2/8. Nasbinals - Saint-Chely-d'Aubrac. 17.2km. Totaal 718.3 km
Na een slechte, veel te warme nacht opgestaan om 6.30 . De afstand was klein, maar de hitte groot, vandaar. Dacht ik toch niet dat ik een bedwants zag zeker. Ik ben daar echt als de dood voor. Volgens de hospita hebben alle gites daar last van, maar is iedereen daar heel hard mee bezig. Yakkie. Ik kijk altijd,alles heel goed na, maar je weet maar nooit. Ik ben daar echt panisch Voor. We startten een weeral wondermooi parcours om 7.30. ,Echt niet te beschrijven. De gr liep tussen eindeloze velden in de bergen, want we zitten toch op 1300 meter, met de prachtige koeien van Aubrac die we in de velden moesten passeren. Ik waande me net op de Zwitserse alpenweiden. Zo zag het er ook uit. Na een leuke klim een nog leukere keilange afdeling van. 500 m hoogteverschil. Deze middag legden we weer al ons eten samen en bestond de maaltijd uit worst, meloen, nectarine, gekonfijte gember en dadels. Het was Valeries dagje niet na een slechte nacht, vandaar dat we halt hielden aan een kleine ruisseau waar ze een powernapje kon nemen en ik mijn voeten in het koude water kon laten genieten. Wat waren ze dankbaar. Ondertussen waren we la suisse en rosé' al een paar,keer gepasseerd en zij kon me nog een adres bezorgen waar er eventueel plaats was voor de volgende avond. Het vinden van een slaapplaats is niet altijd zo evident. Ik wist ook niet meer de hoeveelste het was, of welke dag. Na 4 weken lijkt het wel of de ingebouwde kalender in mijn hoofd verdwenen was. Er is geen timing, geen afspraken,geen dingen te doen. Alleen de zoektocht naar slapen en eten is van tel, voor wat de planning betreft tenminste. Vanavond was het een gite in een hele oude, en vooral hoge toren. In de hoogste torenkamer was een mooi gerenoveerde slaapplaats gemaakt voor 6 personen. We sliepen daar met 5 vrouwen. Even iets gaan drinken met Valerie, Isabelle en la suisse en rose' alias Annouck. Vanwege de hitte hebben we een klein beekje opgezocht waar we middenin konden zitten op stenen met de voeten in het water. Mijn spierwitte voeten werkten dan wel op de lachspieren. Heel gezellig keuveluurtje tussen 4 madammen. Maar wat een rare avond. Echt een zotte hospita.Gewoon niet normaal. Valerie had gevraagd om het ontbijt te skippen, moesten er zelfs niks voor terug krijgen, omdat 7.30 te laat was en we al om 7.00 wilden vertrekken. Dat ging dus niet. Euh, deuh, ...Dat gingen we wel zo doen. Tijdens het avondmaal at Valerie als entree maar een half stuk quiche op, waarop de hospita heel vies gezind was, want nu moest dat weggegooid worden. Op vraag of Valerie dat dan kon meenemen, was het resoluut, nee de vuilbak in. Enfin, buiten de 3 lieve dames van onze kamer was het een avond in mineur. Bij het betalen werd het ontbijt niet aangerekend, en zei ze ineens heel nijdig dat Valerie niet tevreden was, waarop ze antwoordde dat de kamer en het eten prima waren, maat lacceuil un peu froid. En toen flipte ze. Echt roepen en tieren. Pff, niet gezien. Ik vroeg uiteindelijk mijn stempel nog en toen zei ze dat ik minder slechte vriendinnen moest kiezen. Ik antwoordde natuurlijk niks en toen we buiten waren voor een toertje met Isabel smeet ze een glas water door het raam, dat natuurlijk op mij terecht kwam. Pfff. We waren wel terug voor 22.00 want vertrouwden het zaakje niet. Enfin, bij het binnenkomen had ze zich wel herpakt en was vriendelijk. Geen leuke ervaring. Buiten dit feit was het een zalige dag van mooie dingen, leuke ontmoetingen, prachtige landschappen. Wanneer de kalender uit het hoofd is verdwenen komt er plek vrij voor nieuwe dingen.
1/8 Aumont-Aubrac. - Nasbinals. 25,9 km. Totaal 701,1 km
Goed geslapen, 6.30 op, 7.30 en route. Valerie stond me al op te wachten. We gingen er op een goed tempo vandoor want de temperatuur was ok en er zat zuurstof in de lucht. Na 10 km besliste Valerie haar gite af te bellen en een grotere afstand af te leggen naar Nasbinals. Natuurlijk vond ik dat super. Geweldig leuk om samen met haar te,stappen. Ik krijg privé les Frans, maar ook super veel info over het land, het eten, het landschap en voorts lachen we heel wat af en hebben we een dolle pret samen. Ook overmorgen stappen we nog samen en dan keert Valerie terug naar haar familie. Het parcours was adembenemend. We liepen wel 2 uur over de causes, een kalkachtig ruw landschap, op een plateau, praktisch zonder begroeiing, met hier en daar een naaldboom en grazende koeien. Het was prachtig, magisch, de oneindigheid. Wat een stilte, schoonheid in de puurste vorm en niet te beschrijven. l’eternite totale. Wat een gelukzalig gevoel en zuivere dankbaarheid om dit te mogen ervaren….. In Nasbinals sliepen we in een basic gite met dortoir en 15 bedden. Al goed dat we maar met 7 waren. Na douchen, wasje, even rug laten rusten want die speelde me vandaag wel parten, even naar het dorp om iets te drinken en te eten. Zo bevonden we ons al snel terug aan tafel met Amélie, Katrien, Isabel en een paar andere pelgrims. Ik moest me wel verplichten om te eten, want dat laat wat te wensen over. Deze ochtend 1 stukje stokbrood met veel moeite, deze middag een halve meloen en een banaan...en dat was het. Wel 4 liter water. Deze avond omelet met kaas om toch wat te eten, en in gezelschap met de koelte van de avond smaakte het wel ok. Katrien en Amélie blijven morgen een dag hier. Jammer, het zijn super toffe en zotte madammen, maar misschien gaan ze een paar etappes sneller zodat we elkaar terug kunnen ontmoeten. Morgen vertrek ik met Isabel en Valerie om 7.30. Wat een fantastische dag en gezellige avond en wat ben ik blij al deze toffe mensen te ontmoeten, Speedy, Katrien, Isabel en natuurlijk Valerie. ‘’’’ Il est quel jour?.... Il est aujourd’hui….C’est mon jour prefere…..quote Isabel. ‘’’’’
31/7. Les Faux - Aumont -Aubrac. 24,4 km Totaal 675,17 km
Toch nog ok geslapen, lekker koel ‘ s nachts. Weer op om 6.30 en dan te weten dat niemand dat verplicht hé. Ik vertrok om 8.00 om Valerie tegen te komen en merkte na 500m dat ik de verkeerde stokken bij had. Terug rennen, maar ze waren er niet meer. Ik veronderstelde dat Speedy of Kristien ze zouden bij hebben en vermits we op dezelfde plaats zouden belanden kwam dat wel goed. Ik had nog steeds geen slaapplek. Ik kon dat al wat langer uitstellen, maar vanwege het hoogseizoen gaf me dat toch wat stress. Zeer leuke gevarieerde wandeldag. Met 24,5 km en weer heel wat hoogteverschillen tussen pijnbomen, valleien, dorpjes, was het weer prachtig. De hitte begon wel terug parten te spelen. ‘s Middags aten Valerie en ik mijn overschotjes, nl sardines, 4 cm worst, 2 baby belletjes, een pakje toastjes en een banaan. Heerlijk toch. Maar wat een hitte tijdens de namiddagklim. Ik voelde dat ik deze warmte al wel wat gewoon was, maar voor Valerie was het vreselijk afzien. Ondertussen kwamen we het gezin met de ezel terug tegen gekomen. Wat een lieve ouders en kinderen. 3 jongens van 6,8 en, 9 jaar die elke dag tussen 15 en 18 km STAPPEN, met de ezel die alles draagt. De kinderen waren fantastisch lief en gingen ervoor en wat een geweldige ouders. ‘s Avonds sliepen ze in een wei waar ze ‘ s morgens ofwel omringd werden door schapen, ofwel door koeien. Wat een heerlijk gezin. Om de moed erin te houden bij Valerie zette ik de laatste hete, vreselijk hete km ineens op YouTube… C’est une belle histoire.. op
..en zongen we dat met volle borst mee. Valerie was kapot en ging ineens naar haar hotel. Ze wilde ‘s avonds nog wel komen. maar haar voeten wilden niet meer mee. Dan toch maar even bellen naar een gite, en yes er was plaats. Per toeval deelde ik terug een kamer met Speedy, alias Aurelie, en Kristien. We hadden geen van allen half pension genomen. Iedereen wilde altijd met alle goede bedoelingen de pelgrims veel energierijk voedsel geven, maar na drie dagen linzen, boeuf Bourgignon. Tartiflette, sauciissen, patate, kaas, dessert, had ik zoveel behoefte aan fruit, fruit, fruit en groenten, groenten, groenten. Ik werd gewoon ook moe van het zware eten. Eerst aperitief op terras met Speedy en Katrien, en dan een gewone salade. We kunnen het goed vinden samen. Het was een super gezellige avond met z’n 3.
