Vandaag onze laatste vakantiedag. We moeten vroeg uit ons bed. We kunnen om 7u het ontbijt nemen, want we vatten om 8u de terugreis aan.

De tegenslagen houden voor onze groep niet op. Pechdag nummer 3 komt er aan! We staan tegen 8.00 u. met zijn allen klaar om terug te keren naar België. Omdat we in de heenreis 10 uur vast zaten in Zaventem en het bezoek aan Bratislava misten, zouden we vandaag de hoofdstad bezoeken. Helaas, op 100 meter voor het resort staat de bus in panne. Er is iets aan de versnelling. De bus kan ons niet meteen voeren. Ofwel moet die hersteld worden, ofwel moet er een nieuwe bus worden gestuurd. We kunnen ons opnieuw driekwartier à een uur bezig houden. We maken van de gelegenheid gebruik om een groepsfoto te maken.

Na anderhalf uur komt de bus er aan. De koffers gaan snel de bagageruimte in en weg zijn we. We moeten 280 rijden om de hoofdstad Bratislava te bereiken. Veel tijd zal er niet resteren. En dan hebben we nog de pech dat er in Ružomberok een file staat op de snelweg. Gelukkig weet onze chauffeur een alternatieve sluipweg en kunnen we die omzeilen, maar het vergt uiteraard opnieuw wat tijd langs de gewone wegen.

Halverwege, in Trenčín houden we een korte pauze om dan snel opnieuw verder te rijden. Het is 13u15 wanneer we de hoofdstad Bratislava bereiken. De bus brengt ons naar de busstopplaats dicht bij het oude stadscentrum met zicht op de Donau en het hoog verheven kasteel. We worden om 15u opnieuw aan de bus verwacht.

Johan brengt ons snel naar het dichtbij gelegen centrum en in snel tempo leidt hij ons langsheen kerken, oude gebouwen, monumenten en andere leuke plaatsjes. Na een uurtje hebben we toch wat van de stad gezien, zij het in snel tempo, maar het was weer maar eens een schitterende oplossing na de zoveelste pech. We hebben nog wat vrije tijd om ergens iets te drinken, de eten of… zoals ik, de Sint-Martinuskathedraal te bezoeken.

Het is nu nog een 60-tal km rijden tot aan de luchthaven van Wenen. Even voor 16u komen we er aan. Onze vlucht is gepland om 18u10, we hebben dus alle tijd. We krijgen ons gedrukt instapformulier en moeten nu de incheck volledig zelf uitvoeren. Voor velen is het, net zoals voor mezelf, de eerste keer. We moeten eerst onze label zelf afdrukken en aan onze koffer aanbrengen, daarna zelf onze valies op een transportband plaatsen en inscannen. Eigenlijk vrij eenvoudig.

Daarna moeten we nog door de bagagecontrole. Enkele van onze medereizigers krijgen een extra controle. Zo raken we heel vroeg bij de vele winkels en is het nog tot 17u wachten vooraleer we onze gate kennen. Gate 27 wordt het. Het is een heel eind stappen. Eigenaardig, op het tv-scherm bij gate 27 staat een vlucht naar Frankfurt aangeduid om 18u10? Wat is me dat nu weer? Na een tijdje wordt het ons duidelijk dat we aan gate 4 moeten

Even voor 18u kunnen we eindelijk aan boord. Eenmaal iedereen op het vliegtuig gezeten krijgen we van de piloot de melding dat het zeer druk is op de luchthaven en we nog een 25 minuten zullen moeten wachten vooraleer hij een ‘slot’ krijgt om naar de startbaan te taxiën. Om 18u35  is het eindelijk zo ver,… maar er staan nog een rij wachtende vliegtuigen voor. We kunnen uiteindelijk opstijgen om 18u50, uitgerekend met zo’n 40 minuten vertraging.

De vlucht zelf verloopt voorspoedig en zo’n uur en twintig minuten landen we in Zaventem. Het is reeds 20u10 Nu nog onze bagage ophalen, stappen naar de busparking… De buschauffeur had ons uiteraard ook eerder verwacht. Iets na 21u kunnen we eindelijk richting Kortrijk en Lauwe.

