14-19/01

Luc heeft zich ontpopt van een echte natuurmens tot een ‘citytripper’ op z’n best. Niet dat hij nu zo plots onder de indruk geraakt van museums en culturele historiek, maar Sydney heeft uit fotografisch oogpunt wel wat te bieden en dan zijn we vertrokken natuurlijk.

Elke dag hebben we ons naar het centrum begeven en hebben we rondgestruind op gezellige marktjes, boottochtjes gemaakt met toch wel mooie zichten op het Opera House en de Harbour Bridge, winkeltjes afgelopen (maar weinig gekocht wegens jawel te duur), aan een strand gezeten (Manly Beach), over de Harbour Bridge gewandeld (zonder stress over de niet betaalde tol deze keer J), genoten van de straatanimatie, geposeerd bij 2 huwelijksparen (Fien dan toch), gekuierd aan de Darling Harbour, gespetterd in de waterspeeltuin in de Darling Harbour speeltuin en genoten van de lichtjes van Sydney by night. Deze laatste had nog een aangename verrassing voor ons in petto want we werden nog getrakteerd op een onverwacht spetterend vuurwerk aan het Opera House. Wel geen tranen van ontroering deze keer (deze is wel minder mooi dan de vorige he mama, maar toch ook wel mooi).

Kortom we hebben ons ook de laatste dagen niet echt verveeld.

Het weer heeft ons in het weekend wel wat in de steek gelaten met de nodige regenbuien (niet gezellig met al ons materiaal in de voortent en een vettige zompige ondergrond waar alles op staat) maar langs de andere kant leverde het soms wel de nodige dramatische luchten op wat ook wel spectaculair om te zien was.

Fien is ondertussen heel hard aan het aftellen en elke ochtend wordt er een vingertje minder geteld.

Donderdag is het dan inpaktijd om ons dan in de namiddag naar het vliegveld te begeven en dan zit ons avontuur er jammer genoeg echt op.

Vrijdag rond de middag komen we aan in Zaventem en na een paar daagjes rust vliegen we terug in onze dagelijkse routine.

17-01-2012 om 22:16 geschreven door Filuti  

09-13/01

We hebben ons een daggetje eerder naar Sydney begeven dan gepland omdat de spanning voor de verkoop van de auto toch begon te stijgen.

De eerste dag hebben we ons bezig gehouden met het uitrommelen van de auto, al het gerief dat we gaan verkopen uit te kuisen en af te wassen en met advertenties te plaatsen op het internet. Hoewel het overzicht vaak ver te zoek was door de uitgespreide rommel was dit toch nog een relatief ontspannende dag in vergelijking met wat nog moest komen.

We hadden onze tweede dag netjes gepland, eerst naar de carwash, dan onze flyers laten afdrukken om ze daarna te gaan verspreiden in allerlei hostels. Maar het begon al dat onze GPS het wat liet afweten en de opgegeven carwash (die in het bestand van de GPS stond) niet (meer) bleek te bestaan. Wat rondhoren hier en daar en uiteindelijk hadden we er eentje gevonden. Bleek die superduur te zijn, dus gaven we de GPS nog een kans om ons toch nog naar een andere te sturen. Ook deze bleek weer niet te bestaan, waardoor we uiteindelijk toch weer terug bij die dure terecht kwamen.

Goed dan, veel geld betalen om de auto in een iets properdere staat terug te krijgen dan we hem hadden binnen gedaan, het was niet wat we er van verwacht hadden, maar goed het zal zo dan maar wezen.

De GPS had die dag zijn kuren want hij is er ook in geslaagd om ons over de bekende Harbour Bridge  te doen rijden (en ook omdat ik niet zo goed op het planneke had gekeken, maar hou het stil), terwijl we duidelijk hadden ingegeven om tolwegen te vermijden. Het betalen van tol gaat allemaal via telefoon of internet op voorhand, dus met al de nodig spanning in ons lijf was dit er eventjes te veel aan. Maar goed, na het afdrukken van de flyers werd het een hectisch heen en weer geloop (beeld u in, Luc zet zich aan de kant waar hij even mag staan en ik ren van hier naar daar om de flyers in zoveel mogelijk hostels te hangen, Luc geeft ondertussen nieuwe adressen in, weer rijden om dan weer van voor af aan te beginnen, mijn tong hing op het einde van de dag op mijn tenen wetende dat een heel aantal hostels hun receptie op de eerste of tweede verdieping hadden).

Er werd ons trouwens nog verteld dat we de tol nog achteraf konden betalen, dus gerustgesteld dat de serieuze boete dan toch achterwege gaat blijven.

Maar goed, dag drie: we waren er achter gekomen dat er ergens een gloednieuwe automarkt was en na heel wat zoekwerk vonden we de plek waar we moesten zijn. Ergens in een ondergrondse garage waar onze roofrack niet onder kon en waar we verteld kregen dat we eerst een ‘roadworthy inspection’ moesten ondergaan (aangezien onze auto geregistreerd is in West Australië waren we niet verplicht om deze test te ondergaan dus we waren een beetje verrast). Goed dan, als dat de manier is, het zij zo. De man van de car market maakte ons een afspraak voor de dag er na en aangezien we een afspraak hadden staan mochten we toch de garage in rijden en kregen we een plekje op de ‘markt’ (stel je er niet te veel van voor; één 4x4 naast ons, één persoonswagen en dan nog een 10tal busjes).

