Vandaag laatste dag voor het weekend! Sofie had vandaag een zeer leerrijke ward round op G7 pediatrics. De consulente komt op maandag en vrijdag echte bedside teachings geven tijdens de ward roud. In de namiddag amuseerden we ons aan het zwembad. Een Zuid- Afrikaanse student sprak Sofie aan toen ze net wilde gaan zwemmen. Hij vertelde, met duidelijk een enorme frustratie in zijn stem, de hele historie over de apartheid. Hij werd geboren in Zuid- Afrika, echter had hij Indiaanse roots en klaagde over het feit dat, hoewel het nu al meer dan 20 jaar geleden is dat de apartheid werd opgeheven, er nog steeds een apartheid te merken valt. Dit zowel tussen blank en zwart, maar nog meer tussen rijk en arm. Het kost gekleurde jongeren blijkbaar enorm veel moeite om geneeskunde te kunnen gaan studeren. En inderdaad, het valt ons op dat bijna alle dokteres blank zijn, en bijna alle patiënten zwart…Verder leerde hij Lennert en Donald duiken (maar eigenlijk konden ze dat al, of course..)

Tegen 17u besloten we aan onze blog te werken. Een blog up to date houden is nog niet zo gemakkelijk eigenlijk! Sorry voor onze vertragingen. Maar ja, wij zijn hier dan ook Zuid Afrika, een mooi land vol adembenemende bezienswaardigheden en events. En natuurlijk is er ook nog de kliniek Tygerberg, waar we heel wat uren doorbrengen. Na uren van blogwerk, besloten Lennert en Donald te koken voor Sofieke (picture below). Jaja, een carrière als kok is ook nog weggelegd voor deze jongens.

05-02-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

Het opstaan gaat steeds moeilijker. Donald en Sofie beginnen om 8.00u (pediatrics), Lennert om 7.30u (gynaecology), Michiel soms om 6.00u (chirurgie)! Vandaag zag Lennert een oude vrouw met graad drie uterusprolaps. Lang verhaal kort: de baarmoeder hing meer dan 5cm uit de vagina. Snel een pessarium erin gestoken en het was gefixt.

Today is the first Thursday of the month en dat betekent in Kaapstad: cheape wijn en kunst bezichtigen.Verschillende kunstgalerijen openen van 17.00 tot 21.00u hun deuren en schenken wijn. Donald, Lennert en Sofie gingen samen met Cornelia (Duitse), Matt, Ying en Arold (Amerikanen). Na twee galerijen hadden we het wel gehad en wilden we onze buikjes vullen. Tijdens onze Bo-Kaap Tour op zondag had de gids ons aangeraden boboti te gaan eten in Biesmiellah. Boboti is een Afrikaans gerecht met gehakt en specerijen. Schaap- en rundvlees wordt gebruikt. Het oorspronkelijke recept bevat gember en citroenschil. Met de ontdekking van kerrie is het recept eenvoudiger geworden, maar het basisidee is hetzelfde gebleven. Oorspronkelijk werd er ook gebruikgemaakt van rozijntjes en krenten en tegenwoordig worden pinda’s, blatjang en banaan geregeld gebruikt. We besloten met zijn allen verschillende schotels te nemen, zodat we van alles wat konden proeven. Boboti viel het meest in de smaak! Het restaurantje zelf had van die tengere schattige vrouwtjes als opdieners. Toch ook even melden dat voor we uiteindelijk in het restaurant geraakten, de groep even opgesplits werd: ‘Lennert en Donald’ vs ‘De Rest’. ‘De rest’ geloofde niet dat de short cut van Lennert zou bestaan. Om ter eerste in het restaurant was de uitdaging. Natuurlijk was de rest eerst. Donald en Lennert hadden echter wel een short cut gevonden, maar waren nog even blijven staan om enkele foto’s te nemen (see below). Met onze buikjes rond, vroegen we de man aan de kassa om nog een foto te nemen voor zijn restaurant. Gratis reclame voor deze vriendelijke mensen. Hij begreep dat principe blijkbaar niet goed, want hij zette de naam van zijn restaurant niet volledig op de foto..

