Dag 109: Lugo - Seoane - Burgo do San Vicente - Taboeiro/Crecente - San Roman da retorta - Ponte Ferreira - 26,6 km
Om 6u zijn we er ook uit. Het was gisteren zeer heet en we willen vroeg vertrekken om de hitte van vandaag voor te zijn. Spaanse jongeren komen nu uit de discobars met het nodige geroep en gezang. We wandelen naar de Puente Romano om in de herberg, waar we gisteren verbleven, nog te ontbijten en een koffie te drinken. We zijn aan km paal 101, dus straks overschrijden we de 100 km paal. Er zijn al massa's pelgrims op de weg die de Puente Romano overgaan. Het wordt dus druk. Ook wij verlaten Lugo langs de brug en dan gaan we naar links om een tijdje de rivier de Mino te lopen. Eerst via de voorsteden en nadien een grote steenweg volgend met de gebruikelijke brede wandelstrook van gravel naast de weg. Voor en achter ons groepjes pelgrims op weg naar Santiago. In een wegje met bomen passeren we kilometerpaal 100.262. Een speciaal moment en hier houden we ook even halt voor de foto's. Dan gaat het verder langs de grote weg om na enkele km een bospad in te gaan. In Burgo do San Vicente gaan we even van de Camino af om in het dorpje Vilacha de Mera y Canedo een koffie te drinken in een plaatselijke bar. We ontmoeten weer een deel pelgrims die er ook zijn. De natuur is weer prachtig en we wandelen door bossen en kleine dorpjes. In San Roman de Retorta pauzeren we en kopen wat eten. Met andere pelgrims eten we in de tuin. Er komt een jongedame uit Slowakijje bij ons zitten en we babbelen wat. Vanaf hier hebben we de keuze. Ofwel gaan we verder via de officiële wandelen voort weg, of we volgen de Romeinse weg. Aan de uitbater van het café/winkeltje vragen we advies. Hij stelt voor om de Romeinse weg te nemen die veel mooier is. Dus, dat doen we dan ook. Het terrein is glooiend nu. Af en toe nog stijgen en dalen, maar rustig aan. Eigenlijk gaan we de volgende dagen meer moeten dalen dan stijgen, gezien Santiago lager ligt. We wandelen voort door een prachtige streek tot we in Ferreira zijn. Daar drinken we nog een cola in een cafeetje en stappen dan nog een kleine 2 km tot aan de herberg. Het ziet er een leuke herberg uit en er zijn al heel wat pelgrims die zich al installeerden. Gelukkig hadden we op voorhand gereserveerd. We installeren ons in één van de slaapzalen, douchen en doen nog snel de was. Nadien drinken we op het terras een pintje en we raken aan de praat met een Australisch gezin. Een man, een vrouw en hun 18 jarige zoon. We zien ook Maria terug en enkele andere bekende gezichten. 's Avonds eten we een heerlijke paëlla die door de gastheer werd klaargemaakt en praten wat met 2 Britten die met hun zonen de Camino Primitivo wandelen. Heel aangenaam. De meeste pelgrims gaan weer vroeg slapen. Wij blijven nog wat beneden en drinken een plaatselijke likeur en kruipen dan ook het bed in.
