Ik ben Lena Adams. Ik ben geboren op 9 maart 2006. Tot juli 2010 had ik een onbezorgd leven. Sinds augustus vul ik mijn dagen met ziekenhuizen, chemotherapie, kinesitherapie en isolatiemaatregelen. Samen met mijn mama hou ik deze blog bij. Ik geniet echt van alle berichtjes die ik hier krijg.
Op 25 augustus organiseer ik samen met papa en mama een benefietdag. Klik door op het logo voor meer informatie hierover.
Op 6 augustus 2010 werd bij Lena een non-Hodgkin T-cel lymfoom (=lymfeklierkanker) ontdekt.
We rollen binnen in een nieuwe wereld, die van een kind met kanker.
Tot maart 2011 kreeg Lena een heel intensieve behandeling met chemotherapie. Vanaf april 2011 tot 1 november 2012 kreeg ze een onderhoudsbehandeling (dagelijks chemopillen + 6 kuren met een hoge dosis methotrexaat).
Sinds 2 november 2012 is ze chemovrij en herwint ze langzaamaan haar gewone kinderleven.
01-11-2012
een memorabele dag
Het is een memorabele dag.
Het passieve huis waar we al jaren van dromen, werd vandaag helemaal luchtdicht. De deur tussen de niet passieve garage en het passieve huis werd geplaatst. Een passiefhuisdeur is duur, erg duur, door de ferme isolatie en de noodzakelijke luchtdichtheid. Ooit had Xavier een beter idee: een koelceldeur kost nog niet half zoveel en ze is ook luchtdicht en ze isoleert ook. Bovendien is het wel fijn en speciaal om zo'n deur te hebben in de berging. Ik zag mijn man glimmen van trots over zijn geslaagde ingeving.
Zo'n feestdag heeft nog voordelen. Onze elektricien vond echt geen ander adres om aan de slag te gaan. Dus kroop hij thuis maar op het laddertje en installeerde 6 verlichtingsarmaturen in de keuken. Zo ziet ons huis er ineens een pak gezelliger uit. Bedankt, schat!
En dan het topmoment van deze dag. Zag jij ook al het tellertje in de rechter kolom? Vandaag was het tijd voor de allerlaatste chemoridderpil! Afgelopen vrijdag slikte Lena haar laatste fluogele pillen. Dat kostte heel veel moeite; 2 keer werd het zootje uitgekotst en moest ze herbeginnen. Vandaag slikte ze de allerlaatste witte pil met de glimlach en voor 1 keer niet met water, maar met champagne.
Precies 819 dagen moest Lena vieze pillen slikken. Ze was nog een heel klein meisje toen alles begon. Het pillen slikken zorgde voor vele tranen, voor onmetelijke woede, voor eindeloze frustraties. En nu is dat gedaan, hopelijk voor altijd... Ons meisje is groter geworden én volwassener. Zij is veranderd, maar de rest van het gezin ook. We hebben onderweg veel beleefd en geleerd. We hebben nieuwe mensen ontmoet op ons pad en ongelofelijk veel warmte en hulp ervaren rondom ons. We zouden zoveel mensen moeten bedanken dat we niet meer weten wie allemaal.
Tijd om vooruit te kijken, naar een mooie toekomst, in de eerste plaats voor Lena zelf. Als ik haar vanavond zag stralen, dan heb ik daar het volste vertrouwen in.
01-11-2012 om 22:06
geschreven door Eva
31-10-2012
Oogsten
Op deze zonnige herfstdag genoten de kids van de tuin en van de boomhut. Dankzij een flinke tak die van bij onze lieve buren door de draad groeide, konden we vandaag voor het eerst iets oogsten uit de nieuwe tuin.
Al was dat dragen geen makkie.
Toch maar even wisselen en de eer voor de grootste aan broer laten.
Even verderop wat rusten
en denken hoe het verder moet...
Wilde ideeën!
Durf jij op de pompoen gaan staan?
Ik wel!
Poseren als een echt model.
Dat kan ik ook wel.
Morgen tijd voor soep! Kom gerust langs als je zin hebt in een tasje, want ik zal genoeg buikjes kunnen vullen met deze 2 kanjers.