04-02-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

Good morning! Vannacht is er een mol in het zwembad gevonden! Vanmiddag deze verzopen mol zien liggen op het gras: pootjes naar boven, natte haren, stank. Gelukkig lopen hier af en toe technici rond. Zij waren zo vriendelijk geweest de mol in een plastic zak te steken en mee te nemen. Ik ben er van overtuigd dat ze er anders nog zou liggen wanneer we weer naar huis gaan. Internationale studenten houden niet bepaald van opruimen. Dat is te zien aan de berg afwas die er elk moment van de dag staat. Het principe ‘you need something, you clean it’ heerst hier..  Enkel Lennert is soms zo goed om heel de afwas te doen.

Eigenlijk zijn we al wel gewoon geworden aan onze korte stagedagen. Meestal hebben we de namiddag vrij. We verbazen ons echter over hoeveel we leren op 1 ochtend. We leren meer dan op onze lange stagedagen in België. We kunnen heel zelfstandig zijn en onze eigen patiënten zien. We worden echt geteacht al doende, ze stellen ons vragen over de pathologieën en soms  krijgen we de opdracht thuis iets op te zoeken. De studenten hier komen ons ook heel gemotiveerd over. Er wordt ook verwacht zelf een plan bij elke patiënt op te stellen.Sofie zag een patiënt met het nefrotisch syndroom en ook patiënten met kwashiorkor ( de typische hongerbuikjes en gezwollen kaakjes).Lennert kreeg vandaag een surprise test in de ochtend. Zeer gemakkelijke vragen over incontinentie bij vrouwen. Gedurende de hele dag schaduwde hij de coole professor .... 

“Red Bull King of The Air Kiteboarding Competition”. Lennert, Donald, Jona, Jacob en Sofie konden niet wachten om in de namiddag naar Big Bay te gaan. Vierentwintig kite surfers from all over de world (ook Hollanders, nja waar zijn deze nu niet) verzamelden zich Kaapstad voor dé kite wedstrijd van het jaar. Heel het strand vol toeschouwers en luide muziek speelt. Die mannen op hun board daar in de zee, wow! Nog nooit zo hoog (16,9m!!!!) iemand zien vliegen. We aten lekkere minidonuts en dronken Afrikaans bier met munt en limoen. Sit back and relax. TIA ( This Is Africa).

It is time for braai!!!! Eindelijk is de alom bekende braai aangebroken. Elke woensdag wordt er traditiegetrouw in de lodge een grote braai georganiseerd. Ieder neemt zijn eigen vlees mee, maakt een lekker slaatje en laat de Afrikaans wijn vloeien. Het slaatje van Lennert en Donald was een cullinair hoogtepunt (topgerechje, seks on a plate)!

03-02-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

Vandaag eerste echte werkdag! Vroeg uit veren (zoals gewoonlijk).Lennert moest beginnen om half acht, vertrok hier slechts om vijf voor half acht en had totaal geen idee waar hij moest zijn. Hij kreeg een surprise test in de ochtend. Zeer gemakkelijke vragen over incontinentie bij vrouwen. Gedurende de hele dag schaduwde hij de coole professor .... (Foto van de professor).

Hij zou vandaag ook van wacht zijn. Op gynaecologie wordt er van de studenten verwacht dat ze mee wachten doen. Lennert kreeg de dagen dinsdag, vrijdag en zondag toegewezen. Gisteren al zitten bedenken hoe van de weekendwacht onderuit te kunnen muizen.. Dit gevraagd aan een student uit Leuven (Jacob) die vertelde dat je meestal terug naar huis mag als je van wacht bent. En dat je slechts 1 weekenddag per maand moet doen. Opluchting!

 Bij Sofie verdeelden ze de patiënten onder de studenten. Vandaag zou ze nog meedoen met Estée, morgen zou ze haar eigen patiënten krijgen. De dienst werd eigenlijk overspoeld door studenten: 2 zesde jaars, 4 vijfdejaars, 4 derdejaars en 1 elective student (ik J). We zagen twee patiëntjes die we nadien brieften. We moesten heel het papieren dossier doorlezen en ik kan u vertellen: ook Zuid- Afrikaanse geneeskundestudenten/dokters hebben een doktersgeschrift. Als je laboresultaten wil weten, moet je deze gaan opzoeken op de computer. Er is welgeteld 1 computer aanwezig (die staat in het dokterslokaal). Ook uitslagen van beeldvorming staan meestal niet genoteerd in het dossier, maar enkel op die ene computer.

