 |
|
|
| Een avontuur van 4 maanden...alles loslaten |
|
|
| 23-07-2018 |
 23/7. Athez - Larochemillay. 36,1 km. Totaal 528,08 km |
|
Voor diegenen die geen miserie, gezaag of negativiteit willen lezen, slaan deze blog beter over, want dit was de slechtste dag van heel de camino tot dusver, met uitzondering van 2 dingen s avonds. Hier komt het klaaggezang.. En by the way, ik zet het er ineens vanavond op, dan kan ik het morgen na een nacht slaap niet meer vergoeilijken. Het begon al met de nacht. Met 16 in 1 ruimte. Voor goede slapers geen probleem, maar voor een slechte slaper als ikzelf
. Dit zal nog wat aanpassing vragen. Alleen plastiek op de bedden, zelfs geen wegwerplakens, bij elke draai kraakte elk bed door de plastiek, een baby van 8 maanden die s nachts nog wakker werd, mensen die naar toilet gingen of snurkten, maar vooral ikzelf die wakker wilde zijn voor de wekker. Ik had iedereen wel verwittigd dat mijn wekker ging om 5.45 en dat ik heel stil zou zijn. Maar ik vond dat zo erg voor al die mensen en vooral voor dat gezin met kindjes dat ik absoluut de wekker wilde afzetten voor die rinkelde. Ik was natuurlijk netjes wakker om 5.45 voor de wekker, maar dus ook om 4,3,2,1 uur. Ik voelde me dan ook niet uitgerust. Superstil opgestaan en vertrokken en de kindjes sliepen verder.. Oef. Om 6.30 met een prachtige zon en een stevige klim van 200m op een uurtje vertrokken. Ik stond al in het zweet, maar Ca va nog. Toen merkte ik dat ik de verkeerde gr genomen had, nl de grand tour du Morvan en niet de gr 13. Gene stress, ik kon die nog een stukje volgen zag ik op kaart, tot de gr 13. Terug klimmen, maar nu naast een beeldschone ruisseau met watervalletjes en stroomversnellingen. Heel mooi, ware het niet dat de weg hoe langer hoe smaller werd, ik moest klauteren en ploeteren en vooral 5 keer rugzak aan en uit moest doen om op een rots te geraken of onder een boomstam te kunnen. Na 2 uur van dat getrek en gezwoeg merkte ik dat ik al 3,5 uur onderweg was voor nog geen 10 km. Met 35 voor de boeg kwam dat niet goed Op de kaart zag ik dat dit nog vrij lang zou aanhouden dus besliste ik om te bunkeren naar rechts boven, want daar zou de grote weg moeten liggen. Steil naar boven, vasthoudend aan bomen, op handen en voeten kruipend, rugzak voor me uitduwend, terug rollend en terug ploeterend kwam ik na een half uur boven, rugzak boven de vangrails en ik eronder. Ik ging plat op mijn rug liggen uitpuffen op de weg. Ondertussen 4.00 weg en nog steeds maar een goede 10 km. Ik nam de kaart erbij en besloot het asfalt te volgen en tempo te maken. 11 km aan een stuk met meer dan 5 km/u brachten de kilometers verder, maar het humeur omgekeerd evenredig. Mijn benen waren ook niet goed vandaag en de rugzak deed pijn in mijn rug, maar vooral op mijn sleutelbeen. Het was heel de tijd meer aanspannen op de heupen, en wanneer ik dat niet meer kon houden was het aanspannen op de schouders. Na 21 km eerste echte brake. Fruit, chocolade, brood, koeken, want deze ochtend had ik alleen koffie gedronken met een koekje. Ik nam de tijd om het parcours op de kaart grondig te bestuderen. Ik had er al 21 km en 400 m stijging opzitten en merkte dat de gr terug naar boven ging, naar 890 meter. Dit betekende een extra 400 m op een korte afstand en dan terug intens zakken. Dan voelde ik al alpennormen, alleen zat ik hier wel met 35 km afstand bovenop. Dat zag ik niet zitten. Slechte benen, fysiek noch mentaal ok, ik zou dat niet halen, dus besloot een andere weg te nemen met de GPS van mijn telefoon. Natuurlijk heel de tijd op asfalt. Dat was wel balen. Na 2 km gebeurde het onvermijdelijke, ik viel over mijn eigen voeten, zomaar zonder meer, op het asfalt midden op de weg. Ik duwde mijn rugzak naar de kant, hinkelde naar een bank en bekeek het slachtveld. Handen geschaafd, elleboog geschaafd, telefoon bescherming kapot,maar vooral een geschalodderfe knie, lees witte stukken, los vel en bloed dat naar beneden droop. Eerst bekomen van de val, dan goed schreien met alle emoties van heel de dag en dan even bedenken wat te doen. Behoefte om iemand te horen. Jens,Yannick, Jo de beste keuze voor mij maar bij niemand zekerheid of ze konden bellen. Even op de familiewhatsapp
