21-02-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

Gisterenavond nog zitten discussiëren om hoe laat we vanochtend zouden vertrekken. Iemand uit de lodge, Jona, had gezegd dat de rit naar de watervallen 1,5u duurt (deze bevinden zich in Porterville). De klim zelf en het weer afdalen zouden samen 8uur duren, enkele zwempauzes meegerekend. Aldus raadde hij ons aan om rond 5.30u te vertrekken. Wij meenden echter dat wij de hike wel sneller zouden kunnen (wij meenden vooral dat we liever wat langer sliepen) en besloten om rond 7.30u te vertrekken, wat uiteindelijk 8.00u werd, want toen Sofie om 7.45u op de kamer van Donald ging kloppen om te zeggen dat we nu echt wel moesten vertrekken, lag deze nog in bed.

We waren met zijn tienen: 6 Belgen (de UA- gang), de 3 Amerikanen, en 1 Nederlandse (Sharona). Op onze autorit stopten we snel nog langs de spar om een picknick te kopen voor onze hike (snel is relatief, want eigenlijk duurde de stop lang.. PS: dit kwam eigenlijk vooral door Michiel, die blijkbaar al heel de reis sukkelt met ‘toiletsymptomen’ van gastro- enteritis..). Dit samen met het feit dat we eerst de weg naar de watervallen zelf niet goed vonden, maakten dat we pas om 10.30u echt begonnen aan de waterfall hike. Er zijn 22 watervallen die je passeert wanneer je naar boven wandelt. Aan de voet van de berg is er een camping. Deze is enorm gezellig, je zit volledig in de natuur.

Om de klim te mogen starten, moesten we elk zo’n 50 Rand (+/-3euro) betalen. Als bewijs van onze tocht, besloten we bij elke waterval een foto te nemen en met onze vingers duidelijk te maken aan de hoeveelste waterval we zaten. Dit raakten we echter snel beu ( lees: we hebben geen foto bij elke waterval, niet tegenstaande dat we wel helemaal naar de top zijn geweest!).

Het was zalig wandelen. Doordat de watervallen waren omgeven door bomen, konden we genieten van de aanwezige schaduw. In een groep van tien man, zijn er altijd trage en snelle stappers. Sommigen vinden het niet erg te wachten op de groep, anderen worden hier wat bitsig van (lees: Lennert). Op een gegeven moment liep Lennert vooraan, en het viel ons op dat het tempo was opgedreven. Tot op een bepaald moment kon iedereen nog volgen, maar uiteindelijk raakte de rest afgesplitst van Lennert en Donald. Sofie ambetant omdat Lennert met haar water was gaan lopen (wel even melden dat Lennert zo lief was al de spullen van Sofie in zijn rugzak te dragen, zodat zij ongeladen de hike kon ondernemen).

Om tot de top van de berg te geraken, moet je door planten stappen. Deze zijn echter niet allemaal zijdezacht.. en iedereen was verminkt op het einde van de dag. Lennert had een kap (kapje eigenlijk) in zijn neus, Donald een snee (sneetje eigenlijk) ter hoogte van zijn ooglid, Sofie een blauwe rechter knie en zowat iedereen zijn benen stonden vol schrammen.

Pas bijna helemaal op de top, ontmoette de rest van de groep Lennert en Donald. Ze waren aan het wachten in het enige schaduwplekje dat ze konden vinden op de berg (het laatste stuk van de klim was in de zon..). Hier aten we onze picknick. Het uitzicht vanop de top viel wat tegen en helemaal oververhit wandelden we dan maar terug naar beneden om ons ergens aan een waterval te placeren. We zwommen. Het water was koud, maar omdat we koud water wel gewoon zijn na onze zwemondernemingen in de Atlantische Oceaan, lieten we ons niet doen. Naar ons gevoel was dit water toch nog net iets warmer dan dat van de zee.

