitvoerig uitleg over de bewoners, de wapenschilden We trekken naar binnen en zo verloopt de rest van het bezoek. Kamer in, kamer uit, trap op, trap af Inderdaad, een mooie burcht en veel te zien van wat het ooit was. In een leefkamer worden we vergast op een vioolconcert door vier leuk ogende violistes. Een zaal is ingericht met opgezette dieren die in de streek leven. Ook van de wolf, de lynx en de beer die in de streek leven staat een opgezet exemplaar achter glas. Enkelen hebben helaas het kalf met de twee koppen niet opgemerkt. In een andere zaal zijn gebruiksvoorwerpen, kledij, muziekinstrumenten tentoongesteld. Alles veilig achter glas. Ondertussen is het twaalf uur geworden, tijd om af te dalen naar de toegangspoort. Inderdaad een mooie burcht. Aan de voet van de burcht ligt het restaurant Kastelan. Daar wordt ook het eigen bier gebrouwd. De diensters brengen ons, nadat we uiteraard ons drank hebben gekozen een bord met frietjes en varkensreepjes. Best lekker. In snel tempo wordt ook het dessert geserveerd. In een mum van tijd hebben we een lekkere lunch verwerkt.
Om 13u30 moeten we klaar staan om naar de parking te trekken en de bus te nemen naar het 30 km verder gelegen Zuberec. Even na 14u bereiken we het openluchtmuseum. We krijgen een Nederlandstalige handleiding en kunnen tot 16 u op pad in het 8 ha grote domein. De huisjes uit Orava zijn net als bij ons in Bokrijk opgekocht en verplaatst. Er zijn evenwel enkele replicas bij. In de huisjes zijn de kamers ingericht zoals weleer met bedden, kasten, tafels, gebruiksvoorwerpen Ook heel wat souvenirs worden te koop aangeboden. We moeten voortmaken willen we alle 29 huisjes een bezoek brengen. Er is ook een kerkje aanwezig, maar spijtig genoeg kunnen we enkel tot aan het traliewerk. Enkelen van onze groep hadden het geluk dat er net arbeiders waren en die hadden hen binnen gelaten. Het is inderdaad een leuke wandeling geworden tussen de vele huisjes, maar voor mij persoonlijk wat te kort!
Iedereen is op de afgesproken tijd opnieuw aan de bus en tegen 17u bereiken we opnieuw het Sojka resort om de dagelijkse bezigheden af te werken: douchen, aperitieven
De dag wordt om 19u30 afgesloten in het restaurant met het gevarieerde avondmaal.Daarna nog wat tijd vrijmaken in de retrobar.
Aangekomen bij de steiger Zicht vanop het vlot
Eén van de stuurmannen met van onze groep. Nog een andere pose. dat is de burcht die we straks na de vlottentocht zullen bezoeken.
Bijna 200meter hoog
Het uittrekken van het vlot.
Zicht vanaf de oever op de burcht. De burcht Aangekomen op de binnenplaats
Deze krijgers verleenden ons de toegang.
We kregen een brede uitleg betreft de burcht. Na deze rondleiding was de tijd aangebroken om iets te eten vlakbij de burcht. Daarna met de bus naar het openluchtmuseum.
Het is wel een heel stuk kleiner dan ons Bokrijk, maar heel interessant Binnengluren in verscheidene huisjes.
Een fotootje kon hier niet ontbreken.
Wederom een mooie dag gehad. Daarna keerden we naar ons resort terug
Dag4: Woensdag 31 juli 2019 Wandeling vanuit Prosiek doorheen de Prosiecka Dolina (canyon) naar Velké Borové, verder naar Oblazy (watermolen) tot Kvaèany
Na het
ontbijt worden we om 8u30 aan de bus verwacht. We rijden vandaag naar het
startpunt van een uitzonderlijke gevarieerde wandeling. Het startpunt ligt een
half uurtje rijden verder in Prosiek.
Bedoeling is dat we vandaag een wandeling maken doorheen een canyon, de Prosiecka Dolina.
Voor we de
canyon intrekken - mijn uurwerk duidt 9.00 uur aan - komen we aan een
bijzondere paal met daarop heel wat verpakkingen die door wandelaars worden
weggegooid in de natuur: flessen, plastiek bekertjes, sigarettenpeuken,
conservenblikjes, Onze gids Johan wijst ons er op dat al deze zaken vele, vele
jaren nodig hebben om door de natuur te worden afgebroken.
En dan begint het avontuur. Na een korte aanloop bereiken
we de rotsen die we moeten overwinnen. Het worden echte klauterpartijen. Het
begint met over een brug te moeten lopen. Maar gelukkig iedereen helpt zijn
medewandelaars. Daarna volgen grote rotspartijen. We moeten soms over smalle
richels en kunnen ons vasthouden aan gespannen staalkabels. Spijtig dat er af
en toe wel tegenliggers aankomen. We moeten ook hoogtes overwinnen door gebruik
te maken van ladders. Het vergt uiteraard zijn tijd om er met de ganse groep
over te geraken. Johan geeft eerst uitleg hoe we onze voeten moeten plaatsen en
dan, eenmaal bovenaan, ons via de kabel moeten optrekken. Dat lukt bij iedereen
vrij goed.
Uiteraard zijn er enkelen die wel wat schrik hebben,
maar iedereen geraakt over de vele hindernissen. Johan houdt ook wel van een
grapje. We komen voorbij een steenlawine. Hij toont ons hoe we in Charly
Chaplinpas naar boven moeten omdat de stenen niet naar beneden zouden schuiven.
Gelukkig kunnen we ons pad verder rechtdoor volgen. Zo bereiken we om 11.00 u.
een grote ruimte in het bos waar we even op adem kunnen komen. Na het maken van
een groepsfoto -- spijtig dat er bij het maken van een groepfoto altijd
babbelaars tussen zitten die niet naar de lens kijken - zetten we onze
avontuurlijke tocht verder. We maken een flinke klim doorheen een stuk bos waar
de bomen door een windhoos werden gesloopt. Zo bereiken we om 12.00 u. het
eindpunt van de canyon. Het was een leuke tocht, uiteraard wel wat spannend en
avontuurlijk. Super!! Een paal met richtingsaanwijzers duidt aan dat we nog 40
minuten moeten stappen naar ons doel waar we onze picknick kunnen verorberen.
We zetten onze tocht verder op een veldweg op het
plateau richting Velké Borové.
Rondom ons is kijken we onze ogen uit naar het prachtige heuvelend landschap.
Na wat stappen door een dalende steenslagweg zien we voor ons het dorp liggen
en rechts van ons horen we belgeklingel. Even naderbij gaan om op de weiden
beneden een herder te zien met een grote kudde schapen. Zo bereiken we het
Buffet Goral,iets na de middagWe nemen plaats en moeten geduldig aanschuiven
om een drankje te bekomen. Om 13u30 zetten we onze tocht verder richting
Oblazy. We trekken door het dorpje Velké Borové en uiteraard is iedereen die in
het bezit is van een fototoestel druk in de weer om de leuke, oude Slovaakse
huisjes op beeld vast te leggen. We nemen links een brede weg. Op ons pad
kruisen we een stel paarden die een kar met toeristen trekt. De menner, een
mooi uitgedoste Slovaak, met twee kinderen naast zich, zingt onophoudelijk en
zwaait ons vrolijk toe. We stappen verder. Bij een hoge rotsblok met bovenaan
een dubbel kruis krijgen we van Johan daarover uitvoerig uitleg. Hij vertelt
ons van Cyrillus en Methodius.
Dat dubbel kruis is het symbool geworden op de
Slovaakse vlag toen het land op 1 januari 1993 gescheiden werd van Tsjechië. De
heuvels symboliseren de Tatra, de Kleine Fatra en Grote Fatra.
We zetten onze tocht verder en bereiken we om 14u. Oblazy. We brengen er een bezoek aan
de gerestaureerde watermolen.
Na het bezoek moeten we nu een ferme klim
overwinnen. Het is inderdaad heel steil. Johan pompt iedereen moed in met de
boodschap dat het maar 10 minuten duurt (voor de goeie klimmers), maar dat
iedereen het rustig aan, op zijn eigen tempo moet doen. Het is inderdaad heel
steil, maar iedereen geraakt boven. Na wat uitblazen stappen we verder. Het is
echt heuvelachtig, een serieuze klim, dan eens een flinke afdaling. Bij een
afdaling op knoestige stenen loopt het even mis. Een dame struikelt over een
steen en maakt een flinke buiteling. Al bij al vallen de kwetsuren nogal mee en
kunnen we onze tocht verder zetten. Maar we moeten goed kijken waar we onze
voeten plaatsen op de vele losliggende stenen.
We bereiken een parking net even voor Kvaèany. Er is een kiosk waar drank
wordt verkocht en onder een tent zijn tafels en zitbanken aangebracht. We
krijgen er een rustpauze voor we het allerlaatste stukje moeten afwerken. Plots
begint het te rommelen en de regeldruppels vallen neer. Een hevig onweer, maar
gelukkig zitten we onder de tent. En wie verschijnt er plots op het toneel?
Onze bus!. We moeten niet verder stappen door de regen.
We keren met de bus terug naar Malatiny. Onderweg
zien we dat het een plaatselijke bui was, want alles is droog. Ook bij onze
aankomst heeft het hier in het resort niet geregend. Alvast een leuke,
avontuurlijke wandeling met iedereen die heel blij was het te hebben gedaan. In
het restaurant beleven we een Slovaakse avond met drie muzikanten die het
allerbeste van zichzelf geven. En de gerechten zijn ook typisch Slovaaks, met
o.a. een lekkere goulash.
