19-20 oktober

We zijn nu 2 maanden weg, nog een zalige 3 te gaan.

Nu we in het hart van Australië zijn, konden we het niet laten om eens een kleine workshop didgeridoo te gaan volgen, enkel om wat basistechnieken te leren. En dan hebben we er ook maar ineens eentje gekocht. Een eenvoudig beschilderd welklinkend instrument (aan het geluid te horen dat de verkoper er uithaalde dan toch).

De workshop was fun, maar het was toch niet eenvoudig om er enige juiste klank uit te krijgen. Bij Luc lukte het al een beetje op diegene die we gekocht hebben, Annemie kreeg er weinig uit net als ik, maar ik kreeg er toch wel een heel bijzonder geluid uit (volgens Annemie en Luc een vogel die gekeeld wordt, volgens mij een geluid dat de lesgever nu volop aan het oefenen is om zelf onder de knie te krijgen, zeker toch aan zijn verbaasde (volgens de andere verschrikte) gezicht te zien).

Jammer genoeg kunnen we onderweg niet oefenen want we hebben hem al laten versturen naar België wegens hem niet te willen beschadigen onderweg.

Na 2 dagen Alice Springs (inkopen doen, auto weer laten repareren (kortsluiting op de pinkers, gelukkig maar een kleinigheid), informeren,…) zijn we nu de Red Center ingetrokken met als hoofddoelen de (West)MacDonnel Ranges, Kings Canyon en Uluru, de beroemde rode rots.

21-22/10

De West Macdonnel Ranges hebben we nu net achter ons gelaten. In het begin loste het niet direct onze verwachtingen in, maar dat kan ook met het iets mindere weer te maken hebben. We hebben weer wat donder en bliksem op ons dak gehad en de dag daarna was het weer somber en betrokken. Eerlijk gezegd was dit voor mij toch even een kleine verademing aangezien mijn huid van mijn gezicht rare toeren aan het uithalen is. We weten niet wat het juist is, zonne- allergie, extreem uitgedroogde huid of een reactie op de zonnecreme of de vliegenzalf, maar het resultaat is een zeer ruwe, schraal velletje dat brandt en jeukt als het in contact komt met zonnestralen. Maar na een zonloze dag en veel hydrateren gaat het de goede kant weer op.

Maar goed, dit even terzijde.

Eenmaal iets verder de Ranges in en we kregen prachtige zichten, zeker toen de zon er op begon te schijnen. We werden ook getrakteerd op het nodige wildleven zoals een dingo, een zeldzame black footed rock wallaby en een troep wilde paarden.

23-24-25/10

Van de West Macdonnel Ranges naar Kings Canyon, een natuurfenomeen gelegen in het Watarka NP. Het werd ons zeer snel duidelijk dat dit één van de populairdere plekken van Australië is. Busladingen werden gedropt en de Aziaten hun camera’s draaiden op volle toeren. Maar het heeft zo zijn redenen. Niet ver gelegen (in Australische termen dan toch) van het grootste bekende natuurfenomeen Uluru (de grote rode rots alias Ayers Rock) en magnifiek mooi.

De lucht bijna wolkeloos en hemelsblauw, ideaal weer om aan een vroege wandeling te beginnen. De eerste wandeling was er één van 7 km, beginnende met een steile stevige klim naar de rand van de kloof, waarna je langs de rand bleef lopen door de mysterieuze ‘Lost City’, bijenkorfachtige rode rotsformaties. Dit in combinatie met de steile wanden van de canyon maakte deze wandeling eentje om nooit meer te vergeten.  Fien heeft zich wederom van haar beste kant laten zien en heeft heel deze wandeling zelf gewandeld. Ongelooflijk waar een 4-jarige toe in staat is. De schouders stonden klaar om haar af en toe een ritje te geven maar ze heeft er niet één keer naar gevraagd. Af en toe een stop voor een koekje en een drankje en daar gingen de kleine beentjes weer. Bij de stevige klim was ze amper bij te houden en ze vond het geweldig dat wij zwaar ademden en dat zij dit probleemloos deed. We hebben 5 uur gedaan om 7 km af te leggen maar dat lag meer aan de fotograaf van dienst (Luc) die niet weg te slagen was bij deze overweldigende natuur dan aan de stapkwaliteiten van onze dochter ;-).

