Druk op onderstaande knop om je bestand naar mij te verzenden.
Op avontuur in Australië
met ons gezinnetje op pad
09-09-2011
Mooie natuur en dolfijntjes
1-2-3/09
Met nog enkele stopplekjes in Kalbari hebben we afscheid genomen van deze zeer mooie plek. Tijdens het nuttigen van onze lunch hebben we kunnen genieten, behalve van een mooi uitzicht, van 2 busladingen australische gepensioneerden die zich graag ontfermden (met de overschot van hun lunchpakket) over het ?jonge gezin? en de 2 moedige fietsers die Australi aan het doorfietsen zijn. Het was een hele rit richting Shark Bay maar met aangename meezingmuziek en het gesnurk van ons Fien als achtergrondgeluid ging het snel vooruit. We hebben ons een magnifiek kampeerplaatske veroverd op een groot en prachtig verlaten strand. Wat een zalig gevoel? je tentje opzetten en een lekker maaltje koken bij ondergaande zon met een vrolijk meisje dat het strand veroverde. Om daarna te kunnen nagenieten onder een van de mooiste sterrenhemels die je je kan voorstellen. De nacht bracht wel wat regenwolken mee maar daar werd de ochtend niet minder mooi op. De dramatische lucht, het witte strand, de schuimkopjes op zee, het was een mooie combinatie. We hebben onze richting dan verder gezet naar Denham (de ?hoofdstad? van Shark Bay) om van daaruit verder te trekken naar Francois Peron NP, een park dat bekend staat voor zijn rood zand, azuurblauwe zee en zijn dolfijnen, dugons (soort zeekoeien), zeeschildpadden, manta?s en haaien. He feit dat je er alleen maar geraakt met een 4x4 maakt het allemaal nog boeiender. Dit zou onze eerste rit zijn op een 4x4 weg en bij Luc was er toch wel wat spanning te voelen. De bandenspanning moest daarentegen serieus geminderd worden om niet vast te komen zitten in het mulle zand. Om een lang verhaal kort te maken: Luc amuseert zich geweldig op de zanderige baantjes (ik moet er nog wat vertrouwen in krijgen, Fien blijft onverstoorbaar doorkleuren), het kampeerplekje is mooi en rustig met zicht op zee en de natuur is op enkele plaatsen overdonderend mooi met inderdaad rood zand, rode rotsen en een azuurblauwe zee. Vanuit een magnifieke lookout hebben we onze eerste manta?s en dugons kunnen spotten en toen we aan het spelen waren op het strand hebben we enkele dolfijnen (wel van ver) hoog in de lucht zien springen. En? vlak voor ons auto hebben we een kangaroe over de weg zien springen !! Kortom? zalig! Morgen rijden we terug naar Denham, gaan we wat inkopen doen om dan richting Monkey Mia te rijden (ook gelegen in Shark Bay) waar de dolfijnen blijkbaar dagelijks tot aan het strand komen.
4-5/09
Bij het uitrijden van het Francois Peron NP zijn we nog bij 2 lookouts gestopt. De eerste was vooral een spannende en de tweede een subliem mooie. De eerste was eigenlijk gewoon een strand maar wel n met ongelooflijk mul zand waar we met onze auto moesten doorworstelen. Het doorploeteren van het zand was n ding maar toen Luc het er niet beter op vond om op n van de mulste plekken te parkeren werd het toch wel wat spannend naar mijn bescheiden mening. Maar blijkbaar toch Luc zijn rijvaardigheden wat onderschat want zonder noemenswaardige problemen konden we onze weg verder zetten. Onze tweede stopplek was bij de ?Big Lagoon?, een adembenemende mooie plek van azuurblauw water in wel 5 schakeringen. Dat dan in combinatie met wit zand en rode duinen? we werden er gewoon stil van (Fien niet meegerekend :)). Nu zitten we in Monkey Mia, een verzamelplek voor toeristen blijkbaar. Gedaan met de rust en het genieten van de stilte. Welkom luidruchtige backpackers (bijna constant lurkend aan een pint of iets stijlvoller aan een constante toestroom glazen wijn) pochend over hun avonturen die iedereen in de omgeving van een kilometer moet mee horen, oude dametjes duwend met hun ellebogen voor het beste plekje, busladingen aziaten die de keuken vettig en vuil achterlaten en jonge gezinnen (niks slechts over dat :)). Maar? we hebben het er aboluut voor over. Ze hebben hier een voederprogramma voor dolfijnen (allemaal ecologisch en ethisch verantwoord) waardoor de dolfijnen als ze er zin in hebben in de voormiddag tot aan het strand komen en je ze soms vanop een meter in het heldere water kan bewonderen. De dolfijnen krijgen een hapje vis (van de gelukkige toerist die uitgekozen wordt) en komen de rij toeristen van dichtbij inspecteren. Een prachtig en fascinerende ervaring die we nog wel enkele keren gaan overdoen. Nu is het wachten op Annemie onze reisgenoot voor de komende 2 maanden. Normaal gezien arriveert ze morgen en nemen we ze direct mee op sleeptouw op een zeiltocht.