Hier hield onze gids even halt om wat uitleg te geven betreft het afval die de wandelaar soms achterlaat.
We beginnen aan ons avontuur richting de canyon. Deze rotsen moeten we overwinnen
We stapten hier over een knuppelpad het brugje over en...
We moesten ons vasthouden aan een staalkabel en dan voetje voor voetje op langs de rotsen verder gaan. Het was uitkijken geblazen. Goed kijken wat uw voorganger deed. Op en neer
Die zat rustig te kijken
Na de kabels was het nu via ladders en kabels naar boven.
prachtig zicht.
Hier terug via kabels tot boven. Het ergste is voorbij, nu krijgen we terug mooie vergezichten. Hier zien we hoe groot de distels zijn. Voorbeeld geven Nu zijn we op stap naar onze rustpost.
Eindelijk een dorpje in zicht. hier konden we onze picknick verorberen.
Na de rust, ging de tocht verder.
Een sympathieke Slovaak met paard en koets Het dubbel kruis, symbool op de Slovaakse vlag.
Op weg naar de watermolen.
Even een fotootje nemen
Binnenzicht van de molen Men kon een douche krijgen bij het verlaten van de molen.
Nu nog een steile klim en het was uitkijken voor de losliggende stenen.
Op deze afdaling heeft er een dame een ferme buiteling gemaakt, gelukkig geen breuken, enkel wat schaafwonden en een pijnlijke knie.
Voordat de bus er was kregen we af te rekenen met een stevig onweder, gelukkig waren we net op tijd aan een kiosk waar we konden schuilen.
Dag 3: dinsdag 30 juli 2019 Wandeling van Ruomberok naar Vlkolinec en terug
Iedereen geniet opnieuw van een heerlijk
ontbijtbuffet. Om 9u worden we verwacht aan de bus vlak voor het resort. Die
brengt ons naar het stadje Ruomberok.
Johan weet ons uitvoerig te vertellen over de enorme fabriek die er staat, een
fabriek waar 1500 mensen werken voor het vervaardigen van papier. Bergen
boomstammen liggen er gestapeld en we zien ook diverse vrachtwagens die
boomstammen aanvoeren.
Vanuit Ruomberok
start vandaag onze wandeling. We krijgen na een korte passage in de stad
een serieuse helling voorgeschoteld. Het is de Kalvaryberg en die is zijn naam waardig. Het is puffen en zweten,
ieder op zijn eigen tempo naar boven. Eenmaal boven is er wat rust voorzien.Uitstekend
wandelweer,de groep wordt opnieuw in twee gesplitst, de snelle wandelaars en de
genietende wandelaars.
Een lange
wandeling door het bos, voortdurend klimmend, maar niet zo erg stijl en veel
genieten van de natuur. Af en toe wordt er wat gerust, zodat de wandelaars iets
konden drinken. Eenmaal op een open plaats aangekomen is het ondertussen bijna
middag, tijd om iets te drinken, een stukje fruit te eten en te genieten van zichten
rondom ons. We zijn bijna
aan het door UNESCO beschermde dorpje Vlkolinec,
gelegen in een prachtig natuurdecor. Eerst moeten we nog een flinke klim maken.
We krijgen een prachtig vergezicht. Daarna volgt nog een moeilijke afdaling op
knoestige stenen,en zo bereiken we het mooist bewaard gebleven dorp van de
Karpaten Vlkolinec
In de
Galeriaeen etablissement waar we onze
picknick konden verorberen, mits een drankje te kopen. We kregen we nog een drankje aangeboden, een
Borovica(druppel), een plaatselijke cola(niet fameus) of plat water. En we
kregen ook nog een hapje. Na het eten konden we nog verscheidene gebouwtjes
bezoeken
Daarna
zetten we onze wandeling doorheen het dorpje verder. Er zijn nog 30 mensen die
hier wonen.
Iedereen
wordt aan het kerkje verwacht om de terugweg aan te vatten naar Ruomberok. Beginnen
met een flinke klim en dan voortdurend afdalen tot in de stad. We krijgen heel
veel mooie vergezichten. Het weer is aan het veranderen en we horen in de verte
wat geroffel. Donkere wolken scharen bijeen, het zal niet lang meer duren
vooraleer het zal regenen.Opeens begint het water te gieten, iedereen haast
zich om zijn regenkledij te voorschijn te halen en een schuilplaats te zoeken
in een of ander bushokje of afdak. Het water valt met bakken uit de hemel en
stroomt over de asfaltweg. Gelukkig
duurt de bui niet lang en kunnen we verder stappen naar ons beginpunt, het
stadhuis. Opnieuw
een leuke wandeling vol variatie.
We dalen
een ferme trap af en komen in de oude stad terecht. Hier zijn we wat vrij en
worden rond 16u45 aan de bus verwacht. Na een klein halfuur zijn we terug aan
de resort.Om 19u30
is het opnieuw genieten van een heerlijk buffet met een variatie aan gerechten. Zo zit onze derde dag, onze tweede fantastische
wandeling er op.
Aangekomen in Ruzomberok Het stadshuis
Hier onze gids Johan tijdens de beklimming van de Kalvaryberg.
Nog een eindje klimmen
Beklimming in het bos; uitkijken voor de wortels van de bomen.
Mini boerderij.
Afwisselend parcours
Waterrad Aangekomen in Vlkolinec. Beschermd dorpje door de UNESCO Grazende reeën
Kijk eens hoe stoer ze is.
Binnenzicht van één van die gebouwen.
Hier nog wat uitleg vooraleer we vertrekken.
Zicht op Ruzomberok. Beginnen aan de afdaling Het weer zag er niet goed uit. Dreigende wolken Een stortbui van jewelste Na de plensbui gingen we verder naar Ruzomberok om nog wat te verpauzen. Tijd voor een ijsje, dat smaakt altijd.
Nog een laatste blik op het stadje en we rijden dan terug richting Malatiny.
Dag 2: maandag 29 juli 2019 Wandeling aan de voet van de Lage Tatra rond Malatiny:
We sliepen wat langer omdat het gisterenavond
heel laat was geworden. We worden pas om 10u verwacht om de wandeling te starten.
Rond 7u30 begeven we ons naar de restaurant voor het
ontbijt. Wat een variatie aan broodjes, beleg, groeten, fruit Ook onze picknick voor s middags maakten we klaar.
Om 10u zijn we met zijn allen klaar voor de
start van de wandeling. Johan, onze gids, geeft wat uitleg betreft de wandeling van vandaag. We starten met zijn
allen samen, maar op een bepaald punt zal gesplitst worden, de snelle
wandelaars die met hem een heel stuk meer zullen wandelen. En dan de wandelaars
die meer willen genieten van het landschap en het een stukje trager willen doen
onder leiding van zijn echtgenote Marleen.
Het wordt een schitterende wandeling met enorm mooie
vergezichten, doorheen weiden, bossen Het is werkelijk genieten. Voor vele wandelaars is het de eerste keer dat ze in Slovakije wandelen en het is werkelijk prachtig. Ik denk dat we een goede keuze hebben gemaakt.
Het ontbijt buffet Ons paviljoen waar we slapen Allen aan de ingang van de eetzaal Onze gids brengt verslag uit wat we zullen zien tijdens de wandeling Hier enkele op te knappen woningen.
Mooie vergezichten zullen we regelmatig krijgen.
Zicht op de lage Tatra Heel rustig om te wandelen, vergeleken met bij ons. Afwisselend parcours
We hielden af en toe een kleine pauze om wat te drinken.
Infoborden bij de vleet
Weer wat uitleg. Ook hier doen ze aan opruiming. Wat verder midden het bos, op omgezaagde boomstammen is het een ideale plaats om te picknicken. Het is ondertussen reeds middag geworden. Ook de groep met de genietende wandelaars komt er wat later ook aan en zetten zich bij. Daarna wandelen wij verder, want we hebben nog een stukje te gaan.
Ook hier werken de boeren met man en macht om er hun landerijen te onderhouden.
Nog een afdaling alvorens we het eerst volgend dorpje tegenkomen. We bereiken zo stilaan het naburig buurdorpje Partizanska Lupca. We stopten daar om wat drank en/of een ijsje te kopen in een winkeltje. Nu nog zon 2.5 km stappen tot ons eindpunt.
Een prachtig dorpje
Vanaf hier nog een klein halfuur wandelen tot ons resort. Nog een laatste halte aan de retrobar, niet zover van ons resort, konden we nog eens genieten van een deugddoende drank.
Hier zijn we dan terug aangekomen op onze bestemming. Daarna is het rustig genieten. De avond wordt afgesloten met opnieuw een heerlijk buffet om 19u30. Na het avondeten kregen we nog een heerlijke Borovica(een druppel) aangeboden door onze sympathieke gastheer Gerdi.
Dag 1: zondag 28 juli 2019 Lauwe Brussel Wenen- Malatiny.
Eindelijk is de langverwachte dag aangebroken voor een reis naar Slovakije. We hadden enkele dagen geleden een mail gekregen dat we om 2.45 u. verwacht werden aan de Lauwse sporthalle in plaats van om 3.15 u. Maar om 2.45 u. is er nergens een bus te bespeuren. Om 3.10 u. komt er eindelijk een bus aan, een mooie autobus waarmee ook de spelers van Essevee Waregem worden vervoerd. Al een eerste blunder van het reisbureau CTT en er zullen er nog volgen! We rijden naar de volgende opstapplaats, de Lange Munte in Kortrijk. Ook daar staan al heel wat deelnemers te wachten. Om 3.30 u. kunnen we starten richting luchthaven. De voorzitter van de WSK Marke heet ons welkom, maar voegt er onmiddellijk een slechte boodschap aan toe: Een van de deelnemers heeft gisteren nog naar de vluchten gekeken en gezien dat onze vlucht naar Wenen van 6.50 u. is geannuleerd. Het organiserende reisbureau CTT uit Dottenijs was gisteren niet bereikbaar en op het noodnummer was het een ingesproken bandje. We begonnen de in mineur en dachten hoe zal de dag verder verlopen?
