 |
|
|
| |
|
|
| 10-05-2015 |
 De Grote Meneer Cactus Show |
Weergekeerd in Santiago De Chile, de auto in
orde laten brengen.
Dat in 1 dag. Ik ben niet de grote mecanicien maar de aandrijvingsriem en de
bijhorende onderdelen vervangen, de
motor- en versnellingsbak- olie verversen, wat oude bougies eruit, de nieuwe
erin en de radiator uitkuisen, dat lijkt me best een werkje.
We betalen er 580 euro voor. Wederom, geen auto-connaisseur zijnde.. Lijkt dat
goedkoop?
Enfin, de Duitse Chileen en tevens de garagist zei dat die schildpad van ons
best in goede staat is voor haar leeftijd.
Goed. De padron die we nodig hebben om de auto uiteindelijk te verkopen blijft
maar niet aankomen. Trage facteur of traag systeem?
Na een bezoekje aan de Registro Civil blijkt dat het 2e te zijn. De
situatie uitgelegd, wat vriendjes gemaakt, whatsapp-nummers uitgewisseld en de
belofte dat we ons zorgeloos naar het noorden mochten begeven. Want ze zouden
voor ons een uitzondering maken en die documenten doormailen.. Chileense
beloftes zijn niet letterlijk te nemen maar het is wat het is.
De drang om verder te reizen is te groot.
Afscheid nemen van de couchsurfing hosts en ruta 5 op maar dan in de richting van
alle andere landen die zich in dit continent bevinden.
Het wordt donker na 200 km rijden dus dienen we een slaapplaats te vinden. Want
wildkamperen is fijn maar het moet wat veilig blijven. Dat betekent;
Niet aan een afgrond naast die kronkelende wegen die we zonet hebben bereden.
Buiten de stad of dorp zodat je de kans minimaliseert op te nieuwsgierige zwervers,
straathonden en andere zoogdieren met net iets minder goeie intenties als de
onze.
En liefst niet op rotsbodem want matrassen van 3cm, of 3,1 als ge de lucht uit
uw longen in dat stuk textiel perst, is niet je datje.
Wakker worden en bemerken dat we in Illapel zijn, een dorpje voor Pitangui.
Daar begint de mijnindustrie. Chili heeft het geluk om vergeven te zijn van
natuurlijke rijkdommen, dus dat zullen we vaker tegenkomen.
Maar leuker nog;
We zitten in Cactusland.
En dat is natuurlijk fascinerend. Want het enige waar ik een cactus van ken is
van vroeger,
van in onzen kleinen tijd.
Die minuscule cactus die aan het raam stond in het huis in Steenokkerzeel.
20 cm groot, naalden zo scherp dat je de cactus in je gebalde hand kon
vastgrijpen.
Of van de Bugs Bunny cartoons waar die ietwat debiele jager dat snuggere konijn
in de luren wou leggen door zich te vermommen als een cactus.
Of van die National Geographic Survival Specials waar ze je vertellen dat je in
watersnood kan overleven door cactus sap uit die plant te melken.
Veel geblaat en weinig wol: zei de tengere geit langs de weg. De hoeder ervan
zat er ook wat verbouwereerd bij toen ik die fascinatie in de praktijk wou
omzetten.
Ten eerste, die kleine cactus blijkt hier in alle vormen en richtingen te
groeien en is niet meer die kleine van vroeger. Neenee, Meneer Cactus is wel 2
maal zo groot als mezelf.
Ten tweede, om cactus melk te destilleren moet ge er eerst dichtbij raken en
net dat is het doeleinde van die plant zijn naalden.
En ten cactus, ze zijn polyvalent. Toch als je bemerkt dat ze gebruikt worden
om je tuin af te bakenen. Want wat verkies je, wat prikkeldraad waar je kan
doorkruipen of een onpenetreerbare haag.
Nu weten we tenminste waar tandenstokers vandaan komen. De lange dan. Naalden
langer dan mijn wijsvinger en vlijmscherp. Stevig ook. Het geluid wanneer je
zon naald beroert lijkt op dat van een strak gespannen snaar. Wanneer de
cactus sterft verliest ie zijn naalden niet, enkel zijn kleur.
´´ een vos zijn streken niet verliest´´: zei het blatend schaap langs de weg.
De geit zat er verbouwereerd bij.
Ja hoor, Meneer Cactus weet zich te beschermen tegen melk-ontginners.
Maar je moet em met zachtheid behandelen. Rode bloemetjes bewijzen dat door
zich gezwind te nestelen door de naalden heen. Als parasietjes leven zij van
het sap en Meneer Cactus vindt het best fijn om er zo mooi uit te zien.
Intrigerend om te zien hoe die planten zo kunnen floreren in zulke woestenij.
De ideale symbiose.
Bomen van cactussen.
Taaie cactussen
Sterke cactussen.
Bomen van mensen.
Weerbarstige mensen.
Cactusmensen.
En dat was de volgende stop.
The valley Del Encanto.
Die andere Delcanto, ene Guido zou het fenomeen kunnen bezingen in een goeie
dag.
Een volkje, de Rio Limari, die ons wat nalatenschap schonk door tekeningen op
rotsen achter te laten. Nu, het waren geen tekenwonders, want stel je maar voor
hoe je, in Godsnaam, in 200 na Jezus, je
rotspotlood moest aanscherpen. Maar toch, die penseeltrekken zorgden er wel voor
dat ze het uur konden lezen aan de hand en de stand van de zon.
Van daaruit naar Coquimbo. Gezellige camping tussen de snelweg en het strand.
Het geluid van de branding en de voorbijsnellende autos in de verte lijken
bizar genoeg op elkaar, wat verkeer voor de eerste keer rustgevend doet lijken.
Naast ons een Argentijns koppel die er 3 jaar over wil doen om Mexico te
bereiken terwijl ze de financiering ervoor bekomen door hun artisanaal
vervaardigde juwelen trachten te verkopen. Ook een beetje cactusmensen dus.
En tussendoor even de mooiste zonsondergang ooit meegemaakt..
|
|
|
|
|
Reacties op bericht (0)
|
