Rise and shine! Het zonnetje is hier al vroeg op, de Zuid- Afrikanen en Duitsers echter houden blijkbaar van uitslapen op zondag. Wij al van gisterenavond uitkijkend naar een frisse ochtendduik, konden de verleiding niet weerstaan en gingen richting ons toch wel grote zwembad dat zich op nog geen 20 meter van onze kamer situeert. Het naar zout smakende water was nog aangenaam van temperatuur. De dag voorheen was het meer dan 30 graden geweest.
Geen rozijnenkoffiekoeken van Ralph Jespers vandaag voor Sofieke, wel nog uit België meegenomen Jordans muesli, welke jammer genoeg al meer dan de helft verorberd werd. Vanaf overmorgen aldus echt Zuid Afrikaans ontbijten! ( eerst even opzoeken wat dit eigenlijk inhoudt..) Dankzij de snelle opzoek skills van Lennert te weten gekomen dat dit nogal gelijkt op een Engels ontbijt.
Planning voor vandaag: walking Tour in Kaapstad.
To be continued.
Belgian invasion, zo spreken de Duitsers hier over ons. We vertoeven momenteel met 8 Belgische studenten in de Lodge (voor zover ik weet) van wie er 6 net zijn gearriveerd (waaronder wij). Met zijn achten zijn we we vandaag naar Cape Town geweest. De ene helft nam een taxi via Uber, de andere reed mee in de Rent a Cheapy auto van Jona (een student uit Leuven). Ik moet eerlijk toegeven dat ik mij niet meteen in Zuid Afrika voelde. De stad had veel weg van de Westerse wereld, misschien zijn er wel net met iets meer zwarten dan gemiddeld.
Voor we de Tour begonnen aten we nog iets in een barretje. De service was op zijn Zuid- Afrikaans, dit is: alles opt gemak, waardoor we nog maar net op tijd waren voor het begin van onze Bo Kaap Tour die, tot onze verbazing, dan weer wel ongeveer op tijd startte. De gids was een enthousiaste vrouw. De tocht begon ter hoogte van de Greenmarket square. De eersten die Kaap de goede hoop ontdekten waren niet de Nederlanders, wel de Portugezen. Zij voerden duizenden slaven in vanuit Maleisië. Enkel op 2 januari hadden deze een vrije dag. Op deze dag wordt nog steeds traditiegetrouw een groot carnavalsfeest gevierd. Best jammer dat we dat gemist hebben. Wat ons het meest beviel, was de kleurenpracht van de huizen. De fotos spreken voor zich.
Sam. De naam van de best cocktail bar in town, althans zo vertelde onze gids. Dus probeerden we deze maar. En jawel, Raspberry Cosmo en Lemongrass Daquiri: een aanrader. Hoewel de cocktail van Donald ( iets met fruit in de naam) er wel spectaculairder uit zag.
Waterfront is blijkbaar de meest bezochte toeristische plaats (volgens Max nog vaker bezocht dan de piramides in Egypte). Op onze weg daarheen werden we, tot onze ergernis, door twee behulpzame Afrikanen geholpen het drukke ronde punt over te steken zonder omvergereden te worden. Het was er heel mooi! De boten op het water, de gezellige restaurantjes. Donald en Lennert volledig geboeid door de goochelaar en Afrikaanse muziekgroep. We aten in restaurant San Marco. De pasta Salmone, die toch wel twee stukjes zalm van minstens 1 cm telde, was heerlijk (niet ironisch bedoeld, ik suggereer enkel een naamverandering zoals bijvoorbeeld pasta pesto met een toefje gerookte zalm).
Wat we nu gaan vertellen, heeft Sofieke weer een jaar van haar leven gekost (lees: abnormaal hoog stressniveau werd geïnduceerd ten koste van haar hart en vaten). Niets vermoedend stapten we af het vliegtuig in Adis Abebba, Ethiopië (een tussenstop in Adis Abebba kregen we gratis bij onze vlucht!). Alles op het gemakje. Tot de opmerkelijke Sofie vroeg waar de laptop van Lennert was. Nog op onze Dreamliner! Panic in our heads (vooral dan van Sofie). We holden naar de plaats waar we vandaan kwamen, maar werden tegengehouden door een stel Ethiopian airworkers: no trespassing. Ons verhaal uitleggend werden we vriendelijk gevraagd te wachten waar we stonden, en zij zouden er voor take caren. De tijd vloog voorbij en we hadden nog steeds geen laptop. Na een tijdje mocht Lennert, geëscorteerd door een Ethiopiër, meekomen. Op de landingsbanen aangekomen, kreeg Lennert een stoel aangeboden. Hij voelde zich als Ralph Fiennes in The Schindlers List. Ethiopiërs zwoegend met zware Europese koffers. Eind goed al goed, de laptop was terecht. Na wat formaliteiten mochten we hem meenemen en renden we naar de check in. Het bleek al 1uur later te zijn dan we dachten! (tijdzones dienen best gekend te zijn als je vliegt: in Kaapstad is het 1uur later als in Belgie, in Adis Abebba blijkbaar 2uur!!).
