Vandaag gingen Donald en papa hun laatste dag samen tegemoet. Papa Koen zou deze avond zijn vlucht vanuit Kaapstad richting Schiphol om 00u25 hebben.

 Deze dag stonden we op rond 8uur. Een lekker ontbijt stond voor ons klaar, waar we met grote mate van genoten. Vervolgens lieten we onze bagage achter bij de uitbater van deze mooie lodge en reden richting Wuppertal. Na een mooie tocht van ongeveer 45 minuten door de bergen, kwamen we aan bij Traveller’s rest, het beginpunt voor de Sevilla rock art trail. De Sevilla rock art trail is een 5km lange weg langst de Brandewyn rivier waarbij er 9 plaatsen zijn waar je rotsschilderingen kan bewonderen, gemaakt door de San, het volk dat hier duizenden jaren heeft gewoond. Na eerst een ijsje te hebben besteld begonnen we aan de tocht.

 De tocht verliep voornamelijk over rotsen en zand, en bood zicht op een prachtig landschap dat zich eindeloos uitstrekte. Verder was er niemand aanwezig en waanden we ons helemaal afgezonderd van de beschaving. Het was 40°C buiten en we waren blij dat we veel drinkwater bijhadden. Toen we bij de eerste rotsschildering aankwamen waren we onder de indruk. De rotsschilderingen waren heel mooi en gedetailleerd. Op de volgende stopplaatsen moesten we soms wat zoeken eer we de rotsschilderingen vonden maar dit vonden we wel amusant. Ondertussen kwamen we tijdens onze tocht verschillende mooie leguanen tegen, die zeer goed gecamoufleerd waren (zie mooie foto’s). Op de allerlaatste stopplaats had papa Koen plots een geweldig idee. We zouden zelf een rotsschildering maken. We braken een pen door midden en met de inkt die hier uitkwam deed Donald zijn beste “San (of beter gezegd Michelangelo)-imitatie” om deze trip te vereeuwigen.

 Na 2-3 uur te hebben doorgebracht in de verschroeiende hitte besloten Donald en papa Koen om terug te keren naar de auto. Vooraleer richting Kaapstad terug te rijden, kochten we eerst nog wat souvenirs in het lokaal winkeltje (soort van schilderij om op te hangen met daar de rotsschilderingen op geverfd).

 De weg naar Kaapstad was mooi en we namen afscheid van de Cederberge.

 Rond circa 19 uur kwamen we aan bij de international student’s lodge. Papa maakte zijn koffers, nam een douche en maakte zich populair bij de andere inwoners van de lodge. Jona & Jacob (2 sympathieke geneeskunde studenten van de KUL) boden ons de overschot van hun avondeten aan, dat we met lege maagjes dankbaar op aten.

 Rond 21 uur stapten we in de auto en reden naar het Vliegveld van Kaapstad. Na geparkeerd te zijn en te wandelen richting de gate namen we afscheid van elkaar.

 Het was een prachtige week!

06-03-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

06-03-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

06-03-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

06-03-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

We weten nog niet goed wat we gaan doen vandaag. Lennert en Sofie besloten dan maar eens te passeren langs Tygerberg Hospital rond 9.00u ’s morgens (op zondag!) in de hoop een vaginal delivery mee te pikken. Nu ja, we verwachtten wel al dat we er dan heel de dag zouden zitten (tenzij we geluk hebben en veel baby’s er op zondag uitwillen). Aangekomen op de ‘labour ward’ ( = kraamafdeling) werden we niet bepaald open ontvangen door de consultent van wacht. Een hele uitleg over de ‘korte broek van Lennert’ die weinig respect symboliseert voor de patiënten en hoe graag hij zelf ook een korte broek zou willen dragen maar dat toch niet doet en hoe hij van zijn team verwacht zich te kleden. Vreemd toch, alle dokters en studenten die we al waren tegengekomen dragen helemaal wat ze zelf willen: kleedjes, topjes,.. Ze hebben hier dus toch een dresscode?

Een vriendelijke Afrikaanse studente stelde voor ons op te bellen als er een bevalling zou beginnen. We gingen terug naar de lodge, waar ondertussen Michiel, Emilie en Katleen ook de weg uit hun slaapkamer hadden gevonden. We bespraken even wat we konden doen en besloten naar een ‘Ostrich Farm’ te Cape Town te gaan. Dit bleek achteraf de beste beslissing te zijn die we ooit hadden gemaakt! Het was het begin van onze fantastische ‘dierendag’!

Eerst kregen we een rondleiding in hun museum(pje). We zagen de eieren van struisvogels (dewelke even groot zijn in volume als 24 kippeneieren), alsook de hersenen en ogen van struisvogels in bokalen. De gids vertelde ons dat de ogen groter zijn dan hun hersenen, en dat konden we inderdaad waarnemen! Nadien gingen we naar de struisvogels zelf. Ze hadden er enorm veel en de grote struisvogels waren imposant. Ze kunnen rennen aan een snelheid van 65km per uur (dit hebben we wel niet kunnen waarnemen, ik denk zelfs dat we niet eens 1 struisvogel hebben zien lopen.. nu ja in die hitte is dat wel begrijpelijk, wij liepen ook niet..).

