Ik ben Vandevoorde Dorine, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Doortje.
Ik ben een vrouw en woon in Lauwe (België) en mijn beroep is weefselcontroleuse.
Ik ben geboren op 20/10/1963 en ben nu dus 61 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: sport in het algemeen.
Na het eten van deze morgen stond er een lange trip van 534km op het programma. We verlieten Sundsvall en reden via Hogekustenbron en Örnsköldvik naar Umeä voor het middagmaal, met onderweg enkele mooie fotostops. Na het middagmaal bezochten we een openluchtmuseum en reisden we verder via Skelleftea naar LuleA waar we de nacht doorbrachten. We sliepen in het prachtige Elite Stadshotel.
Hogekustebrug. De Hoge Kustbrug is een hangbrug over de river Ångermanälven vlak bij Veda op de grens van de gemeentes Härnösand en Kramfors in de provincie Ångermanland in het noorden van Zweden. Over de brug loopt de Europese weg 4.
De Hoge Kustbrug is gebouwd van 1993 tot 1997 en werd officieel geopend op 1 december 1997. Onder de brug kunnen schepen varen van 40 meter hoog. De brug is 1867 meter lang, 17,8 meter breed en 186 meter hoog. De brug is gemaakt van staal en beton en is het tweede hoogste bouwwerk van Zweden. De maximale overspanning van 1210 meter is bijna gelijk aan de Golden Gate Bridge (1280 m) en de veertiende langste ter wereld (anno december 2013). Over de brug lopen vier rijstroken. De maximale snelheid op de brug bedraagt 110 km/u. Bij het noordelijke einde van de brug zijn een picknickplaats, hotels en restaurants.
Op 5 april 2007 moest de brug voor het eerst sinds de opening dicht wegens zware weersomstandigheden.
Mooi zicht op het landschap.
Hier zijn we bij de schans in Örnskoldvik. De uitloop van de schans is over de weg opgebouwd. Na het middagmaal te hebben genomen in Umea bezochten we het openluchtmuseum. Gammlia Het Västerbottens museum is een regionaal museum in Umeå over de culturele geschiedenis van de provincie Västerbottens län, Zweden. Het museum omvat ook het openluchtmuseum Gammlia, een skitentoonstelling (voorheen het Zweeds skimuseum), en een tentoonstelling over visserij en zeevaart (voorheen het Visserij- en Maritiem museum).
Het museum geeft een driemaandelijkse tijdschrift Västerbotten uit, over de provincie Västerbotten. Het museum werd oorspronkelijk opgericht door het Oudheidkundig Genootschap Västerbotten (Westerbottens läns Fornminnesförening) in januari 1886 als een bergruimte voor antiquiteiten. Het museum was aanvankelijk gevestigd in het pand Ullbergska op Storgatan. Een verzameling objecten in de zuidelijke afdeling werd volledig verwoest door de grote stadsbrand in Umeå op 25 juni 1888 , toen ook de meeste gebouwen van de stad werden verwoest[2]
In 1901 werd de collectie verplaatst naar het nieuw gebouwde gymnasium. Door de toenemende omvang van de collectie , werd het museum opnieuw verplaatst in 1911 naar een groot magazijn in de haven. Het huidige gebouw werd in 1939 voltooid.[3]
Tussen 1921 en 1990 werden diverse oudere gebouwen uit Västerbotten verplaatst naar het openluchtmuseum. Het hoofdgebouw van Västerbottens museum werd ontworpen door de architect Bengt Romare en werd gebouwd in 1943. Daarna werd het museum diverse malen uitgebreid en na een van de grootste uitbreidingen in 1981 verhuisde het Bildmuseet (het museum voor hedendaagse kunst van de Universiteit van Umeå). In 2012 verhuisde het Bildmuseet terug naar een nieuw gebouw aan de Konstnärligt campus waardoor er meer plaats vrijkwam om de collectie van het Västerbottens museum uit te breiden.
prachtig om er te wandelen.
Onze gids Freddy vertelde over het ontstaan en het nut van deze Gammlia.
Hier een hele reeks skilatten van vroeger en nu. De verschillende soorten latten. Het vroegere schoeisel om in de sneeuw te wandelen.
Na het bezoek reden we verder richting Skelleftea. De kerk van Lövanger. Lövånger is een plaats in de gemeente Skellefteå in het landschap Västerbotten en de provincie Västerbottens län in Zweden. De plaats heeft 779 inwoners (2005) en een oppervlakte van 133 hectare. De plaats ligt aan de Europese weg 4 en aan het Avafjärden een baai van de Botnische Golf. Ook ligt er een kerkstad, een plaats waar mensen die van heinde en verre kwamen naar de kerk gingen en hier ook overnachtte, in de plaats en de kerk Lövångers kyrka komt uit het einde van de Middeleeuwen.
Skelleftea is de hoofdstad van de gemeente Skellefteå in het landschap Västerbotten en de provincie Västerbottens län in Zweden. De stad heeft 32425 inwoners (2005) en een oppervlakte van 2170 hectare. De stad ligt aan de rivier de Skellefte älv waarnaar de stad is genoemd.
Dit was voor deze avond onze slaapkamer.
Het plafond van de eetzaal in dit hotel.
Gewoon prachtig. Na het avondmaal maakten we nog een avondwandeling . LuleA heeft bijvoorbeeld ook de regie over de spoorwegen in Noord-Zweden. De stad beschikt verder over een technische universiteit.
De stad ligt op de plaats waar de rivier Lule (Luleälv) in de Botnische Golf stroomt. Het is een belangrijke haven. IJzererts wordt door LKAB in Kiruna en Gällivare uit de grond gehaald en vervolgens naar Narvik en Luleå vervoerd. Op Svartö staat een ijzerfabriek. Ook hout wordt via de havens vervoerd. De haven is in de loop van de tijd steeds verplaatst. Het noordelijke gebied rondom de Botnische Golf stijgt namelijk ruim een halve meter per eeuw ten opzichte van de zee, door de postglaciale opheffing, waardoor havens steeds ondieper worden. De Botnische Golf is een groot deel van het jaar dichtgevroren, zodat men slechts voor een beperkt deel van het jaar ijzererts kan overslaan.
(Fins: Luulaja; Samisch: Luleju; Lule-Samisch: Julevu; uitspraak [ˈlʉːleoː]?) is een Zweedse stad gelegen in de provincie Norrbottens län en in het Zweedse landschap Norrbotten. Luleå, in de volksmond ook wel Lule genoemd, is veruit de grootste stad binnen de provincie met rond de 45.000 inwoners; de gemeente heeft 75.000 inwoners. De volgende steden qua inwonersaantal, Kiruna en Boden komen niet boven de 20.000 inwoners uit. Luleå vormt het bestuurscentrum van provincie, landschap en gemeente maar
Dit zijn de ijsbrekers die ze nodig hebben tijdens de wintermaanden.
Nog wat info betreft deze stad.
Nog een zicht op de kleine haven.
En deze blonde dame pronkte met haar wagen, maar was een groentje om er mee rond te toeren.
Na het ontbijtbuffet, hadden we nog een rondleiding in het stadhuis. Het stadhuis, een markant gebouw uit rode baksteen opgetrokken en zichtbaar vanuit vele plaatsen in de stad. Hier vindt jaarlijks in de Blauwe Zaal(die door de architect opzettelijk in baksteenrode stijl onvoltooid is gelaten)het banket ter gelegenheid van de Nobelrijs plaats. Na deze rondleiding reden we verder richting Uppsala.
Uppsala, bisschoppelijke hoofdstad van Zweden en intellectueel centrum met de oudste universiteit van het land. De oevers van de Fyrisan worden overheerst door de kathedraal, de universitiet en het kasteel. De bijna 40.000 studenten geven de stad een jonge sfeer en in de omgeving van de Dom kunnen de mensen gezellig kuieren in deze boeiende stad. We bezochten er een mooie kerk. Nadien ging de reis verder richting Sundsvall met onderweg nog een fotostop in Gävle aan een meer. Daarna kwamen we op onze eindbestemming voor vandaag in Sundsvall. We reden vandaag 383km.
Rustig wandelen richting stadhuis.
Plein voor stadhuis
Hier zijn we dan aangekomen aan het stadhuis voor onze rondgang. De Blauwe Zaal. Het Stadhuis van Stockholm (Zweeds: Stadshuset) is tussen 1911 en 1923 gebouwd naar het ontwerp van de architect Ragnar Östberg. Het is een van de belangrijkste gebouwen in de nationaal-romantische bouwstijl in Zweden. Achter de indrukwekkende gevels van acht miljoen bakstenen verschuilen zich kantoren, vergaderzalen en feestzalen. Geïnspireerd door Italiaanse renaissancepaleizen liet Ragnar Östberg het Stadhuis bouwen rond twee "piazza's", het Burgerhof en de Blauwe Hal.
De Blauwe Hal zou eigenlijk blauw moeten zijn, maar Ragnar Östberg bedacht zich. Toen hij de mooie rode bakstenen had gezien, wilde hij de muur niet meer met blauw stucwerk bedekken. De naam is aangehouden aangezien hij op alle tekeningen was geschreven en al heel bekend was. In de Blauwe Hal, de grootste feestzaal van het stadhuis, vindt elk jaar op 10 december het Nobelfeest plaats. Hier staat ook een van de grootste orgels van Noord-Europa met meer dan 10.000 pijpen en 135 registers.
In de Raadzaal vergadert om de twee maandagen de gemeenteraad van Stockholm. De tribune voor het publiek biedt plaats aan 200 personen. Het plafond met de gefingeerde opening geeft het gevoel dat men in een huis uit de Vikingtijd is. De meubels zijn ontworpen door Carl Malmsten, terwijl de gobelins en weefsels van de hand van Maja Sjöström zijn.
Het Gewelf van de Honderd is de ere-ingang van het stadhuis en leidt direct naar de feestzalen. Het plafond bestaat uit honderd gewelven. Op een balkon aan de muur zijn enkele figuren van het Sint-Joriscarillon te zien. 's Zomers om 12.00 uur en om 18.00 uur bewegen de figuren. Ze vertonen zich aan de buitenkant van het gebouw als de klokken van de toren het Sint-Jorisliedje spelen.
