Druk op onderstaande knop om je bestand naar mij te verzenden.
Op avontuur in Australië
met ons gezinnetje op pad
02-08-2011
De roze invasie
Vandaag naar de Decathlon geweest voor de laatste spullen voor Fien. Een stel stoere stappers daar gingen we voor. In haar roze jurkje met haar roze handtas huppelde ze naar binnen en met een roze pet, roze wandelschoenen en een roze short in haar handen huppelde ze weer naar buiten. Had ik altijd het idee als ik een meisje had er een stoere of alternatieve griet van te maken, haar eigen modekennis denkt daar blijkbaar anders over ;-) Maar ter eigen verdediging: de petten hadden ze niet in een andere kleur dan roos of zwart, de short was nog een laatste soldeke de laatste in haar maat en de schoenen tja... het is een combi van grijs en roos... Maar goed dat een aantal van haar andere reiskleren een iets neutralere uitstraling heeft
Roos wordt de nieuwe outback kleur ... Krokodillen, slangen en spinnen opgelet want 'the Pink lady' is in aantocht !!!
Nog welgeteld 3 weken en dan zijn we eindelijk op weg naar de andere kant van de wereld. Het weer hier doet ons verlangen naar andere temperaturen hoewel ik betwijfel dat we in Perth (waar we aankomen) ons al kunnen wentelen in warme zonnestralen. En ik ben er ook van overtuigd dat we op een gegeven moment het gevoel gaan krijgen dat we ons in een oven wanen, maar dat kan me nu nog echt niet deren... ik ben klaar voor vertrek !!!! Ik mag dan wel mentaal klaar zijn maar dat kunnen we niet zeggen van de praktische voorbereidingen. We hebben ondertussen een huisoppas wat wil zeggen, een groot deel van onze inboedel moet er uit wat niet echt een pretje is. Maar goed dit nadeel weegt niet op tegen de voordelen dus we gaan er niet over beginnen klagen. De eerste zaken worden opzij gelegd om nog zeker 10 keer gekeurd te worden of ze al dan niet uiteindelijk in onze rugzak zullen belanden, het internet wordt plat gesurft naar accommodatie voor de eerste nachten, naar de laatste technische spullen (zoals batterijen voor camera's, geheugenkaartjes,...) die voor de nieuwe soort reiziger (lees de technische comfortreiziger op pad met een digitaal fototoestel, ipod, laptop, gps,...) onontbeerlijk blijken te zijn ;-), films worden op de computer geladen om onze dochter onderweg te entertainen, laatste dingen worden aangeschaft,... kortom we zijn er nog niet. Fien laat al die voorbereidingen vlotjes langs zich heen gaan hoewel toch ook haar spullen stilletjes uit haar vizier aan het verdwijnen zijn richting kelder of zolder. Ze slaagt er wel in om als de beste de spullen waar ze al maanden niet meer naar omkijkt nu al als eerste te missen waardoor ik af en toe terug de kelder moet induiken om ze weer boven te toveren . Op haar aftelkalender wordt duchtig geteld naar de dag van vertrek, het woord Australië rolt over haar lippen als een echte wereldreiziger en de onderhandelingen zijn begonnen over wat ze al dan niet kan meepakken in de rugzak (nu gaan de onderhandelingen over al dan niet 2 babypoppen mee te nemen, want dat zijn toch wel broer en zus he en kunnen elkaar echt niet missen en daarboven op zijn ze dan ook nog eens verliefd op elkaar, tja breng daar maar iets tegen in he).
