Ik ben Vandevoorde Dorine, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Doortje.
Ik ben een vrouw en woon in Lauwe (België) en mijn beroep is weefselcontroleuse.
Ik ben geboren op 20/10/1963 en ben nu dus 61 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: sport in het algemeen.
Vandaag ging ik met de wandelclub WSK Marke naar Huizingen met de bus. Ik reed met nog en bevriend koppel naar onze startplaats waar de bus ons stond op te wachten. We konden iets vroeger vertrekken naar onze bestemming voor vandaag nl: Huizingen.
Huizingen is een dorp in de Belgische provincie Vlaams-Brabant en een deelgemeente van Beersel. Huizingen was een zelfstandige gemeente tot aan de gemeentelijke herindeling van 1 januari 1977. Een bezienswaardigheid in Huizingen is het provinciaal domein. Hier bevinden zich een dierenpark, speeltuinen, sportinfrastructuur, een minigolfterrein, mini-cars, roeiboten, waterfietsen en een stiltepad. Internationaal befaamd is de rotsentuin. Een aantal paden door de tuin zijn bewegwijzerd voor blinden. Daarnaast is er het Begijnenbos.
De wandelclub uit Sint-Pieters Leeuw hield daar hun Lewetocht: Met 46 clubleden gingen we daar wandelen. De wandelaar kon kiezen uit een zestal afstanden. Ik koos voor de 21km. Die gingen na het provinciaal domein naar het Hallerbos.
Na het verkrijgen van onze inschrijvingskaart konden we beginnen aan de wandeling. Iedere wandelaar moest zijn inschrijvingskaart tonen aan de ingang van het domein, zoniet kon men niet binnen.
De startzaal , gelegen op een 300tal meter van het domein van Huizingen. Aangekomen op het domein met zicht op het kasteel. Het provinciedomein Huizingen is 91 ha groot met een wandelbos en een roeivijver. Er zijn verschillende sportaccommodaties en een minigolf. Zicht op de vijver Na een korte passage door het park, gingen we richting Dworp,langs holle wegen, glooiende en kronkelende paadjes door het Krabbos en langs de Kapittelbeek. Begijnenbos, de Solheide en langs de Molenbeek. Veel afwisseling, tijdens het eerste gedeelte.
Het was heerlijk wandelen tussen de bomen. Mooi zicht.
Het landschap bestaat er uit een lappendeken van weilanden, akkers en bosjes met links en rechts kabbelende beekjes. Door de vele hellingen krijgt de streek ook wel eens de naam van Brabantse Ardennen.
Na onze rust te Dworp moest de wandelaar vanaf de 21km hier een mooi lus maken richting Hallerbos van 9.6km. Op weg naar het Hallerbos.Wandelen door gebieden met klinkende namen zoals het Keldergat, Dries, het Tranendal en de Kruisberg naar het hartje van het Hallerbos met zijn tapijten van geurende wilde hyacinten, tot zover het oog reikt. Terugkeer naar de rustpost op een stukje van het volledig vernieuwde Hendrik Consciencepad langs de Kapittelbeek (ook Steenputbeek genaamd). Het Hendrik Consciencepad is het allereerste toeristisch beschreven pad in Vlaanderen. Het dateert van 1935 Mooi kapelleke
De boshyacinten zijn bijna uitgebloeid. Het Hallerbos (Frans: Bois de Hal) is een bos met een oppervlakte van 552 ha ten zuidoosten van Halle (511 ha op Hals grondgebied). Het bos is grotendeels eigendom van het Vlaams Gewest en een klein deel van het Waals Gewest en privé-eigendommen. Het Hallerbos vormt een stil recreatiegebied, dat sterk op prijs gesteld wordt door de bevolking van de omliggende sterk verstedelijkte zones. Het is zeer toegankelijk dankzij de vele paadjes, en voor een kennismaking zijn er drie wandelroutes uitgestippeld.