Ondanks Lennert en Michiel deze avond van wacht waren, besloten we (Kathleen, Emilie, Donald en ik) toch niet op onze lodge te blijven zitten en trokken we naar Cape Town (nog steeds via Uber taxi wegens nog steeds geen auto..) voor een Sunset Boat Cruise. Wegens het bewolkte weer (ja ook in Zuid- Afrika is het af en toe bewolkt) raadde men ons af de tocht te doen. Veel van de sunset zouden we niet zien..

Als alternatief trokken we, samen met nog andere internationale studenten, naar een pianobar.Het geluid van de live pianist was prachtig. Ook Donald speelde enkele liederen, welke met een groot applaus werden beloond. Het jammere was wel dat Lennert blijkbaar na een aantal minuten zijn wachtdienst al mocht verlaten en dat wij al weg waren zonder hem. We zullen dus nog eens terug moeten gaan!

02-02-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

6a.m. Nacht twee zit er al weer op. Het is hier vroeg licht.Ondanks dat onze wekker pas om half zeven zou afgaan, heeft de zon ons al gewekt. De gordijnen hier verduisteren niet, noch zijn ze een parel voor het oog.

Vandaag hebben we om 9.00u een afspraak met Samantha en Surita. Via mail (jaja een spontane mail van Samantha) werden we uitgenodigd op de K Floor room 0035. Hier zou ons worden verteld hoe de stage er uit zal zien en waar en hoe laat we worden verwacht.

Sportief als we zijn, hadden we gisteren besloten om voor deze face to face meeting te gaan ochtendzwemmen. Sofie vol enthousiasme, Lennert nog met een slaapkop, trokken naar het zwembad. Na 3 mislukte pogingen in het zwembad te springen ( ja wij zijn alletwee koukleumen) geraakten we dan toch het water in, wat tot onze grote blijdschap helemaal niet koud bleek te zijn.Onze doelstelling van 50 baantjes te doen, stelden we na slechts 4 baantjes al bij. Maar zonder boven wonder haalden we het toch en trakteerden ons op een lekker ontbijt, onze laatste Jordans muesli..

Ons werd verteld ( door studenten uit de lodge) dat op dag 1 nog niet echt gewerkt moest worden. Samantha zou ons naar onze stagebegeleider brengen waar we een korte briefing zouden krijgen. Met alle andere internationale studenten en Samantha trokken we doorheen het Tygerberg Hospital op zoek naar onze dienst.

Lennert werd, begeleid door medestudent Max, naar de professor van Gynaecologie & Obstetrie gebracht. Die legde meteen uit hoe hard er gewerkt moest worden op de dienst. Dit hield in dat de studenten elke dag van 7u30 tot 16u00 aanwezig moeten zijn. Formulieren om iedere dag te tekenen en iedere week een beoordeling te krijgen waren ook van de partij. Jana, Max en Lennert waren helemaal gechoqueerd van het grote verschil met bijvoorbeeld de dienst pediatrie. Alsof dat niet genoeg was, kreeg Lennert daarenboven te horen dat er geen plaats meer was voor een rotatie op obstetrie. Vandaag was sowieso een korte dag omdat Lennert’s groep (Firm 2) al in het OK was en daar meehielp. Hij kon bijgevolg op het gemak verloren lopen in het ziekenhuis, op zoek naar het administratief gebouw om zijn facturen bij Surita op te halen. (NB: diezelfde week kreeg Lennert vier mails van Surita. Vreemd toch dat ze haar mail-skills op zulke korte tijd zo heeft kunnen verbeteren?)

