13-03-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

De ochtend begon vroeg. Het was nog maar net 6 uur toen Lennert en Sofie totaal uitgeslapen wakker werden. Op weg naar het toilet, kwamen ze Donald tegen. Hij wilde graag de berg, waar elke avond de zwarte man op zijn jambe speelt, beklimmen om zonsopgang te zien. Lennert zei uitbundig ja tegen dit voorstel, terwijl Sofie besloot nog een uurtje te slapen. Van deze keuze had ze na een half uur al spijt en besloot snel haar lenzen aan te doen en Donald en Lennert achterna te gaan. Ze was nog net op tijd om een deel van de zon achter de bergen tevoorschijn te zien komen.

1 voordeel van het inslaap vallen voor je avondeten, is dat je het dan de volgende ochtend kan opeten! Het werd aldus een ontbijt met een heerlijk slaatje, muesli, en tiramisu (het vlees konden we niet vinden jammer genoeg). Toen de anderen ook waren opgestaan, bleek dat zij nog een heerlijke chocoladetaart hadden gekocht die ze nog niet hadden aangeroerd de vorige avond. Het buffet werd aldus uitgebreid met taart. Alsof dat nog niet genoeg was, vertelde Corinne dat ze voor Lennert en Sofie ‘cheese worst satés’ had gekocht voor op de braai. Omdat we deze onmogelijk nog een hele dag in de auto konden laten, waren we verplicht deze ook nog te bakken en op te eten. Onze kip bakten we ook, maar spaarden we voor de lunch.

Vandaag zouden we de Waterfall hike doen. Deze is niet dezelfde als de 22 waterfall hike die we deden in Porterville. Hier gaat het om 1 waterval en de tocht heen en weer duurt ook slechts 2 à 3 uur. Toen iedereen gepakt en gezakt was om te vertrekken (het was reeds half elf), werden we geconfronteerd met een platte linker achterband van de blauwe atos! Die gravel wegen toch.. Logisch dat meneer Ulf van de autoverhuur ons had verboden op gravelwegen te rijden (misschien hadden we toch moeten luisteren..? Neih, Cederberg was echt top en zo prachtig! Een echte aanrader als je naar Zuid- Afrika komt!).

Eigenlijk waren we wel excited om de band te vervangen. Donald had dit altijd al eens willen doen, en ook Sofie was benieuwd wat ze er nog van wist ( dit was reeds de tweede keer in een half jaar tijd dat Sofie dit meemaakte, in Hongarije had ze ook de man in zich naar boven moeten halen om de kapotte band van de polo te vervangen (met een beetje echte mannelijke hulp weliswaar)). Toen de nieuwe band er op lag, werden alle sporen van gravel op de kapotte band gewist (Michiel trachtte daar toch een poging tot te doen door met bladeren en takjes de gravel van de band te wrijven). Ik denk dat het half twaalf moest zijn geweest toen we eindelijk de Gecko Creek verlieten (met spijt in het hart).

De waterfall hike start op het domein van een camping. We reden erop toen een nogal dikke dame met een schrijfmap en balpen in haar handen op ons afkwam. ‘It is 60 Rand per person.’ Donald, Lennert en Sofie weigerden dit te betalen, omdat de vrouw zomaar eender wie kon zijn. Corinne en Eline echter vonden het voldoende dat de vrouw de namen noteerde en zij schoten ineens voor voor iedereen.

Sofies teen deed meer pijn dan gisteren, evenals had ze last van haar buik. Ook houdt ze niet van wachten en was geërgerd toen Lennert nog even muesli begon te eten voor het vertrek.

Om al deze redenen, bleef Sofie tijdens de tocht bij Eline, die laatst wandelde wegens ademtekort. Met zen tweetjes wandelden ze op het gemakje, met af en toe wat pauzes. Jakob zijn schoen had het volledig begeven. Bijna de hele zool van zijn schoen hing eraf. De tape van Sofie deed plots dienst als schoentape ipv vingertape. Jakob was zeer dankbaar, aangezien het toch makkelijker lopen is met een hele schoen dan met een kapotte schoen.