Onze beide reisleiders Rik en Marnix worden bedankt. Het was een schitterend wandelweek. Weliswaar met enkele akkefietjes, maar dat kon de pret niet bederven.

Met dank aan de wandelclubs ‘De 12 uren van Lauwe’ en ‘W.S.K. Marke’ voor de organisatie van deze prachtige, zeker onvergetelijke, Slovakijereis.

We bereiken om 11u15 de parking van Auschwitz. Wat een massa, en zo’n lange rij aanschuivende bezoekers. Gewoon niet te doen voor die mensen. Terwijl we onze picknick verorberen gaat Gerdi op zoek naar de gids. We hebben geluk, we mogen een half uur vroeger vertrekken dan oorspronkelijk gepland. Tegen 12u00 zijn we met zijn allen verzameld en luisteren aandachtig naar Gerdi. Hij zal de gehele rondleiding voor tolk spelen en vertalen naar het Nederlands. We moeten eerst door de scanner. Daarna krijgen we een koptelefoon en een ontvanger. We kunnen er aan beginnen. We trekken eerst door de beroemde poort ‘Arbeit macht Frei’. Het vernietigingskamp van Auschwitz was oorspronkelijk een Poolse legerkazerne. Er staan heel wat gebouwen en die kregen onder het naziregime een andere invulling. In een blok konden tot 700 gevangenen. We trekken diverse gebouwen in en worden er geconfronteerd met de gruwel van de nazi’s aan de hand van documenten, foto’s, infoborden met getallen… In een ander gebouw zien we een enorme hoop afgeschoren haren, 2 ton!! Confronterend. En nog meer bezittingen van gedeporteerden: hopen schoenen, brillen, valiezen… We trekken er ook de gevangenis is waar oorspronkelijk op wat stro moest geslapen worden, de stapelbedden en de cellen. Er waren cellen waar de veroordeelde alleen rechtop in kon staan na een dag van arbeid. In de cel waar ooit pater Kolbe, die vrijwillig de plaats van een veroordeelde innam, staan kaarsen. We komen op de plaats van het appel waar ’s morgens en ’s avonds het aantal werd geteld. Soms moesten de gevangenen, in sobere kledij, soms uren weer en wind trotseren. Daarna bereiken we de crematieplaats. Daar werden de lijken verbrand. Maar tot ergernis van de nazi’s was de capaciteit te klein en ging meer over naar de grote installaties. Daarmee zat de anderhalf uur durende rondleiding er op. Om 14u10 worden we ver-wacht aan de bus om dan 3 km verder te rijden naar Birkenau, het echte vernietigingskamp met vier grote crematoria. De wereldberoemde inrijpoort met de sporen, daar willen we eerst een groepsfoto maken. Eenmaal binnen het kamp start de rondleiding. De bevolking van Birkenau werd verdreven en op de moerassige plaats verscheen het kamp. Van de houten barakken resten nog enkele exemplaren. Wil getuigen de stenen schoorstenen van waar ooit die tientallen barakken stonden. En treinwagon toont ons in welke toestanden Joden van over geheel Europa naar hier werden getransporteerd. Op het perron maakten de nazidokters reeds een selectie. Een groep die rechtstreeks naar de gaskamers en verbrandingsovens werden geleid en een groep met sterkere mensen die nog bekwaam waren om te werken. Van de crematoria resten alleen nog ruïnes, want die werden door de nazi’s opgeblazen bij hun vlucht net voor de bevrijding. We krijgen echt gruwelverhalen te horen, hoe ze maar een keer per dag naar het toilet mochten op een aangeduid uur… hoe ze zich slecht konden wassen, het weinige voedsel dat ze kregen… Na een uurtje wandelen in het kamp van Birkenau hebben we heel wat geleerd over een verleden dat zich nooit meer mag herhalen. En toch… vandaag de dag worden in sommige landen nog echt een bewind gevoerd zoals het hier tijdens de Tweede Wereldoorlog plaats vond. We moeten met de bus opnieuw een lange rit terug naar Malatiny. Na een uurtje rijden belanden we in de regen en dat zal voor de rest van de rit in de regen zijn. Om 19.15 bereiken we het resort en kunnen we aanschuiven aan het buffet. We kunnen ons verhaal vertellen aan de wandelaars en omge-keerd, de wandelaars ver-tellen ons wat zij hebben beleefd. Op het programma stond ook nog om 21.00 u. een quiz, maar hoe die ver-lopen is??