Sofie had het ‘geluk’ heel het ziekenhuis te kunnen bezichtigen, aangezien de afdeling pediatrie als laatste aan bod kwam en eerst alle andere studenten op hun diensten werden afgezet. ‘Heel het ziekenhuis’ moet misschien wel even genuanceerd worden. Dit ziekenhuis is echt GIGANTISCH! Het administratief gebouw alleen al, lijkt ons even groot als het UZA, en Samantha de befaamde stage- regelaar- ster gaf zelfs toe vaak verloren te lopen. Ook al is het een tertiair ziekenhuis, waar best heel wat medische wonderheden worden verricht, het lijkt totaal niet op een ziekenhuis zoals bij ons. Alle dossiers worden nog met de hand geschreven en op de afdeling pediatrie liggen de kinderen met 6 op één kamer in van die oude bedjes met tralies. Er is 1 bus handalcohol aanwezig, welke nog niet voorzien is van een pompsysteem.

Sofie startte op de G7 (general pediatrics) waar ze 4 vijfdejaarsstudenten (Astrid, Andrea, Estée en Joné) ontmoette die hun clinical rotation op pediatrie hadden. Zij zouden haar mee begeleiden. Deze meisjes waren echt heel vriendelijk en behulpzaam, dit in tegenstelling tot sommige dokters. Het principe op deze afdeling is dat de studenten de patiënten vanaf 8.00u gaan zien, waarna er de “ward round” volgt. Hierbij wordt er van bed tot bed gegaan waarbij de studenten hun bevindingen en hun voorgesteld beleid briefen aan de arts. De arts anderzijds doet aan bedside teaching. De patiënt zit er bij en kijkt (en luistert) er naar.Vandaag was Sofie maar net op tijd voor de ward round. Morgen zou het echte werk beginnen. Haar werkdag eindigde om 13.00u.

Thuisgekomen bleek Sofie niet de enige te zijn die al gedaan had. We genoten nog wat van het zonnetje en het zwembad en probeerden een auto te fixen bij Richies Rental en Rent a Cheapy. Dit ging niet zo gemakkelijk als we hoopten, omdat ze niet meer veel auto’s beschikbaar hadden. Er werd gevraagd de volgende dag terug te bellen.. I’m curious..

Lennert en Sofie gingen nog langs de Pick and Pay, een enorm grote ‘colruyt’ in een nog groter shopping center. Aangezien we nog geen auto hadden kunnen huren, mochten we meerijden met een vriendelijke Franse Zwitserse student, Benoît. Ook nog even zeggen dat de chauffeur hier rechts zit en dat er links wordt gereden. Verder is het merkwaardig hoe de verkeerslichten hier geregeld zijn. Een voetganger krijgt 2 seconden een groen licht te zien, waarna het nog zo’n tien seconden rood zit te knipperen en uiteindelijk volledig rood wordt.’s Avonds aten we gezellig met zijn allen op de lodge, waarna we verhuisden naar de ‘chillruimte’. Deze werd zo een drie maanden geleden gebouwd voor alle internationale studenten van de lodge. Wat muziek, wat wijn, wat praten. Heel gezellig.

01-02-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

Rise and shine! Het zonnetje is hier al vroeg op, de Zuid- Afrikanen en Duitsers echter houden blijkbaar van uitslapen op zondag. Wij al van gisterenavond uitkijkend naar een frisse ochtendduik, konden de verleiding niet weerstaan en gingen richting ons toch wel grote zwembad dat zich op nog geen 20 meter van onze kamer situeert. Het naar zout smakende water was nog aangenaam van temperatuur. De dag voorheen was het meer dan 30 graden geweest.

Geen rozijnenkoffiekoeken van Ralph Jespers vandaag voor Sofieke, wel nog uit België meegenomen Jordans muesli, welke jammer genoeg al meer dan de helft verorberd werd. Vanaf overmorgen aldus echt Zuid Afrikaans ontbijten! ( eerst even opzoeken wat dit eigenlijk inhoudt..) Dankzij de snelle opzoek skills van Lennert te weten gekomen dat dit nogal gelijkt op een Engels ontbijt.

Planning voor vandaag: walking Tour in Kaapstad.

To be continued.