We konden toch hier en daar nog een heel mooi tapijt van deze bloemen zien. Prachtig Fier koppelke
Al dat moois Het was heerlijk vertoeven door dit bos. Het Hallerbos is een prachtig bos, zeer aangenaam om te vertoeven. Rond half april zorgt de bloei van de boshyacint er voor een sprookjesachtig paars bloementapijt. Reken daarbij de jonge, frisgroene beukenblaadjes die net aan de bomen verschijnen en je begrijpt waarom fotografen en natuurliefhebbers van ver voorbij onze landsgrenzen dit bijzondere bos opzoeken. Bossen met zoveel boshyacinten zijn wereldwijd een unicum. Het Hallerbos markeert de westelijke zijde van het rijk van de Brabantse wouden, een machtig landschap dat via het Zoniënwoud en de Dijlevallei helemaal loopt tot aan het Meerdaalwoud en het Heverleebos in het oosten. Hier een tapijt van daslook.
En hier wat boterbloemen.
Nog wat daslook Na onze 2°stop in Dworp begonnen we aan het laatste deel van de tocht. Nog zo'n 7tal km te gaan.Na de rustpauze keer je terug naar de startzaal via het Provinciedomein langs de Molenbeek, door de Solheide en het Begijnenbos. Mooi paard. Via een steile klim gingen we richting Begijnenbos.
Ook hier was het rustig wandelen
Mooi kunstwerk
Wederom mooie vergezichten. Via de achterkant terug aangekomen in het domein. Nu gingen we richting de rotstuin, het hart van dit park. De rotstuin is geklasseerd en bekend tot ver buiten de grenzen van Beersel. Maar liefst 1.200 soorten rotsplanten en bloemen zijn er te vinden. Er is ook een arboretum, een bos van 55 ha met loofbomen en naaldbomen, met drie wandelpaden.; Je kan ook een ritje maken met het treintje.
Heel prachtig
Je kan er uren door wandelen
Hier een mooi doorkijkje op het kasteel.
We passeerden voor de laatste keer langs het kasteel
Hier verlieten we het domein, om terug te keren naar de startzaal.
Aangekomen en nog wat gezellig napraten over deze mooie tocht. De wandelaars waren erg tevreden over deze tocht.
Vandaag stond de Blankaarttocht op de kalender. Ging met de auto richting Woumen, waar deze wandeltocht startte.
Woumen (uitspraak [woːmə(n)]) is een dorp in de Belgische provincie West-Vlaanderen. Het is sinds 1977 een deelgemeente van de stad Diksmuide. Tot eind 1976 behoorde de parochie Jonkershove tot Woumen, maar bij de gemeentelijke herindelingen moest het die afstaan aan de gemeente Houthulst. Het dorp ligt langs de weg N369 van Diksmuide naar Ieper en is met zijn ruim 1300 inwoners en een oppervlakte van 13,83 km2 een van de grotere dorpen binnen Diksmuide.
Woumen werd voor het eerst vermeld in 1096, als Walnes. Voordien heeft er waarschijnlijk al een houten kerkje gestaan. Ene Wouter van Woumen zou deelgenomen hebben aan de Eerste Kruistocht. In 1139 werd voor het eerst melding gemaakt van de kerk van Woumen. Omstreeks 1189 betwistte ene Boudewijn van Woumen het tiendrecht, dat in handen was van de Abdij van Corbie. Woumen vormde een ambacht binnen het Brugse Vrije. In 1488 werd de plaats verwoest door de troepen van Maximiliaan, als vergelding voor de Vlaamse Opstand tegen Maximiliaan. Ook in 1583 werd de kerk gedestrueert ende verbrandt, nu door de Calvinisten. In 1830 wordt de steenweg tussen Diksmuide en Ieper aangelegd. Van 1852-1856 werd het Sint-Jozefsklooster gebouwd, van waaruit onderwijs en bejaardenzorg werd verricht. In 1864 splitste Jonkershove zich af als zelfstandige parochie. In 1977 werd Jonkershove bij de gemeente Houthulst gevoegd. Tijdens de Eerste Wereldoorlog was het Blankaartgebied geïnundeerd, waardoor de Duitse opmars tot staan kwam. Niettemin was op het einde van de oorlog de kern van het dorp, inclusief de kerk, volledig verwoest. Op 28 september 1918 was Woumen bevrijd. In 1920 kwamen de Zusters van Vincentius a Paulo van Gits naar Woumen, en zorgden voor de herbouw van het Sint-Jozefsklooster. Ook de rest van het dorp werd herbouwd. In 1953 kwam een einde aan de winterse overstromingen van het broekgebied, door de ingebruikname van een gemaal. Verder brandde in 1985 de kerk af, welke in de daaropvolgende jaren werd herbouwd.