Roofrack er afvijzen, parkeren en dan een beetje netjes uitstallen wat we te bieden hadden bij de auto. Daar waren we nog maar goed en wel mee bezig toen er een Frans koppeltje een kijkje kwamen nemen. Dat kijkje werd een grondige inspectie en eindigde uiteindelijk in de verkoop van de auto de volgende dag. Je leest het goed, de auto is verkocht !!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Misschien wel aan de eerste de beste en misschien hadden we er iets meer uit kunnen halen, maar we hebben $200 meer gekregen dan het uiteindelijke bedrag dat we gehoopt hadden. En nu hebben we nog een superontspannend weekje voor de boeg, zonder zorgen !

Het afscheid was toch wel even slikken met de traantjes in de ogen want ook al hebben we wel wat zorgen gehad met dat beestje, hij heeft ons uiteindelijk toch overal gebracht en afscheid van de auto staat ook symbool voor het afscheid van deze reis en daar zijn we nog niet helemaal klaar voor.

Fien heeft de traantjes serieus laten vloeien, voor haar was dit meer een afscheid van hare thuis van de afgelopen 5 maanden en daar had ze het moeilijker mee dan we verwacht hadden. Maar het verdriet is niet heel lang blijven hangen en nu is ze volop op haar vingers aan het tellen wanneer we naar huis terug vliegen.

Zonder auto en zonder zorgen zijn we de dag er na met de trein naar de Sydney Harbour getrokken en hebben we vooral genoten van de straatanimatie dat soms toch wel behoorlijk de moeite was.

De Harbour Bridge en de Oprah House waren knap en tof om te zien, maar toch minder indrukwekkend dan verwacht. Een gezellige buurt om rond te wandelen, een aangenaam sfeertje maar het wow effect bleef toch uit. Misschien als we de ferry nemen en het van een andere kant bekijken dat onze gedachten nog zullen veranderen. 

13-01-2012 om 11:11 geschreven door Filuti  

09-01-2012 om 00:37 geschreven door Filuti  

05-01-2012 om 06:28 geschreven door Filuti  

03-04/01

Na Springbrook NP zijn we verder door gereden naar Girraween NP, een rit van om en bij de 300 km. Bij een korte tussenstop wilde ik Fien haar deur openen toen de klink afbrak. Djuuu toch he, die auto begint stilletjes aan echt uit elkaar te vallen.  En daar bleef het niet bij want het kinderslot stond op waardoor we de deur ook niet meer van binnenuit konden openen. Probleem.

We hebben dus een extra tussenstop ingelast om er iets aan proberen te doen en al een geluk dat er al snel hulp kwam van een mechanieker op vakantie. De deur kregen we terug open en nu is het een kwestie van een nieuwe (of 2^de hands) klink te vinden.

Girraween NP, bekend voor zijn balancerende rotsen, was weer een aangename verrassing, hoewel onze wandeling naar de hoogste balancerende rots even iets steviger was dan verwacht. Na een gestadig maar stevig klimmetje kwamen we aan het echte werk en moesten we een zéér steile vlakke rotswand opklauteren. Halverwege ben ik met Fien achter een grote rots gaan zitten en is Luc alleen verder gegaan want het werd echt wel te stevig.  De balancerende rots was trouwens de moeite wel waard (volgens Luc), maar ik heb het er maar bij gelaten.

De afdaling was een avontuur op zich. Mijn sjaaltje rond Fien haar middel gebonden als extra veiligheid en dan schuifel schuifel, stapje voor stapje op ons hurken naar beneden.

Toen we bijna terug aan de, trouwens veel te drukke , campsite waren werden we aangenaam verrast door een 20-tal grazende kangoeroe’s die zich niet stoorde aan ons en zich rustig lieten fotograferen. Echt schitterend om te zien. We hebben dan uiteindelijk het aangename aan het nuttige gekoppeld en hebben op die plek ons dineetje in elkaar geflansd terwijl we konden genieten van de kangoeroe’s om ons heen. Zalig !!

De dag er na hebben we nog twee kleine Nationale Parkjes bezocht, het ene al wat indrukwekkender dan het andere. Het eerste was Bald Rock NP, de tweede grootste monoliet, na Uluru, van Australië. Jammer genoeg konden we hem niet van onderuit bewonderen wegens de omgevende bossen maar het zicht er bovenop was fenomenaal!!

De klim was vergelijkbaar met die van gisteren maar net iets minder grelig waardoor we met z’n drietjes moeiteloos de top gehaald hebben.

Het tweede NP, Boonoo Boonoo NP, genoemd naar de ‘trekpleister’ van het park de Boonoo Boonoo Falls, was een kleine tegenvaller. Niet dat de 200m hoge waterval niet spectaculair leek, maar je kreeg er gewoon geen fatsoenlijk zicht op waardoor je je het alleen maar kon inbeelden dat die waterval echt wel indrukwekkend mooi was.

We zijn nu op weg naar Gunnedah, de koala hoofdstad van Australië naar het schijnt. We zijn benieuwd.

05/01

Even snel toevoegen: Gunnedah is niet wat we er van gehoopt hebben. Uren wandelen in de brandende zon en een pijnlijke nek als bonus hebben we alle mogelijke aangeduide bomen langs gewandeld en het heeft ons niks opgeleverd. Jammer dat ze dan zo’n reclame maken dat zij dé koalastad zijn en dat je maar in de visitorcenter moest gaan vragen waar ze gespot zijn. Niet dus, ze werden nog amper op de hoogte gehouden door de lokalen waardoor het zoeken naar een speld in een hooiberg is. Jammer !