 Belgian invasion, zo spreken de Duitsers hier over ons. We vertoeven momenteel met 8 Belgische studenten in de Lodge (voor zover ik weet) van wie er 6 net zijn gearriveerd (waaronder wij). Met zijn achten zijn we we vandaag naar Cape Town geweest. De ene helft nam een taxi via Uber, de andere reed mee in de ‘Rent a Cheapy’ auto van Jona (een student uit Leuven). Ik moet eerlijk toegeven dat ik mij niet meteen in Zuid Afrika voelde. De stad had veel weg van de Westerse wereld, misschien zijn er wel net met iets meer zwarten dan gemiddeld.

Voor we de Tour begonnen aten we nog iets in een barretje. De service was ‘op zijn Zuid- Afrikaans’, dit is: alles op’t gemak, waardoor we nog maar net op tijd waren voor het begin van onze ‘Bo Kaap Tour’ die, tot onze verbazing, dan weer wel ongeveer op tijd startte. De gids was een enthousiaste vrouw. De tocht begon ter hoogte van de Greenmarket square. De eersten die Kaap de goede hoop ontdekten waren niet de Nederlanders, wel de Portugezen. Zij voerden duizenden slaven in vanuit Maleisië. Enkel op 2 januari hadden deze een vrije dag. Op deze dag wordt nog steeds traditiegetrouw een groot carnavalsfeest gevierd. Best jammer dat we dat gemist hebben. Wat ons het meest beviel, was de kleurenpracht van de huizen. De foto’s spreken voor zich.

Sam. De naam van de ‘best cocktail bar in town’, althans zo vertelde onze gids. Dus probeerden we deze maar. En jawel, Raspberry Cosmo en Lemongrass Daquiri: een aanrader. Hoewel de cocktail van Donald ( iets met ‘fruit’ in de naam) er wel spectaculairder uit zag.

Waterfront is blijkbaar de meest bezochte toeristische plaats (volgens Max nog vaker bezocht dan de piramides in Egypte). Op onze weg daarheen werden we, tot onze ergernis, door twee ‘behulpzame’ Afrikanen  geholpen het drukke ronde punt over te steken zonder omvergereden te worden. Het was er heel mooi! De boten op het water, de gezellige restaurantjes. Donald en Lennert volledig geboeid door de goochelaar en Afrikaanse muziekgroep. We aten in restaurant San Marco. De pasta Salmone, die toch wel twee stukjes zalm van minstens 1 cm telde, was heerlijk (niet ironisch bedoeld, ik suggereer enkel een naamverandering zoals bijvoorbeeld ‘pasta pesto met een toefje gerookte zalm’).

Good night!

31-01-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

Wat we nu gaan vertellen, heeft Sofieke weer een jaar van haar leven gekost (lees: abnormaal hoog stressniveau werd geïnduceerd ten koste van haar hart en vaten). Niets vermoedend stapten we af het vliegtuig in Adis Abebba, Ethiopië (een tussenstop in Adis Abebba kregen we gratis bij onze vlucht!). Alles op het gemakje. Tot de opmerkelijke Sofie vroeg waar de laptop van Lennert was. Nog op onze ‘Dreamliner’! Panic in our heads (vooral dan van Sofie). We holden naar de plaats waar we vandaan kwamen, maar werden tegengehouden door een stel Ethiopian airworkers: “no trespassing”. Ons verhaal uitleggend werden we vriendelijk gevraagd te wachten waar we stonden, en zij zouden er voor ‘take caren’. De tijd vloog voorbij en we hadden nog steeds geen laptop. Na een tijdje mocht Lennert, geëscorteerd door een Ethiopiër, meekomen. Op de landingsbanen aangekomen, kreeg Lennert een stoel aangeboden. Hij voelde zich als Ralph Fiennes in The Schindlers List. Ethiopiërs zwoegend met zware Europese koffers. Eind goed al goed, de laptop was terecht. Na wat formaliteiten mochten we hem meenemen en renden we naar de check in. Het bleek al 1uur later te zijn dan we dachten! (tijdzones dienen best gekend te zijn als je vliegt: in Kaapstad is het 1uur later als in Belgie, in Adis Abebba blijkbaar 2uur!!).

