Vandaag gaan we op uitstap: Lennert, Sofie, Michiel en Donald. Normaal wilden we Chapmans peak gisterenavond nog doen, maar aangezien de planning nogal hard was uitgelopen, was dit niet meer haalbaar. Hierover hebben we niet getreurd, want zo was onze zondag ook weer volgeboekt. Chapmans peak is een berg en de meest bekende attractie is de ‘Chapmans peak drive’. Je neemt gewoon de auto, rijd de bergpas op en geniet van de mooie uitzichten. We konden niet geloven hoe mooi het er was! De route is voorzien van enkele autostopplaatsen, waar je kan parkeren en het uitzicht bewonderen. 

Na deze geweldige rit, reden we richting Camps Bay, welke een residentiële wijk is in Kaapstad. Er zijn parelwitte stranden en wat ons het meest opviel was de rijkdom. Chique huizen staan er naast elkaar, restaurantjes en barretjes bedekken de kustlaan. We aten zelf samengestelde pick n pay chickenburgers met frietjes op het strand. Ondanks de frisse wind, konden we niet anders dan genieten.

14-02-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

13-02-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

Vandaag is het zaterdag en we gaan op uitstap! De Amerikanen (Errol, Ying en Matt) vergezellen ons. We hebben een strakke planning, aldus vertrekken we (Donald, Lennert, Sofie en Michiel) om 8.00u. Onze eerste stop: Simon’ s Town. Het is een dorp gelegen ten zuidoosten van Kaapstad aan de Valsbaai (de oostkant van Kaap de Goede Hoop). Het is een klein gezellig havenstadje met als enige bezienswaardigheden Jubilee square en enkele mooie Victoriaanse huizen. Op dat Jubilee square zijn nog enkele overblijfselen van de Tweede Wereldoorlog te vinden zoals het ‘Just Nuisance’. Dit is het standbeeld van een grote Deense dog die tijdens WO II de Royal Navy zeemannen gezelschap hield.

 Boulders beach ligt niet ver van Simon’s Town. Het is bekend voor zijn zwartvoetpinguïns en dat is ook de reden waarom wij er naartoe gaan. Donald al helemaal enthousiast omdat hij met pinguïns zou gaan zwemmen. Achteraf bleek dat dit niet zo eenvoudig zou zijn. Er waren nogal strenge regels opgesteld op Boulders beach. Zo waren we bij aankomst blijkbaar in een broeigebied van de pinguïns gegaan en werden we er weggejaagd. Als we pinguïns wilden zien, moesten we een andere route volgen en elk 65 rand betalen. Dit gaf recht op het bezichtigen van pinguïns en op toegang tot het strand. Het waren vrij kleine pinguïns, maar wel schattig. Nog 1 van de regels was: no selfiesticks. Er waren zelfs verbodsborden gemaakt met een tekeningetje bij. Lennert, die zich normaal altijd zo goed aan alle regels houdt, lapte deze regel aan zijn laars.  We zagen pinguïns zitten, liggen, broeden en zwemmen. De omgeving was er prachtig. Er was wel veel wind, waardoor het niet altijd even warm was. Na het bezichtigen van de pinguïns gingen we naar de beach zelf. Een regenbui stak net op. Gelukkig hadden we onze KWay bij (de Belgen althans, de Amerikanen waren iets minder voorbereid). Gelukkig verdween de regen bijna even snel als ze gekomen was en namen Donald, Errol en Ying een frisse (het water is heel koud!) duik. Lennert en Michiel konden de grote rotsen niet weerstaan en klommen er op. Sofie en Matt zaten relaxed in de schaduw, alhoewel Sofies vrees voor een val van Lennert af de rots maakte dat ze toch niet volledig ontspannen kon zijn. Op het strand zelf waren ook een aantal pinguïns. Deze stonden op de rotsen (die ze eigenlijk volledig hadden ‘ondergescheten’, wat we pas merkten toen we er op klommen voor het nemen van enkele foto’s en onze handen en broeken vol hingen).