Het voorvertrek van de feestzalen, het Ovaal, is gecreëerd voor de Tureholmtapijten, die in Beauvais in Frankrijk aan het einde van de 17e eeuw zijn geweven. Hier worden iedere zaterdagmiddag burgerlijke huwelijken voltrokken.
De Galerij van de Prins wordt gebruikt voor de ontvangsten door het stadsbestuur. Hier hebt u een groots uitzicht op Riddarfjärden. Dit panorama is gespiegeld in het fresco-schilderij van Prins Eugen aan de andere kant van de galerij. De stucwerkversieringen in de raamnissen zijn uitgevoerd door J.A.G. Acke.
De Driekronenzaal heeft zijn naam te danken aan de drie vergulde kroonluchters, die aan het balkenplafond hangen. De noordelijke muur is bedekt met zijdebrokaat uit China. Van de schilderijen is "Uitzicht van Mosebacke" van Elias Martin te noemen.
De twee magnifieke koperen deuren wegen ieder één ton. Erachter ligt de Gouden Zaal. Einar Forseth heeft een schitterende banketzaal gecreëerd met meer dan 18 miljoen mozaïekstukjes van glas en goud. Er zijn zitplaatsen voor 700 gasten. De zaal wordt achterin gedomineerd door de "Koningin van het Mälarmeer" die gehuldigd van oost naar west, Stockholm representeert.
De raadszaal
Het graf van Birger Jarl.Birger Jarl (oorspronkelijk: Birger Magnusson) was een Zweedse jarl uit het Huis Folkung die volgens de overlevering Stockholm stichtte.
In de bronnen staat beschreven dat Birger rond 1210 werd geboren. Hij was vanaf 1248 jarl. Hij zou rond 1250 de stad Stockholm hebben gesticht. In 1249 leidde hij een kruistocht naar Finland, die de toon zette voor de eeuwenlange Zweedse overheersing in Finland.
Birger was getrouwd met de dochter van de koning Erik X, Ingeborg Eriksdotter van Zweden, en kreeg met haar samen acht kinderen, waaronder de latere koningen Waldemar en Magnus. Na Ingeborgs dood hertrouwde hij met de Deense koningsweduwe Mechtildis van Holstein, bij wie hij nog twee kinderen kreeg:
Op 21 augustus 1266 overleed Birger in Jälbolung in Västergötland.
Aan de oostkant van het stadhuis van Stockholm staat een grafmonument voor Birger Jarl. In de Riddarholmskyrkan in Stockholm staat een standbeeld van Birger. De straat Birger Jarlsgatan in Stockholm is naar hem vernoemd.
Kerkbezoek in Upsala
Rune steen
Grafheuvels
Aangekomen aan het meer in Söderhamm
Onze autocar stond te wachten om ons naar het hotel in Sundsvall te brengen. Sundsvall werd in 1888 volledig in de as gelegd door de "Storbranden", de grote stads brand.Zoals vele Scandinavische steden was Sundsvall bijna geheel opgetrokken uit hout. Na de brand werd de stad geheel herbouwd uit steen. Steen was in die tijd nog een duur bouwmateriaal en een geheel stenen stad was uitzonderlijk.De binnenstad heeft derhalve de bijnaam "Stenstaden". De stenen stad is groot geworden door de houthandel. De grote woningen van de vroegere handelaars domineren het centrum dat opgesmukt is met talloze kunstwerken en draakjes, het symbool van de stad.
Na het ontbijt buffet op de ferry, was de ontscheping om 10u. Toen de bus ons kwam ophalen, reden we door Göteborg en hadden wat info betreft deze stad. Zweden is een land in Scandinavië in Noord Europa. Het wordt omringd door Noorwegen in het westen en het noorden, Finland in het noordoosten, de Botnische Golf in het oosten, de Oostzee in het zuidoosten en het zuiden en het Skagerrak en het Kattegat in het zuidwesten. In de Oostzee liggen de eilanden Öland en Gotland die ook tot Zweden behoren. De hoofdstad en tevens de grootste stad is Stockholm. Het huidige Zweden is een constitutionele monarchie en één van de rijkste, welvarendste en meest ontwikkelde landen ter wereld. Zweden is aangesloten bij de Noorse Raad en is sinds 1 januari 1995 lid van de Europese Unie. Het valt wel buiten de eurozone, het betaalmiddel is de Zweedse kroon.
We reden van Göteborg richting Jönköping, waar we even halt hielden voor een fotostop. Na deze reden we verder richting Linköping via het Vättermeer. Aangekomen in Linköping was het tijd voor ons middagmaal. Daarna ging onze reis verder richting Stockholm waar we halt hielden voor ons avondmaal en overnachting. Ook deden we daar een avondwandeling. Een trip van 473km. Geniet even mee van de sfeerbeelden.
Zicht vanop de ferry bij aankomst Göteborg.
Brug aan de haven van Göteborg. Onze kleine groep. Na de ontscheping en door de stad Göteborg te hebben gereden gingen we nu richting Jököping. Jököping is een Zweedse stad, gelegen in het landschap Smaland. Het is de hoofdplaatsvan de gemeente Jököping en tevens de hoofdstad van de provincie Jököpings Iän. De stad ligt aan de zuidpunt van het Vättermeer en is inmiddels vergroeid met de stad Huskvarna, bekend van de naaimachinefabriek Husqvarna. De ruine van het kasteel Dalaborg. Dalaborg was een veertiende-eeuws kasteel in de regio Dalsland van Zweden. Het lag aan de oevers van het Vänermeer.Het kasteel werd in 1304 gebouwd door Erik en Valdemar, de broers van Birger I van Zweden. Tijdens een opstand in 1434 werd het kasteel verwoest. Hierna wordt het kasteel niet meer genoemd.
Zicht op het Vänermeer, het grootste meer van Zweden.
Na dit te hebben bezocht reden we verder naar Linköping voor ons middagmaal. Daarna nog een 200tal km alvorens we Stockholm bereikten. Hier enkele beelden van deze mooie stad.
Ook veel mooie monumenten.
Zicht op een deel van de stad tijdens onze avondwandeling.
Na deze wandeling was de tijd aangebroken om onder de dekens te kruipen,morgen reizen we verder naar Sundsvall.
Eindelijk zover, om 3u15 vertrokken we van huis naar Moorslede waar onze bus stond te wachten voor een 14daagse trip naar de Noordkaap via Zweden - Finland - lapland en Noorwegen. We vertrokken stipt om 4u richting Kiel (Duitsland) via Antwerpen -Venlo -Munster, waar we halt hielden voor een ontbijt. Daarna reden we verder via Bremen waar we het middagmaal aten en reden dan veder via Hamburg om zo tegen de namiddag in Kiel aan te komen, waar we op de ferry de overzet maakte om in Göteborg(Zweden ) aan te komen. We hadden een avondmaal op de ferry. We sliepen in een buitenkajuit en nuttigen ook het ontbijtbuffet. Om 10u in de morgen konden we de ferry verlaten en onze reis verder zetten. We reden tot Kiel= 812km en de vaart was 480km. Hier enkele foto's van de inscheping .
De ferry Stena Line die ons tot Göteborg bracht, een tocht van 480km op het water.
De gang waar de buitenkajuiten zijn. Zicht op Kiel-haven
De eetzaal We waren begonnen aan de overtocht. Hier enkele beelden in de vooravond.
De zee was kalm , dus we kregen een rustige nacht aan boord. Morgen komen we aan in Zweden, nl in Göteborg.
Vandaag reden we naar Tielt, waar de Watewijstappers er hun Poelbergtocht hielden. We waren er vroeg bij, want het beloofde een zonnige en warme dag te worden.
Tielt is een stad en gemeente in de Belgische provincie West-Vlaanderen. Ze ligt in de driehoek Gent, Brugge en Kortrijk. De stad telt ruim 20.000 inwoners en is de hoofdplaats van het gelijknamige arrondissement Tielt.Tielt is ontstaan in de periode 5de-10de eeuw. De oudste vermelding in de vorm van Tiletum[1] en dateert uit 1105. Het betreft een vermeldingen van de belasting die de heer van een Tieltse villa betaalde. Daarom werden in 2005 in de stad verschillende evenementen gehouden om '900 jaar Tielt op schrift' te vieren.
In 1245 werden aan Tielt de stadsrechten verleend, en in 1275 werd de lakenhalle gebouwd. Daarna volgden het houden van een jaarmarkt (recht geschonken door Filips de Stoute), een schepenhuis, de Minderbroeders (lange tijd was in Tielt zelfs het noviciaat) en een Latijnse school in 1686. Tussendoor werd meermaals een gedeelte van Tielt verwoest door een stadsbrand of de Gentenaren die oorlog kwamen voeren.
In 1602 werd Tanneke Sconyncx beschuldigd van hekserij en in Tielt gemarteld tot ze bezweek. Eenmaal aangekomen in de startzaal voldeden we aan onze plicht en wat later begonnen we aan de wandeling. We volgden het parcours van de 18km(werkelijke afstand 19.6km)
Idyllische natuurwandeling naar de mooiste berg van Tielt: de Poelberg met zijn molen en Mariagrot. Heerlijke natuurpaden, attractieve wandelpaden, privédomeinen en langs de opverende graspaden van het Meikenbos en Vijverbos. Prachtige vergezichten.
We vertrokken vanuit het Koninklijk Atheneum. We volgden een tijdje een pad langs de spoorlijn
Afgewisseld met een natuurpad.
Weidse zichten rond Tielt
Een gevarieerd parcours
Hier zijn we aangekomen aan de Koortskapel. Binnenzicht van deze kapel. De Koortskapel of Sint-Annakapel (in de volksmond ook wel Kutskapel genoemd), is een bakstenen, wit geschilderde kapel gelegen aan de rand van het Hoenderveld, langs de weg van Dentergem naar de Poelberg (nu Tieltseweg). Het heeft een leien zadeldak waarop een dakruiter met ijzeren kruis. Boven de deur hangt een metalen opschrift: De Koortskappel (!). Daarboven hangt een kruisbeeld onder een zadelvormig afdakje. Tegen de zijmuren zijn steunberen gemetseld. Binnen bevindt zich een houten altaar met een tabernakel en het beeld van de Heilige Anna met kind, dit alles achter een smeedijzeren hek.
