13/7 Mery-sur-Seine - Troyes. 30 km. Totaal 338,7 km
Wat een vreselijke nacht. Danig lieve broeders, maar dat kon niet gezegd worden van het bed waarin we sliepen. Ik weet dat je als pelgrim gewoon dankbaar moet zijn, maar hier was slapen echt wel moeilijk. Enfin,toch om 6.15 op want het ochtendgebed begon om 7.00. Bij het ontbijt nog intensieve gesprekken zodat we tegen 8.00 goed op pad waren. Het was een prachtige weg langs le canal de haute Seine. Een kanaal vol waterlelies en libellen, zonder hoogteverschillen , wel lang, nl 30 km, maar nog met zn 2,dus helemaal ok. Eenmaal in Troyes onvoorstelbaar heet. De thermometer van de apotheker wees 42 graden in de zon en dat laatste uur mochten we daar ook ten volle van genieten. Ons hotelletje was nog niet open bij aankomst, dus even een cafeetje induiken waar ik 1 biertje dronk en Jo wel 3 ad fundum. Ofwel had de cafébazin medelijden met ons omdat we er oververhit uitzagen, ofwel dacht ze een goede klant aan Jo te hebben, in ieder geval kregen we spontaan een stuk chocola. Even verfrissen in een bloedhete kamer en dan te voet, hoe kan het anders, naar Troyes voor onze laatste avond met zn 2. Wat een prachtig oud stadsgedeelte, met leuke kleine steegjes, oude huizen en een gezellige sfeer. Jo trakteerde op een heerlijk koel glaasje champagne en een lekker etentje. Hier moesten we kiezen wie naar de voorbijgangers mocht kijken en wie naar de andere en kreeg ik de lieve uitspraak .. Jij mag naar de wereld kijken, voor mij is het voldoende dat ik naar jou mag zien.en hiermee sluiten we zon mooie, zware, intense week af met stappen, ondernemen en samen dingen meemaken, zoals we dat vaak hebben tijdens onze vakanties. Toen Jens aankwam om hier te overnachten en morgen Jo naar huis te brengen kwam het afscheid voor 3 maanden wel heel dichtbij
Vooreerst bekroop me de twijfel. Waar ik voorheen de zekerheid had dat me dit wel zou lukken, voelde ik voor de eerste keer een mentale druk. Schrik van de eenzaamheid, het telkens weer zoeken naar overnachtingsplaatsen, het verloren lopen, de hitte, de lengte van de tocht. Veel twijfels, veel onzekerheden. Maar deze mooie, intense week pakken ze me toch niet meer af.
.Beter een zwaar afscheid van iets dat goed was dan blij zijn dat het gedaan is
Wat een heerlijk opstaan met de geur van een kopje koffie, verse croissants, chocolade broodjes en een omelet , allemaal geprepareerd door Jo. Wat een schat. Zeer laat vertrokken, half 10, want vandaag was het een gemakkelijke dag, 25 km en vrij plat. Buiten het feit van verschrikkelijk veel dazen die ons constant aanvielen, was dit ook echt het geval. We liepen heel lang naast een oude spoorwegbedding en eindigden via een leuk weggetje naast het kanaal van de haute Seine. Wat is 35km een ontzettend groot verschil met 25km. Ik voelde dat dit laatste toch meer mijn ding was, want had van niks last voor de verandering. In Merie -sur-Seine logeerden we bij 2 oudere broeders Marianisten. We namen deel aan de vespers om 19.00 en aten dan samen met grote en kleine André, want dit was hun beider naam. Grote André, de jongste en 71 jaar had voor ons gekookt. Hutsepot, wel lekker en naar eigen zeggen het enige dat hij klaar kon maken. We praatten over onderwijs, want de 2 Andrés hadden heel hun leven met onderwijs te maken gehad. De Marianisten is of was dan ook een broederorde die vooral gericht was op onderwijs. De kleine André wilde perse dat ik zou raden hoe oud hij was. Hij had de gezegende leeftijd van 88 en nog steeds pretlichtjes in zijn ogen. Dat we de petit grevisse niet kenden vond hij hilarisch en prompt haalde hij het dikke boek over Franse grammaire tevoorschijn. Natuurlijk ging de voetbal ook over de tong en gaven ze toe dat de Belgen veel beter voetbalden. Verstandige broeders. Tevens waren ze zeer open over hun intrede vroeger. Fijne gesprekken met fijne mensen. Na de goede raad van grote André om niet meer naar de nachtclubs van Marie-sur-Seine te gaan, waar nota bene nog geen café is, gingen we mooi op tijd slapen, want morgen om 7.00 worden we gepakt en gezakt verwacht voor het ochtendgebed.