 Ondertussen was de tijd voorbijgevlogen en kregen we honger. Op aanraden van iemand uit de lodge gingen we eten in Black Marlin, een visrestaurant. Het uitzicht was adembenemend! We gingen voor het driegangenmenu. Zo aten we calamares, mosselen, catch of the day, gamba’s…

Echt waar, het was superlekker! Jammer dat alles met rijst werd geserveerd, aangezien dat er duidelijk op de menukaart stond: rice or chips. Misschien omdat wij twee Amerikaanse Chinezen bij hadden dat ze er vanuit gingen dat wij allemaal van rijst houden?

Sofieke was hier niet mee gediend, en nadat ieder zijn hoofdgerecht al op was, werden later bij haar de gewenste frietjes opgediend.

Het dessert was een typisch Afrikaans dessert geserveerd met vanille ijs: ‘malva pudding’, wat niet echt lijkt op pudding zoals wij die kennen, maar eerder op een sponsachtig cakeje. Het was overgoten met een caramelsaus en viel bij iedereen in de smaak!

 Het is al voorbij 15u als we naar Kaap de Goede hoop rijden. Er moet per passagier in de auto 125 rand worden betaald om de berg op te mogen, maar we kunnen jullie vertellen dat dit het geld waard is! De bergpas oprijdend werden we verblind door het mooie uitzicht (zoals zo vaak hier in Zuid- Afrika!). We parkeerden onze auto en waren helemaal klaar for hiking! Er waren twee routes: 1 die leidt naar Cape Point en 1 die leidt naar Cape of Good Hope. We besloten eerst Cape Point te doen. Donald echter was nergens meer te bespeuren, aldus dachten we dat hij zelf al begonnen was aan de klim. Dit bleek achteraf ook zo te zijn, maar hij was al begonnen, omdat hij dacht dat wij al begonnen waren. We ontmoetten hem aan de top. Foto’s zeggen meer dan duizend woorden, so enjoy the pics!

 Het was al 18u toen we aan de start van de weg richting Kaap de Goede Hoop stonden. Heen en terug zou dit ons 1,5uur kosten stond er op een bord geschreven. Het park sluit om 19.42u (zonsondergang) en bij een te late terugkeer moet een boete worden betaald (gelukkig dat wij allemaal professionele hikers zijn!).

 Wat we nu gaan vertellen, heeft Sofie weer een jaar van haar leven gekost. Net als we de weg naar Kaap de Goede Hoop wilden starten, merkten we op de parking 2 baboons (bavianen) op. En zij hadden ons ook opgemerkt. Op onze weg naar Cape Point hadden we al verschillende waarschuwingsborden gezien met opschrift: ‘Baboons are dangerous and attracted to food’.

Een opzichter van het park hield zich bezig met het wegjagen van de apen. Op een gegeven moment rende een baboon af op Errol die een fles water bij zich droeg. Het was heel eng om te zien. Gelukkig kwam Errol er goed vanaf, echter richtte de aap zijn oog nu op de rugzak van Ying. Met een snelle beweging greep hij deze vast, terwijl Ying rende voor haar leven. Sofie stond er bij en keek er naar, verstijfd van de angst, terwijl Lennert  er voor zorgde dat hij alles zeker op camera had! Ook Ying kon uiteindelijk haar rugzak redden en nu was Matt aan de beurt. Het was tegelijkertijd grappig als eng om te zien hoe de aap achter hem aan rende. Als je wordt aangevallen door een baviaan is het blijkbaar beter niet weg te lopen, maar te laten zien wie er de baas is. Je moet met je handen in de lucht bewegingen maken om hem weg te jagen en je stem verheffen.

Na deze bijna doodservaring, vertrokken we dan eindelijk naar Kaap de Goede Hoop (see pictures).

 In de terugrit naar huis waren we allemaal uitgeput. Het was een fantastische dag geweest!