De kapel is toegewijd aan de Heilige Anna, patrones van de huisvrouwen en het gezin. Zij wordt o.a. aangeroepen tegen ziekten als buikpijn, fijt, hoofdpijn, huiduitslag, kiespijn, koorts, oogziekten, pest en zweren.
In een kerkrekening uit 1643 is reeds sprake van een kapel langs de voetweg naar de Poelberg. Waarschijnlijk was het toen een pilaarkapelletje aangezien in 1739 de Tieltse chirurgijn Joris Abel Regelbrugge het wil vervangen door een kapel van 12 voeten lang en 8 voeten breed. Een strook van 5 voeten breed rond de kapel moest de bedevaarders toelaten een ommegang te maken ter meerdere glorie van de heijlijge famielie. Door oorlogsomstandigheden werden de werken pas in 1752 uitgevoerd.
Op de Ferrariskaart uit 1771 wordt de kapel als Hoender Veldt Capelle aangeduid. In de tweede helft van de 19e eeuw wordt het ernaast liggende "cabaret" of herberg de Koortskapelle of De Capelle genoemd. De herberg en de kapel is dan eigendom van landbouwer Kamiel van Eenoo. In 1897 verkocht hij beide aan de Tieltse brouwer Hendrik Loosveldt-Vandevyver. In 1935 werd de erg vervallen kapel hersteld. In 1941 werd dit herhaald omdat de kapel schade had opgelopen door de oorlogsomstandigheden in mei 1940. In november 1976 liet pastoor Louis Van Houtte de kapel opnieuw restaureren. Via erfenis kwam ze in 1987 in het bezit van Marie-Joseph Loosveldt. Omdat de kapel in verval was geraakt - er waren scheuren en verzakkingen vastgesteld werd de herstelling door de nieuwe eigenaar grondig aangepakt. Ze werd nagenoeg herbouwd en voorzien van een nieuw dak en klokkentorentje. In maart 2004 kon het terug als bedehuisje in gebruik worden genomen.
De kapel is opgenomen in de Inventaris van het Bouwkundig Erfgoed.
Onze centrale rustpost, de oude Koestal. Deze is gelegen aan de Meikesbossen. Na de rust gingen de 2 grootste afstanden naar de Meikesbossen, daar maakte de 24km een hele mooie lus door dit natuurdomein, wij deden daar een klein stukje van. Op de grens tussen Tielt en Dentergem ligt een nieuwe toeristisch-recreatieve kern op en rond de Poelberg. De Meikensbossen vind je aan de voet van de heuvel en is ongeveer 63 hectare groot. Je kan er aangenaam wandelen door een afwisselend landschap. Oud en jong bos, dreven, hooi- en weilanden. Hier en daar een poel. Het uitzicht op de Poelbergmolen maakt het plaatje compleet. Terwijl je geniet van het landschap, trakteren zangvogels je op een prachtig intermezzo.
Hier een zicht op de molen van de Poelberg. De Poelberg is een 45 meter hoge berg, een straat en een ontmoetingscentrum op nagenoeg dezelfde locatie in de Belgische stad Tielt.
Op de top bevindt zich een voormalig klooster van de Zusters van 't Geloof met daaraan verbonden een schooltje en een Lourdesgrot met ommegang uit 1938. Op de Poelberg staat ook de Poelbergmolen uit 1726 die een beschermd monument is, de omgeving is dan weer beschermd landschap.
Het wijkschooltje sloot in 1985 de deuren. De gemeente Tielt kocht in 2004 het voormalig kloostercomplex, schoolgebouw en boomgaard, waarvan het oudste deel uit 1884 dateert. Na de restauratie werd het in 2011 heropend als bezoekerscentrum, cafétaria en toeristisch infopunt. Er passeren momenteel al verschillende wandel- en fietsroutes.
Ondanks zijn lage hoogte heeft de Poelberg al veel zondagsfietsers verrast want de amper 300 meter lange beklimming kent een verrassend steil percentage van gemiddeld 7,3 % en het steilste stuk bedraagt meer dan 10 %. In totaal worden 22 hoogtemeters overwonnen.
Nadat ze drie maanden vermist was, werd in 1984 op de flanken van de Poelberg het lijk aangetroffen van het vermoorde en aangerande 13-jarige schoolmeisje Lieve Desmet uit Dentergem. De moord is tot op heden onopgehelderd en de politie is nog steeds op zoek naar tips om de zaak op te lossen.
Lourdesgrot op de Poelberg
Nogmaals enkele mooie zichten. Ondertussen begon het heel warm te worden.
Het laatste stukje groen, alvorens we de bebouwde kom van Tielt binnen wandelde, om zo de startzaal te bereiken. Het was een mooie rustige wandeling. Blij dat we er waren, want de zon begon echt te branden. Het was vandaag mijn laatste wandeling alvorens het verlof, want ik vertrek volgende week richting Noordkaap voor enkele weken.
Ditmaal ging ik wandelen richting Ploegsteert, waar de Wervikse wandelclub er hun Kleiputtenmarch hielden. De start was in de kantine van de steenbakkerij van Ploegsteert.
Ploegsteert is een dorp in de Belgische provincie Henegouwen en een deelgemeente van de Waalse stad Komen-Waasten. Ploegsteert is een landelijk dorpje, in het uiterste westen van de gemeente, op de weg van Mesen naar Armentiers in Frankrijk.
Ongeveer twee kilometer ten zuiden van de dorpskern ligt het gehucht Le Bizet. Dit ligt tegen de Franse grens aan en maakt deel uit van de stedelijke bebouwing van de Franse stad Armentiers.
De eerste vermelding van het dorp is te vinden in 1596 als Plocsteert. In de startzaal was er nog niet veel volk, we konden rustig nog een pot koffie drinken alvorens we begonnen aan de tocht. Ploegsteert, een landelijk dorpje toebehorend aan de Waalse stad Komen-Waasten vormt er de uitvalsbasis voor een ongeëvenaarde zwerftocht langs de destijds ontgonnen Ploegsteertse kleiputten. Dank zei d medewerking van de Ploegsteertse Steenbakkerij krijgen we de gelegenheid te wandelen in het uniek natuurreservaat. Sinds 1976 waakt de Steenbakkerij van Ploegsteert over de ontgonnen kleiputten. Het geheel groeide doorheen de jaren uit tot een 150ha groot natuur- en moerasgebied waarbij talrijke vogelsoorten komen overwinteren.
De Mars der Kleiputten loodst de wandelaar kriskras langs de paden van de moerasvlakte. Een gebied waar u ongetwijfeld oog in oog komt te staan van ontelbare vogels , maar evenzeer van een boeiende fauna en flora. De natuur observeren is hier nadrukkelijk de boodschap.
Ons traject km tabel De startzaal van deze tocht Zicht op Neerwaasten
Wandelen in het park tussen de Franse en Belgische grens. De Leievallei tussen het Waalse Komen en de Franse grens vormt een praktisch onbewandeld traject. De rechttrekking van de Golden River zorgde voor een hertekening van het landschap , waarbij de eertijdse kronkelende meanders voortaan een prachtig stukje wandeloase vormen zowel voor , op als achter de Schreve. Op onze wandelweg ontdekken we een stukje Neerwaasten aan Belgische zijde en een stukje Frelinghein aan Franse zijde.
Op weg naar de centrale rustpost in Le Bizet. Gunners Farm Cimetry. Gunners Farm Military Cemetery is een Britse militaire begraafplaats met gesneuvelden uit de Eerste Wereldoorlog, gelegen in het Belgische dorp Ploegsteert. De begraafplaats ligt 1.450 m ten zuidoosten van het dorpscentrum. Ze werd ontworpen door George Goldsmith en wordt onderhouden door de Commonwealth War Graves Commission. Het terrein heeft een smal rechthoekig grondplan met een oppervlakte van ongeveer 1.405 m² en is omgeven door een bakstenen muur. Het Cross of Sacrifice staat centraal vooraan bij de toegang.
Er worden 179 doden herdacht.
Ploegsteert draagt ook een gruwelijk oorlogsverleden met zich mee. In het omliggende hinterland zal u nadrukkelijk kennismaken met enkele Britse oorlogsbegraafplaatsen. De Ploegsteert Memorial vormt wellicht de bekendste. In het kader van de herdenking 100jaar Groote Oorlog kwam de begraafplaats vorig jaar extra in de kijker tijdens het herinneringsmoment Gonewest. De memorial symboliseert de 11.000 gesneuvelde Britse soldaten die geen gekend graf hebben in de wijde omgeving. De meeste van deze soldaten stierven bij kleinschalige opdrachten of tijdens de langdurige loopgravenoorlog, en niet bij grote militaire operaties zoals veel gesneuvelden rond de Ieperboog in het noorden en Loos in het zuiden.
Op weg naar de kleiputten. In 1976 beslisten de Steenbakkerijen van Ploegsteert om de ontgonnen terreinen te beheren als moerasgebied. De vzw Réserve naturelle et ornithologique de Ploegsteertÿ werd opgericht. Op vandaag beslaat het natuurreservaat zo'n 100 ha en biedt het onderdak aan 220 verschillende vogelsoorten.
Aangepaste beheerswerken houden het water kunstmatig ondiep. Dit moerasgebied bevordert de ontwikkeling van planten en ongewervelden, waar ook ontelbare vogels op af komen. Daarnaast doen we aan 'bosbeheer', om te vermijden dat enkele agressieve planten- en bomensoorten de volledige zone zouden overwoekeren.
Een volgend project voorziet in het aanleggen van waddeneilandjes, waardoor we ook steltenlopers kunnen aantrekken. Tegen 2020 wensen we op die manier een natuurreservaat van 175 ha te beheren. Heel rustig om hier te wandelen. We kregen enkele mooie zichten op dit laatste stukje van deze tocht.