Bovenaan aangekomen, wilde iedereen een fotoshoot houden. Het uitzicht was er dan ook prachtig! Lennert echter had zijn eigen weg gebaand naar een plek iets meer beneden op de waterval. Hier bevond zich een plas waarin je echt kon zwemmen. Bovenaan de waterval was er slechts een ‘voetbad’. Ondanks Lennert herhaalde keren had gevraagd aan de rest ook naar beneden te komen, was er na een uur nog niemand naar beneden gegaan. Iedereen had wat schrik voor de afdaling. Uiteindelijk kon Lennert ons met zijn enthousiasme toch overtuigen en konden ook wij meegenieten van plonzen in het heerlijke (ijskoude) water. De namiddag vloog voorbij en eigenlijk wilden we nog niet vertrekken. Doch hadden we geen andere keuze dan om 16 uur de top al te verlaten. De afdaling zelf zou nog een uur duren en we zouden nog drie uur moeten rijden tot Cape Town. We hadden gereserveerd om 20u00 in een restaurant genaamd Toni’s on Kloof. Dit is een plaats waar Portugees eten wordt geserveerd en was ons aangeraden door de eigenaars van de Gecko Creek. Voor we de tocht richting Cape Town begonnen, zagen we nog enkele baboons op de camping. Deze waren echter vele schuwer dan de baboons die we waren tegengekomen bij Cape Point. Onderweg stopten we aan een tankstation. Ook de auto van Eline, Corinne, jona en Jakob kon je er aantreffen. Naast het voltanken van de auto, tankten we ook onszelf vol met een heerlijk ijsje. Het zou nog wel even duren voor we in Cape Town zouden aankomen. We vonden het ook het ideale moment om onze auto te laten kuisen. De man van het tankstation (hier in Zuid- Afrika hoef je eigenlijk nooit uit te stappen als je gaat tanken, zij hebben hier werkkrachten voor die je auto voltanken), aanvaardde onze opdracht om de gravelsporen weg te wassen (normaal kuisen ze ook altijd zoiezo de voorruit, maar dat zou dit keer niet voldoende zijn). Heel zorgvuldig nam hij zijn tijd de auto proper te maken, waardoor we aan het tankstation een half uur hebben verloren (en onze auto was zelfs niet helemaal proper eigenlijk). Zo snel we konden (en mochten) reden we richting Cape Town. De gps gaf 20u41 aan als aankomstuur. Het trukje om het menu al op te zoeken en onze keuze door te sturen naar zij die al in het restaurant zijn, kwam weer goed van pas. Toen we aankwamen hadden ze onze bestelling al doorgegeven. Vele gerechten waren bereid met ‘peri peri’, een zeer pikante saus. Omdat ons chicken peri werd aangeraden, bestelden een heel aantal deze schotel, evenals de chicken Kebab peri. Het was zo spicy! Lennert was wel zo slim geweest op voorhand door te geven dat hij niet te veel peri wenste in zijn chicken peri.. Als dessert bestelden Donald en Sofie een dame blanche ( welke duidelijk niet hetzelfde zijn als in België, de chocolade is hier echt niet zo goed, en ze zijn ook niet zo gul met de chocoladesaus..). Lennert at een carameltaartje en dronk een cappuccino, welke 1 van de slechtste bleek die hij al ooit had gedronken. Tegen 23 uur kwamen we uitgeput aan in de lodge. Zzzzzzzzz.

13-03-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

12-03-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

De nacht was niet bepaald gepaard gegaan met een efficiënt slaapritme voor Sofie en Lennert. Aangezien Sofie na het eten last had gekregen van rommelingen in de darmen, werd ze om 2u ’s nachts wakker omdat ze naar het toilet moest (en je kent dat, in campings zijn de WC’ s en douches altijd mijlen ver van je slaapplaats..). Omdat het donker wordt in de nacht en Sofie een panische angst heeft om in het donker alleen op pad te gaan, besloot ze na een half uur twijfelen, toch om Lennert wakker te maken met de vraag of deze haar naar het sanitair wilde accompagneren. Lennert stond zonder knorren op en wandelde met haar mee. Best boyfriend eveeeeerrrr!

Om 6u00 ging de wekker om om 7u00 te kunnen vertrekken naar de Wolfberg Cracks and Arch.

7u00 werd uiteindelijk 7.30u en omdat we nog een lange oprijlaan en een heel stuk gravelweg moesten afleggen, was het al laat eer we aankwamen aan het begin van onze tocht. Misschien heeft het feit dat we halverwege stopten om aan ochtendgymnastiek te doen op de welbekende “Samson en Gert Gymnastiek Song” er ook wel iets mee te maken. We moesten ook nog eerst ergens een toegangsticket kopen van 100 Rand per persoon. Daar gebeurde jammerlijk een kleine botsing.. Michiel reed achteruit en had niet gezien dat de auto van Lennert, Donald en Sofie achter hem stond. Ondanks het geclaxoneer, kon een lichte botsing niet voorkomen worden (gelukkig is de schade beperkt en hopen we dat Ulf het zelfs niet zal opmerken). Bij het loket waar we toegangstickets kochten, liep ook een klein hondje rond. We kwamen op het idee hem mee te nemen voor Lucas, die nog maar net Gucci (1 van zijn twee chihuahua’s) was verloren. Omdat we een hond moeilijk op het vliegtuig kunnen meenemen, hebben we hem toch maar bij zijn eigenaars gelaten.

