Dag 44: Marsac - Arrènes - Saint Goussaud - Châtelus le Marcheix - Les Billanges - 23,7 km
We checken uit in de camping en gaan dan naar het centrum van Marsac om wat eten en ontbijt te kopen. De enige bar in het dorp is dicht, dus, we eten ons ontbijt op een bankje. Het is terug heel zonnig. We zetten ons op stap langs de hoofdweg van Marsac en gaan dan, buiten Marsac, een stijle helling omhoog die ons weer in de bossen en de akkers en weiden brengt. Wat we niet hadden verwacht was dat het stijl omhoog zou blijven gaan voor de volgende 6 km. Van +/- 348 meter (Marsac) tot 694 meter (Saint Goussaud). Een goede voorbereiding voor wat nog moet komen in Spanje. Vrij uitgeput komen we aan de top en dan is het nog een beetje omhoog tot aan de kerk. Tegenover de kerk is er een gezellig café-restaurantje waar we iets drinken. Het cafeetje ziet er echt gezellig en proper uit. Helemaal anders dan de kleine bars in Franse dorpjes die over het algemeen wat onverzorgd en vuil overkomen. Als we met de café baas praten, blijkt hij een Engelsman te zijn. Engelsen doen blijkbaar meer moeite om hun café in orde te houden. De Engelsman toont ons verschillende varianten om de weg te vervolgen. We kiezen om de snelste weg naar Les Billanges te nemen. We komen langs typische kleine dorpjes die door bossen van elkaar gescheiden zijn. Het is heel rustig onderweg. Kleine riviertjes en kastanjebomen. Op een bepaald moment loopt er een salamander over de weg. Gezien er geen water in de omgeving te zien is en omdat de salamder over de weg loopt waar auto's voorbij komen, nemen we hem mee om hem naar een veiliger oord te brengen. Salamander Rescue! Na een km of 3 komen we in een volledig vervallen dorpje en daar kunnen we hem in een slootje zetten. We komen onderweg ook nog een wegwijzer tegen die ons zegt dat we nog maar 1.678 km tot Santiago moeten doen. We stappen verder tot ongeveer een 5 km voor Les Billanges. Daar hebben we met Annelies afgesproken. Ze wil met haar gezin dit laatste stuk met ons mee wandelen. Als we in Les Billanges toekomen drinken we eerst een goede pint op een terras met een nogal onbeleefde café bazin en dan gaan we op zoek naar ons logement "Chez Françoise". De gite is een oude boerderij die door een kunstenares is omgebouwd tot gite. Overal staan kunstwerkjes van haar. Een heel knusse gite met heel veel kleine spulletjes die het een wat rommelige indruk geven. Maar het is gezellig. Pascal uit Charleroi is er ook, samen met 2 kwieke Nederlandse zussen van om en bij de 80 jaar en een Australische uit Brisbane die de GR paden van Vézelay tot Saint-Jean-dePied-de-Port loopt. We blijven niet te lang hangen omdat we in Saint Léonard de Noblat iets gaan eten in restaurant Restauro. In Saint-Léonard komen we ook Ruphert weer tegen die daar in de gite slaapt. Na het eten brengt Annelies ons terug naar Les Billanges.
Ruphert, Pascal en Romain zijn om 7u al weg. Wij doen vandaag een niet te lange etappe en het volgende logement is gereserveerd, dus voor ons geen haast. We ontbijten samen met Marie-Hélène die juist terug komt van haar werk. Ze werkt als vrijwilligster bij de opvang van oudjes. Het is een heerlijk ontbijt. Niet alleen brood met confituur, maar ook granen, yoghurt en fruitsap. We vertrekken terug naar de stad en doen inkopen in de Carrefour. We hebben niet alleen eten nodig, maar ook nog zonnecrème, zeep en tandpasta. Om 10u zijn we op weg. Het is een zonnige en warme dag en de tocht gaat langs mooie bossen en velden, riviertjes en vijvers. We hebben een reservering gemaakt in de Camping Municipal van Marsac waar we in een yurt slapen. Een yurt is een tent die gebruikt werd door de nomaden in de koude steppen van Centraal-Azië. De camping is nog niet open op deze tijd van het jaar, maar pelgrims kunnen er wel overnachten, indien tijdig gereserveerd. Tegen de late namiddag zijn we op onze bestemming en bellen de verantwoordelijke voor de camping die komt open doen. Een hele camping voor ons alleen. Het sanitair wordt open gedaan voor ons, maar de boiler wordt niet speciaal geactiveerd voor ons. We moeten dus koud douchen, maar dat is niet echt een probleem. Vandaag komt ook Annelies met haar man en zoontje op bezoek. Annelies is een schoolvriendin van Nele en ze zijn altijd vrienden gebleven. Ze komen iets later toe op de camping en we gaan dan iets eten in een restaurantje in Saint-Etienne-de-Fursac, een dorpje verderop. Het restaurant is een Italiaans restaurant, uitgebaat door een Brit. Het wordt een leuke avond.