13-02-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

Vandaag begon de les pediatrie om 7.30u. Donald en Sofie vergezelden aldus Lennert, die elke dag om 7.30u begint, op zijn weg naar het ziekenhuis. Om eerlijk te zijn, eigenlijk valt er over deze dag niet veel speciaal te vertellen. Lennert bleef die dag tot 15u in het ziekenhuis, terwijl Donald en Sofie zich buiten hadden geïnstalleerd met pc, water en versnaperingen. Het is wel relevant te melden dat in die tijd dat we buiten zaten, Cornelia zo’n 100tal keer op en neer passeerde. Van die 100 keer had ze in de helft van haar passages iets te vragen of te vertellen. Haar over en weer geloop maakte ons, op zijn zachtst uitgedrukt, zenuwachtig. Niet alleen zij, maar ook wij waren dan ook zeer gelukkig toen het haar uiteindelijk gelukt was haar trip doorheen The Garden Route te boeken.

Het hoogtepunt van de dag was, de dame blanche..Op een van de eerste dagen van de Zuid- Afrikaanse reis, hadden Lennert en Sofie 2L vanille ijs gekocht. Aangezien chocolade in zeer kleine verpakkingen, aan zeer scherpe (lees: dure) prijzen worden verkocht, kochten ze Smooth Chocolate Minth Sauce om bij het ijs te serveren. Jammer dat het lekkerder klinkt dan het was.

Nadat Lennert al meer dan 10 dagen had moeten wachten om eindelijk een dame blanche te kunnen verorberen (Lennert stelde steeds op de meest ongepaste tijden voor ijs te eten, waardoor hier telkens met een negatief antwoord op werd gereageerd door Sofie) was vandaag dé dag aangebroken. Sofie maakte met veel liefde ijs voor Lennert, Donald en haarzelf. Ondanks dat de smaak van de munt overheerste en onze tong de smaak van chocolade maar niet kon vinden, proefden de jongens dat het met liefde bereid was geweest. Goed genoeg voor nog een portie! (maar misschien volgende keer toch maar gewoon chocolade ijs ofzo kopen..)

Aangezien we nog maar 1 keer waren gaan fitnessen sinds ons abonnement, verplichtten we onszelf vandaag nog te gaan. Het is vrijdag en we konden ons herinneren dat de fitness op vrijdag vroeger sluit dan op andere weekdagen. Na het verorberen van ons ijs (18.15u) ging Donald snel eens kijken naar de openingsuren: sluitingstijd op vrijdag: 19.00u! (was dus weer een geweldige timing geweest om ons ijs te eten). Snel trokken we onze sportkleren aan om nog een half uur aan onze spieren te kunnen werken.

’s Avonds dronken Sofie en Lennert gezellig rosé aan het zwembad. Het is nog maar sinds twee dagen dat de kapotte lamp (er zijn er twee) in het zwembad weer gemaakt is. Het is prachtig er te zitten, terwijl de twee blauwe lampen het zwembad verlichten.

12-02-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

Na ellenlange discussie over het wel of niet starten van de Garden Route morgen (uiteindelijk besloten niet te vertrekken, aangezien ons werd afgeraden Cornelia mee te nemen..), reden we rond 15u naar Muizenberg. Onze eerste echte trip met de auto! Het is hier echt zalig rijden. De uitzichten zijn prachtig! Het is soms wel moeilijk om geen Afrikaan omver te rijden, maar voor de rest zijn de wegen hier vrij goed en bij een hongertje kan je gewoon aan elk verkeerslicht wel iets kopen.

We waren met vijf (Donald, Lennert, Sofie, Kathleen en Michiel), omdat Emilie van wacht was. We zouden een strandwandeling maken, maar eenmaal gearriveerd werden de boys verleid door de vele surfers. Na twee surfboardverhuurders te zijn afgegaan, hadden we eindelijk bij de derde verhuurder prijs. De andere twee gingen in minder dan een uur reeds sluiten en aldus was het daar niet meer de moeite een board te huren. Het aantrekken van de wetsuits duurde betrekkelijk lang, waardoor de tijd om te kunnen surfen verminderde (100 rand voor 1,5uur surfplezier). Eenmaal aangekleed, zagen de boys er uit als echte surfers. Strak in het pak en met hun board onder de arm, wandelde ze richting zee. Sofie en Kathleen bleven aan het droge (iemand moet toch foto’s trekken..).