Rond 17u waren we terug beneden bij onze auto. Als we goed kunnen tellen, heeft deze hike ons dus 6,5u gekost. Het was zeker de moeite waard! We besloten om met zijn allen naar de lodge terug te rijden om gezamenlijk Bobotie te maken. Eerst stopten we nog langs de ‘Chekkers’ om wat meer vlees en andere ingrediënten te gaan halen. Pas rond 20.00u waren we uiteindelijk thuis, en omdat bobotie ook nog 45minuten in de oven moet staan, en iedereen zich ook nog graag wilde douchen, aten we pas om 22.30u! Het smaakte wel! Enkel Lennert voelde zich niet zo goed, maar hij kan morgen van de overschot genieten.

21-02-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

Vandaag doen we de ‘Franschhoek Wine Tram hop-on hop- off tour’! Het concept is om de Franschhoek Vallei met zijn pittoresque wijngaarden te ontdekken. Zittend in een open tram (uiteindelijk hebben we meer op een soort open-tour-bus gezeten dan op een echte tram) passeer je langs verschillende wijngaarden. Er zijn verschillende tramlijnen en wij kozen om de Red Line te doen (kiezen is veel gezegd, enkel op deze lijn waren nog niet alle plaatsen gereserveerd, 1 plaats kost 200 Rand). De start was om stipt 11.30u en elke inzittende had recht op 5 stops met elks een duur van 1uur. Nadien werd je weer opgehaald door het busje om je weg verder te zetten naar de volgende wijngaard. In twee wijngaarden was de wijnproeverij gratis, in al de rest kon je meestal met wat reductie genieten van hun wijnen. Wij kozen te stoppen in de volgende wijngaarden: Dieu Donne, Leapards Leap, Maison, Eikehof en Grande Provence. 

In Dieu Donne gaven ze ons twee gratis wijnproevertjes. Zowel de witte als de rode wijn vielen niet echt in de smaak. Ook zouden we op het einde van onze Wine Tram Tour zeker nuchter zijn als de porties zo schraal zouden blijven en zouden we voor niets een discussie hebben gevoerd over de keuze met de auto te gaan of een Uber te bestellen (we zijn uiteindelijk met de auto gegaan, Michiel had zich opgeofferd). Het was er wel heel gezellig, ondanks dat de miezerregen ons niet met rust liet.In Leapards Leap, hoewel de minst gezellige van allemaal (volgens Sofie leek het iets weg te hebben van de IKEA, wel zonder de goei ballekes) aten we een hapje. Verschillende pasta's, slaatjes, en vlees kon je naar keuze opscheppen. Achteraf werd het gewogen en betaalde je naargelang het gewicht van je zelf samengestelde maaltijd. We moeten wel toegeven dat het lekker was. Aangekomen in wijngaard Maison was het zonnetje al volop aan het schijnen en zetten we ons in de zeteltjes. Ook hier was het heel mooi en was het uurtje veel te kort. Eikehof bood ons een welkomstdrankje aan, een zoete rosé. Tegen een kleine prijs kon je nog andere wijnen proeven.

Om tot bij onze laatste wijngaard te geraken, moesten we eindelijk echt af onze bus stappen en overstappen op het trammetje. We genoten van de mooie uitzichten. Deze wijngaard was veruit de mooiste. De bediening was iets te traag voor de korte duur dat we hier maar konden blijven, waardoor toen we moesten vertrekken de wijnproeverij nog maar in de helft was. Snel brachten ze ons de laatste twee wijnproevertjes. Het is jammer dat de stops altijd zo kort zijn. Voor de rest vonden we het een leuk concept.