Onderweg naar de start van het bergpad, hadden enkele toevallig voorbijgaande wandelaars commentaar op onze hyundai Atos.. We zijn toch boven geraakt!

Sofie had alvast in de ochtend 1gram paracetamol genomen, en een naproxen van Eline. Zo zou ze het eerste deel van de tocht wel overleven! Het begin was stijl omhoog, dodend wegens de schrijnende zon. Vandaar dat er enkele pauzes werden ingelast, waarin een hapje en een drankje genuttigd konden worden. Het lange wachten deed Lennert hoog op zijn tippen lopen, en daarom besloot hij maar, samen met Jona en Donald, een stijle berg te beklimmen. We kunnen niet ontkennen dat we ons hart bang vasthielden wanneer we de jongens zo hoog, aan de rand van een rots, zagen staan.

Door al dat pauzeren, werden we zelfs voorbijgestoken door kinderen (iets was Lennert maar moeilijk kon verduren). Op een bepaald moment moesten we door een donker gat kruipen, een beetje speleologie! En we kwamen nog enkele spektakels tegen. Een keer dachten we zelfs dat we niet meer verder konden. Een hoge rotsblok in de Crack blokkeerde de weg. De jongens hielpen de meisjes om er op de klauteren. Lennert, een echt aapje, liep er gewoon over (wij staan steeds versteld van hoe snel Lennert op al die rotsen klimt, hij zou goed passen bij de baboons hier..).

Toen we eindelijk boven waren, konden we onze vreugde niet bedwingen en begonnen we de makarena te dansen met zijn allen. Daarna volgde nog de Inzaé en de dans van The Prince of Bel-Air. Jona was de dj van dienst!

Er volgde nog een hele weg die zou leiden naar de Ark, maar toen we deze in de verte zagen en deze echt heel klein leek, hadden we de moed halverwege opgegeven en zijn we teruggedraaid (schaam schaam).

De afdaling ging een pak vlotter! Een rots nodigde Lennert uit er op te klimmen, en zo volgden ook Donald en Jona. Deze scheurden beiden hun broek, aan echt letterlijk dezelfde uitstekende steen, met nog geen minuut interval!

12-03-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

Vandaag is het vrijdag en in de namiddag vertrekken we eindelijk naar Cederberg! Sofie en Donald hebben geluk, aangezien de tut op vrijdag al om 12u begint en niet pas om 14u. Lennert had een afspraak met professor Steyn. Hij zou tegen vandaag de papieren van de VLIR-UOS beurs van Sofie en Lennert ingevuld hebben. Maar dat was uiteraard niet zo. Hij zei maandag terug te komen.

Om aan onze cliffhanger een einde te breien: Sofie had nog steeds pijn en haar vinger en teen zagen blauwer dan gisteren. Doch had ze nog de hoop dat tegen de volgende dag hiken een optie zou zijn en nam haar stapschoenen mee naar Cederberg. De weg naar Cederberg is vrij eentonig. Eerst volgden we de N1, om daarna zo een 200 km lang de N7 te volgen, waar we een stop maakten aan een tankstation. “Kevin’s Fruit” stond in een groot opschrift te lezen boven een fruitkraampje dat zich aan het tankstation had uitgestald. Verleid door het heerlijk uitziende fruit, kochten we een hele doos pruimen. Ze bleken wel nogal hard te zijn en ook hadden ze misschien beter gesmaakt als ze in de koelkast hadden gestaan in plaats van heel de dag in een temperatuur van meer dan dertig graden.

Na het tanken, vertrokken we weer en beseften we te laat dat we net langs de verkeerde kant de rotonde opgereden waren (ondanks dat we hier al bijna twee maanden zijn, is het soms nog steeds verwarrend om links een rotonde op te rijden). Gelukkig gebeurden er geen ongelukken en genoten we van alle open en dorre landschappen, die zich eindeloos uitstrekten over de horizon. We voelden ons in het echte Afrika!