Het was een aangename en rustige tocht,afgewisseld met een fikse bui en enkele mooie opklaringen. Weinig volk aanwezig.
Vandaag ons laatste ontbijt alvorens de terugreis naar België. Na het inladen van de bagage namen we afscheid van ons verblijf in Usseln en reden richting Körbecke. Na iets meer dan een uurtje rijden kwamen we aan .
Körbecke is het grootste district en administratieve hoofdkantoor van de gemeenschap Möhnesee in het district Soest , Noord-Rijnland-Westfalen . In de stichtingsakte van het klooster Welver van 1240 werd onder de getuigen ook een Theodorikus de Kurbicke genoemd . Graaf Gottfried IV verkocht in 1368 het graafschap Arnsberg en plaatst en kantoor Körbecke daarom aan het aartsbisdom Keulen . De stad Soest had de aartsbisschop uitgeleend voor de aankoop van het graafschap 3500 gulden. De aartsbisschop van Trier Kuno von Falkenstein , sede vacante tevens bestuurder van Keulen, bevestigde de Soestern de Erbgenossenrechte in het Arnsberger bosen droeg hen de bevoegdheid van een eenvoudige rechtbank of kasteelhof over de rechtbank in Körbecke. Aartsbisschop Dietrich II.Bevestigd dit 1414. De rechtbank bleef tot de afschaffing van het aartsbisdom in 1803 in Soest en ging samen met de rest van het hertogdom Westfalen van Hessen-Darmstadt . [2]
Op 1 juli 1969 werd Körbecke opgenomen in de gemeenschap Möhnesee.
Vandaag stond er een kleine wandeling op het programma naar de Möhneseeturm met mooie uitzichten op het stuwmeer.
Afscheid nemen van ons verblijf
Hier zijn we aangekomen aan de Möhnesee. Möhnesee is een stuwmeer in de Duitse deelstaat Noordrijn-Westfalen, ontstaan door de bouw van een stuwdam in de periode 1908-13 in de Möhne. Het stuwmeer ligt in de gemeente Möhnesee in het district Soest.
De belangrijkste reden voor de bouw was de watervoorziening. Maar ook de energiebehoefte van de opkomende industrie in het Ruhrgebied speelde een grote rol. Er werden twee Kaplanturbines gemonteerd voor de elektriciteitsopwekking. Er staan nog steeds twee turbines opgesteld met een totaal vermogen van 7 megawatt.[1]De jaarlijkse electriciteitproductie ligt rond de 13 miljoen kilowattuur. Net als bij de Edersee werd de dam zwaar beschadigd bij een bomaanval van de Britten in de nacht van 16 op 17 mei 1943, als onderdeel van Operatie Chastise.[2] Er werd een groot gat, 72 meter breed en 22 meter hoog, geslagen met als gevolg een alles verwoestende vloedgolf. Hierbij kwamen bijna 1600 mensen om het leven, waaronder veel dwangarbeiders.[2] De Duitsers wisten alles in 130 dagen weer te herstellen. De dam werd tijdens de rest van de oorlog mede door de sterk verbeterde beveiling en verdediging,niet meer aangevallen met bommenwerpers.
Zicht op het stuwmeer.
We zijn vertrokken voor onze wandeling.
Dit is de Möhneseeturm. Vanaf het platform van de nieuwe Möhnesee-toren kunnen natuurliefhebbers genieten van een 360 ° panoramisch uitzicht op het speciale landschap op een hoogte van 38 meter. Ongeveer zes meter lang, zes meter breed en 42 meter hoog is de "Möhnesee-toren". Een totaal van zeven trappen leidt naar het grote observatiedek, dat een fantastisch panoramisch uitzicht biedt. Hier enkele zichten vanop de toren vanaf het platform van de nieuwe Möhnesee-toren kunnen natuurliefhebbers genieten van een 360 ° panoramisch uitzicht op het speciale landschap op een hoogte van 38 meter. Ongeveer zes meter lang, zes meter breed en 42 meter hoog is de "Möhnesee-toren". Een totaal van zeven trappen leidt naar het grote observatiedek, dat een fantastisch panoramisch uitzicht biedt. Mooi Foto genomen vanaf de grond. Na het bezoek aan de toren gingen we terug waar onze autobus stond.
Nog vlug even poseren. Onze gidse Nicole en vriend Omer.
Nog even een groepsfoto maken alvorens we terug rijden naar België. Er was nog een tussenstop voorzien in Sevenum. Daarna reden we naar Egem waar onze wagen stond. Het was een fantastisch weekend en hopelijk tot de volgende Hemelvaarttochten. Nogmaals dank aan Nicole en Omer en hun team.
Na het uitgebreid ontbijtbuffet was de tijd aangebroken voor onze volgende wandeling. We konden opnieuw vanaf ons hotel beginnen met de wandeling. Deze keer gingen we rechts weg van onze verbijfplaats. De start was langs de bron van de Diemel en de flanken van de Kahle Pön , door een mooie natuur met veel boswegen naar de Ettelsberg en de Hochheideturm om zo Willingen te bereiken. Geniet mee van de sfeerbeelden.
Zicht op ons hotel in Usseln terug een klimmetje Zicht op Usseln
Hier een stukje wandelen door de Heide. Mooie panorama's.
Eventjes een rust inlassen. prachtig wandelen door de natuur.
Op weg naar de Grose Grube
Hier zijn we dan aangekomen aan de Grose grube.
Vandaar nog een kleine km en komen aan op de Ettelsberg. De Ettelsberg bij Willingen ligt op 837,7 m boven de zeespiegel. NHN [1] [2] hoge berg van het Rothaargebergte in het district Waldeck-Frankenberg in het noorden van Hessen . Nationaal bekend is de berg vanwege zijn hoge heide , de "ski Willingen" en de Hochheideturm . De Ettelsberg ligt in het hoogland , het noordoostelijke deel van het Rothaargebergte, in het natuurpark Diemelsee . De top stijgt ongeveer 2 km zuid-zuidwesten en boven de kernstad Willingen . In het noordwesten valt het landschap in de vallei van de Hoppecke en in het noordoosten in dat van de Itter .
De naburige bergen omvatten Mühlenkopf (ongeveer 815 m ) in het zuid-zuidoosten, Hegekopf ( 842,9 m ) in het zuidwesten en midden van de berg ( 801 m ) in het westen; De Hoppernkopf ( 805 m ) ligt ongeveer 2,5 km ten noordwesten van de Hoppecke- vallei
De Hocheheideturm .Het glazen platform van de toren vormt het hoogste uitkijkpunt van Noordwest-Duitsland en biedt plaats aan 100 personen. Langs de buitenkant van de toren lopen twee routes naar de top, vlak onder het platform. De nieuwe uitkijktoren is daarmee op dit moment ook de hoogste outdoorklimmuur van Europa.
Het glazen uitkijkplatform is te bereiken via een moderne lift voor acht personen of te voet via de 241 treden van de trap.
Geniet van het unieke uitzicht over de bergen rond Willingen, het Hochsauerland, het Waldecker Land, en vaak nog veel verder.
Mooi zicht op de kabelbaan. Hier de down hill voor fietsers(durvers) Flankzicht
Op onze terugweg kregen we de fietsers inzicht.
Tijdens onze afdaling kregen we een mooi uitzicht op Willingen.
Terug door het parkje op zoek naar de andere wandelaars (kleine afstanden) We kregen een mooie bbq aangeboden door het hotel.
Morgen helaas onze laatste wandeling alvorens we terug naar huis rijden.
Na een goed ontbijtbuffet begonnen we aan onze wandeling voor vandaag. We stapten links vanaf ons hotel en wandelden via een parkje naar de heuvels.De wandeling begon met een klim via de Hillekopf met mooie panorama's, verder door het heide gebied, langs de bron van de Ruhr en de Rothaarsteig volgen tot Winterberg. De wandelaars hadden dan nog tijd genoeg om het stadje te bezoeken.
De Kahler Pön ligt in het noordoostelijke deel van het Rothaargebirge. De top stijgt in het natuurpark Sauerland-Rothaargebirge ongeveer 200 m ten zuidoosten van de grens tussen Westfalen en Noord-Hessen, wat overeenkomt met de naadlijn van Sauerland en Upland . Het ligt 1,3 km ten noordoosten van de Westfaalse Titmaringhausen (naar Medebach ). Voorbij en dus ten noorden van de grens ligt het natuurpark Diemelsee met de Hessische Usseln (naar Willingen ). De westelijke naburige berg wordt Auf'm Knoll genoemd , de oostelijke Kalied .
Ongeveer 850 m ( rechte lijn ) ten noordwesten van de piek van Kahler Pön springs Diemel en aan de oostelijke kant van de berg, die overgaat in de noordelijke flank van Kalied, is de oorsprong van de Neerdar .
De piek van Kahler Pön ( 775,3 m ) is, volgens de Duitse basiskaart 50 m naar het westen op 774,4 m [1] zich trigonometrische punt .
Ook deze wandeling kregen we heel veel variatie. Prachtige panorama's
Geniet mee van het prachtig uitzicht
Quasie geen lawaai tijdens onze wandeling. Nog een klimmetje te verwerken, hier zijn we op een hoogte van ongeveer 700m boven de zeespiegel.
Eventjes oppassen voor de voeten.
Schoon koppeltje hé
Na een dikke 11km hadden we een rust voorzien. Lekkere koffie. Na de rust was het tijd om verder te wandelen richting Winterberg.
Hier waren we al heel dicht bij Winterberg.
De Rothaarsteig bleven we volgen tot onze bestemming. Hier een zicht op Winterberg. Winterberg Winterberg is een plaats en gemeente in de Duitse deelstaat Noordrijn-Westfalen, gelegen in de Hochsauerlandkreis. De stad telt 12.720 inwoners.[1] Naburige steden zijn onder andere Hallenberg (14 km), Olsberg (21 km), Schmallenberg (23 km), Willingen (30 km) Marburg (58 km).
Winterberg, gelegen in het Sauerland op 500 à 800 meter hoogte boven de zeespiegel, is het vanuit Nederland dichtstbijzijnde ski- en wintersportgebied.