We aten nog een hapje (pizza en burgers) in een restaurantje te Franschhoek. Uitgeput, maar voldaan van deze fijne dag, reden we terug naar Belville. Sofieke koos jammerlijk genoeg om met de Amerikanen mee te rijden. Donald, Michiel, Emilie, Kathleen en Lennert zaten echter een feest te bouwen in de Atos Prime! Schijf na schijf meezingers en klassiekers vlogen uit de Bose en uit de keelgaten van de inzittende feestneuzen. Sofie kon het zelfs horen wanneer we op een gegeven moment de armzalige Hyundai Getz van de tegenpartij voorbij schuurden. Met al dat zingen hadden we zelfs een verkeerde afslag genomen waardoor we midden in de Gated community van Belville binnenreden op zoek naar onze villa voor de nacht. Na wat sightseeing besloten we tot overnachten in onze eigen studentenlodge, waar we aan de poort werden tegengehouden door de security, die voor deze ene keer niet in een diepe slaap verzonken was. De muziek was natuurlijk gedempt want wat de agent niet mocht weten was dat er een mes (van het laatste restaurant) op de hoedenplank lag. Hij verzocht ons een badge te tonen, en toen dit niet genoeg was en we onze naam moesten noteren, werd besloten tot het spelen van een gepaste plaat: “Die Antwoord – Enter THE Ninja”. Voor de lezers die hiermee niet bekend zijn, de eerste zin is: “ ...”. Dit vond de agent heel amusant en opende de slagboom alvast. Hij was echter nog een informatieve uitleg aan het geven: “I know this isn't fun, but it is for your own safety and …”. Dit was het moment waarop Michiel de gaspedaal induwde en met gierende banden doorreed. Jammer dat we het hierdoor het einde van zijn inspirerende preek niet hebben kunnen meemaken.

20-02-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

Vandaag was een rustige dag. In de namiddag deden Lennert en Sofie nog wat wetenschappelijk werk, terwijl Donald met de Amerikanen naar de Escape Room trok. Dit is een kamer waar je in zit en via een aantal opdrachtjes moet je er zien uit te geraken. Je krijgt hier 1uur de tijd voor. Eenmaal terug thuis, stoefte Ying dat ze slechts een half uur had nodig gehad om zich te bevrijden. Het was pas 3 dagen later dat de goedgelovige Sofie de waarheid te weten kwam. Donald, Ying & co waren door een kapitale blunder op het einde de escape Room net niet uitgeraakt. Niet te vertrouwen die Amerikaanse Chinezen! Lennert en Sofie genoten van de avond en maakten zelf pizza en dronken er een heerlijk glaasje rosé bij.

19-02-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

Vandaag hebben de studenten van het 6jaar examen. Wij moeten hier gelukkig niet aan deelnemen. Voor de Zuid- Afrikaanse studenten is dit waarschijnlijk het meest spectaculaire van de dag, voor ons daarentegen was de komst van Surita voor Lennert het hoogtepunt!

Na over en weer gemail, en uitstel van betaling van de lodge en de fees, zagen we plots Surita, vergezeld van Samantha, verschijnen in onze lodge. ‘I need to speak you urgently, Lennart’. Lennert moest meekomen naar de chill-ruimte. Allereerst jaagde Surita de studenten weg die daar nog zaten: “This is very personal, so please go”. Surita haalde meteen het grote geschut boven en dreigde met ontslag uit de Lodge. “Lennart, I have trown people out of the lodge before, so you won't be the first.” Na deze wijze woorden zag Lennert het licht en haalde zijn MasterCard Gold Premium Nigga-proof uit z’n zak. Sofie wachtte gestresseerd tot het formele gesprek met Lennert en Surita afgelopen was maar zag Lennert met een grote glimlach op het gezicht buitenkomen.

 Vandaag ondernemen we een tweede poging om de Historical Tour te doen. Ditmaal vertrokken we meer dan een half uur vroeger dan gisteren, om tijd te hebben om een parkeerplaats te vinden. Echter was dat nog steeds niet te ruim gerekend. De stad stond vol en overal waar je kon parkeren, was dat voor ofwel max 60min, ofwel max 120min. Ergens in de straten met mooi gekleurde huizen, zagen we een plekje dat vrij was (die ene witte kegel niet meegerekend). We reden er in, nadat we de kegel wat hadden verplaatst, iets wat meteen door de andere buurtbewoners werd opgemerkt, en zelfs een man met een matrak kwam naar ons toe. Er zou zo meteen een camion aankomen die daar moest staan. Aldus konden we daar niet blijven. Aangekeken door boze blikken reden we weg en vonden we een plaats voor een minisupermarktje. Deze keer waren we op tijd voor de tour!