Morgen spijtig genoeg afscheid nemen van mijn maatje Valerie en dan stap ik weer verder. ‘’’’Vertrouwen dat alles wel goed komt. ‘’’
30/7. Saugues - Les Faux. 27,6 km. Totaal 650,69 km
Weer een super dag. Om 8.00 afgesproken met Valerie aan de apotheek en bij een heerlijke temperatuur beginnen stappen. Het ging heel de tijd naar boven en naar beneden, 27 km en 525 m stijgen, 410 dalen en niks plat. Gewoon zalig. Er zat weer veel zuurstof in de lucht ondanks de opkomende hitte. Dit kwam waarschijnlijk omdat ik al een paar dagen boven de 1000 m zat. Wederom was het landschap prachtig, minder spectaculair dan gisteren, maar zo mooi tussen bergen, heuvels , bossen, velden. Het ene zicht volgde na het andere. Adembenemend. Wat een mooi stuk van de camino. Een broodje delen met 2 en een kopje koffie onderweg maakten het alleen maar leuker. Valerie sliep in La Sauvage op 20 km. Zelf ging ik nog 7 km verder naar mijn gite. Omdat het tempo met Valerie heel wat trager was, kon in super genieten van op mijn eentje even stevig door te trekken. Lekker in het zweet en blijven gaan. Fantastisch gevoel. In de gite zaten terug de 2 jonge dames van gisteren en nog 2 andere meisjes. We sliepen in een dortoir van 15. Na het douchen en mijn dagelijkse was, en yes er was zelfs echt wasproduct, met zn 5 een pintje drinken en daarna super lekker gegeten en gedronken. 5 kwetterende vrouwen die elkaar voorheen niet kenden. Zalig toch. Het magische van de camino. Met zuurstof in de lucht kan je op een gegeven moment alles aan.
29/9. Saint-Privat -d'Allier. - Saugues. 19,8 km. Totaal 623,08 km
Wat een dag. Super, gewoon perfect. Na een heerlijke nacht van 12 graden!!!!!op om 7.00, en lekker ontbijt. Valerie had gevraagd om vandaag samen te stappen. Gezellig. Het landschap lag stil in de dichte mist en ondertussen konden we een mooie klim doen. Na een uurtje boven, en daar trok de mist op. Wauw, Massief Centrale kwam boven de nevel loeren en dat gaf een enorm gelukzalig gevoel. Zo mooi!!!! Even stevig dalen, in een dorpje een banaan, koffiekoek, nectarine en hardgekookt ei kopen en dan echt klimmen, klimmen, klimmen. Geweldig, op kleine bospaadjes, tussen de bomen, met constant geweldige zichten. En er zat zoooooveel zuurstof in de lucht. Ik voelde dat in heel mijn lijf. Alles was top in vorm. Het tempo lag erg traag, want het was de tweede dag van Valerie en ze was echt kapot. Ik kon ondertussen genieten van het landschap en ging dan ook nergens in het rood. Onderweg kwamen we regelmatig dezelfde pelgrims tegen, waardoor de contacten leuk verliepen. Er waren er zelfs die op mijn aanraden ook sardines aan het eten waren. Na 19,5 km op een moeilijk parcours met heel wat hoogtemeters, maar traag tempo, dus perfect binnen de comfortzone kwamen we aan in Saugues. Valerie sliep in een gite communale, en was kapot, en ik bij mensen met een chambres d’hotes, samen met 2 andere pelgrims met wie ik de kamer deelde. De mensen waren echt super super vriendelijk en gastvrij en Valerie kon zelfs komen eten. Na een douche en uitladen even samen iets gaan drinken en dan terug naar de chambres d’hotes voor het avondmaal. Dat was echt de max. We waren daar met 9 aan tafel. 4 pelgrims, de gastheer en gastvrouw, hun 17 jariige dochter wiens verjaardag het was en 2 familieleden. Sebastien had super lekker gekookt en we hebben samen zoveel gelachen en gepraat. Tevens was ik blijkbaar hun eerste pelgrim die bij hen logeerde die zo’n afstand deed en al had gedaan.Het was meer dan hemels en ik had een echt thuisgevoel. Daarenboven kon ik slapen onder echte lakens en me afdrogen met een echte handdoek. Dit was de topdag en topavond bij uitstek. Ik had precies een heel doosje gelukspillen ingenomen. Zo’n dagen, zo’n ontmoetingen, dat Is het. ‘’’ Soms kunnen woorden niet beschrijven hoe goed iets was‘’’
28/7 Le-Puy-en-Velay. - Saint-Privat -d'Allier. 24,2 km. Totaal 603,2 km
6.00 op. Ontbijten en gepakt en gezakt naar de kathedraal voor de mis om 7 00. Om 8.00 werden de pelgrims bijeen geroepen voor de zegening en kregen we een medaillon met een schelpje aan de ene kant en de heilige maagd aan de andere kant. De priester vroeg eerst de handen op de steken wanneer hij het land van herkomst afriep. Vervolgens vroeg hij wie er helemaal naar Compostella ging. Dat waren er 2 van de 60. De priester feliciteerde me en iedereen zei, wauw, of proficiat of knikte bewonderd. Dat had ik niet zien aankomen. Zelf vond ik het ten eerste al heel normaal en ten tweede zaten de dagen van opgeven in Massif Centrale nog in mijn systeem. Misschien onderschat ik wel wat ik nu doe. In ieder geval kwam de bevestiging van de priester en van de andere pelgrims op het juiste moment om van hieruit mijn camino terug te starten. We waren binnen gekomen langs een zijdeur en vertrokken langs het hoofdportaal vooraan naar buiten. Het kruis achter ons en voor ons alle trappen, de stad en vlaggetjes. Dat laat je niet onberoerd. Er zat zuurstof in de lucht, dus de eerste klim uit le puy ging als een fluitje van een cent. De zuurstof samen met rust maakten dat mijn benen en geest terug in opperste vorm waren. Na een half uur werd de lucht gitzwart en besloot ik te schuilen onder het afdak van een verlaten fabriek voor het komende onweer. Ik verwittigde zeker 10 pelgrims dat het echt erg ging worden. Misschien omdat het hun eerste dag was, of omdat ze me niet geloofden, in ieder