|
4-5/11
De Old Andado Track was niet echt wat we er van hadden
verwacht hadden. De belofte van een mini Simpson Dessert met zandduinen die we
over moesten werd niet echt ingelost.
Maar het was niet omdat hij niet aan onze verwachtingen
voldeed dat hij op een andere
manier echt wel de moeite was.
Het begin was een beetje saai te noemen maar toen kwam het
volledige niets. Een enorme lege vlakte waar een weg door loopt en in de verste
verte niets te zien. Magnifiek ! En toen kwamen de duinen in zicht. Het waren geen kale duinen, ze waren
redelijk begroeit. Maar hun toppen staken er majestueus rood er boven uit en
dat was toch wel prachtig te noemen. Zeker toen we besloten om de auto aan de
kant te zetten en er eentje te beklimmen, werden we beloond met een prachtig
stukje natuur. Rode duinen, artistiek gevormd door de wind met aan weerszijde
vlakke landschappen. Het was op zn minst indrukwekkend te noemen. Het was een lange dagrit met als
einddoel de Old Andado, een verlaten Homestead in echt middle of nowhere waar
we ons tentje konden opslaan voor de nacht.
De Homestead is de eigendom van Molly een oude dame die er
niet meer woont, maar het heeft achtergelaten net alsof ze pas gisteren buiten
gewandeld is. Je kon gewoon in haar huis rondwandelen en van kamer tot kamer
lopen. De webben en het stof waren het bewijs dat deze woonst al een tijdje
niet meer in gebruik is, maar de bedden waren netjes opgedekt en de
voorraadkasten nog volledig gevuld. De antiqiteiten zouden zo in een museum
passen maar ze werden aangevuld door modern comfort zoals een broodmachine.
Echt zalig om er in rond te wandelen en ook Fien kreeg er niet genoeg van. Voor
haar leek het wel een poppenhuis in het groot.
We konden het toch niet laten om nog eens een duin op te
klauteren en Fien vond het gewoon super om deze mooie rode natuurwonderen te
beklimmen. Zo super dat ze ze wel van héél nabij wilde bewonderen. Wij vinden
het niet leuker om van zon duin in volle vaart naar beneden te hollen en we
wilden dit Fien ook wel eens laten doen. Luc deed het voor en met de camera in
aanslag stonden we klaar om dit op de gevoelige plaat vast te leggen. We waren
wel één ding vergeten te zeggen blijkbaar: dat je je evenwicht naar achter
moest leggen. Ze ging dus in volle vaart naar beneden om dan met haar buik plat
naar voor in het zand te crashen. We hadden dus letterlijk een zandvrouwtje in
ons midden. Ze kon er niet mee lachen, maar wij moesten toch even onze lach
inhouden toen we dat rode gezandstraalde snoetje zagen.
Maar na een kleine opknapbeurt konden we weer verder en tot
onze grote verbazing had ze geen schrik opgepakt en rende ze met Luc mee de
duinen af. Zonder accidenten deze keer.
Ons volgende stadium was Mount Dare, 100 km verwijderd van
Old Andado. Een korte rit vergeleken met de dag er voor maar dat was buiten de
variatie in landschappen gerekend. Eerst bleven de duinen nog even in zicht om
dan plaats te maken voor een prachtig moeras met veel vogels om vervolgens het
grote niets weer in te duiken om daarna, hoe vreemd het ook mag klinken, we
plotseling door een soort bos aan het rijden waren. Regelmatig werden de
landschappen doorspekt met grote kale klei vlaktes en de weg varieerde van
eindeloos recht tot smal, bochtig en kronkelend een plezier voor de 4x4
chauffeur blijkbaar. Een magnifieke rit dus die naar meer smaakt.
06-07/11
We vervolgde ons weg richting Oodnadatta met een omweg via
de Dailhousie Springs, een warmwatermeer waarin je blijkbaar zalig kon zwemmen.