Om 4u45 bereiken we vlot de busparking en kunnen we ons naar de vertrekhall begeven. En inderdaad, op het infobord zien we dat onze vlucht is geannuleerd. De voorzitters van de beide wandelclubs begaven zich naar Brussels Airlines om info. Enige tijd later komen ze met de oplossing. We kunnen de vlucht nemen naar Wenen om 15u40. We krijgen als compensatie een bon ter waarde van 15 euro om iets te eten en te drinken. Het slechte nieuws: twee personen kunnen echter niet mee! Ze moeten rond 11u05 via Frankfurt naar Wenen en daar dan op ons wachten. En het is nog niet alles 2 echtparen wordt gescheiden, moet de trip met een andere vrouw of man ondernemen. Er was geen ontkomen aan. We kunnen gelukkig toch eerst onze koffers kwijt geraken, we moeten daar al de komende uren niet meer voor zorgen. Onze groep krijgt een afzonderlijke toegang naar het incheckpoint en alles verloop vlot tot ik aan de beurt kwam. Zogezegd stond ik niet vermeld in de lijst van deze groep. De reden was mijn naam was verkeerd geschreven, met wat geduld kwam het toch in orde maar moest dan nog een incheck doen alvorens we op het vliegtuig gingen. Dus afwachten hoe dit ging verlopen. Even rondwandelen in de luchthaven, een tas koffie drinken met onze compensatie bon, wat rusten, weer wat wandelen. De tijd gaat erg traag voorbij, maar wat doe je er aan? Tegen 10.50 u. nam ik afscheid van Dorine, die met een andere wandelaar de vlucht via Frankfurt moest nemen. Dan maar terug wat heen en weer wandelen en wat rusten tot de tijd dat wij moesten naar de gate gaan voor onze vlucht.
Om 14u55 trekken we naar gate 52, zoals op het bord vermeld. De andere wandelaars nemen er ook plaats, en nu afwachtend tot de gate open gaat. Nu nog de het inchecken en oef ik kon zonder kleerscheuren het vliegtuig op, een A390 van Eurowings. Opnieuw een probleem! Er is een overboeking van één persoon. Via de luidsprekers roept men op wie met een vlucht later wil vliegen tegen een vergoeding van 250 euro. Er zijn vijf personen die op ons instapbiljet geen plaatsnummer hebben gekregen. Bij het instappen wordt helaas een wandelaar van zijn echtgenote gescheiden en moet opzij gaan staan. t Is niet waar dat er een van onze groep zal moeten achterblijven? De rest neemt plaats in het vliegtuig en wat een geluk, onze reisgenoot komt er ook aan. Even voor vier uur gaat het vliegtuig naar de startbaan en om 16.00 u. stijgen we op, opnieuw 20 minuten te laat. We stijgen vlug op en wat later zegt de piloot dat de vlucht 1u20 zal duren tot Wenen. Om 17.20 u. landen we op de luchthaven van Wenen. Het is een heel eind stappen tot bij de bagage. Die is er vrij vlot op de band te nemen. We zien in de inkomhall Dorine en Marc(die andere wandelaar), ook zij waren net geland. Tijdens hun tussenstop hebben ze de aansluiting voor het volgend vliegtuig gemist en moesten zon 3uur wachten in Frankfurt op de volgende vlucht. Wat een zooitje. Ook onze gids Johan en zijn echtgenote Marleen stonden ons op te wachten. Vandaar trekken we met de groep naar de bus, hebben nog een hele trip voor de boeg, zon 300 km. Van Wenen naar Bratislava. Het geplande bezoek aan de hoofdstad valt nu uiteraard weg. Na zon 60 km bereiken we de grens. Onderweg is Johan alles aan het uitleggen over Slovakije, over ons weekprogramma, over ons verblijf Halfweg de trip, we zijn in Trenèín, houden we een korte halte voor een plasstop. We vervolgen onze weg en stilaan begint het te regenen. We krijgen nog een stuk gewone weg voor de boeg. We rijden voorbij Zilina en Ruzomberok. En zo bereiken we om 22.30 u. het Resort Sojka. Resort Sojka We worden er verwelkomd door Gerdi, de eigenaar van het resort. We kregen nog een borrel om ons te ontspannen ,wat uitleg en gingen dan aan tafel voor het avondmaal en daarna naar bed. Het was een lange, vermoeide en beladen dag geweest.
Wachten op d bus in Lauwe Uitladen op Zavemtem Onze afgelaste vlucht Zicht op de startbaan Zavemtem We stijgen op
Zicht vanuit het vliegtuig op Wenen Aangekomen in Wenen.
vandaag onze laatste dag op het Noors grondgebied. We verlaten Hurdal (Hurdal is een gemeente in de Noorse provincie Akershus.) en rijden naar Oslo, waar we kort in de namiddag met de Color-Line Magic de overtocht aanvatten richting Kiel. Maar eerst nog een wandeling doorheen Oslo, we brachten een bezoekje aan de Schans van Oslo en daarnaq nog een kleine stadstoer, alvorens de inscheping.
De Holmenkollen Schans is een skischans bij de berg Holmenkollen in Oslo. Hij ligt circa 6 km ten noorden van het centrum. Er worden wedstrijden gehouden sinds 1892. Er werden verschillende wereldkampioenschappen en de Olympische Winterspelen 1952 gehouden. Aan de voet ligt sinds 1923 een skimuseum gewijd aan de geschiedenis van de skisport Een trotse Dorine bij een van haar favoriete sporten op tv. Zicht van de bovenkant
Gegevens over de schans de kampioenen
Aangekomen aan het vissersmuseum aan de haven. Oslo is de hoofdstad en grootste stad van Noorwegen. Het is ook de naam van een provincie en gemeente; de gemeente en provincie Oslo overlappen elkaar volledig. Oslo heeft circa 658.390 (2018) inwoners en is gelegen in het zuidoosten van het land, aan het begin van de Oslofjord. Volgens Noorse sagen werd Oslo gesticht rond 1048 door koning Harald Hardråde. Recent archeologisch onderzoek heeft christelijke begraafplaatsen van vóór 1000 blootgelegd, wat bewijsmateriaal is voor de theorie dat verstedelijking van het gebied rondom Oslo eerder was begonnen.
De oorsprong van de naam Oslo is enigszins onduidelijk. Lo betekent hoogstwaarschijnlijk "luwte" of "haven" en os kan verscheidene betekenissen hebben zoals "pantheons", "riviermonding" of "helling". De hoofdstad werd sinds de regeerperiode van Haakon V (1299-1319) voor het eerst permanent door een koning bewoond. Hij begon met de bouw van de vesting Akershus. Een eeuw later was Noorwegen het zwakkere deel in een personele unie met Denemarken, en de rol van Oslo werd verminderd tot die van een provinciaal administratief centrum, met koningen die vanuit Kopenhagen regeerden.
In 1624 werd de stad door een stadsbrand grotendeels verwoest, maar de Deens-Noorse koning Christiaan IV liet de stad iets meer naar het westen herbouwen (dicht bij de vesting Akershus) en hernoemde haar naar zichzelf: Christiania. De naam werd in 1877 naar de officiële spelling in Kristiania veranderd. In 1925 werd de naam naar de oude iets oostelijker gelegen stad weer terug veranderd in Oslo. Het oorspronkelijke Oslo werd van toen af Gamle Oslo of Gamlebyen genoemd.
Mooie zichten
Ons cruise schip
Dit is onze kajuit nummer, we sliepen op dek10 kamer 710. De versiering in de wandelstraat van het schip. Nu nog enkele zichten vanaf de boot.
De vermoeide toeristen. een overvaart van de ene kant naar de andere. Nu nog enkele opname's van de ondergang van de zon.
Het was een hele mooie reis, echt de moeite waard en zeker een aanrader.Heb heel veel bijgeleerd over Noorwegen.We hadden een kleine maar fijne groep en ook een fantastische gids en een buschauffeur. Morgen na de ontscheping in Kiel nog een lange rit(800km) huiswaarts.
Na het verlaten van Trondheim ging de reis verder richting Hurdal, via Oppdal - Dombas - Lillehammer - Hurdal waar we overnachten. Ook een hele mooie streek met een enorme variatie aan het landschap. We hielden even een pauze in Dovrefjell.
Dovrefjell Nationaal Park (of eigenlijk Nationaal park Dovrefjell-Sunndalsfjella) is de beste plek in Noorwegen om muskusossen in het wild te zien. Met name het bergplateau is een geschikte plek om de dieren te zien. Maar ook in de lager gelegen bossen en beekjes kun je ze tegen komen, zelfs langs de snelweg E6. Dovrefjell wordt wel het dak van Noorwegen genoemd. Via de diverse wandelpaden in het park kun je zelf op zoek gaan, maar dit kan ook met een gids. Hou wel afstand van de dieren, want ze kunnen behoorlijk snel rennen en komen met hun hoorns naar voren. De hoogste top van Dovrefjell is de berg Sn¸hetta, de hoogte is 2.286 meter. Hij is redelijk eenvoudig te beklimmen, of eigenlijk te bewandelen. Wel is de kans groot dat je sneeuw tegen komt. Hier zien we opa Trol Ook verleden jaar hebben we hier even gepauzeerd.