Onze rustdag in Lugo. Door het venster van de herberg zien we rijen pelgrims over de Romeinse brug gaan om de laatste 100 km tot Santiago aan te vatten. Nu wordt het wel echt druk. We zien vele oude bekenden, maar ook nieuwe gezichten en de pelgrims die van hieruit vertrekken om de 100 km zijn wel heel goed herkenbaar. Ze lopen er bij alsof ze een zondagse uitstap gaan doen. We komen beneden nog Frank en Vanessa tegen die vandaag verder lopen. Ze hebben vorige nacht een hostelletje geboekt. Frank en Vanessa beginnen goede kameraden te worden. Ze lopen de camino zoals wij. Ze zoeken de rust op en willen zich niet laten mee slepen door de meute. Ze genieten van de landschappen, de stilte, de dorpjes en af en toe een terrasje. De officiële herberg van Lugo zat stampvol en was om 15u al volgeboekt. Dan hadden we eigenlijk toch nog geluk. Via Booking.com vinden we een leuk plekje vlak aan het centrum. We besluiten om daar naar toe te gaan. Weg van de drukte. Na een klein ontbijtje verhuizen we naar de nieuwe plek waar we zeer hartelijk ontvangen worden door de gastvrouw. Ze doet onze was, de strijk en tegen vanavond ligt alles opgeplooid aan de deur. Wat een luxe. En we zitten op een kleine 100 meter van de Santiago poort, vlak aan de kathedraal. In de voormiddag gaan we alletwee naar de kapper. Het was nodig, en nadien bezoeken we het centrum en de kathedraal. We lopen ook over de oude Romeinse muren. Ondertussen is het zo heet geworden, dat we besluiten om een kleine siësta te houden en we keren bij valavond terug om nog wat van de stad te zien en om een pelgrimsmenu te eten. Nadien terug naar het hostelletje. Morgen beginnen we aan de laatste 100 km. We kunnen het bijna niet geloven.
Dag 107: Cadavo Baleira - Alto de A Baqueriza - Vilabade - Castroverde - anta Maria de Gondar - Lugo - 30,6 km
Er is mist in de morgen. Daardoor is het tentzeil nat. We gaan douchen in de herberg, die tot onze verbazing al leeg is. Alleen het meisje uit Slovakije en een jongeman lopen nog rond. Zij nemen de bus naar Lugo. We zien meer en meer gekwetste pelgrims, maar het verwondert ons niet. Elke ochtend heel vroeg opstaan en dan naar de volgende herberg sprinten eist zijn tol. Zeker als je maar pas begint en dan onmiddellijk de heuvels van de Primitivo in moet. Wij zijn al 3 maanden ingelopen en moeten ons niet reppen. We douchen koud, want hier wordt het warm water afgezet 's avonds, pakken in en ontbijten op het bankje voor de herberg. Dan het dorp in en nog snel een koffie voor we vertrekken. We doen het echt op ons gemak. Het wordt een lange dag, maar we hebben gereserveerd in een soort jeugdherberg in Lugo. De mist hangt laag en het is kil. We gaan al snel het bos in en het begint weer te stijgen. Het blijft nog enige tijd heel mistig tot we na de Alto de A Baquerita terug gaan dalen. Dan breekt het zonnetje langzaam door. We stappen naar het zeer lieflijk dorpje Vilabade en rusten even aan de gotische kerk die, tot onze grote verbazing, open is. In Frankrijk was het gewoon dat alle kerken open zijn, maar in Spanje zijn ze allemaal dicht. We drinken een koffietje van de wagen die voor de kerk staat. Dan gaat het verder naar Castro. De herberg van Castro valt onmiddellijk op en we zien nog pelgrims op de trap van de herberg zitten. Moeten ze nog vertrekken of zijn ze al toegekomen? In Castro moeten we zeker inkopen doen, want tot in Lugo is er niets meer te krijgen. We zien onze 2 Japanse vrouwen ook rond lopen. Vanuit Castro gaan we bijna niet meer stijgen. Vanaf nu zal alles geleidelijk aan bergaf gaan. Het landschap verandert terug en we lopen doorgaans door veel bos en we komen langs kleine oude dorpjes met stenen huizen. Het is ondertussen wel heel erg warm geworden. In één van die dorpjes stoppen we aan een grasveld en lunchen. De tent laten we ondertussen in het gras drogen. Er komt geen levende ziel voorbij en het is heel, heel rustig en stil. We