Ik ben Lena Adams. Ik ben geboren op 9 maart 2006. Tot juli 2010 had ik een onbezorgd leven. Sinds augustus vul ik mijn dagen met ziekenhuizen, chemotherapie, kinesitherapie en isolatiemaatregelen. Samen met mijn mama hou ik deze blog bij. Ik geniet echt van alle berichtjes die ik hier krijg.
Op 25 augustus organiseer ik samen met papa en mama een benefietdag. Klik door op het logo voor meer informatie hierover.
Op 6 augustus 2010 werd bij Lena een non-Hodgkin T-cel lymfoom (=lymfeklierkanker) ontdekt.
We rollen binnen in een nieuwe wereld, die van een kind met kanker.
Tot maart 2011 kreeg Lena een heel intensieve behandeling met chemotherapie. Vanaf april 2011 tot 1 november 2012 kreeg ze een onderhoudsbehandeling (dagelijks chemopillen + 6 kuren met een hoge dosis methotrexaat).
Sinds 2 november 2012 is ze chemovrij en herwint ze langzaamaan haar gewone kinderleven.
19-05-2012
de helende naaimachine
Het is beslist: Lena krijgt terug diabolo's. Op vrijdag 8 juni gaan er verse buisjes in haar oren en worden haar poliepen weggehaald. 3 forse oorontstekingen op minder dan 2 maanden tijd, dat is toch van het goede te veel. Vooral omdat de chemopillen telkens moeten onderbroken worden als ze koorts heeft. De teller van de niet-chemodagen is dankzij de laatste oorontsteking en de zona-besmetting opgelopen tot 77! Maar we blijven positief: gisteren zijn we (eindelijk) terug kunnen herstarten met de 'chemoridderpillen'. En elke dag dat ze die pillen neemt, is er eentje dichter bij het einde van de behandeling. Maar dat tellertje in de rechter kolom moet je dus niet meer geloven; daar komen op z'n minst 77 extra dagen bij.
Woensdagmorgen ging ons meisje trouwens terug naar school. Ook dat was weeral lang geleden. Anderhalf uur hield ze het vol. Volgens de juf had ze zich voor 200% gegeven bij de fotozoektocht in de schooltuin. Doseren staat nog steeds niet in haar woordenboek...
Opa en oma Deinze zijn terug in het land en dat brengt heel veel logistieke steun voor ons mee. Donderdag werden de kindjes opgevangen door oma, zodat opa en Xavier en ik hard konden voortwerken aan het huis. Vrijdagavond mochten de kids bij opa en oma gaan slapen; wij moesten naar een gezellig diner en konden daarna nog afzakken tot in de vroege uurtjes; wat was dat lang geleden! Ook vandaag werd er weer hard gebouwd. Xavier is de elektriciteitskast aan het kableren. Opa is het laatste stukje vloer aan het isoleren. En ik maaide wat gras en de verwilderde tuin. Vandaag werd ik geassisteerd door boer Kasper, op zijn tractor.
Lena ging vandaag naar een verjaardagsfeestje. Daar was een voorwaarde aan verbonden: eerst een middagdut, anders geen feestje. Haar hoofdje was zo aan het malen, dat slapen niet lukte. Maar ik kon het niet over mijn hart krijgen om haar niet te brengen. Het compromis werd: een uurtje later naar het feestje, zodat de andere kids hopelijk al wat energie kwijt waren.
Een feestje vraagt natuurlijk om een mooi kado'tje. Te meer omdat Kasper daar ook al vaak noodopvang kreeg. Gisteren kroop ik eindelijk terug achter mijn naaimachine. De gebeurtenissen en drukte van de laatste weken hadden de naaimachine al 4 weken in een hoek gedrumd. Ik kon het de laatste tijd niet opbrengen om 's avonds aan de slag te gaan. En nochtans werkt dat naaien zo ontspannend en helend. Gisteren stond er tussen de bloedafname in het ziekenhuis 's ochtends en het etentje 's avonds niks in mijn agenda. Een dag verlof, eigenlijk voor de kinderopvang, maar met zomaar veel tijd. Eigenlijk was er vooral tijd omdat ik mijn pc niet opstartte: geen mails, geen bouwoffertes, geen klusjes voor 2508. Ik begon met een stapel herstellingen: een scheur alhier en een knoop aldaar. Ik passeerde de koelkast en zag de achterstand aan geboortekaartjes hangen... Ik maakte snel 2 slabben; zo kan er al 1 babykado'tje afgevinkt worden. En ik knutselde een turnzak in elkaar, als verpakking voor het geschenk voor het verjaardagsfeestje. De voorbije feestjes maakte ik een rokje voor de vriendinnen, maar dat kon ik die jongen toch niet aandoen. Tijdens Lena haar poging tot middagdut personaliseerde ik nog snel het rugzakje. Ik moet eerlijk toegeven dat ik zin heb in meer naaisels, veel zin. Een broek voor Kasper en een jurk voor Lena zitten in de pipeline.
