Toen Sofie ’s morgens wakker werd, was Lennert verdwenen. Om 5.00u had hij bericht gekregen dat er een vrouw op spoed was gekomen met een gynaecologisch probleem, wat uiteindelijk niets ernstig bleek te zijn.

Vandaag kunnen we E-I-N-D-E-L-I-J-K onze auto gaan halen bij ULF Car Rental!!  Een Hyuandai Atos, met airco (wat hier echt wel nodig is). De Amerikanen van onze lodge zijn zo vriendelijk om Donald en Michiel (die zich hebben opgeofferd de auto te gaan halen) tot ergens nabij Cape Town te brengen op hun weg naar het strand (ja ergens ‘nabij’ Cape Town, maar ze hebben wel beloofd de helft van de schuld op zich te nemen als Donald en Michiel niet weer heel terugkeren).

Om 15u stonden Michiel en Donald terug in de Logde, hun handen vol boodschappen, maar zonder auto.. De afspraak was dat we de auto om 13u zouden ophalen. Donald en Michiel waren al gewend aan het Zuid-Afrikaanse tijdsgevoel (“Vous avez la montre, nous avons le temps”) en kwamen tegen half twee aan. Meneer Ulf was nergens te bespeuren en wanneer we hem contacteerden zei hij momenteel andere afspraken te hebben en dat hij ons stipt om 13u had verwacht. We waren met verstomming geslagen. Is dit wel een echte Zuid- Afrikaan?! Het bleek achteraf dan ook een Duister te zijn… Er werd vriendelijk gevraagd om op 18u terug te komen. U vraagt, wij draaien Meneer Ulf! Donald en Michiel hadden echt een fantastische woensdag..

Lennert en Sofie besloten een van de groepslessen, die door het fitnesscentrum worden aangeboden, uit te proberen. De ‘body work out lesson’ van Nadia was toch was zwaarder dan gedacht. Lennert heeft voor het einde van de les moeten opgeven.. Hij kreeg zelfs kots neigingen en ging op 1 van de stoeltjes zitten, totaal uitgeput, kijkend naar al die meisjes die hem hadden overtroffen. Misschien toch eens tijd om wat aan de conditie te doen?

Deze avond braai N° 2. Lennert en Sofie waren té voldaan na het eten van elk twee overvol belegde hamburgers. Donald ging voor wat meer delicatesse en at struisvogel, bleu gebakken.

10-02-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

Net zoals gisteren gingen Sofie en Donald naar de les pediatrie (over diabetische ketoacidose bij diabetici) voor de zesde jaars. Lennert is vanavond van wacht. Gelukkig eindigden we alle drie vroeg de werkdag en zetten we ons met pc, Ipad, fototoestel,.. in de chill ruimte om wat te werken aan de blog en onze kennis over diabetische ketoacidose te updaten. De werkvrouwen van de lodge hebben duidelijk af en toe een dutje nodig. Zonder schaamte lagen ze te slapen op de zetels..

In de namiddag lagen we wat aan het zwembad met een wijntje. Het was een prachtige dag en we waren blijkbaar niet de enigen die dit hadden opgemerkt. Zowat alle studenten lagen bij de pool.

Om 17.00u vertrokken Donald en Sofie naar Lion’s head te Cape Town for hiking (Lennert kon niet mee wegens zijn wacht, die deze keer tot 23u duurde in tegenstelling tot vorige week waar hij al meteen naar huis mocht bij zijn aankomst). We kregen een lift van Emil en Sebastian (uit Zweden). Ook Dan van de UK kwam mee. 

Sofie zag af tijdens de klim. De 4 mannen bijhouden was niet gemakkelijk. Correctie: de 3 mannen, want Sebastian had het duidelijk nog moeilijker: bloed, zweet en tranen!Gelukkig was Dan zo vriendelijk af en toe op de twee achterblijvers te wachten. Ondanks dit vond iedereen het fantastisch! Het uitzicht was prachtig, lekker weertje, bezwete mensen bij elkaar. We zagen de zon ondergaan. Puur genieten.

Maar nu nog naar beneden, in het donker!!! Sofie kwam een Duits meisje, Sara, uit de lodge tegen met een zaklamp die ze op haar hoofd droeg. Ondanks dat de afdaling best wel beangstigend was, redde iedereen het tot aan de voet van de Lion’s Head. Volgende keer als we gaan (Lennert en Michiel hebben deze klim nog niet kunnen doorstaan wegens wachtdienst) brengen we ook best een lampje mee!

Sofies wens om thuis een goede douche te nemen, werd niet vervuld. Blijkbaar was er een reservatie gemaakt in Marco’s African Place Restaurant. Aangezien onze chauffeur daar naartoe ging, was er eigenlijk geen andere optie dan mee te gaan (in onze bezwete kleren..). Het was een Afrikaans restaurant met 220 plaatsen. Er was een band die Afrikaanse muziek speelde en er waren zwarte mannen en vrouwen die dansten. We voelden ons echt in Zuid- Afrika! Donald en Sofie waren blij dit mee te kunnen maken. Misschien komen we hier nog wel eens!