We reden het verwelkomingsbord van ‘Gecko Creek’ eerst gewoon voorbij, omdat de gps ons nog verder rechtdoor stuurde. Gelukkig had Donald dit bord gespot en keerden we terug. Dit domein had de langste oprijlaan die we al ooit hadden gezien. Het was nog een hele zandsteenweg die we moesten afleggen voor we aankwamen aan onze adembenemend mooie verblijfplaats.  Het was er prachtig en ruim, omgeven door natuur, muisstil. De eigenaar was een Amerikaan met een Canadese vrouw. Donald, Lennert en Sofie werden rondgeleid door een neger met de naam Feraio. De rest was nog niet gearriveerd. Feraio toonde ons de braaiplaats, de keuken, de badkamers, het zwembad en de tenten waarin echte bedden stonden. Na het uitladen van onze spullen, gingen we even aan het zwembad liggen. 

Toen de rest arriveerden, zijn we afgegaan op het geluid van een mysterieuze djembe afkomstig vanuit een centrale berg in de vallei. We gingen opzoek naar de bron van de muziek. Enkel Sofie bleef beneden aan de voet van de berg, want ze wilde haar voeten sparen voor de volgende dag. Uiteindelijk vond Lennert de neger die op de djembe speelde. Daarna hielden we nog een fotoshoot op de berg. De tijd verstreek en ondertussen was het al 20u00. We trokken terug naar de eigenaar om vlees voor onze braai te kopen. De braaiplek was zeer gezellig. Het was een ronde plek, waarin vele zitzakken stonden, van waaruit je goed kon kijken naar de ontelbare sterren die schitterden aan de hemel.

Donald, Lennert en Sofie maakten een heerlijk slaatje. Het geheime ingrediënt van Donald (honing) viel bij Lennert wel niet echt in de smaak en er werd besloten dat morgen ieder naar believen honing in zijn slaatje zou gieten. Het doet pijn te moeten vertellen dat zowel Jona en Jakob als Eline, Corine, Michiel, Katleen en Emilie na het braaien van hun vlees, dit nog in de pan moesten bakken..

Als dessert aten we een deel van de heerlijke tiramisu van Donald.

11-03-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

De vinger van Sofie ziet helemaal blauw! Haar teen ook en ze kan er amper op lopen. Mankend wandelt ze door de lodge. Angstig begint ze op het internet te zoeken naar dichtbij zijnde privé hospitalen (als je in Tygerberg werkt, weet je dat je er geen patiënt wil zijn). Omdat ze eigenlijk nog alles kan bewegen (ondanks de pijn) en ze geen gevoelsstoornissen heeft, twijfelt ze of het nuttig is een dokter te raadplegen. Lennert meent alvast van niet. Als er niets gebroken is, kan je er toch niet veel aan doen buiten ijs op leggen, hoogstand, rust en pijnstilling. Toch zoekt ze verder naar andere dokter- student- opinies.

Beks, de Nederlander die op trauma staat, onderzocht haar vinger en teen en meende dat het enkel gekneusd was en dat ze best eerst enkele dagen afwacht. Ook Donald was van die mening. Sofies stress dat er iets mis zou zijn, was toch nog steeds hoog (de pijn was niet mild en zo een blauwe vinger had ze nog nooit gezien). Ze consulteerde de Student Health Care. Daar werd ze gerustgesteld en kreeg een tape mee om haar vinger te fixeren. (De tape is blijkbaar niet in onze torenhoge fee inbegrepen. Beleefd zij de nurse dat de tape 15 rand kostte ipv 25 omdat hij al gebruikt was geweest.. wat is wel in onze fee inbegrepen? Blijkbaar al geen tape en geen maskertjes tegen TBC.. ok we mogen ook niet overdrijven, want bij een prikaccident krijgen we meteen antivirale preventieve therapie, welke zeer duur is en waar we niets voor hoeven op te leggen).

Later in de namiddag legden Lennert en Sofie zich aan het zwembad. Donald ging naar de yoga (Sofie had ook graag meegegaan, maar zag het niet zitten met haar mankementen).

Lennert ging wel nog fitnessen.

’s Avonds reden Donald, Sofie en Lennert naar de pick n pay. Ook Eline ging mee, want ze moest nog stapschoenen hebben voor de hike dit weekend. Eline had bij deze dus alvast haar stapschoenen, maar zou Sofie zelfs nog maar de kans krijgen haar stapschoenen aan te kunnen doen? Lees het vervolg van deze Cliffhanger in het volgende bericht. Wij kunnen ook al niet meer wachten op het vervolg..!