In het skigebied en nabijgelegen skigebieden zijn 82 ski- en rodelpistes, 55 skiliften (waaronder 15 stoeltjesliften), er zijn alleen al in de Skiliftkarussell 360 sneeuwkanonnen, ook zijn er 37 kunstmatig besneeuwde pistes en 180 kilometer aan langlaufroutes. Dit skigebied is gesitueerd rondom de berg de Kahler Asten.
Het skigebied Winterberg (580 - 840m) is verdeeld over de volgende deelgebieden: - Winterberg-Stadt: Skiliftkarussell 26 liften (waarvan 13 stoeltjesliften) - Neuastenberg: 9 liften, waarvan 1 stoeltjeslift - Altastenberg: 8 liften - Züschen: 8 liften - Sahnehang (Kahler Asten): 3 liften - Niedersfeld: 3 liften - Ruhrquelle: 2 liften (waarvan 1 stoeltjeslift) - Langewiese: 2 liften
Naast het skigebied heeft Winterberg ook een tweetal skischansen en een officiële rodel- en bobsleebaan. Verder is er een golfbaan met 9 holes, een klimpark, Kurpark, zomerrodelbaan en een panoramabrug over verschillende pistes heen. Dit maakt Winterberg ook in de zomer een populaire vakantiebestemming. In het autoluwe centrum zijn talloze winkels en horecagelegenheden te vinden. In de zomer wordt Winterberg vooral aangedaan door, motorrijders, mountainbikers en wandelaars. Zo is er eveneens een groot mountainbikepark en zijn er uitgestrekte wandelroutes. De bekende wandelroute de Rothaarsteig gaat door het centrum van Winterberg.
In het centrum van Winterberg zijn vakwerkhuizen te vinden. De Sint-Jakobuskerk dateert uit de late 18° eeuw.
Het station van Winterberg.
Na deze mooie wandeling gingen we op zoek naar een terrasje waar we gezellig wat dronken alvorens terug te rijden richting Usseln.
We vertrokken op Hemelvaartdag om 6u stip aan de kerk van Egem met een volle bus wandelaars, onder begeleiding van de gidse Nicole en vriend Omer.We hadden een ontbijtstop in Sevenum Nederland. Na deze stop reden we richting Sauerland ( Het Sauerland is een gebied in de Duitse deelstaten Noordrijn-Westfalen en Hessen.
De naam Sauerland verscheen voor het eerst in 1266 in schrift als 'Suderland'[1]. Het wegvallen van de 'd' gebeurde vanaf 1400. Om deze reden is de betekenis: Sauerland = zuidelijk land, het meest overtuigend.
In vergelijking met het gebied langs de Rijn meer naar het westen en het Ruhrgebied is het minder dichtbevolkt. Door de natuur tussen de bergen en heuvels, gelegen in de nabijheid van Nederland vormt het een reisbestemming voor veel Nederlanders.
De hoogte varieert van ongeveer 200 m in het dal van de Ruhr tot ruim 840 m in Hochsauerland, in de omgeving van Winterberg. Daar ligt de Kahler Asten, 841,9 m. De Langenberg is met 843,2 m de hoogste berg van het Sauerland en ligt op de grens van Noordrijn-Westfalen en Hessen. Het Sauerland ligt in het stroomgebiedvan de Rijn en de Wezer. In Sauerland ontspringen verschillende rivieren. Een aanzienlijk deel van deze rivieren wordt onderbroken door stuwmeren, die dienen voor wateropslag, regulatie van het waterpeil, recreatie en soms energievoorziening. Een aantal van de stuwdammen is tijdens de Tweede Wereldoorloggebombardeerd.) in Duitsland naar Willingen, waar we een middagmaal kregen. In de namiddag was de groep in 2 gesplitst, een groep voor de korte afstand met Nicole en Georges en de andere groep voor de langere afstand met Omer en Luc en ikzelf. We deden een rondje Willingen.
Willingen is een gemeente in de Duitse deelstaat Hessen, en maakt deel uit van de Landkreis Waldeck-Frankenberg. Willingen telt 5.972 inwoners.[1]
Willingen is een wintersportplaats en is vooral bekend vanwege de jaarlijkse wedstrijden in de Wereldbeker schansspringen bij de Mühlenkopfschanze.
Na het middag konden de wandelaars hun wandelschoenen aan de bus aandoen. Vandaar begon de wandeling, eerst een klein stukje door de stad, daarna richting een oude schans en zo dan een stuk natuur volgen. Hier een stukje door het mooie park.
Een open pleintje Hier passeerden we een oude schans. Een blik op Willingen Heel veel variatie Af en toe een kleine rust inlassen
Door de velden. Een klimmetje
Omer, een kijkje nemen of de afstand klopt, en een mooi zicht op Willingen.
Groepsfoto Vanaf hier was het in dalende lijn richting Willingen. De Orenberg bij Willingen in het Hessische district Waldeck-Frankenberg ligt 702 m boven de zeespiegel. een grote verhoging in Upland , de uitlopers van de Noord Rothaargebergte .
De Orenberg ligt in het noordwesten van Noord-Hessen in het natuurpark Diemelsee, direct ten zuidoosten van de kern van Willingen . Als zuid-zuidoost buurman van Iberg ( 720,5 m ), stijgt hij naar het oosten van Itter TALS en ten westen van de zijrivier Aarbach met liegen over de beek Eideler berg , waar ongeveer 700 meter hoge zuidelijke hellingen van Lüerbergs ( 713 m ).
Terug aangekomen in Willingen, stapten we naar onze bus. We reden dan naar onze verblijf plaats in Usseln zo'n 6tal km verderop. Usseln is een district van de gemeente Willingen (Upland) in de noordelijke Hessische wijk Waldeck-Frankenberg . Usseln is een klimatologisch spa- en wintersportoord . Usseln ligt in het noordwestelijke deel van Hessen in de noordoostelijke uitlopers van het Rothaargebergte in het berggebied Upland, niet ver van de overgang naar Sauerland . Het ligt in het natuurpark Diemelsee, ongeveer 4 km ten zuidoosten van Willingen en ongeveer 14,5 km ten westen van de Noord-Hessische middenstad Korbach (elk in vogelvlucht ).
Met bergen tot 843.2 m boven de zeespiegel. NHN ( Langenberg ) behoort tot de regio tot de hoogste hoogten van het Hochsauerland. De hoogste berg in Usseln is de 832,3 m hoge Hopperkopf , waarvan de top precies op de staatsgrens met Noord-Rijnland-Westfalen staat ; ook direct aan de grens van het land ligt de Kahle Pön met 774 m hoogte en begrenst de plaats in de richting van het zuiden; ten noorden van Usseln ligt de Hessische Osterkopf ( 708,5 m ). Het dorp, dat vanaf de bovenloop van de Diemel in zuid- noordrichting wordt doorkruist, ligt op 580 bis620 m hoog.
We hadden ruime kamers. Alles uitpakken, douchen en dan etenstijd. Morgen staat er een wandeling van 21km op het programma.
Vanmorgen besloot ik om te wandelen in St.Lievens-Houtem waar de wandelclub Land van Rhode een tocht hadden. Ben goed bevriend met de parcourbouwer van deze club. Toen ik vertrok vanmorgen regende het in Lauwe.
Sint-Lievens-Houtem is een plaats en gemeente in de Belgische provincie Oost-Vlaanderen. De gemeente telt zo'n 10.000 inwoners, die Houtemnaars worden genoemd. Het is een landelijke gemeente, net buiten de Vlaamse Ruit en in de Denderstreek. De gemeente heeft het op één na grootste marktplein van Vlaanderen en de grootste traditionele herfstjaarmarkt in het land. Het gebied werd in 976 in twee verdeeld. Een gedeelte werd beheerd door de Sint-Baafsabdij van Gent, het ander behoorde tot het Land van Aalst, met eigen vierschaar.
Het dorp had in de middeleeuwen een belangrijke bedevaart en jaarmarkt. Deze Sint-Lievensbedevaart werd gehouden op paasmaandag, en herdacht het overbrengen van de relieken van Sint-Lieven van het dorp naar de Sint-Baafsabdij. Onder keizer Karel V werd de bedevaart afgeschaft met de Carolijnse Concessie in 1540. De winterjaarmarkt, gehouden op Sint-Maarten, en de zomerjaarmarkt op Sint-Pieter werden echter wel behouden, zoals blijkt uit de verslagen van de baljuw van het Land van Aalst. In 2008 werd de winterjaarmarkt erkend als Vlaams niet-tastbaar cultureel erfgoed door minister Bert Anciaux. Sinds 2010 heeft de winterjaarmarkt een nog grotere erkenning gekregen. Samen met het Aalsterse carnaval en het Krakelingenfeest in Geraardsbergen werd de winterjaarmarkt door UNESCO erkend als uniek werelderfgoed.Bij de gemeentelijke fusies van 1977 werden aan Sint-Lievens-Houtem de gemeenten Bavegem, Letterhoutem, Vlierzele (met uitzondering van het gehucht Papegem) en Zonnegem toegevoegd. Er werd ook een klein deel van de gemeente Oombergen aangehecht, meer bepaald de gehuchten Espenhoek, Cotthem en Hoogveld.
De start was vanuit het parochiecentrum Sint Michaël, en de wandelaars konden er kiezen een 7tal afstanden. Ik koos voor de 21km(werkelijke afstand:23km)
Het traject die ik vandaag ging wandelen. De 14km en de 21km stappers gingen rechtstreeks naar de centrale rustpost te Oombergen, die we bereikten na 6.4km via de Espenhoek en de Uilenhoek. Ook een deel van het Cottembos kregen we te verwerken. Ook hier begon het te druppelen. We kregen ook enkele mooie vergezichten, jammer van het weer.