De tweede wandeling van 2,6 km in de kloof heeft ze niet zelf moeten stappen, daar stonden de taxischouders voor haar klaar. Er zijn limieten wat je mag verwachten op één dag he.

Er stond ook een dagwandeling aangegeven van 22 km en dat prikkelde Luc zijn zin voor avontuur en heeft hij de dag nadien deze wandeling alleen aangevat (op dezelfde tijd dan de 7km de dag voordien!). De dames profiteerden er van om onze dag rustig te beginnen en een frisse duik in het zwembad te nemen. Terwijl Luc op zijn wandeling 4 kangoeroe’s van kort bij heeft mogen zien, hadden wij het geluk dat we 2 dingo’s op de camping mochten zien. Iedereen blij dus.

En dan richting Uluru, de o zo bekende rots. Het is maar een rots in het midden van het niets, maar het eerste aanschouwen in de verte gaf toch al een beetje van zijn magie prijs.

Na een korte nacht (onderbroken door huilende dingo’s naast onze tent, schitterend!) reden we om 5u ’s ochtends richting rots om de zonsopgang te kunnen bewonderen. Omgeven door nog een paar honderd toeristen was het toch een schouwspel dat indruk maakte. Wat nog meer indruk op mij maakte was de wandeling rond de rots. Ik had er eerlijk gezegd niet zoveel verwachtingen van aangezien ik geloofde dat je deze rots van  ver moest bewonderen. Maar hoe kan een mens zich toch vergissen. Het was gewoonweg ongelooflijk indrukwekkend !!!! En als we dan toch in de termen van indrukwekkend spreken: Fien heeft deze wandeling van 11 km (!!) helemaal zelf gewandeld! Wederom zonder gezeur, onder de warme brandende zon, enkel met verhalen over prinses nieF en haar papa cuL en mama ekenniT  (en nog veel verschillende andere bekende persoontjes, dus voel je al maar aangesproken)werd ze zo vooruitgestuwd dat ze geen enkele aanmoediging nodig had.

De namiddag hebben we doorgebracht in het Aboriginal Culture Center en Fien was ontzettend gefascineerd door de verhalen en de dansen (op film) van dit volk en was niet weg te slagen van het scherm (hoewel redelijk amateuristisch en saai in beeld gebracht). Haar conclusie was wel dat ze toch liever balletdanseres wilde worden dan een ‘abornigal’.

We hebben een poging gedaan om de zonsondergang te zien waardoor de rots volledig rood kleurt, maar jammer genoeg was het te bewolkt geworden op de plek waar de zon onderging. We hadden het er ons wel zeer gezellig gemaakt en lekker eten gemaakt met zicht op Uluru. We waren content.

26/10

Vandaag de andere kant  van het park gaan verkennen: Kata-Tjuta,  een mindere bekende rotsformatie dan Uluru maar daarom niet minder knap.

Hoewel Uluru in mijn ogen toch dat net iets mystieker en indrukwekkender is.

We zijn om 4u10 (hoe zot kan ne mens zijn!) opgestaan om de zonsopgang te kunnen zien aan Kata-Tjulta. Het was zeer mooi, de rotsen kleurde roodachtig op en de gekleurde wolken achter de in de verte gelegen Uluru maakte het geheel af.

We hebben ons dan gewaagd aan de ‘Valley of the Winds’ wandeling, een tochtje van 7,6 km. Deze wandeling staat bekend als moeilijk en uitdagend maar bleek behoorlijk goed mee te vallen. En ik wil niet in herhaling vallen maar Fien heeft deze wandeling weer zonder enig probleem helemaal zelf afgelegd.

Het weer is een stuk minder, met zelfs hier en daar wat regendruppels. We hadden niet veel verwachting van de zonsondergang maar al bij al werden we uiteindelijk toch getrakteerd op een mooi zicht.

Nog één dagje vroeg opstaan in de hoop van een een mooie zonsopgang om dan overmorgen onze weg te vervolgen met nog enkele tussenstops richting Alice Springs.

Foto’s volgen nog. 

27-10-2011 om 04:09 geschreven door Filuti