6a.m. Nacht twee zit er al weer op. Het is hier vroeg licht.Ondanks dat onze wekker pas om half zeven zou afgaan, heeft de zon ons al gewekt. De gordijnen hier verduisteren niet, noch zijn ze een parel voor het oog.

Vandaag hebben we om 9.00u een afspraak met Samantha en Surita. Via mail (jaja een spontane mail van Samantha) werden we uitgenodigd op de K Floor room 0035. Hier zou ons worden verteld hoe de stage er uit zal zien en waar en hoe laat we worden verwacht.

Sportief als we zijn, hadden we gisteren besloten om voor deze face to face meeting te gaan ochtendzwemmen. Sofie vol enthousiasme, Lennert nog met een slaapkop, trokken naar het zwembad. Na 3 mislukte pogingen in het zwembad te springen ( ja wij zijn alletwee koukleumen) geraakten we dan toch het water in, wat tot onze grote blijdschap helemaal niet koud bleek te zijn.Onze doelstelling van 50 baantjes te doen, stelden we na slechts 4 baantjes al bij. Maar zonder boven wonder haalden we het toch en trakteerden ons op een lekker ontbijt, onze laatste Jordans muesli..

Ons werd verteld ( door studenten uit de lodge) dat op dag 1 nog niet echt gewerkt moest worden. Samantha zou ons naar onze stagebegeleider brengen waar we een korte briefing zouden krijgen. Met alle andere internationale studenten en Samantha trokken we doorheen het Tygerberg Hospital op zoek naar onze dienst.

Lennert werd, begeleid door medestudent Max, naar de professor van Gynaecologie & Obstetrie gebracht. Die legde meteen uit hoe hard er gewerkt moest worden op de dienst. Dit hield in dat de studenten elke dag van 7u30 tot 16u00 aanwezig moeten zijn. Formulieren om iedere dag te tekenen en iedere week een beoordeling te krijgen waren ook van de partij. Jana, Max en Lennert waren helemaal gechoqueerd van het grote verschil met bijvoorbeeld de dienst pediatrie. Alsof dat niet genoeg was, kreeg Lennert daarenboven te horen dat er geen plaats meer was voor een rotatie op obstetrie. Vandaag was sowieso een korte dag omdat Lennert’s groep (Firm 2) al in het OK was en daar meehielp. Hij kon bijgevolg op het gemak verloren lopen in het ziekenhuis, op zoek naar het administratief gebouw om zijn facturen bij Surita op te halen. (NB: diezelfde week kreeg Lennert vier mails van Surita. Vreemd toch dat ze haar mail-skills op zulke korte tijd zo heeft kunnen verbeteren?)

Sofie had het ‘geluk’ heel het ziekenhuis te kunnen bezichtigen, aangezien de afdeling pediatrie als laatste aan bod kwam en eerst alle andere studenten op hun diensten werden afgezet. ‘Heel het ziekenhuis’ moet misschien wel even genuanceerd worden. Dit ziekenhuis is echt GIGANTISCH! Het administratief gebouw alleen al, lijkt ons even groot als het UZA, en Samantha de befaamde stage- regelaar- ster gaf zelfs toe vaak verloren te lopen. Ook al is het een tertiair ziekenhuis, waar best heel wat medische wonderheden worden verricht, het lijkt totaal niet op een ziekenhuis zoals bij ons. Alle dossiers worden nog met de hand geschreven en op de afdeling pediatrie liggen de kinderen met 6 op één kamer in van die oude bedjes met tralies. Er is 1 bus handalcohol aanwezig, welke nog niet voorzien is van een pompsysteem.

Sofie startte op de G7 (general pediatrics) waar ze 4 vijfdejaarsstudenten (Astrid, Andrea, Estée en Joné) ontmoette die hun clinical rotation op pediatrie hadden. Zij zouden haar mee begeleiden. Deze meisjes waren echt heel vriendelijk en behulpzaam, dit in tegenstelling tot sommige dokters. Het principe op deze afdeling is dat de studenten de patiënten vanaf 8.00u gaan zien, waarna er de “ward round” volgt. Hierbij wordt er van bed tot bed gegaan waarbij de studenten hun bevindingen en hun voorgesteld beleid briefen aan de arts. De arts anderzijds doet aan bedside teaching. De patiënt zit er bij en kijkt (en luistert) er naar.Vandaag was Sofie maar net op tijd voor de ward round. Morgen zou het echte werk beginnen. Haar werkdag eindigde om 13.00u.

Thuisgekomen bleek Sofie niet de enige te zijn die al gedaan had. We genoten nog wat van het zonnetje en het zwembad en probeerden een auto te fixen bij Richies Rental en Rent a Cheapy. Dit ging niet zo gemakkelijk als we hoopten, omdat ze niet meer veel auto’s beschikbaar hadden. Er werd gevraagd de volgende dag terug te bellen.. I’m curious..

Lennert en Sofie gingen nog langs de Pick and Pay, een enorm grote ‘colruyt’ in een nog groter shopping center. Aangezien we nog geen auto hadden kunnen huren, mochten we meerijden met een vriendelijke Franse Zwitserse student, Benoît. Ook nog even zeggen dat de chauffeur hier rechts zit en dat er links wordt gereden. Verder is het merkwaardig hoe de verkeerslichten hier geregeld zijn. Een voetganger krijgt 2 seconden een groen licht te zien, waarna het nog zo’n tien seconden rood zit te knipperen en uiteindelijk volledig rood wordt.’s Avonds aten we gezellig met zijn allen op de lodge, waarna we verhuisden naar de ‘chillruimte’. Deze werd zo een drie maanden geleden gebouwd voor alle internationale studenten van de lodge. Wat muziek, wat wijn, wat praten. Heel gezellig.