geval waren er maar 2 jonge meisjes die bij mij kwamen staan. Het was nog 5 minuten droog en dan begon het, donder, bliksem, striemende regen , echt een wolkbreuk voor wel 10 minuten lang. Toen het over was en ik vertrok kwam ik gaandeweg doorweekte pelgrims tegen, die allemaal andere kleren moesten aantrekken. Heel de dag lang kwamen er met regelmatige tussenpozen buien . Na de hitte van de voorbije weken zorgde dit voor een heerlijke afkoeling. Zo is lopen door de regen met een goede regenjas zalig. Het landschap was weer totaal anders. Mooi, groen,heuvelachtig en met spectaculaire zichten en pittoreske stadjes tussen de heuvels. Het gaf me een leuk gevoel om heel de dag alleen te lopen, pelgrims te begroeten en vooral te weten dat er voor en achter me nog anderen waren, ook al zag je ze niet. Het parcours was super goed aangegeven. Het volgt tot saint Jean pied de gr 65. Dat is alvast een fijne geruststelling. Leuk gestapt binnen de comfortzone 24 km en 600 m stijgen. Zalig Voorts zit ik in een echt Frans bataillon. Gezellige babbel met Eric en ik deel een kamer met Valerie, een juriste even oud als ik die een week komt stappen. Probleem is alleen dat die Fransen, wanneer ze horen dat je wat Frans spreekt ontzettend snel praten en allemaal door elkaar. Ik kan het allemaal volgen, zeker omdat ze van de kanten van Parijs zijn, maar wanneer ik iets zeg vertraagt het gesprek en te snel, dan kom ik soms niet uit mijn woorden. t Is hier tevens een taalcursus voor volwassenen. Super volumineus gegeten vanavond en toen we gingen slapen heeft Valerie me in een halfuur met een enorme stortvloed van woorden uitgelegd hoe het zat met Macron, met de Franse politiek en de Fransen tout court. Enfin, het was een interessante avond. Maandagmorgen met mijn knie naar de apotheker, want volgens jo is die ontstoken. Rood, warm , dik rond de wonde en doet terug meer pijn na het vallen. En daar ben ik niet goed in. Vous partez comme des marcheurs et vous retournez comme des pelerins . Priester van le puy.
Op om 6.15. Brood, confituur en boter stonden al klaar. Om 7.00 misviering in de kathedraal. Er waren wel 60 pelgrims. Voor de zegening wachtte ik tot morgen. Voorts was het een dagje kuieren in de prachtige stad vol schelpjes. Nog meer dan aan zee.
Pelgrims krijgen hier een echt welkoms gevoel. Straten hebben ook de naam van Saint Jacques, er zijn pelgrimwinkels, pelgrim maaltijden, , pelgrim kaartjes. Wel het tegenovergestelde van de voorbije periode. Maar het had iets gezellig, iets vertrouwd. Helemaal naar boven voor het impressionante beeld van de vierge met zicht op de stad. Alle steegjes door. Inkopen voor morgen. Langs het Compostella genootschap voor een babbeltje en om de zon ontvluchten.. De meeste pelgrims die daar waren begonnen aan hun weg en liepen een deel. Ik krijg de indruk dat dit stuk super mooi is, maar sowieso veel meer pelgrims. De ontmoetingen zullen dan ook daar zitten en minder bij de toevalligheden van het eerste stuk. Hier zijn het grote gites en word je minder persoonlijk ontvangen. Maar een weg die goed gemarkeerd is met mooie zichten,en gezelschap, dat is ook veel waard. Deze avond bij de zusters gegeten met 4 Fransen. We groetten elkaar en zeiden...tot morgen, in de mis...dat heb ik 's avonds nog nooit tegen iemand gezegd. Ik heb hier terug rust gevonden. Een nieuw stuk, nieuw landschap, nieuwe ontmoetingen. Ik ben er klaar voor. Wanneer je je doel niet kan bereiken langs de ene weg, neem je beter de andere, maar nooit opgeven.
26/7. Bourbon lancy - Le Puy en velay. 0 km te voet
6.30 de wekker, 7.00 ontbijt en 7.50 op de bus naar Moulin. Toch weet ik dat ik dit stuk nog ga doen. 9 dagen, prachtig, stil, maar met 2 of meer….voor wie zich geroepen voelt…. Ik moest van 8.50 tot 11.28 wachten op de trein, ware het niet dat die zoveel vertraging had dat ik pas om 15.30 de trein kon nemen voor de juiste verbinding. Niet getreurd, dat gaf me de gelegenheid om in het mooie Moulin rond te kuieren, kerken te bezoeken en gezellig 2 uur op terras te zitten met een grote koffie en de Figaro. Dichter als dit kun je je niet Frans voelen. Overstap van 1 minuut in Clermont Ferrand, dan nog een uurtje bus en daar verscheen Le-Puy-en-velay. Kerk bovenop een heuvel. Maria met kind hoog boven de stad uittronend. Prachtige kathedraal in de hoogte. En waar was mijn gite, in het zusterklooster helemaal boven en vlak naast de kathedraal. Vanuit het raam kon je heel de stad zien. Echt prachtig. Ik kreeg een kamer alleen en mag hier 2 dagen blijven. Morgen wil ik die prachtige stad verder verkennen en me oriënteren voor de volgende 32 dagen naar Saint Jean Pied. Ik werd hier gelijk vrolijk en liep al lachend naar beneden om een steak te eten, want dat was ik even vergeten sinds deze ochtend. Ondertussen. kreeg ik nog een leuke telefoon van Belletje en ik had er weer helemaal de moed in, met de nodige pep-talk voor mezelf. In de loop van de dag heb ik Jo een paar keer gehoord. Al fietsend is 100 km per dag bij deze hittegolf niet te doen en zelfs schadelijk voor de gezondheid. Hij voelt dat zelfs. Daarom heeft hij besloten om tot Bordeaux te fietsen en samen met Daniel naar huis te keren. Compostella loopt niet weg. En ik wil graag samen oud worden. Een goede beslissing.Het is gewoon te heet voor een inspanning, zeker om te fietsen. ‘’’ Hoe plannen kunnen wijzigen en beslissingen herzien worden…..’’’