Onze gids was een jonge man die met veel enthousiasme vertelde over de apartheid. Vroeger was in Zuid- Afrika praktisch alles gescheiden tussen blank en zwart (tot in 1994!!). Ze hadden hun eigen wijken, en ook de kerken kozen zelf wie ze binnenlieten (vb. White Christians only). Ook waren er aparte banken met opschrift: ‘non-white people only’ ; of ‘white people only’. Een replica van deze banken staat momenteel voor het vroegere gerechtsgebouw. In dit gebouw werd onder andere geoordeeld over iemands huidskleur. Iedereen hoorde tot een bepaalde categorie van huidskleur en als het moeilijk was om uit te maken tot welke groep je behoorde, moest je naar de rechter. Via een aantal testen, oa door een potlood in het haar te steken en te zien of dit er dan uitval (pure wetenschap…) kon men uitmaken tot welke huidcategorie je behoorde. Ondanks dat deze praktijken niet meer worden uitgevoerd, voelen vele gekleurden zich nog steeds niet helemaal aanvaard in de maatschappij. Het valt ons ook op dat bijna alle dokters blank zijn en dat alle straat- en strandverkopers zwart zijn.

Na de tour reden we naar het City Shopping Center in Cape Town. Dit is echt een enorm winkelcentrum. Geboeid keken Lennert en Donald naar de nieuwste Apple elektronica, terwijl Sofie haar weg vond naar de parfumerie. Uiteindelijk hebben we geen shorten voor Lennert gevonden (wat 1 van de redenen was dat we er naartoe zijn geweest). We kwamen wel de Amerikanen uit onze lodge tegen. Zij waren opzoek naar een zonnebril voor Arrol (ik weet niet wat hij met zijn zonnebrillen doet, maar hij heeft al drie andere zonnebrillen kapot gemaakt).

Tot slot gingen we nog naar de pick n pay, waar Sofie en Lennert een hele voorraad muesli insloegen. Ook kochten we z'n allen ingrediënten om zelf bobotie te maken! Het karretje van de winkel, had een kinderstoeltje, en omdat de nostalgie opstak, kroop Sofie er in en raceten we door het winkelcentrum naar onze auto. 

Bijlagen:
DSC08628.JPG (2.3 MB)   
DSC08628.JPG (2.3 MB)   

Vandaag leek het ontbijt nogal op een zondagsontbijt in België. Aangezien we gisterenavond niet meer in de Pick n Pay waren geraakt, hadden we geen muesli meer. In de ‘7 Eleven’ kochten we geglazuurde rozijnenkoekjes die we deze ochtend verder afbakten in de oven. Ondanks dat de hoeveelheid aan rozijnen niet om over naar huis te schrijven was, smaakte het.

Sofie had een vrij saaie ochtend in de kliniek. Er waren te weinig patiëntjes om elke student (we stonden er met 20 studenten ofzo?) een patiënt te geven om te onderzoeken. Samen met Veena, een meisje uit de UK, besloot ze dan maar een aantal kindjes naar believen te onderzoeken (ja ik denk dat elk kind hier per dag wel 20x wordt onderzocht door 20 verschillende onderzoekers). Op de kamer waar baby’tjes met aangeboren hartproblemen liggen, kon Sofie heel duidelijk verschillende hartgeruisen detecteren. Het was leuk dit eens te kunnen horen.

In de namiddag wilden we de ‘Historical Tour’ te Cape Town gaan doen. We hadden van de anderen gehoord dat deze beter was dan de ‘Bo Kaap Tour’. Er zou worden verteld over de geschiedenis van de apartheid. Maar helaas, Kaapstad is drukbezocht, en we konden maar geen parkeerplaats vinden. Het was ondertussen al 14.15u en de Tour was al 15 minuten bezig..

Geen andere optie dan meteen door te rijden naar Clifton Beach! Dit strand bestaat eigenlijk uit 4 aparte stranden, van elkaar gescheiden door grote granieten rotsblokken. Langs een kronkelende trap, verlopend langs enkele mooie villa’s, daalden we af naar de beach. Het zand is wit en de zee is blauw, echt zoals het hoort! Ondanks dat we een frisse duik zeker hadden verdiend, hadden we toch graag gehad dat het water warmer was..