lopen verder langs kleine dorpjes en we zijn aangenaam verrast als we in Sata Maria de Gondar een rustplaats voor pelgrims onder een afdak vinden met automaten met drank en eten. Er zijn zelfs 2 microgolf ovens beschikbaar en een buitenkeukentje. Dan gaat het verder en wordt het saai. Net voor Lugo moeten we nog langs onaantrekkelijke braakliggende velden met lage doornstruiken en we moeten een paar maal via bruggetjes over autowegen en drukke expres wegen. Lugo, een oude Romeinse vesting, ligt op een hoogte, dus moeten we op het einde nog flink klimmen langs steile wegen en trappen. We drinken snel nog een pintje en gaan dan op zoek naar de jeugdherberg. Tot overmaat van ramp blijkt dat de jeugdherberg volgeboekt is met jeugdkampen. Er is duidelijk iets misgelopen met de reservering. De verantwoordelijke zoekt een oplossing en vindt nog een logies voor ons. Hij is zo vriendelijk om ons met de wagen te brengen. Het gezicht van Nele betrekt als ze al de pelgrims van de vorige dagen op het terras voor de herberg ziet zitten. Eigenlijk hadden we geen zin om terug tussen deze gekke bende te zitten en om gewekt te worden voor 6u. We hadden een rustdag in Lugo gepland. Maar goed, er is geen keus en we krijgen een slaapzaal met een 10-tal stapelbedden toegewezen. Gelukkig is maar één bed bezet. Hopelijk blijft het zo. We eten nog wat op het terras, nadat we een douche hebben genomen en gaan dan vroeg het bed in. De spullen op het bed dat bezet is, zijn van een jongedame uit Berlijn. Het is een stille dame en er komt niemand meer toe, het blijft dus rustig.
Dag 106: A Fonsagrada - Padron - Vilardongo - Hospital de Montouto - Paradavella - A Lastra - Cadavo Baleira - 22,9 km
Zoals gewoonlijk is er weer vroeg beweging in de slaapzaal. We blijven liggen tot 6.30u en maken ons ook klaar. De meeste pelgrims ontbijten wat in de gemeenschappelijke kamer, sommigen zijn al vertrokken. Wij doen langzaam aan tot het wat rustiger is en maken eitjes met spek. De pelgrims voor ons laten ons een vuile en smerige keuken na. De afwas is niet gedaan, er liggen nog resten van eten op de borden, de tafels liggen er plakkerig en vuil bij. Zo hoort het toch niet. Dit heb je dan met toeristen pelgrims. De melk, die we gisteren kochten, is op. Nele en ik ruimen alles op en zetten de vuile borden, tassen en bestekken in de afwasmachine en kuisen de tafels op. Dan pas gaan we ook ontbijten. We zijn nu bijna alleen in de herberg en we genieten van de rust. Na het ontbijt gaan we ook op stap. Het is zonnig. Het beloofd een warme dag te worden, maar nu is het nog wat kil. We lopen door het centrum en gaan richting Padron waar ook een herberg is. Hier hebben ook vele pelgrims overnacht. We lopen richting Vilardongo en worden verwend met schitterende uitzichten van de wolkentapijten over de valleien. De wandeling gaat over landweggetjes op een heuvelrug en biedt fantastische uitzichten. We stoppen regelmatig om hiervan te genieten. Vanaf Vilardongo begint het terug goed te stijgen om de hoogte van Montouto te bereiken. Op de top vinden we de ruïne van een oude hospital uit half de 14de eeuw. Nu zijn er restauratiewerken bezig aan de gebouwen. We lopen nog een tijdje over de kam en dalen via een rotsig pad tussen de bomen af naar Paradavella. Net voor het dorp staat er een leuke drink- en eetgelegenheid en daar ontmoeten we Alex, Frank en Vanessa terug. Alex ziet af met zijn voeten en heeft besloten om een taxi te bellen om Cadavo te bereiken. De taxi komt even later aan en Alex vertrekt. Frank en Vanessa gaan ook verder. Wij blijven nog even zitten en vertrekken dan ook. We lopen iets verder naar de grote weg en die volgen we een stukje tot we weer via de bospaden moeten. Het is een mooie weg, maar de hellingen zijn met momenten heel pittig. We komen langs kleine huizengroepjes en op sommige plekken staan er banken en tafels voor pelgrims langs het pad. Het gaat nog altijd