We kregen granen en mais op hen te voeden. Met hun lange nek en grote snavel ( ze hebben geen tanden for the record) hapten ze de mais (en ons vingers) van onze handen. Het was een geweldige ervaring. De tour zette zich verder en we mochten op een struisvogelei gaan staan, dat tot 150kg gewicht kan dragen (Michiel mocht het nog net proberen van de gids;) ). Dan kwamen we langs een krokodil! Hij zat er gezellig te chillen in de schaduw aan zijn vijvertje. De gids ging in het hok en trok aan zijn staart! De krokodil opende zijn mond zo wijd dat we al zijn scherpe tanden kon zien. Toen de gids vroeg wie ook in het hok durfde, bood Sofie zich zonder aarzelen (of misschien toch wel met wat aarzeling) aan als vrijwilliger. De gids greep haar bij de arm en samen wandelden ze tot achter de krokodil. “What do I have to do when he wants to attack me? Just run?” had Sofie nog net gevraagd voor ze de grote stap in het hok waagde. Hij vertelde haar dat ze de krokodil mocht aanraken. Na twee mislukte pogingen (de strelingen van Sofie gingen duidelijk niet door de ruwe huid van de krokodil) besloot ze een echte ‘krokodil spank’ te geven waarop deze wijd zijn mond opende en Sofie het op een lopen zette, over het muurtje van het kot sprong, en vol adrenaline snakte naar adem. She is still alive! (videobeelden zijn te verkrijgen op aanvraag).

Om de stress wat te verlagen trokken we verder naar het volgende diertje: de reuze schildpad. We mochten hem allemaal eens vastnemen. Het gewicht is niet te onderschatten (20kg!). Verder zagen we ook een struisvogel met dwerggroei. Hij was zo schattig. En zo was ook een klein meisje dat mee de rondleiding volgde. Ze wilde de dwergstruisvogel voederen toen deze plots haar haren beetnam en haar speldje pikte. Haar gezicht was geld waard! (katleen wilde eigenlijk het meisje mee naar huis nemen, maar besloot dan dat ze toch liever een ‘Zola’ zoals in Greys anatomy wilde en dat ze er zo wel 1 in Tygerberg zou vinden).

Toen kwam de echte struisvogel- uitdaging: erop gaan zitten! Voor dit gebeuren kon plaatvinden, gebeurde er iets wat ons eerder deed denken aan een marteltuig. De struisvogel kreeg een soort zak over zijn hoofd zodat hij niets meer kon zien. Daarna werd hij in een tuig geplaatst waarin hij niet meer kon bewegen. De zak werd afgenomen en nu was hij klaar om als toeristische attractie te dienen. Allen mochten we om de beurt er op gaan zitten. Struisvogels zijn echt dom eigenlijk. Ik weet niet of deze wel besefte dat er iemand op zijn rug zat.

We vroegen of het mogelijk was een struisvogelei te kopen. Dit was zo (aan een prijs van 350 Rand = 20euro), enkel hadden ze er vandaag geen beschikbaar (wel vreemd met 100 struisvogels op een boerderij en een frequentie van ei- legging om de twee dagen).

Het struisvogelgebeuren was op zijn einde gelopen. We moesten weer iets nieuw bedenken om te doen. Gelukkig is er in Zuid- Afrika geen tijd om je te vervelen. We besloten naar ‘World of Birds’ in Houtbay (ja inderdaad, in hetzelfde dorp als de foodmarket van vrijdag waar de stank ondraaglijk was) te gaan. Gelukkig bevond dit park zich net buiten het centrum en was de geur van afval niet te ruiken! Hoewel de kassierster eerst heel onvriendelijk was (ze wilde enkel de studentprijs geven aan de mensen die hun studentpasje van de universiteit van Stellenbosch konden laten zien (wat Katleen en Lennert niet konden, omdat hun pasje nog in de lodge lag)), was ze toch zo vriendelijk ons er op te wijzen dat we eerst naar de doodskopaapjes moesten, omdat deze kooi sloot om half vier.

Wat ons in die beruchte apenkooi overkwam, zullen we nooit meer vergeten! De opzichtster zei ons ergens op een bankje te gaan zitten, waarna ze zaadjes op onze schoot gooide. Nog geen seconde later werden we overspoeld door aapjes die gulzig hun eten begonnen te zoeken. Toen gooide de opzichtster ook eten in onze haren en zo kwam het dat we daar zaten met aapjes op ons hoofd. Deze aapjes doen niks zolang je ze niet aanraakt. Zij raakten ons in ieder geval overal aan. Het was een leuke ervaring!

Nadien bezochten we het vogelpark zelf. Het is blijkbaar het grootste vogelpark van Zuid- Afrika. Het leek een beetje op een zoo, maar dan heel onverzorgd. Er waren ook vele andere beesten zoals cavia’s, geiten en allerlei soorten apen. We aten een ijsje en vlak voor Lennert tegen Sofie zei niet te morsen, viel de helft van de chocolade van haar magnum op de grond. Sad story..

06-03-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

Wekker gaat af om 6u30. Vandaag hebben we een drukke planning. Het plan is om om 8u de auto in te stappen en te rijden tot Clanwilliam, een stad gelegen in de Cederberge. Deze rit bedraagt circa 550km.