NB: Sofie had bij het verlaten van het vliegtuig de koffers uit de bagagerekken gehaald en mits haar kleine gestalte, had ze de laptop letterlijk en figuurlijk over het hoofd gezien. Vals gevoel van gerustheid dus (Getekend, Lennert)
Geen stopcontacten, geen tvtjes, slechts 2x3 stoelrijen. De vlucht van Adis Abebba naar Kaapstad via Gabaronne belooft nog minder dream te zijn dan de vlucht van Zaventem-Charles de Gaulles- Adis Abeba. Wegens het ontstaan van wat turbulentie meenden de airhostesses dat ze hun job niet konden uitoefenen en moesten we dorst lijden tot de storm was gaan liggen. Het werd goed gemaakt door lekkere vliegtuigkost. Een tussenstop in Gabaronne deed Lennert beseffen dat steunkousen bij 36 graden Celsius best warm zijn. Pijn in zijn kuiten heeft hij al, differentiaal diagnose tussen diep veneuze trombose en overtraining 2 dagen voorheen dient gemaakt te worden. Echter lijkt het ons onwaarschijnlijk dat hij vol tromboses zit in heel zijn lichaam. Overtraining lijkt bij Lennert echter NOG minder mogelijk.
We arrived in Cape Town!!!
Na 24 uur lang zijn we elkaar nog altijd niet beu en onze vlucht op zich was reeds een hels avontuur. We kijken al uit naar de vlucht terug, maar eerst: Zuid- Afrika exploreren! Een paspoortcontrole, bagagespeurtocht en geldwisselkantoor (ze betalen hier met ZAR: Zuid-Afrikaanse Rand, huidige wisselkoers: 1 euro = 16,9 ZAR) stonden ons nog te wachten. Tot onze grote vreugde waren al onze koffers mee tot in Kaapstad geraakt. De taxirit van de luchthaven tot onze verblijfplaats (Elective Student Lodge at the University of Stellenbosch) duurde ongeveer 20 minuten. De inkom werd bewaakt door Zuid- Afrikaanse security en om binnen te geraken was een code of badge nodig. De campus inrijdend sprongen de twee tennisvelden en de groene pleintjes meteen in het oog. We voelden ons eerder op een soort vakantieoord dan op een studentencampus. Om de lodge binnen te kunnen, kregen we elks een badge, die we later ook zouden nodig hebben om het Tygerberg Hospital binnen te kunnen. Met onze koffers zeulden we naar de kamer. Het zag er helemaal anders uit dan we hadden verwacht. De Student Lodge is een gebouw, enkel bestaande uit een gelijkvloers, speciaal gereserveerd voor elective students. Het is onderverdeeld in verschillende afdelingen, genummerd volgens alfabet. Wij verblijven in D5. Blok D bestaat uit een grote gemeenschappelijke keuken, waarna een gang volgt met zo een 6- tal slaapkamers, gevolgd door 3 badkamers. Het is er heel gezellig en huiselijk. In de keuken stootten we direct op twee typische surfer boys (veel te bruin, veel te gespierd en veel te blond). Het zijn studenten uit Duitsland. Onze kamer (Surita heeft dan toch nog kunnen regelen dat Lennert mee op de kamer kon) is basic: 2 bedden, 2 kasten, 1 tafel en 1 stoel. Na alles uit te pakken, aten we nog snel iets en vielen als een blok in slaap.
Lennert volop aan het inpakken, Sofieke zenuwachtig checkend of ze alles bij heeft. D-day is aangebroken en de laatste dingen worden in orde gebracht. Filou was zo vriendelijk geweest zich aan te bieden als chauffeur naar Zaventem. Om de 24uur-durende vlucht om 20.00u zeker niet te missen, zaten we om 16u reeds in de auto richting Brussel. Op de luchthaven hebben we ons zeker niet verveeld. Ons rantsoenpakket was uitgebreider dan dat van een leger en achteraf bleek dat we op onze vlucht ook niet zouden verhongeren. Zelfs op reis vertrekkende, heeft Lennert het moeilijk zijn werk los te laten. Pas na een klein telefoontje, een zoektocht naar een stopcontact en wat aanpassingen aan het hoofdstuk, was hij klaar om zijn aandacht op het echt belangrijke te vestigen, nl giving Sofieke some attention. Het inchecken van de bagage leek vlot te zijn verlopen, tot we op de border control werden tegengehouden en teruggestuurd voor Lennert zijn tickets.