Met het einde in zicht geraak je nog meer op elkaar gericht.
Tijdens het ontbijt al meteen geconfronteerd met ons verlies. Oei,het zal dubbel zwaar stappen zijn vandaag, want nu moeten jullie het verlies van de belgen meedragen. Krant onder onze neus met le cocq ipv manneke pis ..maar we kregen 2 lions mee als troost. Toch wel lief. Daarenboven wees hij ons een kortere weg met een winst van 2 km, ook al betekende dat een grotere weg. De 37 km van gisteren voelde nog niet helemaal verteerd, ook al waren alle pijntjes verdwenen. Een mooie dag met schitterend weer, ideale temperatuur en zeer mooi afwisselend landschap. Uitgestrekte graanvelden, bossen, wijngaarden, pittoreske dorpen wisselden elkaar af en we liepen niet vaak verkeerd want we raadpleegden snel de GPS. Na 20 km voelde ik toch terug knagende pijn in mijn onderrug, maar het was uit te houden omdat we niet boven de 30 km gingen. En wat een fantastische plek weeral om aan te komen. Ik weet alvast dat ik in de eerste plaats naar particulieren zal bellen. Aan de telefoon had de man al gezegd dat we gewoon binnen konden, we ons mochten installeren, we alles uit de ijskast mochten nemen en hij later ging langskomen. Dit was gewoon een fantastisch huis, met volle koelkast met eten voor s avonds en 's ochtends,smarttv, prachtige bovenkamer, alles erop en eraan. Eerst een heerlijk koud biertje, even aankomen en dan kwam Gerald aan. Gerald is een Nederlander die hier samen met zijn vrouw een huis gekocht heeft wanneer ze op pensioen waren. Dit 2de huisje was een opportuniteit om de vrienden en familie van Nederland te ontvangen. Wanneer de mensen uit Nederland meer wegbleven groeide het idee van een pelgrimshuis. Vanwege de gezondheid van zijn vrouw was Compostella niet voor hen weggelegd, maar door hun tweede huis open te stellen voor pelgrims maken zij ook deel uit van de tocht. De vrijwillige bijdrage die pelgrims in een potje steken gaat, na aftrek van hun kosten van eten en drinken naar een hondenasiel in Epernay. Na elke 3 of 4 bezoeken van pelgrims, openen ze het potje en sturen ze een bedrag naar het asiel met vermelding dat dit komt van de pelgrims. Wij zitten hier in volle vertrouwen, in een huis waar alles aanwezig is en je alles mag en kan gebruiken,met volle ijskast en gevulde kasten en waar je neemt wat je nodig hebt. Met veel plezier een mooie bijdrage voor het hondenasiel en tegelijkertijd met verbazing over de opzet en het vertrouwen, maar vooral ook met dankbaarheid dat dit op onze weg kwam. Dit was letterlijk en figuurlijk thuiskomen.
De echte Compostela kom je tegen bij de mensen.