De start van deze wandeling was vanuit het vernieuwde OC de Walnes. De wandelaars konden uit verschillende afstanden kiezen. Ik besloot de langste afstand te wandelen.
<
Start vanuit het OC de Walnes Sint Andreaskerk, Vanaf ongeveer 1100 was er sprake van een romaans kerkgebouw. De parochie was in bezit van de Abdij Sint-Jan-ten-Berg te Terwaan, terwijl ook de Sint-Bertinusabdij te Sint-Omaars er bepaalde rechten had. In de 2e helft van de 12e eeuw werd het koor van de kerk uitgebreid, en in het 2e kwart van de 13e eeuw werd een westtoren aangebouwd, terwijl einde 13e eeuw een gotisch koor werd aangebracht. In 1583 werd de kerk verwoest door Franse troepen en omstreeks 1602 was hij hersteld, nu als een laatgotische driebeukige hallenkerk met westtoren. Tijdens de Eerste Wereldoorlog, toen de toren door de Duitsers als uitzichtpunt werd gebruikt, werd de kerk geheel verwoest. In 1925 werd de kerk herbouwd naar het model van de verwoeste voorganger, naar ontwerp van René Cauwe. De doopkapel werd daarbij verplaatst naar de zuidzijde van de westtoren. In 1930 werd de kerk ingewijd. In 1945 werden de glas-in-loodramen vernield door een ontploffing van het munitiedepot te Houthulst.
Rustige landelijke wandeling
Waterstation Aquafin. Wat verderop hadden we een rustpost.
div> Hier maakte de grootste afstand een mooie lus van 8,2km.
Veel mooi vergezichten.
Een groep ganzen die ons voorbij vlogen.
Een mooi veulentje met merrie. Na onze 2°rustpost gingen we naar de Blankaart.
Wat grazende ezels.
De Blankaart is een natuurgebied in West-Vlaanderen. Het is een erkend natuurreservaat en is Europees beschermd als Natura 2000-gebied (EU-Vogelrichtlijn 'IJzervallei' BE2500831) en is tevens onderdeel van het Ramsargebied 'de Blankaart en IJzerbroeken'. Het natuurreservaat is ontstaan in 1959 en is grotendeels gelegen in Woumen, een deelgemeente van Diksmuide. Ook bevindt zich een klein gedeelte op het grondgebied van Merkem, een deelgemeente van Houthulst. Het gebied omvat het domein van het Blankaartkasteel. Het natuurreservaat de Blankaart strekt zich uit rondom de centraal gelegen Blankaartvijver (30 ha). Rondom de vijver zijn er uitgestrekte rietlanden, broekbos, kleinere plassen en poldergraslanden. Het is gelegen in het laagste deel van de Blankaartbekken en maakt deel uit van het broekgebied in het lage, overstroombare winterbed van de IJzer. Het natuurgebied is ruim 927 hectare groot en is gelegen op de rechteroever van de IJzer. Het ligt op het laagste punt van de IJzerbroeken. Het natuurgebied wordt beheerd door de vereniging Natuurpunt. Mooi gezinnetje.