Douche, inpakken, water bijvullen, ontbijten. Elke dag dezelfde routine. We deponeren de sleutel van het complex in de brievenbus nadat we afwas hebben gedaan en alles hebben afgesloten en zetten ons terug op de weg. Het lijkt terug een mooie en zonnige dag te worden. We moeten eerst terug op de volgweg geraken, dus het wordt wat kaartlezen. Na wat stijgen en dalen bereinek we een bosweg, doorwaden een beekje en komen dan in de velden terecht. Hier lopen we eventjes verkeerd, maar de App, die Nele gedownload heeft op haar I-Phone, brengt ons snel weer op het goede spoor. Via een overwoekerd pad met haarspeldbochten kunnen we weer verder. We verlaten nu het département Indre en stappen de grens over van het département Creuse. We wandelen Crozant binnen en passeren de burcht. Hier houden we eventjes halt om nog wat reserveringen voor de volgende dagen te bespreken. We wandelen verder het dorp uit via een mooi en rotsig bos met rechts van ons het riviertje La Sedelle met leuke watervalletjes. De dame van de slaapplaats in Chamblon verwittigde ons dat er tussen Chamblon en La Souterraine geen bars, restaurants of geldautomaten waren. In Saint-Germain-Beaupré is wel een postkantoor waar er eventueel geld kan afgehaald worden en en misschien een café. We hebben dringend cash geld nodig en we noemen ons al lachend "Les pauvres pélérins". Via landbouwwegen komen we in Saint-Germain en we zoeken onmiddellijk de post op. Gesloten natuurlijk. Iets verder zien we een plakkaat aan een huis met bar op. Gesloten natuurlijk en gezien de toestand van het huis al geruime tijd. Hier staan we dan. Geen geld, geen eten en we moeten nog een hele weg afleggen. We lopen het dorp uit en in een zijstraatje, op het gras, halen we alles wat er nog te eten is uit de rugzak. Een dame -, die in de tuin aan het werk is, komt naar ons om een babbeltje te slaan. Ze vraagt of we koffie willen en daar konden we echt niet nee op zeggen. Even later komt ze met een volle thermos koffie en tassen aandraven. Nele kan een paar huizen verder gebruik maken van het toilet. Dat is dus opgelost. Na "merci beaucoup" gezegd te hebben, zetten we de weg verder. De landschappen en dorpjes die we nu tegen komen, zijn het best te vergelijken met onze Voerstreek, Weiden afgemaakt met hagen, akkerlanden daar tussen en regelmatig stijgen en dalen. In Saint-Agnant-de-versillat nemen we een wegje vlak na het kerkhof. Het is geen gemakkelijk wegje. Het gaat stijl omhoog over een stenig en glad, modderig pad tot we boven terug de landbouwwegen op gaan. Na enige tijd verlaten we onze landbouwweg en zitten we terug op drukke wegen. De voorsteden van La Souterraine. Dicht bij het centrum zien we de eerste bankautomaat waar we terug wat geld kunnen afhalen. We zijn dus geen "pauvres" meer. We lopen rechtstreeks naar de kerk in het centrum en worden er opgevangen door een vrijwilliger die een standje heeft van de Camino. Hier komen we Pascal uit Charleroi tegen.en even later zien we ook Romain terug. Zij zitten in dezelfde herberg die wij gereserveerd hebben. We drinken nog een pintje in een cafeetje en gaan dan samen naar de gite van Hélène, een super gastvrouw. In de gite maken we ook kennis met een Brusselse Duitser, Ruphert, die nog voor de Europese Commissie heeft gewerkt. Hélène toont ons de kamers en sanitair en begint dan het avondmaal te koken. Als we allen samen in haar tuintje zitten, biedt ze ons een aperitief aan. Het avondmaal is super lekker. We blijven nadien nog wat na kletsen en gaan dan naar bed.
Dag 41: Argenton sur Creuse - Le Pèchereau - Le Menoux - Barrage de le roche Bat l'Aigue - Chocats - Gargilesse - Cuzion - Chamblon - 25,5 km
We gaan er van uit dat alle winkels open zullen zijn in deze redelijke grote stad. We drinken dus snel een koffie in de bar van het hotel en gaan nadien op zoek naar een winkel om wat inkopen te doen. Mis poes, alle winkels, buiten één bakker, zijn dicht. Dit is niet de eerste keer dat dit ons overkomt in Frankrijk. We halen een brood bij de bakker en gaan dan op stap. We vragen aan voorbijgangers of er toevallig winkels zijn in de buurt. 3 km buiten Argenton is er een Carrefour. We stappen er naar toe en kopen wat eten voor ons ontbijt + lunch. Ons ontbijt eten we aan de oever van de Creuse in een park dat tegenover de Carrefour ligt. We vervolgen onze weg via de D48 en dat gedurende een aantal km. Dan volgen we een wegje langs de Creuse en drinken een koffie in een restaurant. De weg langs de Creuse is mooi en er staan ook mooie huizen. Op een bepaald moment moeten we een pad in met een vrij wankel brugje. Langs de Creuse komen we een Fransman en een Amerikaanse uit Texas tegen. Ze doen de weg omgekeerd. Van Saint-Jean-de-Pied-de-Port naar Vézelay. Ze verwittigen ons dat we aan de stuwdam een zeer stijl, stenig en glad boswegje moeten nemen. Dit is meer dan waar. De stuwdam is geweldig en we trekken een paar foto's en dan gaat het stijl omhoog, het bos in. Het lijkt wel een elfenbos. We beklimmen het kronkelige pad tot we boven in een klein dorpje aankomen. We wandelen verder langs bossen en velden en plots komen we aan een plekje, dat speciaal voor pelgrims is gemaakt. Er staan een paar bankjes onder de bomen en er is een kistje aan een boom met een boek waar we een boodschap kunnen achterlaten. Het is leuk om de namen Luc en Irm en Harry en Hennemieke terug te vinden. Ze zijn dus ook hiet even gestopt. Dan gaat het verder, terug het dal in, om in Gargilesse te komen. Gargilesse is de plaats waar de twee wegen van de Limovicensis (variant Bourges en Nevers) terug bij elkaar komen. In Vézelay namen veel pelgrims de Nevers route en ik dacht dat we meer pelgrims zouden zien, maar dit is niet het geval. We doen een terrasje in dit uitzonderlijk mooi dorpje en drinken een Rosé. De eigenaar van de zaak is een jonge Gentenaar. Nadien gaan we iets verder aan een brugje over de Creuse onze lunch eten. Dan moeten we verder, want we moeten voor half 5 op onze volgende bestemming zijn. We wandelen door schitterende bossen die vol staan met daslook in bloei. We blijven de Creuse volgen tot de dam van Eguson. De weg loopt naar Eguson, maar wij moeten na de dam onmiddellijk naar links om naar Chamblon te gaan voor ons logement. Het begint met een lange beklimming. We komen terug in heel leuke dorpjes met mooie huisjes. Nele wilt zo'n huisje wel, maar dan wel met een zwembad. Na enkele km beginnen we dan de afdaling naar Chamblon, een toeristisch stadje aan het stuwmeer van Eguson. We melden ons, iets te laat, aan bij de Base de Plein Air, een complex waar scholen of sportgroepen naar toe kunnen voor watersporten. Het centrum ligt vlak aan het water bij een aanlegsteiger met bootjes. We krijgen de sleutel van de dame, die een beetje op ons heeft moeten wachten. We mochten in de vele kamers een plaats zoeken om te slapen, want wij zijn de enige gasten. De dame leidt ons rond en laat ons de wasmachines en de grootkeuken zien. We konden wat spullen uit de ijskast nemen als we dat wilden. En het ontbijt stond ook al klaar voor de volgende ochtend. Een mooie afsluiter van deze geweldige dag. Voor naar bed te gaan, genieten we buiten nog van het prachtige uitzicht aan het meer en van de ondergaande zon.