09-02-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

Maandag. De werkweek begint weer. Donald en Sofie besloten naar de pediatrielessen voor de zesde jaars te gaan in de ochtend. Deze vinden elke dag plaats van 8.00u tot 9.00u. De professor sprak over hematologie en kanker bij kinderen. De les was heel interactief. Er werden continu vragen gesteld en alle leerlingen werkten mee. De medische kennis van de Zuid- Afrikaanse 6^de jaars is zeer ruim. We verschoten ervan hoeveel dingen zij weten en hoe zij in hun lessen gericht zijn op de klinische praktijk. Als we dit vergelijken met het Belgische onderwijs moeten we vaststellen dat deze studenten, tot onze grote spijt, veel beter kunnen meedraaien in de kliniek. Terwijl wij enorm gericht zijn op theorie en er heel veel nadruk wordt gelegd op de fysiologie en pathologie van ziektebeelden, leren zij veel beter dan ons hoe ze praktisch een probleem moeten aanpakken. Zo werd ons altijd verteld: “Dosissen, oh dat moet je nog niet kennen”. Nu staan we hier in de kliniek en weten we niet hoeveel we moeten geven (nogal onpraktisch niet waar?) Deze Zuid- Afrikaanse studenten weten exact hoeveel vocht, voeding, medicatie gegeven moet worden. Ook worden zij vanaf jaar drie al in de kliniek geworpen. Zij werken hier in blokken. Elk blok duurt een aantal weken (zo’n 4 tot 8 weken) waarin zij zowel theoretische als medisch praktische lessen hebben, en moeten meedraaien in de kliniek. Op het einde van zo een blok hebben zij een theorie examen, evenals een praktisch examen waarbij hen een patiënt wordt toegewezen die zij moeten onderzoeken en waarbij ze een beleid moeten opstellen. Onze complimenten voor het Zuid Afrikaanse onderwijssysteem voor geneeskunde.

Onze campus is uitgerust met verschillende faciliteiten. Soms wanen we ons hier zelfs in zo een typisch Amerikaanse “Rich Kid University” uit een film. We hebben een zwembad, twee tennisvelden, een fitnesscentrum van twee verdiepen, werkvrouwen die dagelijks onze keuken en badkamers kuisen (soms zelfs onze afwas doen, maar nadien wel tegen ons over komen zagen). Ook zijn ze altijd bereid onze was te doen tegen een prijsje (in het zwart weliswaar). We moeten enkel 30 rand op onze wasmand leggen (of 60 rand voor een volle) met eventueel een lekkernijtje bij. Deze wasmand mag je absoluut niet buiten op de gang zetten, want als big boss Surita langskomt en dit ziet, zwaait er wat voor onze bereidwillige werkvrouwen.

Sinds dit jaar is er ook een ‘chill’ ruimte gebouwd voor de internationale studenten. Deze is uitgerust met twee big flat screen tv’s, zetels, tafels, stoelen, keuken en WC’ s. Tijdens onze wekelijkse braai wordt in deze ruimte gegeten met zen allen.

Vandaag besloten Donald, Lennert, Sofie en Evie (een Nederlands meisje) een maandabonnement te nemen op de fitness (deze is jammer genoeg niet gratis te gebruiken in tegenstelling tot het zwembad en de tennisvelden). Donald en Lennert worden hier continu geconfronteerd met gespierde geneeskunde studenten. Je kan hier gewoon niet niet gaan fitnessen als jongen.. Jaja dat beloofd een heleboel knappe en gespierde dokters in de toekomst!

Tonight it is rugby time! Het nieuwe seizoen is vandaag van start gegaan en het rugby team “Maties” van de Stellenbosch University speelt vandaag haar eerste match. De tegenspeler is “Cut”. Het was echter een hele karwei bij het stadion te geraken (we hebben nog steeds geen auto). Uiteindelijk konden we meerijden met Evie, Eva en Jennifer. We zaten met 6 in de auto, iets of wat ongemakkelijk, maar vooral de opmerkingen van Eva (die duidelijk maakten dat we ongewenst waren) deden pijn in ons hart. Onze oren moesten aanhoren dat we met zes zaten in een auto voor 5 en dat zij daardoor heel oncomfortabel zat en de benzine veel sneller opging (Sofie is dan ook heel zwaar...).

We hebben na de match de Uber teruggenomen…

Er was enorm veel volk! De studenten van Stellenbosch zijn duidelijk grote fan van hun rugbyclub. Bijna iedereen droeg een purper T-shirtje met “Maties” op (wat je blijkbaar gratis krijgt als je een seizoenabonnement koopt). Er was heel veel sfeer. Luide muziek speelde over heel het stadion en verschillende mascottes dansten er op los. Er waren geen cheerleaders, maar de mannen konden tijdens de pauze aanschouwen hoe twintig vrouwen met blote benen heel het veld rondstapten. Zij waren blijkbaar de kandidaten van 1 of andere missverkiezing.

Het was best wel gek om te zien hoe tijdens het rugbyspel alle spelers op de speler met de bal vliegen. De match eindigde met 40-0 voor Maties. Feest!

08-02-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

Vroeg uit de veren (en deze keer echt wel vroeg: om 4.40u gaat onze wekker af).Tafelberg beklimmen staat op de planning.  Met zen zessen (Donald, Lennert, Sofie, Kathleen, Emilie en Michiel) bestelden we een Uber.

“Where do you want to go?”

“To table mountain!”

“Today??”

“Yes” (wanneer anders.. vonden we nogal een vreemde vraag..)

Op onze autorit richting Table Mountain zagen we de donkere wolken al rond de berg hangen.Windsnelheid: 5 beaufort. Weather: cloudy. Nu wisten we wat de taxi driver had bedoeld. Hij raadde ons af vandaag de klim te doen. Het zou gevaarlijk zijn met de sterke wind en door de bewolking zouden we niet veel van de zonsopgang kunnen zien. Heel vriendelijk stelde hij voor ons naar Signall Hill te rijden. Hier kan je de zonsopgang heel mooi zien. Ondanks de koude wind, genoten we van het uitzicht. Het vroeg opstaan was dan toch niet voor niets geweest.