 De afgelopen nacht had er een voorval plaatsgevonden: papa koen had iets horen ritselen onder de lakens bij het inslapen. Toen hij de lakens wegtrok bleek er een grote spin te zitten. Deze ving hij op spectaculaire wijze en sloot de spin vervolgens op tussen een glas en een magazine. In de ochtend kon ik zijn mooie vangst aanschouwen. Trots lieten we de spin deze ochtend terug vrij in de wildernis.

 Vooraleer we beginnen aan onze lange tocht maken we eerst nog een lekker ontbijt en lunch (heerlijke slaatjes met komkommer, tomaat, kaas, granaatappel, kipfilet en dressing). De autorit verloopt vlot en onderweg stoppen we aan enkele mooie viewpoints. Bij één van de viewpoints kwamen we ook een baviaan tegen, die snel wegliep toen we de auto uitstapte. Uiteraard moesten we deze proberen te fotograferen, met succes.

 In Clanwilliam zochten we een lodge. Eerst gingen we langst bij de lodge: Bougainvillea Inn, die uitgebaat bleek door een geëmigreerde Vlaming, maar de kamer vonden we niet veel soeps. Tweede poging beter! We gingen een kijkje nemen bij de lodge, Saint de Barrys, al veel beter! We installeerden ons in dit mooie oord en kregen meteen een pintje aangeboden + het gezelschap van een pratende papegaai en 2 leuke hondjes (waarvan 1 een Belgische scheper). In de avond gaan we naar een Bistro, ons aangeraden door de uitbater van de lodge en eten daar een lekkere pizza en Thaïs gerecht met groene curry (spicy!). Met volle maagjes keren we terug naar onze lodge. In de bistro hadden we de taak aangevat om de tekst voor de blog te schrijven. Dit deden we en Donald zette deze taak verder in de lodge. Allebei moe en voldaan sloten we onze oogjes

05-03-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

05-03-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

Vandaag geslapen tot 8.30uur. We voelen ons als herboren! Buiten is het bewolkt. Normaal zou het 32 graden worden vandaag, maar daar valt momenteel nog niet veel van te merken. Alle lezers van onze blog (vooral Anneke en Filip) zullen jaloers zijn als we zeggen dat we vandaag de Wine Farm Spier gaan bezoeken! Omdat Slow Market daar niet ver vandaan is (deze markt bevindt zich ook in Stellenbosch) besloten we daar eerst heen te gaan (het was tenslotte nog maar elf uur en om nu al te gaan wine tasten, dat was misschien wat vroeg..). Het was een gezellig marktje. 1 van de eerste standjes verkocht houten horloges en zonnebrillen. Lennert en Michiel bleven er dan ook stilstaan (voor meer dan een uur.. zonnebrillen kiezen is geen gemakkelijke klus voor jongens zo blijkt). Na alle brillen twintig keer te hebben opgezet en de mening van Sofie en elkaar te hebben gevraagd, hakten Lennert en Michiel de knoop door en kochten ze elk een zonnebril. Aldus waren deze twee hotte boys nu in het gezelschap van de hotte girls Katleen, Emilie en Sofie (jammer dat het nog steeds bewolkt was en een zonnebril niet echt van toepassing was). Overal kon je dingen proeven en werden we verleid door de geuren en beelden van het eten, maar toen zagen we een Zuid- Afrikaanse M’Bongo (M’Bongo is de chou chou van Lennert). De Zuid- Afrikaanse chou chous lijken meer op leeuwen dan op honden. De haren van zijn lichaam waren mooi kortgeknipt, terwijl de haren rond zijn kop weelderig wapperden in de wind. Het leken wel de manen van een leeuw en aldus was dit de dag dat we voor het eerst een leeuw zagen in Zuid- Afrika. Onze dag kon niet meer stuk!

Voor we naar Spier vertrokken, kochten we nog een Iced Coffee, welke in volume groter bleek te zijn dan onze magen.

De Spier Wine Farm is echt heel chique! En groot! Het hele domein moet hectaren groot zijn! Echter na een wandeling van een uurtje, hadden we nog steeds geen druivelaars tegengekomen en begonnen we ons af te vragen of deze wijn wel van druiven werd gemaakt. Je kon ook een Segway Tour doen rond het domein. Enkel Michiel wilde dit graag doen en, op basis van democratie, deden we geen Segway Tour. Volgens Emilie was dat echt iets voor dikke mensen die stappen te vermoeiend vinden, volgens Michiel was het net heel ‘swag’.

Er is ook een Spier- hotel. Het is uitgerust met een zwembad en ligstoelen en omdat de poort hiernaartoe openstond, meenden we dat we vrij stonden even aan het zwembad te gaan liggen. Niemand joeg ons weg, enkel de tijd die verstreek maakte dat we dringend eens aan de wine tasting moesten beginnen. De Wijnbedrijven serveren geen wijn meer na 17uur (ook in de pick n pay kan je maar tot 17u alcohol kopen, enkel op restaurant is het toegestaan nog alcohol te consumeren na 17u) en het was al 15u. We wilden misschien nog naar een andere wine farm, dus was er ineens haast. Er werd ons een plek toegewezen en de tafel was al mooi gedekt met drie wijnglazen per persoon, netjes geplaatst in een horizontale rij. Er waren een aantal wine tasting concepten. Wij kozen de formule waarbij je 5 verschillende soorten wijn kon proeven. Nadien kon je aangeven welke wijn je graag wilde kopen. De fles die Sofie en Lennert wensten (Spier Private Collection Chardonnay), bleek nogal private te zijn. In geen enkele tasting werd deze wijn aangeboden. Op navraag bleek de spierwinkel deze exclusieve wijn van de jaren 2013 en 2014 enkel nog te bewaren in zijn stock. De fameuze Chardonnay Private Collection van het jaar 2009 stond wel in de winkel. Volgens de verkoper was deze wijn zeer gegeerd. Omdat ook Sofies ouders blijkbaar tot 1 van de liefhebbers behoorden, kochten Sofie en Lennert zo een fameuze fles. De tijd gaat snel in Zuid- Afrika. We hadden nog maar een twintig tal minuten voor het vijf uur was. We reden naar een dichtstbijzijnde winefarm, maar deze meldde dat ze geen wijn meer schonken na half vijf. 