NB: Sofie had bij het verlaten van het vliegtuig de koffers uit de bagagerekken gehaald en mits haar kleine gestalte, had ze de laptop letterlijk en figuurlijk over het hoofd gezien. Vals gevoel van gerustheid dus… (Getekend, Lennert)

Geen stopcontacten, geen tv’tjes, slechts 2x3 stoelrijen. De vlucht van Adis Abebba naar Kaapstad via Gabaronne belooft nog minder dream te zijn dan de vlucht van Zaventem-Charles de Gaulles- Adis Abeba. Wegens het ontstaan van wat turbulentie meenden de airhostesses dat ze hun job niet konden uitoefenen en moesten we dorst lijden tot de ‘storm’ was gaan liggen. Het werd goed gemaakt door lekkere vliegtuigkost. Een tussenstop in Gabaronne deed Lennert beseffen dat steunkousen bij 36 graden Celsius best warm zijn. Pijn in zijn kuiten heeft hij al, differentiaal diagnose tussen diep veneuze trombose en overtraining 2 dagen voorheen dient gemaakt te worden. Echter lijkt het ons onwaarschijnlijk dat hij vol tromboses zit in heel zijn lichaam. Overtraining lijkt bij Lennert echter NOG minder mogelijk.

We arrived in Cape Town!!!

Na 24 uur lang zijn we elkaar nog altijd niet beu en onze vlucht op zich was reeds een hels avontuur. We kijken al uit naar de vlucht terug, maar eerst: Zuid- Afrika exploreren! Een paspoortcontrole, bagagespeurtocht en geldwisselkantoor (ze betalen hier met ZAR: Zuid-Afrikaanse Rand, huidige wisselkoers: 1 euro = 16,9 ZAR) stonden ons nog te wachten. Tot onze grote vreugde waren al onze koffers mee tot in Kaapstad geraakt. De taxirit van de luchthaven tot onze verblijfplaats (Elective Student Lodge at the University of Stellenbosch) duurde ongeveer 20 minuten. De inkom werd bewaakt door Zuid- Afrikaanse security en om binnen te geraken was een code of badge nodig. De campus inrijdend sprongen de twee tennisvelden en de groene pleintjes meteen in het oog. We voelden ons eerder op een soort vakantieoord dan op een studentencampus. Om de lodge binnen te kunnen, kregen we elks een badge, die we later ook zouden nodig hebben om het Tygerberg Hospital binnen te kunnen. Met onze koffers zeulden we naar de kamer. Het zag er helemaal anders uit dan we hadden verwacht. De Student Lodge is een gebouw, enkel bestaande uit een gelijkvloers, speciaal gereserveerd voor elective students. Het is onderverdeeld in verschillende afdelingen, genummerd volgens alfabet. Wij verblijven in D5. Blok D bestaat uit een grote gemeenschappelijke keuken, waarna een gang volgt met zo een 6- tal slaapkamers, gevolgd door 3 badkamers. Het is er heel gezellig en huiselijk. In de keuken stootten we direct op twee typische surfer boys (veel te bruin, veel te gespierd en veel te blond). Het zijn studenten uit Duitsland. Onze kamer (Surita heeft dan toch nog kunnen regelen dat Lennert mee op de kamer kon) is basic: 2 bedden, 2 kasten, 1 tafel en 1 stoel. Na alles uit te pakken, aten we nog snel iets en vielen als een blok in slaap. 

30-01-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

Lennert volop aan het inpakken, Sofieke zenuwachtig checkend of ze alles bij heeft. D-day is aangebroken en de laatste dingen worden in orde gebracht. Filou was zo vriendelijk geweest zich aan te bieden als chauffeur naar Zaventem. Om de 24uur-durende vlucht om 20.00u zeker niet te missen, zaten we om 16u reeds in de auto richting Brussel. Op de luchthaven hebben we ons zeker niet verveeld. Ons rantsoenpakket was uitgebreider dan dat van een leger en achteraf bleek dat we op onze vlucht ook niet zouden verhongeren. Zelfs op reis vertrekkende, heeft Lennert het moeilijk zijn werk los te laten. Pas na een klein telefoontje, een zoektocht naar een stopcontact en wat aanpassingen aan het hoofdstuk, was hij klaar om zijn aandacht op het echt belangrijke te vestigen, nl ‘giving Sofieke some attention’. Het inchecken van de bagage leek vlot te zijn verlopen, tot we op de border control werden tegengehouden en teruggestuurd voor Lennert zijn tickets.

