1/12

Ons tentje heeft nog maar eens goed werk geleverd deze nacht want hij heeft weer een behoorlijke onweersbui met de daarbij horende hoosbuien perfect doorstaan. We sliepen echt op een campsite met een view. De tent uitstappen, hoofdje draaien en je kreeg een magnifiek zicht op de onderliggende vallei met de beboste bergen er rond en de optrekkende wolken zwevend daartussen. Je kunt op een slechtere plek ontwaken.

Luc had het schitterende idee om een kleine wandeling te maken in Eungella NP om onze dag goed te beginnen. Dit is een heel andere kant van Australië, zeer groen, met veel regenwouden en bossen.

De bossen spreken me erg aan om in te gaan wandelen, de regenwouden iets minder daar ik tijdens vorige reizen in de jungle een fobie heb gekweekt voor één van de meest irritante én enge junglebewoners naar mijn mening: de bloedzuigers.

Je kan perfect in een regenwoud gaan wandelen en er geen enkele zien maar dan moet je je wandeling juist timen (hoe droger, hoe beter). En dat hebben we dus duidelijk niet gedaan…

Mijn ergste vrees werd al snel waar gemaakt toen Fien de opmerking maakte:’ wat heb jij daar een raar beestje op je broek!’ Ja, lap, het was zover. Slik…. Luc heeft het er af gehaald en dan maar verder wandelen. Ontspannen was er niet meer bij, ingespannen naar de benen en voeten kijken des te meer. Nog een aantal bloedzuigers verder met mijn kreten van afschuw wegslikkend (wil Fien niet opzadelen met dezelfde fobie), hebben we maar besloten dat ik de wandeling in een sneller tempo zou afleggen en dat Luc en Fien op hun tempo zouden achterkomen. Op die manier heb ik mijn loopconditie dan nog maar eens getest en ben ik op een sneltempo de jungle uitgelopen.

Zéér irrationeel zo’n angst, maar daarvoor heet het dan ook een fobie. Pffffff….

Bij aankomst hadden zowel Luc als ik nog zo’n onwelkome bezoeker in onze schoen en raar maar waar, Fien bleek volledig gevrijwaard te zijn… dachten we.

We hebben op een picknickplaatske onze lunch genuttigd en dan even de schoenen terug aan om naar de auto te wandelen. Fien was nog even aan het sukkelen met haar bottinnekes toen ineens de rustige opmerking kwam:’ kijk , weer zo’n raar beestje en dat gaat niet weg’ de bloedzuiger op haar vinger tonend. Blijkbaar had er zich nog wel één stiekem in haar schoen genesteld ! We zijn geen van drie gebeten, dus Fien weet ook niet wat die beestjes eigenlijk doen. We willen dat ook zo lang mogelijk zo houden, want anders denk ik dat ze geen stap meer in een bos wil zetten.

02/11

We hebben deze nacht op een ongelooflijk goed uitgeruste gratis kampplaatske geslapen, gelegen aan een mooi waterpoel met zeer veel vogeltjes (en véél kangoeroes maar die waren zeer schuw waardoor we ze maar in de verte hebben gezien).  We maakten al snel kennis met 4 jonge Australiërs op trot met hun puppy rottweiler en Fien had de tijd van haar leven met het dollen met dit speelse beestje.

Vrolijk en wel werd de auto terug ingeladen om ons richting Blyfield NP te begeven, vlakbij Yeppoon, de woonplaats van Steffi en Corneel. We hadden het plan opgevat om in Blyfield een nachtje te blijven en zien of we daarna nog even in Yeppoon konden verblijven.

Acht kilometer verder werd er serieus roet in ons eten gegooid toen we een vreemd geratel hoorde en er plotseling een verdacht schroeigeurtje onze neus binnendrong. Zo snel mogelijk werd de auto aan de kant gezet (gelukkig zaten we direct aan een restarea) en bij het stoppen kwam de rook uit de motorkap. Geen goed nieuws !!!!

De koelvloeistof bleek volledig weg te zijn en de vrees kwam op dat we de motor opgesmoord hadden. Het indicatiemetertje van de koeling had niks aangegeven waardoor we dus te laat hadden ingegrepen. Djuuu toch!!!!

De RAC werd opgebeld (de wegenwacht) en die zouden anderhalfuur later arriveren met als mededeling dat ze de auto waarschijnlijk zouden moeten slepen. Een anderhalf uur is lang als er alleen maar worst case scenario’s door je hoofd gaan, dat kan ik je verzekeren.