flink omhoog tot in A Lastra om vervolgens de Alto de Fontaneira te bereiken. Vanaf hier wordt het saai. We lopen langs een typisch gravelpad uit Gallicia langs de LU-530. In de verte onder ons zien we de bestemming Cadavo Baleira al liggen. Het laatste stuk gaat heel stijl omlaag via hetzelfde gravelpad. Het is dus opletten geblazen om niet uit te schuiven. Gravel is dus zeker niet de beste oplossing als het fel stijgt en daalt. Bij het binnen komen van Cadavo lopen we onmiddellijk op de herberg. Alex zit voor de herberg op een bankje en lacht dat alles vol is. Hij was de laatste die nog een bed kreeg. Ofwel moeten we verder naar Castro, bijna 9 km verder, of we zoeken een hotelletje. Dat is wel straf! We hebben geen zin om nog 9 km te stappen en zeker niet om veel geld te betalen aan een hotelletje. We besluiten om onze tent op te zetten op het graspleintje achter de herberg. Douchen doen we dan wel in de herberg die inderdaad goed vol zit. Weer zien we allemaal bekende gezichten. Onze 2 Japanse vrouwen, de Brusselse, een Duitse dame die een tijdje met Engelse dames heeft rondgelopen, de Slovaakse die zoveel problemen had,... We zetten de tent op en gaan op zoek naar de plaats waar er een pelgrimmenu wordt geserveerd. Voor 9 euro krijgen we een salade/pasta als voorgerecht, konijn, een frisco en een fles water en een fles wijn. In deze plaats zit ook het Spaans gezin met de kinderen die naast ons op de grond lagen in Grandas de Salime. Ook zij waren te laat in de herberg en hebben nu een plaatsje in het hotel. We doen nog even inkopen voor ontbijt en lunch morgen en gaan dan naar de tent om onze kleren van het gras te halen die in de zon lagen te drogen, ons boekje bij te vullen en te slapen. Ondertussen is er een fietser toegekomen die ook zijn tentje iets verderop zet.
Dag 105:Grandas de Salime - La Farrapa - Cereijeira - Castro - Gestoselo - Penafuente - Alto del Acebo - El Acebo - Cabreira - A Fonsagrada - 25,2 km
Heel vroeg in de ochtend, het is nog donker, is er al beweging in de herberg. De pelgrims kruipen uit hun stapelbedden en beginnen te ritselen. We zien pelgrims in de keuken. Onze matrassen liggen juist voor de keuken. We staan tenslotte ook op. Het is amper 6.15u. Wat bezielt die mensen toch. Het is nog donker buiten en je ziet niets. We laten iedereen passeren en pakken rustig in. Als de meesten weg zijn, gaan we in de keuken ook wat eten. Het is nog schemerdonker als we zelf buiten staan. Aan de deur van de herberg staat al een rij rugzakken van pelgrims die hun rugzakken laten oppikken door een taxi- of postdienst. In de herberg liggen enveloppen met een briefje dat je kan invullen en waar je wil dat de rugzak afgeleverd wordt. Dat briefje gaat in de enveloppe met 5 en dan zet je de rugzak aan de voordeur van de herberg. In elke herberg in Spanje kan je deze enveloppen vinden. Er zijn dus wel verschillende soorten pelgrims. We wandelen naar het centrum en drinken nog een koffie in een bar. Onze 2 Italiaanse dames zitten er ook al weer. En dan gaat het op weg. En hoe. Het gaat onmiddellijk steil omhoog. We stoppen bij het eerste cafeetje in Cereijeira, een kleine 3 km verder. Ian, Alex, Frank en Vanessa zijn er ook. Frank en Vanessa verzorgen de voeten van Alex die er ondertussen verschrikkelijk uitzien. Ian geniet van de ochtend. Hij is een beroepspelgrim en heeft al verschillende reizen gedaan. Vroeger was hij landbouwer in de buurt van Cork. Hij heeft de farm verkocht en geniet nu van lange wandeltochten en de rust. Zijn uitrusting is ook minimaal. Hij weet duidelijk hoe het moet. We wandelen verder tot in Castro. Het weer wordt beter en beter en de zon begint volop te schijnen. We wandelen verder naar Castro, een klein dorpje met huizen in de typische architectuur van de streek. We blijven pelgrims tegen komen. In Castro is er een jeugdherberg in een mooi rustiek gebouw. We hebben bijna constant gestegen, maar nu