Eind goed al goed, zijn we toch op het vliegtuig kunnen stappen. De gedachte met een zogenaamde Boeing 787-8 Dreamliner te gaan vliegen, bleek echter wel enkel een dream te blijven. Het vliegtuig had meer iets weg van een groene ruimte gevuld met rijen zetels waarin aan het geluid te horen duidelijk een OSAS-lijder vertoefde. Tot onze grote spijt was deze man klaarblijkelijk zeer moe geweest, want zijn ogen deed ie nooit open, doch werden onze oren soms enkele seconden rust gegund door een van zijn vele apnoe’tjes. Alsof dat nog niet genoeg was, werden we ingesloten door een man uit Parijs die, volgens Lennert althans, leek op een Chinees. Hoe vriendelijk hij was en met hoe een groot enthousiasme hij opstond wanneer we zeiden dat we naar het te toilet moesten, valt niet te beschrijven. Om deze arme man tijdens de nacht niet te veel tot last te zijn, zeiden we dat we wel ergens anders gingen zitten. Na heel het vliegtuig rondgestapt te hebben, met de befaamde dons in de hand, op zoek naar een plek naast het gangpad, keerden we dan toch maar terug naar onze vertrouwde plek. Aan de gastvrijheid waarmee Meneer Parijs-Chinees ons ontving, zal ik maar geen woorden vuilmaken. Slapen in een vliegtuig is niet alles, zeker niet wanneer je gewekt wordt voor een 4uurtje om 4.00u a.m. Is dit een rare gewoonte uit Ethiopië (for the record: we vlogen met Ethiopian Airlines) of gewoon een Ethiopische vriendelijkheid naar de vermoeide reiziger toe?

29-01-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

Communicatie op zijn Afrikoans

Na 100 mails naar Valerieke werden we uiteindelijk doorverwezen naar Samantha die ons ‘vlekkeloos’ wist te begeleiden doorheen ons voorbereidingstraject naar Zuid Afrika. Haar selectiviteit in het beantwoorden van onze mails was een eigenschap die ons niet was ontgaan. Gelukkig hadden we nog Surita Riffel die volop ons verblijf in de Student Lodge aan het regelen was. ‘Don’t worrie Lennert’ was haar favoriete uitspraak. Echter konden we ons toch niet zo ‘not worried’ voelen toen zij 1 week voor ons vertrek mailde dat ze geen slaapplaats voor Lennert had kunnen fixen. Zoals de gangbare Zuid-Afrikaanse vriendelijkheid betaamt, stelde ze wel: “If this arrangement does not suit you I will have to assist in some or other way.” Ditmaal kozen we voor ons eigen ‘Belgische arrangement’ en namen we een luchtmatras en natuurlijk het befaamde Siberische donsdeken (dat Lennert al de hele wereld meesleurde: Marrakech, Chatel, Genève, Bourçia, Turijn, Milaan, Garda, Verona, Venetië, Ljubljana, Zagreb, Balaton, Budapest, Wenen, Cluj, ...) mee voor de zekerheid. Hoe dan ook, hoe/wat/waar/met wie/wanneer/waarom we slapen, is nog een verrassing... To be continued...

Het afscheid viel ons zwaar.

Het afscheid viel ons zwaar, maar onze familie nog zwaarder. Zoals het behoort als je een lange tijd weggaat, gingen we nog op bezoek bij de moeke en de vake, bij bomma Annie en bij bomma Janneke. Ook sprongen we nog eens binnen bij de Meulemansen voor de verjaardag van Toon. Zelfgemaakte jenever werd ons aangeboden. Zondagavond laatste avondmaal bij Maria Christina en Jan, maandagavond naar de Pastis met familie De Schrijver. Vooral Filou kon de keuken en de service wel op prijs stellen..

Packing

Sofieke pakte haar koffers netjes 1 week lang, terwijl Lennie er dezelfde dag inschoot. Dit had tot gevolg dat hij maar 5 onderbroeken vond in zijn kast, wat door Maria Christina beaamd werd aangezien zij deze nog net had zitten wassen in Brasschaat.

28-01-2016 om 00:00 geschreven door L & S