Donald had al eerder gesurft, Lennert en Michiel nog nooit. Spannend! Die spanning was voor Lennert echter slechts van korte duur. Bij het nemen van zijn eerste golf, dislokeerde hij zijn linker schouder. De nietsvermoedende Sofie bleef vrolijk foto’s trekken, terwijl Lennert , vergaand van de pijn, zich uit het water probeerde te redden. Donald was zo vriendelijk Lennert te verlossen van zijn surf leash en om zijn board mee te nemen. Aan wal waagde Donald zich aan de repositie van de schouder, en met succes! Lennert bracht zijn board terug en tot hier reikt Lennert zijn surfervaring.

Uitgehongerd besloten we iets te gaan eten. Onze aandacht werd getrokken door een ‘visrestaurant’ (de ‘Lucky Fish and Ships’ van Muizenberg). We bestelden ons eten waarna we gingen zitten. Volgens 1 of andere dame was het de bedoeling dat je eerst ging zitten en erna bestelde.. Haar blik toonde duidelijk een enorme frustratie toen we aan de lange tafel naast haar kwamen zitten. Maar last hadden we er niet van, want na enige discussie over wat je eerst hoort te doen (zitten vs bestellen) ging ze aan een andere tafel zitten. Het was echt lekker! Jammer genoeg voor Michiel kreeg hij zijn eten pas toen dat van de rest al bijna op was. Zijn bestelling bestond uit Kaapse koningklip, een vis die leeft aan de Zuid-Afrikaanse kust, en viel in de smaak. 

Voldaan genoten we nog wat van de frisse zeewind. Het was behoorlijk koud. 

De rit terug naar huis was memorabel. Het begon al bij de parking. Een parking vol witte auto’s, nergens een blauwe hyundai atos te zien! Onze auto al gepikt na dag 1???? Sofie en Michiel waren bijna in deze, toch wel choquerende mop, van Donald en Lennert getrapt. Door een groot wit busje werd onze geliefde hyundai helemaal verstopt. Onderweg zongen we luidkeels mee met ‘Wake me up’ van Avici (filmmateriaal beschikbaar bij Donald).

In de lodge maakten we nog vanillepap (Lennert was zo slim geweest om van thuis puddingpoeder mee te nemen, waarmee de monden van een heel leger gevuld kunnen worden). Gezellig aan het zwembad, met de Boze box van Lennert op het luidst, aten we.

It was a lovely day!

11-02-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

Toen Sofie ’s morgens wakker werd, was Lennert verdwenen. Om 5.00u had hij bericht gekregen dat er een vrouw op spoed was gekomen met een gynaecologisch probleem, wat uiteindelijk niets ernstig bleek te zijn.

Vandaag kunnen we E-I-N-D-E-L-I-J-K onze auto gaan halen bij ULF Car Rental!!  Een Hyuandai Atos, met airco (wat hier echt wel nodig is). De Amerikanen van onze lodge zijn zo vriendelijk om Donald en Michiel (die zich hebben opgeofferd de auto te gaan halen) tot ergens nabij Cape Town te brengen op hun weg naar het strand (ja ergens ‘nabij’ Cape Town, maar ze hebben wel beloofd de helft van de schuld op zich te nemen als Donald en Michiel niet weer heel terugkeren).

Om 15u stonden Michiel en Donald terug in de Logde, hun handen vol boodschappen, maar zonder auto.. De afspraak was dat we de auto om 13u zouden ophalen. Donald en Michiel waren al gewend aan het Zuid-Afrikaanse tijdsgevoel (“Vous avez la montre, nous avons le temps”) en kwamen tegen half twee aan. Meneer Ulf was nergens te bespeuren en wanneer we hem contacteerden zei hij momenteel andere afspraken te hebben en dat hij ons stipt om 13u had verwacht. We waren met verstomming geslagen. Is dit wel een echte Zuid- Afrikaan?! Het bleek achteraf dan ook een Duister te zijn… Er werd vriendelijk gevraagd om op 18u terug te komen. U vraagt, wij draaien Meneer Ulf! Donald en Michiel hadden echt een fantastische woensdag..

Lennert en Sofie besloten een van de groepslessen, die door het fitnesscentrum worden aangeboden, uit te proberen. De ‘body work out lesson’ van Nadia was toch was zwaarder dan gedacht. Lennert heeft voor het einde van de les moeten opgeven.. Hij kreeg zelfs kots neigingen en ging op 1 van de stoeltjes zitten, totaal uitgeput, kijkend naar al die meisjes die hem hadden overtroffen. Misschien toch eens tijd om wat aan de conditie te doen?