6-7-8/09
Ondertussen heeft Annemie zich bij ons gevoegd en reizen we met ons 4-tjes verder. We hebben nog 2 dagen in Monkey Mia doorgebracht, want we kregen niet genoeg van de dolfijntjes. We hebben ook het geluk gehad dat we allemaal aan de beurt zijn geweest om een dolfijn een visje te mogen geven. Vooral Fien vond dit natuurlijk helemaal geweldig. We hebben ook 2 zeilboottochtjes achter de rug op zoek naar de dugons en de dolfijnen. De dugons zijn niet de gemakkelijkste beesten om goed te zien laat staan een foto te trekken aangezien ze enkel even bovenkomen voor een korte ademteug om daarna terug in de diepte te verdwijnen. Deze ochtend nog voor de laatste keer met onze voeten in het ijskoude water om afscheid te nemen van onze ?dolfijne? vrienden en dan richting Coral Bay. We staan nu met ons tentje op een strandje een 30km van Carnavorn. Heerlijk rustig, weinig wind (in tegenstelling tot Monkey Mia waar de wind het bijna onmoglijk maakte om overdag in t-shirt te lopen en ?s nachts om te slapen door de de zr luidruchtige ruisende ritselpalmbomen boven onze tent) n in de hoop dat het opkomende water tijdig voor onze tent stopt. Enig vreselijke hier: de vliegen!!! Man,man, echt om gek van te worden, morgen een van onze eerste aankopen worden van die ongelooflijk belachelijk uitziende netjes voor op uw hoofd te zetten. Maar liever dat dan zot te worden van die beesten.
Na een
bezoekje aan het mooie Pink Lake met haar honderden bezoekers die meer
geïnteresseerd waren in ons dan in het rozige gekleurde meer (lees venijnige
kleine vliegjes die bijten en hun vervelende grotere broertjes die niks liever
doen dan je mond, oren, neusgaten te verkennen) zijn we doorgereden naar
Kallabari en zijn machtige NP.
Prachtige
kliffen met zicht op majesteuze walvissen (wel van ver maar we hebben er toch
wel een 2Otal geteld) en een school van wel 40 dolfijnen vlak bij de kustlijn.
En we
hebben onze eerste (levende) kangaroe gezien !!!
Alsof dat
dat nog niet indrukwekkend genoeg was hebben we vandaag een bezoekje gebracht
aan de binnenkant van het park en dat moest niet onderdoen voor zijn kustlijn,
integendeel. Een machtig mooie kloof van rode steen en een groene rivier.
We hadden
een 9km lange wandeling gepland, maar zijn na iets meer dan 3,5km teruggedraaid
wegens te risicovol voor ons Fien (op een zeer smalle rotsrichel vlak naast de
rivier omhoogklimmen al bukkend voor een overhangende rots, een situatie dat
Fien zelf moest zien te overbruggen omdat het onmogelijk was om haar vast te
houden, we wilden het risico absoluut niet nemen).
Het was een
prachtig mooie wandeling, regelmatig met zeer ruw terrein en af en toe wat klim
en klauterwerk. Fien heeft dat fantastisch gedaan met af en toe een ritje in
onze nek om het wat vooruit te doen gaan, maar ze heeft toch zeker wel 4,5 a 5
km zelf gewandeld. Ze was echt superfier op haar zelf en ik had het beloofd om
het in de blog te vermelden, dus bij deze J
Minpuntje
op deze wandeling waren de supervervelende vliegen die met 30 a 40 rond jevliegen en op de meest irritante
plekken gaan zitten. Fien had er net iets minder last van (al goed) maar het
was regelmatig verstand op nul zetten om er niet zot van te worden.
Morgen gaan
we de zee op om onze eerste walvissen deze trip van dichtbij te zien.