05-01-2012 om 06:26 geschreven door Filuti  

03-01-2012 om 01:58 geschreven door Filuti  

03-01-2012 om 01:58 geschreven door Filuti  

29-31/12

Door naar Moreton Island te gaan hadden we het centrum van Brisbane doorkruist aangezien de ferry van hieruit vertrok. We waren over de Story Bridge gereden en waren danig onder de indruk van deze brug met zicht op de wolkenkrabbers van Brisbane.

Dit deed ons besluiten dat deze stad toch meer waard was dan gewoon een doorgangsweg op on onze route en dus nu zitten we hier. Maar de stad zelf heeft spijtig genoeg nog maar weinig van zijn geheimen prijs gegeven want ons bezoekje aan het centrum bleek toch beetje een tegenvaller. Eens een beetje wegwijs uit het gecompliceerde openbaar vervoer (als bewoner zal dit allemaal nog wel meevallen maar als buitenstaander was dit toch geen evidentie), stonden we terug op de plek waar we voorheen met de auto geweest waren. De brug bleek nog altijd wel indrukwekkend, maar als voetganger wandelde je eigenlijk op een laan naast de indrukwekkende constructie waardoor de sfeer er toch voor een deel van verloren gingen. Buiten enkele uitzonderingen waren de gebouwen die we passeerden toch niet wat we er in eerste instantie van verwacht hadden. De gezellige promenade naast de Brisbane River beloofde dan toch weer wat goeds, maar eens we meer de straatjes indoken was het toch meer een rommeltje en een allegaartje van gebouwen waardoor we wat op onze honger bleven zitten.

De veel bestoefte Queen Mall, een winkelpromenade met veel straatanimatie, gaf ons het gevoel dat we op de Meir aan het wandelen waren, wat wel tof was natuurlijk (niks verkeerd over onze Meir) maar niet echt wat we er van verwacht hadden.

Kortom, het heeft onze verwachtingen niet ingelost.

Op oudejaarsdag zijn we in de late namiddag naar de South Bank, aan de andere kant van de rivier van het centrum van Brisbane (de Linkeroever met andere woorden), gegaan na weer het nodige gesukkel met het openbaar vervoer.

We installeerden ons met ons dekentje aan de kant van de rivier tussen honderden andere ‘feestvierders’. We haalden ons een fish en chips en genoten van de sfeer die er hing. Ons wachten werd beloond met een een fantastisch, spetterend vuurwerk dat vlak voor ons werd afgeschoten. Het was echt schitterend!!!!

Fien was zodanig onder de indruk dat de tranen over haar wangen rolde wat in combinatie met de vermoeidheid uiteindelijk eindigde in een fikse huilbui toen het vuurwerk gedaan was. Het had wat emoties losgemaakt bij haar !

We hebben ook weer een financiële kater te slikken gekregen na een bezoekje aan een garage vvor de vervanging van onze remblokken. Wat een rekening van maximum $200 zou worden, werd bijna verdubbeld doordat er toch nog wat meer met de remmen aan de hand was dan ze in het vorige onderhoud gezegd hadden (en als ze bij de vorige onderhoudsbeurt(en) beter hun job hadden gedaan dan hadden ze gezien dat er een verkeerde slijtage van de remblokken waren en had het ons een stuk minder geld gekost). Was weer serieus even slikken, maar om de bittere pil wat te verzachten zijn we die middag, hoewel de sfeer toch wel eventjes onder nul zat, naar Lone Pine Sanctuary gereden, een soort dierentuintje met als basis de opvang van verweesde en/zieke dieren (met de nadruk op koala’s).

Deze plek heeft ons op sommige manieren zeer aangenaam verrast, anderzijds waren sommige kooien niet echt om over naar huis te schrijven en wel zielig te noemen.

Er was een zeer indrukwekkende roofvogelshow, de beesten scheerden soms gewoon rakelings over het publiek en er was een zeer leuke presentatie over de koala’s met op het einde het aaien van zo’n superschattig beestje. Tegen betaling mocht je er dan ook even mee knuffelen voor de foto en dat wilden we Fien niet echt ontzeggen, zeker niet toen we zagen dat het allemaal op een zeer diervriendelijke manier gebeurde (de koala’s zaten trouwens niet in gesloten kooien, ze zaten semi-vrij).

Het hoogtepunt echter voor haar waren de kangoeroe’s waar je gewoon kon tussen lopen, aaien en eten kon geven. Je had haar moeten zien stralen.

En nog een nieuwtje… blijkbaar zijn wij illegalen !!

Toen we van Moreton terugkwamen en onze mailbox opendeden, kregen we een zeer vreemd bericht van de dienst vreemdelingenzaken. Dat we, aangezien we al een tijdje zonder geldig visum in het land zijn, met hen contact moeten opnemen om een regeling te treffen.

Dat moeten wij weer voor hebben he ! Brengen wij in België alles perfect in orde, betalen we netjes de 80$ per visum geldig voor 6 maanden en dan krijgen we zoiets. Al goed dat we alle documenten bij hebben, dus deze direct naar hen doorgestturd, in de hoop dat alles terug in orde was. En dan krijg je een mail terug dat we inderdaad een 6 maanden visum hebben maar of dat de datum van het land binnen te komen wel klopte. Of we gelieve ons de volgende dag naar hun kantoor in Perth  (aan de andere kant van Australië!!!!)konden komen met onze paspoorten en papieren. Ja, niet dus.

Een beleefd mailtje teruggeschreven dat dit echt wel onmogelijk was en dat we wel op de correcte datum in hun gegevens zijn aangekomen en dat ons visum 6 maanden geldig is zodat we niet echt een probleem zagen. Wordt vervolgd !