Wat een ontzettend warme nacht. In die hitte kon je gewoon niet slapen, maar soit, om half 7 op want we hadden een grote afstand voor de boeg. Al goed dat het niet zo warm was. Wolken en zon en een prima 22 graden. De landschappen heel mooi en afwisselend. Kleine dorpjes, wijnranken, graanvelden, bos, vergezichten enz. Deze middag onderweg een leuke combinatie gegeten van stokbrood met een blik sardines, komkommer en radijsjes. Voedzaam, hartig en vullend. Op een moment was alle water op en toen Jo aan een meneer vroeg om bij te vullen kregen we gewoon een koude fles evian uit zijn Ijskast. Zomaar, omdat we dorstige pelgrims waren. Jammer wel dat de weg niet zo goed aangegeven was, of zaten de aanduidingen tussen het struikgewas. In ieder geval moesten we vaak de GPS bij de hand nemen en zijn we natuurlijk een paar keer verkeerd gelopen. Dat maakt dat het een hele lange dag werd. Op een gegeven moment begon alles te verstijven en stap je verder op automatische piloot
Op dat moment verlies je ook souplesse. Ik deed 1 misstap en ik voelde direct een scheut in mijn onderrug. Vanaf 33 km begon alles te verstijven en zeer te doen, onderrug, scheenbeen, voeten, linkerknie, liezen, schouders en bovenarmen. Vanaf 35 km werd het zo erg dat ik alleen nog maar kleine pasjes kon nemen en scheef en voorovergebogen liep om de rugpijn op te vangen. 37 km in combinatie met 500 m hoogteverschil is op dit moment nog over de grens voor mij. Jo was minder moe dan gisteren, en wilde de laatste km zelfs mijn rugzak dragen. Op een gegeven moment wil je gewoon zelf met rugzak en al blijven stappen, met verstand op nul. Enfin, heerlijk gedoucht, om 19.00 gegeten in restaurant, want tv op de kamer en om 20.00 DE MATCH. Zo blij dat we die dag samen konden doormaken.
‘’’’ temperatuur en stapafstand zijn recht evenredig. Tussen 15 en 20 km/gr zalig, comfortzone/ 20-25 km/gr best aangenaam / 25-30 km/gr vermoeiend / 30 - 35 km/gr zwaar / 35 - 40 km/gr moordend ‘’’’
9/7. Rilly-en-Montagne - Epernay. 26,2 km. Totaal 216,4 km
Dag 3 voor Jo, dag 9 voor mij en al direct veel verkeerd gelopen. Dit keer was het geen eigen fout, maar de aanwijzingen waren zeer beperkt en vaak niet te vinden. Fijn om weer in de bossen te lopen, lekker koel. En wat een prachtig zicht op Epernay met al zijn wijnranken. De buitensteden zijn erg mooi, gezellig en rijkelijk en aan elke paar deuren staat 1 of andere champagne naam, proeverijen, verkoopplaatsen. Maar we lieten dit aan ons voorbij gaan, want de kilometers moesten nog gelopen worden. Wanneer de particulieren een ander nummer hebben, de b en bs niet bereikbaar , het bureau van tourisme vraagt of je op internet zelf kunt zoeken en de pastoor niet goed beseft wie hij aan de lijn heeft, dan is booking.com toch de ultieme redding en vonden we nog een klein hotelletje. Ik kon merken dat het de 3 de dag was van Jo. Nooit gedacht, maar mijne sterke Jo was zelfs moe en voelde zijn voeten. Blij dat ik het eens een keer niet was. s Avonds super gezellig gaan eten in epernay, want morgen mega dag van denk ik, 35 km. PS. In deze champagne streek met mooie druivenranken wilde ik niemand het verhaal van onze was besparen. Elke dag wordt die mooi in de douche gelegd. Je zeept jezelf, je haren en je kleren in met dezelfde zeep of douchegel of shampoo. Vervolgens denk je aan de druiven trap je met je voeten op de was. Wanneer je met zn 2 bent herhaalt de andere dit ritueel. Zo is je was stof-en reukvrij en draag je de volgende dag kleren die heerlijk ruiken naar jezelf.
Besluit van de dag van Jo: Als gepensioneerde leef je vandaag en niet morgen.