Voorbeeld van een muskusos.
na het middagmaal in Dombas reden we naar Lillehammer waar we een wandeling maakten in deze stad. Lillehammer Lillehammer is de hoofdstad van de Noorse provincie Oppland. De stad ligt circa 180 km ten noorden van Oslo, aan de noordoever van het Mj¸sameer, op circa 180 meter boven zeeniveau.
De gemeente Lillehammer is op 1 januari 1838 gesticht en telt 27.718 inwoners (1 januari 2017). Per 1 januari 1964 is de plattelandsgemeente Fåberg aan Lillehammer toegevoegd.
Lillehammer was de organiserende stad van de Olympische Winterspelen van 1994.
Lillehammer Het Junior Eurovisiesongfestival van 2004 vond hier ook plaats. Lillyhammer is een UNESCO City of Literature. Het gebied zou al bewoond zijn geweest in de Noorse ijzertijd. Rond 1150 werd met de bouw van het houtenkerkje (staafkerk) Garmo begonnen. In de omtrek bevonden zich ook enkele boerderijen in het dal wat Birkebeiner wordt genoemd. Langs deze pas werd de zuigeling en toekomstige koning Haakon IV van Noorwegen in 1204 naar Nidaros vervoerd. De plek werd ook vermeld in 1390 als een plek waar bijeenkomsten werden gehouden. In de 18e eeuw had het een levendige handelsplaats, en kreeg ook de rechten van handelsstad, waarna het op 7 augustus 1827 daadwerkelijk stadsrechten verkreeg. Het stadje had toentertijd circa 50 inwoners met behuizing.Het stadje Lillehammer werd op 1 januari 1838 ingericht als gemeenteplaats of kapittel (Formannskapsdistrikt) van omringend gebied. Het plaatsje Fåberg kwam daar op 1 januari 1964 bij.
Een inwoner van Lillehammer, Thor Bj¸rklund, vond in 1925 de kaasschaaf uit.De stad had begin 20e eeuw een ware aantrekkingskracht voor kunstschilders, door de speciale lichtinval vanuit de heuvels.Lillehammer kwam in 1973 in het nieuws toen Ahmed Boushiki, een onschuldige Marokkaanse ober, werd vermoord door de Mossad. Deze werd per ongeluk voor Ali Hassan Salameh aangezien. Salameh was verdacht van betrokkenheid bij het bloedbad van München tijdens de Olympische Spelen van 1972 aldaar. Na het bezoek aan Lillehammer was het nog een uurtje rijden vooraleer we in Hurdal aankwamen. Ons hotel was aan een mooi meer gelegen. De waakhond van het hotel Mooie zichten vanaf het hotel.
Ons hotel Hier even poseren op een terrasje van het hotel Nog wat zichten aan het prachtig meer. Eén groot nadeel, het krioelde hier van de muggen. Hadden veel muggebeten.
Na het wandelen aan het meer was de tijd aangebroken om onder de dekens te kruipen, morgen onze laatste dag op Noors grondgebied.
We reden vanmorgen vroeg weg en begaven ons richting Mosjoen, onderweg waren er nog enkele fotostops voorzien. Onze eerste stop was bij de Laksfors
Hier aangekomen bij de Laksfors. De naam Laksforsen was interessant omdat ze het woord 'fors' gebruikten in plaats van 'foss'.Ik had gelezen dat dit meer te maken had met een mix van regionale en culturele invloeden van de inheemse Sami-bevolking gemengd met Zweeds.Het voorste gedeelte van de waterval naam laks betekent zalm. In elk geval, terwijl we onze Laksforsen-pauze namen, werden we getrakteerd op het bekijken van de schilderachtige waterval die 16-17 m hoog tuimelde terwijl hij volledig de breedte van de Vefsna-rivier overspande. Enkele namen ook een kort, ietwat steil en verrassend glad (vanwege een combinatie van grind en het versleten gladde rotsoppervlak) wandelpad naast de cafés en souvenirwinkels hier. Dit pad leidde de mensen naar een meer frontaal uitzicht op de watervallen vanuit het grote zwembad bij de rivier de Vesna. Bij Laksfors ontdekken we één van de grootste stroomversnellingen.
In Tronsdal, kleurenboog, poort naar het Noorden. Toen we aankwamen in Trondheim reed de bus eerst tot bij de haven waar we een mooi zicht kregen op het cruiseschip.
Terug even poseren vooraleer we naar ons hotel gingen.
Ons hotel voor deze avond. Na het inchecken kregen we nog een uitgebreide wandeling onder leiding van onze gids Freddy.
Trondheim (spreek uit als trônheim) is een stad in de Noorse provincie Trøndelag. Met ca. 182.000 inwoners (2014) is het de derde stad van Noorwegen.
Trondheim is gelegen aan de Trondheimfjord. De veerdienst Hurtigruten meert aan in de haven van de stad.
De plaatsen Langørjan, Ringvol, Spongdal en Trolla maken deel uit van de gemeente.
Uit de in deze streek gevonden rotstekeningen blijkt dat er al duizenden jaren sprake is van menselijke bewoning in dit gebied. In vroegere tijden werden de koningen van Noorwegen tot koning uitgeroepen bij Øretinget in Trondheim. Op deze plaats, bij de monding van de Nidelva, vond de vergadering van alle vrije mannen plaats. Harald I Haarfagre (Veelhaar/Mooihaar) (865-933) werd hier tot koning uitgeroepen, evenals zijn zoon Haakon de Goede.
De ingang van het gerechtsgebouw. Stadhuis Trondheim ligt aan de monding van de Nidelva, beschermd gelegen met uitstekende havencondities. De rivier was in de Middeleeuwen diep genoeg voor scheepvaart. Een modderlawine maakte de rivier minder bevaarbaar en verwoestte een deel van de haven in het midden van de 17e eeuw.
De grote veldslag van Kalvskinnet vond hier plaats in 1179, waarbij koning Sverre Sigurdsson en zijn Birkebeiner strijders zijn rivaal voor de troon Erling Skakke versloeg.
De stad was de zetel van het (katholieke) Aartsbisdom van Noorwegen vanaf 1152. Door de komst van het Lutheranisme in 1537, moest de laatste Aartsbisschop, Olav Engelbrektsson, de stad ontvluchten. Hiermee kwam tevens een eind aan het belang van Trondheim als het bedevaartsoord voor monniken, dat de stad vanaf de kerstening door St. Olav rond het jaar 1000 geweest was.
De stad is verschillende malen getroffen door grote branden. Omdat het een stad was van vele houten gebouwen, veroorzaakten de meeste branden grote schade. Grote branden verwoestten grote delen van de stad in 1598, 1651, 1681, 1708, 1717 (twee branden in dat jaar), 1742, 1788, 1841 en 1842. De brand van 1651 verwoestte 90% van alle gebouwen in de stad. De brand van 1681 leidde tot een bijna totale reconstructie van de stad onder Generaal Johan Caspar von Cicignonuit Luxemburg. Brede straten zoals de Munkegaten werden toen aangelegd, zonder dat daarbij gekeken werd naar eigendomsrechten, om te dienen als buffer bij volgende branden. Dit gaf de toenmalige stad met ongeveer 8000 inwoners een zekere flair.
Na het vredesverdrag van Roskilde van 26 februari 1658 werd Trondheim (samen met de rest van Trøndelag) voor een korte periode Zweeds gebied; het gebied werd na 10 maanden terugveroverd. Het conflict werd definitief beslist door het Vredesverdrag van Kopenhagen van 27 mei 1660.
Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd Trondheim vanaf april 1940 (op de eerste dag van de invasie van Noorwegen, Operatie Weserübung) tot aan het einde van de oorlog in Europa in mei 1945 bezet door de Duitsers.
Nidaroscathedraal.Een van de belangrijkste historische en religieuze gebouwen in de stad is de kathedraal van Nidaros. Het is het oudste heiligdom in Scandinavië. De kathedraal is meer dan tien eeuwen geleden gemaakt in de prachtige gotische stijl. De gevel van de kerk is versierd met figuren van koningen en heiligen.
Het Aartsbisschoppelijk paleis
De macht van de aartsbisschop De archeologische afdeling is zeer uitgebreid en de moeite waard. Deze 'erkebispe' sloeg zijn eigen munten, maakte zijn eigen wapens en de kerk bezat 70% van alle grond. Geen wonder dat de koning daar graag een einde aan maakte. Ook veel materiaal uit en over de nabijgelegen Nidarosdom.
Enkele interessante musea zijn: het Trondhejems Kunstmuseum (vooral Noorse kunst), Nordenfjeldske Kunstindustriemuseum (kunst, meubelen, zilver), Sverresborg Trøndelag Folkemuseum met reconstructies 60-tal gebouwen uit Trondheim, biedt inzicht van de bouwstijlen, Ringve Museum (muziekinstrumenten en muzieksgeschienis), Rockheim (pop- en rockmuziek).
Freddy met uitleg over de stad.
De pakhuizen aan de Nidelva De fietslift helpt de fietser tijdens de klim
Na het ontbijt en het inladen van onze bagage keerden we een eind terug naar Lodingen waar we de ferry namen naar het vasteland. Lødingen is een plaats in de Noorse gemeente Lødingen, provincie Nordland. Lødingen telt 1753 inwoners (2007) en heeft een oppervlakte van 1,59 km². Lødingen is door een ferry verbonden met de plaats Bognes op het Noorse vasteland. Deze ferry vermijdt het omrijden via Narvik. Het was een overtocht van 23km.