Onze twee pechdag!

Over de busreis(verhaal) naar de liften is van een medewandelaar.De bus brengt de via het stadje Liptovsky Mikulas naar het skigebied in de Demänovska Dolina. Rond Biela Púť heeft zich een waar skigebied ontwikkeld en is men nog volop aan het bouwen. Met onze Go Pass nemen we de zetellift vanuit Biela Púť (1.117 m) naar Jasna (1.226 m). Telkens vier personen nemen plaats en moeten boven zien dat we er veilig uitkomen. Daarna moeten we de tweede hoogte overwinnen met een ‘Twinliner’, een bakje dat aan kabels omhoog wordt getrokken. Wanneer we het spoor bekijken zit het er vrij spectaculair uit. Onze groep met 42 personen mag er helemaal in plaats nemen. Nog vijf andere personen mogen er ook bij. In totaal mogen deze 47 personen 4000 kg wegen. Het kabelbakje wordt omhoog gehesen, maar… plots… staat het helemaal stil. Geen enkele beweging meer. De zon schijnt op de voorruit. We staan als haringen in een ton opeen geperst met daartussen onze rugzak. Er komt geen enkele beweging in. Enkele wandelaars krijgen het moeilijk met de ademhaling. We worden aangeraden wat stil te zijn om zo weinig mogelijk zuurstof te verbruiken. Gelukkig begint plots de ventilators aan het plafon toch te draaien. Plots loopt het bakje enkele tientallen meter achteruit. Maar het blijft verder staan. Met verschillende tussenpozen geraakt het bakje op enkele meters na helemaal beneden. Ondertussen zijn enkele technici en redders aangekomen. Maar geen beweging te krijgen in de deur. Een luik in de vloer wordt geopend en een technicus wurmt zich naar binnen. Geen beweging in de deur. Er staat niet anders op dan iedereen via het luik te evacueren. Er is niet zoveel ruimte om er doorheen te geraken. Enkele wandelaars werden onwel.Ondertussen zitten we reeds een uur vast in de kabellift. Nadat enkele van onze wandelaars er zich hebben doorgewurmd, wordt nog een stuk ijzeren verbinding weggehaald, zodat er wat meer ruimte is. Een voor een worden we met de hulp van het reddingsteam naar buiten gebracht. Het is een hele opluchting wanneer iedereen terug op de begane grond staat. De wandeling voor vandaag kan helaas niet meer ondernomen worden. We wandelen terug naar onze startplaats beneden in Biela Púť. Het is ondertussen al ruim 12u15 geworden, tijd om onze picknick te gebruiken. Natuurlijk blijft het voorval met de kabellift het gespreksonderwerp nummer één. Terwijl onze begeleider Johan naar het bureel trekt om alle formaliteiten te vervullen, wandelen we met Marleen nog een toertje rond het plaatselijke meertje. Maar dat is helaas niet zo groot en al snel zijn we rondom. Het blijft rustig praten en wachten op de terugkomst van Johan. Blijkbaar is de administratie in Slovakije niet zo efficiënt als bij ons. In plaats van 42 personen ineens terug te betalen met één factuur wordt hier iedere deelnemer afzonderlijk gecheckt. Uiteindelijk komt de bus er aan en brengt ons terug naar het Sojka Resort. Het is 15u30. We hebben de keuze nog een kleine wandeling te maken in Malatiny of zelf onze tijd te spenderen. Het avondmaal was opnieuw heel lekker en om het voorval weg te spoelen kregen we van Gerdi nog een pittig likeurtje aangeboden, een Demonovka. Wat een bewogen dag dat ze hebben gehad.