Vandaag weer een rustige dag. 's Morgens is het nog fris, maar de zon is volop van de partij. We ontbijten nog bij de gastfamilie en vertrekken dan naar de dorpskern van Velles om wat inkopen te doen. We lopen even via de départemental, maar al gauw worden we kleinere wegen, die via mooie dorpjes voeren, ingestuurd. Onderweg komen we een jonge Franse pelgrim tegen, Romain, die vanuit Dyon naar Vézelay is getrokken en naar Saint-Jean-de Pied-de Port gaat. We wandelen een tijdje samen. We eten een beetje aan de rand van een weg bij een riviertje La Bouzanne. Om 15.30u komen we al in Argenton aan. Het is nu heel warm geworden en we drinken een pintje op het terras. Toevallig zitten we op geen 100 meter van het hotelletje dat we geboekt hebben. 's Avonds maken we nog een wandeling langs La Creuse en het ouder stadsgedeelte. Zeer mooi. We eten iets in het restaurant van het hotel.
Het is nog een beetje grijs in de ochtend, maar het regent niet meer. We eten een ontbijt in de gite en brengen de sleutel terug naar het toerismebureau. Het is 1 mei en het toerismebureau is dicht. De sleutel moeten we in de brievenbus gooien. We doen nog geen inkopen in Déols alhoewel er enkele winkeltjes toch open zijn. We gaan er van uit dat we grotere winkels zullen vinden in de grote stad Châteauroux. Déols is eigenlijk een voorstadje van Châteauroux en daarom gaat het in de ochtend langs de bebouwde kom. Alles is heel rustig in de stad. In Châteauroux drinken we een koffie in de enige bar die open is. De zon begint eindelijk te schijnen en het wordt gezellig warm. We zetten ons terug op weg en vinden aan de uitgang van de stad een groot winkelcomplex, maar tot onze grote verbazing is alles potdicht. Zelfs Fransen, die nog snel inkopen willen doen, moeten met lege handen naar huis. Een vrouw die ook nog inkopen wilde doen, ziet ons en vraagt of ze kan helpen. Ze wil gerust wat rondrijden om een winkel te vinden die open is. Nele en Steven rijden met haar mee. Ik blijf bij de rugzakken. Na lange tijd zijn Nele en Steven terug. Ze hebben een winkeltje met regionale producten gevonden die toch nog open was. Nele heeft wat kaas en ham gekocht zodat we toch nog kunnen lunchen. We vertrekken en zitten al gauw in de kleine dorpjes rond Châteauroux. Het is een mooie wandeling door weiden en bossen. Net voor Velles moeten we door een prachtig bos. (Bois du Druides). We eten onze lunch op een bankje. Er staan veel meiklokjes in het bos. Na de lunch gaan we door het bos via een asfaltweg richting zuid. De weg lijkt wel een massagraf van meikevers. Er vliegen ook veel meikevers rond. Als we uit het bos komen, komen we enkele km verder een riviertje tegen. We moeten toch wachten tot 17u vooraleer we in de logementen kunnen, dus, er is geen haast. We zetten ons even neer aan het water. In Velles gaat Steven naar de réfuge pélérin, wij hebben gereserveerd bij een familie die avondmaal + ontbijt aanbiedt. Alle winkels en bars zijn dicht in Velles, we gaan dus naar de gastfamilie. Goede ontvangst + goed avondmaal op basis van linzen en Kasslerham.
Monique maakt een heerlijk ontbijt met pannenkoekjes en zelfgemaakte confituur. Ze vertelt dat ze een lokale gids is en ze staat er op dat we een bezoek brengen aan de kerk. Ze heeft een sleutel van deze kerk en leidt ons rond. Nadien gaan we in een winkeltje nog wat brood en toespijs halen voor de lunch. Het begint zachtjes te regenen. We gaan terug naar het huis van Monique, nemen de rugzak en vertrekken. Monique legt ons uit hoe we het best terug op de volgweg geraken. Ondertussen begint het pijpenstelen te regenen. We stappen dapper door tot in Saint-Fauste en missen het pad dat we moeten volgen. Bij de kerk gaan we even schuilen op een speeltuintje. Het stopt maar niet met gieten. Een vrouw stopt en wil ons een lift geven, maar we zeggen dat het ok is. Een man wijst ons de weg, een klein en modderig pad dat ons uiteindelijk de velden in brengt. Op een gegeven moment zien we in de verte een pelgrim met gele regen cover. Ik denk dat het Pieter is, die we in Vézelay gezien hebben, maar uiteindelijk is het Steven uit Herentals. Hij is de weg kwijt. Hij vraagt of het stoort als hij een eindje met ons mee loopt. Steven gaat ook naar Déols vandaag. Veel valt er onderweg niet te beleven. Rond 13u stoppen we aan een kerkje, waar we wat proberen te schuilen en eten daar onze boterhammetjes. En dan verder richting Châteauroux, meestal langs grote wegen. Er is ook niets open vandaag, dus een plekje om op te warmen bij een warme koffie en soep is er niet. We moeten wachten tot in Déols voor we iets vinden waar we wat kunnen drinken. Verkleumd als we zijn, laten we de koffie smaken. Nadien gaan we naar het toerisme bureau om de sleutel af te halen van de gite municipal. In de gite draaien we alle verwarmingen op maximum en hangen al onze kleren te drogen. Nele moest zelfs haar rugzak leeg gieten. Na de douche gaan we wat inkopen doen en nadien koken we een avondmaal voor 3. Hopelijk krijgen we de kleren droog tegen morgenvroeg.