We besloten naar het dichtstbijzijnde strand ‘Melkbaai’ te rijden. Aangekomen verbaasden we ons over waar we ons bevonden: waren wij aangekomen aan het strand van Oostende? Even voelden we ons weer in België: de kust, het zandstrand, de dijk, de appartementsgebouwen,.. alles leek op de Belgische kust! Ons oog werd getrokken naar een torenhoog gebouw, van waarop we graag over de zee wilden uitkijken. We gingen er binnen, maar algauw hield de security ons tegen. Heel normaal legde Lennert uit dat we graag naar de top wilden om over de zee uit te kijken. Grappig genoeg meldde de bewaker dat dat niet mogelijk zou zijn, omdat het een soort hotel is waartoe wij geen toegang hebben, maar stelde hij voor ons te leiden tot het vijfde verdiep. Van daaruit kan je ook de zee zien. Met zijn security card bestelde hij de lift, gingen we naar boven en liet hij ons toe op het dak op het vijfde. Toegegeven was het uitzicht nog even saai als van beneden gezien. We bedankten de security guy vriendelijk voor zijn hulp en besloten terug te rijden naar de lodge. Onderweg passeerden we nog langs de pick n pay. 

De pick n pay waar we waren beland, was niet bepaald gelegen in een blanke community. We werden omgeven door zwarten en eerlijk gezegd, was dit ons nog niet zo vaak overkomen. We voelden ons niet helemaal op ons gemak, overal zagen we vreemde figuren lopen. Ook de winkel zelf was niet uitgerust met alle gewenste producten (lees soyamelk). Dit heeft als gevolg dat het morgen droge muesli zal worden voor Sofie en Lennert..

05-03-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

Daar Donald de vorige dag vroeg in slaap gevallen was, was deze reeds wakker om 6u30. Papa ontwaakte iets later. Op de planning vandaag: “The Kalahari red dune road”. Dit is een circa 200km lange weg die ten Noorden van Upington, een stadje op zijn beurt ten Noord-Oosten gelegen van onze lodge, zich bevindt en bestaat uit rode duinen, gevormd door het Zand van de Kalahari woestijn. Deze weg leidt naar het Kgalagadi National Park. Ons plan was de rode duinen te gaan bewonderen en daar een mooie hiking route te vinden om te bewandelen.

 Vanuit de lodge rijden we eerst naar Upington om vervolgens “The Kalahrai red dune road” aan te vatten. De weg, loopt dwars door de rode duinen met een eindeloos zicht. Na de eerste 100km hebben we nog steeds geen bebouwing gezien. De enigste vorm van leven die we opmerken zijn de bestuurders van de wagens van Mercedes, met daarop de sticker “government approved speed testing”. Blijkbaar is dit gebied zo afgelegen dat autofabricanten hier hun wagens testen op snelheid en op uithoudingsvermogen. Een andere vorm van leven die we zagen waren de talrijke wevers die in en uit hun grote opvallende nesten vlogen, die steeds hoog tegen een piloon gebouw waren. Na ongeveer 160km besluiten we dat hier echt niets te doen is, overigens is het buiten zeker 40°C wat elke fysieke inspanning moordend maakt.

  In de terugweg zien we plots een bordje met Goerapan Lodge. We slaan de weg in die naar deze Lodge leidt, alhoewel we helemaal niets in de verte zien. We rijden eerst langst een zandweg om vervolgens aan te komen aan een gigantische vlakte, deels bedekt met zout. Een aantal kilometer in de verte zien we een huis op een berg gebouwd. Langzaam rijden we over deze zoutvlakte. Hoe meer we de lodge naderen, hoe meer we gerust gesteld geraken dat het niet enkel een fata morgana was dat we zagen. In de lodge gingen we op zoek naar leven. We vonden uiteindelijk de gastvrouw. Deze zei dat ze geen klanten had op het moment daar het buiten het toeristenseizoen was en dat hier inderdaad nu werkelijks niets te doen was. Ze meldde eveneens dat er wel een bar aanwezig was en dat we iets konden nuttigen. Dit voorstel lieten we niet aan ons voorbij gaan! De bar was gelegen op de bovenste verdieping van het pand met een prachtig uitzicht over de zoutvlakte. Hier dronken we 2 biertjes, terwijl een tv-zender, die uitsluitend Zuid-Afrikaanse muziek speelde, opstond.

Met hernieuwde krachten konden we beginnen aan onze terugreis richting de lodge. Tijdens de terugreis had de warmte papa wat moe gemaakt (of lag het aan de 2 biertjes?) waardoor hij in dromenland belandde voor 1,5 uur.