Mooie zichten vanaf de ferry
Na de overzet kwamen we aan in Bognes, een veerhaven in de gemeente Tysfjord in de provincie Nordland , Noorwegen . Het bevindt zich in het buitenste deel van de Tysfjorden aan de westkant van de fjord. De haven ligt ongeveer 5 kilometer ten zuiden van het dorp Korsnes en ongeveer 15 kilometer ten noorden van het dorp Rørvika .
Veerboten varen van Bognes over de Tysfjorden naar Skarberget als onderdeel van de Europese snelweg E06 . Er zijn ook veerboten die de Vestfjorden oversteken naar Lødingen als onderdeel van de Norwegian National Road 85 .
Na een tijdje rijden namen we even de tijd voor een fotostop aan een waterval.
Na deze waterval gingenwe verder richting Fauske waar we ons middagmaal namen. Fauske is een plaats in de gelijknamige Noorse gemeente Fauske, provincie Nordland. Een zicht op Rokland.Røkland is een plaats in de Noorse gemeente Saltdal, provincie Nordland. In het dorp staat een station van de Nordlandsbanen. Hier zijn we in Lonsdal, waar de bergtoppen nog met sneeuw bedekt zijn.Lønsdal is een plaats in de Noorse gemeente Saltdal, provincie Nordland. Het dorp is gelegen in de Lønsdalvallei aan de Lønselvarivier. Door het dorp lopen de Europese weg 6 en de spoorlijn Trondheim - Bodø. Op deze spoorlijn heeft het dorp ook een treinstation: Station Lønsdal, halverwege tussen Station Dunderland en Station Røkland.
Het dorp ligt net ten oosten van het meer Kjemåvatnet en de berg Ølfjellet. Vanwege de nabijheid van Junkerdal Nationaal Park en Saltfjellet-Svartisen Nationaal Park, is het vooral een toeristische dorp. Er is een hotel en het is een startpunt voor vele wandelingen.
Nog eens samen paraderen.
Daarna ging de rit verder naar het Articcirkel Center. Het Center van de Polair Cirkel werd officieel op 13 juli 1990 geopend, gelijktijdig met de E6, over het gebergte Saltfjellet, die toen ook klaar stond. In het Center vindt men een cafetaria waar Noord Noorse gerechten worden geserveerd, een tentoonstelling en een filmzaal met informatie over de Polair Cirkel en ook een grote en inhoudrijke souvenirwinkel. Totaal is dit op een oppervlakte van 1300 m2 verspreidt.
Het Center ligt ongeveer 680 meter boven het zee niveau in het Nationale Park Saltfjellet-Svartisen. In het gebied van het gebergte Saltfjellet vindt men een rijk plantenleven, een rijke fauna, en veel viswatertjes.
Het Center van de Polair Cirkel ligt bij de E6 midden op het gebergte van Saltfjellet in de provincie Nordland, het is een natuurlijke stopplaats voor alle reizigers. Het Center van de Polair Cirkel is bijzonder wat betreft haar speciale aan de natuur aangepaste architectuur en de Polair Cirkel is dwars door het gebouw aangegeven. Het Center van de Polair Cirkel is open in het seizoen van 1 mei tot 5 oktober.
Prachtig om dit te bezoeken.
Na het verlaten van de Polar cirkel reden we naar Mo I Rana waar we gingen overnachten. Na een rit van 450km en heel wat moois te hebben gezien, gingen we dan naar ons hotel, wat verfrissing opzoeken en wat eten. Na het eten deden we nog een avondwandeling door het mooie stadje.
Mo I Rana Mo i Rana is een stad in de gemeente Rana aan de Ranfjord in Nordland in het noorden van Noorwegen. Ten zuiden ligt Mosjøen en ten noorden Fauske.
Het is de op drie na grootste stad in het noorden van Noorwegen, met ca. 18.000 inwoners (2009). De stad ligt net ten zuiden van de poolcirkel op 66,5° NB. Tussen Mo i Rana en Saltdal ligt het Poolcirkelcentrum. Ten noorden ligt het nationaal park Saltfjellet-Svartisen met de gletsjer Svartisen en de zijarm Engabreen. In Mo i Rana is een vestiging van de Nationale Bibliotheek van Noorwegen.
In de buurt van Mo i Rana liggen meer dan 200 grotten, waarvan de bekendste de Setergrotta en Grønli Grot zijn. De laatste is de meest bezochte kalksteengrot in Noorwegen.
De gemiddelde temperatuur in januari is -6°C en in juli 13°C, met gemiddeld 1400 mm neerslag per jaar. Vanaf de Tweede Wereldoorlog tot de jaren 90 was de stad afhankelijk van zware industrie. Daarna zijn nieuwe industrieën (zoals het toerisme) ontstaan.
Nordlandsbanen loopt langs Mo i Rana. Het station heeft meerdere verbindingen per dag met Bodø en met Trondheim. Het vliegveld, bij Røssvoll, heeft een beperkt aantal verbindingen. Auto- en vrachtverkeer naar het zuiden en noorden kan gebruikmaken van de E6.
Morgen rijden we naar Trondheim, een rit van 510km.
Vandaag verbleven we in Svolvaer, na ons ontbijt was er een boottocht voorzien naar de Trollfjord en een wandeling doorheen Svolvaer, en in de namiddag waren we vrij. Het had in de vroege ochtend wat geregend en er was wat wind voorspeld. De boottocht was verlaat omdat het te woelig was op het water. We hadden onze jas aangetrokken , want het kon heel fris zijn tijdens de boottocht. Onder leiding van onze gids Freddy begonnen we eerst aan de wandeling in het stadje. Hij liet ons de voornaamste plaatsen zien.
Na deze mooie wandeling was de tijd aangebroken om ons naar de boot te begeven voor onze tocht naar de Trollfjord. Deze boot lag op een boogscheut van ons hotel.Een 3 uur durende tocht op het water met mooie zichten op de eilanden en de meren van de Lofoten.
De Lofoten is een eilandengroep gelegen ten noorden van de poolcirkel, hoog in Noorwegen.Deze eilandengroep is bekend om de overweldigende natuur, ruige spitse bergen, fjorden en meren, de middernachtzon, het noorderlicht en de sneeuwrijke winters. Geliefd bij fotografen en beeldende kunstenaars om het speciale licht en kleuren op de bergen en in het water. Heel bijzondere natuur. Bijna als een muur van bergen strekken de Lofoten zich naar het zuidwesten in de Atlantische Oceaan uit. Het omringende water van de Lofoten is verrassend rijk aan zeeleven. Je verwacht het misschien niet hier, maar in het water tussen het vasteland;het Vestfjord, vind je bijvoorbeeld 's werelds grootste diepzee koraalrif.
Mooi zicht op de baai Een winkeltje
Trots poseren
Het graf van Gunnar Berg: Gunnar Berg studeerde eerst aan de kunstacademie in Düsseldorf , Duitsland . Van 1883 tot zijn dood studeerde en werkte Gunnar Berg in Düsseldorf en Berlijn, verbonden aan de Düsseldorfse schilderschool . Tijdens het visseizoen op de Lofoten was Berg thuis in Svolvær. Berg schilderde scènes uit zijn geboortestad, inclusief landschappen en zeegezichten. Vissers, bergen en de zee, zowel in de zomer als in de winter, vormden de primaire thema's van zijn kunstenaarschap. [3]
Zijn meest algemeen erkende schilderij, Trollfjordslaget, toont de Slag om Trollfjord, die werd gevochten in 1890. De Slag bij Trollfjord ( Slaget i Trollfjorden ) werd uitgevochten tussen de eigenaren van grote stoomschepen en een aantal Lofotfisherman over de controle van de lokale visserij. Dit schilderij bevindt zich in de Gunnar Berg-galerij in Svolvær.
Trollfjordslaget was het laatste grote werk van Gunnar. In 1891 werd ontdekt dat hij kanker had in één been dat moest worden geamputeerd. Zijn gezondheid verzwakte en tijdens de herfst van 1893 kreeg hij longontsteking. Gunnar Berg stierf in 1893 in Berlijn. Zijn graf ligt op het eiland Gunnarholmen in Svolvaer. Hier een zicht op de huisjes van enkele kunstenaars. Na de wandeling was het tijd voor onze boottocht. Onze gids staat ons op te wachten. We vaarden richting Trollfjord. Ondertussen hadden al enkele mensen een speciaal pak aangetrokken tegen de kou. Hier Doortje met onze buschauffeur.
De Trollfjord De Trollfjord is een fjord in Noorwegen, gelegen in de provincie Nordland op het grondgebied van de gemeente Hadsel, in het deel van het eiland Austvågøy dat deel uitmaakt van de eilandengroep Vesterålen.
De fjord is twee kilometer lang en slechts 100 meter breed aan zijn monding in de Raftsund, de 20 kilometer lange zee-engte tussen de eilanden Hinnøya en Austvågøy.
Deze fjord kreeg enige beroemdheid door de Slag van de Trollfjord, die in 1880 plaatsvond. Vissers in moderne, door stoom aangedreven boten stonden er tegenover vissers in kleine fembøringer, de traditionele boten met zeilen en roeispanen voor 5 roeiers. Grote scholen vis waren in de fjord gezwommen en werden door de vissers in de grotere boten met hun sleepnetten afgevangen, dit tot wanhoop van de meer traditionele vissers.