31-10-2012 om 18:05
geschreven door Eva
29-10-2012
Weg
We waren even weg. En we genoten! Het was lang geleden dat we zo'n ontspannend weekend hadden. Met 6 fantastische gezinnen gingen we de Ardennen verkennen. Deze keer gingen we gewoon mee, zonder een huisje te zoeken, zonder voor eten te zorgen, zonder het programma uit te stippelen. Het deed ongelofelijk veel deugd om er gewoon te zijn. Mijn batterijen zijn flink bijgeladen, dankzij de hartverwarmende gesprekken, dankzij het zien samenspelen van de vele kinderen, dankzij het uitwaaien in de winterzon, dankzij de heerlijke diners en de ontspannende aperomomenten. Veel meer woorden moet ik hier niet aan vuil maken.
Klaar voor een wandeling, met ons vakantiehuisje op de achtergrond.
Heksjes, op een bezemsteel door het bos!
Na de inspanning komt de ontspanning: een filmsessie, voor kleine en grote mensjes.
Kaspertje trakteerde ons het hele weekend op koorts van ruim 39,5°... Maar met af en toe een portie berensiroop, sloeg hij er zich toch flink door, mits een klein dipje van tijd tot tijd...
We kropen ook diep onder de grond, zo'n 75m diep!
en dat was best spannend voor kleine kinderhartjes...
Gelukkig klommen we achteraf terug naar boven.
Jammer dat het weer voorbij is. We kijken stiekem al uit naar volgend jaar.
29-10-2012 om 22:50
geschreven door Eva
25-10-2012
Bedankt Honda Europe!
Lena ging niet naar school vandaag. Vanmorgen liep ze voorovergebogen als een 100-jarige. De lumbale punctie bezorgt haar behoorlijk wat pijn en ongemakken. Ik overwoog zelfs even om de kinesist acuut ter hulp te roepen. Maar een warm bad, berensiroop en een massage van mama brachten gelukkig beterschap.
We genoten van ons dagje samen thuis, Lena en ik. Het deed denken aan die periode samen thuis. Met als verschil dat we beiden weten dat het nu maar voor enkele dagen is en dan is het vooral gezellig en leuk om weer even samen te zijn. Ik probeerde juf te spelen; mijn roeping is dat toch niet; amai, daar heb ik veel te weinig geduld voor!
Daarna speelde ik 'wasserette'. Machine nummer 8 is aan het draaien tijdens dit etmaal. Laat ons hopen dat de wasmachine niet oververhit geraakt. De laatste weken hadden dan ook een flinke was- en strijkachterstand opgeleverd.
Na schooltijd hadden we bezoek. Honda Europe NV kwam langs, met de lokale pers in het kielzog. Enkele weken geleden opende Lena daar een tombola voor het goede doel. Vandaag mocht ze de trekking doen: 90 lotjes trekken, voor 90 mooie prijzen. Deze actie brengt maar liefst 3000 euro in het laatje! Alweer vele euro's voor de prachtige Kanjerketting.
Gisteren in het UZ zagen we wat die Kanjerketting in vele kinderlevens betekent. Zowel de kinderen, als de ouders, als de verpleegkundigen van de afdeling zijn erg enthousiast. Het doet deugd om iedereen er te horen over spreken. Het doet nog meer deugd om kettingen te zien rijgen. Je wenst geen enkel kind ooit kanker toe, maar geloof me, die kralen toveren soms een brede glimlach. We kunnen alle kleine en grote donateurs niet genoeg bedanken...
(moet ik nog iets kwijt over het wisselvallige humeur van mijn zoon?)
Grabbelen, met de oogjes dicht! En met de slappe lach!
25-10-2012 om 22:33
geschreven door Eva
24-10-2012
Lange dagen
Afgelopen weekend waren het lange scoutsdagen. Het 47ste Scouts- en Gidsenbal zit erop en het zindert lichamelijk nog na. Bovendien had ik gisteren een lange, volle werkdag. Maar je hoort me niet klagen, vanaf vandaag ben ik in verlof tot 4 november.