19-05-2012 om 23:16
geschreven door Eva
13-05-2012
die oortjes toch...
Gisteren nam ik afscheid van mijn lieve collega Nicole. Ik ben niet sterk in afscheid nemen, zeker niet als het voor altijd is... Er zullen nog vele moeilijke en confronterende momenten volgen op het werk. Gelukkig heb ik veel prachtige, warme collega's om alles te mee te delen.
Lena blijft kwakkelen. Vrijdagnacht werd ze wakker met hoge rilkoorts. Ze sliep bij ons in bed, ijlend en zwetend en met heel veel oorpijn. Zaterdagmorgen trok Xavier met haar naar het ziekenhuis voor een bloedafname. Ze mocht tegen de middag wel terug naar huis: de bloedwaarden vielen mee. Het is de derde oorontsteking op minder dan 2 maanden tijd... Ze staat weeral op zware antibiotica, wat haar alweer hevige diarree bezorgt. En de grote zona-pillen slikt ze ondertussen flink verder, 4 keer per dag. We zijn nu bijna 3 weken gestopt met chemopillen... Zo komen het einde van de therapie én een herstart op school natuurlijk nooit in zicht.
Ik ben vooral heel erg trots op mijn kleine meisje! Ze doet zo haar best om flink te rusten en uit te zieken. Ze slikt grote pillen en drinkt vieze poedertjes. En ze moppert nauwelijks. Vandaag trokken de mannen de feestelijke stad in voor de Canteclaerstoet. De scouts reed mee, onder andere met een mooi versierde oplegger. Papa voorzag de truck van de nodige decibels en installeerde een mooi spit, vol kippetjes. Kasper mocht vooraan in cabine van de vrachtwagen zitten en snoepjes uit de ruit gooien. Lena moest alweer noodgedwongen thuisblijven, maar probeerde positief te blijven: 'mama, zo is het lekker rustig thuis, wij met ons 2'. En een uitje naar oma voor moederdag bracht voor de vrouwtjes wat vertier vandaag.
13-05-2012 om 20:53
geschreven door Eva
09-05-2012
Thuis
Het leven valt hier stilaan terug in een normale plooi. Lena is thuis sinds gisterenavond. Ze is wel erg moe en prikkelbaar; in het ziekenhuis heeft ze nooit een schitterende nachtrust. Kasper is vooral blij dat hij niet meer alleen moet slapen. En ik kwam eindelijk eens aan de volle was-en strijkmanden toe, zorgde dat er terug wat eten in huis kwam en schoof aan bij de mutualiteit. Al die papieren die bij dat ziek zijn horen, dat blijft toch een opdracht...
Normaal moesten we vanmiddag naar het UZ voor controle. Deze voormiddag kreeg ik telefoon van haar oncoloog. Ik kon alles telefonisch bespreken en zo kon de afspraak geannuleerd worden. Dat betekende een ongelofelijke herademing: voor het eerst deze week een beetje extra tijd. Die tijd bracht wel veel gedachten en emoties. Ik moet zeggen dat ik deze week liever op het werk ben, bij de collega's die elkaar steunen, dan alleen thuis.
09-05-2012 om 19:52
geschreven door Eva
07-05-2012
pfff
Het is een hele heftige dag geweest voor mij. Soms wou ik dat ik mezelf even kon vermenigvuldigen, om op verschillende fronten tegelijk te zijn.
Ik wilde zelf heel graag op het werk zijn vandaag... Maar Lena heeft ook aandacht nodig in het ziekenhuis en Kasper heeft ook een mama nodig aan de schoolpoort. Gelukkig bestaan er fantastische mensen, die ons en vooral onze kinderen zo'n warm hart toedragen!
Lena werd in het ziekenhuis opgevrolijkt door tante Sara en ook de verpleging gaf haar een dosis extra aandacht. Kasper werd alweer door zijn juf met liefde opgevangen.