Deze ochtend goed op tijd vertrokken om de hitte voor te zijn. Dat lukt een uur, maar dan haalt ze je altijd terug in. Ik liet de GPS de beste en kortste weg uitkiezen naar Bourbon-Lancy. De eerste 7 km asfalt, maar ok nog. Begin van de dag en de temperatuur lukte nog. Vervolgens werd ik op een privé weg gestuurd waar ik de boerin achter mij kreeg die zei dat daar koeien stonden en dat het te gevaarlijk was. Terug op de weg. Na 12 km werd ik terug naar een boerderij gestuurd. 3 blaffende honden achter me aan. Ik bleef stokstijf staan tot de boerin kwam kijken en me geruststelde. Eveneens vertelde ze me dat de weg die de GPS aangaf niet meer bestond. Dat was vroeger een pad, maar nu niet meer. Dat had als gevolg dat echt alles, heel de dag lang over de grote weg ging, D42en D60. Ondanks het feit dat vooral de D42 toch vrij rustig lopen was vanwege het weinige verkeer, was dit niet aangenaam. Toch voelde ik me blijkbaar wel beter, want ik trok zelfs terug een paar foto's. Veel mooie witte koeien in een heuvelachtig landschap met rosse weiden. Het was duidelijk dat de Morvan gedaan was met al zijn schakeringen groen. Op zon lange stukken asfalt onder een gloeiend hete zon in een zinderende hitte gaat een mens wel wat denken, in de mate dat mijn hersenen nog niet gesmolten of geroosterd waren. Het was geen leuk denken omdat ik al zo lang had vast gehouden aan deze route en die al zo lang gepland had. Ik besefte dat wanneer ik de gr niet meer zou volgen, vanwege de moeilijke stukken, de cols, de hoogteverschillen en het verloren lopen, ik ook afstand deed van een stukje ongerepte schoonheid waar ik voor gekozen had. Die keuze was weliswaar destijds gemaakt zonder blauwe sleutelbenen en zonder 33 graden. De keerzijde, zo besefte ik vandaag, waren 11 dagen met zeer lange hete stukken asfalt met hier en daar een andere weg. Hoe lang moet je vasthouden aan een eerste gedacht, of eerder aan een idee van niet-slagen, of moedig moeten zijn. Vermits ik na eergisteren reeds beslist had om het anders aan te pakken zat er op het eerste zicht niet veel anders op dan verder stappen, verstand op nul en de dagen aftellen tot ik in le puy en velay aan het startpunt van de route zou komen. Hoe heter het werd, met dank aan de zon, hoe meer ik besefte dat dit het niet was en op 2 km voor Bourbon op een drukke weg heb ik de knoop doorgehakt. Ik ging gelijk naar het office de tourisme en hoorde dat ik eerst naar een busje moest bellen voor Moulin. In Moulin een trein en dan een bus moest nemen en dan nog te voet. Whatever, het maakte niet meer uit. Ik, bellen busje, Moulin...en van daaruit zou ik wel verder zien. Of ze misschien ook een tandarts hadden in Bourbon, voor mijn kapotte tand vooraan, was het 2 de vraagje. Ik kreeg een nummer waar ik kon proberen, maar het was praktisch uitgesloten omdat er een lange wachtlijst was. Even pintje drinken op terras en toch maar even proberen. Of ik over een half uurtje al kon komen want er had net iemand afgebeld. Tanden poetsen in toilet van café en spurt te voet met rugzak naar de tandarts waar ik helemaal bezweet aankwam. Ik verontschuldigde mij in 100.talen, maar had wel propere tanden. Blijkbaar was het maken van de voorhand niet evident en ze twijfelde of dit 2 maanden zou houden, maar dat zie ik verder wel. Ik had ineens het gevoel dat alles terug klopte. Terug energie, veel praatjes en een gaaf gebit. Of dit de juiste beslissing was, ik weet het niet, maar het voelt wel goed. s Avonds lekker ontspannen pizza gaan eten en ik ontmoette een Nederlandse seminarist van 71 waar ik een hele avond mee praatte over geloof. Wat een verrijkende verrassende avond en tegelijkertijd verdriet over gemiste kansen. Waar liep ik het meeste tegenaan? De hitte, zeker wel,de eenzaamheid, de weg, de rugzak.....Heb ik wel genoeg geprobeerd? Heb ik er voldoende uitgehaald? Heb ik te snel opgegeven? Ik kom hier zeker terug, want het is een fantastische streek, maar niet meer alleen. Met mijn gave voortanden kan ik terug lachen naar de mensen, maar dat ligt misschien niet alleen aan de tanden.
24/7. Larochemillay - Issy l'eveque. 26,2km. Totaal 554,4 km
Goed uitgeslapen in een propere kamer, alleen. Het was nodig. Pas om 9.00 weg
Honger had ik niet en alles was stijf. Ik vertrok heel rustig en probeerde met kaart en GPS de gr 13 toch even terug te vinden. 4 km op die route gelopen, want dat kon ik zien op het kleine kaartje in het boekje, maar geen enkele aanwijzing te bespeuren. Ok, plan 2, zoals ik het me gisteren had voorgenomen. Ik gaf Issy leveque aan op GPS via stapwegen. Elk kruispunt zette ik mijn GSM op, zag welke afstand ik moest afleggen, telde dat bij op mijn horloge en vertrok. Zo kon ik ook batterijen sparen en zou ik het niet tegen komen als gisteren. Mijn enige doel voor de dag was, de weg niet verliezen, voldoende batterijen voor mijn GSM en niks erg tegenkomen. Daar ben ik dan ook in geslaagd. Genieten van het mooie landschap was er niet bij. Ik moest nog te veel bekomen van de vorige dag. Er waren ook geen grote hoogteverschillen, maar 300 m geklommen en gedaald. Al goed, want bij het dalen voelde ik mijn knie trekken. Het was een stille dag van binnen en van buiten en ik dacht alleen aan de weg en hoe ik de volgende periode zou aanpassen. De 26 km gingen goed vooruit en buiten een cola en koffie na 18 km ben ik niet gestopt. Aangekomen in Issy l'Eveque besefte ik pas dat ik de hele dag maar een kwart baguette op had en een stukje chocola. Honger had ik niet, dorst wel. Op 3 km van het dorp was alle drank op en ik heb op 3 boerderijen proberen aanbellen,maar kreeg telkens een meute blaffende honden achter mij aan en daar ben ik geen held in. Een lief oud vrouwtje opende de sint Jacobs gite van de pastorie. Netjes en 3 stapelbedden in een piepkleine kamer, maar ik was alleen, dus geen probleem. De vorige pelgrim was alweer een paar dagen geleden vertrokken. Volgens het vrouwtje kwamen er hoe langer hoe minder langs hier omdat de gr 13 niet goed aangegeven was. Dat had ik nog gehoord. Na het douchen ging ik toch even zitten in de kerk. Ik liet 10 minuten lang de rust binnen komen. Even naar de proxi in het dorp voor yoghurt en pruimen als laat middagmaal en ravioli voor het diner. Ik viel om 17.30 in slaap op bed. Te vroeg is ook niet goed, dus verplichtte ik mezelf om 2 km te voet te gaan naar de camping om iets te drinken. Grote 4 sterrencamping met alles erop en eraan, maar er stond bijna niemand. Alleen in het weekend had de camping wat te doen en jaar na jaar bleven de mensen weg, aldus een local die ik aansprak op het terras. Goed Frans kunnen heeft toch zijn voordelen, anders ben je toch veel geïsoleerder. Video chat met Yannick en Faya die haar nieuwe bed liet zien, en met Jo aan wie ik mijn plannen meedeelde. Morgen een hotelletje vastgelegd in Bourbon-Lancy. Daar probeer ik dezelfde dag, of als dat niet lukt met de volgende dag erbij, alles te regelen. Ik ga een grote en duidelijke kaart zoeken van een zo groot mogelijk gebied tussen Bourbon en Le-Puy-en-velay. Dan probeer ik mijn eigen route uit te stippelen, met een max van 30 km en niet te veel hoogteverschillen, niet over de cols van 1300m dus, dat houden mijn sleutelbenen niet uit met de rugzak. En toch ook over wat grotere stadjes, want ik wiL geen eten meezeulen voor 3 dagen. De route mag zelfs een paar dagen langer duren. Mentaal bereid ik me erop voor dat ik de volgende 14 dagen geen andere pelgrims zal tegen komen. Als dit plan voor 1 of andere reden niet kan, dan plan ik een busreis, of een andere verplaatsingswijze tot ik in Le Puy terug kan starten. Dat is alvast het plan, maar we zien wel wat morgen brengt. Gewoon gewoon, soms moet het echt niet meer zijn.