begint de echte klim naar de Alto del Acebo die op 1.030 meter hoogte ligt. We passeren nog langs kleine idyllische boerendorpjes vooraleer we een bos op de helling ingaan. De schaduw van de bomen doet deugd, want het is echt warm vandaag. We blazen even uit in de schaduw en beginnen aan de klim. Op de top van de Alto loopt ook de grens tussen Asturia en Gallicia. Een stenen rij over de weg symboliseert de grens. Voor ons ligt Gallicia en achter ons zien we de heuveltoppen van Asturia. Het is een raar gevoel. Het is de laatste grens die we zullen oversteken op deze tocht. Het einde van de wandeling komt echt wel heel dichtbij. Het zijn nog een kleine 169 km tot Santiago. We steken de grens over en dalen zeer snel op een gravelpad. We moeten zeer voorzichtig stappen om er voor te zorgen dat we niet uitschuiven. In het kleine gehucht El Acebo is er een cafeetje waar we een cola drinken. Ian, Frank en Vanessa zijn hier ondertussen ook al. Ian is niet over de Alto gekomen, maar heeft de LU-701 genomen die langs de helling van de Alto loopt. Bij het vertrek moeten we onmiddellijk terug stijgen. De wandelwegen zijn anders nu. We wandelen op brede wandelstroken in gravel. Het is even aanpassen om er gewoon an te geraken. In de verte zien we A Fonsagrada al op een heuvel liggen, maar het is nog ver en zeer heuvelachtig, dus, nog enkele uurtjes wandelen.We stappen verder tot in Cabreira waar er terug een café is met een terras. Hier treffen we Frank en Vanessa weer aan. Dit koppel doet het blijkbaar ook rustig aan en genieten van de wandeling. We vertrekken terug langs de brede wandelpaden in gravel en komen langs kleine dorpjes zonder bevoorradingsmogelijkheid. Ondertussen beginnen onweerswolken boven ons samen te pakken. We moeten nog omhoog tot A Fonsagrada en dat wordt een echte kuitendoder. De beklimming gaat langs een bosweg recht omhoog. Buiten adem komen we boven in het centrum aan en gaan op zoek naar een herberg. In dit stadje zijn een paar mogelijkheden om te logeren en we nemen een kijkje in een herberg/hotel naast de kerk. Een schitterende herberg en een zeer goede prijs. Hier ontmoeten we weer de pelgrims van de vorige dagen. Maria uit Duitsland is er, samen met de zonen van een Engelse vader die met hen op stap is, Ian, Alex, Frank en Vanessa en nog een paar anderen. De herberg is vol, maar er zijn verschillende kamers met stapelbedden zodat je de drukte niet merkt. Elk bed heeft een lampje, eigen elektriciteit, er zijn kasten voor iedereen,... Perfect in orde. Er is een gemeenschappelijke zaal met een grote keuken, er zijn verschillende badkamers met douche, lavabo en toilet. We installeren ons en doen nog maar eens de was. Ondertussen is het onweer volledig losgebarsten en buiten regent het fel. We blijven dus binnen. Eten kunnen we uit de automaat in de keuken halen en we kiezen uit een pasta menu met tonijn. Ondertussen is de gemeenschapsruimte vol gelopen en iedereen is in de keuken bezig. Daarom wachten we even tot er wat plaats is. Maar als ik begin te koken springen Spaanse dames voor me in en verschuiven de potten en pannen. Een Spaanse jonge dame zit met haar handen in onze was in de droogkast te graaien. Zelfs als ik haar zeg dat dit onze was is, bekijkt ze me schaapsachtig aan en doet gewoon verder. Ik heb zin om enkele Spanjaarden met mijn wandelsticks te bewerken en daarom stel ik aan Nele voor om even de stad in te gaan en iets te drinken om af te koelen. De arrogantie van enkele toerist pelgrims begint me tegen te vallen. Dit is een nieuwe ervaring voor mij na 2 maanden echt pelgrim gevoel in Frankrijk en Spanje. We drinken iets in de stad en gaan dan in een winkeltje al enkele spulletjes voor morgen kopen. Dan maken we ons avondeten en babbelen nog met 2 oudere Franse pelgrims die in Parijs zijn vertrokken. Iedereen ligt weer vrij vroeg in bed en als laatsten sluipen we dan ook maar de slaapzaal in om te slapen.
