26-27-28-29/09

Cape Leveque. Een plaats waar veel aboriginals community’s gevestigd zijn en bekend staande voor zijn rode kliffen, witte stranden en azuurblauwe zee.

Een aantal community’s mag je bezoeken na het betalen van een entry fee en we wisten  niet zo goed wat we ons daarbij moeten voorstellen. Uiteindelijk zijn we niet echt bij de aboriginals geweest, het gaf ons het gevoel van ‘we gaan die mensen eens bekijken’ , en dat is niet de juiste uitvalsbasis. Daarom hebben we het eghouden op het natuurschoon en deze was weer om over naar huis te schrijven ! Echt magnifiek mooi. Een beetje vergelijkbaar met het Francois Peron NP, maar dan toch weer anders. De zonsondergangen (met een knalrode zon) aan de rode kliffen was op z’n minst spectaculair te noemen.

We zijn zelfs met onze auto een hagelwit strand opgereden om dan te gaan wandelen met onze voeten in het azuurblauwe water. Fun verzekerd !

Wel mijn eerste ‘warmtekloppeke’  gehad.  De temperaturen beginnen stilletjes aan op te lopen en ook de vochtigheidsgraad neemt toe. De zon brandt genadeloos maar gelukkig zijn ze er hier wel op voorzien en  staan er regelmatig picknicktafels onder een shelter waardoor je de zon kan ontvluchten. Fien blijkt er redelijk weinig last van te hebben hoewel de zweetdruppels vaak van haar gezichtje glijden, maar ze blijft steeds even vrolijk en opgewekt en ze drinkt goed, dus daar moeten we ons geen zorgen over maken.

We hebben trouwens onze auto ‘opgepimpt’ met een roofrack (een rek op het dak) zodat we eindelijk een beetje logica en comfort gaan hebben in onze tot nu toe volgepropte kofferbak.

Vandaag hebben we er dan, om het echt af te leren, nog eens een walvistochtje gedaan. Ja, ja, ik weet het, maar die beesten zijn zo magistraal mooi en indrukwekkend , daar kun je echt geen genoeg van krijgen.

Het walvisseizoen loopt ten einde dus waarschijnlijk zal het de laatste keer zijn dat ik jullie lastigval met verhalen van deze fantastische creaturen. Deze tocht was weer helemaal anders dan de al de vorige en ook nu stonden op een gegeven moment de tranen in mijn ogen en kippenvel op mijn armen. We waren getuigen van een laatste paarpoging voor ze terug richting Antarctica vertrekken. Vijf of zes bulls achter een vrouwtje aan, dat was op z’n minst indrukwekkend te noemen. Op een gegeven moment zwommen ze met z’n allen vlak onder onze boot door, gewoonweg ongelooflijk. Op de videobeelden staan de kreten van ongeloof en verbazing geregistreerd, achteraf stond ik gewoon te trillen op mijn benen van de adrenaline… Magisch !

29-09-2011 om 16:36 geschreven door Filuti  

29-09-2011 om 16:32 geschreven door Filuti