Wat een zalige nacht. Was het door de airco of het gezellig met z’n 2… in ieder geval voor de eerste keer goed geslapen. Na het ontbijt dat Thierry voor ons klaarmaakte vroegen we wat onze schuld was. Ö, maïs les pelerins donnent ce qu’on veut. Wij hadden geen idee dus vroegen we wat de normale gang van zaken was,. 18.00 euro. 36 .00 voor ons 2 vonden wij schaamtelijk weinig voor alle zorgen, nette kamer proper lakens, gebruik douche met producten, welkomstdrank, aperitief, eten, dank, ontbijt, en gaven 50 euro, wat we zelf nog te weinig vonden. Thierry voelde zich bijna beledigd en wilde niet meer ontvangen dan 20.00 euro voor ons BEIDEN, want wij waren des pelerins en zij deden dit niet uit winstbejag. Ze hadden meer dan voldoende en wilden dit graag delen met pelgrims. Wat een heerlijke lieve mensen. Om 8.00 terug op weg. 3 uur volle zon tussen velden van graan en suikerbieten en in de verte doemden de 2 torens van de kathedraal van Reims op boven de horizon. Het duurde uiteindelijk nog erg lang voor we er waren. Prachtige kathedraal, gebouwd in de 13 de eeuw en helemaal omgeven door engelen. Reims, hoofdstad van de champagnestreek. Dat werd een traktatie van Jo met een lekkere maaltijd en een heerlijk glaasje frisse champagne. Na de middag toch nog 14 km te gaan en de hitte werd terug ondraaglijk. Zweet dat je voelt druppen van je nek tot je short is geen aangenaam gevoel. Eenmaal voorbij Reims werd het landschap terug mooier. Alles volgeplant met kilometers wijnranken, elke vierkante cm was benut
Na 29 km kwamen we aan in onze gite. Vrij onvriendelijke vrouw, zeer oude gite, niks te beleven. Toch nog een cafeetje gevonden voor een biertje. Vermits het zondag was waren alle winkels toe, ook in Reims en bestond ons avondmaal uit mouseline, soep, radijsjes, komkommer en een stukje worst. Vroeg gaan slapen, want de spieren worden moe.
‘’’’ Denk aan de lieve en gastvrije mensen en pak de rest erbij. ‘’’’
7/7. Chateau Porcien - Pomacle. 29 km. Totaal 162,2km
Gisteren avond gaan eten met Johan en Marianne, het Nederlandse koppel, in het plaatselijke, en enige restaurant / café. Yes, en dan voetbal. Heel het café supporterde voor Brazilië. Maar ik liet me niet intimideren...a, je comprends bien, vous avez peur des belges...en dat moesten ze schoorvoetend toegeven. Tijdens de tweede time kwamen Jens en Jo aan. Blij weerzien. Na de schitterende overwinning werd heel ons gezelschap nog getrakteerd op een biertje door de Fransen. Heel sportief en sympathiek. Jens reed dezelfde avond toch nog naar huis. Deze ochtend op om 6.00 uur en om 7.00 op pad om de warmte voor te zijn. Tot 10.00 was het goed te doen en dan was het afgelopen. Weer een hele dag in de volle zon, tussen de graanvelden, geen enkele boom. Wat gisteren warm was, was vandaag warmer, wat gisteren heet was, was vandaag heter. Gewoon niet te doen. Een hitte om misselijk van te worden. Jo droeg een pet en wat was ik blij met de hoed van Jens. Op een gegeven moment kwamen we door een dorpje en riep een mevrouw ons binnen voor koffie, koekjes en frambozen uit de tuin….want pelgrims moet je helpen, en dorstigen laven...zo was de titel van het boekje dat op haar tafel lag. Ik had een echt camino gevoel. Wat een lieve dame, weeral. In Bazancourt hebben we een uur gerust onder een boom om dan de laatste 4 km te doen naar Pomacle. Daar logeerden we bij Thierry en Theresa, in een gigantische villa. Gewoon reusachtig en veel te groot voor hen. Thierry was vroeger agriculteur en burgemeester van het dorp. Therese ontvangt graag pelgrims omdat Compostella haar droom is en ze zelf niet kan stappen door artrose. Na een leffe voor Jo bij aankomst en een frisse water voor mezelf, en na een heerlijke douche in hun prachtige maar overvolle badkamer gingen we voor het avondmaal eerst nog 2 uur rusten/slapen. De 29 km in deze hitte heeft ons de das omgedaan. Om 19.30 aperitief en genieten van een lekkere maaltijd met een koel glaasje rosé. Thierry wist ons veel over de streek te vertellen zoals het verschil tussen de grote en de kleine champagnehuizen. De grote huizen nemen druiven van verschillende afzetters zodat de smaak steeds dezelfde blijft,en de kleine afzetters zijn elk jaar afhankelijk van de druif, maar daar kan je vaak een goede champagne kopen vanaf 14.00 euro per fles. Hier komen de nog terug, maar dan met de auto.Na een gezellige avond met leuke babbels, slapen in een kamer MET airco. Kan niet beter.