23/7. Athez - Larochemillay. 36,1 km. Totaal 528,08 km
Voor diegenen die geen miserie, gezaag of negativiteit willen lezen, slaan deze blog beter over, want dit was de slechtste dag van heel de camino tot dusver, met uitzondering van 2 dingen s avonds. Hier komt het klaaggezang.. En by the way, ik zet het er ineens vanavond op, dan kan ik het morgen na een nacht slaap niet meer vergoeilijken. Het begon al met de nacht. Met 16 in 1 ruimte. Voor goede slapers geen probleem, maar voor een slechte slaper als ikzelf . Dit zal nog wat aanpassing vragen. Alleen plastiek op de bedden, zelfs geen wegwerplakens, bij elke draai kraakte elk bed door de plastiek, een baby van 8 maanden die s nachts nog wakker werd, mensen die naar toilet gingen of snurkten, maar vooral ikzelf die wakker wilde zijn voor de wekker. Ik had iedereen wel verwittigd dat mijn wekker ging om 5.45 en dat ik heel stil zou zijn. Maar ik vond dat zo erg voor al die mensen en vooral voor dat gezin met kindjes dat ik absoluut de wekker wilde afzetten voor die rinkelde. Ik was natuurlijk netjes wakker om 5.45 voor de wekker, maar dus ook om 4,3,2,1 uur. Ik voelde me dan ook niet uitgerust. Superstil opgestaan en vertrokken en de kindjes sliepen verder.. Oef. Om 6.30 met een prachtige zon en een stevige klim van 200m op een uurtje vertrokken. Ik stond al in het zweet, maar Ca va nog. Toen merkte ik dat ik de verkeerde gr genomen had, nl de grand tour du Morvan en niet de gr 13. Gene stress, ik kon die nog een stukje volgen zag ik op kaart, tot de gr 13. Terug klimmen, maar nu naast een beeldschone ruisseau met watervalletjes en stroomversnellingen. Heel mooi, ware het niet dat de weg hoe langer hoe smaller werd, ik moest klauteren en ploeteren en vooral 5 keer rugzak aan en uit moest doen om op een rots te geraken of onder een boomstam te kunnen. Na 2 uur van dat getrek en gezwoeg merkte ik dat ik al 3,5 uur onderweg was voor nog geen 10 km. Met 35 voor de boeg kwam dat niet goed Op de kaart zag ik dat dit nog vrij lang zou aanhouden dus besliste ik om te bunkeren naar rechts boven, want daar zou de grote weg moeten liggen. Steil naar boven, vasthoudend aan bomen, op handen en voeten kruipend, rugzak voor me uitduwend, terug rollend en terug ploeterend kwam ik na een half uur boven, rugzak boven de vangrails en ik eronder. Ik ging plat op mijn rug liggen uitpuffen op de weg. Ondertussen 4.00 weg en nog steeds maar een goede 10 km. Ik nam de kaart erbij en besloot het asfalt te volgen en tempo te maken. 11 km aan een stuk met meer dan 5 km/u brachten de kilometers verder, maar het humeur omgekeerd evenredig. Mijn benen waren ook niet goed vandaag en de rugzak deed pijn in mijn rug, maar vooral op mijn sleutelbeen. Het was heel de tijd meer aanspannen op de heupen, en wanneer ik dat niet meer kon houden was het aanspannen op de schouders. Na 21 km eerste echte brake. Fruit, chocolade, brood, koeken, want deze ochtend had ik alleen koffie gedronken met een koekje. Ik nam de tijd om het parcours op de kaart grondig te bestuderen. Ik had er al 21 km en 400 m stijging opzitten en merkte dat de gr terug naar boven ging, naar 890 meter. Dit betekende een extra 400 m op een korte afstand en dan terug intens zakken. Dan voelde ik al alpennormen, alleen zat ik hier wel met 35 km afstand bovenop. Dat zag ik niet zitten. Slechte benen, fysiek noch mentaal ok, ik zou dat niet halen, dus besloot een andere weg te nemen met de GPS van mijn telefoon. Natuurlijk heel de tijd op asfalt. Dat was wel balen. Na 2 km gebeurde het onvermijdelijke, ik viel over mijn eigen voeten, zomaar zonder meer, op het asfalt midden op de weg. Ik duwde mijn rugzak naar de kant, hinkelde naar een bank en bekeek het slachtveld. Handen geschaafd, elleboog geschaafd, telefoon bescherming kapot,maar vooral een geschalodderfe knie, lees witte stukken, los vel en bloed dat naar beneden droop. Eerst bekomen van de val, dan goed schreien met alle emoties van heel de dag en dan even bedenken wat te doen. Behoefte om iemand te horen. Jens,Yannick, Jo de beste keuze voor mij maar bij niemand zekerheid of ze konden bellen. Even op de familiewhatsapp .offday en foto van mijn knie. Ze belden alle 3 bijna tegelijkertijd. Het horen van mijn kids en Jo was meteen het eerste positieve van de dag. Ik kreeg de nodige raad , peptalk en van de 2 zonen de boodschap dat ik niet mocht opgeven. Knie beetje verzorgd en terug op weg. De eerste 5 km lukte het effectief beter. Ik had me toch terug een beetje herpakt. Maar een dag vol miserie kan niet eindigen met niet nog meer miserie. Door al het bellen met het thuisfront en het gebruik van GPS ging mijn batterij er snel vandoor. Op 5 procent gebruikte ik mijn extra powerbank want ik liep nu volledig op GPS. Ondertussen was de plakker op mijn knie gelost door het zweten en liepen er mooie straaltjes bloed naar beneden,maar niets aan te doen, gewoon verder gaan en niet meer denken. Want ondanks alle mankementen bleef het cardiovasculair wel gaan. Ik keek op de GSM en zag dat het nog een half uur was. Nog 1 verwijzing naar een veld, en dan alles dood. Ik liep door het veld, veld helemaal rond, maar niks, geen weg, nada. Ik nam de kaart erbij, maar kon niet terugvinden waar ik was. Dan ben ik uiteindelijk 3 km terug gelopen naar een huis om de weg te vragen. Nog 5 km langs de weg aldus de boer. en naar boven. Ondertussen had ik er al 500 m hoogte en 36 km met kapotte knie opzitten. Al snikkend zette ik de laatste trek in tot er een auto stopte met 2 Nederlandse dames die me vroegen of alles ok was met mij. Natuurlijk mocht ik mee en zetten ze me netjes voor de deur van de gite af. Dat was dus het tweede positieve van de dag. Er hing een papiertje aan de deur dat ik moest bellen zodat iemand kon komen met de sleutel. Dat betekende terug rugzak aan en bellen bij mensen om mijn GSM 5 minuten te mogen opladen. Een lieve meneer belde voor mij. De gite viel goed mee. Kamer van 3 maar ik lag hier alleen. Volgens de mevrouw komen hier weinig pelgrims voor Compostella omdat de gr 13 niet zo goed onderhouden is en door de zwaarte van de weg. Allee nu. Toen ik na het douchen in de spiegel keek zag ik 2 verdikkingen ter hoogte van mijn sleutelbeen, allebei blauw.de rugzak speelt me dus blijkbaar nog meer parten dan ik dacht. Dit is de eerste dag dat ik denk aan opgeven, dat ik er niet voor weggelegd ben. Dagen zoals vandaag kan ik mentaal niet aan. Daar ben ik niet sterk genoeg voor. Lang gebeld met Jens die oppert dat ik uit de Morvan en centraal massief ga en, terug naar Vezelay of rechtstreeks naar me Puy en Velay en daar mijn tocht voortzet, en dat opgeven geen optie is. Ik weet het niet, zoals het nu voelt, met ondertussen een dikke knie die ik niet meer kan bewegen en mentaal zwak, zie ik het allemaal niet meer zitten. Ik zal er een nachtje over slapen. Misschien is Compostella niet voor mij weggelegd.