Vandaag was het ook een lange dag, een Uz-dag. Het werd een gevuld traject langsheen vele wachtzalen. De organisatorische vaardigheden in het Uz blijven ervoor zorgen dat ik nooit echt affiniteit zal krijgen met dat ziekenhuis. De dienst kinderoogheelkunde scheerde alweer de top: ruim 2 uur zaten we in een overvolle wachtzaal om dan -na wat zagen aan de balie- een routine-onderzoek te ondergaan, bij een assistent, uiteraard. Lena had ook geen zin in deze dag. Ze kon gisteren niet inslapen: een hoofdje vol vragen en een buikje vol stressjes. Vandaag ging ze bij zowat alle onderzoeken door het lint. Zelfs de gewone bloedafname was een strijd. Bij de ruggeprik was ze erg angstig en helemaal in paniek. Maar bij het wegrijden uit het Uz klaarde haar gezichtje op. Er verscheen een stralende glimlach en ze overtuigde me om af te draaien langs de frituur.
De volledige uitslagen van de onderzoeken hebben we pas op 14 november. Al wat ik vandaag zag en hoorde, zag er wel goed uit, maar dat is nog erg voorbarig. Eerst moet alles samengelegd worden en door de slimme koppen bekeken worden op de stafvergadering. Nu werden vooral de bijwerkingen van de intensieve en langdurige chemotherapie in kaart gebracht. Dat er geen kwaadaardige cellen meer te vinden zijn in haar lijfje weten we eigenlijk al veel langer.
Kasper had ondertussen een zalige middag. Hij speelde bij zijn vriend Ferre en ging turnen met nichtje Emma. Hij viel als een blok in slaap, zonder muizenissen, oef!
24-10-2012 om 22:43
geschreven door Eva
18-10-2012
Einde in zicht
Na vanavond resten er nog precies 2 chemoweken. Ik denk dat ik nog nooit zo hard naar een moment heb afgeteld. Lena telt zelf minstens even hard af. Haar lijfje is op, de reserve is helemaal weg. Na schooltijd is ze een slap, ellendig hoopje.
Komende woensdag staan de grote controle-onderzoeken op de agenda. Laat ons hopen dat dit de laatste zware Uz-dag is voor onze dappere meid. Voor Kasper zijn we nog op zoek naar een opvangplek die dag, tussen schooltijd (11h25) en zijn turnles (16h30). Onze vent blijft worstelen met zijn plekje in het gezin. Hij vraagt zoveel aandacht en vaak op een negatieve manier. Ook hij is hard toe aan het einde van de chemoperiode. Gisteren heeft (nog maar eens) de babysit 3 uur lang getreiterd voor hij in slaap viel...
18-10-2012 om 10:00
geschreven door Eva
14-10-2012
Bedankt!
Lena blijft aanmodderen. Ze snottert en hoest. En ze is doodop. De ongemakken blijven ook aanslepen en dat vreet aan de energie. Het afgelopen weekend werd er vooral gerust, onder het welbekende rode deken in de zetel.
Gisteren was het een papa-dag voor de kids. Ik heb het gevoel dat ze daar wel heel erg van genoten hebben, zowel papa als de kindjes. Vooral omdat het zeeeeer lang geleden was... Overdag ging ik bijscholen op het werk en 's avonds hielp ik op het eetfestijn van de ouderraad. Voor mij was het dus alweer een druk weekend. Met vandaag mijn vuurdoop in de politiek. Ik moet eerlijk toegeven dat ik wel geflatteerd ben met die 266 voorkeurstemmen. Binnen de kleine GroenRode fractie lijkt dat helemaal niet slecht. Bedankt aan iedereen die mijn bolletje kleurde!
En nu op naar het volgende doel: nog 6 keer slapen en Trancefusion is daar terug. Aftellen!
Lena is stilaan de ambassadrice van de Gentse Kanjerketting aan het worden. Maandag mocht ze een officieel lintje knippen: ze opende een tombola bij Honda Europe en verkocht de eerste lotjes. Maar eerst gaf ze een professionele presentatie over de betekenis van de Kanjerkralen. Amai, wat een meid!
En Kasper was vooral onder de indruk van de Gentse haven. Zo'n dok met een groot vrachtschip erin maakt wel indruk op een kleine jongen. Zeker als er net containers gelost worden.
Het is fijn om te weten dat er alweer een actie loopt om centjes te verzamelen voor de Kanjerkralen. Zelfs al paste dit uitje eigenlijk niet helemaal in mama's overvolle agenda deze week.