We huurden een parasol voor slechts 40 Rand. Ook werd regelmatig langsgekomen met ijs en frisdrank. Donald en Lennert kochten de caramel magnum (van een of ander lokaal merk) en Sofie ging voor de magnum chocolate almond. In de verte zagen we enkele rotsen. Lennert en Donald hadden het geniale plan er naartoe te zwemmen. Sofie had het nog genialere plan te blijven liggen op haar handdoek (om op de spullen te passen.., wat ze zich nadien wel beklaagde, want de jongens bleven lang weg en na een tijd geraak je het ‘looking at people and observing what they do’ wel beu..). De rots hadden de jongens echter nooit bereikt.. De zwembroek van Donald echter had zijn einde wel bereikt: zijn achterste was langs enkele gaten te bewonderen.

Johannes from Johannesburg, een man die Lennert op het strand aansprak en meldde dat hij uit de City of Fashion kwam (Milano), meende dat Lennert model moest worden (deze man had buiten het feit dat hij in Milaan woonde en afkomstig was van Johannesburg, niets met de mode industrie te maken btw). Hij vertelde dat hij net een huis had gekocht bovenop de berg aan Clifton Beach. Na een hele babbel nodigden Lennert en Donald Johannes from Johannesburg uit voor onze wekelijkse braai in de student lodge (wat Sofie bitsig maakte, want ze vertrouwde de man niet, bovendien vroeg hij aan ons zijn eten te kopen omdat hij zelf niet meer in de winkel geraakte..). Uiteindelijk kwam hij niet, omdat we zijn sms’en negeerden..

De derde braai was een topbraai! Niet wat het eten betreft (Lennert wilde perse lam kopen, maar uiteindelijk bleek het vooral lamsvet te zijn in een veel te pikante marinade..). Wijn vloeide, gesprekken waren amusant, iedereen had plezier. Als dessert aten we caramel ijs dat we in de pick n pay hadden gekocht (echt topijs eigenlijk!). Lokale studenten vergezelden onze braai. We ontmoetten een meisje dat IsiXhosa sprak. Het is een taal met veel clicks in en is grappig om te horen. Er zijn ruim acht miljoen mensen die de taal nog spreken, waarmee het na Zoeloe de tweede taal van het land is in aantal sprekers (het is bovendien ook de moedertaal van Nelson Mandela!). Ze leerde ons enkele woorden:

-Molo (hallo)

-Unjani (hoe gaat het?)

-Ndiphilile (alles gaat goed)

Ondanks Ying, onze Amerikaanse Chinese vriendin, klein is (echt nog een kop kleiner dan Sofie), beweerde ze Errol te kunnen dragen op haar rug. Sofie die niet wilde onderdoen, bewees dat ze dit ook kon, waarna Michiel op het geniale plan kwam een race te doen. Sofie zou Michiel dragen en Ying Errol en zo om ter eerste 20meter afleggen. Het Amerikaanse team won.. Wanneer Sofie echter op de rug van Michiel zat en Ying op die van Errol was het Belgische overwinning!     

17-02-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

Het opstaan was niet gemakkelijk. Ondanks dat we meestal vrij vroeg gaan slapen, geraken we maar niet uitgerust. Het is vaak heel warm ’s nachts en aangezien we hier met nog andere mensen slapen, is er natuurlijk wel eens wat lawaai. Gelukkig gaan de meeste studenten in de chill ruimte zitten ’s avonds, zodat de studenten die fris op hun stage willen staan, dat ook kunnen.

We staan er van versteld hoe artsen hier bloed prikken. In België zijn het ook meestal de verpleegsters die dat doen, hier is het de taak van de arts. Met een naald proberen ze een ader te vinden. Ze zijn niet vies van meerdere pogingen te ondernemen. Ze voelen en kijken niet echt, het is meer trial and error. Vandaag een arts gezien die na eerst een aantal keer in de linker arm en linker hand, een aantal keer in de rechter arm een ader probeerde te vinden.  Uiteindelijk had ze prijs in de rechter hand. Arm kindje.