Toegekomen in de lodge besloten Lennert en Sofie eens gebruik te maken van het tennisveld (jaja we hebben hier twee tennisvelden tot onzer beschikking). Beiden hadden de smaak te pakken, de skills nog niet helemaal (maar daar kan aan gewerkt worden). Donald wilde gaan joggen. Met zijn drieën vol goede moed vertrokken, Donald de echte volhouder.

Dit weekend is er een wijnfestival in Stellenbosch. Aan een inkomprijs van 180 Rand ( zo een 11 euro) kan je er allerlei wijnsoorten proeven (of kappen..). Het was er chique en gezellig, en onmogelijk om alle standjes af te gaan. Lennert was wel fan van zowat alle Chardonnays en van de Chenin Blanc van Stellenrust. Iedereen kon de dessertwijn van Keermont appreciëren. Eén van de laatste standjes verkocht ‘infusions’ in 4 soorten fruitsmaken. Het is geen echte wijn, maar eerder een frisse zoete drank.

Flammkuchen, ofwel Tarte Flambée, of ‘witte pizza’, is een traditioneel ovengerecht uit de Elzas. Jammer dat er zoveel wind was, want toen Sofie met grote vreugde de Flammkuche naar de tafel op de festivalweide bracht, vloog de helft van het beleg er af.. Donald deelde onze culturele interesse in de Elzas niet en kocht een Amerikaanse hamburger (dewelke wel windbestendig was).

Rond 18u werden we de festivalweide uitgestuurd. Omdat we nog vol energie zaten, besloten we de berg die zich naast het festival bevindt te beklimmen (Sofie in haar wit kleed). Eindelijk boven aan de top van de berg gekomen, genoten we van de zonsondergang. Door dit prachtige tafereel waren we bijna vergeten dat we de berg nog moesten afdalen. Met elks een steen in de hand ter verdediging van mogelijke aanvallen, doorstonden we de afdaling in het donker. Het was een geweldig avontuur!

07-02-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

06-02-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

Zaterdag! Heel de dag vrij. Wat Sofie niet snel gaat vergeten, is het indoen van haar lenzen die ochtend. Het enorm brandend en pikkend gevoel bij het insteken van de rechter lens was onbeschrijflijk. ASAP in de douche gestapt en het oog een half uur gespoeld met water. Nadien Lennert nog eens gekeken of er een corpus alienum in het oog te vinden was: negatief. Lens en lenzenpotje weggesmeten: this never again. Alles opgelost.

The Old Biscuit Mill, een gezellige deels overdekte food market in Woodstock, Cape Town. Live muziek speelde (wel niet echt onze stijl). Een kraam met een groot opschrift ‘Belgische wafels’ trok onze aandacht. We are famous in South Africa! Elk kraampje verkocht lekkernijen: smoothies, pizza’s, patisserie, sushi, en many more! Ook verkochten ze biltong. Dit is gedroogd vlees met een specifieke oorsprong. Nederlanders die in de Kaapkolonie kwamen, brachten uit de Oude Wereld het recept voor gedroogd vlees mee, omdat het conserveren van etenswaar een noodzaak was geworden in de kolonie. De jacht op Afrikaanse wild zorgde voor grote hoeveelheden vlees die moesten worden geconserveerd. Door het cureren en drogen van het vlees werd het in een kort tijdsbestek beschermd tegen insecten en bederf. De opbouw van kuddes nam veel tijd in beslag.

De naam biltong komt uit het Nederlands. 'Bil' duidt het deel van het dier aan dat gebruikt is en tong staat voor de vorm; reepje of strook.

Mimosa pudica (of kruidje- roer- mij –niet) is een plant uit de vlinderbloemenfamilie. Het grappige is dat, als je een blaadje aanraakt, deze zich toevouwt om zich te beschermen. Was leuk om te zien!

Op onze weg naar het centrale plein van de biscuit mill, waar zich allerlei restaurantjes bevinden, werden we door een Afrikaan met een schotel chocoladeproevertjes tegengehouden. Vooral de chocolade met passion fruit viel bij Lennert in de smaak, Donald moest niets van de chocolade weten (tenzij deze geassocieerd was met een lekker ijsje ofzo). In de Pick and Pay merkten we al dat chocolade hier een echte delicatesse is. Hier hebben ze slechts een beperkt assortiment en deze zijn te koop aan stevige prijzen.. Terwijl ze in België rekken vol verschillende chocola hebben, moesten we hier echt zoeken naar plakken chocolade. Toch wordt hier ook zelf chocolade gemaakt. We bezochten het kleine chocolade fabriekje. Een zwarte Afrikaan vertelde ons hoe witte, bruine en zwarte chocolade wordt gemaakt, te beginnen vanaf de cacaoboon (die we ook zelf mochten proeven). Hij liet alle machines zien die hiervoor worden gebruikt. Om af te sluiten mochten we ons volledig laten gaan op een tafel die vol lag met verschillende chocolade. Nadien kregen we nog een ijsje. Was een leerrijke en lekkere ervaring!

Rond 15u reden we (Donald, Lennert, Sofie, Jacob, Tea en Renate) naar Kirstenbosch. Daar bevindt zich één van werelds beste Botanical Gardens.  Enjoy the pics! It was so B-E-A-utiful (https://www.youtube.com/watch?v=ulE1G5AieSA)!!

