Lennert volop aan het inpakken, Sofieke zenuwachtig checkend of ze alles bij heeft. D-day is aangebroken en de laatste dingen worden in orde gebracht. Filou was zo vriendelijk geweest zich aan te bieden als chauffeur naar Zaventem. Om de 24uur-durende vlucht om 20.00u zeker niet te missen, zaten we om 16u reeds in de auto richting Brussel. Op de luchthaven hebben we ons zeker niet verveeld. Ons rantsoenpakket was uitgebreider dan dat van een leger en achteraf bleek dat we op onze vlucht ook niet zouden verhongeren. Zelfs op reis vertrekkende, heeft Lennert het moeilijk zijn werk los te laten. Pas na een klein telefoontje, een zoektocht naar een stopcontact en wat aanpassingen aan het hoofdstuk, was hij klaar om zijn aandacht op het echt belangrijke te vestigen, nl ‘giving Sofieke some attention’. Het inchecken van de bagage leek vlot te zijn verlopen, tot we op de border control werden tegengehouden en teruggestuurd voor Lennert zijn tickets.

Eind goed al goed, zijn we toch op het vliegtuig kunnen stappen. De gedachte met een zogenaamde Boeing 787-8 Dreamliner te gaan vliegen, bleek echter wel enkel een dream te blijven. Het vliegtuig had meer iets weg van een groene ruimte gevuld met rijen zetels waarin aan het geluid te horen duidelijk een OSAS-lijder vertoefde. Tot onze grote spijt was deze man klaarblijkelijk zeer moe geweest, want zijn ogen deed ie nooit open, doch werden onze oren soms enkele seconden rust gegund door een van zijn vele apnoe’tjes. Alsof dat nog niet genoeg was, werden we ingesloten door een man uit Parijs die, volgens Lennert althans, leek op een Chinees. Hoe vriendelijk hij was en met hoe een groot enthousiasme hij opstond wanneer we zeiden dat we naar het te toilet moesten, valt niet te beschrijven. Om deze arme man tijdens de nacht niet te veel tot last te zijn, zeiden we dat we wel ergens anders gingen zitten. Na heel het vliegtuig rondgestapt te hebben, met de befaamde dons in de hand, op zoek naar een plek naast het gangpad, keerden we dan toch maar terug naar onze vertrouwde plek. Aan de gastvrijheid waarmee Meneer Parijs-Chinees ons ontving, zal ik maar geen woorden vuilmaken. Slapen in een vliegtuig is niet alles, zeker niet wanneer je gewekt wordt voor een 4uurtje om 4.00u a.m. Is dit een rare gewoonte uit Ethiopië (for the record: we vlogen met Ethiopian Airlines) of gewoon een Ethiopische vriendelijkheid naar de vermoeide reiziger toe?