We moeten er vandaag nog vroeger vandoor. Vandaar dat we het ontbijt kunnen nemen vanaf 7.00 u. Om 8u is iedereen present op de bus. De bus brengt ons naar het dorpje Oravsky Podzamok waar twee activiteiten op het programma staan: een vlottentocht op de Orava-rivier en een bezoek aan de burcht. Rond 9u houden we halt aan de aanlegsteiger. We kunnen de bus verlaten en onmiddellijk plaats nemen op een van de vlotten. In totaal bevolken we vier vlotten, per vlot een twaalf personen plaats. Na de groepsfoto nemen de vlotten een na een de start op de rustige Orava-rivier. Twee studenten besturen het vlot, een vooraan, een achteraan. Met een enorme roeispaan besturen ze het vlot en ondertussen krijgen we uitvoerig uitleg over wat er in het verleden gebeurde. Met vlotten van zo’n 30 meter lang werd het een tocht van weken naar de Zwarte zee. De rivier is heel ondiep en er moet genavigeerd worden tussen rotsen. OP een plaats wordt halt gehouden om ons op een draaikolk te wijzen. De roeispaan wordt in het water gestopt om aan te tonen dat het hier zeer diep is. Het is zalig op het vlot, rustig voortdrijven tussen het vele groen. Plots verschijnt voor ons de machtige burcht. Volgens velen is dit één van de mooiste burchten van Slovakije, die als één vinger loodrecht boven de vlakte uitsteekt. Na 3,5 km bereiken we de aanlegsteiger op de aankomstplaats, aan de voet van de burcht. We maken het ook nog mee hoe de vlotten uit het water worden gesleept. Oravsky hrad Het is pas enkele tientallen meter stappen naar de burcht. We worden er voor de rondleiding verwacht om 10u30 Een lange rij toeristen schuift aan de kassa aan. Gelukkig weet Johan dat voor gereserveerde groepen een afzonderlijke kassa is. Om forto’s binnenin het kasteel te mogen maken moet een afzonderlijk vignet van 3 euro worden gekocht. Willem en ikzelf zullen de foto’s nemen. Stipt op het afgesproken moment wordt de poort van de burcht geopend. Een jonge dame zal ons gedurende anderhalf uur doorheen de vele zalen leiden. Aan de eerste toegangspoort staan twee wachters opgesteld. Een saaie vakantiejob; daar een ganse tijd stokstijf stilstaan en geplaagd worden door toeristen die er nog even willen tussen poseren. We bereiken de tunnel en de volgende toegangspoort. Op de binnenkoer krijgen we een mooi zicht op de hoge citadel. Men is ook ijverig een dak aan het restaureren. We krijgen uitvoerig uitleg over de bewoners, de wapenschilden… We trekken naar binnen en zo verloopt de rest van het bezoek. Kamer in, kamer uit, trap op, trap af… Inderdaad, een mooie burcht en veel te zien van wat het ooit was. In een leefkamer worden we vergast op een vioolconcert door vier leuk ogende violistes. Een zaal is ingericht met opgezette dieren die in de streek leven. Ook van de wolf, de lynx en de beer die in de streek leven staat een opgezet exemplaar achter glas. Enkelen hebben helaas het kalf met de twee koppen niet opgemerkt. In een andere zaal zijn gebruiksvoorwerpen, kledij, muziekinstrumenten… tentoongesteld. Alles veilig achter glas. Ondertussen is het twaalf uur geworden, tijd om af te dalen naar de toegangspoort. Inderdaad een mooie burcht. Aan de voet van de burcht ligt het restaurant Kastelan. Daar wordt ook het eigen bier gebrouwd. De diensters brengen ons, nadat we uiteraard ons drank hebben gekozen een bord met frietjes en varkensreepjes. Best lekker. In snel tempo wordt ook het dessert geserveerd. In een mum van tijd hebben we een lekkere lunch verwerkt. Om 13u30 moeten we klaar staan om naar de parking te trekken en de bus te nemen naar het 30 km verder gelegen Zuberec. Even na 14u bereiken we het openluchtmuseum. We krijgen een Nederlandstalige handleiding en kunnen tot 16 u op pad in het 8 ha grote domein. De huisjes uit Orava zijn net als bij ons in Bokrijk opgekocht en verplaatst. Er zijn evenwel enkele replica’s bij. In de huisjes zijn de kamers ingericht zoals weleer met bedden, kasten, tafels, gebruiksvoorwerpen… Ook heel wat souvenirs worden te koop aangeboden. We moeten voortmaken willen we alle 29 huisjes een bezoek brengen. Er is ook een kerkje aanwezig, maar spijtig genoeg kunnen we enkel tot aan het traliewerk. Enkelen van onze groep hadden het geluk dat er net arbeiders waren en die hadden hen binnen gelaten. Het is inderdaad een leuke wandeling geworden tussen de vele huisjes, maar voor mij persoonlijk wat te kort! Iedereen is op de afgesproken tijd opnieuw aan de bus en tegen 17u bereiken we opnieuw het Sojka resort om de dagelijkse bezigheden af te werken: douchen, aperitieven… De dag wordt om 19u30 afgesloten in het restaurant met het gevarieerde avondmaal.Daarna nog wat tijd vrijmaken in de retrobar.