‘’’’Alleen een pelgrimstocht, met 2 vakantie’’’’’
6/7. Wasigny - Chateau Porcien. 17,2km. Totaal: 133,2 km
Wat een slechte nacht. Afgrijselijk geslapen. Bio-ontbijtje en terug op weg. Vandaag alleen maar tussen graanvelden gelopen. Graan en nog eens graan, maar vooral ook zon en hitte. Onderweg zocht ik naar synoniemen voor dit weer, verzengende hitte, bloedheet, pokkewarm, zwoele zuurstofloze hitte...enfin, ik heb elk synoniem ook echt beleefd. Is het omdat Jo vanavond aankomt, waar ik enorm naar uitkijk want tussen mijn pelgrimstocht betekent dat een week vakantie zo gezellig met z'n 2,of door de hitte of het slechte slapen, maar de tijd duurde lang. Ik keek elke km op mijn horloge. Na 17km, fysiek een makkie, ging ik de code van de gite halen in het enige restaurant/cafe. Op vraag of ze een tv hadden voor de voetbal kreeg ik negatief antwoord. Mijn kinderen zeiden me dat ik assertiever moet zijn op de camino,dus kreeg die man mijn breedste glimlach met de vraag of hij voor een pelgrim wiens man en zoon die avond kwamen, echt niks kon forceren. De andere café gasten vonden dat hij niet kon weigeren. Maar helaas. Heel nette pelgrimhut met 2 vriendelijke Nederlandse pelgrims. Kennismaken, koffie samen, douchen, het dagelijks ritueel. Kwam daar ineens de cafébaas aan die me vertelde dat hij toch een tv gefixt had voor vanavond en dat hij gelijk ook een maaltijd wilde maken om 19.00. Zalig toch. Even naar de Carrefour eten voor ontbijt en picknick, en op een bankje een hele fles drinkyoghurt verorberd. Af en toe een winkel tegen komen doet ook deugd.
Wie niet waagt niet wint.
Wat een heerlijke kamer en wat een super en attent ontbijt, er lag zelfs een brillendoekje naast mijn bord. Na 100 m merkte ik dat mijn rug en short helemaal nat waren. Rugzak uitladen dan maar. Niks te zien, maar heel het onderste deel stond blank. Al goed dat mijn kleren in een waterdichte zak zaten. Was het de camelbag. Ik kreeg de indruk dat die een beetje lekte, maar nooit zoveel voor die hoeveelheid water. Wat gedaan? Andere kleren zou te gek zijn, want met de kletsnatte rugzak zouden die ook alleen maar nat worden. Het kon ook zijn dat de rugzak ergens in water had gestaan met het onweer van gisteren. Voor alle zekerheid mijn handdoek rond de camelbag gewikkeld, rugzak aan en tempo maken zodat ik het heel snel warm zou krijgen volgens de principes van een wetsuit bij duikers. En het werkte. Het water liep nog even langs mijn benen naar beneden,maar na een km waren zowel mijn onderbroek als mijn short t shirt en rugzak lekker warm en voelde ik het natte niet meer. Zeker 2 uur doorstappen zodat ik niet zou afkoelen. Het landschap was wederom prachtig. Toch wel 500 m gestegen, maar tussen mooie weilanden, door heel veel hoog gras en zeer afwisselend wat zichten betrof
Maar ö zo stil. Frankrijk slaapt. Weeral niemand gezien. Een mooie 25 km gedaan, nergens last, buiten de laatste 5 km een druk in mijn rechtervoet. Ik realiseerde me dat ik blij mocht zijn met jaren training in de Ardennen. Vanavond logeerde ik bij een bio boer. 4 km van de route. Aan de telefoon stelde hij voor me te komen halen in Wasigny. Hoefde niet, maar toen ik aankwam begon het te onweren. Even bellen en daar was Jos, een Nederlander, met een 30 jaar oude mercedes. Hij leeft hier alleen en volledig van wat hij zelf plant. Af en toe een pelgrim is zijn enige bron van inkomsten. Een avond filosoferen over het leven, wat mensen nodig hebben, over onderwijs, economie,... Hij heeft een bijzondere kijk op het leven en lijkt wel een moderne kluizenaar, toch ook af en toe een beetje eenzaam. Maar wat een magische plek. Mijn was heeft nog nooit op zon mooie plaats te drogen gehangen. Ik kreeg rondleiding door tuin en volledig zelf gerenoveerd huis. Lekkere maaltijd buiten op de bank...met allemaal vers geplukte groenten uit de tuin. Een bijzondere avond en een speciale ontmoeting.
