Zonder de wietplantages, in de plaats ervan een tros kolibri´s.

Via Maringa, de hoogste kathedraal van Brazilië ofte een betonnen verkeerskegel van 143 meter staat daar.

Rio Parana. 
De grens tussen 2 provincies. 

Zichzelf niet al te serieus nemen, het leven wel.

Onbekend terrein, altijd leuk.. 
 

17-07-2015, 04:25 geschreven door Kenny  

In Santiago, bij Gonzalo de couchsurfer, hadden we de harde schijf volgepropt met wat films om dooie momenten te passeren.
In 1 van de folders zat een documentaire reeks over de kosmos.
Gisterenavond stond de aflevering over de Zon te blinken op het laptopscherm. 
Een aflevering over de relativeit van snelheid en hoe licht onze perceptie ervan ons flink in de maling neemt. 
Hoe wij een zonsopgang zien die er eigenlijk nog niet is omdat licht wordt afgebogen door onze atmosfeer,
en men uitlegt dat een horizon eigenlijk niet bestaat. Logisch toch op een ronde bol in de ruimte.
In een groot land als Brazilië reist ge steeds van horizon naar horizon. 
Van optisch bedrog naar illusie. 
Dat is raar om  te beseffen wanneer ge weer eens 300 km per dag uw horizonten verkent.   

Brazilië is een wat vreemd land. Mooi maar anders dan de rest van Zuid- Amerika.
Dat merk je al wanneer je de grens oversteekt vanuit Paraguay.
Het zuiden is heel Europees getint. 
Het weer is zelfs heel Belgisch. 
De meeste mensen hier hebben het best goed. Dat is relatief. 
Maar in vergelijking met andere landen hebben ze hier niet te klagen.
Auto´s, supermarkten, kleding.. Beschikbaarheid in overvloed. 
Het zich kunnen permitteren...
Net iets minder op de lange termijn.
Zoals in Chile is men fan van op krediet kopen. 
It bites you in the ass. Dat is zo zeker als bijna 300 000 km /sec. 


Smaak is het enige wat nog niet hoog aangeschreven is op die prioriteitenlijst.
Gisteren stond er een file wachtenden om een plaatsje te bemachtigen in een pizzakeet. 
Het lijkt dat de maag vullen belangrijker is dan het subliem lekker te laten wezen. 
Misschien terecht en zijn wij Belgen verwend opgevoed met onze culinaire verwachtingen als we uit eten gaan.
Ook drinken is niet je datje.
Het beste bier is een Duits merk: Eisenbahn.
En onze Stella. Dat zegt voldoende..
Wanneer je in Chili 3 euros neerlegt voor een fles wijn heb je een goeie fles. No matter what.
Hier heb je wijnazijn. Niet te drinken. Nu ja, aangezien ons Portugees niet geweldig is zou het wel kunnen dat..
Soit, die wijn onder voorbehoud. 


Ondertussen toch een 20 tal engelssprekende Brazilianen bij de kraag gegrepen om eens te horen hoe dat nu toch zit in hun landje.
Allemaal hebben ze een andere mening maar 1 ding gemeen. 
Wetmatigheden..
"Uuver de voetbal en de politiek discutjiert ge ni" Zou mijn bomma zaliger zeggen.
En toch zou ze het doen. Net zoals de bevolking hier 

Ze houden allemaal van Lula, de vorige president.
En die nieuwe, Rousseff, pruimen ze niet. Tis dan ook een zure tante.

De regering is de slechtste sinds lang zo zeggen ze in koor.
Vooral de nieuwe invloeden baart hen zorgen.
Religieus getinte groeperingen die hun weg in politieke kringen gevonden hebben.
Om op die manier nog meer macht te verwerven.
Macht op de kap van de armsten onder de Brasileros.
Scientology- achtige groeperingen, zoals Jesus es un Señor, die de mensen de letterlijke en figuurlijke hemel beloven.
Maar als puntje bij paaltje komt, 
blijkt het"Koopt uw plaatske bij Sinte Pieter maar" te zijn. 
Want zonder hun voucher komt ge er niet binnen.
Dat is even ironisch als " Heiliger dan de paus zijn". 
En the Redeemer in Rio kijkt er machteloos op toe.

14-07-2015, 00:00 geschreven door Kenny  

Van Ciudad Del Este naar Florianopolis.
De 1e een stad in Paria-Paraguay, gelegen aan de grens van het machtige Brazil.
De 2e een schiereiland halverwege in Zuid- Brazilië.
Afstand: 1000 km tussen de 2.
Al zuchtend doorheen een klein deel van het land geploegd.
Van ontzag vooral.

- De wegen zijn goed,
wel weer dineros dokken om erop te mogen rijden.
Maar beter dat dan gebroken wielassen.
1 moedige, of domme, trucker knalt door de péage-slagboom.
Brokken.. En dat zal ook op den bureau zo zijn.
Want hier hangen meer flitsers en camera´s dan ooit gezien.