Dag 37: Charost - Saugy - Issoudun - Thizay - Neuvy-Pailloux - 25,5 km
Het ziet er naar uit dat het een mooie dag zal worden. Volop zon, maar wel een schraal windje. We kopen bij de bakker wat ontbijt en eten het in de gite op en dan zetten we ons op de weg. We zitten al snel op landwegen en mooie velden. Op een bepaald moment zijn er geen aanduidingen meer en we weten niet goed hoe we verder moeten. Een automobilist stopt en zegt dat hij verantwoordelijk is voor de signalisatie van de Jacobswegen in deze streek. De wegen zijn een beetje aangepast en daarom werd de signalisatie weg genomen. Hij wijst ons hoe we verder moeten. We verlaten het departement Cher en zijn nu in het departement Indre. We stappen door naar de volgende stad - Issoudun. Eerst moeten we langs een industriegebied en in de verte zien we zelfs een Mac Donalds. We lopen door het industriegebied en komen dan in de woonwijken terecht. Twee jongens van ongeveer 12 jaar oud op één fiets komen naast ons rijden en vragen ons van waar we komen. Hun verbaasde blikken zijn goed waard. Ze vragen dan waar we naar toe gaan en de reactie was er één van ongeloof. Wow, we waren voor hen plots de helden van de dag. Echt grappig. We komen aan op een pleintje en drinken een koffietje in een bar. Nadien stappen we verder richting centrum. De straat die we doorlopen ziet er verkommerd uit. Winkels die al lang niet meer open zijn geweest, vuil,... Als we op het kerkpleintje toe komen, merken we op dat alle winkels gesloten zijn. Maar om 15u gaat alles één voor één open. We kopen iets om te eten en eten onze lunch op een bankje op het kerkplein. Bij het buitenlopen van Issoudun komen we in de betere buurt. Veel historische gebouwen en pleintjes met standbeelden en fonteintjes. Bij het uitlopen van Issoudun komen we terug in meer vervallen bebouwing waar rondslingerend vuil ligt. De volgweg brengt ons nu op de D82, een recht stuk van ongeveer 5 km. In de verte zien we de watertoren van Thizay maar het duurt even voor we er effectief zijn. We gaan een aarden weg in om naar het centrum van Thizay te gaan. Onderweg worden we nog aangesproken door 2 landbouwers. Als we in de dorpskern aankomen komt een gehandicapte jongen, Emmanuel, ons begroeten en hij wil dat we een koffie drinken bij zijn moeder. Eerst leidt hij ons rond in het dorp en laat zijn kerk zien. Nadien worden door Emmanuels moeder uitgenodigd om een koffie te drinken. Ze zegt dat Emmanuel op het pleintje op pelgrims wacht. Ondertussen komt Monique Richard toe. Zij is onze gastvrouw voor vanavond. Ze wilde ons komen oppikken omdat ze 5 km van de volgweg woont. Monique, een gepensioneerde lokale politie agent, is een voortreffelijke gastvrouw. Ze maakt een super de luxe maaltijd klaar voor ons. Een brandnetelsoep, een plaatselijke specialiteit met aardappelen, ajuin en linzen + groenten, een kaasschotel met geitenkaasjes uit de streek, een dessert van Rum Baba rijkelijk overgoten met pudding en een koffie. Een fles wijn mocht natuurlijk niet ontbreken. Monique heeft niet veel tijd, want ze gaat naar een toneelstuk kijken met een vriendin. Ze zegt dat we moeten doen alsof we thuis zijn.
Dag 36: Bourges - La Chapelle-Saint-Ursin - Morthomiers - Villeneuve sur Cher - Charost - 24,5 km
We vertrekken uit de jeugdherberg en zetten ons terug op de volgweg waar we eerst een ontbijtje nemen in een bakkerij. We volgen de weg die richting het vliegveld van Bourges gaat. Het is een drukke weg met veel verkeer met veel winkels en huizen, maar er zijn goede voetpaden aan elke kant van de weg. Het is een zonnige dag. Het lijkt een leuke wandeling te worden. Een oude man stapt een tijdje met ons mee en vraagt om een kaarsje voor hem op te steken als we in Santiago toe komen. Dit zullen we doen. Een paar km voor de autobaan gaan we rechts in en volgen een weg langs een kalme woonwijk die ons naar de velden voert en richting La Chapelle-Saint-Ursin brengt. Daar drinken we een koffie in een bar. We zetten ons nadien terug op weg via de D16, een vrij saaie weg en weinig plaats om veilig langs de weg te kunnen wandelen. Op een gegeven moment passeren we een groot industrieel complex waar explosieven worden gemaakt. We blijven de D16 voor enkele km volgen en gaan dan even van de weg af om in een bospad te lunchen. Nele en ik beslissen om de officiële die via Morthomiers gaat niet te volgen, maar om op de D16 te blijven tot in Villeneuve sur Cher. Daar is nog een bar open en we drinken nog een koffie. Nele voelt zich vandaag niet echt lekker en het kost haar moeite om te wandelen. We doen het dus langzaam aan en rusten regelmatig. Na Villeneuve sur cher, een mooi rustiek dorpje, wordt de wandeling echt mooi. Alhoewel we permanent de D16 volgen, gaan we langs velden en een mooi bos. Als we het bos uit komen, is het nog een lang stuk tot aan de watertoren van Charost. In de verte zien we de eerste huizen van Charost liggen. We blijven door stappen tot aan het gemeentehuis dat op een mooi pleintje ligt. We hebben gereserveerd in de gite municipal en we krijgen de code om in de herberg te kunnen.We blijven even rusten op het pleintje voor het gemeentehuis. De gite is een appartement boven een schooltje. Met de code openen we de buitendeur en dan moeten we de sleutel voor het appartement uit de elektriciteitskast halen. Er is een kamer met 2 stapelbedden, een doucheruimte, een toilet en een uitgeruste keuken. In een magazijntje staat een voorraad levensmiddelen die je mag gebruiken. De prijs staat vermeld op de verpakking en dat betaal je door geld in een donativo doos te doen. Nele en ik besluiten om inkopen te gaan doen in een lokaal supermarktje om zelf ons potje te koken.
Vandaag is het een rustdag, dus, geen haast. Na het heel karige ontbijt, een paar stukjes oud Frans brood, confituur uit cupjes en koffie uit een automaat, vertrekken we rond 10.30u naar het oude centrum van Bourges. Het is frisjes, maar de zon schijnt. Er waait een koude wind door de straten. We gaan onmiddellijk naar de kathedraal die immens groot is. Dat is dus de reden waarom we Bourges al konden zien op 10 km afstand. We gaan in de kathedraal onze stempel halen en lopen binnen bij het toerismebureau. Nadien wandelen we door de oude straatjes en drinken een Syphon Japonaise (Japanse koffie klaargemaakt in een glazen depressie syphon) in een koffiehuis. Ik laat ook snel de armband van mijn horloge herstellen in een horlogewinkel. We eten een eenvoudige lunch (tartine au saumon) in een wijnkelder met een heerlijk streekwijntje. We lopen nadien nog wat rond en keren terug naar de jeugdherberg om de volgende dagen te plannen en doen dan inkopen om zelf te koken in de keuken van de jeugdherberg.