Aangekomen bij de steiger

Zicht vanop het vlot



Eén van de stuurmannen met van onze groep.

Nog een andere pose.

dat is de burcht die we straks na de vlottentocht zullen bezoeken.



Bijna 200meter hoog

Het uittrekken van het vlot.

Na het ontbijt worden we om 8u30 aan de bus verwacht. We rijden vandaag naar het startpunt van een uitzonderlijke gevarieerde wandeling. Het startpunt ligt een half uurtje rijden verder in Prosiek. Bedoeling is dat we vandaag een wandeling maken doorheen een canyon, de Prosiecka Dolina.

Voor we de canyon intrekken - mijn uurwerk duidt 9.00 uur aan - komen we aan een bijzondere paal met daarop heel wat verpakkingen die door wandelaars worden weggegooid in de natuur: flessen, plastiek bekertjes, sigarettenpeuken, conservenblikjes,… Onze gids Johan wijst ons er op dat al deze zaken vele, vele jaren nodig hebben om door de natuur te worden afgebroken.

 En dan begint het avontuur. Na een korte aanloop bereiken we de rotsen die we moeten overwinnen. Het worden echte klauterpartijen. Het begint met over een brug te moeten lopen. Maar gelukkig iedereen helpt zijn medewandelaars. Daarna volgen grote rotspartijen. We moeten soms over smalle richels en kunnen ons vasthouden aan gespannen staalkabels. Spijtig dat er af en toe wel tegenliggers aankomen. We moeten ook hoogtes overwinnen door gebruik te maken van ladders. Het vergt uiteraard zijn tijd om er met de ganse groep over te geraken. Johan geeft eerst uitleg hoe we onze voeten moeten plaatsen en dan, eenmaal bovenaan, ons via de kabel moeten optrekken. Dat lukt bij iedereen vrij goed.

Uiteraard zijn er enkelen die wel wat schrik hebben, maar iedereen geraakt over de vele hindernissen. Johan houdt ook wel van een grapje. We komen voorbij een steenlawine. Hij toont ons hoe we in Charly Chaplinpas naar boven moeten omdat de stenen niet naar beneden zouden schuiven. Gelukkig kunnen we ons pad verder rechtdoor volgen. Zo bereiken we om 11.00 u. een grote ruimte in het bos waar we even op adem kunnen komen. Na het maken van een groepsfoto -- spijtig dat er bij het maken van een groepfoto altijd babbelaars tussen zitten die niet naar de lens kijken - zetten we onze avontuurlijke tocht verder. We maken een flinke klim doorheen een stuk bos waar de bomen door een windhoos werden gesloopt. Zo bereiken we om 12.00 u. het eindpunt van de canyon. Het was een leuke tocht, uiteraard wel wat spannend en avontuurlijk. Super!! Een paal met richtingsaanwijzers duidt aan dat we nog 40 minuten moeten stappen naar ons doel waar we onze picknick kunnen verorberen.

