|
13-14/10
Eindelijk
weer op weg. Het doet deugd.
De euforie
werd bijna even gedempt door de dame van het benzinestation die ons wist te
melden dat de Bungle Bungles (of de officiële naam Purnululu NP) vermoedelijk
dicht zouden zijn wegens een bushfire (bosbrand). Dit zou dan de derde keer
zijn in 2 weken tijd (we hadden al eens gebeld op de Gibb River Road omdat er
geruchten gingen dat de Bungles vroegtijdig dicht zouden gaan dit seizoen, maar
het bleek een tijdelijk sluiting te zijn wegens een bosbrand. Toen we achteraf
terug belden was hij weer open om dan weer voor 3 dagen te sluiten toen we in
Kununurra aan kwamen), maar op de visitor center wisten ze ons te vertellen dat
er niks van aan was en zo konden we met een gerust hart de afstand van 300 km
overbruggen. Het was dan wel met een gerust hart maar met serieuze zweetkoppen,
want onze airco bleek niet te werken en dat met de raampjes dicht (bij 110km/uur
is dat niet te doen om met de ramen open te rijden). Niet echt een aangename
rit, maar het doel heiligt de middelen he.
De laatste
60 km was over een 4x4 weg en er zaten een paar serieuze stukken tussen (oa een
grote creek crossing) en eindelijk
konden de raampjes weer open.
De zichten
werden mooier en mooier, maar het werd al snel duidelijk dat er recent nog een
brand gepasseerd was en ook nu hing er een waas van rook over de bergen. Ze
wisten ons te vertellen dat er een brand gaande was 25 km van het nationale
park en dat de wind nu verkeerd stond waardoor de zichten wat vertroebeld
werden. Maar niks om ons zorgen over te maken wisten ze ons te vertellen.
De nacht
bracht hier eindelijk wat verkoeling en dat was toch wel eens een opluchting na
al die zweterige nachtjes.
We zijn aan
onze eerste dag hier zeer vroeg begonnen (om 5u30 zaten we in de auto op weg
naar de eerste wandeling) aangezien de hitte hier zeer extreem kan worden
overdag en we toch zoveel mogelijk van deze natuurpracht wilden zien. De Bungle
Bungles staan vooral bekend voor hun bijenkorf rotsformaties, maar ook een
aantal magnifieke kloven maken deel uit van dit park.
Onze eerste
wandeling was er één van 5km naar de Mini Palm Gorge. Een zeer indrukwekkende
wandeling in een prachtige kloof met af en toe het nodige klim en
klauterwerk. Het einde van de wandeling gaf zicht in een machtige kloof met een
prachtige echo (wat Fien natuurlijk geweldig vond). Het was een rustige, schaduwrijke
en koele plek en we waren van zin om er een tijdje te blijven. Maar onze
plannen werden in de war gestuurd door een zwetende ranger, die ons de
boodschap kwam brengen dat het noordelijke gedeelte van het park gesloten werd
(het gedeelte waar wij op dat ogenblik waren) wegens een te kort naderende
bosbrand.Met andere woorden, we werden geëvacueerd. Het klinkt spectaculairder
dan het was want we kregen nog rustig de tijd om de kloof uit te wandelen op
het tempo van Fien. Maar het wilde wel zeggen dat we de andere geplande
wandeling en de lookouts moesten laten voor wat het was. En het ziet er naar
uit dat dit nog voor enkele dagen zo zou blijven.
Bij deze
wil ik ook nog het niet onbelangrijke feit melden dat Fien elke stap van
deze
5 km zelf heeft gezet, zelfs het laatste stuk dat we al in een redelijke
brandende zon hebben moeten afleggen. Zelf de ranger complimenteerde haar en
was verbaasd over het kunnen van deze kleine 4-jarige. You go girl !!!!
We hebben
dan ook besloten om eens een keertje zéér decadent te doen en hebben ons een
helikoptervlucht geboekt over de Bungle Bungles. We hadden uit verschillende
bronnen vernomen dat dit echt gewoon een must was en de beslissing werd al een hele tijd geleden genomen
om dit te doen. Door de onkosten van de auto kwam dit bijna in gedrang (voor
mij persoonlijk), maar je komt hier maar één keer he!!!!! Dan maar besparen op
andere zaken.
Fien mocht
uiteindelijk gratis mee, ze werd als 2-jarige bezien (nee, nee, we doen er
regelmatig nog wel eens een jaartje af wegens haar kleine gestalte, maar
halveren is wat overdreven he). De piloten knepen gewoon een oogje dicht
waardoor ze mee op mijn schoot vooraan in de helikopter mocht.
Het was een
helikopter zonder deuren (toen we Fien dit vertelde was haar reactie: Hoe
geraken we er dan in?) en voor diegene die zich dat ook afvragen, de deuren
waren er gewoon uitgehaald. Voor sommige onder ons was dat wel een zeer
spannend feit (lees Luc) maar de anderen genoten er angsteloos van.
Het was
magnifiek, prachtig en machtig. Een wauw gevoel van hier tot ginder. We hebben
er van de eerste tot de laatste minuut van genoten (behalve Fien, die is de
laatste 10 minuten in slaap gevallen J, maar haar toekomstdroom is
momenteel helikopterpiloot worden) en hoewel een serieuze hap uit ons budget
zijn centjes waard.