10-03-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

Je kan niet geloven hoe verbaasd we waren toen we dé Amerikanen nog tegenkwamen in de lodge! Zij zouden toch vertrekken richting USA? Zijn zij dan echt zo gehecht aan ons? Willen zij een vierde last diner? Voor ons geen probleem!

Hun vlucht was verlaat, waardoor zij al hun overstappen zouden missen. Ze moesten een andere oplossing zien te regelen. Gelukkig konden ze diezelfde dag om 18u00 een andere vlucht nemen, die met inbegrip van een aantal overstappen, ook zou leiden tot aankomst in Amerika. En deze keer waren ze echt weg.

Vandaag is het woensdag en dat betekent dat we weer gaan braaien. Eerst is het natuurlijk nog werkdag. Lennert en Sofie gaan vandaag naar Labour Ward (de kraamafdeling) om bevallingen te zien. Eerst gaat Lennert nog naar zijn stage chirurgie, maar Sofie volgt alvast mee de ward round op de kraamafdeling. Plots hoort ze vrouwelijk geschreeuw: iemand gaat bevallen! Snel rent ze op het geluid af. Maar snel genoeg was ze blijkbaar niet, want toen ze aankwam, lag de baby alvast tussen de benen van de moeder op het bed, vast hangend aan de navelstreng en nog helemaal vuil. Op datzelfde moment kwam ook een nurse binnen. Een dokter halen was niet nodig zei ze. De sisters vonden het totaal geen probleem dat Sofie ‘in hun weg liep’ (tenminste zo zouden Belgische verpleegsters dat toch benoemen). In de namiddag wilde Sofie haar patiënt weer opzoeken, maar deze bleek verplaatst te zijn naar de materniteit op J5. Samen met Lennert trok ze naar daar en evalueerde de moeder en baby. Nadien gingen ze terug naar labour ward, waar ze nét te laat aankwamen. Er was blijkbaar weer net een baby’tje geboren. Met al dat over en weer geloop van labour ward naar J5 en van J5 naar labour ward, was het al bijna 17u00 en dat betekende ‘tijd om te vertrekken richting Stellenbosch voor de Street Soiree’! Dit is hetzelfde event waar we twee weken geleden ook naartoe waren geweest. Dit keer ging heel de lodge mee, en daar bedoelen we mee, echt heel de lodge en niet enkel onze lodge D. Ook studenten uit lodge A, B, C, E, F, G en H zagen een wijnsoiree wel zitten. Wijnboer Spier was ook weer present! Corinne en Eline verlekkerden al de rest met het eten van een cullinair klaargemaakte hotdog. Aldus stond er in een mum van tijd een hele rij aan te schuiven aan de hotdog stand.

Het was weer heel plezant, en weer vonden we het spijtig dat het event maar twee uur duurde. Op de terugweg van de soiree naar onze auto, gebeurde iets verschrikkelijk. Sofie bleef met de tip van haar sandaal steken tussen de planken van een brug en viel met een verschrikkelijke klap neer op de grond. De pijn was bijna ondraaglijk en de tranen kon ze niet bedwingen. Traantjes vloeiden over haar wangen. Haar linker ringvinger was helemaal gekneusd, evenals haar grote linker teen. Haar linkerknie zat onze de schaafwonden en blauwe plekken en op haar linker schouder schitterde een pijnlijke diepe schaafwonde. Het stappen ging moeilijk door de pijn. Hopelijk is het tegen het weekend beter, want anders komt er van hiken (we gaan een weekendje weg naar Cederberg) niet veel in huis.

Sofie sloeg de braai over, nam een douche, kreeg een gram paracetamol en een ibuprofen van Lennert en ging naar bed.

Om 22u werd Lennert plots opgeroepen (hij was die avond vanaf 21u van wacht). Hij had er echter op gerekend dat ze hem niet zouden lastigvallen die avond, dus verliet hij met tegenzin de braai en liep naar Tygerberg Hospital, waar hij gelukkig eigenlijk meteen weer mocht vertrekken, omdat het rustig was. Waarom roepen ze hem dan op in de eerste plaats? Lennert ging pakken later slapen dan Sofie, maar alletwee sliepen ze vredig.

