|
09-13/01
We hebben ons een daggetje eerder naar Sydney begeven dan
gepland omdat de spanning voor de verkoop van de auto toch begon te stijgen.
De eerste dag hebben we ons bezig gehouden met het
uitrommelen van de auto, al het gerief dat we gaan verkopen uit te kuisen en af
te wassen en met advertenties te plaatsen op het internet. Hoewel het overzicht
vaak ver te zoek was door de uitgespreide rommel was dit toch nog een relatief
ontspannende dag in vergelijking met wat nog moest komen.
We hadden onze tweede dag netjes gepland, eerst naar de
carwash, dan onze flyers laten afdrukken om ze daarna te gaan verspreiden in
allerlei hostels. Maar het begon al dat onze GPS het wat liet afweten en de
opgegeven carwash (die in het bestand van de GPS stond) niet (meer) bleek te
bestaan. Wat rondhoren hier en daar en uiteindelijk hadden we er eentje
gevonden. Bleek die superduur te zijn, dus gaven we de GPS nog een kans om ons
toch nog naar een andere te sturen. Ook deze bleek weer niet te bestaan,
waardoor we uiteindelijk toch weer terug bij die dure terecht kwamen.
Goed dan, veel geld betalen om de auto in een iets
properdere staat terug te krijgen dan we hem hadden binnen gedaan, het was niet
wat we er van verwacht hadden, maar goed het zal zo dan maar wezen.
De GPS had die dag zijn kuren want hij is er ook in geslaagd
om ons over de bekende Harbour Bridge
te doen rijden (en
ook omdat ik niet zo goed op het planneke had gekeken, maar hou het stil),
terwijl we duidelijk hadden ingegeven om tolwegen te vermijden. Het betalen van
tol gaat allemaal via telefoon of internet op voorhand, dus met al de nodig
spanning in ons lijf was dit er eventjes te veel aan. Maar goed, na het
afdrukken van de flyers werd het een hectisch heen en weer geloop (beeld u in,
Luc zet zich aan de kant waar hij even mag staan en ik ren van hier naar daar
om de flyers in zoveel mogelijk hostels te hangen, Luc geeft ondertussen nieuwe
adressen in, weer rijden om dan weer van voor af aan te beginnen, mijn tong
hing op het einde van de dag op mijn tenen wetende dat een heel aantal hostels
hun receptie op de eerste of tweede verdieping hadden).
Er werd ons trouwens nog verteld dat we de tol nog achteraf
konden betalen, dus gerustgesteld dat de serieuze boete dan toch achterwege
gaat blijven.
Maar goed, dag drie: we waren er achter gekomen dat er
ergens een gloednieuwe automarkt was en na heel wat zoekwerk vonden we de plek
waar we moesten zijn. Ergens in een ondergrondse garage waar onze roofrack niet
onder kon en waar we verteld kregen dat we eerst een roadworthy inspection
moesten ondergaan (aangezien onze auto geregistreerd is in West Australië waren
we niet verplicht om deze test te ondergaan dus we waren een beetje verrast).
Goed dan, als dat de manier is, het zij zo. De man van de car market maakte ons
een afspraak voor de dag er na en aangezien we een afspraak hadden staan
mochten we toch de garage in rijden en kregen we een plekje op de markt (stel
je er niet te veel van voor; één 4x4 naast ons, één persoonswagen en dan nog
een 10tal busjes).
Roofrack er afvijzen, parkeren en dan een beetje netjes
uitstallen wat we te bieden hadden bij de auto. Daar waren we nog maar goed en
wel mee bezig toen er een Frans koppeltje een kijkje kwamen nemen. Dat kijkje
werd een grondige inspectie en eindigde uiteindelijk in de verkoop van de auto
de volgende dag. Je leest het goed, de auto is verkocht !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Misschien wel aan de eerste de beste en misschien hadden we er iets meer uit
kunnen halen, maar we hebben $200 meer gekregen dan het uiteindelijke bedrag
dat we gehoopt hadden. En nu hebben we nog een superontspannend weekje voor de
boeg, zonder zorgen !
Het afscheid was toch wel even slikken met de traantjes in
de ogen want ook al hebben we wel wat zorgen gehad met dat beestje, hij heeft
ons uiteindelijk toch overal gebracht en afscheid van de auto staat ook symbool
voor het afscheid van deze reis en daar zijn we nog niet helemaal klaar voor.
Fien heeft de traantjes serieus laten vloeien, voor haar was
dit meer een afscheid van hare thuis van de afgelopen 5 maanden en daar had ze
het moeilijker mee dan we verwacht hadden. Maar het verdriet is niet heel lang
blijven hangen en nu is ze volop op haar vingers aan het tellen wanneer we naar
huis terug vliegen.
Zonder auto en zonder zorgen zijn we de dag er na met de
trein naar de Sydney Harbour getrokken en hebben we vooral genoten van de
straatanimatie dat soms toch wel behoorlijk de moeite was.
De Harbour Bridge en de Oprah House waren knap en tof om te
zien, maar toch minder indrukwekkend dan verwacht. Een gezellige buurt om rond
te wandelen, een aangenaam sfeertje maar het wow effect bleef toch uit.
Misschien als we de ferry nemen en het van een andere kant bekijken dat onze
gedachten nog zullen veranderen.
13-01-2012 om 11:11
geschreven door Filuti 
|