De vroege namiddag
hebben we verscholen in de schaduw doorgebracht om dan de dag af te sluiten met
nog een schitterende wandeling naar de Cathedral Gorge (aan de zuidelijke kant,
de kant die wel open blijft) van 3km. En
ook deze heeft Fien helemaal zelf
gewandeld, of moet ik zeggen gelopen, want de gemakkelijke stukken werden door
haar in looppas gedaan waardoor zowel moeder als dochter met een even rood
hoofd aan het eindpunt kwamen.
Kortom een
schitterende, megawarme dag. Morgen nog zo eentje !
15-16/10
Het noordelijke
gedeelte bleef ook deze dagen gesloten, waardoor we beperkt werden in de
mogelijke wandelingen. De lucht was bewolkt wat voor aangenamere temperaturen
zorgde dus dat werd wel door mij met plezier onthaald.
We hebben
ongeveer een 4-tal km (ook onze kleine hiker !) gewandeld tussen de machtige
bijenkorf rotsformaties. Echt zo bizar en zéér indrukwekkend om te zien.
Een heel
wat minder aangenaam kantje van deze dag waren de vliegen.
We werden
om 5u deze ochtend al zeer warm onthaald door deze kleine zwarte gevleugelde
wezentjes. Misschien wel zeer vriendelijk bedoeld, maar hun groet werd niet
echt in dank aangenomen. Deze en hun vriendjes zijn bij ons gebleven tot 18u
avonds en ik kan u verzekeren, als ze met een 50-tal u gezellig heel de dag
gezelschap houden, ge zijt ze grondig beu.
Doordat ze
zo sociaal en sterk aanwezig zijn, heb ik wel eens de kans gekregen om ze van
nabij te bestuderen en ik heb de volgende conclusie getrokken.
Je hebt
verschillende soorten vliegen of beter gezegd verschillende karakters:
-De
gezelschapsvlieg: Die reist gewoon gezellig met je mee, op je rug, op je arm,
op je rugzak,
Ze zijn meestal niet alleen maar minstens met zn 20-tal (zie
foto)
-De
aandachtsvlieg: Deze blijft heel de tijd rond je hoofd vliegen en geeft niet
op.
-De
avontuurlijke vlieg: Een echte ontdekingsreiziger, vooral zeer geinteresseerd
in gaatjes en openingen van het menselijke lichaam (ik kan u verzekeren in àlle
gaatjes, een toiletbezoek wordt nu in alle haasten afgelegd)
-De
volhouder: de vlieg die je van bijvoorbeeld je arm verjaagt gaat een seconde
later weer op exact dezelfde plek zitten of enkele cm verder. Dit spelletje kan
eindeloos doorgaan en eindigt zelden met het overlijden van de vlieg
-De
verlegen vlieg: laat zich amper zien, jammer genoeg zeer zeldzaam
Als al deze
karaktertjes zich heel de dag van hun beste kant laten zien dan kun je je
mischien wel voorstellen dat de lol er snel af is.
Maar goed,
de plaag van Australië worden ze genoemd, we zullen er mee moeten leren leven.
Vandaag hebben
we al een stukje van de Tanami Road afgelegd, een 4x4 weg van een 1000-tal km, die Halls Creek
met Alice Springs verbindt.
We zitten
nu op een afgelegen camping in Wolfs Creek NP (de 2de grootste
meteorietkrater ter wereld) en hebben mogen genieten van een spectaculair
bliksemschouwspel. Deze had als resultaat dat wij op den duur omgeven werden
door 5 bushfires waarvan één iets te veel dichtbij was naar mijn zin. We konden de vlammen duidelijk
zien, maar al goed stond de wind naar de goede kant en werden we er niet door
lastig gevallen. Prachtig om te zien en je voelt je als mens zéér nietig bij
dit natuurgeweld. We stonden op een grote open zandplek, dus behoorlijk veilig
en we hebben het goed in de gaten gehouden (tot de vlammen serieus geminderd waren)
zodat we met een gerust gevoel de
tent in konden kruipen.
17-18/10
Twee dagen
door een eindeloos landschap. Kilometers vreten met maar heel weinig variatie
in de natuur die je passeert, dus een goed muziekje op en bollen maar. De weg
was behoorlijk goed, af en toe iets te stevige wasbordjes om het comfortabel te noemen, maar al
bij al ging het redelijk goed vooruit.
We hebben
nog een prachtig schouwspel gezien van opvliegende kraanvogels en we hebben nog
een bushfire vlak aan de kant van de weg gezien. Toch nog een beetje spektakel
op een lange rit.
Maar het
grrotste spektakel waren de aboriginals die in het donker aan de kant van de
weg stonden (in panne met hun auto) en dan maar de bush langs beide kanten van
de weg in brand hadden gestoken om aandacht te trekken. We hebben hen een bidon
water gegeven wat spontaan een vreugdedans bij hen ontlokte. Een mooi
schouwspel van dansende silhouetten voor een groot brandend vuur.
De avonden
zijn terug koel en de nachten zijn terug behoorlijk fris. Vestjes en
slaapzakken worden terug bovengehaald.
We zitten
nu in Alice Springs in het center van Australië. Een aangename 32°C doet ons
opgelucht ademen. Morgen nog een dag van inkopen en organiseren en eventueel
een kleine cursus didgeridoo.
19-10-2011 om 05:32
geschreven door Filuti 
|