We kregen mooie panorama's Na een tijdje hield de boot even halt en konden enkele mensen er hun kennis van hengelen opsteken. Hier zien we al een mooi buit. na een tijdje kregen we een kop warme vissoep aangeboden.
Daarna was het een eetfestijn voor de aanvliegende meeuwen, en we kregen ook een zeearend te zien.
De meeuwen kwamen heel dicht bij, en oppassen geblazen voor hun uitwerpselen. Op de terug vaart nog enkele mooie beelden van dit prachtig gebied.
Na de boottocht en het nuttigen van ons middagmaal hadden we nog tijd genoeg om er eens zelfstandig op verkenning te gaan. Een rustig beestje De kerk van Svolvaer
De Svolvaergeita Svolværgeita of Geita ( Noord-Sami : Spålla ) is een 150 meter hoge top aan de zuidwestkant van de Fløyfjellet- berg op het eiland Austvågøya in de Lofoten- archipel . De 569 meter hoge Fløyfjellet ligt aan de rand van de stad Svolvær in de gemeente Vågan in de provincie Nordland , Noorwegen . De eerste opgetekende tijd dat een klimmer de top van Svolværgeita bereikte, was op 1 augustus 1910 door Ferdinand Schjelderup , Alf Bonnevie Bryn enCarl Wilhelm Rubenson . Het eerste element is Svolvær , omdat het zich in die stad bevindt. Het laatste element is de eindige vorm van geit die " geit " betekent , omdat de berg twee "hoorns" heeft. De twee hoorns worden Storhorn en Lillehorn genoemd . Door af te dalen van Storhorn, is het gebruikelijk om over een afstand van 1,5 meter (4 ft 11 in) breed te springen en veilig te landen op Lillehorn, terwijl je de begraafplaats van de stad op 300 meter (980 ft) lager bekijkt.
Morgen verlaten we de Lofoten en rijden we terug naar het vasteland richting Mo I Rana.
Na het ontbijt buffet en het inladen van onze bagage ging de reis verder richting de Lofoten(één van de mooiste gebieden van Noorwegen). We gaan overnachten in Solvaer.
Svolvær is een stad in Noorwegen, gelegen in de Lofoten-eilandengroep in de provincie Nordland. Het is het bestuurlijke centrum van de meest uitgestrekte gemeente van de archipel, de gemeente Vågan.
Al is Kabelvåg het historische centrum van Lofoten, toch wordt Svolvær beschouwd als de hoofdstad van de eilandengroep. De stad is gelegen aan de zuidoostzijde van Austvågøy, het eiland waarvan het noordelijke deel tot de Vesterålen archipel behoort. Svolvær verwierf pas in 1996 het statuut van stad.
Het symbool van de stad is de 569 meter hoge Svolværgeita, de pas in 1910 voor het eerst beklommen "Geitenberg" met zijn twee opmerkelijke hoorns die slechts 1.5 m uit elkaar staan.
We kregen onderweg gelegenheid om plaatjes te schieten van het mooie landschap.
Wat grazende schaapjes Mooi uitzicht op de besneeuwde toppen
Mooie uitzichten Hier even kijken naar de inscheping van mensen die de overkant moeten bereiken.
Landschap met een tafelberg.
Men is nooit uitgekeken op het mooie landschap.
Een stop bij de Sami tenten.
Ook hier is de concurrentie groot tussen de verschillende uitbaters. Er zijn veel nep winkels uitgebaat door Russen.
Hier zijn we dan aangekomen inBardu-Sermoen waar we ons middagmaal namen. De Belgische vlag was al aan het wapperen toen we aankwamen.
Monument van Narvik (1940)
Tjelsund Tjeldsund ( Noord-Samisch : Dielddanuorri ) is een gemeente in Nordland provincie , Noorwegen . Het maakt deel uit van de traditionele wijk van Ofoten . Het administratieve centrum van de gemeente is het dorp Hol i Tjeldsund . Andere belangrijke dorpen zijn Fjelldal , Myklebostad en Ramsund . Norges Brannskole (het Noorse opleidingscentrum voor brandweerlieden) ligt in Fjelldal in het noordoosten van de gemeente.Marinejegerkommandoen ligt ten zuiden van Ramsund. De Tjelsundbrug:De Tjeldsundbrug (Noors: Tjeldsundbrua) is een hangbrug in Noorwegen, gelegen in Troms. De Tjeldsundbrug overspant het Tjeldsund tussen het Noorse vasteland en het eiland Hinnøya, het grootste eiland van Noorwegen en onderdeel van de Lofoten. De brug is de toegangspoort naar de Lofoten. De hangbrugheeft een totale lengte van 1.007 meter en een hoofdoverspanning van 290 meter. Over de brug loopt de E10. Op de brug heeft men goed uitzicht op het Tjeldsund en de omgeving. Het is de enige verbinding tussen het Noorse vasteland en de Lofoten.
Aangekomen in Solvaer, er ligt een cruiseschip aangemeerd.
Na het avondmaal deden we nog een kleine wandeling in dit klein mooi stadje. Morgen verblijven nog een dag in Solvaer, met een mooie boottocht op zoek naar...
Vandaag de kortste rit van de hele reis. We verlaten Honningsvag na het bezoek aan het vissershaventje.We rijden door de Finnmarksvidda(een golvende hoogvlakte) richting Skaidi waar we evn halt houden in Russenes vor een fotostop. Daarna rijden we verder door deze hoogvlakte naar Alta waar we ons middagmaal nemen. In de namiddag nog enkele fotostops vooraleer we in Storslett aankomen.
De kop van een stokvis. Een katedraal van stokvissen. Zicht op het haventje.
Fotostop in Russenes, het kerkje en in de verte het ruwe landschap. Russenes is een dorp in de gemeente Porsanger, in de Noorse provincie Finnmark. Het ligt aan een kleine fjord Olderfjorden, die weer deel uitmaakt van de zeer grote fjord Porsangen.
Het dorp heeft niet meer dan 50 inwoners, maar ligt op aan twee belangrijke routes:De E6, belangrijk voor al het gemotoriseerd vervoer in deze regio (oost west):De E69 van Olderfjord naar Noordkaap, voor de toeristen (noordoosten);De Noorse weg 889 richting Havöysund (noordwesten).
Daarnaast is het een rustplaats van reizigers die die richtingen op willen.
Vertrekkend uit Russenes naar het noorden rijdt men tot Repvåg zonder enige bewoning tegen te komen; naar Havöysund is het ook bijna onbewoond. De eerstvolgende plaatsen aan de E6 zijn Skaidi (westwaarts) of Lakselv (west- en zuidwaarts).
Zicht op de besneeuwde toppen. Het buffet voor het middagmaal in Alta. De heerlijke desserts, dit kregen we over de gehele reis. Eigenlijk veel te veel. De kerk van Alta.Alta (Samisch: Álaheadju; Fins: Alattio) is een gemeente in de Noorse provincie Finnmark. De gemeente telde 20.446 inwoners in januari 2017.
Alta heeft de bijnaam "Nordlysbyen Alta" oftewel "Noorderlichtstad Alta" gekregen vanwege het feit dat de kans dat je Aurora Borealis - het Noorderlicht - hier kunt waarnemen, relatief groot is. Dit doordat dat er boven het gebied rond Alta over het algemeen minder bewolking hangt dan boven andere plaatsen in Noorwegen.
Hier enkele zichten aan het Altafjord. De Altafjord is een fjord in de provincie (fylke in het Noors) Finnmark, in het uiterste noorden van Noorwegen. De Altafjord is vernoemd naar het stadje Alta dat aan het zuideinde van de fjord gelegen is. In Alta mondt de rivier Alta uit in de Altafjord. De rivier staat bekend als één van de beste zalmrivieren van Noorwegen.
Tijdens de Tweede Wereldoorlog lag het Duitse slagschip Tirpitz lange tijd in de Altafjord voor anker. Op 3 april 1944 werd het schip door een raid van Britse vliegtuigen beschadigd.
Poseren in de sneeuw.
Zicht op Kveanagenfjord
Hier enkele beelden van Storslett.
Ons avondwandeling in Storslett.
Storslett
Terug een mooie dag beleefd. Morgen rijden we richting de Lofoten.
Na één nacht te hebben vertoeft in Finland vertrekken we nu naar Noorwegen, waar we vandaag de Noordkaap zullen bereiken. Vandaag is het een tocht van 475km lang. Onze eerste halte is in Inari.
Inari ( Inari Sami : Aanaar , Noord-Sami : Anár , Skolt Sami : Aanar , Zweeds : Enare ) is de grootste gemeente van Finland (maar een van de meest dunbevolkte gebieden), met vier officiële talen, meer dan enige andere in het land. De belangrijkste bronnen van inkomsten zijn het toerisme, de dienstensector en het testen van het koude klimaat. Met het Siida- museum in het dorp Inari is het een centrum van de Sami- cultuur. Het vliegveld in Ivalo en de belangrijkste noord-zuid van het landEuropean Route E75 ( Finland's National Road 4 ) brengen vakantiegangers in de zomer en de winter naar resorts met toegang tot een goed bewaard gebleven, rustige natuurlijke omgeving. Na deze bereikten we de grens met Noorwegen en wat verder hielden we halt in Karasjok, waar we ons middagmaal nuttigden in een gammen.
Vooraleer we vertrokken, deden we eerst nog een ochtendwandeling in het domein.