Materiaalpech bevordert het oplossingsgericht denkvermogen.
4/7. Rocroi - Aubigny-les-Pothees. 22,6 km. Totaal 90,5km
Opstaan en wat een verschil met gisteren. Tonnen energie en super veel zin om te stappen. Verse chocoladekoek en banaan als ontbijt en hop met de benen. Prachtig weer, heel open met hier en daar een wolkje. Het tempo lag hoog. Deze middag lekker baguette met kaas en komkommer en de hitte terug trotseren. Het parcours was heel de tijd open en op asfalt maar tussen enorme weilanden en reusachtige vergezichten. Heel de dag niemand gezien, geen mens, geen auto, niks. Alsof ik alleen op de wereld was. Ik voelde vaak een zware druk op mijn rechtervoet waardoor de pauzes iets langer waren zodat ik mijn schoenen even uit kon doen. Ik was bijna gesmolten toen ik na 22,6 km aankwam bij een bejaard koppel, Marie-Josee en Jean-Marie,die een bed, avondmaal ontbijt en lunch zouden voorzien. Even zoeken en daar zag ik een gigantisch huis. Öf ik graag een koude leffe wilde? Dat liet ik me geen 2 keer zeggen. Vous n’ avez pas de maillot de bain par hasard ? Euh, oui un bikini. Ah, si vous voulez, on a une petite piscine a l'interieur. Omg, wat was dat. Een reuze binnenzwembad verwarmd op 29 graden voor mij alleen. Wow. Dit is dus ook de camino. En wat een super gezellige avond met zo’n lekker eten. Gepelde tomaatjes met crudite en eitjesvulling met een rosé wijntje, ardens gebraadje met rijst en ratatouille met een rode Bourgogne kaasplankje met een rode bordeaux en een fruitsla ‘voor de viramientjes ‘ aldus Marie-Josee.. Zoveel gebabbeld en gelachen. Wat een fantastische mensen en ze gaven me de goede raad om in mijn stapboek te zoeken naar particulieren zoals zij, want daar beleef je de ziel van de camino.
Het zijn dit soort gebeurtenissen en ontmoetingen die de camino betekenis geven en onvergetelijk maken.
‘’’’ Wanneer er met zorg voor jou gekookt wordt, spijst dat niet alleen de maag, maar ook het hart. ‘’’’
3/7. Oignies-en-Thietache. - Rocroi. 19,1km. Totaal 67,9 km
Opgestaan als iemand van 80. Alles kraakte of was onbeweeglijk. Een warme douche en voltarengel aan nek en schouders. Wat een heerlijk ontbijt met zelf gebakken brood en dikke schellen hesp en kaas. Daar mocht ik ook een picknick van maken. Het was een leuke plek. Hier kon ik langer vertoeven en vertrok maar om 8.45. Ik veronderstel dat ik door een mooi landschap liep, maar ik kon er niet van genieten. Slecht geslapen, heel de nacht steken gevoeld in mijn beenspieren alsof ze met naalden in mij porden, slechte stapbenen, zere nek en vooral niks energie. Een verschil met de vorige dagen. De adrenaline zal uitgewerkt zijn. Maar toch stap per stap, kwam ik na 19,3 km aan in het mooie Rocroi. Een pelgrimshuisje, waar ik weer alleen was en een gezellig cafeetje aan de kerk. Hier trakteerde ik mezelf op een pastis. Rocroi is een oude vestingstad in stervorm gebouwd onder Hendrik II rond 1555. Veel bezienswaardigheden. Niet flauw doen en naar de kantelen voor een rondwandeling, met een kaart wat er allemaal te bezichtigen viel. Ik zou toch niks laten liggen. 100 m en mijn rechter voet wilde niet meer mee, linker knie knagend en een beginnende blaar. Dat maakt dat ik nu op een bankje voor mijn deur op de binnenplaats deze blog schrijf en toch nog een klein beetje geniet. De plaatselijke vrijwilliger kwam nog een mooie stempel zetten en me een bon camino' wensen.Straks mouseline met minuutsoep, blokjes kaas en komkommer en heel snel in bed. Zware off-day, mentaal en fysieke dip.