Hier zijn we op weg naar het Cottembos Het Cotthembos of Kottembos met de Oombergse bossen is een natuurgebied in de Vlaamse Ardennen in Zuid-Oost-Vlaanderen (België). Het bosgebied ligt op het grondgebied van de gemeentes Sint-Lievens-Houtem, Zottegem (deelgemeente Oombergen) en Herzele (deelgemeente Hillegem) in de valleien van de Klokfonteinbeek en de Cotthembeek. Het gebied wordt (deels) beheerd door de Vlaamse overheidsdienst Agentschap voor Natuur en Bos (onder de naam 'Vallei van de Cotthembeek'). Het bos- en natuurgebied is erkend als Europees Natura 2000-gebied (Bossen van de Vlaamse Ardennen en andere Zuid-Vlaamse bossen) en maakt deel uit van het Vlaams Ecologisch Netwerk. Rustig om door dit stukje natuur te wandelen.
Na te hebben gerust in Oombergen, maakten de 3 langste afstanden hier een mooie lus van 7,1km richting Hillegem en Leeuwergem via de vallei van de Cottembeek.
Stapten een tijdje langs de spoorweg.
Na de 2° passage in Oombergen gaan alle afstanden vanaf de 14km gezamenlijk terug naar St.Lievens-Houtem over Kottem en het Houtembos.
Ook het laatste gedeelte kregen we veel natuur.
Hier gingen we het laatste stukje natuur in Het Cotthembos of Kottembos met de Oombergse bossen is een natuurgebied in de Vlaamse Ardennen in Zuid-Oost-Vlaanderen (België). Het bosgebied ligt op het grondgebied van de gemeentes Sint-Lievens-Houtem, Zottegem (deelgemeente Oombergen) en Herzele (deelgemeente Hillegem) in de valleien van de Klokfonteinbeek en de Cotthembeek. Het gebied wordt (deels) beheerd door de Vlaamse overheidsdienst Agentschap voor Natuur en Bos (onder de naam 'Vallei van de Cotthembeek'). Het bos- en natuurgebied is erkend als Europees Natura 2000-gebied (Bossen van de Vlaamse Ardennen en andere Zuid-Vlaamse bossen) en maakt deel uit van het Vlaams Ecologisch Netwerk.
Na een stuk van 8km bereikten we uiteindelijk terug de startzaal. Heel veel afwisseling tijdens deze mooie wandeling. Jammer van het weer, toch waren er bijna 1700 wandelaars op de been.
Vandaag gingen we wandelen in Groot-Zwevegem, nl in Heestert, waar de wandelclub De Waterhoekstappers er hun jaarlijkse Wandelhappening houden. Heestert, deelgemeente van Zwevegem, aan de voet van de Vlaamse Ardennen. Veel landelijke wegen en veldwegels en unieke vergezichten.
Heestert is een dorp in het zuiden van de Belgische provincie West-Vlaanderen en een deelgemeente van Zwevegem. Heestert heeft een oppervlakte van 13,08 km². Het landschap is heuvelachtig; het hoogste punt van Heestert bevindt zich met 65 meter op de Keiberg vlak aan het kanaal Bossuit-Kortrijk. Er is nog landbouwaanwezig in de vorm van akkerbouw maar Heestert ontwikkelt zich meer en meer tot woondorp. Heestert werd in 1048 voor het eerst vermeld als (villa dicta) Hertrudis. Het dorp dankt zijn naam aan een adellijke dame Ertrudis die zich hier in de 11e eeuw kwam vestigen en er een kasteel liet bouwen.
Het grondgebied van Heestert behoorde aanvankelijk onder de kasselrij Kortrijk; bij de afscheuring van de kasselrij Oudenaarde in de 14e eeuw bleef Heestert voor een derde onder Kortrijk en voor twee derde onder Oudenaarde.
De dorpsheerlijkheid werd bestuurd vanuit Oudenaarde en de heerschappij over Heestert ging in de loop der eeuwen over in handen van verscheidene families. Bij de vorming van de gemeenten in 1795 werd Heestert een zelfstandige gemeente. In 1977 werd de gemeente opgeheven en bij Zwevegem gevoegd.
De start was vanuit de zaal Malpertus. Alle afstanden gingen langs het kerkplein van de OLV Tenhemelopnemingkerk. In 1500 stond hier reeds een kerk, de huidige is gebouw in 1771. In de nabijheid van de kerk ligt het Heestert Military Cemetry, 127 Britse en 57 Duitse soldaten liggen hier begraven. Voetwegen brengen de wandelaars in de Raaptorfstraat en een graswegel op een oude spoorwegbedding 85 de trimaarzate. De naam Trimaarzate herinnert aan de trimaars of 'Franschmans', de Vlaamse seizoens-en grensarbeiders die in Noord Frankrijk en in het Henegouwse kolenbekken gingen werken. Hier gaan de stappers samen met de langste afstand de Raaptorf en Okkerdries verkennen. In de gemeente Moen stap men voorbij de omwalde hoeve " goed te Mouden" en zijn 17°eeuws poortgebouw om dan weldra te rusten in zaal den Tap na een kleine 5km. Na deze stappen we verder over het kanaal en komen we zo voorbij de 27ha grote site van IMOG. Een aaneenschakeling van gras-,veld-en verkeersluwe wegen kunnen we genieten van het vlakke Scheldelandschap en een oplopende grintweg breng de wandelaar aan de 2° rust in St. Denijs.
Het parcours die we gingen stappen. Was in het begin nog een beetje mistig, maar de temperaturen vielen best mee. Mooie vergezichten Heel veel afwisseling. De omwalde hoeve "Goed te Mouden" Aangekomen aan de zaal Tap in Moen. Daarna stapten we richting St.Denijs via vele wegeltjes
Hele mooie uitzichten
Na de 2°rust in St.Denijs stapten we verder en gingen terug richting Moen. Langs verschillende tegelpaden kan de wandelaar nu het wandelnetwerk "Land van Mortagne en de streek bewonderen.
Een echt wandelparadijs in het 13ha groot Mortagnebos, stappen we samen met de frootste afstand langs de Achterhoek en Broekenhoek terug naar Moen. Hier zijn we in het Mortagne bos aangekomen
Hier zijn we bij de ingang van het domein Het Mortagnebos is een relatief jong bos en een mooi voorbeeld van een geslaagde bebossing van voormalige landbouwpercelen. Heel wat verschillende boomsoorten werden toen aangeplant zoals es, wilg, zomereik, Amerikaanse eik, beuk en populier.
Ook tal van dieren vonden al hun weg naar het Mortagnebos. Vos, bunzing, hermelijn en wezel laten zich af en toe zien. Talloze vogelsoorten vinden in het Mortagnebos een geschikt plekje. Het bos bestaat uit 13 ha verschillende grote percelen aanplantingen. Ongeveer midden het bos is er een speel en ligweide. Het domein is vrij toegankelijk voor het publiek.
Nog enkele mooie zichten. Met de 8km stappers komen we voorbij één van de vele kapelletjes langs de weg.
Via de Outrijvestraat komen we aan de oude spoorwegbedding van de lijn 83 Kortrijk-Avelgem. Op 20 maart 1960 werd het spoorverkeer opgegeven, nu is het een ideaal wandel-en fietspad. Langs een doorsteek door de wijk "De Vlaminck" komen we terug aan de startzaal.
Vandaag gingen we een wandeling maken aan de kust, het beloofde een zonnige dag te worden net voor het Paasweekend. We vertrokken vroeg in de morgen richting De Panne, waar de wandeling plaats vond. De startzaal was In de Boare, met veel GRATIS parking, wat niet overal kan gezegd worden.
De Panne (Frans: La Panne) is een badplaats en gemeente in de Belgische provincie West-Vlaanderen. De gemeente telt ruim 11.000 inwoners. De Panne is de meest westelijke plaats van België en de meest zuidelijke badplaats aan de Belgische Kust. Deze grenst op zijn beurt aan de meest noordelijke plaats van Frankrijk, namelijk Bray-Dunes.
De naam is afkomstig van het woord duinpan. Een pan of panne is een komvormige diepte in de duinen. In het gebied van Adinkerke was al bewoning aanwezig in de 5e eeuw voor Christus en ook in de Romeinse en Frankische tijd woonden er mensen die aan landbouw, veeteelt en visserij deden. De naam van het dorp Adinkerke vindt men vanaf de 12e eeuw terug.
De Panne ontstond echter pas rond 1782, tijdens Oostenrijks bewind. Keizer Jozef II wilde de kustvisserij stimuleren, hierdoor werd door vooraanstaande burgers uit Veurne een nederzetting opgericht dat men Sint-Jozefsdorp noemde, later Kerckepanne. Het was gelegen tussen de duinen en de zee. Het kleine gehuchtje werd in 1789 een parochie van Adinkerke en werd administratief in 1799 bij de gemeente Adinkerke gevoegd. In de duinen van dit gehucht zette Leopold I, de eerste Koning der Belgen voet op Belgische bodem.
Rond 1830 erfde grootgrondbezitter Pieter Bortier ongeveer 650 ha duingrond in De Panne. Hij opende er in 1831 het eerste primitieve "Pavillon des Bains", een ontmoetingsplaats voor Engelse en Veurnse beau monde. Jaren later bouwde hij er een eigen zomervilla. Hij leverde grote inspanningen om het kleine, wat verarmde, vissersdorpje te verbeteren. De Panne had dan wel geen haven, maar had rond 1900 toch de op een na grootste vissersvloot van de Vlaamse Kust, na Oostende. Wegens het ontbreken van een haven moesten de boten met platte bodem, de "panneschuiten", telkens op het strand worden getrokken. In het begin van de 20e eeuw was er een project om een haven aan te leggen, maar dit kwam er uiteindelijk niet, en de vissers verdwenen geleidelijk uit De Panne.
Van een vissersdorp werd De Panne echter meer en meer een toeristische badplaats vanaf de tweede helft van de 19e eeuw. Hierdoor werd De Panne groter dan het oorspronkelijke Adinkerke. Op 5 februari 1870 was de spoorlijn De Panne - Duinkerke in gebruik genomen. Rond die tijd kwam er in de buurt van het Pavillon des Bains een eerste kursaal, enkele paviljoenen en de eerste pensions en hotels. De Panne werd kort voor 1900 grotendeels uitgebouwd naar ontwerp van architect Albert Dumont. Van de specifieke cottage-architectuur die hij hierbij hanteerde bleef o.a. de Dumontwijk goed bewaard. Op de zeedijk werden aaneengesloten villa's in pittoreske stijl gebouwd.