Die zona heeft wel meer impact dan verwacht. Tot morgennamiddag wordt Lena in het ziekenhuis intraveneus behandeld. Daarna moet ze nog 8 dagen hoge dosissen pillen slikken. Waarschijnlijk volgt daarna nog 3 maanden nabehandeling, om het vervelende herpesvirus te blijven onderdrukken.
En Lena zelf? Die was vandaag zo boos op haar kankercellen die haar weer aan een ziekenhuisbed kluisteren dat ze met haar knutselschaar haar eigen haar te lijf ging. Toen ze alleen was in het ziekenhuis knipte ze in het wilde weg lokken af. Bij mijn aankomst in haar kamertje kwam het besef over haar daad. Ze viel snikkend in mijn armen. 'Het is niet eerlijk dat sommige mensen ziek worden en doodgaan...'
Juf Sofie kwam haar vanavond met mooie verhaaltjes in slaap lezen. Ik hoop dat de rust in haar hoofdje vannacht een beetje terugkeert.
Ook morgen moet ik haar alleen laten in het ziekenhuis om zelf te werken. Als er iemand morgennamiddag tijd zou hebben om even binnen te springen bij mijn kleine meisje... 't is op kamer 236, in het ziekenhuis in Deinze.
07-05-2012 om 23:42
geschreven door Eva
06-05-2012
Nicole
Lieve Nicole,
Lena en ik zullen je missen. Door de wolken heen waren we net naar de sterren aan het speuren, vanuit Lena haar ziekenhuisbedje. De meest felle, twinkelende ster, dat ben jij, fluistert Lena in mijn oor... We hopen dat er morgen minder wolken zijn; dan zoeken we verder, in de donkere lucht.
Mijn allerliefste collega overleed vandaag... En nu de blog toch mijn plekje geworden is om te mijmeren...
Wat voelt het vreemd om in de verleden tijd over je te schrijven...
Lieve Nicole,
Onze eerste ontmoeting kan ik me nog zo voor de ogen halen;
ik kwam als HIBO solliciteren in de Sleep, aan die ronde tafel in de
Doornzelestraat.
Je liet meteen een grote indruk na: je warmte, je uitnodigende ogen, je
bezielende manier van spreken over de praktijk en over de patiënten.
Je werd mijn praktijkopleider en je leerde me vele aspecten van het
huisartsenvak begrijpen en plaatsen. Je leerde me niet alleen ziekten genezen,
maar vooral zieken begeleiden. Je was
altijd aanspreekbaar voor mijn vragen en bezorgdheden.
Ook toen ik niet meer in opleiding was, stond je deur steeds open voor een
babbel en stond jij altijd klaar met goede raad.En dat deed je niet alleen voor mij. Ik denk
dat iedereen in de Sleep steeds het gevoel had dat hij welkom was bij jou.
Voor mij was je ook meer dan een collega.
Toen ik in bevallingsverlof was, spraken we af op je vrije donderdagen. We
gingen met de kinderen wandelen in de Brielmeersen of praatten bij op een
zonnig terras, genietend van de spelende kinderen rondom.
Je wankele gezondheid was zelden een gespreksonderwerp tot mijn dochter Lena
ziek werd.
Je leefde mee met mij en mijn gezin, maar projecteerde de opnames en
beperkingen ook op die van jou. Zo kreeg ik het laatste jaar ook langzaamaan
voeling met je eigen pijn en angst.
Bij de 3-wekelijkse opname voor jouw infuus, belde je me steeds tijdens het
pijnlijke inlopen van het medicijn. We probeerden dan het vervelende kwartier vol
te praten, zodat je aandacht afgeleid was.
Wat ik voor altijd zal meedragen is dat we de gesprekken
steeds positief afsloten. Jij wist wat terugvechten was. Je moedige, strijdbare
en optimistische houding was je manier van overleven in je eigen medische
kluwen.
En telkens als je aan het werk was, vergat je jouw eigen beperkingen en lijden.
Dan was je er 100% voor die andere, patiënt of collega.
Lieve Nicole,
Je was een klein mevrouwtje, maar een grote madam.
Ik zal je missen.
Ik zal je zorgzame aanwezigheid missen.
Ik zal de vele lange, late telefoongesprekken tussen 2 avondmensen missen.
Ik zal je zondagse berichtjes in het gastenboek op Lenas blog missen.