01-02/01

We hebben onze eerste dag in het nieuwe jaar prachtig ingezet met een bezoekje aan het supermooie Springbrook NP met zijn prachtige watervallen gelegen in een regenwoud.

Hoe mooi en tof we onze dag begonnen en gevuld hadden hoe gefrustreerd en gestresseerd we onze dag moesten eindigen aangezien we geen plek vonden in de buurt om te overnachten. We hadden uiteindelijk nog enkele adresjes gevonden in een telefoonboek waarvan er 3 volzet waren en er één niet afnam. Bij de 5^de hadden we meer ‘geluk’ want daar konden we nog terecht. We reden er naartoe maar het werd ons al snel duidelijk dat dit niet de plek was waar we wilden overnachten.

Hun uithangbord beloofde om te beginnen al niet veel goeds. Verschenen, scheef en bespoten met grafitti gaf dit bord al geen uitnodigend gevoel. Enkele blikken verder was ik er al snel zeker van, hier wil ik niet slapen. Caravans die gerecupereerd van het stort leken te zijn, een cabin met kapotte ruiten, gammele en kapotte wagens, afval op de grond en vol onkruid en gras dat dringend afgereden moest worden. Het plekje waar we onze tent zouden kunnen zetten stond dan ook nog onder water. Moet ik er nog bij zeggen dat we hier uiteindelijk niet gebleven zijn ?

We hadden nog maar weinig opties; ons langs de kant van de weg zetten (of op een parking van het NP, wat niet mag), bij iemand aan bellen om te vragen of we in hun tuin onze tent mochten opzetten of op hun oprit mochten parkeren en als laatste rijden naar de camping die niet afnam in de hoop we daar nog terecht konden. Wehebben gekozen voor het laatste met de twee andere opties als noodplan.

Daar aangekomen, heb ik mijn puppy oogjes opgzet, onze situatie uitgelegd (en zeker niet te vergeten het vermelden van een arm klein kindje dat we bij hadden J) en we mochten onze tent bij hun caravans op een graspleintje zetten. De opluchting ws groot, we hadden een deftige slaapplek !!

Voor de tweede nacht konden we alle geluk nog wel op de campsite van het NP terecht en met eeen gerust gevoel hebben we de tweede nieuwjaarsdag al wandelend en genietend in dit magnifiek park kunnen doorbrengen.

Onze volgende nacht hebben we alvast geboekt, dus voor morgenavond moeten we ons ook geen zorgn te maken. We trekken weer iets verder het binnenland in een poging om de ‘extreme’ vakantiedrukte wat te ontlopen, aangzien de meeste Aussies aan het strand willen zitten. 

03-01-2012 om 01:55 geschreven door Filuti  

29-12-2011 om 03:40 geschreven door Filuti  

29-12-2011 om 03:39 geschreven door Filuti  

20-29/12

We hebben een poging ondernomen om de massale drukte van de kerstvakantie (hier de grote vakantie) wat te ontlopen door op een eilandje te gaan zitten. De campsites bleken wel al redelijk volgeboekt te zijn, maar de drukte viel ons ongelooflijk mee dus waren wij zeer content.

De spanning was er eventjes af, want voor de komende 7 nachten moesten we ons geen zorgen maken om een slaapplek te vinden en dat gaf toch weer even een gerust gevoel.

Moreton Island is het 3^de grootste zandeiland ter wereld en is vergelijkbaar met Fraser Island. Het principe is helemaal hetzelfde, banden een stuk aflaten en dan maar gezellig op het strand of op de zanderige binnenwegen ‘crossen’. Als je 30km/u crossen mag noemen welteverstaan.

In onze ogen moet Moreton Island niet veel onderdoen voor zijn grote broer, hoewel de bossen minder groots en indrukwekkend en de meren een stuk minder idylisch zijn, heeft hij een machtig mooie kustlijn en kleine zandwoestijnen die zeer zeker de moeite van het bekijken en het bewandelen waard zijn.

We hebben prachtig weer gehad en hebben we het eiland op z’n best kunnen zien met een verfrissende duik in het water af en toe. Twee dagen lang hebben we de nodige buien te verwerken gekregen aangezien er hoger in het noorden een cycloon zijn opwachting maakte met regen, wind en metershoge golven als gevolg.

Al goed dat we een vroege kerst hadden gevierd anders was ons feestje letterlijk in het water gevallen. Aangezien we hier op een eiland zitten zonder faciliteiten en een enkel zeer eenvoudig maar zeer duur winkeltje hadden we al onze voorraad (minus 4 ingevroren kippenboutjes, onze doos met eieren en een doosje salami aangezien ne zeer toffe paljas deze de avond voor vertrek uit onze voorraad gestolen had) voor de komende week meegenomen. En aangezien we geen ijskast in ons bezit hebben, moesten de verse etensvoorraden de eerste twee dagen opgepeuzeld worden. Dus wilden we een echte kerstfeestje met een echte lekkere maaltijd inclusief dessert (ipv pasta met saus uit blik en de kalkoenversie van corned beef), moesten we dus kerstmis wat vroeger vieren.

En dat hebben we dan ook in volle ornaat gedaan met gebakken appeltjes, verse kip (voor de Luc dan toch,  Fien en ik het maar gedaan met kipnuggets wegens de gestolen kip) en gespoten petatjes met als dessert een echte kersttaart met vuurwerk. Onder de eigen gemaakte kerstboom mochten de de cadeautjes natuurlijk ook niet ontbreken en met een gelukzalige glimlach op haar snoetje heeft Fien vlak voor ze in slaap viel gezegd:’Dit was het leukste feest van heel mijn leven’.  Missie geslaagd dus.