Dag 104: Berducedo - La Mesa - Buspol - Embalsa de Salime - Grandas de Salime - 19,1 km
De Spaanse dames staan al vroeg op. Wij, Frank en Vanessa doen het rustiger aan. In een plaatselijke bar ontbijten we een beetje en kopen wat mondvoorraad. Tot onze verbazing zien we de Spaanse pelgrims die bij ons lagen vannacht in een auto stappen en wegrijden. Ja, pelgrims heb je in alle vormen. Het is wat betrokken vandaag en het is vrij fris. Vanuit Berducedo gaat het heel steil, bijna 5 km, omhoog langs een brede asfaltweg tot in het gehuchtje La Mesa. De eerste km is niet van de poes door de hellingsgraad. La Mesa is een mooi dorpje met een schitterende herberg. Vele van onze collega's pelgrim zijn tot hier door gestapt en verbleven in de herberg die we voorbij lopen. We zijn wat later vertrokken en daarom lopen we weer in alle rust. Toch veel beter dan kakelende pelgrims die voor en achter je lopen. We genieten ten volle van deze wandeling. Na La Mesa begint de afdaling van om en bij de 8 km naar het stuwmeer van Salime. Het pad loopt vooral door een mooi bos en is bezaaid met steentjes en keien. We stoppen even aan een rots dat een prachtige uitkijk geeft op het stuwmeer ver onder ons. We treffen er ook Ian, een Ierse pelgrim die we al voordien hebben gezien, en een jongedame. Ze doen op de rots relaxatie oefeningen. Dan gaat het verder steil naar beneden. We komen onderweg ook nog een jonge Spaanse pelgrim tegen. Die hebben we ook al verschillende keren ontmoet op de weg sinds San Juan de Villapanada. We komen, na de afdaling, op een asfaltweg en wandelen naar de dam van het stuwmeer. We krijgen machtige zichten op het stuwmeer, de hoge dam en de bergen rondom ons. We wandelen verder en na de stuwdam begint het weer fel te stijgen. We gaan naar een hotel te gaan, waar er een terras is met uitzicht over het meer en waar we iets kunnen drinken. Hier komen we Ian, de Ier, en Alex ook weer tegen. Dit is de plaats ook die Alex voor ons had gereserveerd, terwijl wij dachten dat de reservatie voor een plaats was in Granda de Salime dat nog 6 km verder ligt. We vinden dat we te weinig gedaan hebben vandaag en morgen staat er een lange weg op het programma en daarom besluiten we om de reservatie te annuleren en verder te stappen. We eten onze lunch op het terras, samen met Ian die bij ons is komen zitten. Hij wandelt ook verder naar Grandas de Salime. De weg naar Grandas gaat steil omhoog via een asfaltweg. Alhoewel wegwijzers ons terug het bos wil injagen, blijven we de asfaltweg volgen. Het is niet echt druk en gemakkelijk begaanbaar. In Grandas zoeken we de herberg op. We zijn te laat, want ondertussen zijn alle bedden bezet. Het is er zeer druk. De gastvrouw organiseert enkele matrassen die we in de gemeenschappelijke zaal mogen leggen. De gastvrouw is opgetogen als ze Leuven in het stempelboekje van Nele ziet staan. Eén van haar kinderen studeert, of studeerde, aan de KUL. Er is een andere jongedame uit het Brusselse aangekomen vandaag. Daar gaan we straks kennis mee maken. We lopen het stadje in om iets te drinken. Ik zoek, en vind, een winkeltje waar je SD kaartjes kan kopen. Mijn SD kaartje van mijn camera is al 2 dagen vol. Dan komen we Jos weer tegen. Hij komt bij ons zitten en stelt voor om Pulpo te eten. (Pulpo is gekookte octopus en