Het gehucht De Panne werd op 24 juli 1911 officieel van Adinkerke afgesplitst en werd een zelfstandige gemeente. Bij de gemeentelijke fusies in 1977 werden beide gemeenten weer samengevoegd. Ditmaal werd echter Adinkerke als kleinste dorp een deel van de nieuwe fusiegemeente De Panne.
Tijdens de Eerste Wereldoorlog vestigde de Belgische regering zich in het Franse Le Havre, nadat ook Antwerpen zich overgaf aan het Duitse leger. Koning Albert I en koningin Elisabeth betrokken echter wel een villa in De Panne om van daaruit het Belgisch leger te leiden.
De komst van het massatoerisme, vanaf de jaren 50, bracht grote veranderingen teweeg. De kustvilla's ruimden plaats voor hogere appartementsblokken. Vooral op de zeedijk is, op enkele villa's na, niets meer overgebleven van de oorspronkelijke bebouwing.
De wandelaars konden uit een 4tal lussen kiezen; er kon gewandeld worden door de natuurgebieden, door de duinen en in de stad. Wij begonnen met de rode lus en die bracht ons via enkele autoluwe straatjes naar de duinen. Deze lus was een kleine 9km lang en was best pittig.
Toen we terug in de startzaal aankwamen , dronken we iets en wat later begonnen we aan de blauwe lus. Deze lus deed de bossen aan. Ondertussen was de temperatuur wat aan het stijgen en we konden al wat schaduw verdragen.
Hier zullen we het natuurdomein betreden.Oosthoekduinen is een natuurgebied in de West-Vlaamse gemeente De Panne.
Het 80 ha grote gebied wordt beheerd door het Agentschap voor Natuur en Bos. Doordat de duinen wat ouder zijn is het gebied licht ontkalkt en daardoor komt het duinroosje er veel voor. Ook muurpeper en kandelaartje zijn er te vinden, evenals duinsterretjesmos en diverse korstmossoorten. Ook is er duinstruweel. Van de vogels kunnen worden genoemd: nachtegaal, grasmus, zwartkop en fitis. In poelen leeft de kamsalamander. Van de insecten vindt men de kleine parelmoervlinder en de blauwvleugelsprinkhaan.
Bijzonder van dit gebied is de overgang van duin- naar poldergebied. Hier zijn diverse soorten iepen aangeplant. Hier komt ijzerrijk kwelwater aan de oppervlakte, en er komen bloemrijke graslanden voor. In de nabijheid van het gebied ligt het Bezoekerscentrum De Duinpanne en in het gebied zijn wandelingen uitgezet. In het westen sluit het gebied aan op het Calmeynbos, in het noorden op Houtsaegerduinen en het Kerkepannebos.
Nog een 100tal meter te gaan en we zijn terug aan de startzaal. Heel aangename en rustige wandeling.
Vandaag terug een wandeling dicht bij huis. De wandelclub uit Moorsele organiseerde er hun Wisselbekertocht de Stekseltocht. De start was vanuit het OC De Stekke.
Moorsele is een dorp in de Belgische provincie West-Vlaanderen. Moorsele is, net zoals buurgemeente Gullegem, sinds 1977 een deelgemeente van Wevelgem.
De naam Moorsele is afkomstig van Mortsella, wat een samenvoeging is van het Frankische sella en het Keltische mort of maret. Het eerste deel, mort, betekent hoog, terwijl sella Frankisch is voor een hut. Met de naam werd dus een hooggelegen verzameling van hutten en andere gebouwen bedoeld. (Uit: Van parochie Mortsella tot deelgemeente Moorsele)
De oudste vermedeling Mortsella dateert van 1046 en is daarmee de oudste datering van de drie deelgemeentes. Lambertus van Vijve schonk een bunder grond in Mortsella aan het altaar van de Heilige Bertulfus van Harelbeke voor de zielelafing van zijn overleden broer. Zeker is wel dat er reeds intensieve bewoning was ten tijde van Romeinen en Kelten. Getuigen daarvan zijn opgegraven Romeins puin en resten van de Heirweg (thans zichtbaar in de straatnaam Heerweg). Wegens huwelijkspolitiek door de jaren heen kwam Moorsele in handen van verschillende families (Vander Gracht, Liedekerke, de Beer, de Lens). Van de familie de Lens houden we het wapenschild over. Het gevierendeeld schild met goud en zwart werd na de Tweede Wereldoorlog in gebruik genomen als wapenschild voor Moorsele. Tijdens de 18e eeuw steeg het aandeel van de huisnijverheid sterk. Velen bezaten een enkel weefgetouw. Eén van deze eenvoudige thuiswevers was Joseph Cornillie die in enkele decennia schatrijk werd door het opkopen van het werk van thuiswevers. Hij liet het klein kasteel bouwen naast het rustoord, kocht hofstede na hofstede op en uiteindelijk ook het Kasteel van Moorsele. Bekendst is zijn kleindochter en rentenierster Marie Cornillie. Tegen het einde van de 18e eeuw had Moorsele een groter bevolkingsaantal dan bijvoorbeeld Gullegem of Wevelgem. Tijdens de 19e eeuw kwam daar verandering in. De bloeiperiode van het vlas zorgde in Gullegem en Wevelgem voor bevolkingsaangroei, terwijl in Moorsele alles bij het oude bleef. In 1910 bijvoorbeeld was ruim een vijfde van de werkende bevolking nog thuiswever. Tijdens de Eerste Wereldoorlog werd tussen de Ieperstraat en de Wittemolenstraat een Duits vliegveld aangelegd dat na intensief gebruik tijdens de oorlog, erna volledig verdween. In 1936 werd het huidige vliegveld langs de Ledegemstraat aangelegd dat na de bezetting gedurende de Tweede Wereldoorlog opnieuw in handen van het Ministerie van Defensie is. Na de Tweede Wereldoorlog was het wachten tot opbloei met burgemeester Gilbert Flamez om werkgelegenheid te zien ontstaan met de aanleg van de industriezone Gullegem-Moorsele in de jaren zestig. (Uit: Wiblinga - varia)
De Moorselenaren worden ook Stekselgaten genoemd. Deze naam is afkomstig van de Stekselpap, een pap van gezuurd deeg dat door thuiswevers gebruikt werd om garen in de pappen. De thuiswevers veegden hun handen geregeld af aan hun achterwerk of gat dat blonk van de stekselpap, vandaar "stekselgaten".
Na het inschrijven en een kop koffie te hebben gedronken begonnen we aan onze tocht van 27km. Deze tocht bracht ons via enkele trage wegen over het Moorseelse grondgebied richting Ledegem waar we onze eerste rustpost hadden. Daar maakten de 20 en 27km stappers een lus van 6.6km. Na deze 2° doortocht gingen ze op zoek via landelijke wegen naar de volgende rustpost. Daarna stapten de wandelaars terug naar het OC via enkele trage - en landelijke wegen.
De Sint Martinus kerk. Laatgotische hallenkerk uit de late 15de of vroege 16de eeuw,
Beschermd bouwkundig erfgoed Zichtbare rijmplekjes.
Dit was de temperatuur toen we vertrokken rond 8uur deze morgen.
Parcoursmeester stond ons op te wachten.
Op weg naar onze 1° controlepost.
Hier zijn we aan een bunker aangekomen. De Ledegemse Pillbox is een oorlogsrelict uit 1916. Je kan de bunker bezoeken waar vroeger Duitse soldaten verbleven. De commandobunker had twee rustkamers en een voorraad- en munitiekamer. Er was plaats om een 20-tal soldaten te herbergen. De bunker werd gebruikt tijdens luchtaanvallen of wanneer de Britse troepen uitrukten.
Op weg naar de laatste rustpost. Aangekomen aan onze laatste stop. Nu zijn we op de terugweg naar het OC.
Het was een rustige tocht, jammer dat het weer niet al te branderig was. Een koude wind was de grote spelbreker.
Vandaag een wandeling in eigen gemeente, dus geen verre verplaatsing. De start was vanuit de gemeenteschool de Wonderwijzer. De wandelaars konden uit een 4-tal afstanden kiezen. Wegens tijdgebrek besloot ik de 14km te volgen. De aanzet van de wandeling kon een heel stuk beter,dan wat we kregen. We stapten via enkele rustige wegen richting de Leie naar de buren uit Wevelgem. We volgden een tijdje de rivier tot een pad ons naar de centrale rustpost bracht in Wevelgem. na de rust gingen we door de groene long van Wevelgem naar het einde van deze wandeling.
Het parcours die ik volgde.
We bereikten uiteindelijk de Leie , nadat we door enkele wijken hadden gewandeld.
Zicht op Lauwe aan de Leie Via een onverhard pad die we volgden tot aan de rustpost.
Hier zien we al de Kerk van St Theresia in Wevelgem.
Laatste pad alvorens men de rust bereikte. Na de rust stapten we richting groene long van Wevelgem.
Onverharde en verharde wegen wisselden elkaar af.
Laatste stukje onverhard.
Terug aangekomen aan de startzaal. Jammer dat het begin van deze wandeling heel eentonig was.
We reden naar Burst om er een wandeling van de wandelclub Land van Rhode te maken.
Burst is een dorp in de Belgische provincie Oost-Vlaanderen en een deelgemeente van Erpe-Mere. Burst heeft 2968 inwoners (1 januari 2003) en de oppervlakte van de deelgemeente is 3,83 km². Burst ligt in de Denderstreek aan de Molenbeek en wordt omringd door Bambrugge, Aaigem, Ressegem (deelgemeente Herzele), Borsbeke (deelgemeente Herzele), Vlierzele (deelgemeente Sint-Lievens-Houtem) en Zonnegem (deelgemeente Sint-Lievens-Houtem). Aan Burstenaren gaf men de bijnaam "De Stro-zekers" (stroeizjikers).