Ik zal de gezellige avonden in je appartement, bij een glas rode wijn, missen.
Maar je bent zeker niet verdwenen.
Ik draag prachtige herinneringen aan jou mee in mijn verdere
leven.
Je hebt van mij een andere arts én een andere mens gemaakt.
Lena zegt dat je een prachtige ster wordt en dat ze nog veel
tegen jou zal praten
Heel veel liefs en een dikke knuffel voor onderweg,
Gisteren ging de school van Lena en Kasper op stap. Ze legden 2508 km af voor 2508. Bedankt school! Bedankt juffen! Bedankt aan alle stappertjes, groot en klein! Bedankt aan iedereen de een kilometertje sponsorde!
En Lena was dolgelukkig dat ze erbij kon zijn, zoals de peutertjes, in de buggy voortgeduwd, maar ze was erbij. De herinneringen aan gisteren verlichten de pijn van vandaag in het ziekenhuis te zijn.
We hebben geprobeerd de zona thuis te overwinnen. Met grote witte pillen, 4 keer daags. Maar het virus blijkt sterker dan verhoopt. Er blijven blaasjes bijkomen en Lena wordt steeds ellendiger. Ze wil niet meer eten, is heel rusteloos én moe.
Vanmorgen kwam mama thuis na een nachtelijke wachtdienst. Tijd om uit te rusten was er niet: papa heeft vandaag een overvolle agenda, dus moest mama in allerijl opvang zoeken voor Kasper, kindjes aankleden, valiezen maken en met Lena richting ziekenhuis verhuizen. Gelukkig hebben we fantastische vrienden die steeds paraat staan om bij te springen. Hoe kunnen we jullie ooit bedanken?
Ondertussen zijn we 3 venijnige prikken en al enkele infuuszakken verder. Lena haar adertjes zijn stilaan zo doorprikt dat het niet meer eenvoudig is om een infuus te plaatsen... De tranen zijn gedroogd en we schikken ons terug naar het lot van geleefd worden. Ach, de regendruppels zijn even mooi van achter dit ziekenhuisraam.
05-05-2012 om 17:21
geschreven door Eva
02-05-2012
Aftellen
We tellen de dagen af tot de vijfde ziekte van de school is verbannen. Thuis zitten met een ziek kind is wat, maar thuis zitten met een gezond kind dat naar school wil en niet mag, dat is pas echt wat. Lena is haar chemopillen - preventief - nu een week gestopt en ze heeft zich zelden zo goed gevoeld.
Lena's klas is al even ziekte-vrij. Na rijp beraad, werd beslist om Lena morgen naar school te laten gaan. Ik belde met de juf en ik annuleerde de thuisopvang en het thuisonderwijs. Ik kreeg een gelukkig meisje; Lena huppelde op wolkjes bij al dat goede nieuws.
En dan kwam het badmoment, vanavond. Ze deed haar kleren uit en ik ontdekte blaasjes, heel erg pijnlijke blaasjes... Lena heeft een Gordelroos ... de zona ...
Streep door de plannen, weg roze wolk... Gelukkig nog op tijd om advies te rapen in het Uz en net voor sluitingstijd de apotheek aan de overkant van de straat binnen te hollen, tijdens een immense plensbui bovendien. We proberen 24h met pillen; als het niet snel betert, wordt het opname... Gelukkig waren we de perorale chemo al gestopt, dan was dat toch ergens goed voor.
We komen er wel weer over, over deze hindernis. En hoe jammer het ook is voor ons meisje, ik kan dit even heel goed relativeren. Want er zit nog steeds iemand anders vooraan in mijn hoofd.
02-05-2012 om 23:23
geschreven door Eva
01-05-2012
...
Op sommige dagen is bloggen moeilijker dan op andere. Soms komen de woorden vanzelf, maar soms bestaan er zelfs geen woorden voor de dingen.
Gelukkig gaat hier thuis alles goed. Vrijdag en zaterdag ging ik op seminarie. Ondertussen logeerden de kids bij opa en oma Brugge. Zaterdag gingen ze samen naar het Sea Life Center in Blankenberge. Sindsdien vertellen Lena en Kasper verhalen over zeepaardjes en schildpadden, over zeehondjes en haaien.