wordt geserveerd met gebakken patatjes met paprikapoeder). Een delicatesse uit Gallicië. We hebben eigenlijk niet veel zin, maar na een tijdje komt de bazin van het café met een grote schotel Pulpo. Klaarblijkelijk heeft Jos voor 2,5 personen besteld. Kostprijs 27. We delen de prijs en eten mee. Alhoewel het als voorgerechtje is voorzien, besluiten Nele en ik dat dit ons avondeten is. We kopen in een winkeltje wat eten voor ontbijt en lunch morgen. In de herberg is het druk. Ian is ook toegekomen en we maken vluchtig kennis met de jongedame uit Brussel. We installeren onze matras op de grond. Naast ons op de grond ligt een Spaanse familie. Vader, moeder een dochter van ongeveer 12 jaar en een zoontje van ongeveer 11 jaar oud. We slapen rustig hier. In de slaapzalen zal het er wel luidruchtiger aan toe gaan. Bijna alle pelgrims die we de laatste dagen onderweg zijn tegen gekomen, zitten hier ook.
Dag 103: Borres - Hospital de Paradiella - Hospital de Fonfaraon - Alto de la Marta - Hospital de la Freita - Alto de Palo - Montefurado - Lago - Berducedo - 24,1 km
De eerste pelgrims zijn al vroeg op weg. Wij staan ook wat vroeger op, want vandaag gaan we echt de berg op. We gaan wat eten in de bar en halen onze sandwich op, die we de vorige avond hebben besteld. De 2 Italiaanse vrouwen, waaronder sprinkhaan, zitten ook aan tafel. Het ontbijt stelt niet veel voor. Een tas koffie en cupcakes. Vandaag wordt het een etappe zonder enige voorzieningen tot in Berducedo. We moeten ongeveer 15 km klimmen van 629 meter tot de toppen van Asturia op 1.146 meter om dan ongeveer 5 km te dalen. Bij het buitenlopen van Borres komen we al snel aan de splitsing die naar links de weg naar La Pola de Allande voert en naar rechts de weg via de Hospitales. We gaan naar rechts en beginnen te stijgen. Al snel wandelen we in het wolkendek dat dicht over de bergen hangt. Alles is vochtig en we worden al snel kletsnat zonder dat het regent. Geen mooie vergezichten vandaag. De beklimming valt best mee. Nergens wordt het extreem steil, maar wel een constante lange klim. Ik vind het jammer dat we door de mist lopen, want vanaf de toppen kunnen we tot in Gallicië zien. Vandaag niet dus. De pelgrims die hier gisteren gepasseerd zijn, hebben vermoedelijk wel kunnen genieten van de uitzichten. We lopen nu met veel pelgrims over deze hoogte. Het doet een beetje aan als de Schotse hoogvlaktes. Zelfs de koeien zijn van de partij. We passeren de ruines van 3 vroegere herbergplaatsen (hospitales) uit de 15de eeuw. Er is nauwelijks een pad en door de mist moeten we goed opletten op de paaltjes met de gele pijl om de juiste richting aan te houden. Ondertussen komt er ook nog een stevige wind opzetten en af en toe zien we pelgrims met een flapperende poncho en het hoofd naar beneden. Sommigen houden al halt om de boterhammetjes op te eten en wij doen hetzelfde. We zoeken een plekje dat door een stenen hoop wat beschut is tegen de wind. Het broodje dat we in de bar van Borres hadden besteld, valt wat tegen. Het is kurkdroog brood. We lopen verder over de kam tot we aan de Puerto del Palo komen. Hier zitten we op het hoogste punt met 1.146 meter. Op de top staat een Spanjaard met een bestelwagentje. Hij verkoopt koffie, drankjes, snoep en chocola. We kopen een reep kinderchocolade. De