De Fransman springt al heel vroeg uit bed, eet een beetje en hop, hij is weg. Wij staan iets later op en Pieter blijft nog wat liggen. De Fransman heeft zijn vuile borden en tassen laten staan. Mooi van hem. We noemen hem "de sprinkhaan". Het is terug vrij koud vandaag. Van zodra we klaar zijn, vertrekken we. De wandeling vandaag gaat de hele tijd langs een rechte baan met veel en snel verkeer en zonder een echt voetpad. Niet echt aangenaam en dat tot in Brézy dat 10 km verwijderd ligt van Baugie. Iets verder dan Brézy lopen we ons vast op een zeer drukke weg waar we onmogelijk op kunnen wandelen. We gaan terug naar Brézy waar we in een café-restaurant een bol lekkere soep en koffie eten. Dat doet goed, want het is behoorlijk koud. Pieter komt ook aan in het cafeetje. Hij gaat vandaag niet verder, gezien hij morgen pas wil toekomen in Bourges. Wij gaan verder en nemen een asfalt landbouwweg die ons naar Saint-Solange moet brengen. Halverwege beslissen de weergoden om alle sluizen open te zetten. We zitten te midden van de velden en er is geen enkele plek om te schuilen. We wandelen dus door en zijn binnen de kortste keren kletsnat. Onderweg komen we wel enkele bomen met bankjes tegen. De plaatselijke bevolking heeft dit plekje gemaakt voor pelgrims zodat ze kunnen rusten en iets eten. Heel tof, maar gezien de regen blijven we doorwandelen. Uiteindelijk komen we aan in Sainte-Solange waar we hopen om een bar te vinden om een lekkere en warme koffie te drinken. Niets van, alles is gesloten. Wat is dit toch met Frankrijk? We gaan even schuilen onder het portaal van de kerk en we gaan even binnen. Dorpsbewoners zijn binnen de kerk aan het versieren voor de feesten van de Heilige Solange. We krijgen de hele uitleg over deze Heilige en de feesten. Maar we moeten verder. Plots komt de zon er toch door, maar dat is maar voor even. Van zodra we een veldweg inslaan, begint het weer te regenen. We blijven even schuilen onder enkele bomen, maar we vertrekken terug omdat we nog een heel traject voor de boeg hebben. We ploeteren verder door de regen, het natte gras en modderige veldwegen. Plots zien we de kathedraal van Bourges in de verte opduiken. Dat geeft het idee dat we er bijna zijn, maar we moeten toch nog een 12 km doen. Op een gegeven moment loopt onze volgweg naar Bourges dood omdat er een nieuwe autosnelweg is getrokken. We moeten een hele afstand weg van Bourges wandelen tot we bij een brugje aankomen, om dan via de andere kant van de snelweg terug naar onze volgweg te gaan. Uiteindelijk komen we in de voorsteden van Bourges. Ons wacht een lange wandeling tussen eentonige woonblokken, winkels en scholen tot we uiteindelijk bij de kathedraal in het centrum aankomen. Het oude centrum lijkt wel mooi, maar we moeten verder naar de jeugdherberg waar we gereserveerd hebben en de jeugdherberg ligt aan de andere kant van Bourges. In de jeugdherberg komen we "sprinkhaan" ook weer tegen. Het is te laat om nog te shoppen, maar we kunnen tot 23u terecht in een grill om te eten. Mis dus, alhoewel het uurrooster zegt dat de zaak open is tot 23u, was ze al gesloten om 22u. Wat is dat toch met de Fransen. We lopen het centrum in en eten in de enige zaak waar we nog iets kunnen eten, nl. een karaokebar. Na het eten het bed in.
Dag 33: Sancergues - Charentonnay - Couy - Baugy - 19,5 km
Na een ontbijtje in de plaatselijke bar vertrekken we verder richting Baugy. Eindelijk vinden we op dit traject toch af en toe een bar waar we een koffie kunnen drinken. In één van de bars komen we een andere Franse pelgrim tegen die niet veel zegt. Hij eet een kom pasta in de bar en vertrekt dan terug. Dit traject gaat voornamelijk door velden en landerijen. Er waait een frisse wind, maar de regen blijft weg. Net voor Baugy rusten we even uit bij een mooie hoeve die klaarblijkelijk ook pelgrimkamers heeft. Op een stoel staat een bord met een verwelkoming voor 2 pelgrims die hier geboekt hebben. We lopen nadien naar het gemeentehuis van Baugy waar we ontvangen worden door de burgemeester. Van hem ontvangen we de sleutel van de gite en een kaart met alle regio's en departementen van Frankrijk op. Hij vertelt ook dat hij vroeger bij de luchtdoelartillerie was en oefeningen heeft gedaan met de Belgische luchtdoelartillerie. De burgemeester zegt dat Baugy bijna het centrum van Frankrijk is. Het officiële centrum ligt enkele km verderop en werd nog door Napoleon erkend als centrum. Een buurdorp maakt nu wel aanspraak op het echte centrum wat de nodige hilarische ruzies met zich mee brengt. De gite ligt iets verderop. Het is een klein kamertje met 4 plaatsen op stapelbedden. Hier zien we Pieter terug en de Fransman van daarnet. We zitten zeer dicht op elkaar, maar dat geeft niet. We hebben een bed en een douche. De prijs is een donativo. We gaan wat inkopen doen en gaan ook nog even naar de apotheek. Mijn scheenbeen doet af en toe nog pijn, maar het wordt met de dag beter. Twee Belgische dames uit de streek van Brussel komen ook nog aankloppen voor een plekje, maar we zijn vol. Een plaatselijke vrijwilliger wil hen graag helpen om een andere plaats te vinden. Ik vraag me af of zij niet de dames waren die gereserveerd hebben in de boerderij voor Baugy. We eten in de gite een koude soep en couscous en een dessertje van platte kaas en rode vruchten. Lekker! We kruipen vrij vroeg in bed.