Daarna vertrokken we richting Noorwegen. We hielden even halt in Inari, één van de grootste meren.Het Inarimeer (Fins: Inarijärvi, Noord-Samisch: Anárjávri, Inari-Samisch: Aanaarjävri, Zweeds: Enare träsk) is het op twee na grootste meer van Finland en het op zeven na grootste meer van Europa. Het ligt in Fins Lapland, ten noorden van de poolcirkel. Het meer is op de langste plaats 80 km lang, en op de breedste plaats 50 km. Het Inarimeer beslaat 1040 km² en de maximale diepte is 92 meter. Het water uit het meer stroomt noordwaarts via de Pasvikelva naar de Varangerfjord. Een schuchter rendier Hier een zicht op het meer
Daarna trokken we de grens over en wat verder hielden we halt in Karasjok voor ons middagmaal. Karasjok (Samisch: Kárájohka; Fins: Kaarasjoki) is een gemeente in de Noorse provincie Finnmark. De gemeente telde 2696 inwoners in januari 2017. De meeste mensen leven in het dorp Karasjok.
De gemeente is gelegen langs het hogere rivierbassin van de rivier de Deatnu/Tana in een riviervallei. Mede door zijn ligging heeft Karasjok de koudste temperatuur ooit in Noorwegen geregistreerd: -51,4 °C op 1 januari 1886. De warmste temperatuur ooit geregistreerd is 32,4 °C.
In Karasjok wordt Fins, Noors en Noord-Samisch gesproken. 80% van de bevolking is Samisch. Samisch en Noors zijn de officiële bestuurstalen van Karasjok.
Het dorp Karasjok is de zetel van het Noorse Sameting (of Sámediggi in het Samisch), het parlement van de Saami in Noorwegen. Daarnaast zijn er ook nog diverse andere Samische openbare instellingen in Karasjok gevestigd. Naast het parlement is er ook een Samisch museum en een kerk daterend uit 1807. Ook de NRK Sámi Radio is in Karasjok gevestigd.
Het parlement van de Saami werd in 1989 door Koning Olav V geopend. De eerste president van de Saami was Ole Henrik Magga, afkomstig uit Kautokeino.
Het middagmaal was in een storgammen. We zaten allen rond het vuur voor ons maal.
Het was eens wat anders.
De in en uitgang van de storgammen.
Na het middagmaal reden we verder richting Honningsvag, hielden we nog eens halt aan Porsangerfjord De Porsangerfjord is een 123 kilometer lang fjord in de provincie (fylke in het Noors) Finnmark in het uiterste noorden van Noorwegen.
Qua lengte is de Porsangerfjord de vierde langste fjord van Noorwegen. De gemeenten Nordkapp en Porsanger, waarnaar hij vernoemd is, liggen aan de fjord.
Wat rendieren Streek rijk aan graniet.
Enkele mooie uitzichten
Hier zijn we aangekomen aan ons Scandic hotel in Honningsvag. Honningsvåg is het bestuurlijke centrum van de gemeente Nordkapp. Tot 1895 was het enkele kilometers meer oostelijk gelegen Kjelvik het centrum van de gemeente. Maar door de opkomst van de visserijvloot opteerde men voor de beschutting van Honningsvåg.
De stad met haar 2600 inwoners ligt in een baai van het eiland Magerøya. Op haar grondgebied bevindt zich de Noordkaap die vaak foutief het noordelijkste punt van Europa wordt genoemd. Wanneer men Spitsbergen buiten beschouwing laat, ligt het meer westelijk op het Noordkaapplateau gelegen Knivskjelodden, 1,5 km meer naar het noorden. Het meest noordelijke punt van het Europese vasteland is Kinnarodden, een kaap in de nabijheid van het meer oostelijk gelegen Mehamn.
Sinds juni 1999 is Honningsvåg met het vasteland verbonden door de 6875 meter lange Noordkaaptunnel die de veerboot vervangt die vroeger Honningsvåg met Kåfjord verbond. De tunnel, met een helling van 10 % daalt tot een diepte van 212 meter onder de Magerøyasundet.
De beschutte ligging van Honningsvåg verklaart waarom het een belangrijke visserijhaven is. Meer dan 150 vissersboten hebben hier hun thuishaven. Bovendien bezoeken jaarlijks een honderdtal cruiseschepen de stad waardoor, naast de met de visserij verbonden activiteiten, het toerisme een belangrijke bron van inkomsten is. Voor wie oostwaarts vaart is Honningsvåg de laatste halte vooraleer men de Noordelijke IJszee bereikt.
Na de check in van ons hotel reden we met de bus richting Noorkaap waar we ons avondmaal zouden nuttigen. Aangekomen op de Noordkaap.
De Noordkaap 21" NB, in de naar de kaap genoemde gemeente Nordkapp nabij Hammerfest, in de provincie Finnmark in Noorwegen. De kaap ligt op 2080 km van de Noordpool.
De Noordkaap (Noors: Nordkapp) aan de Barentszzee wordt traditioneel beschouwd als het noordelijkste puntje van het Europese continent. De kaap ligt op het eiland Magerøya, dat met een tunnel vanaf het vasteland te bereiken is. De Noordkaap is gelegen op 71° 10'21" NB, in de naar de kaap genoemde gemeente Nordkapp nabij Hammerfest, in de provincie Finnmark in Noorwegen. De kaap ligt op 2080 km van de Noordpool.
Eindeloze zichten, enig. De Omdat de Noordkaaphal zich in een landschappelijk beschermd gebied bevindt werd het drie verdiepingen tellend gebouw in de rots uitgehouwen. In het erg toeristisch geheel bevinden zich een winkel, enkele restaurants en een bioscoop.
Tijdens de winterperiode mogen plaatselijke toeristenbussen onder begeleiding van sneeuwruimers het laatste gedeelte van de weg van Honningsvåg naar de Noordkaap afleggen. Het is ook mogelijk om er met eigen vervoer te komen, maar alleen onder begeleiding.
Hier binnen in de Noordpoolhal. Aan tafel voor ons avondmaal. Na het eten werden we nog verwacht voor een film over de Noordkaap.
Na de film gingen we terug naar buiten voor de middernachtzon te zien.
Hier is het tijdens die periode nooit echt donker. De hemel was wat bedekt met wolken zodat we er weinig zouden van zien van de ondergang.
Deze foto werd omstreeks middernacht genomen, zo zie je maar hoe klaar het wel is op dit uur. Daarna reden we terug naar ons hotel waar ons bedje ons stond op te wachten.
Na het ontbijt reisden we verder richting de Finse grens, terug een trip van meer dab 50km. We verlieten Zweden, en aan de grens in Haparanda zetten we voor het eerst voet op het Finse bodem.Finland (Fins: Suomi; Zweeds: Finland; Samisch: Suopma), officieel de Republiek Finland, is een land in Noord-Europa met 5.518.371 (2017) inwoners. Finland grenst in het oosten aan Rusland, in het noorden aan Noorwegen en in het noordwesten aan Zweden. Ten zuiden wordt het van Estland gescheiden door de Finse Golf. Ten westen ligt de Botnische Golf en ten zuidwesten de Oostzee aan de overkant waarvan weer buurland Zweden ligt.
De hoofdstad is Helsinki. Finland wordt wel 'het land van de duizend meren' genoemd; in werkelijkheid zijn er ongeveer 188.000 meren.Het grootste meer is het Saimaameer. In het zuidoosten is het land bespikkeld met ontelbare meren en meertjes.
Het land is een democratische republiek met een gekozen president. Het presidentschap van Finland duurt zes jaar, plus een eventuele herkiezing van nog eens zes jaar, wat resulteert in een maximaal presidentschap van twaalf jaar. We hielden even halt aan deze grens om er enkele foto's te nemen.
Rond de middag kwamen we aan in Rovaniemi, waar de kerstman woont. Na een bezoek te hebben gebracht aan de kerstman reisden we verder naar onze eindbestemming voor vandaag in Saariselka.
Aangekomen aan de Zweedse-Finse grens.
Voet op Fins grondgebied. Aangekomen in het dorp van de kerstman na het middagmaal in Rovaniemi. Rovaniemi is een stad en gemeente van Finland . Het is de administratieve hoofdstad en het commerciële centrum van de noordelijkste provincie van Finland, Lapland . Het ligt ongeveer 6 kilometer ten westen van de poolcirkel en ligt tussen de heuvels van Ounasvaara en Korkalovaara, aan de samenvloeiing van de rivier de Kemijoki en zijn zijrivier de Ounasjoki . De stad en de omliggende Rovaniemen maalaiskunta(Plattelandsgemeente Rovaniemi) werden op 1 januari 2006 geconsolideerd in één entiteit. Rovaniemi heeft een geschatte bevolking van 63.000 inwoners. Rovaniemi is een eentalige, door de Finse overheid bestuurde gemeente en ongewoon voor grotere Finse steden, maar ook bekend onder de Finse naam en spelling in de Zweedse taal . De kerstman, Joulupukki(fins) Het Dorp van de Kerstman (Fins: Joulupukin Pajakylä) is een Fins kerstthemapark in Rovaniemi. In het park ingericht als een dorpje bevinden zich meerdere winkels en een postkantoor waar je brieven naar de Kerstman kan sturen. Ook bevindt zich hier het kantoor van de Kerstman waar kinderen het hele jaar door de Kerstman kunnen bezoeken. Het dorp ligt midden op de poolcirkel die op de straat is afgebeeld met een witte lijn. De poolcirkels zijn bijzondere parallellen op ongeveer 66°34' of 66,56° NB en ZB. Binnen de poolcirkels komt de zon minimaal één dag per jaar niet op en gaat de zon minimaal één dag per jaar niet onder. Het aantal dagen per jaar dat de zon niet opkomt of niet ondergaat, wordt groter naarmate men vanaf de poolcirkels in de richting van de polen gaat. Er is een Noord- en een Zuidpoolcirkel. Precies op de geografische Noordpool en de geografische Zuidpool gaat de zon tijdens de pooldag een half jaar niet onder en komt hij tijdens de de poolnacht een half jaar niet op.