Onze echte kerstavond was heel wat minder met de koude en de regen en dan is het toch eventjes slikken denkende aan de gezellige feesten die in België dan aan de gang zijn, maar een warme knuffel van elkaar doet dan toch weer deugd.

Maar goed, het weer klaarde al snel weer op en het enige wat ons nog aan de cycloon herinnerde waren de metershoge golven op de normale gezien rustige stranden en baaien. Het was echt indrukwekkend om te zien. In combinatie met de hoge golven kregen we ook te maken met veranderde getijden en kwam het water véél verder dan voorzien, met als gevolg dat het gebruik van het strand als weg, heel erg beperkt werd.

We hebben hier ook al andere dieren mogen ‘bewonderen’ dan op voorgaande plekken zoals prachtige zeesterren, slangen (Luc had er een op het wandelpad naar het toilet gezien, zijn kop al wel in de bosjes, maar nog wel een stuk van ongeveer een meter zichtbaar, allemaal goed en wel, maar wetende dat Fien (die een klein stukje voor uit liep op Luc) er hoogstwaarschijnlijk vrolijk is over gehuppeld, krijg je als moeder toch wel de nodige rillingen te verwerken. En het werd er niet beter op dat in de lagoon waarin we gingen zwemmen, een zwarte slang zijn weg baande door het water !), een veel te grote, springende, spin die zich genesteld had op onze etensbox en zelfs een zwart zwijntje (volgens Luc was het een zwijn) dat in het donker in de bosjes op de loer lag wachtend op het moment hij kon toeslaan om eventueel gemorste etensrestjes naar binnen te schrokken.

Onze laatste namiddag werd verstoord door een inkomende storm en onder begeleiding van een hevige wind en onze blik verbaasd kijkend naar die ongelooflijke machtige lucht hebben we ons terug naar de tent begeven waar we toch droog en wel zijn aangekomen.

Die lucht was echt onvoorstelbaar indrukwekkend. Langs de ene kant blauw en zonnig en langs de andere kant die massieve donkere wolken die als een enorme paddestoelenhoed  jouw richting uitkomt. Machtig om te zien !

Nu zitten we voor de komende 3 nachten in Brisbane zodat met nieuwjaar een poging kunnen gaan doen om naar het vuurwerk te gaan kijken (blijkbaar is er ook een kinderversie om 20u30) en zo toch op een spectaculaire manier het nieuwe jaar in te kunnen gaan.

29-12-2011 om 03:37 geschreven door Filuti  

17-19/12

We zijn 3 dagen in Tin Can Bay gebleven hoewel er buiten de dolfijnen weinig te beleven viel. De dolfijntjes stalen natuurlijk weer de show, met vooral de toeristen als topattractie, ja, ja. Toch wel vreemd dat een normaal beschaafd persoon soms veranderd in een onbeschaafde circusaap als hij geconfronteerd wordt met iets zeer bijzonders als dolfijnen die vlakbij de kant komen gezwommen en zich rustig langs alle kanten laten bewonderen.

In plek van gewoon te genieten, wordt er gewriemeld en geduwd en wringen ze zich in alle bochten om in de meest vreemde posities met de dolfijnen te poseren. Er is een ‘no touch policy’ (verboden de dieren aan te raken) maar toch slagen steeds een aantal paljassen er in om de beesten toch aan te raken en hoewel er gedreigd wordt met boetes, kunnen ze het toch niet laten (daar gaat de organisatie dan ook in fout want het blijft bij dreigen). Daarnaast heb je dan ook nog ouders die het normaal vinden dat hun kinderen de aalschovers (vogels die massaal aanwezig zijn in de hoop om een visje te kunnen stelen) bekogelen met modder en op hun staarten proberen te trappen,…. Kortom, het was er soms een gezellige boel  met de nodige ergernissen als gevolg. Maar we zijn geen opgevers en derde keer goede keer zeggen ze toch altijd, want onze laatste keer was ook de beste. De mensen waren meer gedisciplineerd waardoor iedereen de kans kreeg om eens goed naar de beestjes te kijken en eens op een deftige manier er bij te poseren.

Nu we het toch over mensen hebben, ik ben trouwens tot een zeer spijtige vaststelling gekomen dat de Australische mannen uiteindelijk niet zijn wat ik dacht dat ze zouden zijn.

Iemand ooit ‘Outback Luke’ gezien ? Een niet al te geslaagd datingprogramma met een echt knappe charismatische Australische man in de hoofdrol. Ik was dit programma eigenlijk al vergeten tot we op een gegeven moment geconfronteerd werden met een bijna lookalike in de vorm van een ranger in Windjana Gorge NP, ergens in de outback. Een man waar veel vrouwen spontaan voor in zwijm vallen; zeer knap, stoer, charismatisch, zeer vriendelijk én met de nodige dosis humor.

Alles kwam weer terug en tuurlijk dacht ik dat dit het begin was van een zeer leuk onderdeel van reizen in Australië: regelmatig een blik mogen werpen op zo ne echte stoere outback vent !

Maar illusies zijn er om ontnomen te worden want enkele maanden verder ben ik nog geen stap verder waardoor ik uiteindelijk tot de conclusie ben gekomen dat ne echte Australische vent ne dikke buik heeft met een pint in de ene hand en een vishengel in de andere en dat de andere versie de uitzondering op de regel is. Djuuu toch he!!   