09-03-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

Sofie en Donald gaan naar de tut in de vroege ochtend. Hier worden altijd de patiënten besproken die op de gynaecologische en obstetrische spoed werden gezien. Sofie werd vandaag verwacht op de dienst Family Planning. Omdat ze eerst de consulent, die net de tut had geleid, had aangesproken ivm beoordelingsformulieren, was ze de rest van haar firm kwijtgeraakt. Lopend door de gangen van het ziekenhuis maakte ze het uiteindelijk tot op de Family Planning Consultaties. Vreemd genoeg was er nog niemand van haar firm te zien. Hoe dan ook werd ze vriendelijk ontvangen door de doktersassistent en consulent. Het is blijkbaar de bedoeling dat de studenten eerst de ward round meevolgen en daarna pas naar de family planning gaan, en aldus verscheen de rest van de firm een uur later ook. Het was een zeer leerrijke ochtend! Implanons die werden gestoken en verwijderd, intra-uteriene koper devices werden geplaatst, de consulent die veel uitleg gaf en van discussies over contraceptie hield. 

De tut van 14u ’s middags leek ellelang te duren. De studenten werden opgesplitst in groepjes van vijf en moesten het beleid van een aantal casussen uitstippelen waarna er volop werd gediscussieerd. Uiteindelijk leerden Donald en Sofie wel veel bij! Thuisgekomen maakte Lennert voor Sofieke een bananasplit! 

De body toning les van Bruce viel anders uit dan verwacht voor Sofie. Bij de eerste oefening trok haar triceps al in kramp. Ze kon onmogelijk nog haar ellenboog plooien. Bruce was helemaal de klus kwijt toen hij zag hoe Sofieke pijn leed, terwijl Lennert dit nog niet door had (hij was bezig met het installeren van de go-pro om videomateriaal te verzamelen als bewijs van onze sportlessen). De rest van de les deed Sofie met 1 arm.

De Amerikanen laten ons maar niet met rust. Vandaag keren ze weer terug naar de lodge na hun Kruger avontuur.  Ze wensten een gezellig derde ‘last dinner’ te doen. Hier zeggen wij geen neen tegen! De volgende ochtend om 4a.m. zouden ze moeten vertrekken naar de luchthaven om hun vlucht naar de USA te nemen. Het zou de laatste (?) keer zijn dat we ze zouden zien. De ‘Royale Eatery’ is blijkbaar een must do. De naam van het restaurant klinkt wel chiquer dan hun gerechten. Burgers, pizza’s en salads stonden op het menu. Wel zijn het 1 van de beste burgers in Cape Town! Met zo een 15 studenten zaten we daar uiteindelijk aan 1 lange tafel heel Royale te eaten. Sofie en Lennert kwamen veel later aan, omdat ze zo lief waren geweest de Amerikanen in de lodge op te wachten en hen een lift naar het restaurant te bezorgen (hun huurauto hadden ze al af moeten geven). Omdat de Amerikanen en het Belgische koppeltje bijna omkwamen van de honger, zochten ze alvast de menukaart op het internet op en gaven hun bestelling door aan Michiel via whats app, die zo vriendelijk was hun bestelling reeds door te geven. Heel slim want bij aankomst werden hun overheerlijke burgers net geserveerd. Het was een gezellige avond, vol geklets over sterren en zonnen, Zuid- Afrika en avocadomilkshakes, Tygerberg, calls and stabwouds.

We reden terug naar onze vertrouwde Belville, bedroefd door het derde laatste afscheid van onze Amerikaanse vrienden.. 

08-03-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

De wekker om 6.15u doet weer pijn. Het is maandag en eigenlijk keken we niet echt uit naar de werkweek. Lennert staat op abdominale chirurgie, maar vindt dat maar niets. Volgende week gaat hij waarschijnlijk naar trauma of plastische.

Sofie is vandaag van 7u tot 15u in ziekenhuis geweest zonder een pauze te krijgen. Helemaal verhongerd en uitgeput keerde ze terug naar de lodge waar zij en Lennert een uitgebreide late lunch maakten. Donald wilde graag gaan spinnen om 18u. Het enthousiasme van Lennert was niet echt groot, en dus ging enkel Sofie mee (toen de les al bijna gedaan was, verscheen Lennert uiteindelijk ook nog). Ondanks de weinige variatie die in zo een les zit, was het toch plezant. Rond 20u gingen we nog naar de winkel. Lennert bleef deze keer thuis en het winkelen ging veel efficiënter volgens Sofie (misschien was dit ook wel omdat ze al een boodschappenlijstje had gemaakt op voorhand). De omgang met de Amerikanen heeft ons geen goed gedaan, weer stond pizza op het menu..

07-03-2016 om 00:00 geschreven door L & S