- Ge bent net al doende, iets wat lijkt op, Spaans aan het leren en hier is het dan in ´t Portugees te doen.

- De sigaretten zijn goedkoop, al worden de foto´s die Señor Marlboro op z´n pakskes moet zetten steeds grimmiger.

- Police de Brazil is alvast niet corrupt naar toeristen toe. Mogelijk wegens andere inkomsten.
Om de 100 km is er een politiepost die ook nog eens autowrakken verzamelt.
Elke per total op hun stukje weg wordt daar gedeponeerd.
Auto-onderdelen zijn hier dikke business.  
Vraag me af hoeveel agenten toevallig in bijberoep garagist zijn.
Eerlijke vraag.

- Ne Makro langs de weg.
Het land is er sterk op vooruit gegaan de laatste 15 jaar.
De middenklasse is gegroeid na de militaire dictatuur.
Ge kunt zeggen dat de geschiedenis van Brazilië op z´n minst een woelige is.
Wat maakt dat de leefgewoonten hier zo verschillend zijn op elk van die diverse locaties waar we terecht komen.
Intrigerend.

Via couchsurfing krijgen we telkens een apart venster op iemands leven voorgeschoteld.
Gebruik het venster als schrijftablet.
Graveer de impressies en bevindingen op het glas.
Leg de vensters op elkaar.
Kristalhelder..
Elk venster is een afdruk van wat een mens, volgens eigen waarden en normen, denkt te moeten doen om zijn of haar geluk te vinden.
Interessant om in praktijk te zien dat er ontelbare, unieke manieren zijn om een leven te leiden:


Wellington, Deborah, Washington en Suzy. Curitiba.
De 1^e 2 zijn schoonzoon en dochter van de laatste 2.
Vriendelijke mensen. Modale en hard werkende mensen.
Ze wonen naast elkaar, 4 katten en de hond erbij.
Een competitie “goeie referenties behalen op de couchsurfing site” onder elkaar houdend.
Zo vriendelijk dat ge er beschaamd van wordt.
De 1^e 2 pamperen u met vriendelijkheid en gebabbel.
De ouders trekken ons om de haverklap hun keuken in om de frigo mee leeg te eten.
Zo druk dat de “rust van de baan” na 2 dagen welkom was.

Joseph en Sue. Florianopolis, Costa del Dentro. In het zuiden van het eiland.
Amerikaan en Franse die elk op hun 19e de wijde wereld zijn ingetrokken..
27 en 22, beiden wat alternatieve personages.
Met 1 kind van anderhalf jaar, de hond en kat wonen ze boven ons hostel.
Bekomend van een financiële kater, opgelopen door hun jeugdig enthousiasme.
De boze wereld heeft hen snel wat lessen geleerd. Ze komen er sterker uit.
Niet bij de pakken blijven zitten en volop bezig met hun nieuw plan.
An economical self sustaining lifestyle op hun stukje grond dat ze hebben gekocht.
Hij door middel van cursussen martial arts, zij met een naai atelier op termijn.
Geen geld verspillen aan wat je zelf kan doen of leren doen.
Je van je eigen voedsel voorzien.
Dat kan alleen in een hippie plaats als deze, verborgen achter de bergen vanwaar de stad begint.


Georgia en Rafael. Blumenau.
Niet versteld staan dat dit het Duits kolonie- dorp is waar de Braziliaanse oktoberfesten gehouden worden.
Het zijn 2 vrijgevochten zielen.
Belezen en een eigen mening.
4 honden en 6 katten in het huis.
Zij, een feministe en vegan tegelijk.
Hij, prof in sociologie en vleeseter.
Liefde voor sport hebben ze met elkaar gemeen.
Ze wonen niet bij elkaar want de dieren zijn Georgia´s 1^e liefde.
Beiden hun eigen doelen met een flinke portie passie nastrevend.

Rogerio en Solange. Middle of nowhere..
Solange, 43, is een kunstenares die van uitgaan houdt.
Rogerio, 53, enkel van zijn 150 honden. Geen typefout. 150
Held zonder rechterwijsvinger.

Alles wat hij vindt houdt hij bij op een boerderij.
Enige voorwaarde: hond zijn.
Achtergelaten door vroegere baasjes.
Sommigen afgezet, anderen mishandeld.

De Safe Haven is opgedeeld in zones.
4 zones die door 4 roedels worden bewoond.
Elke hond met een eigen functie in de roedel. Van moeder- functie tot de soldaatachtige.
Komt nummer 151 erbij dan zal de hond zijn eigen roedel kiezen met vallen en opstaan.
1 koningshond, to rule them all.
Niet eens zo groot maar als ne grote de boerderij superviserend vanaf zijn hok.
Geflankeerd door 2 luitenanten.

Ambras met die hond betekent een leger van 150 bijtgrage tandjes aan uw adres.
Indien niet, geniet ge van het meest ontroerende spektakel ooit.
150 honden, geen enkele die lelijk doet.
150 honden en enkel maar liefde.