06-02-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

Vandaag laatste dag voor het weekend! Sofie had vandaag een zeer leerrijke ward round op G7 pediatrics. De consulente komt op maandag en vrijdag echte bedside teachings geven tijdens de ward roud. In de namiddag amuseerden we ons aan het zwembad. Een Zuid- Afrikaanse student sprak Sofie aan toen ze net wilde gaan zwemmen. Hij vertelde, met duidelijk een enorme frustratie in zijn stem, de hele historie over de apartheid. Hij werd geboren in Zuid- Afrika, echter had hij Indiaanse roots en klaagde over het feit dat, hoewel het nu al meer dan 20 jaar geleden is dat de apartheid werd opgeheven, er nog steeds een apartheid te merken valt. Dit zowel tussen blank en zwart, maar nog meer tussen rijk en arm. Het kost gekleurde jongeren blijkbaar enorm veel moeite om geneeskunde te kunnen gaan studeren. En inderdaad, het valt ons op dat bijna alle dokteres blank zijn, en bijna alle patiënten zwart…Verder leerde hij Lennert en Donald duiken (maar eigenlijk konden ze dat al, of course..)

Tegen 17u besloten we aan onze blog te werken. Een blog up to date houden is nog niet zo gemakkelijk eigenlijk! Sorry voor onze vertragingen. Maar ja, wij zijn hier dan ook Zuid Afrika, een mooi land vol adembenemende bezienswaardigheden en events. En natuurlijk is er ook nog de kliniek Tygerberg, waar we heel wat uren doorbrengen. Na uren van blogwerk, besloten Lennert en Donald te koken voor Sofieke (picture below). Jaja, een carrière als kok is ook nog weggelegd voor deze jongens.

05-02-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

Het opstaan gaat steeds moeilijker. Donald en Sofie beginnen om 8.00u (pediatrics), Lennert om 7.30u (gynaecology), Michiel soms om 6.00u (chirurgie)! Vandaag zag Lennert een oude vrouw met graad drie uterusprolaps. Lang verhaal kort: de baarmoeder hing meer dan 5cm uit de vagina. Snel een pessarium erin gestoken en het was gefixt.

Today is the first Thursday of the month en dat betekent in Kaapstad: cheape wijn en kunst bezichtigen.Verschillende kunstgalerijen openen van 17.00 tot 21.00u hun deuren en schenken wijn. Donald, Lennert en Sofie gingen samen met Cornelia (Duitse), Matt, Ying en Arold (Amerikanen). Na twee galerijen hadden we het wel gehad en wilden we onze buikjes vullen. Tijdens onze Bo-Kaap Tour op zondag had de gids ons aangeraden boboti te gaan eten in Biesmiellah. Boboti is een Afrikaans gerecht met gehakt en specerijen. Schaap- en rundvlees wordt gebruikt. Het oorspronkelijke recept bevat gember en citroenschil. Met de ontdekking van kerrie is het recept eenvoudiger geworden, maar het basisidee is hetzelfde gebleven. Oorspronkelijk werd er ook gebruikgemaakt van rozijntjes en krenten en tegenwoordig worden pinda’s, blatjang en banaan geregeld gebruikt. We besloten met zijn allen verschillende schotels te nemen, zodat we van alles wat konden proeven. Boboti viel het meest in de smaak! Het restaurantje zelf had van die tengere schattige vrouwtjes als opdieners. Toch ook even melden dat voor we uiteindelijk in het restaurant geraakten, de groep even opgesplits werd: ‘Lennert en Donald’ vs ‘De Rest’. ‘De rest’ geloofde niet dat de short cut van Lennert zou bestaan. Om ter eerste in het restaurant was de uitdaging. Natuurlijk was de rest eerst. Donald en Lennert hadden echter wel een short cut gevonden, maar waren nog even blijven staan om enkele foto’s te nemen (see below). Met onze buikjes rond, vroegen we de man aan de kassa om nog een foto te nemen voor zijn restaurant. Gratis reclame voor deze vriendelijke mensen. Hij begreep dat principe blijkbaar niet goed, want hij zette de naam van zijn restaurant niet volledig op de foto..

04-02-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

Good morning! Vannacht is er een mol in het zwembad gevonden! Vanmiddag deze verzopen mol zien liggen op het gras: pootjes naar boven, natte haren, stank. Gelukkig lopen hier af en toe technici rond. Zij waren zo vriendelijk geweest de mol in een plastic zak te steken en mee te nemen. Ik ben er van overtuigd dat ze er anders nog zou liggen wanneer we weer naar huis gaan. Internationale studenten houden niet bepaald van opruimen. Dat is te zien aan de berg afwas die er elk moment van de dag staat. Het principe ‘you need something, you clean it’ heerst hier..  Enkel Lennert is soms zo goed om heel de afwas te doen.

Eigenlijk zijn we al wel gewoon geworden aan onze korte stagedagen. Meestal hebben we de namiddag vrij. We verbazen ons echter over hoeveel we leren op 1 ochtend. We leren meer dan op onze lange stagedagen in België. We kunnen heel zelfstandig zijn en onze eigen patiënten zien. We worden echt geteacht al doende, ze stellen ons vragen over de pathologieën en soms  krijgen we de opdracht thuis iets op te zoeken. De studenten hier komen ons ook heel gemotiveerd over. Er wordt ook verwacht zelf een plan bij elke patiënt op te stellen.Sofie zag een patiënt met het nefrotisch syndroom en ook patiënten met kwashiorkor ( de typische hongerbuikjes en gezwollen kaakjes).Lennert kreeg vandaag een surprise test in de ochtend. Zeer gemakkelijke vragen over incontinentie bij vrouwen. Gedurende de hele dag schaduwde hij de coole professor .... 

“Red Bull King of The Air Kiteboarding Competition”. Lennert, Donald, Jona, Jacob en Sofie konden niet wachten om in de namiddag naar Big Bay te gaan. Vierentwintig kite surfers from all over de world (ook Hollanders, nja waar zijn deze nu niet) verzamelden zich Kaapstad voor dé kite wedstrijd van het jaar. Heel het strand vol toeschouwers en luide muziek speelt. Die mannen op hun board daar in de zee, wow! Nog nooit zo hoog (16,9m!!!!) iemand zien vliegen. We aten lekkere minidonuts en dronken Afrikaans bier met munt en limoen. Sit back and relax. TIA ( This Is Africa).