Na de lange etappe gisteren, besluiten we om het wat kalmer aan te doen vandaag. We willen ook nog het stadje bezichtigen. De camping ligt aan de oevers van de Loire en eindelijk komt er een waterig zonnetje door de wolken piepen. Alles is toch zo veel mooier als de zon schijnt. Het water van de Loire klotst tegen de mooie brug en er staat heel veel stroming, hoogstwaarschijnlijk door de vele regenvlagen van de laatste weken. We wandelen over de brug naar het centrum en eten Viennoises met een café au lait. Nadien bezoeken we de kathedraal en de oude stad en doen we ook nog wat inkopen voor de lunch en het avondeten en ook wat proviand voor maandag. Voor 12u moeten we de camping verlaten en we gaan terug om onze rugzak op te pikken. We willen nadien nog even het stadje in om wat te drinken vooraleer te vertrekken. We zitten op een terrasje en plots komt de accordeonspeler, die we al in Troyes en Chablis hebben gezien, liedjes spelen op het terras. Het wordt een hartelijk weerzien en we drinken samen nog een koffie. Een Marokkaanse man op het terras komt ook mee praten. Als we door moeten gaan, willen we betalen, maar de Marokkanse man staat er op om alles zelf te betalen. Een heel sympathiek gebaar. We vertrekken en gaan terug de brug over de Loire over en we gaan op stap. Het is ondertussen al 14u geworden. Het is vandaag geen uitzonderlijke wandeling. We volgen een lang stuk langs een drukke steenweg tot we een zandweg in gaan die ons richting Sancergues brengt. Daar hebben we gebeld voor het volgende verblijf "Café-Brasserie-Hôtel Aux Blasons". Het hotel is dicht, maar de eigenaar doet voor ons open. De eigenaar is zeer ziek en niet goed te been. Hij toont ons een piepklein kamertje waar je moeilijk kan in bewegen. Om op het toilet te zitten moest ik mijn rechtervoet in de douchebak zetten. En gezien de vloeren scheef staan, hebben we een een dronken gevoel. Eten doen we in de gang.
We zijn vroeg op omdat we een lange etappe voorzien hebben. Het ontbijt is voortreffelijk en we praten met een Frans koppel dat op doorreis is. Het regent weer hevig. Dus, de raincover voor de rugzak en de anorak worden weer eens uitgehaald. De weg gaat over asfaltwegen en goede zandwegen langs velden. In Arbourse is er een kleine gite Pélérin dat door het gemeentebestuur wordt beheerd. Er is een afdakje met een tafel en banken en we eten daar onze lunch. Het is bitterkoud en het blijft maar regenen. Onder het afdak doen we een poging om wat spullen te drogen, maar dit lukt niet. Iets verder in het dorp zien we man uit Namen weer. Hij eet zijn lunch in een bushokje. We stappen verder en komen we langs stille, maar mooie dorpjes. In Raveau rusten we wat op een bankje en proberen ons wat warm te houden. Dan gaat het verder door bossen en velden. In de verte zien we de autoweg, die we over moeten en daarachter La Charité sur Loire. Voor alle zekerheid bel ik de uitbater van de Camping Municipal, bij wie we gereserveerd hebben, dat we er aan komen. We moeten ons haasten, want hij sluit af om 20u. Het laatste stuk is eentonig en zwaar en we moeten nog tot aan de andere kant van La Charité. Uiteindelijk komen we toe om 19.45u en kunnen we ons installeren in een bungalowtent met bed. Heel keurig! Na de douche gaan we in de plaatselijke pizzeria iets eten.
Dag 30: Saint-Germain-des-bois - Thurigny - Cuncy-lès-Varzy - Varzy - Champlemy - 21 km
We staan redelijk vroeg op voor het ontbijt. Onze gastvrouw brengt zelfgebakken brood en zelfgemaakte confituur en de resten kaas van gisterenavond. Het ontbijt was uitgebreider dan wat we ondertussen gewoon zijn in Frankrijk. Na het ontbijt vragen we water om onze flessen te vullen en we krijgen één fles voor ons twee. Als ik haar een tweede fles vraag, krijg ik als antwoord dat de voorraad flessen water op is. Het moment van de afrekening was wel even schrikken. Naast de afgesproken prijs, die in de Njam Njam Doo Doo staat, komen er allerlei toelagen bij. De wijn aan tafel, gebruik van dit en dat + het ontbijt, dat in feite in de prijs was inbegrepen, enz. In totaal voor 97 euro voor 2 personen. Dit is dan onmiddellijk de hoogste prijs die we betaalden tijdens de hele camino. Zelf logies en hotels in Frankrijk en Spanje zijn stukken goedkoper met de luxe van lakens, handdoeken enz... We doopten de naam "Moulin du Merle" om in "Moulin de la merde". Geen aanrader dus. We zetten ons op de weg en hebben een slecht gevoel over de veel te hoge prijs. In het vervolg zullen we heel goede afspraken moeten maken. We lopen over de weg naar het volgende dorp en sluiten terug aan op de officiële weg. Het begint weer wat te regenen. De weg voert ons afwisselend over wegen, velden, bossen. Soms een aarden of stenig pad. Door het grijze, kille weer met af en toe regen is deze etappe niet de mooiste. Uiteindelijk komen we toe in Champlemy en vinden onmiddellijk de gite van Madame Marie-Noëlle Monange die op het dorpsplein ligt. We zetten de rugzakken aan de deur en drinken een pintje in het cafeetje tegenover. Een man uit Namen, die we ook al in Vézelay gezien hebben, zoekt logies in het café. We vertellen hem dat we in de gite zitten, maar hij verkiest een kamer boven het café. De prijs is nochtans gelijk. Marie-Noëlle is een grappige en hartelijke gastvrouw en laat ons snel binnen. De gite is vrij groot en straalt iets oud uit. Maar alles is tot in de puntjes verzorgd. Elke kamer heeft een toilet. In de kamer waar wij verblijven is het toilet ingebouwd in een inbouwkast wat heel grappig is. We krijgen een heerlijk avondmaal voorgeschoten, klaargemaakt door haar man met Nederlandse roots. Een leuk verblijf.
Goed geslapen bij de zustertjes. Ik was toch al vrij vroeg op, maar in de keuken zaten de andere pelgrims al aan het ontbijt. Eén voor één vertrokken ze. Pieter bleef nog een dag langer in Vézelay. We nemen het ontbijt en betalen hiervoor een donativo. Het valt op dat veel pelgrims ofwel naar Le Puy en Velay gaan of de route via Nevers nemen. Zowel Nele als ik hadden al voor ons vertrek via Bourges trekken. Het valt ook op dat de pelgrims, die verder trekken naar Santiago, de Camino Norte willen doen in plaats van de populaire Camino Frances.