De naam van Burst werd voor het eerst gevonden in een oorkonde van de Sint-Pietersabdij in Gent. In dit document uit 1042 werd vermeld dat het dorp Burste gelegen lag aan een gelijknamige rivier, de Bursitia juxta fluviolum Burste. Pas een eeuw later, in 1151, werd Burst voor het eerst onder de huidige naam genoemd. Daarnaast werd het dorp in de daaropvolgende decennia als Borst, Bost en Bust in enkele documenten genoemd.
In 1846 telde het dorp 125 boerderijen, waaronder enkele grote. Toentertijd waren er in het dorp onder andere een korenwindmolen, drie brouwerijen en drie stokerijen. Rond het begin van de 19de eeuw telde het dorp 304 inwoners, aan het begin van de 20ste eeuw was dit aantal gestegen tot 963.
De start was vanuit het parochiaal centrum St Martinus. Na de start komen de wandelaars in een mooie glooiende omgeving terecht. Men wandelde langs prachtige dreven, met mooie vergezichten. Er was heel veel afwisseling tot aan de rustpost in Aaigem. Hier maakte de 2 grootste afstanden een prachtig lus van 8km, met bijna uitsluitend onverharde wegen. Hetzelfde beeld na de 2° doortocht in Aaigem.Het was heerlijk wandelen in deze mooie omgeving. De parcoursbouwer Etienne had terug zijn best gedaan. Een dikke proficiat. Geniet even mee van de sfeerbeelden.
Het parcours dat ik deed
Heel veel onverharde paden tot aan de rustpost
Enkele bomen stonden al mooi in bloei.
Kerk van Aaigem. Aaigem is een dorp in de Belgische provincie Oost-Vlaanderen en een deelgemeente van Erpe-Mere. Aaigem heeft 2116 inwoners (1 januari 2003) en de oppervlakte van de deelgemeente is 7,32 km². Tot 1976 was Aaigem een zelfstandige gemeente. Aaigem ligt aan de noordrand van een heuvelachtig gebied, de Vlaamse Ardennen en in de Denderstreek. Het dorp ligt op de noordelijke helling van de vallei van de Molenbeek-Ter Erpenbeek, die net ten zuiden van het dorpscentrum loopt en door de lage, natte gronden weinig bebouwing kent.
De dorpskern van Aaigem ligt op ongeveer 53 m boven zeeniveau, de Molenbeek die in het dal loopt ligt op ongeveer 30 m. Het hoogste punt van Aaigem bevindt zich in Opaaigem. De top is ongeveer 78m boven zeeniveau hoog, en is tevens het hoogste punt van de hele fusiegemeente Erpe-Mere. Het laagste punt vindt men onderaan de Gotegemberg vlak aan de Molenbeek met 27 meter. Het maximale hoogte-interval bedraagt 50 meter. In Aaigem en Heldergem (gemeente Haaltert) bevindt zich een natuurgebied Den Dotter, het gebied is heuvelachtig en wordt daardoor vaak bezocht door mountainbikers en wandelaars.
Aangekomen aan de rustpost. Ook d"e lus die ik deed was heel mooi, bijna uitsluitend onverhard.
Op de terugweg naar de startzaal werden de wandelaars met nog enkele mooie paden en vergezichten getrakteerd. Af en toe een hindernis ontwijken
Nog een laatste stukje onverhard alvorens men de startzaal bereikt. Dit was een hele mooie tocht. De parcoursmeester Etienne heeft het terug gedaan. Een dikke proficiat.
West-Vlaanderen boven, ging wandelen naar Hertsberge.
Hertsberge is een dorp in de Belgische provincie West-Vlaanderen en een deelgemeente van Oostkamp. In Hertsberge is het vroegere dorpsbeeld bewaard gebleven. Men vindt er nog steeds de kapel, het klooster, de katholieke school en de kerk naast elkaar. De gemeenteschool ligt iets afgelegener. Het ooit bosrijke gebied heeft in de loop der jaren plaats gemaakt voor een woonpark met luxueuze woningen. Hertsberge (vroeger ook "Hertsbergam", "Hertesberge") is een samentrekking van het Germaanse woord "Hirutas" (hert) en "berga" (berg). Door de wet van 17 december 1919 kwam de gemeente Hertsberge tot stand. Daarvoor werden delen van de gemeenten Ruddervoorde, Oostkamp en Waardamme samengevoegd. Maar de geschiedenis van Hertsberge reikt veel verder.
In de heerlijkheid Hertsberge lag een proosdij van reguliere kanunniken, afhankelijk van de abdij Sint-Calixtus in Cysoing (Noord-Frankrijk). De proosdij werd afgeschaft tijdens de Franse Revolutie. Van deze middeleeuwse plek is vandaag nog enkel de laat-gotische kapel, geïntegreerd in het negentiende-eeuwse kasteel Rapaert de Grass. De proosdij was gelegen waar nu het kasteel van Hertsberge staat. De oude kapel, oorspronkelijk uit 1551, herinnert nog aan de plaats waar de Sint-Gertrudiskapel sedert 1149 stond. Diederik en Filips van de Elzas zouden schenkingen gedaan hebben ten gunste van de kapel. Aanvankelijk vormde Hertsberge samen met Gottem één heerlijkheid.
De startlocatie was; Zaal 't Bulscampvelt. de wandelaars konden kiezen ui een 3tal afstanden. Bij inschrijving kreeg men een bonnetje voor gratis koffie of fris.
De wandeling ging door de uitgestrekte bossen van domein Lippensgoed, Bulskampveld en de bossen van Hertsberge.We kregen een groene wandeling.
De Sint-Jan Evangelist kerk van Hertsberge Na enkele trage wegen kwamen in het Lippensgoed domein aan.
Lippensgoed-Bulskampveld is een 232 ha groot provinciaal groengebied in de Belgische gemeente Beernem. Het domein sluit aan bij een 280 ha groot natuurgebied met de Vagevuurbossen in beheer van het Vlaams Gewest.[1]
Het domein bestaat uit restanten van het oorspronkelijke Bulskampveld, bestaande uit een heidegebied, akkers, loofbossen, naaldbossen en weiden. Het bevat onder andere een neogotisch kasteel met park en uitgebreide kruidentuin (ongeveer 400 soorten), een domeinhoeve en een vogelopvangcentrum. Circa 27 hectare bos, heide en weiden aan de Bornebeek worden als natuurreservaat beheerd door Natuurpunt. Dit natuurgebied wordt soms ook Heideveld-Bornebeek genoemd.
Het provinciaal domein is samen met omliggende gebieden (zoals de vagevuurbossen) verweven in een wandelnetwerk.
Het grootste gedeelte van de wandeling ging door dit mooie domein.
Het was een rustige mooie wandeling. De mensen hebben veel natuur gekregen.
Na gisteren te hebben gewandeld in de Provincie Namen, was het nu wat dichter bij huis. We reden naar Wortegem.
Wortegem is een dorp in de Belgische provincie Oost-Vlaanderen en een deelgemeente van Wortegem-Petegem. In Wortegem bevindt zich het gemeentehuis van de fusiegemeente. Uit de 10e eeuw dateert reeds de benaming Wattringim. Het stamwoord zou een gemeen naamwoord geweest zijn, hetzij het Angel-Saksische "Wroet" - plant, hetzij het Middelnederlands "wrat" of "wort", woorden die betekenen zwelling, wrat of puist. Het zou hier dus kunnen gaan om een grond met heuveltjes of glooiingen. Het dorp maakte deel uit van de kasselrij Oudenaarde en behoorde op het eind van de 17de eeuw toe aan de familie van Spiere, baronnen van Mooreghem.
Wortegem-Petegem vormt de meest westelijke grens van de Vlaamse Ardennen. De hoge heuvelkam waarop Wortegem is gelegen, snijdt het interfluvium van Schelde en Leie doormidden. De vijf deelgemeenten Elsegem, Moregem, Ooike, Petegem en Wortegem vormen samen één uitgestrekt plattelandsgebied. De Scheldedorpen Elsegem en Petegem zijn gelegen langs oude Scheldemeanders.
Een gemeente vol golvende, vruchtbare kouters waar ooit enkele honderden boerenfamilies leefden. De komst van een paar bouwbedrijven heeft die landelijkheid niet echt aangetast.
Met zijn landelijk karakter is Wortegem-Petegem een ideale gemeente voor prachtige wandel, fiets en autoroutes. Een bezoek aan het gemeentelijk domein de Ghellinck, een oase van rust, is een ideale ontspanning voor jong en oud.
De start was vanuit de Polyvalente zaal Gemeentehuis en de wandelaars konden kiezen uit 4 afstanden. Ik koos voor de grootste afstand. Het beloofde goed weer te zijn, dus de verwachtingen waren goed voor de wandelaars en de organisatie. Geniet even mee van enkele sfeerbeelden.
<
Een hele mooie tocht met veel afwisseling. Er waren meer dan 2500 wandelaars.
Vandaag ging het richting Wallonië, nl naar Evrehailles. Évrehailles is een plaats en deelgemeente van de Belgische gemeente Yvoir. Évrehailles ligt in de provincie Namen.De start was vanuit de zaal Victorieuse en de wandelaars konden kiezen uit een 5tal afstanden. wij kozen voor de 21km, daar wij gebonden waren aan de tijd. We waren met de club naar daar gereden.
Parcours met heel veel variatie, onverharde paden en bos, mooie vergezichten op de Maasvallei en de rivier de Bocq.
De startzaal met enkele clubleden begonnen we aan ons traject van 21km.
Eventjes poseren voor de lens
Op weg naar de eerste rustpost
Hier zijn we dan aangekomen op onze eerste bestemming.
Zicht op de rivier De Bocq
Veel variatie onderweg
Af en toe een licht klimmetje Mooie boom in zijn lentepracht
Bijna vier op een rij Zicht op Profondeville vanaf het platform waar men aan Paragliding doe prachtig uitzicht
Ik ben Vanden Broucke Jean Pierre, en gebruik soms ook wel de schuilnaam jipie.
Ik ben een man en woon in Lauwe (België) en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 21/12/1954 en ben nu dus 70 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Wandelen, fotografie en genieten van de natuur.
<