Het weer is
ondertussen een stuk warmer (we zitten ook al een stuk noordelijker) en de
avonden en nachten zijn koel en een trui is nog onmisbaar, maar er is al een
verschil met de vorige dagen.
31/08
Onze dag
begon niet zo fijn met een auto die niet wilde startte. De frustratie was even
te voelen, nog maar een week weg en we hadden al problemen. Hebben ze ons
liggen gehad ?spookte toch wel even door ons hoofd moet ik eerlijk bekennen.
Toen we de
Australische wegenwacht belde werd ons vermoeden nog even erger omdat ze ons
niet direct vonden bij hun leden, iets wat door de autohandelaar beloofd was
dat dat inbegrepen was in hun service. Maar de kopzorgen waren voor niets, het
bleek allemaal in orde en een uur later stond er iemand van de wegenhulp bij
onze auto. Het bleek de batterij te zijn die blijkbaar op mysterieuze wijze
deze nacht was leeggelopen.
Travelers
Autobarn (onze autodealer) belde ons op, Luc mocht mee met de mechanieker en
een half uurtje later hadden we een nieuwe batterij in onze auto (op kosten van
travelers autobarn). Van een service gesproken J
We hebben
er ook een prachtig tochtje op zee opzitten en we hebben een aantal walvissen
van korter bij mogen bewonderen. Enkele waren zeer speels en er werd soms met
de staarten en vinnen duchtig op het water geslagen. We mochten helemaal
vooraan op de punt van de boot zitten en hadden dus een magistraal zicht. Fien
vond het allemaal geweldig en tijdens het zoeken naar de walvissen vulde ze de
lege momenten op met het maken van haar eigen verhalen. Als de walvissen in
zicht kwamen werden ze mee betrokken in haar verhaal, zeer leuk om te horen.
Morgen trekken
we verder richting Shark Bay, met nog een heel aantal stops gepland onderweg.
We genieten van het buitenleven, de vriendelijkheid van de aussies en van de
vrijheid. Mannekes, dit is het leven !!
Alles wat
we vandaag wilden doen viel een beetje in het water. We wilden een boottochtje
naar de zeeleeuwen maken, maar wegens laag seizoen vaarden de boten nog niet
uit.
Het NP waar
we naar op zoek waren om de wildflowers te bewonderen was nergens te vinden
Maar we
hebben de dag wel prachtig afgesloten op een gratis kampeerplekje met zicht op
zee. Fien was ontzettend onder de indruk van de ondergaande zon en bij het
maken van een lekker maaltje zijn de woorden dit is het leven he een paar
keer gevallen.
Het ophalen
van de auto en de papieren in orde brengen hebben nog een hele dag in beslag
genomen. Blijkbaar klopt er nog iets niet met de registratie, die zou normaal
pas in juni moeten verlopen, maar dat bleek in het registratiekantoor al te
zijn in december. Gebeld met de autodealer maar die ging dat nog in orde maken.
Laten we
het hopen en anders sturen we er een boze Fien op af want als ze wil kan ze
enorm van haar oren maken (hebben de fietsers op ons voetpad in het
belgenlandje al mogen ondervinden ;-)).
Nog een
paar aankopengaan doen om onze
auto te vervolledigen (zoals een 4x4 survivalkit, klinktnogal he) en dan konden we onze eerste
kilometerkes gaan vreten richting Nambung NP.
We waren al
iets te laat op de baan waardoor we een tussenstop hebben gemaakt in het
miniscule dorpje Guilderton waar we onze tent hebben neergezet en waar we in
slaap werden gewiegd door het geluid van de golven.
Guilderton
bleek in daglichtte beschikken
over een mooi strandje waarin een rivier uitmondde. We waren getuigen van een
visser die een visje bovenhaalde en Fien heeft het beestje met veel liefde
geaaid (!) waarna het terug in de rivier werd gegooid.
De
speeltuin werd ook hier uitgebreid verkend (speeltuinen bij de vleet hier)
waarna we dan toch koers zette naar Cervantes, de uitvalsbasis van Nambung NP.
Onderweg
zijn de eerste kangaroes gespot, jammer genoeg waren het de slachtoffers van
een aanvaring met een voertuig en zat er niet veel leven meer in.