Ook als het niet gaat kun je verder stappen, alleen wat trager.
2/7 Mazee - Oignies-en-Thierache 33,2 km. Totaal 48,8 km
Om 6.00 s ochtends de wekker, naar shampoo ruikende t shirt, sokken en ondergoed, zicht op zonovergoten heuvels, een frisse bries en de wetenschap van een 2de inloopdag van 15 km. Ik had er zin in.
Na 3km zag ik bekend landschap en na 4km stond ik terug voor de gite. Slimme ik. Niet getreurd, dan werden het er maar 19.
Even bellen naar olloy-sur-viroin. Grote slaapplaats .maar blijkbaar zat er in het weekend een groep en moest er nog gepoetst worden, of ik even naar het volgende dorp kon.. Geen probleem, alleen was dat 8km verder. Ok. Dan gaan we voor 27.
Het landschap was prachtig. Vergezichten afgewisseld met heel veel bos en nog eens bos, wat bij deze temperaturen wel van pas kwam. Heel de dag niemand gezien, heerlijk rustig.
In olloy was de bakker, de slager en het café dicht. In een kleine kruidenier kocht ik een pakje chips, een tomaat, ravioli voor vanavond en een extra flesje water. Dat werd mijn karig middagmaal.
De weg was prachtig, maar met een hoogteverschil van 720 meter stijgen vandaag, toch heel pittig. Vooral toen mijn water op was, ik een afslag miste naar het dorp, GPS niet werkte in het bos en ik dus aan een totaal kwam van 33,2km. Even balen. Ook in dit dorp alles gesloten.
Wel een super leuke chalet voor mij alleen met een gevulde ijskast en een lieve mevrouw die morgen vroeg voor mij ontbijt gaat maken en ineens ook een picknick.
Een zware dag, niet zo gepland, prachtige omgeving, afgezien van de warmte, goede fysiek en stapbenen, maar nu heel stijf in nek en rug vanwege de rugzak.
Voor de lezers onder jullie ik probeer om de 3 tot 4 dagen mijn blog op het internet te zetten. Dank voor het lezen.
Bij een verkeerd pad sneller bijsturen.
Springen in een donker en diep meer om naar de overkant te zwemmen .zo voelde ik me deze ochtend voor vertrek. Afscheid nemen is nooit eenvoudig, maar dit was zo intens, zon mallemolen van gevoelens. De eerste 2 km niks anders dan de grond gezien en wat the hell, wat is dit, Omg .. om dan stil te staan en te merken hoe mooi stappen het was naast de Maas. Ik moest me al gauw concentreren op de weg, want schelpjes waren nergens te bespeuren. Goed dat de volledige concentratie naar de stapgids ging. Na 9 km vrij vlak maar mooi parcours een hapje eten in het prachtige Hierges met zicht op de ruïnes van een Renaissance kasteel. Na deze bijtanking nog 6,5 km naar Mazee. Ik werd zo blij van de eerste schelp die ik zag en die me leidde door een prachtig natuurlijk en zeer stil bos. Wel pittige klimmetjes, Ardennen gewijs, en met de rugzak van nu wel 9,5 kg en het bloedhete weer, was dit al een leuk fysiek voorproefje. In Mazee zelf een zeer leuke kamer. Organiseren, kleren wassen...en noten, appel, worst en water als avondmaal, want hier viel niks te eten. Geslaagde eerste adrenaline-volle inloopdag waar ik me niet eenzaam voelde. Gaan slapen om 20.00 want morgen ontbijt om 7.00 om een aantal uur in relatieve koelte te kunnen stappen.
Stilte is niet gelijk aan eenzaamheid