Ondertussen las ik op een andere blog dat de eerste Kanjerkralen werden uitgedeeld aan de Kanjers die nog volop aan hun zware strijd bezig zijn. Het is hartverwarmend om te lezen dat de kralen een positief verhaal brengen op de afdeling. En dat is ten slotte waarom we zoveel tijd en energie in dit project willen steken.
11-10-2012 om 21:27
geschreven door Eva
07-10-2012
update
Lena kwakkelde door de afgelopen week. Vorige zondag werd ze geveld door koorts. De hele week hield ze zich recht tussen het gehoest en de slijmen. Gelukkig kwam er hulp van een flink leger antibiotica. En haar kleine lijfje heeft het weer doorsparteld. Al heeft haar conditie nog een keer een flinke stap terug moeten zetten. Dat was vandaag duidelijk merkbaar op de fiets. Ik moest haar echt richting stad duwen én praten.
Kasper blijft een kruidje roer me niet, vooral thuis. Op een ander doet hij nog zijn best om flink te zijn. Thuis is het allemaal slecht en is hij bij het minste boos en droef. Hij krijgt nochtans heel veel liefde en aandacht sinds het vorige blogbericht, zeker van zijn lieve juf op school.
Zelf had ik een week met elke avond minstens 1 vergadering. Er waren veel boeiende momenten, maar er was helaas te weinig slaap. Vooral omdat gisteren een zware congresdag op de agenda stond. Gelukkig waren de sprekers helder en bijzonder interessant. Zo bracht ook die dag voeding voor de geest en kreeg ik de kans niet om in slaap te vallen.
Vandaag was een zalige, rustige zondag. Vanmorgen hadden we een fijn campagnemoment. Vanmiddag genoten we van de straat en de tuin. Ik kon voor Lena een tweedehandse fiets op de kop tikken en we gingen die ophalen. Ze was echt fier op haar nieuwe grotere tweewieler. Ook Kasper is blij nu hij de kinderfiets voor zich alleen heeft. Want ze deelden de laatste weken hetzelfde fietsje... Hij koerst als een grote achter de speelvrienden uit de wijk aan. Zijn stuurkunsten zorgen ervoor dat hij af en toe nogal onzacht kennismaakt met de straat. Ook alleen vertrekken met zijn fiets is nog een kunst. Dus haalde hij al snel zijn brommer terug boven! Daarop is hij een volleerd piloot.
En waar woon je op zo'n dag? In de boomhut natuurlijk!
Tenzij je een uitje maakt om te picknicken. Mmmm... modderwater met wilde tuinkruiden...
07-10-2012 om 23:40
geschreven door Eva
27-09-2012
Kasper
Ik heb het hem zonet beloofd. Dat ik een blogbericht over hem zou schrijven. Helemaal over hem alleen. Hij kon alweer niet slapen. Zijn grote hoofd zat weeral vol vragen. Moeilijke, grote waarom-vragen. 'Waarom heeft Lena een blog en ik niet?' 'Waarom duurt kanker zo lang?' 'Waarom werd Lena vanmiddag van school gehaald door oma?' Ik probeerde te vertellen en uit te leggen, met zo eenvoudig mogelijk woorden. Helaas is er niet voor alles een uitleg... Vooral het antwoord op de vraag waarom juist zijn zus kanker kreeg is moeilijk... En de waarom-vragen zijn ook eindeloos in zijn hoofd. Gelukkig wilde hij vandaag wel geknuffeld worden. En wilde hij de dikke tranen kwijt aan mijn schouder, oef. Ik hoop dat hij ondertussen slaapt. 'Mama, waarom moet ik eigenlijk elke dag slapen? Ik vind dat echt niet leuk... Als ik in bed lig moet ik zo denken en dan word ik bang...'
Mijn lieve knuffelbeer, met dikke rode huilogen. Hij moet echt niet jaloers zijn op zijn zus. Hij wordt hier even graag gezien. Alleen is het moeilijk om dat uit te leggen aan een vent van vier.
27-09-2012 om 21:39
geschreven door Eva
24-09-2012
Doseren
Doseren blijft het codewoord hier. Lena doet haar best, maar ze is zo snel moe... En ze durft ook haar grenzen niet aangeven bij vreemden. Op school hebben we ondertussen wat rustmomenten ingebouwd; hopelijk lonen die. Maar op de scoutsvergadering afgelopen zaterdag liep ze van hot naar her en kwam ze thuis met hevige krampen in haar kuiten.