Enkele weken terug dachten we even tussendoor op een zaterdagmiddag onze visa's aan te vragen. Laten we ineens duidelijk zijn, een visa aanvragen voor meer dan 3 maanden voor Australië doe je niet zomaar eventjes tussendoor. Een hele elektronische papierberg doorworstelen waar je geconfronteerd werd met vragen zoals ben je een crimineel of verwacht je een ernstige ziekte te krijgen tegen de tijd je naar Australië afreist. Je moest toch wel rekenen op een 45 minuten werk per aanvraagformulier. En dan botsten we op een probleem... de visa aanvraag voor ons Fien. We hadden heel de boel netjes ingevuld, kregen we daar ineens 'formulier 1229' voorgeschoteld. Hét bewijsstuk dat je moest invullen om te bewijzen dat wij de ouders van Fien zijn. Allemaal goed en wel tot we aan het gedeelte kwamen 'witness'. What the... ? Zeer onduidelijk allemaal en iedereen die we het papier onder de neus schuifden waren het er over eens, we moesten met dit papier naar het gemeentehuis. Om een lang verhaal kort te maken, in het gemeentehuis konden ze me niet helpen (heb daar meer dan een uur binnen gestaan want behulpzaam waren ze genoeg), mails verstuurd naar 'The Australian immigration', internationaal geboortebewijs van Fien gaan halen, alles doorsturen en voila gisteren kregen we het bericht dat ons pruts mee mag ! Oef... moet eerlijk bekennen dat het zweet me soms langs alle kanten uitbrak. Ik ben een redelijk relaxed ingesteld persoon maar als het over zoiets gaat dan ben ik een echte stresskip zonder kip.
Na wat geduld en wikken en wegen zijn onze tickets een 2-tal maanden geleden geboekt. We vliegen op Perth en we keren terug vanuit Sydney. We hebben gekozen voor het reisbureau 'Aussie Tours' met als enige en simpele reden dat zij ons de interessantste deal gaven.
Maar er valt nog heel wat te regelen: een visum (voor een verblijf van langer dan 3 maanden heb je een speciaal visum nodig), kapotte tent herstellen, ons huis (wel verhuren of niet), onbetaald verlof (in mijn geval) en ouderschapsverlof (Luc) aanvragen, nakijken of je nog rechtsgeldigheid hebt bij de ziekenkas (wegens mijn 5 maanden onbetaald verlof), automarkten zoeken in Perth aangezien we er een auto willen kopen en alle rompslomp die daar bij komt kijken, internationaal rijbewijs aanvragen, verzekering contacteren, route uitstippelen,...
En dan in mijn geval... terug achter het stuur durven kruipen en terug leren autorijden, want ook ik zal mijn aandeel moeten doen. Ik ben met volle moed terug begonnen met dank aan mijn papa die steeds weer in alle rust en kalmte mij er door praat. Zweten en soms bibberen en daveren maar ik waag me in het verkeer en al zeg ik het zelf, mits nog een nodige dosis zelfvertrouwen en ervaring, ben ik aardig op weg om ook het woordje 'chauffeur' in mijn woordenboek te zetten.
Fien is alvast in de stemming want zij weet ondertussen dat we binnenkort zeer lang op reis gaan en ze ziet het helemaal zitten. Haar beste uitspraak tot nu toe hierover: '5 maanden is heel lang he, mama ? Gaan we daar dan ook slapen? ' Zo zie je maar dat het tijdsbesef van een 4-jarige nog niet je dat is .
Initieel was het de bedoeling om er 15 maanden op uit trekken, maar het werk van Luc besliste er anders over. Het werden 5 maanden. De teleurstelling werd weggeslikt want alle gemaakte plannen in ons hoofd werden nu door elkaar geschud. Wat we op 15 maanden wilden doen is natuurlijk onmogelijk op 5 maanden: Australië met enkele Pacific eilanden, Canada, Alaska en een stuk Verenigde Staten (en wat wilden we o zo graag terug een bezoek brengen aan de Falklands).
Maar het vooruitzicht van 5 maanden volledige vrijheid op een bestemming ver weg was te mooi om te blijven kniezen dus moesten er keuzes gemaakt worden, knopen doorgehakt. Het werd Australië.