We zetten onze tocht verder op een veldweg op het plateau richting Velké Borové. Rondom ons is kijken we onze ogen uit naar het prachtige heuvelend landschap. Na wat stappen door een dalende steenslagweg zien we voor ons het dorp liggen en rechts van ons horen we belgeklingel. Even naderbij gaan om op de weiden beneden een herder te zien met een grote kudde schapen. Zo bereiken we het ‘Buffet Goral’,iets na de middagWe nemen plaats en moeten geduldig aanschuiven om een drankje te bekomen. Om 13u30 zetten we onze tocht verder richting Oblazy. We trekken door het dorpje Velké Borové en uiteraard is iedereen die in het bezit is van een fototoestel druk in de weer om de leuke, oude Slovaakse huisjes op beeld vast te leggen. We nemen links een brede weg. Op ons pad kruisen we een stel paarden die een kar met toeristen trekt. De menner, een mooi uitgedoste Slovaak, met twee kinderen naast zich, zingt onophoudelijk en zwaait ons vrolijk toe. We stappen verder. Bij een hoge rotsblok met bovenaan een dubbel kruis krijgen we van Johan daarover uitvoerig uitleg. Hij vertelt ons van Cyrillus en Methodius.

Dat dubbel kruis is het symbool geworden op de Slovaakse vlag toen het land op 1 januari 1993 gescheiden werd van Tsjechië. De heuvels symboliseren de Tatra, de Kleine Fatra en Grote Fatra.

We zetten onze tocht verder en bereiken we om 14u. Oblazy. We brengen er een bezoek aan de gerestaureerde watermolen.

Na het bezoek moeten we nu een ferme klim overwinnen. Het is inderdaad heel steil. Johan pompt iedereen moed in met de boodschap dat het maar 10 minuten duurt (voor de goeie klimmers), maar dat iedereen het rustig aan, op zijn eigen tempo moet doen. Het is inderdaad heel steil, maar iedereen geraakt boven. Na wat uitblazen stappen we verder. Het is echt heuvelachtig, een serieuze klim, dan eens een flinke afdaling. Bij een afdaling op knoestige stenen loopt het even mis. Een dame struikelt over een steen en maakt een flinke buiteling. Al bij al vallen de kwetsuren nogal mee en kunnen we onze tocht verder zetten. Maar we moeten goed kijken waar we onze voeten plaatsen op de vele losliggende stenen.

We bereiken een parking net even voor Kvaèany. Er is een kiosk waar drank wordt verkocht en onder een tent zijn tafels en zitbanken aangebracht. We krijgen er een rustpauze voor we het allerlaatste stukje moeten afwerken. Plots begint het te rommelen en de regeldruppels vallen neer. Een hevig onweer, maar gelukkig zitten we onder de tent. En wie verschijnt er plots op het toneel? Onze bus!. We moeten niet verder stappen door de regen.

We keren met de bus terug naar Malatiny. Onderweg zien we dat het een plaatselijke bui was, want alles is droog. Ook bij onze aankomst heeft het hier in het resort niet geregend. Alvast een leuke, avontuurlijke wandeling met iedereen die heel blij was het te hebben gedaan. In het restaurant beleven we een Slovaakse avond met drie muzikanten die het allerbeste van zichzelf geven. En de gerechten zijn ook typisch Slovaaks, met o.a. een lekkere goulash.

Iedereen geniet opnieuw van een heerlijk ontbijtbuffet. Om 9u worden we verwacht aan de bus vlak voor het resort. Die brengt ons naar het stadje Ružomberok. Johan weet ons uitvoerig te vertellen over de enorme fabriek die er staat, een fabriek waar 1500 mensen werken voor het vervaardigen van papier. Bergen boomstammen liggen er gestapeld en we zien ook diverse vrachtwagens die boomstammen aanvoeren.