Elkaar corrigerend wanneer er 1 uit de pas loopt.
Dat gedrag, bizar om als toeschouwer te beleven.
Een feestje voor het oog en voor de honden, behalve voor die ene.
Hardtandig op de plaats gezet worden, zoals dat in een hondenwereld gaat.
2 viervoeters die de grote ketel bewaken waarin de 120 kg rijst en vis per week wordt gekookt.
Orde in een blaf- chaos.

Het hondenparadijs, bijna George Orwells Animal Farm.
Maar dan met een einde waarin zowel dier en die ene mens het meest profijt uit de situatie halen.
Een mooi hondenleven en een hondenjob voor Rogerio.
Maar met een tegengestelde invulling van het woord.
Even leerrijk als dat het kristalhelder is.
Zoals een venster op een leven dat kan zijn.
Zoals de hemel in hondenogen te zien is.

06-07-2015, 15:41 geschreven door Kenny  

Paraguay,
Het land van de empanadas,
Het eten dat ge gebruikt als ontbijt, lunch en diner.
De luchtigheid van de beet in de diverse vullingen na dat krokante deeg.
Ge kunt er een ganse dag van eten.

Het land van de chaos in de smalle straten die steden doorkruisen.
3 keer politiecontrole op 20 kilometer.
1 keer de malafide flik die de omkooptoer opging.
De man met de boosaardige blik in z´n ogen.

Het land van de chaos in de kleine stegen waar geen ambulance doorkomen kan wanneer nodig.
Ik wind me op in de file wanneer Ciudad del Este de bestemming is.
Een rit van 350 km.
Auto´s trachten in het geharrewar van baanvak te wisselen.
Ik doe gezwind mee.
Toeters zijn de beste vriend in Zuid Amerikaans verkeer.
Ik houd me kalm.
De baan wordt gedeeld door Jerseys, die vette betonblokken die alles stoppen wanneer die geramd worden en die ook verhinderen om uw deur te openen om te kijken wat er verdomme aan de hand is.
Mensen springen van de andere kant van de baan de jerseys over.
Ik laat me leiden door het verkeer. Van het linker naar het rechterbaanvak.
Een vrouw loopt in paniek doorheen de auto´s.
De handen in het  betraande gelaat en de wanhoop nabij.
Ik passeer een stilstaande taxi.
De seconden erna zijn als een eeuwigheid.
Een jongen, van pakweg 8 jaar oud, op de weg,
1 voet op de jersey, de rest van het lichaampje op de straat uitgestrekt,
op een manier gekronkeld die niet menselijk is.
Bloedend uit dat hoofdje.
Gutsend op die asfalt.
Bloed zo dik als stroop.
De enige heldere kleur in een voor de rest grimmig straatbeeld.
Het verkeer dwingt me verder,
De opengesperde ogen met uitdovende, wazige blik is de laatste herinnering van vergane kindsheid.

De flik krijgt zijn afpersingsgeld, voor de helft en met een blijk van onverschilligheid.
De weg is als een tunnelvisie door die kinderogen die op m´n netvlies staan gebrand.
In een zucht van 120 km per uur van de tegenligger, een tientonner, breken de touwen van de rooftoptent.
De massieve steunbalken worden in de lucht gezogen en raken tientallen meters aan de andere kant van de weg de macadam. Als lucifers, breken ze.
Alles wat hun pad zou hebben gekruist had dezelfde weg opgegaan.
De brokstukken oprapen zonder nadenken.
Gedachten zijn een paar honderd kilometer terug achtergebleven.
Boeltje halvelings het dak opbinden en wat later in Ciudad del Este aankomen.
Mini Iguazu zonder toerisme, Saltos del Monday, gaan bekijken, de grens met Brazilië via the friendship bridge oversteken en in Iguázu belanden.
Dit moest mijn wereldje worden. Iets waar ik lang naar heb uitgekeken.
Foto´s die 8 jaar geleden in mijn breintje zijn blijven dwalen.
Even stevig verankerd als de ogen van de jongen dat doen, 80 uur geleden.
Mijn wereldje wordt ook de zijne wat mij betreft.
Terloops wat jongensdromen oprakelen.
Nog nooit in een helikopter gezeten.
De vergetelheid van dat ijle blauw met hier en daar een wolk doet zijn werk niet, maar lucht op.

Nog nooit een wilde rivier bevaren.
De kracht van water wast de gedachte niet weg.

Nog nooit een wassen beeldenmuseum gedaan.
Icuarus smolt sneller dan de jongensschim dat doet.

Even volhardend is ook dat statement van een ander verbasterd spreekwoord:

“Wie die kleine niet eert is de grotemensen-kindsheid niet weerd.”

Durf je stoutste kinderdromen al eens te realiseren..
Het besef is er bij iedereen.
Maar dat het moment sneller passeert dan verwacht.
Daaraan,
durft niemand aan denken.

Getekend
Bijdehante vogel.. 

29-06-2015, 15:33 geschreven door Kenny