Nambung NP
oftewel The pinnacles was echt de moeite met zijn uitstekende rotspunten in
mooi woestijnzand. Zeker bij ondergaande zon was het toch wel indrukwekkend mooi te noemen. Fien heeft laten zien
dat ze de leiderscapaciteiten van haar papa heeft geërfd want ze heeft ons
netjes de weg op het wandelpad gewezen. We hebben het nog lang mogen horen hoe
knap ze dat wel niet gedaan heeft ;-).
Het weer is
hier overdag aangenaam warm in het zonnetje en vrij koel in de schaduw. De wind
maakt alles nog voelbaar frisser en de nachten, net als de ochtenden en de
avonden, zijn behoorlijk koud.
Een serieus
minpuntje van Australië is het feit dat alles hier zo ontzettend duur is. Met
een tripje naar de supermarkt vandaag was bijna heel ons dagbudget er door en
dan hebben we echt niet gek gedaan (bijvoorbeeld 3,50 voor een komkommer).
We zullen
meer moeten gaan leven op bokes met choco vrees ik.
Het verliep
allemaal te vlotjes.Amper
aanschuiven bij de douane, direct door de security, eventjes wachten en dan hop
de eerste vlieger op richting Londen.Vlekkeloze vlucht
met een vlekkeloze en ongekende vlotte overstap op het vliegtuig dat ons naar
Singapore bracht.En dan is
de miserie begonnen. We hadden ons allemaal wel en goed geïnstalleerd en
enkelen keken al reikhalzend door het raampje om het vertrek van het vliegtuig
goed te kunnen aanschouwen. Maar dat vertrek werd met 20 minuten vertraging
aangekondigd en die 20 minuten werden 4 uur wegens allerlei technische redenen. Vier uur
wachten in een bloedheet vliegtuig, ik kan u vertellen dat ons geduld op de
proef werd gesteld, wetende dat we maar een uur tijd hadden voor onze
aansluiting naar Perth.Begrijp me
niet verkeerd, liever 4 uur wachten dan problemen in de lucht, maar aangenaam
was het niet. De vlucht
van 13 uur werd er ineens een van 16 uur (ja, ik kan nog tellen maar door wat
sneller te vliegen hebben we nog een uurtje goedgemaakt), want er werd gevraagd
tijdens het wachten om zoveel mogelijk op je plaats te blijven zitten. De vlucht
zelf is goed verlopen, Fien heeft toch een 8-tal uurtjes kunnen slapen en
desondanks enkele stampen, kopstoten en zwaaiende handjes (tja eerder een
schone slaapster dan een rustige slaper, laat dat duidelijk wezen) in onze
richting hebben ook wij toch wel enkele momenten kunnen slapen. Dat we onze
aansluiting zouden missen was ons al snel duidelijk maar vlak voor de landing
werd het pijnlijk duidelijk dat het missen er van zeer moeilijk zou uitpakken
voor ons. We kregen een hotel in Signapore toegewezen waarvan we enkele uurtjes
gebruik van mochten maken om daarna op de vlieger gezet te worden van 18u30.
Wat wil zeggen na middernacht aankomen in Perth. We hadden ons een
kampeerplekje geboekt maar na een telefoontje werd ons gezegd dat we onze tent
niet meer mochten opzetten om middernacht om de andere kampeerders niet te
wekken. Begrijpelijke maar dat brengt ons in een duur pakket. Onze enige optie
is een duur cabinneke te nemen om dan morgenvroeg onze tent op te zetten. Nu zitten
we dus in dat hotel wachtende tot we naar onze vlucht gebracht worden.
Wordt
vervolgd
By the way
we mogen weeral fier zijn op onze dochter want die heeft tot hiertoe deze trip
zich voortreffelijk gedragen.
21/08
De laatste
vlucht naar Perth is uiteindelijk nog vlot verlopen. Op de vlucht zaten
redelijk wat kindjes en de meesten waren behoorlijk overstuur door die
vertraging van 10 uur en het late uur. Maar als trotse ouder mogen we zeggen
dat ons Fien zich heel sterk heeft gehouden; ze heeft 4 uur geslapen om dan
klaar wakker ons wakker te houden.
Het
aanschuiven bij de douane leek tergend traag te gaan maar dat kan wel meer aan
onze vermoeidheid gelegen hebben dan aan de efficiëntie van de douaniers.