Lekker geslapen, uitgebreid ontbijt en dan naar de mobilhome. Ik had ook vandaag alle tijd want Glenn zou me verder afzetten.Maar dan.. problemen. Blijkbaar was er een grote rommelmarkt in het dorp waar wij niks van wisten en wat ze in het hotel ook niet gezegd hadden. De mobilhome kon niet weg want er stond een groot kraam met breekbare prullaria voor. Een uurtje links en rechts onderhandeld en met onze fysieke hulp, alsook 20 euro wilden ze hun kraam even verzetten. Dat kostte welgeteld 5 minuten. Enfin,ik werd afgezet in Anost om van daaruit verder te gaan voor nog geen 8 km. Even een moeilijk afscheid. Enerzijds omdat het zo gezellig was geweest, maar anderzijds ook omdat ik wist dat er vanaf morgen alleen maar zware stukken zouden komen en ook omdat het bezoek van België nu achter de rug was. Jo, Jens, Pat, Ciel, Glenn, Annelies, Ferre, ik heb er allemaal zo van genoten en het genot ook helemaal toegelaten. Maar nu is het tijd om alleen weer verder te gaan. Ik wist ondertussen ook al wel dat stappen me instant gelukkig maakt, alsof ik telkens een gelukspil inneem, die alleen een beetje minder werkt tijdens het stijgen. De wijze woorden van mijn broer waren direct al van toepassing in de gemeenteherberg van Athez. Was even terug aanpassen. Douchen, mezelf installeren, blog bijschrijven en dan ineens verscheen daar een gezin met ezel,baby, 2 kinderen die onderweg waren naar Assisi. Je moet het maar doen. De gite liep goed vol met Fransen,maar er was zeer weinig contact. Allemaal onderweg naar Assisi. Ik had hier geen lekker gevoel. Toch had ik op het einde van de avond nog een aangenaam gesprek met een Parisienne.Op tijd gaan slapen, want morgen wilde ik om 6.00 vertrekken, want er stond 35 km op het programma. ‘’’’Al wandelend in een bos is het stil, tussen mensen soms eenzaam. ‘’’’
‘
21/7. Dun-les-Places - Gouloux. 12,2km. Totaal. 484,16 km
Lekker geslapen en heerlijk ontbijt en rustig terug onderweg. Vandaag moest ik niet zoveel kilometers doen want Glenn en Annelies zouden me oppikken wanneer ze er waren. In de bossen was ik er weer in geslaagd om na 3 km terug op dezelfde plaats uit te komen en daarna nog eens terug de weg te verliezen. Vandaag betekende dat echter geen stress omdat de kilometers toch maar heel beperkt waren. Na 12 km werd ik al opgepikt. Zeer verwarmend weerzien met onze Glenn, Annelies en Ferre. En dan, toerist in het kwadraat. Aan het lac des settons lunchke met rosé, daarna waterfietsen met 4 op het meer, iets gaan drinken en even verder rijden naar een heel leuk hotel. Beste eten van de voorbije 21 dagen, echt culinair. We namen 3 verschillende voor-hoofd-en nagerechten en konden zo van alles proeven. Het was echt allemaal even mooi gepresenteerd en even lekker. Dit was meer dan geslaagd. Gezellig om zo op lokatie te kunnen bijbabbelen. Glenn sliep samen met Ferre en ik deelde de kamer met Annelies. Supersonische douche en alles erop en eraan. Ik genoot met volle teugen, want wist ook wel dat de zware Morvan er nog aan moest komen. Bedankt lieve Annelies en top broer voor deze fantastische brake en pure verwennerij. Het is maar door de moeilijke momenten dat je zo kunt genieten van al wat je tegen komt .aldus Glenn Dierck.
20/7. Foissy sur Vezelay. - Dun -Les-places. 23,5 km. Totaal 471,92km
Wat een heerlijke nacht geslapen en wakker geworden met het getik van regen op de tent. Lang geleden dat ik dat nog gehoord heb. Het was ook de enige regen van de dag, want om 8.30 was het alweer droog. Na een lekker ontbijt zette Pat ons, Ciel en mezelf, af in Foissy sur Vezelay, een beetje verder dan de route. Vandaag de eerste dag van de Morvan. Ik was benieuwd. Prachtige bosrijke streek met heel veel meren en vooral loofbomen. Maar ook een streek waar we wandelden op oud Romeinse heirbanen, tussen mooie, doch verlaten dorpjes, met enorme vergezichten. Tevens een streek met grote heuvels, wat het mooi, maar tegelijkertijd ook zwaar maakte. 600m klimmen en 550 dalen en niks plat. Dus best wel pittig. De Morvan heeft wel wat weg van de Ardennen, alleen groter, meer loofbomen en ongerepter. De rugzak was zeker een kg zwaarder door het nieuwe proviand, en dat voelde ik. Amai, en Ciel, ongetraind zon afstand en vooral zoveel hoogteverschillen, chapeau. Onderweg zagen we een bijzonder koppel met een hele constructie boven hun hoofd van een paraplu, die ze zelf niet moesten dragen.maar die beschermde tegen zon en regen. Misschien wel handig, maar het zag er niet uit en werkte op onze lachspieren, net Japanse geishas. Al goed dat we voor deze fysiek zware dag onze persoonlijke taxichauffeur hadden. 3 km voor Martigny leglise, aan een mooi meer waar kinderen vanaf de brug insprongen, belden we naar Pat om ons hier al op te halen. Het betekende immers 3 km naar boven via een col van 6 procent. Na 600 m stijgen en op het einde van de wandeling vonden we het geen noodzaak meer om dat er nog bij te doen. Er zouden nog genoeg kilometers volgen. We waren Pat dan ook ontzettend dankbaar dat hij ons kwam halen, we boven een biertje konden drinken en we vervolgens konden rijden naar Dun-les-Places, waar mijn hotelletje was. Zeer gezellig, wel wat aan de dure kant. Een zeer lekkere, volumineuze maaltijd op een fijn terras dat weer uitkeek op de Cure. Ik besefte maar weer eens hoe fijn het is om goede vrienden te hebben. Bedankt Pat en Ciel voior deze 3 fijne dagen. Ps s Morgens was een stukje van mijn voorste tand gebroken. Ik zal proberen om ergens op mijn weg een tandarts te vinden. Waarom te veel kilometers doen wanneer het ook anders kan.