It is time for braai!!!! Eindelijk is de alom bekende braai aangebroken. Elke woensdag wordt er traditiegetrouw in de lodge een grote braai georganiseerd. Ieder neemt zijn eigen vlees mee, maakt een lekker slaatje en laat de Afrikaans wijn vloeien. Het slaatje van Lennert en Donald was een cullinair hoogtepunt (topgerechje, seks on a plate)!

03-02-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

Vandaag eerste echte werkdag! Vroeg uit veren (zoals gewoonlijk).Lennert moest beginnen om half acht, vertrok hier slechts om vijf voor half acht en had totaal geen idee waar hij moest zijn. Hij kreeg een surprise test in de ochtend. Zeer gemakkelijke vragen over incontinentie bij vrouwen. Gedurende de hele dag schaduwde hij de coole professor .... (Foto van de professor).

Hij zou vandaag ook van wacht zijn. Op gynaecologie wordt er van de studenten verwacht dat ze mee wachten doen. Lennert kreeg de dagen dinsdag, vrijdag en zondag toegewezen. Gisteren al zitten bedenken hoe van de weekendwacht onderuit te kunnen muizen.. Dit gevraagd aan een student uit Leuven (Jacob) die vertelde dat je meestal terug naar huis mag als je van wacht bent. En dat je slechts 1 weekenddag per maand moet doen. Opluchting!

 Bij Sofie verdeelden ze de patiënten onder de studenten. Vandaag zou ze nog meedoen met Estée, morgen zou ze haar eigen patiënten krijgen. De dienst werd eigenlijk overspoeld door studenten: 2 zesde jaars, 4 vijfdejaars, 4 derdejaars en 1 elective student (ik J). We zagen twee patiëntjes die we nadien brieften. We moesten heel het papieren dossier doorlezen en ik kan u vertellen: ook Zuid- Afrikaanse geneeskundestudenten/dokters hebben een doktersgeschrift. Als je laboresultaten wil weten, moet je deze gaan opzoeken op de computer. Er is welgeteld 1 computer aanwezig (die staat in het dokterslokaal). Ook uitslagen van beeldvorming staan meestal niet genoteerd in het dossier, maar enkel op die ene computer.

Ondanks Lennert en Michiel deze avond van wacht waren, besloten we (Kathleen, Emilie, Donald en ik) toch niet op onze lodge te blijven zitten en trokken we naar Cape Town (nog steeds via Uber taxi wegens nog steeds geen auto..) voor een Sunset Boat Cruise. Wegens het bewolkte weer (ja ook in Zuid- Afrika is het af en toe bewolkt) raadde men ons af de tocht te doen. Veel van de sunset zouden we niet zien..

Als alternatief trokken we, samen met nog andere internationale studenten, naar een pianobar.Het geluid van de live pianist was prachtig. Ook Donald speelde enkele liederen, welke met een groot applaus werden beloond. Het jammere was wel dat Lennert blijkbaar na een aantal minuten zijn wachtdienst al mocht verlaten en dat wij al weg waren zonder hem. We zullen dus nog eens terug moeten gaan!

02-02-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

6a.m. Nacht twee zit er al weer op. Het is hier vroeg licht.Ondanks dat onze wekker pas om half zeven zou afgaan, heeft de zon ons al gewekt. De gordijnen hier verduisteren niet, noch zijn ze een parel voor het oog.

Vandaag hebben we om 9.00u een afspraak met Samantha en Surita. Via mail (jaja een spontane mail van Samantha) werden we uitgenodigd op de K Floor room 0035. Hier zou ons worden verteld hoe de stage er uit zal zien en waar en hoe laat we worden verwacht.

Sportief als we zijn, hadden we gisteren besloten om voor deze face to face meeting te gaan ochtendzwemmen. Sofie vol enthousiasme, Lennert nog met een slaapkop, trokken naar het zwembad. Na 3 mislukte pogingen in het zwembad te springen ( ja wij zijn alletwee koukleumen) geraakten we dan toch het water in, wat tot onze grote blijdschap helemaal niet koud bleek te zijn.Onze doelstelling van 50 baantjes te doen, stelden we na slechts 4 baantjes al bij. Maar zonder boven wonder haalden we het toch en trakteerden ons op een lekker ontbijt, onze laatste Jordans muesli..

Ons werd verteld ( door studenten uit de lodge) dat op dag 1 nog niet echt gewerkt moest worden. Samantha zou ons naar onze stagebegeleider brengen waar we een korte briefing zouden krijgen. Met alle andere internationale studenten en Samantha trokken we doorheen het Tygerberg Hospital op zoek naar onze dienst.

Lennert werd, begeleid door medestudent Max, naar de professor van Gynaecologie & Obstetrie gebracht. Die legde meteen uit hoe hard er gewerkt moest worden op de dienst. Dit hield in dat de studenten elke dag van 7u30 tot 16u00 aanwezig moeten zijn. Formulieren om iedere dag te tekenen en iedere week een beoordeling te krijgen waren ook van de partij. Jana, Max en Lennert waren helemaal gechoqueerd van het grote verschil met bijvoorbeeld de dienst pediatrie. Alsof dat niet genoeg was, kreeg Lennert daarenboven te horen dat er geen plaats meer was voor een rotatie op obstetrie. Vandaag was sowieso een korte dag omdat Lennert’s groep (Firm 2) al in het OK was en daar meehielp. Hij kon bijgevolg op het gemak verloren lopen in het ziekenhuis, op zoek naar het administratief gebouw om zijn facturen bij Surita op te halen. (NB: diezelfde week kreeg Lennert vier mails van Surita. Vreemd toch dat ze haar mail-skills op zulke korte tijd zo heeft kunnen verbeteren?)