 Toen we weer de bewoonde wereld tegenkwamen waren we beiden opgelucht, de tank van de auto was namelijk bijna volledig leeg. Vervolgens gingen we in Upington naar de lokale Pick&Pay om avondeten + ontbijt voor de volgende dag te kopen. Daar zelf nuttigden we ook gezellig een pizza in een lokale pizza tent vergezeld van een koud drankje.

 Aangekomen in de lodge sprongen we onmiddellijk in het zwembad. Afgekoeld van de hitte aanschouwden we de zonsondergang. Ons buikje was nog vol van de pizza dus we besloten ons avondeten de ochtend erop te bereiden als lunch. Moe en voldaan gingen we slapen.

04-03-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

Het is de eerste keer dat we zo hard naar het weekend snakken. Het is een vermoeiende week geweest en uitslapen zou wel eens goed doen. Sofie had vandaag operatiedag. Een exploratieve laparoscopie, een hysteroscopische polypectomie en een baarmoederextractie stonden op het programma. Toen deze eindelijk gedaan waren, werd ze nog verwacht de ‘postop round’ mee te volgen. De register gunde haar wel een half uur lunchpauze.. Gelukkig duurde de ronde niet zo lang en kon ze rond 15u al aan het weekend beginnen. Lennert, Sofie, Katleen en Emilie lagen gezellig aan het zwembad, Michiel deed een dutje. In Zuid- Afrika puilt het over van de ‘food-marketjes’ en aldus besloten ze vandaag naar zo een marktje te Hout Bay te gaan: ‘Bay Harbour Market’. De autorit daarheen duurde een uur en Sofie kon het toch niet laten eens te vragen of ze er al bijna waren.. De weg liep ook langs een bergpas en samen met Lennert’s rijstijl was dit een goede combinatie om misselijk te worden. Nog een extra factor die hiertoe kon bijdragen was de geur die in de Harbour Road hing. De stank was ondraaglijk. We parkeerden onze auto op een soort (ja wat was dat eigenlijk..) ‘afvalberg’ en zelfs zonder de deuren of ramen eerst te openen, trok de geur zich in onze auto. Heel oppervlakkig ademend (zoals Lennert ons dat had geleerd als het stonk..) stapten we naar de foodmarket. Gelukkig maakte de afvalgeur plaats voor de heerlijke geuren van kruiden, burgers, wafels en dergelijke. Op de markt kon je buiten voedsel en cocktails, ook kleren, souvenirs, olifantjes (vraag maar aan Katleen),.. kopen. We bestelden een heerlijke cocktail en nadat we allen eten hadden gehaald, verzamelden we ter hoogte van tafeltjes waar we voorheen een vrouw hadden gespot met vreemde letsels in haar gezicht. Ons doktersinstinct kon deze casus maar niet loslaten. We brainstormden gezamenlijk over mogelijke diagnosen, doch durfden we niet gaan vragen aan de dame wat er mis was. Het zal altijd een onwetendheid zijn die ons zal blijven achtervolgen.

Je moet duidelijk niet in Tygerberg zijn om interessante cases tegen te komen, ook op een food market kan je door de vreemde gevallen overspoeld worden. We zagen een man met een, op zijn zachts uitgedrukt, zéér laag hangende abdominale massa. Dit kon onmogelijk puur buikvet zijn. Was het 1 of andere tumor? Of had de man een immense breuk? We only can guess..

Buiten het spotten van opvallend uitziende mensen, konden we genieten van een tuna wrap, boboti cakejes (de onze zelfgemaakte was toch beter), nutella pancakes en ijsjes.

Aangekomen aan onze auto waren we blij dat deze er nog stond en niet in de afvalberg was opgegaan of door 1 of andere bewoner was gepikt. De stank was er jammer genoeg ook nog en met een grote snelheid probeerden we zo snel mogelijk uit het dorpje weg te rijden. Sofie was de Dj van de auto en alles konden haar song-keuzes wel appreciëren.

04-03-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

We sliepen deze ochtend lekker lang uit (vooral papa terwijl Donald genoot van het zwembad). Vervolgens bestelden we een ontbijtje bij Eric (de Amerikaanse gastheer). Dit ontbijt bestond uit brood en beleg, bacon, yoghurt, musli en een omelet met shiitakes en cheddar cheese,. Heerlijk. Met een volle maag stapten we de auto in en reden richting Augrabies falls, ongeveer 60km van de lodge vandaan.

 Augrabies staat bekend voor haar grote waterval, waar “the orange river” naar beneden dondert. Dit was werkelijk een spectakel voor het oog. We zagen de waterval vanuit 6 viewpoints. Bij één van de viewpoints zagen we een hagedis. Bij nader inzien krioelde het daar van de hagedissen en we amuseerden ons zeker een 45min met het fotograferen van deze mooie diertjes. Nadien besloten we een ijsje te verorberen en wat te drinken. Onderweg naar de lokale shop zagen we verscheidene aapjes. Deze bleken heel fotogeniek te zijn en mooie foto’s werden alweer getrokken. Bovendien waren we tijdens het verorberen van ons ijsje getuigen van een diefstal. Een van de aapjes was heel de tijd over en weer aan het lopen tijdens ons feestmaal en plots begon deze te lopen richting één tafeltje waar mensen aan het aperitieven waren. Vliegensvlug en met voorbedachte rade pakte hij een zak met recent gekocht nootjes van de stoel, waar de mensen al hun bagage hadden op geparkeerd en verdween trots met de Noordenzon. Nadien deden we nog de Dassie Trail. Een mooie wandelroute over de rotsen en doorheen de mooie natuur die Augrabies te bieden heeft.