Reden: Misschien eerder een gevoelskwestie, maar ook de periode (herfst en winter zijn niet ideaal voor Canada en Alaska te bereizen, het beperkt je in de mogelijkheden) speelde een grote rol. Het feit dat er een vriend van ons in Australië woont en die we zeer graag een bezoekje willen brengen, zat er ook wel voor iets tussen. De Pacific eilanden hebben nog lang meegespeeld maar zijn er dan ook uit gebonjourd met als motto, als we het doen, dan doen we het goed, dus laten we volledig voor Australië gaan !!
Onze goede vriendin Annemie die ook een chronisch reisvirus in haar bloedbanen heeft, werd meteen warm bij onze plannen en heel wat gesprekken later was de kogel door de kerk. Begin september smijt ze haar rugzak op haar rug en kruipt ze 2 maanden bij ons in de auto waarna ze nog een maand met een vriendin verder reist.
De tickets zijn geboekt, de route in zeer grote lijnen uitgestippeld. Australia here we come !!!!!!
Wel, wij zijn Tinneke en Luc, twee levensgenieters in hart en nieren en dat uit zich vooral in onze reizen. We willen al het moois dat de wereld ons te bieden heeft ook delen met onze dochtertje Fien en daarom hebben we haar van kleins af aan mee op onze reizen meegenomen. Altijd gemakkelijk ? nee... Altijd comfortabel ? nee... Altijd vlotjes ? nee... Zijn we bereid om onze reizen een tijdje in de ijskast te zetten ? nee... Onze voorbereidingen zijn iets grondiger, onze hygiënische wensen iets uitgebreider, onze rugzakken iets gevulder, onze vliegreizen iets minder rustig,... dan toen we met ons tweetjes reisden, maar voor al die 'ietskes' krijgen we ontzettend veel terug. Een dochter die met open geest naar de wereld kijkt en die zich onderweg ontpopt van verlegen meisje naar een vrolijke wervelwind die iedereen rond zich charmeert. Prachtige lokale contacten die zonder dat kleine blonde koppeke niet gelegd zouden zijn. Eenvoudige maar des te mooiere dingen die we niet gezien zouden hebben als de kinderogen er ons niet op zouden gewezen hebben. En dan natuurlijk niet te vergeten om gewoon met je gezinnetje al die dingen samen te mogen zien, doen en beleven. Een mens zou voor minder lyrisch worden.
We hebben gesleurd, gezeuld, gepuft en af en toe gezeurd in een iets te toeristisch gedeelte van Thailand toen ze 7 maanden was. We zijn ziek geweest in Marokko toen ze 14 maanden was. Haar tweede verjaardag heeft ze mogen vieren in het meer dan prachtige zuidwesten van de Verenigde Staten om dan enkele maanden later nat gespet te worden door walvissen in Nova Scotia en Newfoundland. Haar derde verjaardag werd gevierd met zicht op een zacht lava spuitende vulkaan in Costa Rica om daarna het lijstje af te sluiten met het nabije ontmoeten van de prachtigste dieren in Zuid-Afrika.
Voordat Fien werd geboren hebben we al heel wat mooie reizen mogen maken zoals in Peru, IJsland, Schotland, Ierland, Borneo, Mongolië, Namibië en met als hoogtepunt onze wereldreis van 1 jaar door Chili, Argentinië, Falklands, Paaseiland, Nieuw Zeeland, Zambia, Zimbabwe, Uganda, Madagascar en Mauritius. Onze laatste reis met ons tweetjes was naar Sumatra om dan terug te keren met ons drietjes (als miniscuul klein wezentje in mijn buik wel te verstaan).
In onze volgende blog zullen we meer uit de doeken doen over onze komende reis waarover deze blog uiteindelijk gaat, maar zo heb je wat achtergrondinformatie over ons.
Wel, wij zijn Tinneke en Luc, twee levensgenieters in hart en nieren en dat uit zich vooral in onze reizen. We willen al het moois dat de wereld ons te bieden heeft ook delen met onze dochtertje Fien en daarom hebben we haar van kleins af aan mee op onze reizen meegenomen. 