Fien
toverde met haar uitspraak: Gaan al die mensen ook naar Australië? Amai, dan
gaat het er wel heel druk zijn! toch nog een glimlach op ons vermoeide
gezicht.Tot onze verbazing mochten we met onze zakken direct doorgaan ipv al ons
gerief te willen controleren zoals we in Nieuw Zeeland hebben moeten doen. Maar
daar waren we zeker niet rouwig om.
Rond 2u30
mochten we dan eindelijk in ons duur bedje slapen en dat deed echt deugd. Om
10u werden we wakker en een half uurtje later werd er ferm op de deur geklopt.
De vrouw des huizes om ons er uit te zetten want check out was om 10u en een
ons verhaal over vertragingen en vermoeidheid bleek bij haar niet te pakken.
Vriendelijk maar kordaat werden we naar ons kampplaats verwezen waar we onder
een aangenaam zonnetje onze tent hebben kunnen zetten.
De camping
zelf is proper maar als sardientjes in een blik wordt elke plaats benut. Niet
echt gezellig dus maar veel gaan we er niet zitten want het is tijd om in actie
te schieten.
Een eerste
verkenning in Perth heeft ons al enkele telefoonnummers (voor mogelijke autos)
én een gsm opgeleverd.
22/23
augustus
Rondgekeken,
getelefoneerd en half Perth rondgewandeld met als doel het vinden van een
betaalbare maar degelijke 4x4 auto. Vandaag hebben we dan de knoop doorgehakt
en hebben we er ons ene aangeschaft: een Mitsubishi Pajero V6 van 1994 of met
andere woorden ne grote witte jeep!
We krijgen
hem normaal donderdag in ons bezit want hij moet nog eens een mechanical
check krijgen en ze gaan er een bed inbouwen zodat we, als het eens nodig
moest zijn,kunnen slapen in onze
auto. We hebben hem gekocht bij Travelers autobarn die zowel autos verkopen
als verhuren. Ze staan bekend om degelijke autos te verkopen en ze geven ook
nog een aantal garanties en dat is de iets duurdere prijs (dan als je het bij
een backpacker koopt) waarschijnlijk wel waard.
Morgen
nemen we dan een rustig daggetje, wat rondhangen in Kings Park, om dan
donderdag onze jeep te gaan halen, alles te organiseren en dan kunnen we op
pad.
Het geeft
een goed gevoel dat we vooruitgang boeken en het echte avontuur nabij komt !
De nachtjes
hier gaan van nat (nee, niet Fien), winderig (nee, niet Luc) en lawaaiig (nee,
niet ik) tot behoorlijk koud. Onze eerste nacht in de tent hebben we weinig
geslapen wegens een stormpje die de tent deed schudden en ratelen (een gesprek
was bijna niet meer mogelijk). De buitentent lekte wat aan de naden waardoor we
ons gerief midden in de nacht hebben moeten reorganiseren om alles droog te
houden.
De volgende
ochtend hebben de wolken plaats gemaakt voor de zon die de temperatuur
aangenaam maakt maar zeker nog niet te warm. Nu zijn de avonden en de nachten
een stuk kouder dus hebben we de truien moeten bovenhalen.
Nog 1 nachtje slapen... De spanning begint te stijgen.... Hopelijk is mijn laatste nachtje in eigen bed iets rustgevender en effectiever dan vorige nacht. Voor Fien was de nacht nat (aangezien onze ijskast leeg moet hebben we bij het avondeten er niet bij stilgestaan dat het verorberen van een massa kleine tomaatjes Fien haar blaas overactief maakt, niet ideaal dus 's nachts) en pijnlijk (groeipijnen aan haar knietje), voor de Luc onrustig en voor mij onrustig, onderbroken (oa opstaan om medicatie te gaan zoeken die al netjes ingepakt ergens in onze rugzak te vinden is) en oncomfortabel (met 2 snurkende slaapgezellen naast mij waarvan de jongste mij met groot doorzettingsvermogen uit bed wurmt). Om 1u30 was de rust wedergekeerd en lag ieder terug op zijn eigen plekje te ronken. Als de dag dan terug aanbreekt om 6u30 dan is de nacht te kort geweest voor een goed voorbereidend slaapje voor een lange reis. Nog 1 nacht om wat bij te slapen... Nog 1 nacht voor vertrek... Nog 1 nacht en dan dan beginnen we aan ons avontuur. Het is echt spannender dan andere keren want de onzekerheid betreffende de auto maakt toch dat je met een net iets minder zeker gevoel aan de reis begint. Gisteren uiteindelijk toch besloten om de camping te boeken, bleek dat we voor de eerste nacht hen eerst eens moesten bellen, blijkbaar zijn er dan toch niet zoveel vrije plekken mee. Een goeie dikke, vette 'GODVERDOEME' vlamde over onze lippen. Hen een mail gestuurd en nog even afwachten dus. Het huis begint leeg en aan kant te geraken, de rugzakken zijn, op kleine details na, ingepakt. De batterijen (van de toestellen welteverstaan) zijn opgeladen... nog even stofzuigen en met de zwabber er door en dan zijn we klaar !! Joehoe !!