Maar goed, om een lang verhaal kort te maken, de mens kwam er na een anderhalf uur aan, kapte liters en liters water in de radiator (dat er op een gegeven moment vanonder weer uitstroomde) en startte de motor waardoor er plots enorm veel water de lucht inspoot. Duidelijk dus, er was een darmpje gesprongen en al ons water was er daardoor uit gelopen met alle gevolgen van dien. Maar goed, die kerel had waarschijnlijk een tijdje in Afrika gewoond want na een kwartiertje kullen heeft hij het probleem kunnen verhelpen en konden we weer op pad. We moesten wel de motor in de gaten houden omdat hij niet zeker was of hij geen schade had opgelopen. Maar we zijn zonder verdere brokken in Yeppoon geraakt en wij hebben ineens dan maar een afspraak gemaakt voor een klein onderhoud om alles nog eens te laten nakijken.

Ik denk dat we veel geluk gehad hebben, anders had het een serieus kostenplaatje kunnen worden.

03-12-2011 om 04:11 geschreven door Filuti  

30-11-2011 om 11:47 geschreven door Filuti  

30-11-2011 om 11:46 geschreven door Filuti  

27-28-29/11

Op dit moment nemen we eigenlijk een beetje vakantie in onze reis. Onze dagen worden regelmatig gevuld met plonzen in een zwembad, springen op trampolinekussens, een marktje afstruinen, beetje shoppen én kangoeroetjes kijken.

We zitten nu in Cape Hillsborough, een plek dat vooral bekend staat om zijn kangoeroes die op het strand komen.  We hadden gehoord bij zonsop- en ondergang, maar ter plekke bleek het alleen maar bij alleen zonsopgang te zijn. Dus om het spektakel niet te missen, moesten we zeer vroeg uit de veren. De dag er voor kregen we al een voorproefje van 3 kangoeroes en 4 wallabies (waarvan eentje met een kleintje in haar buidel) die gewoon hier op de campsite aan het smullen waren van het groene gras. Echt schitterend! Bij de kangoeroes kon je ontzettend dicht bij komen, de wallabies waren wat schuwer. Fien vond het natuurlijk allemaal geweldig en prompt werd de kangoeroe tot haar lievelingsdier gedoopt. Ze was helemaal in haar nopjes toen ze zelf begon te springen als een kangoeroe en zo’n beest haar van wat dichterbij kwam bestuderen.

De ochtend op het strand werd nog stukken beter door de prachtige omgeving en de nieuwsgierigheid van de ‘roekes’. De eerste keer als zo’n beest direct naar jou komt afgesprongen heb je het er echt niet mee, maar eens je door hebt dat ze gewoon nieuwsgierig zijn en komen snuffelen, is het echt wel een fijne ervaring.

Zo fijn dat we maar ineens besloten hebben om hier nog een dag langer te blijven, zodat we vanavond en morgenvroeg nog van dit prachtig wildleven kunnen genieten.

We hebben van op afstand ook mogen genieten van een wallabie waarvan het kleintje uit de buidel kwam, wat rondsprong en daarna gezellig terug in mama’s buidel dook. Vooral dat laatste was echt prachtig om te zien !

Het voordeel van het rustig aan te doen en veel in de buurt van een zwembad te zitten is dat je dus veel gaat zwemmen waardoor we Fien al heel wat drempels hebben kunnen laten overwinnen in verband met water. Het is nu al zelfs zover gekomen dat ze helemaal zelf in het diepe, zonder hulpmiddelen, van de ene persoon naar de andere zwemt! Het is wel met de ‘hondjesslag’ techniek en haar kopje onder water, maar ze geraakt vooruit! Volgende stap is de ademhalingstechniek, anders zal ze niet echt ver geraken, maar we doen het beetje bij beetje. Het is nu een echte waterrat die met geen stokken meer uit het water te krijgen is!

30/11

Een dag met enkele hoogtepunten: prachtige zichten van kangoeroe’s en wallabies op het strand, Fien die van de kant in het diepe springt en naar ons toe zwemt en de zeldzame platypus van redelijk dichtbij en langdurig kunnen bewonderen in Eugenella NP. Kortom weer een dag om niet meer te vergeten !

30-11-2011 om 11:45 geschreven door Filuti