Vandaag nemen we definitief afscheid van de Camino Campaniensis die ons van Rocroi naar Vézelay bracht. Vandaag zetten we onze eerste stappen op de Via Lemovicensis, de weg naar Saint-Jean-Pied-de-Port, net voor de Pyreneeën. Het is droog, maar het weer ziet er somberder uit en het is ook wat frisjes. We kopen nog snel een brood en wat toespijs voor de lunch en Nele moet ook nog iets hebben uit de apotheek. Aan het medisch centrum moet je de keuze maken tussen de weg naar Nevers en Bourges. We komen nog een Nederlandse pelgrim tegen die naar Nevers gaat. Wij kiezen Bourges en vertrekken langs de jeugdherberg en de camping. Na de camping volgen we een tijdje een asfalt weg. We moeten nog wat wennen aan de nieuwe gidsen, maar de signalisatie is toch goed. Gelukkig. We slaan al snel een bosweg in in het bos van Molay en komen via dit bos in La Maison-Dieu. We zijn nu in het departement Nièvre. Mijn scheenbeen trekt nog wat, maar het lijkt beter te gaan. De weg is mooi en we lopen langs velden en akkers. Geen wijngaarden meer. Voor vanavond hebben we gereserveerd in Moulin de Merle in Saint-Germain-Des-Bois. Al bij al is deze wandeling toch vrij zwaar en we zijn blij dat Saint-Germain in de buurt is. We lopen eerst nog door een mooi dorpje met heel oude huisjes, dan nog het veldweggetje naar beneden om uiteindelijk op de hoofdweg uit te komen. Saint-Germain is naar links en er staat een bordje met de aanduiding voor Moulin de Merle naar rechts. Dit is wel van de route weg, maar dat gebeurt wel vaker. Ver zal het niet zijn, denken we. Wij dus naar rechts over een lange en bochtige asfaltweg waar af en toe een auto voorbij raast. Aan een T-kruispunt staat geen enkele aanduiding meer. We zetten ons even neer en besluiten uiteindelijk om naar links te volgen omdat dit ons terug dichter naar de volgweg zal brengen. En ja, in de verte zien we een alleenstaand huis aan een waterloop. Dat zou de Moulin wel kunnen zijn. We stappen door een poort de oprit op naar een oud, maar uiterst charmante woning en we worden verwelkomd door Mevr Akkermans, een Nederlandse dame die deze woning heeft gekocht en er een B&B van gemaakt heeft. Ze biedt ons onmiddellijk een kan thee aan. We blijven even buiten zitten om uit te zweten en te genieten van de tuin en de omgeving. De glazen voor de thee dienden we wel bij te houden voor het avondmaal. Mijn scheenbeen doet terug pijn en ik ben blij dat ik de compressiekous kan aandoen. Dat doet echt goed. Mevr Akkermans toont ons de kamer op de zolder. De kamer is heel karig en koud. De douche en het toilet bereiken we op een andere verdieping via verschillende gangetjes. De gastvrouw verwittigt ons dat het water uit de kranen niet drinkbaar is. Als we water wensen, moeten we flessenwater vragen. Ze heeft een hele voorraad. Mevr Akkermans vertelt ons dat er ook nog een Frans jong koppeltje aanwezig is. Ze nemen ook het avondeten en ze kozen voor eend, wat een meerprijs betekent op hetgeen we hebben afgesproken. Maar goed. 's Avonds maken we kennis met het koppeltje. Ze komen uit Parijs en willen een paar dagen genieten van de rust en de natuur. Na de maaltijd kruipen we in een koude kamer en in een koud bed.
Ontbijt in het hotelletje en nadien op stap naar het centrum van Vézelay. We lopen nog wat rond in het stadje, bezoeken de basiliek en wandelen door de tuinen achter de basiliek. Luc wilde al om 12u naar huis en daarom dronken we nog iets op een terrasje dicht bij hun auto. Nele en ik gaan terug naar de basiliek en we eten lunch in de tuin achter de basiliek. Het is zonnig, maar er waait een gure wind. Er is ook een klas jongeren in de tuin aan het lunchen en de leerkracht brengt ons nog wat restjes Emmenthal. Lijken we dan zo erg op schooiers? Maar we hebben de kaas dankbaar aanvaard en ze was nog lekker op de koop toe. Na de lunch melden we ons aan in de opvang voor Pelgrims Sint-Madeleine. We worden fijn ontvangen door 2 vrijwilligers die ons onmiddellijk thee en koude dranken aanbieden. Heel attent! We kunnen in de slaapzalen overnachten (donativo) of bij de zusters mits een kleine bijdrage. We verkiezen het tweede. We vragen wat die vereniging met de 2 Duitsers is, maar daar willen de vrijwilligers niet op antwoorden. Ondertussen stromen er pelgrims toe. Vooral Fransen en Belgen, maar ook enkele Nederlanders. We ontmoeten Pieter. Hij had ook last gehad van zijn scheenbeen en vertelde me dat dit komt door de tong van de schoen die tegen het scheenbeen wrijft tijdens de afdalingen. Zijn raad: "Bind de nestels niet tot boven. Hm, dat ga ik proberen". Nele en ik schieten 's avonds nog wat foto's van een mooi verlichte basiliek. Dan is het bedtijd. Alle overige pelgrims liggen al in bed.
Ik hoopte dat het beter zou gaan met mijn scheenbeen, maar na het opstaan bleef het pijnlijk aanvoelen. Het verbeterde niet, integendeel, het wordt elke dag erger en erger. Ik wandel even door het dorpje om te zien of het gaat. Marie-Hélène stelt voor om me naar Vézelay te rijden zodat ik daar een dokter kan zien. Ik vind het een redelijk voorstel, want ik begin schrik te krijgen dat ik de tocht voortijdig zou moeten afbreken als de pijn erger wordt. Ik bespreek het voorstel met Nele. Ze is onmiddellijk akkoord dat we dit stuk met de auto doen. We vinden het wel jammer omdat de etappe naar Vézelay heel mooi is. We vertrekken met de auto voor een ritje van ongeveer 20 minuten en we worden afgezet bij het medisch centrum. Na 10 minuten wachten kon ik al een dokter zien. Ze wist niet goed wat het probleem was en schreef me antibiotica voor + een schimmelwerend poeder. Dit vond ik maar vreemd. Ik moet ook een compressiekous dragen na het wandelen en dat doet wel deugd. De rest van de dag bezoeken we Vézelay. We willen informatie vragen over het vervolg van de tocht (Vézelay - Saint-Jean-Pied-de-Port) en komen terecht bij een vereniging voor Sint-Jacobsvrienden. Het is een zeer vreemd Duits koppel die ons heel verkeerde informatie geeft. We laten ze voor wat ze zijn en gaan naar het toerismebureau waar we een Njam Njam Doo Doo kopen. Verder bezoeken we nog de basiliek en de omliggende gebouwen. Hier komen we Harry en Hennemieke terug tegen die hun intrek hebben genomen in een Air B&B. We lunchen in een bar met 2 opdieners die hun broek wel zeer laag dragen. Niet echt smakelijk als je een bilspleet ziet terwijl je een broodje eet. Het is lekker warm vandaag. Komt de lente er nu eindelijk aan. De collega's van Nele (Richard en Luc) komen een dagje op bezoek en worden verwacht rond 16u. Als ze toekomen, gaan we op een terras een Chablis drinken en 's avonds eten we samen in een klein restaurantje bij de basiliek. Nele heeft geluk met zulke toffe collega's. We nemen onze intrek in een hotelletje aan de ingang van Vézelay zodat we allemaal samen kunnen zijn.