Vanuit Ružomberok start vandaag onze wandeling. We krijgen na een korte passage in de stad een serieuse helling voorgeschoteld. Het is de Kalvaryberg en die is zijn naam waardig. Het is puffen en zweten, ieder op zijn eigen tempo naar boven. Eenmaal boven is er wat rust voorzien.Uitstekend wandelweer,de groep wordt opnieuw in twee gesplitst, de snelle wandelaars en de genietende wandelaars.

Een lange wandeling door het bos, voortdurend klimmend, maar niet zo erg stijl en veel genieten van de natuur. Af en toe wordt er wat gerust, zodat de wandelaars iets konden drinken. Eenmaal op een open plaats aangekomen is het ondertussen bijna middag, tijd om iets te drinken, een stukje fruit te eten en te genieten van zichten rondom ons. We zijn bijna aan het door UNESCO beschermde dorpje Vlkolinec, gelegen in een prachtig natuurdecor. Eerst moeten we nog een flinke klim maken. We krijgen een prachtig vergezicht. Daarna volgt nog een moeilijke afdaling op knoestige stenen,en zo bereiken we het mooist bewaard gebleven dorp van de Karpaten Vlkolinec

In de ‘Galeria’een etablissement waar we  onze picknick konden verorberen, mits een drankje te kopen. We  kregen we nog een drankje aangeboden, een Borovica(druppel), een plaatselijke cola(niet fameus) of plat water. En we kregen ook nog een hapje. Na het eten konden we nog verscheidene gebouwtjes bezoeken

 Daarna zetten we onze wandeling doorheen het dorpje verder. Er zijn nog 30 mensen die hier wonen.

Iedereen wordt aan het kerkje verwacht om de terugweg aan te vatten naar Ružomberok. Beginnen met een flinke klim en dan voortdurend afdalen tot in de stad. We krijgen heel veel mooie vergezichten. Het weer is aan het veranderen en we horen in de verte wat geroffel. Donkere wolken scharen bijeen, het zal niet lang meer duren vooraleer het zal regenen.Opeens begint het water te gieten, iedereen haast zich om zijn regenkledij te voorschijn te halen en een schuilplaats te zoeken in een of ander bushokje of afdak. Het water valt met bakken uit de hemel en stroomt over de asfaltweg. Gelukkig duurt de bui niet lang en kunnen we verder stappen naar ons beginpunt, het stadhuis. Opnieuw een leuke wandeling vol variatie.

We dalen een ferme trap af en komen in de oude stad terecht. Hier zijn we wat vrij en worden rond 16u45 aan de bus verwacht. Na een klein halfuur zijn we terug aan de resort.Om 19u30 is het opnieuw genieten van een heerlijk buffet met een variatie aan gerechten. Zo zit onze derde dag, onze tweede fantastische wandeling er op.

We sliepen wat langer  omdat het gisterenavond heel laat was geworden. We worden pas om 10u verwacht om de wandeling te starten.

Rond 7u30  begeven we ons naar de restaurant voor het ontbijt. Wat een variatie aan broodjes, beleg, groeten, fruit…  Ook onze picknick voor ’s middags maakten we klaar.

Om 10u  zijn we met zijn allen klaar voor de start van de wandeling. Johan, onze gids, geeft wat uitleg betreft de wandeling van vandaag. We starten met zijn allen samen, maar op een bepaald punt zal gesplitst worden, de snelle wandelaars die met hem een heel stuk meer zullen wandelen. En dan de wandelaars die meer willen genieten van het landschap en het een stukje trager willen doen onder leiding van zijn echtgenote Marleen.

Het wordt een schitterende wandeling met enorm mooie vergezichten, doorheen weiden, bossen… Het is werkelijk genieten. Voor vele wandelaars is het de eerste keer dat ze in Slovakije wandelen en het  is werkelijk prachtig. Ik denk dat we een goede keuze hebben gemaakt.