Na wat wetenschappelijk werk in de namiddag, vertrokken we naar Sea Point om de zonsondergang te gaan bewonderen. Er waren geen wolken aan de hemel. We zagen heel mooi te zon in de zee zakken. De kleurenpracht in de lucht was ongelooflijk. De wind was ook van de partij, maar deze keer was het een warme wind. We zochten nog een Pick n Pay om eten te kopen, maar deze was jammer genoeg net dicht. In de ‘7 Eleven’ konden we nog terecht. Lekker eten hebben ze daar..

We reden wat verder naar ‘the Crypt jazz restaurant’. Onderweg zagen we een zwarte jas over een klein paaltje hangen. Deze werd gespot door ons alle drie. Hij zag er eigenlijk best oké uit. ‘Ik wil die jas’ zei Donald vol enthousiasme. Zonder twijfelen stapte Lennert uit, greep de jas en nog geen second later kwam een boze zwarte in uniform op hem af. Afrikoans geschreeuw weergalmde te Sea Point. Blijkbaar had deze man het te warm gehad en zijn jas even gestockeerd over een paaltje.. Onze dokters in spe zullen zelf een jas moeten kopen. 

In het Crypt jazz restaurant waren jammer genoeg alle tafeltjes vol en mochten we niet meer binnen. We  konden nog wel even van de muziek genieten terwijl we de galerij met info en prenten over de apartheidsgeschiedenis bekeken.We willen hier zeker eens voor reserveren. Het zag er heel gezellig en sfeervol uit.

16-02-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

Het weekend zit er weer op. We zijn opgeladen (of net niet) voor de nieuwe stageweek! Lennert staat nu in de obstetric clinic department, Donald en Sofie zijn geswitcht van dienst. Na de dagelijkse les pediatrie moest Sofie, met een beetje tegenzin, aldus naar de G10 ipv de G7. Op G10 liggen de kindjes met gastro- intestinal diseases (waar ze naar uit kijkt), maar ook de kinderen met infectious diseases (waar ze niet naar uitkijkt). Ondanks dat in heel het ziekenhuis patiënten rondlopen met TB (tuberculosis), zie je op deze afdeling bijna enkel TB patiënten. Het is een infectieuze ziekte, veroorzaakt door Mycobacterium tuberculosum. De ziekte wordt vooral overgedragen via besmette druppeltjes die in de lucht zweven als de patiënt vb. hoest. De ziekte verloopt in een aantal stadia en gelukkig is enkel de open TBC besmettelijk. De therapieduur bedraagt 6 maanden of meer en je moet meerdere medicamenten innemen, dewelke nog eens een aantal neveneffecten geven. Om te concluderen: je wil liever geen TB opdoen. Als voorzorg draag je aldus best een neusmondmasker voor je de kamer van de patiënt binnengaat. Toch vreemd om te zien hoe laks de dokters met deze maatregel omspringen. Gelukkig voorziet de universiteit mondmaskers die je kan verkrijgen op de dienst ‘health’ (ja je moet ze zelf elders gaan halen als je het nodig vindt jezelf te beschermen..). Op de dienst zelf zijn ook wel maskertjes, maar een Afrikaanse student raadde aan beter de andere maskers te gebruiken, die passen beter aan.

Vandaag kunnen we onze tweede auto gaan halen. Net als vorige keer offerden Donald en Michiel zich op. Ditmaal kwamen ze wel meteen met de auto thuis, en rarara, het was weer een blauwe hyundai atos (waar we eigenlijk best tevreden mee zijn, de hyundai is een degelijke auto naar Zuid- Afrikaanse standaarden).

Na een heel weekend niet in de gym vertoefd te hebben, besloten Lennert, Sofie en Donald de les ‘body toning’ van Bruce te volgen. Dit beviel Lennert meer dan de les van Nadia (er was geen enkele oefening die met conditie te maken had..). We trainden de buikspieren, evenals onze houdingsbalans. Het avondeten eindigden we weer met heerlijk zelfgemaakte pudding à la Lennert.

15-02-2016 om 00:00 geschreven door L & S