Ons huis begint stilletjes aan leeg te geraken, de helft van de living is nu rijkelijk gevuld de toekomstige inhoud van onze rugzakken, nieuwe camera wordt volop uitgetest, ... kortom het begint allemaal op zijn pootjes te komen. De grote vraagtekens, accommodatie voor de eerste nachten en de koop van onze auto ginder, zijn nog steeds niet opgelost en wat de auto betreft dat zal pas opgelost geraken ter plekke waarschijnlijk. Voor de accommodatie moeten we stilletjes aan een knoop doorhakken, maar het is echt ontzettend duur. We moeten de keuze maken tussen iets minder duur (wat nog zéér relatief is), kamperen dus, maar dan zit je een heel eind buiten het centrum van de stad en van de plekken voor het kopen van de auto én tussen wat duurder (en waarschijnlijk luidruchtiger), een backpackers hostel, maar wel in de buurt voor het kopen van een auto. We hopen zo snel mogelijk uit Perth weg te geraken, want voor ons budget is dit duidelijk niet ideaal.
Vandaag naar de Decathlon geweest voor de laatste spullen voor Fien. Een stel stoere stappers daar gingen we voor. In haar roze jurkje met haar roze handtas huppelde ze naar binnen en met een roze pet, roze wandelschoenen en een roze short in haar handen huppelde ze weer naar buiten. Had ik altijd het idee als ik een meisje had er een stoere of alternatieve griet van te maken, haar eigen modekennis denkt daar blijkbaar anders over ;-) Maar ter eigen verdediging: de petten hadden ze niet in een andere kleur dan roos of zwart, de short was nog een laatste soldeke de laatste in haar maat en de schoenen tja... het is een combi van grijs en roos... Maar goed dat een aantal van haar andere reiskleren een iets neutralere uitstraling heeft
Roos wordt de nieuwe outback kleur ... Krokodillen, slangen en spinnen opgelet want 'the Pink lady' is in aantocht !!!
Nog welgeteld 3 weken en dan zijn we eindelijk op weg naar de andere kant van de wereld. Het weer hier doet ons verlangen naar andere temperaturen hoewel ik betwijfel dat we in Perth (waar we aankomen) ons al kunnen wentelen in warme zonnestralen. En ik ben er ook van overtuigd dat we op een gegeven moment het gevoel gaan krijgen dat we ons in een oven wanen, maar dat kan me nu nog echt niet deren... ik ben klaar voor vertrek !!!! Ik mag dan wel mentaal klaar zijn maar dat kunnen we niet zeggen van de praktische voorbereidingen. We hebben ondertussen een huisoppas wat wil zeggen, een groot deel van onze inboedel moet er uit wat niet echt een pretje is. Maar goed dit nadeel weegt niet op tegen de voordelen dus we gaan er niet over beginnen klagen. De eerste zaken worden opzij gelegd om nog zeker 10 keer gekeurd te worden of ze al dan niet uiteindelijk in onze rugzak zullen belanden, het internet wordt plat gesurft naar accommodatie voor de eerste nachten, naar de laatste technische spullen (zoals batterijen voor camera's, geheugenkaartjes,...) die voor de nieuwe soort reiziger (lees de technische comfortreiziger op pad met een digitaal fototoestel, ipod, laptop, gps,...) onontbeerlijk blijken te zijn ;-), films worden op de computer geladen om onze dochter onderweg te entertainen, laatste dingen worden aangeschaft,... kortom we zijn er nog niet. Fien laat al die voorbereidingen vlotjes langs zich heen gaan hoewel toch ook haar spullen stilletjes uit haar vizier aan het verdwijnen zijn richting kelder of zolder. Ze slaagt er wel in om als de beste de spullen waar ze al maanden niet meer naar omkijkt nu al als eerste te missen waardoor ik af en toe terug de kelder moet induiken om ze weer boven te toveren . Op haar aftelkalender wordt duchtig geteld naar de dag van vertrek, het woord Australië rolt over haar lippen als een echte wereldreiziger en de onderhandelingen zijn begonnen over wat ze al dan niet kan meepakken in de rugzak (nu gaan de onderhandelingen over al dan niet 2 babypoppen mee te nemen, want dat zijn toch wel broer en zus he en kunnen elkaar echt niet missen en daarboven op zijn ze dan ook nog eens verliefd op elkaar, tja breng daar maar iets tegen in he).