Zondagavond hadden we een fijn uitje met 4. Het was heel erg lang geleden dat we nog met z'n allen samen ergens heen gingen. De kinderen deden allebei een flinke middagdut, om lang te mogen opblijven 's avonds. Op het 'feest' genoten ze van de lekkere ribbekes en van het fietsen en ravotten met vriendjes en vriendinnetjes. Ondertussen hadden papa en mama tijd om bij te praten met scoutsvrienden.
Morgen is het terug een schooldag. Helaas niet voor Lena. We zijn zo voorzichtig mogelijk en wachten op het uitsterven van de vijfde ziekte op school. Moest het van ons meisje afhangen, dan was ze al lang terug naar school. Ze heeft ondertussen energie voor 10. Ze is boos en ik begrijp haar...
01-05-2012 om 21:41
geschreven door Eva
26-04-2012
Kasper 4
Er kwam een vrolijke leeuw van school. Een jarige leeuw. Eindelijk 4 jaar! Wat heeft hij daar naar afgeteld.
En Kasper zijn koorts? Die is alweer verdwenen. De koortsblazen zijn aan het opdrogen. Of hij nu de vijfde ziekte gehad heeft? Ik weet niet niet. Laat ons hopen van niet, dan was het een storm in glas water.
Lena is ondertussen terug thuis. Ze heeft wel genoten van haar uitje vannacht en haar voormiddag bij juf Sofie thuis. Maar isolement aanhouden voor misschien en als, het is niet evident...
Verjaardagen roepen ook herinneringen op. Aan 26 april 2008. Toen nog geen leeuw, maar
26-04-2012 om 19:43
geschreven door Eva
25-04-2012
Eenvoudig
Ik doe een poging om eenvoudig uit te leggen, wat misschien niet zo eenvoudig te snappen is. En wat eenvoudig is voor een gewoon kind, is nu net niet zo eenvoudig bij Lena. Tot zover mee?
De vijfde kinderziekte (= het parvovirus) hangt op school. Bijna iedereen raakt eens in zijn leven besmet door dit virus. Je kan er trouwens maar 1 keer ziek van zijn, dan bouw je een levenslange immuniteit op. Het is een erg besmettelijk virus en als het op een school of in een crèche rondhangt, dan geraken 10 tot 60 % van de kinderen besmet. Het parvovirus hangt sinds vorige week in Lena's klas en sinds deze week ook in Kasper zijn klas.
Gelukkig was Lena nog niet naar school geweest sinds 29 maart. Maar afgelopen vrijdag stond haar bloed net goed genoeg om te herstarten; ze wist zelf heel goed dat ze afgelopen maandag terug mocht proberen op school. En ze had er ongelofelijk veel zin in: de laatste kuur achter de rug, eindelijk terug naar school, voor de rest van het schooljaar! Maar... het parvovirus is dus een kaper op de kust. Voor 'gewone' kindjes is dat virus niet gevaarlijk. Ze zijn er wel enkele dagen tot een week ziek van, met koorts en huiduitslag. Maar herstellen daarna gewoon. Voor Lena met haar beperkt leger witte afweercellen is dat beestje echter wel gevaarlijk. Het parvovirus kan ervoor zorgen dat haar beenmerg stopt met verse cellen produceren. Kortom, het kan tot complicaties leiden. Dus is preventie aan de orde: niet naar school, simpel gezegd door die oncoloog aan de ander kant van de lijn, maar moeilijk uit te leggen als mama aan je kind.
En dan is er nog broer Kasper. Die gaat wel naar school. Die kan het virus dus meebrengen naar huis. En voor je ziek wordt en huiduitslag krijgt, ben je al minstens een week besmettelijk.
Vanmiddag kwam hij thuis met koorts en een dikke koortsblaas op zijn lip... Hij heeft nog geen huiduitslag, dus er is nog geen zekerheid of het al dan niet de vijfde ziekte is. Maar de kans is reëel. Lena werd in allerijl geëvacueerd thuis, maar het kwaad is mogelijks al geschied. Al haar chemopillen zijn preventief gestopt, zodat ze haar wit leger snel kan laten aangroeien, stel dat de besmetting ook zijn weg naar haar vindt. Vanmiddag ging ze met papa mee naar het werk. Ze hield zich daar flink en stil bezig met de iPad en een kleurboek. Voor de nacht zochten en vonden we een logeeradres zonder kindjes. Bedankt Ronny en Thessa! En morgen mag Lena naar juf Sofie en oma. Daarna zien we wel weer.