Zalige nacht, lekker koel onder een gezellig donsdeken en nette lakens. Pas opstaan om 8.15. Pat die naar de bakker ging en heerlijk lang ontbijten en lekker niks doen. Blote voeten, stoeltje, schaduw en even NIET stappen. Gewoon voor schande, maar MET de AUTO naar Vezelay voor mijn stempel en ik voel zelfs geen schaamte om dat te zeggen. Ik heb dat dubbel en dik verdiend en geniet vandaag als een toerist. Vezelay was druk, maar pittoresk en met een prachtige basiliek. Zeer mooi gerestaureerd en de witte stenen gaven een extra dimensie. Samen met Ciel lekker kuieren, geld afhalen, frisdrankje drinken. Kwam ik ineens Gilles terug tegen, nog steeds met dezelfde slechte rugzak. Hij had er gisteren 36 km opzitten en nam vandaag ook een rustdag.s middag heerlijk lunchen in de schaduw en dan op een stoeltje mijn blog aanvullen. Het zoeken van een slaapplaats in de Morvan was blijkbaar niet zo eenvoudig. Wel 10 telefoontjes, gestopt, volzet, niet opnemen .Uiteindelijk s avonds dan toch nog een duurdere plaats gevonden, te ver, maar . Morgen gaat Ciel mee stappen en Pat komt haar halen dus auto...Hij zet ons ook iets verder af. Enfin,toch misschien even geen echte pelgrim maar ik geniet nu toch ook wel hard van de verwennerij en het vakantiegevoel. Deze namiddag gezellig gaan winkelen met Ciel in Avallon en een nieuwe t-shirt gekocht, want het opsturen van de andere kwam blijkbaar niet in orde. Daarna lekker aperitief en vleesje op de bbq met rijstsla. Komt daar ineens het mannetje van de camping met mijn t-shirt. De post had die afgegeven bij de Mairie, en het mannetje was die daar gaan halen. Super gezellig daggetje met de vrienden, echt verwend, T-stuk shirt terug en slaapplaats gevonden. Zo zie je maar dat alles in orde komt ..Jo Sas.
18/7. Bessy sur cure. - Asquins. 22,5 km. Totaal 448,3 km
Na een weeral vreselijk slechte nacht, met zn drieën terug op pad. Even 2,2 km sterk klimmen en dalen tot we aankwamen in Arcy-sur-cure, waar we konden ontbijten. Zeer mooie omgeving. Koele bossen met veel hoogteverschillen, uitgestrekte weilanden, gezellige dorpjes. Na 13 km bereikte Yvonne haar slaapplaats en namen we afscheid. Ook Michel bleef daar nog even lunchen en zelf besloot ik in tempo door te trekken, want in Asquin , vlakbij Vezelay, zou ik mijn vrienden Pat en Ciel ontmoeten op een camping. Terug alleen stappen, altijd even wennen,maar met zon mooi parcours vormde wennen geen probleem. Vanuit het niets doemde in de verte plots de basiliek van Vezelay op boven de velden. Wat een imposant en vooral ook een innemend gelukzalig moment. Ik begreep wat Jens voelde toen hij dit vorig jaar ook meemaakte. Ik nam mijn GSM, zocht youtube op, voor de eerste keer gedurende heel de reis, en luisterde naar . Quand la montagne est belle en naar une belle histoire. Ik heb gewoon kei hard meegezongen in een prachtig landschap met zicht op Vezelay. Wat een fijn weerzien met Pat en Ciel. En wat ben ik goed verwend. Een eigen tentje met rifugio, allerlei producties voor de douche, en blijkbaarheb ik 2 uur lang gerateld om al mijn wedervaren te vertellen. Mij deed het in ieder geval deugd. Lekkere douche, lange aperitief en vooreerst een flesje cava. Jammie. Ineens verscheen de Luikse pelgrim Michel in de camping. Hij was toch nog doorgestapt en Pat en Ciel nodigden hem uit om te komen eten. Gezellig gekletst. Lekker gegeten. Wat was dit een fijne avond en een leuk weerzien met Pat en Ciel.Ik was helemaal gelukkig. Cest un beau romance, et une belle historie, Cest un beau romance daujourdhui .
17/7. Saint-cyr-sur -Colons. - Bessy-sur-Cure. 19,2 km. Totaal 425,8km
Wat een heerlijke dag. Deze ochtend samen ontbijt met Yvonne en Michel. Even naar de bakker en voor de verandering samen op weg met andere pelgrims. Een heel rustig tempo, maar we moesten ook niet zoveel km doen. De temperatuur was zalig. Zon, veel wind en heel goed te verdragen voor de verandering. Met Yvonne als gids, want de weg staat op haar GSM, leuke babbels, veel lachen, vloog de tijd. Zelfs een cafeetje voor een koffie onderweg. In een dorp kochten we verse groenten en pasta om samen te koken in een herberg vanavond. Een fantastische plek deze middag om te eten op een bankje aan de rivier, de cure. Heerlijke baguette met komkommer, en hoe kan het anders, sardines. Samen met Yvonne op een stuk hout IN het water, gezicht in de zon. voeten lekker koud en beseffend dat je momenten als deze moet koesteren. Michel wist ons vanalles te vertellen over vogels die hij hoorde en ik luisterde voor de eerste keer naar het getjilp van een cigale, dus het woordenboek online kwam goed van pas. De tijd vloog. De gite was een ander verhaal. De mevrouw die opende was enorm onvriendelijk, stuurs, slecht gezind en de prijzen waren opgeslagen door de schuld van de vuile pelgrims. Enfin,we lieten dit niet aan ons hart komen en gingen zwemmen in een plan deau. Ik waande me in Maboge, alleen was het water wel wat helderder. Heerlijk koele verfrissing. In dit dorp was weeral niets van winkels of een cafeetje en in de gite was ook niks aanwezig om goed te kunnen koken. Ik dacht aan mijn 2 zonen, trok mijn stoute schoenen aan en ging bij de buren een stukje boter vragen en of ze par hasard ook een flesje witte wijn hadden die ik kon kopen. De meneer was direct bereid, zijn vrouw was andere koek. Maar ja hoor, de boter kreeg ik en de witte wijn werd gekocht voor 8.00 euro en smaakte ons alle 3 heel goed. Het avondmaal bestond uit pasta met een lekkere ratatouille met minute soep en zout van Michel voor de smaak en achteraf alle koekjes bijeen gelegd voor de koffie. Wat een heerlijke ontspannen dag en avond. Morgen gaat ieder terug zijn eigen weg en ik kan terug denken aan een fijne ontmoeting. Hoe dwarser de mensen, hoe meer je moet terugslaan met vriendelijkheid.
16/7. Roffey - Saint -Cyr-les-Colons. 34,1km. Totaal 406,6km
Het stapgedeelte samengevat, 34 km bij 34 graden en gezien de recht/evenredigheid weet je dan genoeg.