Eind goed al goed, zijn we toch op het vliegtuig kunnen stappen. De gedachte met een zogenaamde Boeing 787-8 Dreamliner te gaan vliegen, bleek echter wel enkel een dream te blijven. Het vliegtuig had meer iets weg van een groene ruimte gevuld met rijen zetels waarin aan het geluid te horen duidelijk een OSAS-lijder vertoefde. Tot onze grote spijt was deze man klaarblijkelijk zeer moe geweest, want zijn ogen deed ie nooit open, doch werden onze oren soms enkele seconden rust gegund door een van zijn vele apnoetjes. Alsof dat nog niet genoeg was, werden we ingesloten door een man uit Parijs die, volgens Lennert althans, leek op een Chinees. Hoe vriendelijk hij was en met hoe een groot enthousiasme hij opstond wanneer we zeiden dat we naar het te toilet moesten, valt niet te beschrijven. Om deze arme man tijdens de nacht niet te veel tot last te zijn, zeiden we dat we wel ergens anders gingen zitten. Na heel het vliegtuig rondgestapt te hebben, met de befaamde dons in de hand, op zoek naar een plek naast het gangpad, keerden we dan toch maar terug naar onze vertrouwde plek. Aan de gastvrijheid waarmee Meneer Parijs-Chinees ons ontving, zal ik maar geen woorden vuilmaken. Slapen in een vliegtuig is niet alles, zeker niet wanneer je gewekt wordt voor een 4uurtje om 4.00u a.m. Is dit een rare gewoonte uit Ethiopië (for the record: we vlogen met Ethiopian Airlines) of gewoon een Ethiopische vriendelijkheid naar de vermoeide reiziger toe?
Na 100 mails naar
Valerieke werden we uiteindelijk doorverwezen naar Samantha die ons vlekkeloos wist te
begeleiden doorheen ons voorbereidingstraject naar Zuid Afrika. Haar selectiviteit
in het beantwoorden van onze mails was een eigenschap die ons niet was ontgaan.
Gelukkig hadden we nog Surita Riffel die volop ons verblijf in de Student Lodge
aan het regelen was. Dont worrie Lennert
was haar favoriete uitspraak. Echter konden we ons toch niet zo not worried
voelen toen zij 1 week voor ons vertrek mailde dat ze geen slaapplaats voor
Lennert had kunnen fixen. Zoals de gangbare Zuid-Afrikaanse vriendelijkheid
betaamt, stelde ze wel: If this arrangement does not suit you I will have to
assist in some or other way. Ditmaal kozen we voor ons eigen Belgische
arrangement en namen we een luchtmatras en natuurlijk het befaamde Siberische
donsdeken (dat Lennert al de hele wereld meesleurde: Marrakech, Chatel, Genève,
Bourçia, Turijn, Milaan, Garda, Verona, Venetië, Ljubljana, Zagreb, Balaton,
Budapest, Wenen, Cluj, ...) mee voor de zekerheid. Hoe dan ook,
hoe/wat/waar/met wie/wanneer/waarom we slapen, is nog een verrassing... To be
continued...
Het afscheid viel ons zwaar.
Het afscheid viel ons
zwaar, maar onze familie nog zwaarder. Zoals het behoort als je een lange tijd
weggaat, gingen we nog op bezoek bij de moeke en de vake, bij bomma Annie en
bij bomma Janneke. Ook sprongen we nog eens binnen bij de Meulemansen voor de
verjaardag van Toon. Zelfgemaakte jenever werd ons aangeboden. Zondagavond laatste
avondmaal bij Maria Christina en Jan, maandagavond naar de Pastis met familie
De Schrijver. Vooral Filou kon de keuken en de service wel op prijs stellen..
Packing
Sofieke pakte haar
koffers netjes 1 week lang, terwijl Lennie er dezelfde dag inschoot. Dit had
tot gevolg dat hij maar 5 onderbroeken vond in zijn kast, wat door Maria
Christina beaamd werd aangezien zij deze nog net had zitten wassen in
Brasschaat.