Deze avond braai N° 2. Lennert en Sofie waren té voldaan na het eten van elk twee overvol belegde hamburgers. Donald ging voor wat meer delicatesse en at struisvogel, bleu gebakken.

10-02-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

Net zoals gisteren gingen Sofie en Donald naar de les pediatrie (over diabetische ketoacidose bij diabetici) voor de zesde jaars. Lennert is vanavond van wacht. Gelukkig eindigden we alle drie vroeg de werkdag en zetten we ons met pc, Ipad, fototoestel,.. in de chill ruimte om wat te werken aan de blog en onze kennis over diabetische ketoacidose te updaten. De werkvrouwen van de lodge hebben duidelijk af en toe een dutje nodig. Zonder schaamte lagen ze te slapen op de zetels..

In de namiddag lagen we wat aan het zwembad met een wijntje. Het was een prachtige dag en we waren blijkbaar niet de enigen die dit hadden opgemerkt. Zowat alle studenten lagen bij de pool.

Om 17.00u vertrokken Donald en Sofie naar Lion’s head te Cape Town for hiking (Lennert kon niet mee wegens zijn wacht, die deze keer tot 23u duurde in tegenstelling tot vorige week waar hij al meteen naar huis mocht bij zijn aankomst). We kregen een lift van Emil en Sebastian (uit Zweden). Ook Dan van de UK kwam mee. 

Sofie zag af tijdens de klim. De 4 mannen bijhouden was niet gemakkelijk. Correctie: de 3 mannen, want Sebastian had het duidelijk nog moeilijker: bloed, zweet en tranen!Gelukkig was Dan zo vriendelijk af en toe op de twee achterblijvers te wachten. Ondanks dit vond iedereen het fantastisch! Het uitzicht was prachtig, lekker weertje, bezwete mensen bij elkaar. We zagen de zon ondergaan. Puur genieten.

Maar nu nog naar beneden, in het donker!!! Sofie kwam een Duits meisje, Sara, uit de lodge tegen met een zaklamp die ze op haar hoofd droeg. Ondanks dat de afdaling best wel beangstigend was, redde iedereen het tot aan de voet van de Lion’s Head. Volgende keer als we gaan (Lennert en Michiel hebben deze klim nog niet kunnen doorstaan wegens wachtdienst) brengen we ook best een lampje mee!

Sofies wens om thuis een goede douche te nemen, werd niet vervuld. Blijkbaar was er een reservatie gemaakt in Marco’s African Place Restaurant. Aangezien onze chauffeur daar naartoe ging, was er eigenlijk geen andere optie dan mee te gaan (in onze bezwete kleren..). Het was een Afrikaans restaurant met 220 plaatsen. Er was een band die Afrikaanse muziek speelde en er waren zwarte mannen en vrouwen die dansten. We voelden ons echt in Zuid- Afrika! Donald en Sofie waren blij dit mee te kunnen maken. Misschien komen we hier nog wel eens!

09-02-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

Maandag. De werkweek begint weer. Donald en Sofie besloten naar de pediatrielessen voor de zesde jaars te gaan in de ochtend. Deze vinden elke dag plaats van 8.00u tot 9.00u. De professor sprak over hematologie en kanker bij kinderen. De les was heel interactief. Er werden continu vragen gesteld en alle leerlingen werkten mee. De medische kennis van de Zuid- Afrikaanse 6^de jaars is zeer ruim. We verschoten ervan hoeveel dingen zij weten en hoe zij in hun lessen gericht zijn op de klinische praktijk. Als we dit vergelijken met het Belgische onderwijs moeten we vaststellen dat deze studenten, tot onze grote spijt, veel beter kunnen meedraaien in de kliniek. Terwijl wij enorm gericht zijn op theorie en er heel veel nadruk wordt gelegd op de fysiologie en pathologie van ziektebeelden, leren zij veel beter dan ons hoe ze praktisch een probleem moeten aanpakken. Zo werd ons altijd verteld: “Dosissen, oh dat moet je nog niet kennen”. Nu staan we hier in de kliniek en weten we niet hoeveel we moeten geven (nogal onpraktisch niet waar?) Deze Zuid- Afrikaanse studenten weten exact hoeveel vocht, voeding, medicatie gegeven moet worden. Ook worden zij vanaf jaar drie al in de kliniek geworpen. Zij werken hier in blokken. Elk blok duurt een aantal weken (zo’n 4 tot 8 weken) waarin zij zowel theoretische als medisch praktische lessen hebben, en moeten meedraaien in de kliniek. Op het einde van zo een blok hebben zij een theorie examen, evenals een praktisch examen waarbij hen een patiënt wordt toegewezen die zij moeten onderzoeken en waarbij ze een beleid moeten opstellen. Onze complimenten voor het Zuid Afrikaanse onderwijssysteem voor geneeskunde.