Het gebied is een belangrijke pleisterplaats voor trekkende watervogels en allerhande soorten overwinterende eenden en ganzen. In het bijzonder smient en kolgans komen er 's winters in heel grote aantallen voor. Veel voorkomende vogels zijn de snor (vogel), de steltkluut, de aalscholver, de bruine kiekendief en de blauwe reiger. De vijver is ontstaan in de 15e en 16e eeuw door turfwinning. De oudste vermelding van de Blankaartvijver kan men vinden op een schilderij dat rond 1600 door Pieter Claeissins is geschilderd, op basis van een kaart opgemaakt door Pieter Pourbus tussen 1556 en 1571. Op het schilderij is een donkere vlek te zien, waarbij "blancaert" staat vermeld. Het natuurgebied is te verkennen via het kasteel De Blankaart dat als bezoekerscentrum is ingericht. De vijver is via een vrij toegankelijk wandelpad te bezichtigen via 3 kijkhutten aan zuidwestelijke zijde. De te lage waterpeilen zorgden sinds de jaren '70 voor een gestage achteruitgang van de natuurwaarden in het gebied. Sinds 2008 is een natuur inrichtingsproject actief in het gebied waarbij via graafwerken aan moerasherstel- en uitbreiding wordt gedaan en finaal de peilen terug afgestemd zullen worden op moerasnatuur.
Wat info Een van de uitkijktorens.
Over de knuppelpaden.
Hier en daar wat vernieuwde banken. Zicht op het Kasteel van de Blankaart.
Hier op weg naar de uitgang van het domein. Op het einde van deze tocht kon men een kijkje nemen in de kerk.
In 1985 brak brand uit in de kerk, waarbij enkel de toren, de sacristie en de buitenmuren bleven gespaard. De kerk werd in 1986 herbouwd, nadat ook archeologisch onderzoek werd verricht. Het interieur van de kerk werd echter volledig gewijzigd en aangepast aan de vernieuwde liturgie: het werd een zaalkerk met het altaar aan de noordzijde. In 1988 werd de kerk ingewijd. Na het bezoek nog een 100tal m en was terug aan de startzaal.
Knooppunten wandeling rond de Ieperse groene long:
Terug heel goed wandelweer, goesting om de groene long van Ieper met knooppunten te wandelen. Had een parcours uitgestippeld tss de 20 à25km. Parkeerde de wagen een 100tal meter van het station, waar mijn eerste knooppunt was.
Ieper (Frans: Ypres) is een stad in de Westhoek, in het zuidwesten van de Belgische provincie West-Vlaanderen. De stad telt ongeveer 35.000 inwoners en is daarmee de op vijf na grootste stad van West-Vlaanderen. Ieper is tevens het centrum van het gelijknamige arrondissement en de grootste stad in de Westhoek. De bijnaam van Ieper luidt 'de Kattenstad' of sinds het bezoek van paus Johannes Paulus II, 'Vredesstad'. Vroeger werd de stad soms ook Ieperen genoemd, zoals ook het Franse Ypres als een meervoud klinkt. Ieper ligt in de streek West-Vlaams Heuvelland.
Ik begon aan de wandeling op de Vesten aan knppunt62.
Hier opstelling van het circus. Hier ben ik al op de Vestingen. De Ieperse vestingen zijn de vestingen waarmee de Belgische stad Ieper sinds de vroege middeleeuwen is omringd. De huidige structuur van de vestingen is gebaseerd op het werk van de Franse vestingbouwkundige Vauban, in opdracht van de Franse Zonnekoning Lodewijk XIV, in 1678. De huidige vorm is het resultaat van de ingrepen van de Nederlandse vestingbouwkundige Willem Lobrij (1773-1835) tussen 1815 en 1830. Vanaf 1852 werd de stad gedemilitariseerd en verdwenen de voorversterkingen. Ook ongeveer één derde van de hoofdomwalling verdween in deze tijd en werd vervangen door een afwateringsgracht met een rondweg aan de binnen- en de buitenkant van de stad, de huidige Wieltjesgracht.
Nog een eindje wandelen op de Vestingen tot aan de Rijselpoort.
Waar ligt dit ergens?
Hier aangekomen aan de Rijselpoort.De Rijselpoort is een stadspoort in de Belgische stad Ieper. De poort ligt in het zuiden van de stadskern, op de weg naar Rijsel. De Rijselpoort is de oudste en enige nog bewaarde stadspoort uit de veertiende eeuw die twee bewaarde delen verbindt van de Ieperse vestingen.