Maar goed, ik heb eigenlijk geen enkele reden tot klagen met mijn eigen outback Luke aan mijn zijde J.

De derde dag zijn we doorgereden naar Rainbow Beach die zijn naam niet gestolen heeft, want wat was weeral een prachtig staaltje natuur. Veelkleurige rotsen en duinen langs  een zeer uitgestrekt strand. Met laag tij kun je het strand bijna helemaal afrijden, het werd een magistraal mooie rit met als eindpunt (ongeveer dan toch) Noosa, een plek waar je kans hebt om koala’s te zien.

Aankomend in Noosa werden we geconfronteerd met een wriemelende toeristenmassa en een benauwd gevoel kwam al snel de kop opsteken. Zijn we aan de zo gevreesde vakantie-massatoerisme, waar de oostkust blijkbaar voor bekend staat, begonnen ?

We werden er niet echt gelukkig van en toen we het nieuws te horen kregen dat de koala’s voor een groot stuk uit Noosa waren weggetrokken (tja wat wil je met zo’n mensenmassa aan je voordeur) en dat je wel heel veel geluk moest hebben om er eentje te spotten. We hebben dan toch nog even ons geluk beproefd maar het mocht niet wezen. We zijn dan maar ineens verder gereden om wat van de natuur te geniet in het Glasshouse Mountains NP om dan uiteindelijk te belanden in een marginale caravanpark, bewoond door de armere medemens en massa's muggen, waar we een lekker gezellig plekje kregen toegewezen vlaknaast een stinkende rivier en de autostrade. Super !

20-12-2011 om 01:16 geschreven door Filuti  

16-12-2011 om 02:27 geschreven door Filuti  

16-12-2011 om 02:26 geschreven door Filuti  

16-12-2011 om 02:26 geschreven door Filuti  

06-07-08/12

Het mooie weer hebben we nu even achter ons gelaten en in de regen zijn we naar Bundaberg gereden. We hoopten op beter weer ’s avonds omdat dat het moment was om naar de befaamde schildpadden van Mon Repos te gaan kijken. Het geluk bleek een beetje aan onze kant te staan, want de regen was opgehouden op de moment dat we richting de ‘Turtle Rookery’ trokken. Het was wel even spannend om te weten in welke groep we zaten (er kan zich 300 man (!) inschrijven op een begeleide wandeling naar de schildpadden en dan wordt je in een groepen verdeeld van ongeveer 60 man. Het moment van de booking bepaald in welke groep je zit en zo kan het gebeuren dat je tot midden in de nacht moet wachten tot er eventueel een schildpad komt opdagen en jouw groep eindelijk aan de beurt is), maar ook hier stond het geluk aan onze kant want we bleken in groep 1 te zitten, dus vanaf er een schildpad op het strand verscheen, mochten wij er direct mee naar toe.

Het was wel even wachten geblazen, maar rond 21u kregen we groen licht en konden we naar het strand. Alles werd perfect in banen geleid om het dier zo mimimaal mogelijk te storen. We werden strategisch achter de schildpad geplaatst en zo konden we het proces van een holletje graven, eitjes leggen, putje toe maken van op de eerste rij volgen. Voor mij was dit echt magisch om te zien, het feit dat we getuigen mochten zijn van dit fascinerend proces van zo’n enorm beest (schild was ongeveer 1m10 lang), echt schitterend.

De eitjes moesten verplaatst worden want ze had ze te kort bij de vloedlijn gelegd waardoor er de kans bestond dat ze weggespoeld zouden worden. Ook hier mochten we getuige van zijn en zelfs aan meehelpen, maar onze schildpad was zo enorm traag in heel het proces, het weer was omgeslagen met veel wind en regen en Fien lag ondertussen al anderhalf uur in mijn armen te slapen zodat we dat dan maar gelaten hebben en ons rond 23u45 terug naar de auto begaven. De tweede groep is uit armoede maar even mee naar ‘onze’ schildpad komen kijken want om 23u zaten zij nog steeds te wachten om het strand op te kunnen gaan. Ge moet er duidelijk iets voor over hebben om van dit wonder te kunnen genieten!

We hadden ook de voor de avond nadien geboekt, maar die hebben we uiteindelijk maar gelaten voor wat het was. Niet dat we er geen zin meer in hadden, wel omdat het heel de dag onophoudelijk heeft geregend en we geen zin meer hadden om doorweekt en koud op het strand te staan. Niet zo’n geweldige dag, schuilend onder het keukenafdakje, met de ontdekking dat onze lamp van de auto niet meer werkte én er een fit zat in onze ondertussen tweede aangekochte matras. Maar het hoeft niet allemaal kommer en kwel te zijn want vandaag brak het zonnetje weer door, Luc begint wat van automechaniek te kennen en we hebben gewoon een nieuw lampje gekocht en er zelf in geplaatst en de matras hebben we gewoon bij een outdoor winkel binnen gedaan en we zijn met een spiksplinternieuw exemplaar terug buiten gestapt (we hadden nog een bonnetje van aankoop, maar nog wel amper leesbaar, de matras werd nagekeken en bevestigd dat het een fabricagefout was (losgekomen naad) en lap, we kregen een nieuwe in onze handen geduwd). We waren blij als een klein kind!

Nu zitten we in Hervey Bay om al onze permits naar Fraser Island te regelen en morgen stappen we de ferry op om het grootste zandeiland ter wereld te gaan verkennen!