Vanmiddag bakte ik samen met mijn zoon taarten. Morgen is hij jarig. Het is wel een beetje een verjaardag in mineur: hij half ziek en zusje verplicht weg. Maar we genoten wel van de rustige middag samen. De taarten om morgen te trakteren in de klas maakten we sowieso. Als blijkt dat hij morgenvroeg niet naar school kan wegens te ziek, dan geraken die wel op, daar twijfel ik niet aan.
Kasper kreeg trouwens al mooie kaartjes en zelfs een geschenkje van een bloglezer in de bus. Hij geniet echt van die post voor hem. Meestal (om niet te zeggen ongeveer altijd) is de post voor Lena. Het valt op hoe hij straalt nu hij in het middelpunt van de belangstelling mag staan. Morgen wordt hij wel 4, maar hij is en blijft voor altijd mijn kleine knuffelbeer.
25-04-2012 om 23:26
geschreven door Eva
22-04-2012
2508 - de website
De website 2508.be staat online. En al zeg ik het zelf, ik ben er toch wel een beetje trots op.
met taart
voor een bijna-4-jarige.
Hij had geen zin in het feest en kwam mopperend binnen.
Maar eens hij zijn groot cadeau durfde ter hand nemen,
sloeg het humeur om.
Onze vent glom van trots op zijn 'brommer'.
Nog 4 nachtjes slapen en hij wordt écht 4 jaar.
Dat hij nu groot is en alles zelf kan, hebben we ondertussen al menigmaal gehoord.
22-04-2012 om 21:56
geschreven door Eva
21-04-2012
Muizenissen
Er zitten muizenissen in Lena's hoofd. Vandaag kwam ze weer met veel vragen aandraven. Waarom kreeg ik kanker? Waarom duurt het zo lang om te genezen? Mama, ik bezorg jullie zoveel last...
Ze kroop op mijn schoot en snikte...
En ik heb geen afdoende antwoorden op haar vragen; ik kan alleen maar luisteren en hopen dat die muizenissen snel terug naar de achtergrond schuiven. Weg zullen ze waarschijnlijk nooit meer gaan. Niet bij haar, niet bij mij, niet bij iedereen rondom ons.
Het is niet alleen zorg en peins. Lena en haar ziek zijn brengen ook mooie dingen op gang. De tweede crea-avond voor 2508 was een succes. Er werd geknipt en gelijmd, genaaid en gehaakt. Heel veel mooie creaties zagen het levenslicht. Er waren zelfs nog meer enthousiaste dames dan de eerste keer. (het blijft wel hopeloos wachten op de eerste man die zich in de zaal waagt) Het is zo prettig om dit allemaal mee te mogen beleven.
Vandaag bleef ik een dagje thuis met de kroost, op een kort bezoek aan de werf na. Daar wordt door papa, opa's en oma's een laatste sprint getrokken richting het chapeklaar maken van het huis. Thuis werd er gespeeld en gelachen. Samen met 4 kinderhanden maakte ik chocomousse van veel te grote voorraad paaseieren. Vanavond gooi ik me op de website 2508.be. Hopelijk kan die binnenkort online.
21-04-2012 om 19:57
geschreven door Eva
18-04-2012
een rokje
Ik wilde vanmiddag snel een rokje maken, voor een meisje dat morgen 4 jaar wordt. Ik gebruikte het patroon dat klaarligt om vanavond in veelvoud te produceren, uit hét boek uit naaiblogland en maakte een maatje 4 jaar; het is ten slotte voor een 4-jarige.
Ik zocht en vond een bijna-4-jarig pasmodel. Maar ik kreeg het rokje nauwelijks over zijn poep gewrongen... Ik vrees dus dat ik een ander rokje zal moeten maken voor het geschenkje. (en ik heb daar vandaag echt geen tijd meer voor...) Maar het te kleine rokje zal zeker goed besteed worden. Dat mag verkocht worden op 2508, net zoals al die andere rokjes die we vanavond samen gaan maken. Jij komt toch ook helpen?
En het pasmodel? Dat had veel plezier! Waarschijnlijk zal hij deze foto's over enkele jaren liever vernietigd zien worden. Maar voorlopig misstaat een rokje niet; past bij zijn carré'tje!
18-04-2012 om 17:08
geschreven door Eva
16-04-2012
Tot woensdag?