Zondag hielden we een rustdag, op een uurtje zingen voor het klimaat na. Na een uur hing Lena als een vodje over papa zijn schouder. Gelukkig waren we deze keer niet met de fiets... Erg hé, gaan zingen voor het klimaat, met de auto! Helaas is er hier geen keuze momenteel...
Samen een filmpje kijken, wat is er zaliger op zondagmorgen?
Het vervelende virus in Lena haar buik verdween gelukkig even snel als het kwam. Woensdag kon ze al terug naar school.
Voltijds naar school gaan blijkt wel een hele klus voor Lena. Na een ganse dag school komt ze meestal uitgeput en huilend thuis. Gisteren kreeg ik de kans om even samen te zitten op school met de juf en en zorgjuf en het clb. Het is geruststellend om te voelen dat er aandacht is voor haar beperkingen. Laat ons hopen dat wat extra rustmomenten soelaas kunnen brengen.
Vandaag is het STRAPdag, stap en trapdag, voor wie dat niet kent. Hoe graag wij ook met de fiets naar school zouden willen, dat zijn inspanningen die erg zwaar wegen voor Lena. Dat vervelende buikvirus deed haar conditie nog maar eens een stapje terug zetten. Noodgedwongen reden we alweer een ritje met de auto. Ik was wel stiekem jaloers op al die fietsende kindjes en ouders aan de schoolpoort...
Kaspertje begint ook zijn draai te vinden in zijn nieuwe klas. Zijn 2 boezemvrienden van de afgelopen 2 jaar schoven naar een andere klas, maar hij heeft ondertussen al enkele fijne nieuwe vrienden. Thuis blijft het echter heel moeilijk met hem. Bij de minste extra aandacht voor zus is hij jaloers en vaak urenlang boos. En meestal is mama kop van jut... Vanmorgen bijvoorbeeld ging hij door het lint omdat Lena met mama naar het ziekenhuis mocht voor een prik, terwijl hij 'gewoon' naar school moest. Het is zo moeilijk om alles begrijpbaar uit te leggen aan een 4-jarige. Sinds de start van het schooljaar plast hij terug dagelijks in zijn bedje; iets wat hij het afgelopen jaar eigenlijk nog nauwelijks deed. Vroeger genoot mijn kleine man zo van knuffels en aandacht, terwijl hij nu alles afweert. Ik mis mijn knuffelbeer en hoop dat hij snel terugkeert...
Mijn eigen agenda staat overvol met afspraken voor de komende weken. Het is aftellen naar de eerste grote actie van de ouderraad, naar de gemeenteraadsverkiezingen en naar het scoutsbal. En dan kruipen er nog 2 bijscholingszaterdagen tussendoor en ... Nog 4 weken en dan is het tijd voor meer rust en ontspanning, zoveel is zeker!
Ik heb lang getwijfeld of ik dit medium wel zou gebruiken. Reclame maken voor mezelf voelt namelijk niet helemaal natuurlijk aan, maar ik ben wel vol vuur over het programma waar ik wil voor staan. Kleur jij ook mee aan een sociale, duurzame, betaalbare stad mét een ziel?
Zondag had Lena de eerste grote aanval van een leger snottebellen bijna afgeslagen. Oef! Helaas... gisteren kwam ze thuis van school met buikpijn én met de tussendoortjes nog in de boekentas. Niet veel later begon het overgeven. Bij het opstaan vanmorgen hetzelfde verhaal: mama met een bibberend meisje in de douche, terwijl papa de gang stond te dweilen. Daar ligt ze nu, in de zetel, als een dood vogeltje...
18-09-2012 om 09:07
geschreven door Eva
16-09-2012
moe...
Het nieuwe schooljaar is 2 weken ver. Ons kleine meisje zette een grote stap, naar het eerste leerjaar. Met heel veel goesting vertrok ze. Ondertussen kan ze al een heel klein beetje schrijven en een beetje lezen. Ze geniet er echt van om bij te leren.