De weg er naar toe was redelijke rough road met veel
stenen en zéér modderige, glibberige plassen waar je beter langs dan door kon
rijden. Eén keer moesten we er wel half door en met de linkerkant op het droge
en de rechterkant door de plas beleefden we even een spannend moment toen de
banden hun grip verloren en de auto begon weg te schuiven. Maar dankzij Luc
zijn stuurvaardigheid zijn we niet vast gereden en konden we onze weg verder
zetten, de eerst 5 minuten met gierende adrenaline in ons lijf welteverstaan.
Niet dat het zon een drama zou zijn geweest, maar vast rijden in een vettige
plas water om dan 1 of 2 dagen te moeten wachten op hulp is niet direct iets
waar je op zit te wachten.
Dailhousie Springs waren leuk om te zien en voor warm water
liefhebbers een must, maar als het 36°C buiten is dan heb ik niet zoveel zin om
in een bad van 38°C te duiken. Dus zal dat eens voor een andere keer zijn.
De weg daarna werd er niet beter op en de plassen volgden
elkaar op. De natuur onderweg was met momenten wonderbaarlijk mooi en deed ons
op een gegeven denken aan de hoogvlaktes in Chili en Bolivië. Ook oneindige
leegtes passeerden ons oog en een indrukwekkende kleipan kregen we er als bonus
boven op. Maar het was een lange rit en vermoeid hebben we onze onze tent op een indrukwekkend mooi
verlaten kleipan neergepoot.
De volgende stop was de Painted Dessert en zoals de naam het
beloofd, het was een kleurrijk schouwspel. Bergen in allerlei schakeringen
rood, oranje, geel en wit, een plek dat je tot inspiratie brengt. Wel geen
plekje schaduw te vinden (en geloof me, het is hier zéér warm) dus zijn we 13
km verder gereden naar een Homestead om daar de namiddag zwetend in de schaduw
door te brengen. We brachten de tijd gezellig pratend door met onze naaste kampeerders
en Fien vond het zalig onder de koude douche. Maar lang mocht die pret voor
haar niet duren want we werden gewaarschuwd voor een familie Redback Spiders
die zich in de douche en toiletcabines bevonden. Een behoorlijk gevaarlijk
spinnetje, als je er niet op tijd bij bent, kan je aan een beet sterven. De
dame nam me mee op pad en prompt sloeg ze met haar slets 4 van die aardige
beestjes dood. Mijn ogen groot wordende en een prop weg slikkende nam ik een
kletsnatte, vragende Fien uit de douche (de dame ging nog eerst even de
handdoek uitschudden voor het geval dat, slik) en het toilet en de douche
werden enkel nog uit pure noodzaak met de nodige argusogen betreden. En daar
betaald ne mens dan $20 voor !
08/11
Een warm ochtendwandelingetje door de magistraal mooie
Painted Dessert en daarna verder naar Coober Pedy, een mijnstadje dat vooral
bekend staat voor zijn opaal.
De weg er naar toe was met momenten behoorlijk saai, maar op
een gegeven moment waanden we ons in een andere wereld toen we door de befaamde
Moon Plains reden. De naam zegt het zelf, we waanden ons even in
niemandsland. Niets maar dan echt niets was er te zien en hoe vreemd dat dat
ook mag klinken, dat was de moeite ! Voor de filmliefhebbers onder ons, de
bekende Mad Max films zijn hier opgenomen.
We hebben ons gesetteld in een ondergrondse camping (!) wat
wel ongelooflijk deugd doet met de hoge dagtemperaturen die ons omgeven. Coober
Pedy staat heel erg bekend voor zijn ondergrondse huizen omdat de temperaturen
in de zomer (overdag) behoorlijk kunnen oplopen en in de winter (s nachts)
onder het vriespunt kunnen gaan. Onder de grond wordt een constante aangename
temperatuur van een 25°C behouden wat in deze omstandigheden gewoonweg ideaal
is.
En dan vinden ze een ondergrondse camping uit, waar wij nu
volop van kunnen genieten. Morgen gaan het stadje en zijn omgeving verkennen
maar nu gaan we eerst genieten van een zalige nacht onder de grond.
09-11-2011 om 06:10
geschreven door Filuti 
|