Enkele weken terug dachten we even tussendoor op een zaterdagmiddag onze visa's aan te vragen. Laten we ineens duidelijk zijn, een visa aanvragen voor meer dan 3 maanden voor Australië doe je niet zomaar eventjes tussendoor. Een hele elektronische papierberg doorworstelen waar je geconfronteerd werd met vragen zoals ben je een crimineel of verwacht je een ernstige ziekte te krijgen tegen de tijd je naar Australië afreist. Je moest toch wel rekenen op een 45 minuten werk per aanvraagformulier. En dan botsten we op een probleem... de visa aanvraag voor ons Fien. We hadden heel de boel netjes ingevuld, kregen we daar ineens 'formulier 1229' voorgeschoteld. Hét bewijsstuk dat je moest invullen om te bewijzen dat wij de ouders van Fien zijn. Allemaal goed en wel tot we aan het gedeelte kwamen 'witness'. What the... ? Zeer onduidelijk allemaal en iedereen die we het papier onder de neus schuifden waren het er over eens, we moesten met dit papier naar het gemeentehuis. Om een lang verhaal kort te maken, in het gemeentehuis konden ze me niet helpen (heb daar meer dan een uur binnen gestaan want behulpzaam waren ze genoeg), mails verstuurd naar 'The Australian immigration', internationaal geboortebewijs van Fien gaan halen, alles doorsturen en voila gisteren kregen we het bericht dat ons pruts mee mag ! Oef... moet eerlijk bekennen dat het zweet me soms langs alle kanten uitbrak. Ik ben een redelijk relaxed ingesteld persoon maar als het over zoiets gaat dan ben ik een echte stresskip zonder kip.
Na wat geduld en wikken en wegen zijn onze tickets een 2-tal maanden geleden geboekt. We vliegen op Perth en we keren terug vanuit Sydney. We hebben gekozen voor het reisbureau 'Aussie Tours' met als enige en simpele reden dat zij ons de interessantste deal gaven.
Maar er valt nog heel wat te regelen: een visum (voor een verblijf van langer dan 3 maanden heb je een speciaal visum nodig), kapotte tent herstellen, ons huis (wel verhuren of niet), onbetaald verlof (in mijn geval) en ouderschapsverlof (Luc) aanvragen, nakijken of je nog rechtsgeldigheid hebt bij de ziekenkas (wegens mijn 5 maanden onbetaald verlof), automarkten zoeken in Perth aangezien we er een auto willen kopen en alle rompslomp die daar bij komt kijken, internationaal rijbewijs aanvragen, verzekering contacteren, route uitstippelen,...
En dan in mijn geval... terug achter het stuur durven kruipen en terug leren autorijden, want ook ik zal mijn aandeel moeten doen. Ik ben met volle moed terug begonnen met dank aan mijn papa die steeds weer in alle rust en kalmte mij er door praat. Zweten en soms bibberen en daveren maar ik waag me in het verkeer en al zeg ik het zelf, mits nog een nodige dosis zelfvertrouwen en ervaring, ben ik aardig op weg om ook het woordje 'chauffeur' in mijn woordenboek te zetten.
Fien is alvast in de stemming want zij weet ondertussen dat we binnenkort zeer lang op reis gaan en ze ziet het helemaal zitten. Haar beste uitspraak tot nu toe hierover: '5 maanden is heel lang he, mama ? Gaan we daar dan ook slapen? ' Zo zie je maar dat het tijdsbesef van een 4-jarige nog niet je dat is .
Initieel was het de bedoeling om er 15 maanden op uit trekken, maar het werk van Luc besliste er anders over. Het werden 5 maanden. De teleurstelling werd weggeslikt want alle gemaakte plannen in ons hoofd werden nu door elkaar geschud. Wat we op 15 maanden wilden doen is natuurlijk onmogelijk op 5 maanden: Australië met enkele Pacific eilanden, Canada, Alaska en een stuk Verenigde Staten (en wat wilden we o zo graag terug een bezoek brengen aan de Falklands).