Maar het kost haar ook heel erg veel energie. De schooldagen zijn lang en vermoeiend. Het concentreren is vaak lastig. En na enkele dagen al waren er snottebellen, veel snottebellen. Tegen het einde van afgelopen week waren er slappe benen, was de kracht op en waren er vooral tranen.
Die chemo doet toch verdomd veel met dat kleine lijfje. Vandaag wilde ik met de kinderen naar het 'stad' fietsen, het was immers autoloze zondag. Maar Lena geraakte nauwelijks terug thuis. Lichte tegenwind en al een heenrit achter de rug; het was op... Daar sta je dan, halverwege de weg naar huis... Weeral met de neus op de feiten gedrukt...
Op kine-oefeningen was Lena wel uitgekeken na bijna 2 jaar revalideren. Tijd dus om ons te heroriënteren, richting 'gewone' sportclub. 2 keer ging Lena proeven in de atletiekclub. De eerste keer vond ze het erg leuk, maar na de tweede training kwam ze thuis met tranen. 'Iedereen loopt me daar voorbij; ik ben de traagste; mama, ik wil niet meer gaan'. Ze is er nochtans geflankeerd door een super-vriend én een super-vriendin uit de klas... En nu? Toegeven en afhaken en daardoor nog verder achterop bollen? Of pushen en overtuigen om ooit weer wel een beetje conditie te krijgen?
Het is allemaal zo moeilijk... Nog 7 weken chemopillen slikken... De datum van de grote onderzoeksdag is geprikt: op 24 oktober draaien ze haar binnenste buiten om te checken of de chemo mag gestopt worden. Het wordt tijd dat het gedaan is. Het heeft nu wel lang genoeg geduurd. Al ruim 2 jaar en 2 maanden. Het wordt vooral tijd dat de vermoeidheid minder op de voorgrond staat.
Ook mama is moe. Na een drukke maand met onder andere een verhuis en een benefietfeestje. En ondertussen zijn er een pak nieuwe engagementen die tijd en energie vragen. Waarom kan ik toch zo moeilijk neen zeggen? Van sommige dingen heb ik eigenlijk alweer spijt...
Gelukkig zijn er ook momenten die een glimlach toveren op haar én op mijn gezicht. De eerste scoutsvergadering was een voltreffer. Ze heeft er echt genoten.
En de berg zand aan onze achterdeur blijft voor uren speelplezier zorgen. (alleen zorgt die ervoor dat de living zowat dagelijks wordt omgetoverd in een zandbak)
Gisteren genoot Lena van een speeluitje onder vriendinnen. Zonder kado'tje kon ze daar natuurlijk niet aan de deur staan. Dus naaide ik voor het eerst met toile cirée en ik moet zeggen dat ik best tevreden was van het resultaat.
Tot slot is er muziek. Vanmorgen ging is samen met de kindjes zingen; we beleefden een leuke repetitie voor de 'Sing for the Climate'-actie van volgend weekend. In groep zingen werkt bevrijdend en geeft energie. Zelfs Kasper zong uit volle borst mee. Heb je zin om dit fijne gevoel ook te ervaren? Dan ben je welkom volgende zondag om 16h op de markt in Deinze. Of in 174 andere Vlaamse steden en gemeenten.
Papa Xavier verzet het hele weekend zijn zinnen achter de knopjes van de mengtafel. Ik hoop dat dat helpt om de batterijen een beetje op te laden bij hem. In de vooravond genoten de kindjes in elk geval vanop de eerste rij van een heerlijk optreden daar.
Bedankt bezoekers! Bedankt helpers! Bedankt muzikanten! Bedankt sponsors en donateurs! Bedankt iedereen! Bedankt Martin en Ilse voor de mooie film!
04-09-2012 om 23:00
geschreven door Eva
02-09-2012
Contrasten
Soms is het moeilijk om te zeggen wat ik wil zeggen. Dan zwijg ik maar hier op de blog. Maar mijn lezers spreken me aan op de stilte. Dus doe ik toch een poging.
Het was een prachtig feest, 8 dagen geleden. We hebben genoten van elk moment, van een massa bezoekers, van de vele vrijwillige helpers, van de hartverwarmende sfeer. Nog elke dag worden we aangesproken over 2508. Het was een dag die veel impact had, op veel mensen. En bovenal heeft die dag een fantastisch bedrag binnengebracht om de Kanjerketting in Gent op te starten. De teller tikt al ruim over de 30000 euro. Voor een definitief cijfer wachten we nog op de drankfacturen. We kunnen dus niet anders dan heel blij zijn.