Doordat de axiale variatie van de aarde niet constant is, varieert de uiterste plaats waar de zon een dag per jaar niet ondergaat volgens de Milankoviæ-parameters met een periode van 41.000 jaar tussen de 65,5 en 68°. Het laatste minimum was 10.700 jaar geleden op 65,6° en het volgende maximum ligt over 9800 jaar op 67,4°.
Dit is het huis van de Kerstman, waar we een bezoekje brachten aan de Kerstman himself. Zijn leefruimte. Na het bezoek aan de kerstman, reden we verder en hielden na een tijdje een fotostop in Sodenkyla. Het kerkje van Sodenkyla.Sodankylä is een gemeente in het Finse landschap Lapin maakunta.
De gemeente heeft een totale oppervlakte van 11773 km2 en telde 9489 inwoners in 2003. Lapland wordt gekenmerkt door zijn strenge winters. De maximale sneeuw die er valt is vaak meer dan een meter hoog. In de laatste 10 jaar was de laagst gemeten temperatuur −50°C. (1999). De zomers zijn eerder aan de koele kant. Zelden komen de temperaturen boven 20°C. Uitschieters tot 30°C komen haast nooit voor. Land- en tuinbouw is door deze strenge weersomstandigheden niet mogelijk. Daarom doen ze vooral aan veeteelt en zijn zuivelproducten erg belangrijk.
Binnenkant van het kerkje
Het kerkhof naast de kerk
Hier zijn we dan in Saariselka. Saariselkä ( Noord-Sami : Suoločielgi , letterlijk eilandrug ) is een dorp in een bergachtig gebied in het noorden van Finland . Het is een populaire toeristische bestemming en biedt activiteiten zoals skiën , wandelen en een spa . Het ligt in Noord- Lapland en maakt deel uit van de gemeente Inari .
Saariselkä ligt deels in het nationale park Urho Kekkonen . Bodem in Saariselkä is meestal graniet van 2 miljard jaar oud . De laatste ijstijd eindigde 9500 jaar geleden in Saariselkä. Het dorp Saariselkä ligt ongeveer 300 meter boven de zeespiegel. Kaunispää-fell , naast het dorp, stijgt naar 438 meter.
Na het avondmaal gingen we nog even op verkenning op het domein.
Dit was ons hotel in Saariselka. Morgen reizen we naar de Noordkaap.
Na het eten van deze morgen stond er een lange trip van 534km op het programma. We verlieten Sundsvall en reden via Hogekustenbron en Örnsköldvik naar Umeä voor het middagmaal, met onderweg enkele mooie fotostops. Na het middagmaal bezochten we een openluchtmuseum en reisden we verder via Skelleftea naar LuleA waar we de nacht doorbrachten. We sliepen in het prachtige Elite Stadshotel.
Hogekustebrug. De Hoge Kustbrug is een hangbrug over de river Ångermanälven vlak bij Veda op de grens van de gemeentes Härnösand en Kramfors in de provincie Ångermanland in het noorden van Zweden. Over de brug loopt de Europese weg 4.
De Hoge Kustbrug is gebouwd van 1993 tot 1997 en werd officieel geopend op 1 december 1997. Onder de brug kunnen schepen varen van 40 meter hoog. De brug is 1867 meter lang, 17,8 meter breed en 186 meter hoog. De brug is gemaakt van staal en beton en is het tweede hoogste bouwwerk van Zweden. De maximale overspanning van 1210 meter is bijna gelijk aan de Golden Gate Bridge (1280 m) en de veertiende langste ter wereld (anno december 2013). Over de brug lopen vier rijstroken. De maximale snelheid op de brug bedraagt 110 km/u. Bij het noordelijke einde van de brug zijn een picknickplaats, hotels en restaurants.
Op 5 april 2007 moest de brug voor het eerst sinds de opening dicht wegens zware weersomstandigheden.
Mooi zicht op het landschap.
Hier zijn we bij de schans in Örnskoldvik. De uitloop van de schans is over de weg opgebouwd. Na het middagmaal te hebben genomen in Umea bezochten we het openluchtmuseum. Gammlia Het Västerbottens museum is een regionaal museum in Umeå over de culturele geschiedenis van de provincie Västerbottens län, Zweden. Het museum omvat ook het openluchtmuseum Gammlia, een skitentoonstelling (voorheen het Zweeds skimuseum), en een tentoonstelling over visserij en zeevaart (voorheen het Visserij- en Maritiem museum).
Het museum geeft een driemaandelijkse tijdschrift Västerbotten uit, over de provincie Västerbotten. Het museum werd oorspronkelijk opgericht door het Oudheidkundig Genootschap Västerbotten (Westerbottens läns Fornminnesförening) in januari 1886 als een bergruimte voor antiquiteiten. Het museum was aanvankelijk gevestigd in het pand Ullbergska op Storgatan. Een verzameling objecten in de zuidelijke afdeling werd volledig verwoest door de grote stadsbrand in Umeå op 25 juni 1888 , toen ook de meeste gebouwen van de stad werden verwoest[2]
In 1901 werd de collectie verplaatst naar het nieuw gebouwde gymnasium. Door de toenemende omvang van de collectie , werd het museum opnieuw verplaatst in 1911 naar een groot magazijn in de haven. Het huidige gebouw werd in 1939 voltooid.[3]
Tussen 1921 en 1990 werden diverse oudere gebouwen uit Västerbotten verplaatst naar het openluchtmuseum. Het hoofdgebouw van Västerbottens museum werd ontworpen door de architect Bengt Romare en werd gebouwd in 1943. Daarna werd het museum diverse malen uitgebreid en na een van de grootste uitbreidingen in 1981 verhuisde het Bildmuseet (het museum voor hedendaagse kunst van de Universiteit van Umeå). In 2012 verhuisde het Bildmuseet terug naar een nieuw gebouw aan de Konstnärligt campus waardoor er meer plaats vrijkwam om de collectie van het Västerbottens museum uit te breiden.
prachtig om er te wandelen.
Onze gids Freddy vertelde over het ontstaan en het nut van deze Gammlia.
Hier een hele reeks skilatten van vroeger en nu. De verschillende soorten latten. Het vroegere schoeisel om in de sneeuw te wandelen.
Na het bezoek reden we verder richting Skelleftea. De kerk van Lövanger. Lövånger is een plaats in de gemeente Skellefteå in het landschap Västerbotten en de provincie Västerbottens län in Zweden. De plaats heeft 779 inwoners (2005) en een oppervlakte van 133 hectare. De plaats ligt aan de Europese weg 4 en aan het Avafjärden een baai van de Botnische Golf. Ook ligt er een kerkstad, een plaats waar mensen die van heinde en verre kwamen naar de kerk gingen en hier ook overnachtte, in de plaats en de kerk Lövångers kyrka komt uit het einde van de Middeleeuwen.
Skelleftea is de hoofdstad van de gemeente Skellefteå in het landschap Västerbotten en de provincie Västerbottens län in Zweden. De stad heeft 32425 inwoners (2005) en een oppervlakte van 2170 hectare. De stad ligt aan de rivier de Skellefte älv waarnaar de stad is genoemd.
Dit was voor deze avond onze slaapkamer.
Het plafond van de eetzaal in dit hotel.
Gewoon prachtig. Na het avondmaal maakten we nog een avondwandeling . LuleA heeft bijvoorbeeld ook de regie over de spoorwegen in Noord-Zweden. De stad beschikt verder over een technische universiteit.
De stad ligt op de plaats waar de rivier Lule (Luleälv) in de Botnische Golf stroomt. Het is een belangrijke haven. IJzererts wordt door LKAB in Kiruna en Gällivare uit de grond gehaald en vervolgens naar Narvik en Luleå vervoerd. Op Svartö staat een ijzerfabriek. Ook hout wordt via de havens vervoerd. De haven is in de loop van de tijd steeds verplaatst. Het noordelijke gebied rondom de Botnische Golf stijgt namelijk ruim een halve meter per eeuw ten opzichte van de zee, door de postglaciale opheffing, waardoor havens steeds ondieper worden. De Botnische Golf is een groot deel van het jaar dichtgevroren, zodat men slechts voor een beperkt deel van het jaar ijzererts kan overslaan.
(Fins: Luulaja; Samisch: Luleju; Lule-Samisch: Julevu; uitspraak [ˈlʉːleoː]?) is een Zweedse stad gelegen in de provincie Norrbottens län en in het Zweedse landschap Norrbotten. Luleå, in de volksmond ook wel Lule genoemd, is veruit de grootste stad binnen de provincie met rond de 45.000 inwoners; de gemeente heeft 75.000 inwoners. De volgende steden qua inwonersaantal, Kiruna en Boden komen niet boven de 20.000 inwoners uit. Luleå vormt het bestuurscentrum van provincie, landschap en gemeente maar
Dit zijn de ijsbrekers die ze nodig hebben tijdens de wintermaanden.
Nog wat info betreft deze stad.
Nog een zicht op de kleine haven.
En deze blonde dame pronkte met haar wagen, maar was een groentje om er mee rond te toeren.
Ik ben Vanden Broucke Jean Pierre, en gebruik soms ook wel de schuilnaam jipie.
Ik ben een man en woon in Lauwe (België) en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 21/12/1954 en ben nu dus 70 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Wandelen, fotografie en genieten van de natuur.