09-15/12

Ons weekje op Fraser was meer dan geslaagd. Toen we aankwamen werd het ons al snel duidelijk waarom het eiland enkel berijdbaar is met een 4x4. Witte zandwegen variërend van los zand, vlakke stukken tot serieuze bulten en putten. Ze kronkelen zich tussen het regenwoud en de bossen door wat weer eens een andere dimensie geeft aan onze ervaring met 4x4 driving tot nu toe.

Onze eerste kampeerplek  (central stration) was dan ook prachtig gelegen midden in het woud. Lake Mckenzie, een magistraal mooi meer, hadden we als eerste op ons lijstje staan om te bezoeken en we waren duidelijk niet de enige. Na een middagje dolle pret in het water en op het witte strand zijn we verder door gehobbeld naar Lake Wabby. Een minder spectaculair meer op zich maar gelegen in een ongelooflijk prachtige omgeving met witte zandduinen. Dit smaakt naar meer !

Onze dagen vulden zich met het rijden op het strand bij laag tij wordt het strand hier beschouwd als openbare weg), prachtige kristalheldere meren bezoeken (met regelmatig een duik er in), door wouden en op sandblows wandelen,… Kortom, dit is gewoon een schitterend eiland om je dagen goed te vullen. Iets minder was het weer, we hebben wel wat regen te verduren gekregen, maar regelmatig kregen we een behoorlijke portie zon en soms werd de lucht vervuld met de nodige dramatiek wat op zich dan ook weer machtig om te zien was.

We hebben ook al wel wat beestjes gezien wat niet altijd de meest aangename ervaring was. De dingo’s (waar heel wat over te doen is hier op Fraser sinds er een aantal jaren geleden een 9-jarig jongetje is doodgebeten) hebben we heel goed kunnen zien, gelukkig steeds wel van op een veilige afstand of vanuit de auto net zoals de guano’s (reuzenhagedissen) die vrolijk op de campsite rondwandelen. Minder aangename aanvaringen hadden we met de massaal aanwezige muskieten, dazen en op een wandeling zelfs met een heleboel spinnen. Het wandelpad werd blijkbaar zeer weinig gebruikt waardoor we het ene spinnenweb door moesten na het andere. Ze werden niet bewoond door fijne, kleine spinnetjes maar in mijn ogen toch al behoorlijk grote beestjes. Ik heb er 2 keer ééntje van Luc moeten afhalen, gezellig wandelen was iets anders!!

Fien heeft hier de tijd van haar leven gehad, want er is geen dag voorbij gegaan of ze zat ergens in het water. Haar zwemkunsten heeft ze nog steeds onder de knie en ze kan amper wachten om het aan iedereen die maar wil te tonen in België.

16/12

We zijn nu in Tin Can Bay beland, een plek waar net zoals aan de Westkust in Monkey Mia, de dolfijnen aan de kant komen en waar je de mogelijkheid hebt om ze een visje te geven.

Het weer wilde weer even niet mee en we hebben de nodige regenbuien op ons dak gehad, maar dat kon de pret niet drukken want het was weer prachtig mooi om te zien.

We hebben dan maar meteen een nachtje bijgeboekt om ook morgen nog eens een kijkje te komen nemen.

16-12-2011 om 02:25 geschreven door Filuti  

05-12-2011 om 11:22 geschreven door Filuti  

03-05/12

Een rustig weekendje in Yeppoon doorgebracht om oa onze laatste weken te plannen. We hadden ook afspraak op maandag om onze auto te laten nakijken dus daar moesten we ook op wachten.

Trouwens van laten wachten kennen ze alles van hier in de garage van Yeppoon. Om 8u ’s morgens moest de auto binnen zijn met de mededeling dat hij rond de middag wel klaar zou zijn. Even verder op ligt er een kleine shoppingcenter waar we onze wachtuurtjes nuttig zouden besteden door onze kerstcadeautjes te kopen (ja, ja, we zijn er vroeg bij, maar Fien was niet meer te houden met al de kerstversiering die hier al hangt). Maar die paar uurtjes werden meerdere uren en pas rond 16u30 kregen we het verlossende telefoontje dat we de auto mochten komen ophalen. We konden nergens heen aangezien we wel wat uit het centrum lagen en dus hebben we een behoorlijk saaie dag kunnen doorbrengen in shoppingcenter waar weinig te beleven valt.

Maar goed, onze auto heeft onze laatste breakdown blijkbaar toch goed doorstaan dus kunnen nu we zonder problemen verder rijden. We moeten nog wel eens een garage opzoeken om tegen het einde onze remblokken achteraan te laten vervangen wat wel een tegenvaller is maar niet abnormaal natuurlijk na ongeveer 20000 km. Maar goed een auto willen verkopen met versleten remblokken zal niet zo veel succes hebben dus moeten we nog maar eens even door die zure appel heen bijten.

En nu we het toch over de auto en kerst hebben; we kunnen met trots ;-) aankondigen dat wij nu in het bezit zijn van de enige echte KERSTAUTO !!!! Gouden ballen, gouden slingers en kerstmutsen, onze auto glittert en blinkt binnenin dat het geen naam heeft. Tja als je geen kerstboom kunt zetten en je hebt een kleuter bij die wanhopig graag echt kerst wil vieren dan moet je je fantasie maar wat gebruiken.

Morgen rijden we naar Mon Repos, een schildpad conservatie park, om hopelijk ’s avonds schildpadden te kunnen zien die aan land komen om hun eitjes te leggen. We kijken er alvast naar uit !