De Rijselpoort, die vroeger de Mesenpoort werd genoemd, stamt uit de Bourgondische periode (14de eeuw) en is afgewerkt met Bourgondische torens. De poort is meerdere malen verbouwd geweest. In de 17de eeuw liet Vauban de toren verlagen en de hoofdwal verbreden. Na vernielingen in de Eerste Wereldoorlog werd de poort weer heropgebouwd. De Rijselpoort scheidt de Majoorgracht van de Kasteelgracht, en is dus een combinatie van een water- en landpoort. Aan de linkerkant van de Rijselpoort bevindt zich de ingang van de overwelfde zaal. Rechts van de poort vinden we de sluiskamer met de sluisdeuren van de beken en vestigingswateren. Via deze poort komt de Ieperlee de stad binnen. De Ieperlee heeft een bedding van ongeveer 2,5 meter diep, en is niet de voedingsbeek voor de vestigingsgrachten.
Van de Rijselpoort naar de Verdronken Weide. De grote baan dwarsen en ik kom aan de Verdonken Weide. De Verdonken Weideis een natuurgebied nabij de West-Vlaamse stad Ieper. Het wordt beheerd door het Agentschap voor Natuur en Bos en het meet iets meer dan 40 ha.Van 1992-1996 werd dit gebied ingericht als waterbergingsgebied. Vooral het water van de Bollaertbeek wordt hier gebufferd. Ook wordt dit water gebruikt voor de productie van drinkwater. In het gebied bevindt zich een diepe plas, aan de oever waarvan zich vele oeverplanten bevinden. Ook zijn er graslanden met wisselende waterstanden, waar moeraszuring, zilverschoon, veerdelig tandzaad, fraai duizendguldenkruid en platte rus aangetroffen worden. In het gebied komen meer dan 160 vogelsoorten voor. zeldzame soorten zijn onder meer: zomertaling, slobeend, kleine plevier, kluut, rietzanger, waterral en blauwborst. Een deel van het gebied wordt begraasd door runderen. Men kan er ook wandelen en er is een vogelkijkhut. Hier een stukje wandelen in dit domein richting Zillebeke vijver.
Op weg naar de vijver.
Insectenhotel.
Aangekomen aan Zillebeke vijver. Zillebeke vijver is een vijver in het Belgische dorp Zillebeke. De vijver is 28 hectare groot en ligt net ten westen van het dorpscentrum. De vijver ontstond in de 13de eeuw, toen voor drinkwater, de lakennijverheid en het voeden van de stadsgrachten een aantal vijvers werd aangelegd rond de stad Ieper. In 1217 werden zo vijf vijvers vermeld, waaraan later nog aanpassingen gebeurden. Door afdamming van de vallei van de Zillebeek werd de Zillebekevijver gevormd, die rond 1295 ongeveer zijn huidige vorm kreeg. Naast deze vijver zijn ook nog de Dikkebusvijver en Bellewaardevijver bewaard gebleven. Tijdens de Eerste Wereldoorlog lag de vijver vlak tegen de frontlijn van de Ieperboog. Tegenwoordig dient de vijver voor de productie van oppervlaktewater en is het een natuurlandschap dat ook wordt gebruikt voor recreatie. De ene kant van de vijver volgen(andere kant werkzaamheden)
Mooi zicht Eénmaal uit het domein wandelde ik langs het OC Rietje Via een mooi houten brug ging de wandeling verder via rustige wegen of paden richting Palingbeek.
Onderweg vele mooie vergezichten Zicht op de Kattestad.