 Het was reeds zonsondergang toen we de auto weer instapten richting de lodge. Onderweg stopten we bij een tankstation om te tanken en avondeten daar in te kopen.

 In de donkerte ontving onze Amerikaanse gastheer ons feestelijk, bij aankomst aan de lodge. We aten ons voorbereid diner smakelijk op en gingen vroeg naar bed. De drie chalets waren volgeboekt dus kregen we hele family unit voor ons getweeën voor de komende 2 nachten.

03-03-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

Vandaag was een lange werkdag! Maar het gevoel van uitputting verdween snel toen de Amerikanen plots op de lodge verschenen. Ze waren terug van hun Garden Route en wensten samen uit eten te gaan. We gingen naar een Sushi restaurant (wow wat een surprise, die Amerikaanse chinezen willen enkel noodles of rijst..) in Waterfront. Ook Corinne, Eline, Sharona en Caroline gingen mee. Het was gezellig, jammer dat we allen zo ver uit elkaar zaten. De Sushi was lekker! Lennert (die hoogstwaarschijnlijk een lintworm heeft) at nog de helft van de pla van Eline op. Voldaan keerden we terug naar de lodge waar we als een blok in slaap vielen.

03-03-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

Daar we een lange rit, richting Augrabies falls, tegemoet gingen moesten we vroeg uit de veren. 6u30 opstaan, 7u30 in de auto. We reden eerst naar Vanrhynsdorp, waar we de N7 verlieten, Noordwaarts de R27 op, recht naar de Cederberge. Een ware steile klim van 1000m bracht ons naar het Namakwaland plateau. Al gauw transformeerde het landschap tot een desolate halfwoestijn met slechts één geasfalteerde autoweg. Iets later arriveerden we bij het stadje Calvinia. Na hier een lekker ijsje te hebben gegeten vervolgden we onze trip.

 Het was gezellig in de auto en we genoten van de indrukken die het landschap ons bood. Ongeveer 1,5 uur later sprak papa de legendarische woorden uit: “laten we de GPS nog maar eens opzetten” uit. Dit welteverstaan na de even legendarische woorden, 3 uur eerder, “zet de GPS maar uit, die hebben we toch niet nodig”. Bleek dat we een afslag hadden gemist waardoor we reeds 140km uit de richting waren. Na ontzettend dankbaar te zijn het boerengat “Williston” te hebben gezien, en ontdekt te hebben dat alle wegen die hier naar het Noorden leiden niet geasfalteerd waren, begonnen we aan onze terugweg richting Calvinia.

Na 3 uur te zijn omgereden vervolgden we onze weg richting het Noorden. We reden door Brandvlei, getypeerd door zijn vele kokerbomen en even later door Kenhardt. Hier stopten we bij een lokaal schattig cafétje waar we opgevangen werden door Amanda. Een vriendelijke Zuid-Afrikaanse vrouw van middelbare leeftijd met veel wereldkennis. We bestelden wat drank en een slaatje. Ijverig begon de dame ons eten klaar te maken. Ondertussen begon een blanke local een praatje met ons te slaan. Ze sprak over het wanbeleid van de huidige president, Zuma, en hoe het leven in Zuid-Afrika de laatste 5 jaar enorm is verslechterd voor de blanken. Even later was ons heerlijk slaatje klaar. We betaalden en waren blij dat we afscheid konden nemen van onze kletskous.

 Laatste stuk naar Augrabies falls. We berekenden dat we tegen zonsondergang zouden aankomen en drukten het gaspedaal stevig in. Ondertussen zochten we ons een lodge uit in de buurt van de grote watervallen. De lodge “The outlook”, gelegen in Keimoes vlakbij Augrabies fall, met een rating van 9,3 op TripAdvisor was de gelukkige.

 Eenmaal daar aangekomen, dit terwijl de zon onderging, waren we onder de indruk van het prachtige uitzicht dat we hadden vanuit de lodge. De lodge bestond uit 3 mooie chalets, een mooi terrein met uitzicht over de naburige vineyards, een prachtig zwembad en het huis van de uitbaters met aansluitend daaraan een family unit. De uitbaters waren afkomstig van Amerika en hadden een nieuw leven opgebouwd in Zuid-Afrika. De lodge hadden ze zelf gebouwd en was het resultaat van 11 jaar werken. In de avond verorberden we ons slaatje, dronken wat wijn en babbelden gezellig. We gingen vroeg naar bed, voldaan van een mooie en drukke dag. We sliepen beiden in een king-size dubbelbed in één van drie chalets.