05-12-2011 om 10:52 geschreven door Filuti  

1/12

Ons tentje heeft nog maar eens goed werk geleverd deze nacht want hij heeft weer een behoorlijke onweersbui met de daarbij horende hoosbuien perfect doorstaan. We sliepen echt op een campsite met een view. De tent uitstappen, hoofdje draaien en je kreeg een magnifiek zicht op de onderliggende vallei met de beboste bergen er rond en de optrekkende wolken zwevend daartussen. Je kunt op een slechtere plek ontwaken.

Luc had het schitterende idee om een kleine wandeling te maken in Eungella NP om onze dag goed te beginnen. Dit is een heel andere kant van Australië, zeer groen, met veel regenwouden en bossen.

De bossen spreken me erg aan om in te gaan wandelen, de regenwouden iets minder daar ik tijdens vorige reizen in de jungle een fobie heb gekweekt voor één van de meest irritante én enge junglebewoners naar mijn mening: de bloedzuigers.

Je kan perfect in een regenwoud gaan wandelen en er geen enkele zien maar dan moet je je wandeling juist timen (hoe droger, hoe beter). En dat hebben we dus duidelijk niet gedaan…

Mijn ergste vrees werd al snel waar gemaakt toen Fien de opmerking maakte:’ wat heb jij daar een raar beestje op je broek!’ Ja, lap, het was zover. Slik…. Luc heeft het er af gehaald en dan maar verder wandelen. Ontspannen was er niet meer bij, ingespannen naar de benen en voeten kijken des te meer. Nog een aantal bloedzuigers verder met mijn kreten van afschuw wegslikkend (wil Fien niet opzadelen met dezelfde fobie), hebben we maar besloten dat ik de wandeling in een sneller tempo zou afleggen en dat Luc en Fien op hun tempo zouden achterkomen. Op die manier heb ik mijn loopconditie dan nog maar eens getest en ben ik op een sneltempo de jungle uitgelopen.

Zéér irrationeel zo’n angst, maar daarvoor heet het dan ook een fobie. Pffffff….

Bij aankomst hadden zowel Luc als ik nog zo’n onwelkome bezoeker in onze schoen en raar maar waar, Fien bleek volledig gevrijwaard te zijn… dachten we.

We hebben op een picknickplaatske onze lunch genuttigd en dan even de schoenen terug aan om naar de auto te wandelen. Fien was nog even aan het sukkelen met haar bottinnekes toen ineens de rustige opmerking kwam:’ kijk , weer zo’n raar beestje en dat gaat niet weg’ de bloedzuiger op haar vinger tonend. Blijkbaar had er zich nog wel één stiekem in haar schoen genesteld ! We zijn geen van drie gebeten, dus Fien weet ook niet wat die beestjes eigenlijk doen. We willen dat ook zo lang mogelijk zo houden, want anders denk ik dat ze geen stap meer in een bos wil zetten.

02/11

We hebben deze nacht op een ongelooflijk goed uitgeruste gratis kampplaatske geslapen, gelegen aan een mooi waterpoel met zeer veel vogeltjes (en véél kangoeroes maar die waren zeer schuw waardoor we ze maar in de verte hebben gezien).  We maakten al snel kennis met 4 jonge Australiërs op trot met hun puppy rottweiler en Fien had de tijd van haar leven met het dollen met dit speelse beestje.

Vrolijk en wel werd de auto terug ingeladen om ons richting Blyfield NP te begeven, vlakbij Yeppoon, de woonplaats van Steffi en Corneel. We hadden het plan opgevat om in Blyfield een nachtje te blijven en zien of we daarna nog even in Yeppoon konden verblijven.

Acht kilometer verder werd er serieus roet in ons eten gegooid toen we een vreemd geratel hoorde en er plotseling een verdacht schroeigeurtje onze neus binnendrong. Zo snel mogelijk werd de auto aan de kant gezet (gelukkig zaten we direct aan een restarea) en bij het stoppen kwam de rook uit de motorkap. Geen goed nieuws !!!!

De koelvloeistof bleek volledig weg te zijn en de vrees kwam op dat we de motor opgesmoord hadden. Het indicatiemetertje van de koeling had niks aangegeven waardoor we dus te laat hadden ingegrepen. Djuuu toch!!!!

De RAC werd opgebeld (de wegenwacht) en die zouden anderhalfuur later arriveren met als mededeling dat ze de auto waarschijnlijk zouden moeten slepen. Een anderhalf uur is lang als er alleen maar worst case scenario’s door je hoofd gaan, dat kan ik je verzekeren.

Maar goed, om een lang verhaal kort te maken, de mens kwam er na een anderhalf uur aan, kapte liters en liters water in de radiator (dat er op een gegeven moment vanonder weer uitstroomde) en startte de motor waardoor er plots enorm veel water de lucht inspoot. Duidelijk dus, er was een darmpje gesprongen en al ons water was er daardoor uit gelopen met alle gevolgen van dien. Maar goed, die kerel had waarschijnlijk een tijdje in Afrika gewoond want na een kwartiertje kullen heeft hij het probleem kunnen verhelpen en konden we weer op pad. We moesten wel de motor in de gaten houden omdat hij niet zeker was of hij geen schade had opgelopen. Maar we zijn zonder verdere brokken in Yeppoon geraakt en wij hebben ineens dan maar een afspraak gemaakt voor een klein onderhoud om alles nog eens te laten nakijken.

Ik denk dat we veel geluk gehad hebben, anders had het een serieus kostenplaatje kunnen worden.

03-12-2011 om 04:11 geschreven door Filuti  

30-11-2011 om 11:47 geschreven door Filuti