Hier aangekomen aan een van de vele in-of uitgang van de Palingbeek. De is een natuurgebied en West-Vlaams Provinciaal Domein in Zillebeke, een deelgemeente van de Belgische stad Ieper. Het is meer dan 230 ha groot en ligt een paar kilometer ten zuiden van het dorpscentrum, op de grens met Voormezele en Hollebeke. Het domein ligt rond het oude kanaal Ieper-Komen. De Palingbeek is Europees beschermd als onderdeel van het Natura 2000-gebied 'West-Vlaams Heuvelland' .; Altijd mooi om er door te wandelen. Het gebied ligt op de waterscheidingskam tussen de bekkens van de IJzer en de Schelde, via de Leie. Men wenste een kanaal te graven dat de Leie zou verbinden met het Ieperleekanaal. In 1864 vingen de werkzaamheden aan. Probleem was dat men de tot 63 m hoge heuvelrug ten zuiden van Ieper moest doorsnijden. Men trachtte dit te bereiken hetzij met de aanleg van tunnels dan wel het graven van een diepe sleuf. De bodem was echter zeer instabiel en bestond uit een zandlaag die op klei was gelegen. Voortdurend stortten de constructies in. Ook een over het kanaal aangelegde brug verzakte en brak. In 1913 staakte men de werkzaamheden. Eén jaar later brak de Eerste Wereldoorlog uit, waarna de werkzaamheden nimmer werden hervat.;
de Eerste Wereldoorlog lag de Palingbeek aan het front van Ieperboog. Zowel Britten als Duitsers bouwden hier stellingen uit. De Britten noemden de steile noordelijke oever van het kanaal The Bluff. In de loop van de oorlog werd hier regelmatig ondergronds oorlog gevoerd, waarbij beide kampen via ondergrondse mijnen probeerden de vijandelijke stellingen te uit te schakelen. De oevers wisselden regelmatig van bezetter. Verschillende betonnen constructies uit die periode zijn bewaard in het gebied. In het domein liggen ook een aantal Britse militaire begraafplaatsen. Wat van het kanaal bleef bestaan was een 3 km lange sleuf die geleidelijk aan in bezit werd genomen door de natuur. Deze Palingbeek, met het omliggende bos (Molenbos en landgoed De Vierlingen) van meer dan 200 ha en bovendien nog 30 ha open landschap, werd in 1970 ingericht als provinciaal domein. Het omvat onder meer een bezoekerscentrum. Een aantal wandelingen is in het gebied uitgezet. In de jaren 90 werden ten zuiden van het domein de golfbaan van de Golf & Countryclub De Palingbeek aangelegd.;
Af en toe een klimmetje of een daling
Na de passage door het domein de Palingbeek ging ik richting het kanaal Komen - Ieper volgen
Zicht op Vormzele De kerk van Vormezele
Via enkele mooie veldwegels wandelde ik terug naar Ieper
Dwars door de weide
Restanten van de oorlog. Zicht op de Watertoren van Dikkebus. Nog 1 stukje natuur op mijn weg
Hier door het Tortelbos. Dit stukje bos was tot op heden onbekend. Het ligt in een terrein in de Pannenhuisstraat in Ieper waar vroeger 2 kasteeldomeinen uitstrekten. In de Eerste Wereldoorlog werden deze kastelen vernield en werd het terrein opgedeeld in bos en akkerland. In 1994 werden delen van het domein opgekocht door het Vlaams Gewest om er vervolgens in samenwerking met stad Ieper en Regionaal Landschap West -Vlaamse Heuvels in november 1995 te startten met aanplanting van het tortelbos. Het tortelbos werd beplant naarmate de natte plaatsen waar men wilgen, populieren, zwarte els, zachte berk, es en boskers terugvind. Op de drogere plaatsen vind men zomereik, haagbeuk, beuk en winterlinde terug. Langs de bosrand zijn talrijke struiken terug te vinden met eetbare vruchten zoals mispels, vlier, aalbes, stekelbes, wilde bramen en frambozen.;
Nog een eindje langs het water
Hier over een brugje en dan terug naar de start van deze hele mooie wandeling.
Ik ben Vanden Broucke Jean Pierre, en gebruik soms ook wel de schuilnaam jipie.
Ik ben een man en woon in Lauwe (België) en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 21/12/1954 en ben nu dus 70 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Wandelen, fotografie en genieten van de natuur.
div>