En toch... 2508 kostte ook heel veel energie en werk. Bovendien moesten we tegelijk ook een verhuis verteren én een heel erg drukke aanloop naar de verhuis. Na 2508 kwam de decompressie, zowel bij Xavier als bij mezelf. We zijn echt wel moe na de afgelopen periode. Het waren heel drukke bouwweken, gevolgd door drukke 2508-weken. En nu blijven we achter met gemengde gevoelens, tussen de laatste verhuisdozen, die maar niet uitgepakt geraken.
Vele mensen zeggen dat 2508 voor herhaling vatbaar is. Laat het duidelijk zijn: voor ons is het eventjes op...
Morgen moet ik terug aan het werk, na 5 weken verlof. Het was verlof zonder vakantie. Het was verlof mét heel hard werken. Net op tijd drong het door dat we even moesten remmen. Xavier dook zijn kelder in om daar te beginnen ordenen en sorteren. Kasper volgde met een grote glimlach naar de benedenverdieping, die volgens hem een exclusief mannendomein is.
En ik richtte vandaag mijn naaihoek in en kroop meteen achter de machine. Ik had mijn dochter ten slotte nog van alles beloofd in functie van de grote stap naar het eerste leerjaar. Ze koos zelf vakkundig haar stofjes uit. Tegen de avond straalde ze, met haar nieuwe pennenzak én nieuwe turnzak. Ze heeft er zin in, in die stap naar het eerste leerjaar.
Ik wilde de pennenzak ook in een rode tint maken, maar Lena was onwrikbaar in haar stofkeuze. Het moest en zou hét trouwstofje zijn!
Net voor slapengaan genoten ze samen van het uitzicht op hun huisje. 'Broer, vanaf nu moet jij alleen spelen op de kleine speelplaats!' Gelukkig kon er een knuffel af, na haar harde woorden.
02-09-2012 om 22:28
geschreven door Eva
28-08-2012
2508 - deel 1
Nagenieten van 2508, met beelden, want die zeggen meer dan woorden.
Er was een markt, met veel moois.
Er was een tombola, met veel prijzen,
die in een mum van tijd uitverkocht waren.
Er was taart!
Er waren workshops.
En er was schmink.
28-08-2012 om 23:11
geschreven door Eva
2508 - deel 2
Er was muziek, voor jong en oud. En al die muziek werd aan elkaar gepraat door Marc van Radio Tequila, die dat schitterend deed. Merci!
Bedankt muzikanten! Jullie zorgden voor een prachtige sfeer.
Er waren ook cadeaucheques.
En er was de fantastische steltloper. Bedankt Peter!
Er werd ook een schilderij gemaakt op 2508 over 2508 voor 2508. Bedankt Jesse en Zytte! Het merendeel van de stukjes is verkocht, maar er blijven er nog enkele over. Geef gerust een seintje als je interesse hebt.
28-08-2012 om 23:11
geschreven door Eva
2508 - deel 3
Er waren worstjes en frietjes.
Er was een geluidstechnieker, die alles in goede banen leidde.
Er waren mooie woorden.
Er waren ballonnen, veel ballonnen. Laat ons hopen dat er enkele teruggestuurd worden.
En er was een zangstonde! Daar keken wij wel naar uit. Lena oefende al weken op voorhand. En ze deed het onroerend goed!
Uiteindelijk was er ook vermoeidheid...
28-08-2012 om 22:58
geschreven door Eva
2508 - deel 4
Maar er was vooral u en u en u en ... Want zonder u was er geen feest en waren er geen helpers en kwamen er geen centjes in de ton.
We zijn druk bezig met het tellen en afrekenen. De teller staat al ruim boven de 30.000 euro! Dat is meer dan wij in onze stoutste dromen ooit durfden hopen. Dankjewel, allemaal!
28-08-2012 om 22:57
geschreven door Eva
Voor iedereen die hier kracht uit kan putten ... Voor alle bezorgde familie en vrienden ... Voor iedereen die blij is Lena te kennen ... Voor Lena ... xxx