02-03-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

6.15u, de wekker van Sofie en Lennert wekt hen uit een diepe slaap. De nachten zijn hier zo kort. Sofie heeft een heel strikt schema gekregen van waar ze op welk moment van de dag moet zijn. “Wednesday: 7.30u: tud, 8.00u: go to theatre to see two sterilisations and then go back to gynaecology clinic, 14.00u: tud, 14.30u: return to clinic, 16.00u: if you are on call, stay until 24 o’clock.” Elke dag en elke week is anders, enkel de tuds zijn altijd om hetzelfde uur (en verplicht). Aangezien het Tygerberg Hospital ‘nogal’ groot is, vond Sofie na het zien van 1 sterilisatie en het meedoen van de andere sterilisatie, de studenten van haar firm niet meer terug.. (waarop ze besloot naar de lodge te gaan en terug te komen voor de tud, waar eens aangekomen de Zuid- Afrikaanse Annemie verbaasd vroeg waar Sofie was geweest.. nja volgende keer beter). Sofie hielp wel nog mee met het zien van patiënten in de kliniek nadien. Ze zag een vrouw met abnormale vaginale bloedingen en Ludo (een Afrikaanse student) leerde haar het memonic om de oorzaken van abnormale vaginale bloedingen te onthouden (de Zuid- Afrikaanse studenten hebben echt voor alles een ezelsbruggetje).

Vandaag gaan Lennert en Sofie nog eens naar de gym. Ze wilden de les van Earl volgen, die ondanks dat ze te laat waren, toch nog niet bezig was. Toen hij eindelijk begon met zijn les, vergat hij Sofie en Lennert te verwittigen, waardoor ze de eerste ronde van zijn bootcamp mistten.. Sofie, met haar ‘goede’ ogen spotte plots buiten enkele mensen zwetend en puffend oefeningetjes doen. Na de les verontschuldigde Earl zich braaf voor het feit dat hij Lennert en Sofie even totaal vergeten was..

Vandaag is het weer Braai. Braai N° 5! Surita had vrijdag beloofd te braai te komen aansteken, maar om 20u was ze nog steeds nergens te bespeuren. Lennert stuurde haar een mail (niet dat we antwoord verwachtten..). Onze kolen had ze wel opgebruikt, dus daar zaten we dan.. Gelukkig waren Jacob en Jona nog in de winkel en brachten ze kolen mee, waardoor om 20.30u dan toch uiteindelijk de braai kon worden aangestoken. Lennert en Robbert zochten rond die tijd echter net een stille ruimte om een voice-over op te nemen. Dat was geen eenvoudige klus, gezien er in elke lodge mensen aan het kokkerellen waren. Last option: de verlaten kamer van Donald. Lennert mocht de microfoon van de Zweedse militair Emil gebruiken, waardoor alles toch nog relatief professioneel klonk, maar de aandachtige luisteraar kan nog steeds, tussen het ‘British-English- penis- reconstructie-verhaal’ door, de feestende kreten van de braai horen. Nadien raakten Lennert en Sofie aan de praat met Leo, waardoor ze de kipfilets op de braai vergaten en deze dus helemaal taai doorbakken waren en er niets anders op zat dan (zoals vorige keer) voldoende braaisaus te gebruiken.. Maar eigenlijk was dat nog niets tegenover het vlees van Emilie, katleen en Michiel, dat door plotse torenhoge vlammen mooi zwart werd gebakken.

Sofie, heel plichtsbewust, ging op tijd naar bed. Ze zou donderdag een patiënt moeten presenteren aan de consulent. Lennert echter vond het nodig haar wat later wakker te maken en de verhalen van op de braai nog even te vertellen voor hij ging slapen.

02-03-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

Vandaag beginnen Donald en papa Koen aan hun 6 daagse trip. Koen heeft al een mooie groepsreis achter de rug van 3 weken en deze eindigd vandaag in Kaapstad. Zoals gepland zou hij dan samen met zoontje Donald het gebied van Afrika, tegen de Kalahari-woestijn aan gelegen, verkennen. Donald haalde papa op in Fountains Hotel, Kaapstad, rond 10u.

 Vervolgens reden we naar de international student lodge, die alle internationale studenten huist die hun stage doen in het Tygerberg hospital. Daar stockeerden we al ons gerief en laden onze koffers enkel in met hetgeen we de komende 6 dagen zouden nodig hebben (uiteindelijk hadden we 2 koffers en 2 rugzakken mee).

 En route! Donald zijn data, van zijn smartphone, was net opgeraakt dus papa deed zijn eerste poging om te navigeren met zijn iets ouder smartphone model. Dit liep niet van een leien dakje en navigeren volgens de windrichting was eveneens een moeilijke opgave (na reeds 3w te hebben vertoeft in Zuid-Afrika had papa nog steeds niet door dat de zon ‘s middags in het Noorden staat, en ondergaat in het Zuiden). Oplossing: naar Canal Walk rijden van Century City, daar naar de Vodacom winkel gaan en data kopen. Zogezegd, zogedaan. Gaan met die banaan!

 De bestemming voor de eerste dag: Citrusdal, een dorpie gelegen in de Cederberge. Eens Kaapstad achter ons gelaten volgden we de N7 richting Noord-West. Grote vlaktes, weinig begroeiing en eindeloze zichten typeren hier het landschap. Eenmaal aangekomen in Citrusdal zagen we aan onze rechterzijde in het Noorden de Cederbergen oprijzen. We vonden niet direct een mooie wandelroute, en met nog veel energie in ons lichaam besloten we verder te rijden tot Klawer. Hier zochten we onszelf een mooie lodge, Oasis Country Lodge, waar we ontvangen werden door een vrouw die werkelijk niets afwist van de streek. Bleek even later dat het haar 3e werkdag was. In de avond zijn we nog even gaan wandelen in de aanloopvlakte naar de Cederberge, waar we konden genieten van een mooie zonsondergang. Voldaan en moe aangekomen in de lodge, duurde het niet lang voor onze ogen toevielen.

