Vroeg uit de veren (en deze keer echt wel vroeg: om 4.40u gaat onze wekker af).Tafelberg beklimmen staat op de planning.  Met zen zessen (Donald, Lennert, Sofie, Kathleen, Emilie en Michiel) bestelden we een Uber.

“Where do you want to go?”

“To table mountain!”

“Today??”

“Yes” (wanneer anders.. vonden we nogal een vreemde vraag..)

Op onze autorit richting Table Mountain zagen we de donkere wolken al rond de berg hangen.Windsnelheid: 5 beaufort. Weather: cloudy. Nu wisten we wat de taxi driver had bedoeld. Hij raadde ons af vandaag de klim te doen. Het zou gevaarlijk zijn met de sterke wind en door de bewolking zouden we niet veel van de zonsopgang kunnen zien. Heel vriendelijk stelde hij voor ons naar Signall Hill te rijden. Hier kan je de zonsopgang heel mooi zien. Ondanks de koude wind, genoten we van het uitzicht. Het vroeg opstaan was dan toch niet voor niets geweest.

Toegekomen in de lodge besloten Lennert en Sofie eens gebruik te maken van het tennisveld (jaja we hebben hier twee tennisvelden tot onzer beschikking). Beiden hadden de smaak te pakken, de skills nog niet helemaal (maar daar kan aan gewerkt worden). Donald wilde gaan joggen. Met zijn drieën vol goede moed vertrokken, Donald de echte volhouder.

Dit weekend is er een wijnfestival in Stellenbosch. Aan een inkomprijs van 180 Rand ( zo een 11 euro) kan je er allerlei wijnsoorten proeven (of kappen..). Het was er chique en gezellig, en onmogelijk om alle standjes af te gaan. Lennert was wel fan van zowat alle Chardonnays en van de Chenin Blanc van Stellenrust. Iedereen kon de dessertwijn van Keermont appreciëren. Eén van de laatste standjes verkocht ‘infusions’ in 4 soorten fruitsmaken. Het is geen echte wijn, maar eerder een frisse zoete drank.

Flammkuchen, ofwel Tarte Flambée, of ‘witte pizza’, is een traditioneel ovengerecht uit de Elzas. Jammer dat er zoveel wind was, want toen Sofie met grote vreugde de Flammkuche naar de tafel op de festivalweide bracht, vloog de helft van het beleg er af.. Donald deelde onze culturele interesse in de Elzas niet en kocht een Amerikaanse hamburger (dewelke wel windbestendig was).

Rond 18u werden we de festivalweide uitgestuurd. Omdat we nog vol energie zaten, besloten we de berg die zich naast het festival bevindt te beklimmen (Sofie in haar wit kleed). Eindelijk boven aan de top van de berg gekomen, genoten we van de zonsondergang. Door dit prachtige tafereel waren we bijna vergeten dat we de berg nog moesten afdalen. Met elks een steen in de hand ter verdediging van mogelijke aanvallen, doorstonden we de afdaling in het donker. Het was een geweldig avontuur!