Deze ochtend om 7.15 onderweg. Gewoon zalig. Goede stapbenen, prima temperatuur, afwisselend landschap. Sowieso heuvelachtiger dan de voorbije dagen, dus ook meer hoogtemeters. De champagne voorbij en nu in de Bourgogne en meer in het bijzonder in de streek van de Chablis. Dat zag je aan de enorme hoeveelheden wijnranken, waar trouwens nooit insecten zitten in de buurt, want die zijn allemaal plat gespoten. Je ruikt dat ook gewoon. Velden, wijngaarden, heuvelland, kleine dorpjes, kapelletjes , alles wisselde elkaar prachtig af. Van 7.15 tot half 1 mooi gestapt, niets mankerend, mooi tempo en vooral genietend. Aankomst in Chablis, inkopen gedaan, veel sardines met dank aan Mathieu, en dan een plaatsje zoeken in de schaduw want het werd al behoorlijk warm. Al mijn water was al op, de volledige 2,5 liter, dus bijvullen. Na een rustpauze van een uurtje moest ik snel terug vertrekken want in de verte werd het donker en de ï phone gaf onweeralarm. Ik had er al 21 km opzitten, en met de nodige hoogteverschillen, maar alles heel vlot, maar dan kwamen die 13 volgende er al aan. De temperatuur steeg tot 32 graden in de schaduw. Wat was dat, nooit meegemaakt. Een beklimming tussen wijnranken, dus geen schaduw, het leek alsof ik rondjes liep in een sauna. Waar ik voorheen al last had van de hitte, was dit onhoudbaar en ik vluchtte van schaduwplek naar schaduwplek, had het te heet om altijd naar de kaart te kijken en dronk mijn 2de 2,5 liter op. Heel de dag niet geplast na 5 liter, maar alles was kletsnat van het zweet. La chaleur bestiale, la chaleur etoufante, l'ete a mars. Dat waren de enige dingen die nog in me opkwamen. Het laatste stuk liep ik langs de weg, daardoor bleef ik onder de 35 km en de velden toonden me nog heter. Fysiek lukte het wel,alleen de hitte speelde me parten. De b en b was op zn minst speciaal en werd gerund door een nog specialere dame. Aanvankelijk streng en raar maar toch ineens zaten we op een terras in haar tuin, 3 pelgrims, Ivonne een Nederlandse die de chemin doet in etappes en coach is, Michel Luikse muzikant op rust die tot augustus stapt en ikzelf. Voorts was er nog een koppel met 3 kinderen.Wat een gezellige sfeer om zo samen aperitief te krijgen. Top. De 3 pelgrims mochten buiten eten. En wat smaakte het heerlijk. Lekkere maaltijd, zeer fijn gezelschap, veel plezier, veel gelachen, veel gebabbeld. Echt een top avond.
Jai bien mange, jai bien bu, jai
la peau du ventre bien tendue. Merci petit Jesus.
Wat een heerlijke nacht in een koele, ruime kamer. Goed slapen, dat werd tijd. Het ontbijt werd terug buiten geserveerd, zeer vriendelijk maar niet echt toegankelijk. Misschien was dat niet zo slecht in deze fase van terug wat op jezelf geworpen te worden. 6 km een lange geasfalteerde weg door een bos. Stokken in de hand vandaar dat een etend hert me niet hoorde aankomen. Ik bleef stokstijf staan en het hert lag op 20 m afstand van de kant van de weg. Ineens hoorde het mij. Het sprong recht en bleef me recht in de ogen kijken. Dat duurde zeker 10 seconden en toen sprong het weg, het struikgewas in. Leuke ervaring. Ik kreeg al vlug in de gaten dat ik me misrekend had. De gite waar ik had geslapen was 5 km dichter bij het volgende dorp. Dit kwam omdat de gite 4 km van de route afweek, maar bij vertrek zette ik de GPS op zodat ik dezelfde weg niet terug moest nemen en werd ik ineens naar een andere richting geleid. Dat maakt dat een korte dagtocht van 22 km gepland, ineens 17km werd. Ik vond dat niet zo erg want morgen stonden er weer meer dan 30 op het programma. Een lange rustpauze op een weide was daarvan het gevolg. Plots werd mijn rust verstoord omdat iemand achter me naderde. Met een gil sprong ik recht. Dus toch nog steeds wat stress. Het was een oudere man met het gele boekje, dus pelgrim. Na de 2 Nederlanders nog eens een pelgrim. Hij zei me dat ik niet te lang mocht blijven zitten omdat het ging onweren. Blijkt dat we beiden naar dezelfde gite gingen. Gilles Is Fransman, op weg naar Compostella, 72 jaar, met een slechte rugzak die veel te zwaar is. Technische en praktische uitwisselingen tijdens het stappen naar de gite. Beiden waren we het eens over het feit dat de wegen vaak slecht aangegeven waren en beiden al veel verkeerd gelopen. Hij had zelfs een paar dagen geleden 2 Nederlandse pelgrims ontmoet die zoveel verloren gelopen waren, schrik hadden gekregen in het bos, en terug naar huis keerden. Tja, ieder zijn keuze, maar je moet dat er gewoon mee incalculeren. Hoort er nu eenmaal bij en is geen ramp. Leuke b en b met gezellige dame. We kregen 2 kamers naast elkaar en een gemeenschappelijke badkamer/ toilet. Alleen moet ik wel door de kamer van Gilles om daar te geraken. Toen Gilles nog even naar een kerk ging kijken kon ik mijn kleren wassen en rustig douchen. Er stonden wel 50 staaltjes voor van alles en nog wat. Heb er goed gebruik van gemaakt, soignage totale, en van genoten. Super gezellige babbelavond buiten op het terras met een quiche gemaakt door Martine. Misschien komen we elkaar nog tegen. Ik vertrek morgen al om 7.00 want heb een lang parcours voor de boeg.
‘’’’’Een pelgrimstocht is niet voor macho’s, zij kunnen dat niet aan.’’’’
14/7. Troyes/Troyes.0km. Eaux-puisseaux. - Mezieres. 17,5 km. Totaal. 356,30km.
Wat een vreselijk hete nacht. Veel te warm om te slapen, dus alle 3 op tijd op en veel inpakken en wisselen van bagage. Daar is mijn t shirt verzeild geraakt bij de was van Jo en moet ik nu een oplossing vinden voor s avonds, want winkels zijn hier niet. Uitgebreid ontbijt en dan Troyes verkennen met zn 3.Ook overdag is dit een prachtige stad met een heel pittoresk oud stadsgedeelte, een echte aanrader. Ik liep er maar wat verloren bij. Het leek allemaal uitstel van executie. Jens trakteerde nog op een koffie en een gezellig laatste middagmaal. Ze zouden vertrekken tegen 14.00. Ondertussen had ik al beslist om niet in Troyes te blijven. In een grote stad alleen voel je pas echte eenzaamheid en trouwens stappen is de beste remedie tegen verdriet. Omdat Troyes normaal gezien rustdag was en ik niks vond op een afstand van minder dan 20 km hebben Jo en Jens me 25 km verder afgezet met de auto zodat ik 18 km kon stappen vanaf 14.00. Wat was dit afscheid hard. Ik wist ineens niet meer waarom ik eigenlijk naar Compostella ging. Ik kon even goed mee naar huis. Ik vervloekte mezelf voor mijn keuze. Maar na eens goed uit te huilen de eerste km nam ik de moed terug op, concentreerde me op de weg en zag ik af van de zon. Ik stapte erg snel omdat deze dag toch een off day was en ik dat er beter uit kon stappen. Dat hielp wel. Vanavond kwam ik aan in een reuze groot herenhuis, 4 km van de route , midden in een bos met een heerlijk grote koele kamer. De vrouw des huizes kookte vegetarisch voor mij en ik zat op een wondermooie plek voor het huis. Alles was perfect, maar alleen eten, hoe mooi de plek en hoe lekker de maaltijd ook was kon me niet bekoren. Ik probeerde echt wel te genieten, maar forceren kun je dat toch niet, dus gewoon een beetje laten. Het was een dag van missen van Jo, van afscheid, van dankbaarheid voor onze Jens, die maar even 5 uur heen en terug reed om Jo te komen halen, me overstelpte met goede raad en trakteerde op een gezellige maaltijd, en dat allemaal maakte dat teruggeworpen worden op jezelf even aankomt. Morgen een nieuwe dag en met goede moed weer op.
Raad krijgen van je kinderen, een goed teken .