Sofie had het ‘geluk’ heel het ziekenhuis te kunnen bezichtigen, aangezien de afdeling pediatrie als laatste aan bod kwam en eerst alle andere studenten op hun diensten werden afgezet. ‘Heel het ziekenhuis’ moet misschien wel even genuanceerd worden. Dit ziekenhuis is echt GIGANTISCH! Het administratief gebouw alleen al, lijkt ons even groot als het UZA, en Samantha de befaamde stage- regelaar- ster gaf zelfs toe vaak verloren te lopen. Ook al is het een tertiair ziekenhuis, waar best heel wat medische wonderheden worden verricht, het lijkt totaal niet op een ziekenhuis zoals bij ons. Alle dossiers worden nog met de hand geschreven en op de afdeling pediatrie liggen de kinderen met 6 op één kamer in van die oude bedjes met tralies. Er is 1 bus handalcohol aanwezig, welke nog niet voorzien is van een pompsysteem.

Sofie startte op de G7 (general pediatrics) waar ze 4 vijfdejaarsstudenten (Astrid, Andrea, Estée en Joné) ontmoette die hun clinical rotation op pediatrie hadden. Zij zouden haar mee begeleiden. Deze meisjes waren echt heel vriendelijk en behulpzaam, dit in tegenstelling tot sommige dokters. Het principe op deze afdeling is dat de studenten de patiënten vanaf 8.00u gaan zien, waarna er de “ward round” volgt. Hierbij wordt er van bed tot bed gegaan waarbij de studenten hun bevindingen en hun voorgesteld beleid briefen aan de arts. De arts anderzijds doet aan bedside teaching. De patiënt zit er bij en kijkt (en luistert) er naar.Vandaag was Sofie maar net op tijd voor de ward round. Morgen zou het echte werk beginnen. Haar werkdag eindigde om 13.00u.

Thuisgekomen bleek Sofie niet de enige te zijn die al gedaan had. We genoten nog wat van het zonnetje en het zwembad en probeerden een auto te fixen bij Richies Rental en Rent a Cheapy. Dit ging niet zo gemakkelijk als we hoopten, omdat ze niet meer veel auto’s beschikbaar hadden. Er werd gevraagd de volgende dag terug te bellen.. I’m curious..

Lennert en Sofie gingen nog langs de Pick and Pay, een enorm grote ‘colruyt’ in een nog groter shopping center. Aangezien we nog geen auto hadden kunnen huren, mochten we meerijden met een vriendelijke Franse Zwitserse student, Benoît. Ook nog even zeggen dat de chauffeur hier rechts zit en dat er links wordt gereden. Verder is het merkwaardig hoe de verkeerslichten hier geregeld zijn. Een voetganger krijgt 2 seconden een groen licht te zien, waarna het nog zo’n tien seconden rood zit te knipperen en uiteindelijk volledig rood wordt.’s Avonds aten we gezellig met zijn allen op de lodge, waarna we verhuisden naar de ‘chillruimte’. Deze werd zo een drie maanden geleden gebouwd voor alle internationale studenten van de lodge. Wat muziek, wat wijn, wat praten. Heel gezellig.

01-02-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

Rise and shine! Het zonnetje is hier al vroeg op, de Zuid- Afrikanen en Duitsers echter houden blijkbaar van uitslapen op zondag. Wij al van gisterenavond uitkijkend naar een frisse ochtendduik, konden de verleiding niet weerstaan en gingen richting ons toch wel grote zwembad dat zich op nog geen 20 meter van onze kamer situeert. Het naar zout smakende water was nog aangenaam van temperatuur. De dag voorheen was het meer dan 30 graden geweest.

Geen rozijnenkoffiekoeken van Ralph Jespers vandaag voor Sofieke, wel nog uit België meegenomen Jordans muesli, welke jammer genoeg al meer dan de helft verorberd werd. Vanaf overmorgen aldus echt Zuid Afrikaans ontbijten! ( eerst even opzoeken wat dit eigenlijk inhoudt..) Dankzij de snelle opzoek skills van Lennert te weten gekomen dat dit nogal gelijkt op een Engels ontbijt.

Planning voor vandaag: walking Tour in Kaapstad.

To be continued.

 Belgian invasion, zo spreken de Duitsers hier over ons. We vertoeven momenteel met 8 Belgische studenten in de Lodge (voor zover ik weet) van wie er 6 net zijn gearriveerd (waaronder wij). Met zijn achten zijn we we vandaag naar Cape Town geweest. De ene helft nam een taxi via Uber, de andere reed mee in de ‘Rent a Cheapy’ auto van Jona (een student uit Leuven). Ik moet eerlijk toegeven dat ik mij niet meteen in Zuid Afrika voelde. De stad had veel weg van de Westerse wereld, misschien zijn er wel net met iets meer zwarten dan gemiddeld.

Voor we de Tour begonnen aten we nog iets in een barretje. De service was ‘op zijn Zuid- Afrikaans’, dit is: alles op’t gemak, waardoor we nog maar net op tijd waren voor het begin van onze ‘Bo Kaap Tour’ die, tot onze verbazing, dan weer wel ongeveer op tijd startte. De gids was een enthousiaste vrouw. De tocht begon ter hoogte van de Greenmarket square. De eersten die Kaap de goede hoop ontdekten waren niet de Nederlanders, wel de Portugezen. Zij voerden duizenden slaven in vanuit Maleisië. Enkel op 2 januari hadden deze een vrije dag. Op deze dag wordt nog steeds traditiegetrouw een groot carnavalsfeest gevierd. Best jammer dat we dat gemist hebben. Wat ons het meest beviel, was de kleurenpracht van de huizen. De foto’s spreken voor zich.