verkoper vertelt dat hij het erg vindt dat we niets kunnen zien. Gisteren was het weer zo goed en de pelgrims konden van hier een groot stuk van Asturias zien en je kon tot in Gallicia kijken. Tja, dat hebben we dan gemist vandaag. We stappen verder en juist op het moment dat we aan de afdaling willen beginnen, breekt de zon door. Het lijkt wel of er een gordijn van een theaterpodium open gaat. We krijgen dan toch nog een schitterend uitzicht. De afdaling gaat via een klein pad heel steil naar beneden. De losliggende keien zijn gevaarlijk en we doen het heel voorzichtig aan. Beneden passeren we een klein dorpje Montefurado, vroeger ook een plaatsje waar pelgrims onderdak vonden. Nu is het een boerendorpje met huisjes in de typische Asturische stijl. We komen hier een jong meisje uit Slowakije tegen dat het echt moeilijk heeft. Ik vraag haar of alles ok is en of we kunnen helpen met iets, maar ze zegt dat het wel gaat. We stappen verder door bos en weiland en de zon schijnt nu volop. In Lago is er een café en daar ontmoeten we nog andere pelgrims. Een groep fietsers uit Nederland, een Noorse jongeman en een jonge dame uit Korea. De Noor en de Koreaanse wandelen al eventjes samen en we praten even met hen. We stappen verder tot in Berducedo om te zien of er nog plaats is in de herberg. Even voor Berducedo komen we een wat oudere Spaanse pelgrim tegen die het duidelijk moeilijk heeft. Hij wandelt heel langzaam. Hij zegt dat alles ok is en we stappen verder. In de herberg is er nog één bed vrij. Er zijn veel fietsers toegekomen en die glimlachen als we toekomen. Ze zijn al gewassen en drinken al wijn. Dat wandelende pelgrims voorrang krijgen op fietsers is een fabeltje. Het ergste vind ik nog dat er heel wat fietsen aan het stopcontact hangen. Ik verwittig de gastheer dat we het bed overlaten aan de oudere man die binnen ogenblikken zal toekomen. Tegen de zin van de gastheer zetten we ons tentje neer op het grasveldje achter de herberg. We betalen even goed 5 als alle anderen. We nemen een douche in de herberg. Op een gegeven moment komt de gastheer uit het dorp gelopen en zegt dat hij een logement heeft gevonden in een nieuwe herberg die nog niet open is. Ze zijn er nog aan het bouwen. We gaan eens kijken. Wow, een volledige nieuwe herberg. De slaapzaal en het sanitair is gloednieuw en super degelijk. Alleen aan de inkomhal en het keukentje waren er nog werken. We pakken onze spullen weer in en verhuizen. We moeten het plastiek nog van de matrassen doen. Ondertussen komen er meer pelgrims binnen. Een groep Spaanse dames en een Duits koppel uit Osnabrück, Frank en Vanessa. We eten in het restaurantje naast de herberg en eten een super menu van 3 gangen voor 8,5. De steak die ik krijg is bijna even groot als mijn bord. Nadien drinken we op het terras nog een pintje. De oude Spanjaard wil ons bedanken om het bed af te staan en vraagt om bij hem te komen zitten. Zijn naam is Alex. Frank en Vanessa komen er ook bij zitten. Alex vertelt ons dat hij voor de volgende dag een plaatsje om te overnachten heeft gereserveerd in Salime. Hij laat ons een folder zien en dit lijkt wel heel ok te zijn. Hij reserveert ook voor ons. Voor we gaan slapen halen we nog de was uit de wasmachine van de herberg en hangen de was te drogen, want de droogkast werkt niet.