Maar het vooruitzicht van 5 maanden volledige vrijheid op een bestemming ver weg was te mooi om te blijven kniezen dus moesten er keuzes gemaakt worden, knopen doorgehakt. Het werd Australië.
Reden: Misschien eerder een gevoelskwestie, maar ook de periode (herfst en winter zijn niet ideaal voor Canada en Alaska te bereizen, het beperkt je in de mogelijkheden) speelde een grote rol. Het feit dat er een vriend van ons in Australië woont en die we zeer graag een bezoekje willen brengen, zat er ook wel voor iets tussen. De Pacific eilanden hebben nog lang meegespeeld maar zijn er dan ook uit gebonjourd met als motto, als we het doen, dan doen we het goed, dus laten we volledig voor Australië gaan !!
Onze goede vriendin Annemie die ook een chronisch reisvirus in haar bloedbanen heeft, werd meteen warm bij onze plannen en heel wat gesprekken later was de kogel door de kerk. Begin september smijt ze haar rugzak op haar rug en kruipt ze 2 maanden bij ons in de auto waarna ze nog een maand met een vriendin verder reist.
De tickets zijn geboekt, de route in zeer grote lijnen uitgestippeld. Australia here we come !!!!!!
Wel, wij zijn Tinneke en Luc, twee levensgenieters in hart en nieren en dat uit zich vooral in onze reizen. We willen al het moois dat de wereld ons te bieden heeft ook delen met onze dochtertje Fien en daarom hebben we haar van kleins af aan mee op onze reizen meegenomen. Altijd gemakkelijk ? nee... Altijd comfortabel ? nee... Altijd vlotjes ? nee... Zijn we bereid om onze reizen een tijdje in de ijskast te zetten ? nee... Onze voorbereidingen zijn iets grondiger, onze hygiënische wensen iets uitgebreider, onze rugzakken iets gevulder, onze vliegreizen iets minder rustig,... dan toen we met ons tweetjes reisden, maar voor al die 'ietskes' krijgen we ontzettend veel terug. Een dochter die met open geest naar de wereld kijkt en die zich onderweg ontpopt van verlegen meisje naar een vrolijke wervelwind die iedereen rond zich charmeert. Prachtige lokale contacten die zonder dat kleine blonde koppeke niet gelegd zouden zijn. Eenvoudige maar des te mooiere dingen die we niet gezien zouden hebben als de kinderogen er ons niet op zouden gewezen hebben. En dan natuurlijk niet te vergeten om gewoon met je gezinnetje al die dingen samen te mogen zien, doen en beleven. Een mens zou voor minder lyrisch worden.
We hebben gesleurd, gezeuld, gepuft en af en toe gezeurd in een iets te toeristisch gedeelte van Thailand toen ze 7 maanden was. We zijn ziek geweest in Marokko toen ze 14 maanden was. Haar tweede verjaardag heeft ze mogen vieren in het meer dan prachtige zuidwesten van de Verenigde Staten om dan enkele maanden later nat gespet te worden door walvissen in Nova Scotia en Newfoundland. Haar derde verjaardag werd gevierd met zicht op een zacht lava spuitende vulkaan in Costa Rica om daarna het lijstje af te sluiten met het nabije ontmoeten van de prachtigste dieren in Zuid-Afrika.
Voordat Fien werd geboren hebben we al heel wat mooie reizen mogen maken zoals in Peru, IJsland, Schotland, Ierland, Borneo, Mongolië, Namibië en met als hoogtepunt onze wereldreis van 1 jaar door Chili, Argentinië, Falklands, Paaseiland, Nieuw Zeeland, Zambia, Zimbabwe, Uganda, Madagascar en Mauritius. Onze laatste reis met ons tweetjes was naar Sumatra om dan terug te keren met ons drietjes (als miniscuul klein wezentje in mijn buik wel te verstaan).
In onze volgende blog zullen we meer uit de doeken doen over onze komende reis waarover deze blog uiteindelijk gaat, maar zo heb je wat achtergrondinformatie over ons.
Wel, wij zijn Tinneke en Luc, twee levensgenieters in hart en nieren en dat uit zich vooral in onze reizen. We willen al het moois dat de wereld ons te bieden heeft ook delen met onze dochtertje Fien en daarom hebben we haar van kleins af aan mee op onze reizen meegenomen. 