Sam. De naam van de ‘best cocktail bar in town’, althans zo vertelde onze gids. Dus probeerden we deze maar. En jawel, Raspberry Cosmo en Lemongrass Daquiri: een aanrader. Hoewel de cocktail van Donald ( iets met ‘fruit’ in de naam) er wel spectaculairder uit zag.

Waterfront is blijkbaar de meest bezochte toeristische plaats (volgens Max nog vaker bezocht dan de piramides in Egypte). Op onze weg daarheen werden we, tot onze ergernis, door twee ‘behulpzame’ Afrikanen  geholpen het drukke ronde punt over te steken zonder omvergereden te worden. Het was er heel mooi! De boten op het water, de gezellige restaurantjes. Donald en Lennert volledig geboeid door de goochelaar en Afrikaanse muziekgroep. We aten in restaurant San Marco. De pasta Salmone, die toch wel twee stukjes zalm van minstens 1 cm telde, was heerlijk (niet ironisch bedoeld, ik suggereer enkel een naamverandering zoals bijvoorbeeld ‘pasta pesto met een toefje gerookte zalm’).

Good night!

31-01-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

Wat we nu gaan vertellen, heeft Sofieke weer een jaar van haar leven gekost (lees: abnormaal hoog stressniveau werd geïnduceerd ten koste van haar hart en vaten). Niets vermoedend stapten we af het vliegtuig in Adis Abebba, Ethiopië (een tussenstop in Adis Abebba kregen we gratis bij onze vlucht!). Alles op het gemakje. Tot de opmerkelijke Sofie vroeg waar de laptop van Lennert was. Nog op onze ‘Dreamliner’! Panic in our heads (vooral dan van Sofie). We holden naar de plaats waar we vandaan kwamen, maar werden tegengehouden door een stel Ethiopian airworkers: “no trespassing”. Ons verhaal uitleggend werden we vriendelijk gevraagd te wachten waar we stonden, en zij zouden er voor ‘take caren’. De tijd vloog voorbij en we hadden nog steeds geen laptop. Na een tijdje mocht Lennert, geëscorteerd door een Ethiopiër, meekomen. Op de landingsbanen aangekomen, kreeg Lennert een stoel aangeboden. Hij voelde zich als Ralph Fiennes in The Schindlers List. Ethiopiërs zwoegend met zware Europese koffers. Eind goed al goed, de laptop was terecht. Na wat formaliteiten mochten we hem meenemen en renden we naar de check in. Het bleek al 1uur later te zijn dan we dachten! (tijdzones dienen best gekend te zijn als je vliegt: in Kaapstad is het 1uur later als in Belgie, in Adis Abebba blijkbaar 2uur!!).

NB: Sofie had bij het verlaten van het vliegtuig de koffers uit de bagagerekken gehaald en mits haar kleine gestalte, had ze de laptop letterlijk en figuurlijk over het hoofd gezien. Vals gevoel van gerustheid dus… (Getekend, Lennert)

Geen stopcontacten, geen tv’tjes, slechts 2x3 stoelrijen. De vlucht van Adis Abebba naar Kaapstad via Gabaronne belooft nog minder dream te zijn dan de vlucht van Zaventem-Charles de Gaulles- Adis Abeba. Wegens het ontstaan van wat turbulentie meenden de airhostesses dat ze hun job niet konden uitoefenen en moesten we dorst lijden tot de ‘storm’ was gaan liggen. Het werd goed gemaakt door lekkere vliegtuigkost. Een tussenstop in Gabaronne deed Lennert beseffen dat steunkousen bij 36 graden Celsius best warm zijn. Pijn in zijn kuiten heeft hij al, differentiaal diagnose tussen diep veneuze trombose en overtraining 2 dagen voorheen dient gemaakt te worden. Echter lijkt het ons onwaarschijnlijk dat hij vol tromboses zit in heel zijn lichaam. Overtraining lijkt bij Lennert echter NOG minder mogelijk.

We arrived in Cape Town!!!

Na 24 uur lang zijn we elkaar nog altijd niet beu en onze vlucht op zich was reeds een hels avontuur. We kijken al uit naar de vlucht terug, maar eerst: Zuid- Afrika exploreren! Een paspoortcontrole, bagagespeurtocht en geldwisselkantoor (ze betalen hier met ZAR: Zuid-Afrikaanse Rand, huidige wisselkoers: 1 euro = 16,9 ZAR) stonden ons nog te wachten. Tot onze grote vreugde waren al onze koffers mee tot in Kaapstad geraakt. De taxirit van de luchthaven tot onze verblijfplaats (Elective Student Lodge at the University of Stellenbosch) duurde ongeveer 20 minuten. De inkom werd bewaakt door Zuid- Afrikaanse security en om binnen te geraken was een code of badge nodig. De campus inrijdend sprongen de twee tennisvelden en de groene pleintjes meteen in het oog. We voelden ons eerder op een soort vakantieoord dan op een studentencampus. Om de lodge binnen te kunnen, kregen we elks een badge, die we later ook zouden nodig hebben om het Tygerberg Hospital binnen te kunnen. Met onze koffers zeulden we naar de kamer. Het zag er helemaal anders uit dan we hadden verwacht. De Student Lodge is een gebouw, enkel bestaande uit een gelijkvloers, speciaal gereserveerd voor elective students. Het is onderverdeeld in verschillende afdelingen, genummerd volgens alfabet. Wij verblijven in D5. Blok D bestaat uit een grote gemeenschappelijke keuken, waarna een gang volgt met zo een 6- tal slaapkamers, gevolgd door 3 badkamers. Het is er heel gezellig en huiselijk. In de keuken stootten we direct op twee typische surfer boys (veel te bruin, veel te gespierd en veel te blond). Het zijn studenten uit Duitsland. Onze kamer (Surita heeft dan toch nog kunnen regelen dat Lennert mee op de kamer kon) is basic: 2 bedden, 2 kasten, 1 tafel en 1 stoel. Na alles uit te pakken, aten we nog snel iets en vielen als een blok in slaap. 