Dag 26: Saint-Cyr-les-Collons - Restif de la Bretonne - Cravant - Accolay - Bessy-sur-Cure - Arcy-sur-Cure - 21 km
Het is een schitterende dag met veel zon. We wandelen onder de 'autoroute du soleil' door. Een mooi en afwisselend landschap. Onderweg voel ik dat de pijn aan mijn scheenbeen erger wordt. Ik maak me zorgen en bel naar mijn huisarts in België. Ook mijn vader wordt ingeschakeld om via zijn kanalen te zoeken wat die pijn kan zijn en wat ik er tegen kan doen. We stappen nadien rustig verder naar Cravant, een mooi middeleeuws dorpje dat aan de samenvloeiing van de Cure en de Yonne ligt. We drinken een koffie in een bar en kopen pizza plus clementines voor de lunch en eten het aan de fontijn in het midden van het dorp op. Mijn scheenbeen blijft pijn doen. We stappen verder naar Arcy. Eerst gaat het vanuit Cravant stijl omhoog langs een rotspad om dan weer af te zakken naar de steenweg en de Cure. We steken de steenweg over om Accolay binnen te wandelen. Bij het binnenlopen komen we voorbij een beeld uit keramiek en glas. Een werk van de pottenbakkers van Accolay. In het dorpje passeren we ook langs een kleine plezierhaven aan de oevers van de Cure. Het is ondertussen goed warm geworden en we besluiten om nog een voetbadje te nemen in de lavage van het dorp. Het koude water doet deugd voor mijn scheenbeen. Heel kleine visjes peuzelen de huidrestjes van mijn voeten. Pédicure naturelle. We vervolgen de weg in de vallei van de Cure die we tot in Arcy zullen volgen. Af en toe gaat het omhoog, de bossen in en dat geeft mooie zichten op de Cure die beneden stroomt. Via Bessy sur Cure, een oud en mooi dorp, komen we aan in Arcy. Het is een leuk dorpje en een super gastvrouw Marie-Hélène die net achter de kerk woont. Zij liep zelf de Camino vanuit Vézelay in 2010 en heeft er onvergetelijke herinneringen en vrienden aan over gehouden. Haar huisje ademt Camino. Haar huisje kocht ze na haar Camino, omdat ze het rustiger aan wilde doen. Toen wist ze niet dat het huisje op de volgweg lag naar Vézelay tot ze merkte dat er veel pelgrims aan haar deur passeerden. Wat een toeval! Door een beeldje van een ster dat nog in het huisje hing en als verwijzing naar het lot dat haar naar dit huisje heeft gebracht, noemt ze haar herberg "l'étoille". We eten een heerlijke maaltijd. Prachtige gastvrouw. Mijn scheenbeen doet nog altijd fel pijn. Hopelijk wordt dit niet erger. Ik slaap met mijn benen op dekens in de hoop dat dit een beetje zal helpen.
Het is zondag. Het regent. Na een leuk ontbijtje (nog altijd restjes) zijn we op weg voor ons volgende traject. We nemen de Départemental gezien de modder in de bossen. Het wandelen gaat goed en we doorkruisen het dorpje Collan waar niets open is. We komen voor de middag al in Chablis aan. Er is een zondagse markt met lokale producten en er is aardig wat volk op de been. We lopen wat rond op de markt en komen de accordeon-speler van Troyes terug tegen. Hij herkent ons onmiddellijk. We praten een beetje met hem en hij speelt "Santiago" als we terug weg gaan. We drinken nog een koffie in een bar. Als we weg gaan vraagt de café bazin of we aan haar willen denken als we in Santiago aankomen. We vervolgen onze weg door de wijngaarden van Chablis. Mooie uitzichten. We passeren langs typische dorpjes uit de Chablis regio, Courgis en Préhy. We nemen uitgebreid de tijd om vanuit deze dorpjes de prachtige uitzichten te bewonderen. Uiteindelijk komen we aan bij onze volgende stopplaats. We passeren langs de gemeentelijke herberg die afgesloten is. De herberg laten we links liggen om bij het logies van Madame Rada komen. Gezien het zondag is, kozen we voor haar logement omdat het avondmaal + ontbijt in de prijs zit. Madame Rada toont ons het logement en vertrekt dan. Ze moest nog op bezoek bij iemand. We nemen de tijd om ons te installeren en te wassen. Tegen 20u kunnen we eten. Madame Rada heeft het financieel moeilijk en babbelt honderduit. We eten kotelet met pasta en gaan dan slapen. Tijdens de wandeling vandaag kreeg ik regelmatig een pijnscheut aan mijn rechter scheenbeen. Hopelijk gaat dit snel voorbij.
Na enkele km beginnen we dan de afdaling naar Chamblon, een toeristisch stadje aan het stuwmeer van Eguson. We melden ons, iets te laat, aan bij de Base de Plein Air, een complex waar scholen of sportgroepen naar toe kunnen voor watersporten. Het centrum ligt vlak aan het water bij een aanlegsteiger met bootjes. We krijgen de sleutel van de dame, die een beetje op ons heeft moeten wachten. We mochten in de vele kamers een plaats zoeken om te slapen, want wij zijn de enige gasten. De dame leidt ons rond en laat ons de wasmachines en de grootkeuken zien. We konden wat spullen uit de ijskast nemen als we dat wilden. En het ontbijt stond ook al klaar voor de volgende ochtend. Een mooie afsluiter van deze geweldige dag. Voor naar bed te gaan, genieten we buiten nog van het prachtige uitzicht aan het meer en van de ondergaande zon. 