Onze campus is uitgerust met verschillende faciliteiten. Soms wanen we ons hier zelfs in zo een typisch Amerikaanse “Rich Kid University” uit een film. We hebben een zwembad, twee tennisvelden, een fitnesscentrum van twee verdiepen, werkvrouwen die dagelijks onze keuken en badkamers kuisen (soms zelfs onze afwas doen, maar nadien wel tegen ons over komen zagen). Ook zijn ze altijd bereid onze was te doen tegen een prijsje (in het zwart weliswaar). We moeten enkel 30 rand op onze wasmand leggen (of 60 rand voor een volle) met eventueel een lekkernijtje bij. Deze wasmand mag je absoluut niet buiten op de gang zetten, want als big boss Surita langskomt en dit ziet, zwaait er wat voor onze bereidwillige werkvrouwen.

Sinds dit jaar is er ook een ‘chill’ ruimte gebouwd voor de internationale studenten. Deze is uitgerust met twee big flat screen tv’s, zetels, tafels, stoelen, keuken en WC’ s. Tijdens onze wekelijkse braai wordt in deze ruimte gegeten met zen allen.

Vandaag besloten Donald, Lennert, Sofie en Evie (een Nederlands meisje) een maandabonnement te nemen op de fitness (deze is jammer genoeg niet gratis te gebruiken in tegenstelling tot het zwembad en de tennisvelden). Donald en Lennert worden hier continu geconfronteerd met gespierde geneeskunde studenten. Je kan hier gewoon niet niet gaan fitnessen als jongen.. Jaja dat beloofd een heleboel knappe en gespierde dokters in de toekomst!

Tonight it is rugby time! Het nieuwe seizoen is vandaag van start gegaan en het rugby team “Maties” van de Stellenbosch University speelt vandaag haar eerste match. De tegenspeler is “Cut”. Het was echter een hele karwei bij het stadion te geraken (we hebben nog steeds geen auto). Uiteindelijk konden we meerijden met Evie, Eva en Jennifer. We zaten met 6 in de auto, iets of wat ongemakkelijk, maar vooral de opmerkingen van Eva (die duidelijk maakten dat we ongewenst waren) deden pijn in ons hart. Onze oren moesten aanhoren dat we met zes zaten in een auto voor 5 en dat zij daardoor heel oncomfortabel zat en de benzine veel sneller opging (Sofie is dan ook heel zwaar...).

We hebben na de match de Uber teruggenomen…

Er was enorm veel volk! De studenten van Stellenbosch zijn duidelijk grote fan van hun rugbyclub. Bijna iedereen droeg een purper T-shirtje met “Maties” op (wat je blijkbaar gratis krijgt als je een seizoenabonnement koopt). Er was heel veel sfeer. Luide muziek speelde over heel het stadion en verschillende mascottes dansten er op los. Er waren geen cheerleaders, maar de mannen konden tijdens de pauze aanschouwen hoe twintig vrouwen met blote benen heel het veld rondstapten. Zij waren blijkbaar de kandidaten van 1 of andere missverkiezing.

Het was best wel gek om te zien hoe tijdens het rugbyspel alle spelers op de speler met de bal vliegen. De match eindigde met 40-0 voor Maties. Feest!

08-02-2016 om 00:00 geschreven door L & S