30-01-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

Lennert volop aan het inpakken, Sofieke zenuwachtig checkend of ze alles bij heeft. D-day is aangebroken en de laatste dingen worden in orde gebracht. Filou was zo vriendelijk geweest zich aan te bieden als chauffeur naar Zaventem. Om de 24uur-durende vlucht om 20.00u zeker niet te missen, zaten we om 16u reeds in de auto richting Brussel. Op de luchthaven hebben we ons zeker niet verveeld. Ons rantsoenpakket was uitgebreider dan dat van een leger en achteraf bleek dat we op onze vlucht ook niet zouden verhongeren. Zelfs op reis vertrekkende, heeft Lennert het moeilijk zijn werk los te laten. Pas na een klein telefoontje, een zoektocht naar een stopcontact en wat aanpassingen aan het hoofdstuk, was hij klaar om zijn aandacht op het echt belangrijke te vestigen, nl ‘giving Sofieke some attention’. Het inchecken van de bagage leek vlot te zijn verlopen, tot we op de border control werden tegengehouden en teruggestuurd voor Lennert zijn tickets.

Eind goed al goed, zijn we toch op het vliegtuig kunnen stappen. De gedachte met een zogenaamde Boeing 787-8 Dreamliner te gaan vliegen, bleek echter wel enkel een dream te blijven. Het vliegtuig had meer iets weg van een groene ruimte gevuld met rijen zetels waarin aan het geluid te horen duidelijk een OSAS-lijder vertoefde. Tot onze grote spijt was deze man klaarblijkelijk zeer moe geweest, want zijn ogen deed ie nooit open, doch werden onze oren soms enkele seconden rust gegund door een van zijn vele apnoe’tjes. Alsof dat nog niet genoeg was, werden we ingesloten door een man uit Parijs die, volgens Lennert althans, leek op een Chinees. Hoe vriendelijk hij was en met hoe een groot enthousiasme hij opstond wanneer we zeiden dat we naar het te toilet moesten, valt niet te beschrijven. Om deze arme man tijdens de nacht niet te veel tot last te zijn, zeiden we dat we wel ergens anders gingen zitten. Na heel het vliegtuig rondgestapt te hebben, met de befaamde dons in de hand, op zoek naar een plek naast het gangpad, keerden we dan toch maar terug naar onze vertrouwde plek. Aan de gastvrijheid waarmee Meneer Parijs-Chinees ons ontving, zal ik maar geen woorden vuilmaken. Slapen in een vliegtuig is niet alles, zeker niet wanneer je gewekt wordt voor een 4uurtje om 4.00u a.m. Is dit een rare gewoonte uit Ethiopië (for the record: we vlogen met Ethiopian Airlines) of gewoon een Ethiopische vriendelijkheid naar de vermoeide reiziger toe?

29-01-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

Communicatie op zijn Afrikoans

Na 100 mails naar Valerieke werden we uiteindelijk doorverwezen naar Samantha die ons ‘vlekkeloos’ wist te begeleiden doorheen ons voorbereidingstraject naar Zuid Afrika. Haar selectiviteit in het beantwoorden van onze mails was een eigenschap die ons niet was ontgaan. Gelukkig hadden we nog Surita Riffel die volop ons verblijf in de Student Lodge aan het regelen was. ‘Don’t worrie Lennert’ was haar favoriete uitspraak. Echter konden we ons toch niet zo ‘not worried’ voelen toen zij 1 week voor ons vertrek mailde dat ze geen slaapplaats voor Lennert had kunnen fixen. Zoals de gangbare Zuid-Afrikaanse vriendelijkheid betaamt, stelde ze wel: “If this arrangement does not suit you I will have to assist in some or other way.” Ditmaal kozen we voor ons eigen ‘Belgische arrangement’ en namen we een luchtmatras en natuurlijk het befaamde Siberische donsdeken (dat Lennert al de hele wereld meesleurde: Marrakech, Chatel, Genève, Bourçia, Turijn, Milaan, Garda, Verona, Venetië, Ljubljana, Zagreb, Balaton, Budapest, Wenen, Cluj, ...) mee voor de zekerheid. Hoe dan ook, hoe/wat/waar/met wie/wanneer/waarom we slapen, is nog een verrassing... To be continued...

Het afscheid viel ons zwaar.

Het afscheid viel ons zwaar, maar onze familie nog zwaarder. Zoals het behoort als je een lange tijd weggaat, gingen we nog op bezoek bij de moeke en de vake, bij bomma Annie en bij bomma Janneke. Ook sprongen we nog eens binnen bij de Meulemansen voor de verjaardag van Toon. Zelfgemaakte jenever werd ons aangeboden. Zondagavond laatste avondmaal bij Maria Christina en Jan, maandagavond naar de Pastis met familie De Schrijver. Vooral Filou kon de keuken en de service wel op prijs stellen..

Packing

Sofieke pakte haar koffers netjes 1 week lang, terwijl Lennie er dezelfde dag inschoot. Dit had tot gevolg dat hij maar 5 onderbroeken vond in zijn kast, wat door Maria Christina beaamd werd aangezien zij deze nog net had zitten wassen in Brasschaat.

28-01-2016 om 00:00 geschreven door L & S