.offday en foto van mijn knie. Ze belden alle 3 bijna tegelijkertijd. Het horen van mijn kids en Jo was meteen het eerste positieve van de dag. Ik kreeg de nodige raad , peptalk en van de 2 zonen de boodschap dat ik niet mocht opgeven. Knie beetje verzorgd en terug op weg. De eerste 5 km lukte het effectief beter. Ik had me toch terug een beetje herpakt. Maar een dag vol miserie kan niet eindigen met niet nog meer miserie. Door al het bellen met het thuisfront en het gebruik van GPS ging mijn batterij er snel vandoor. Op 5 procent gebruikte ik mijn extra powerbank want ik liep nu volledig op GPS. Ondertussen was de plakker op mijn knie gelost door het zweten en liepen er mooie straaltjes bloed naar beneden,maar niets aan te doen, gewoon verder gaan en niet meer denken. Want ondanks alle mankementen bleef het cardiovasculair wel gaan. Ik keek op de GSM en zag dat het nog een half uur was. Nog 1 verwijzing naar een veld, en dan alles dood. Ik liep door het veld, veld helemaal rond, maar niks, geen weg, nada. Ik nam de kaart erbij, maar kon niet terugvinden waar ik was. Dan ben ik uiteindelijk 3 km terug gelopen naar een huis om de weg te vragen. Nog 5 km langs de weg aldus de boer.
en naar boven. Ondertussen had ik er al 500 m hoogte en 36 km met kapotte knie opzitten. Al snikkend zette ik de laatste trek in tot er een auto stopte met 2 Nederlandse dames die me vroegen of alles ok was met mij. Natuurlijk mocht ik mee en zetten ze me netjes voor de deur van de gite af. Dat was dus het tweede positieve van de dag. Er hing een papiertje aan de deur dat ik moest bellen zodat iemand kon komen met de sleutel. Dat betekende terug rugzak aan en bellen bij mensen om mijn GSM 5 minuten te mogen opladen. Een lieve meneer belde voor mij. De gite viel goed mee. Kamer van 3 maar ik lag hier alleen. Volgens de mevrouw komen hier weinig pelgrims voor Compostella omdat de gr 13 niet zo goed onderhouden is en door de zwaarte van de weg. Allee nu. Toen ik na het douchen in de spiegel keek zag ik 2 verdikkingen ter hoogte van mijn sleutelbeen, allebei blauw.de rugzak speelt me dus blijkbaar nog meer parten dan ik dacht. Dit is de eerste dag dat ik denk aan opgeven, dat ik er niet voor weggelegd ben. Dagen zoals vandaag kan ik mentaal niet aan. Daar ben ik niet sterk genoeg voor. Lang gebeld met Jens die oppert dat ik uit de Morvan en centraal massief ga en, terug naar Vezelay of rechtstreeks naar me Puy en Velay en daar mijn tocht voortzet, en dat opgeven geen optie is. Ik weet het niet, zoals het nu voelt, met ondertussen een dikke knie die ik niet meer kan bewegen en mentaal zwak, zie ik het allemaal niet meer zitten. Ik zal er een nachtje over slapen. Misschien is Compostella niet voor mij weggelegd.
|
|
|
|
|
Reacties op bericht (1)
| 24-07-2018 |
| Mevouw |
|
Ach lieve Michèle toch! Fijn dat je thuisfront lief voor je is en met je meedenkt! Wil ik ook wel doen hoor, denk echter dat je zelf wel tot de voor jou beste beslissing kunt komen. Weet dat elke keuze die je maakt jouw beste keuze is, het is per slot ook jouw camino en er zijn meerdere wegen om je doel te bereiken. Wens je heel veel liefde voor jezelf toe en een dikke knuffel van mij!
24-07-2018, 14:23 geschreven door Yvonne
|
|
|
|
|
|
|
| E-mail mij |
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
|
| Gastenboek |
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
|
|
|
|