01-03-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

Donald is er niet. Vandaag is hij rond 10u vertrokken met zijn vader. Wij, arme schaapjes, maken ons vroeg klaar voor een nieuwe werkdag in een nieuwe discipline. Omdat Samantha ons geen mail had gestuurd met wanneer we waar werden verwacht, gingen Lennert, Sofie, Michiel, Katleen en Emilie gezamenlijk naar de ‘international office’.

Adrew was blij ons te zien: ‘oh you were the guys we were looking for yesterday!’ (blijkbaar werden we al verwacht op 29 februari voor de start van onze nieuwe rotatie..). Hij vertelde ons dat Samantha er momenteel niet was, maar dat hij ons zou brengen naar onze nieuwe stagemeesters. Eerst werden Katleen, Michiel en Emilie afgezet op pediatrie. Sofie werd erna afgezet bij gynaecologie en obstetrie. Daar werd ze door een vrolijke zwarte dame (de secretaresse van prof Steyn) ontvangen: ‘hey sweetiepie’. Het duurde wel een tijd tot ze klaar was met alle documenten, nodig voor het kunnen starten op de rotatie gynaecologie, had afgedrukt. Maar dat wachten was nog niets tegenover het gesprek dat volgde met prof Steyn. Meer dan 1,5uur bijna zat ze binnen in de vergaderzaal met hem. Hij kon maar niet ophouden met verhalen te vertellen over zijn bezoek aan Engeland en België (iets was hij volgens de secretaresse al langer de buitenlandse studenten aandoet..). Ook vond hij het nodig te melden dat Belgen altijd te hoge punten willen en dat hij geen hoge punten kan geven en om het beter te duiden, tekende hij een Gauss curve van de punten die Zuid- Afrikaanse studenten behalen en stelde hij voor dat eens af te drukken als Sofie dat wenste..). Helemaal verward toen hij plots merkte dat het al zo laat was, schreef hij een nota aan Mrs Bunnistar: please call the register of firm 1 so that Sofie knows where she has to go’. Met deze nota in haar hand werd ze van hier naar daar gestuurd, de register zou ze pas de volgende dag vinden..

Zaterdag waren we langs de ‘Fat Cactus’ gelopen in Woodstock. Katleen nam het initiatief om in de ‘whale watchers’ groep (= de groep op whats app met alle mensen in de lodge) te vragen wie er met ‘de Belgen’ mee wenste te gaan eten in de Fat Cactus. Populair als we zijn, kregen we vele positieve antwoorden. De Fat Cactus is een populair restaurantje: best tex-mex restaurant in Kaapstad sinds ’98. De burgers, fajitas en tacos waren overheerlijk!

01-03-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

Na een vermoeiend weekend, sliepen we uit (tot 8.00u). Nog even een dagje genieten voor we weer aan de slag moeten. Na een lekker ontbijtje en een douche gingen Sofie en Lennert aan het bloggen. Donald reed naar Ulf Car Rental om 1 auto in te ruilen tegen een andere die meer dan een straal van 200km rond Kaapstad mag afleggen. Donald vertrekt morgen met zijn papa op een trip tot en met zondag. Hoewel deze dag niet zo boeiend is om over te schrijven (en waarschijnlijk ook niet om over te lezen..) vonden wij het in ieder geval een fijne dag!

Als lunch bereidde Lennert een scrumbled egg met ui, tomaat en toast. Robbert die, hoe toevallig ook, elke keer in de keuken is als wij cullinaire dingen verrichten, zat verlekkerd te kijken, toen Lennert vroeg of hij ook een eitje wilde. Op zijn Lennerts zei hij erbij: ‘you can put something else in too’. En zo kwam het dat wij ei met ui, tomaat, champignons en struisvogelworst aten.. In de namiddag zaten we wat aan het zwembad met een ijsje en een glaasje rosé. Omdat inkopen doen ook bij het zelfstandig leven hoort, besloten Lennert en Sofie naar de pick n pay te rijden. De dichtstbijzijnde pick n pay bleek 1 te zijn waar we nog niet naartoe waren geweest. We hadden nog maar net onze auto geparkeerd, toen een jongen en een meisje op ons afkwamen. Hun handjes staken ze uit.. deze beurt had duidelijk veel armoede, zoals nog vele buurten. Terug buiten gekomen, laadden we de auto in en gaven we ze een banaan. De verbazing en vertwijfeling die te zien was op hun gezicht bij onze liefdadigheid, deed iets in ons knappen. Pas na 5 seconden namen ze de banaan dan toch aan.. Is enkel geld goed genoeg?

Weer waren we ons pasje in de lodge vergeten (eigenlijk hebben we het nog nooit geactiveerd, waardoor het ook gewoon niet zou werken..). Dit keer vulde Lennert wel flink de gegevens in aan de security. Sofie keek echter verbaasd toen Lennert vlotjes de nummerplaat van de net nieuwe auto opschreef.. This can’t be right.

For dinner we got home made pizza hawaaaaai hmmmmmm. Robbert stond er bij en keek er naar. Poor Oxford guy..

29-02-2016 om 00:00 geschreven door L & S