Woensdagavond staat de tweede crea-avond op de agenda. Iedereen is van harte welkom. Het wordt ongetwijfeld even gezellig als vorige keer: met een hapje en een drankje, met veel gebabbel en met mooie creaties als resultaat. Deze keer maken we vaasjes en knikkerzakjes, haarbanden en slabben én meisjesrokjes. Ik knipte vandaag wat proefmodelletjes. Iedereen (m!/v) die kan knippen is welkom. Een stofschaar, een meetlat en een potlood zijn handig gerief om mee te brengen.
Tot woensdag!
16-04-2012 om 23:12
geschreven door Eva
Lena doet het goed, heel goed zelfs. De vorige zware chemokuren leverden allerlei ongemakken en problemen op. We hielden dus bang ons hart vast voor wat deze kuur zou brengen. Maar nu gaat alles gezwind hier. Ze lacht en speelt en fietste om 4 uur zelfs even mee naar de schoolpoort om broertje op te halen. Laat ons hopen dat de witte celletjes ook snel over het dipje heen zijn, dan kan ze misschien al heel snel terug naar school.
Misschien gaat alles net zo goed, omdat we zo voorzichtig geworden zijn. Broertje werd bewust de tweede week van de paasvakantie op kamp gestuurd om de rust hier in huis te garanderen. En zondagmiddag ging Kasper samen met papa bouwen aan het scoutslokaal, zodat Lena een flinke dosis zetelrust kon nemen.
Zelf wilde ik zaterdag heel graag naar de naaimarathon 'Van Katoen' in het MIAT in Gent. Ik schreef me eerst zelfs in voor een workshop, om een jongensbroek te leren maken. Maar met een post-chemo-meisje en een hard werkende man is dat niet evident... Elk vrij moment werkt papa aan het nieuwe huis, 7 dagen op 7 (tenzij er een scoutsintermezzo is, ook om te bouwen weliswaar). Leuk weekendvertier is hier nog niet meteen planbaar... Ik waagde me zondag wel in mijn eentje aan het patroon van de JACOB-broek. Een foto met de broek rond de billen van mijn zoon, is er helaas nog niet.
Morgen ga ik terug aan het werk, het echte werk. (alsof kinders en huishouden geen werk zijn natuurlijk; maar wie ben ik om Monica tegen te spreken?) De time-out op het werk heeft deugd gedaan. Al weet ik niet of de batterijen voldoende zijn opgeladen om er terug in te vliegen. Ik hoop het...
16-04-2012 om 23:06
geschreven door Eva
12-04-2012
Poekie
De postbode blijft moois brengen. Deze week kwam er een prachtig pakket, van Poekie. Poekie is het project van de creatieve mama van Robbe en Robbe is een flinke jongen van 11 jaar ... met lymfeklierkanker.
Mama Saskia haakte enkele knuffels voor kindjes op de afdeling, maar wilde meer. Ze wilde dat elk ziek kind een mooie, handgemaakte knuffel kon krijgen. Ze startte een weblog en deed een oproep aan andere creatievelingen. Prachtig toch, zo'n project! Bedankt Saskia en alle andere handwerkers. De lach hieronder is voor jullie.
Het is een broos evenwicht bij ons kleine meisje. Gisteren was ze 1000 vrouwtjes sterk. Maar er was natuurlijk een speelvriendin op bezoek en dan moet je alles geven. Vandaag lag ze slap in de zetel en na elke maaltijd hing ze met haar hoofd over een bakje. Teveel gegeven gisteren? Gelukkig is broertje op kamp deze week, zo kunnen de vrouwtjes het thuis rustig aan doen. Vanavond is Lena trouwens op logement vertrokken naar opa en oma. Daar kan ze eens rustig uitslapen, zonder vroege vogel Kasper in de buurt.
Ondertussen aan het nieuwe huis:
Er kwamen 3 gekke kabouters op bezoek!
En we hebben ramen; wat kijken we daar al lang naar uit! Ondertussen hebben we zelfs een voordeur, een echte, met een sleutel en al. (en we hebben nog steeds een lelijke caravan, maar die zal nog wijken, heeft men mij beloofd)
We hebben trouwens ook al heel veel kabels. Best dat ik een slimme man heb om daar nog ooit wijs uit te geraken.
11-04-2012 om 20:37
geschreven door Eva
Voor iedereen die hier kracht uit kan putten ... Voor alle bezorgde familie en vrienden ... Voor iedereen die blij is Lena te kennen ... Voor Lena ... xxx
