Wat als je dient te wachten of
gewoonweg de ingebeelde luxe van tijd hebt?
Kinderlijk verbeeldingsvermogen neemt het dan over..

Slecht geslapen, zonet te lui geweest om de lichtschakelaar van de keuken te gebruiken.
Veel te veel koffie-korrels bij het hete water in de tas gedaan.
Het overtollige gekorrel uit de tas willen halen in diezelfde duisternis.
’T Is niet gelukt en de vingers zachtjes aangebrand.
En dat allemaal omdat de voorbije dagen zoveel verbeelding is gepasseerd waarvan het zonde is om te negeren.
Het licht aansteken zou ideeën kunnen doen vergeten.
Soms werkt dat strip- Eureka- lampje net even anders.

Eergisteren de 2^e vaccinatie voor dol op honden gaan halen. Wederom op de spoeddienst. Cesar had gezegd dat een clinica die vaccinatie mogelijk niet op voorraad heeft aangezien die in Chile gratis is. En iedereen houdt wel van een beetje gratis, dus dan toch maar naar een hospital. Betalend want voor een vaccinatie ziet men u niet graag op een spoeddienst aankomen.
Ik was aanwezig bij het ochtendgloren en geen kat  te bespeuren. Men vertelt mij dat ik niet op de spoed moet zijn maar ik gebaar me van krommen toeristen- haas.
Dus laat men mij maar flink doen,  ik doe voor hen hetzelfde.
Tijd vliegt en zo ook de gedachten;

Om vliegende tijd te doden,
denkend aan
‘’wat is in Chili groter of kleiner dan in Belgi뒒.
Kleiner is;

- De gemiddelde gestalte van de Chileense mens. Wij zijn reuzen ten opzichte van de kabouters hier.
- Het aantal kilobyte dat per internetverbinding opgesoupeerd kan worden.

Groter is;

- Het land zelf en de beschikbare oppervlakte per inwoner.
- Al het fruit.
- De zin om gezond te leven; In elk parkje staan uit metaal vervaardigde basic- fitnesstoestellen. Op de heenweg naar het ziekenhuis, om 7uur ’s ochtends, zag ik door de vitrines van de gym al mensen danig staan zweten. Fruit kost hier 80 eurocent per kilo en een snickers-reep meer dan bij ons.
- Alle insecten.
- Het aantal familiaire honden en duiven.
- Het personeelsbestand; In de winkels hebben ze 3 maal zoveel werknemers dan in België; de 1^e om het werk te doen, de 2^e om de rug te krabben van de 1^e en de 3^e om te zien of dat lekker is voor de 1^e. Neen, de doorsnee Chileense werknemer zou verzuipen in het werktempo van ons machtig Europa.
- Files; omdat het tempo lager ligt terwijl er toch evenveel mensen zijn.
- Het aantal stakingen, omdat men in Chili ‘’werken’’ op een andere manier benadert.
- Het aantal mini-marktjes en avondwinkels. Iedereen heeft hier de dubbele nationaliteit; Pakistan lijkt mij de voor de hand liggende keuze.
- Het aantal lelijke tattoos die te tellen zijn in het straatbeeld. Je kan het je niet jong genoeg bedenken of men heeft al wat onuitwisbare inkt op het lichaam staan.
- De bergen want wij hebben met ‘’de barac frituur’’ 1 boulette van een heuvel van, ruw geschat, 670 meter en Nederland is zo vlak als een hamburger.
- De vleesproductie; Het Chileense vlees is van enorm goeie kwaliteit en dat voor een spotprijs.
Ik vraag me af of onze ‘’wit-blauw steak’’ niet stiekem hiervandaan komt. Even lekker maar zoveel duurder. En als je die saignant bakt, heb je de kleuren van de Chileense vlag.
Dat is misschien ver gezocht maar Chili is dan ook niet bij de deur en ik heb op dit moment teveel tijd.
- De bezorgdheid om de toerist in het ziekenhuis die voor nutteloze diensten betaalt.  Men steekt mij in een modieus kleedje met open rug en blote kont en wordt 2 maal gecontroleerd op koorts, bloeddruk, uitslag en geduld..
En dat voor maar 15euro, dat is een prikje.
En zo geschiedde ook.


Op aanraden van Julien de Fransman, die we ontmoet hebben in El Calafate, besluiten we om naar Valparaiso te gaan omdat tijdens het weekend in Santiago alles sluit.
Een pittoresk stadje aan de kust.
Een mengelmoes van kleurrijke huisjes en flats,

gebouwd op de hellingen die de kustlijn omwallen.
Een hoofdstraat met talloze vertakkingen die op hun beurt in verbinding staan met eindeloos veel trapjes, gangetjes en liften voor mensen die met een lactose- intolerantie of hartprobleem kampen.
Want gegarandeerd beginnen kuitjes door dat melkzuur te branden
en gaat de hartslag stevig de hoogte in bij het beklimmen van die stadsgangen.

Ergens in die wirwar vind je het huis van Pablo Neruda, wereldwijd bekend om zijn werk.
Ik ken hem niet.
Ook een Via Via- restaurant zoals er 2 in Leuven zijn.
Die ken ik wel.
Een wereldcafé, zo is er ook 1 in Peru, Ecuador en Argentinië.
Een concept zoals de Hardrock cafés. Maar dan voor de iets rustigere mens.
Blijkt dat ze daar Belgische bieren hebben. Duvel, Marredssous, La Chouffe, Liefmans én Rochefort 10! Men belooft u de hemel en die krijg je daar ook.
Blijkt dan 1 van het Chileense mannenkoppel die de Via Via uitbaat, in Antwerpen heeft gewoond.
Hij spreekt wat Nederlands en doet dat beter dan wij zijn taal beheersen.
Er gratis bovenop krijg je Felix the Housecat die uw tafel en alles wat erop ligt komt opluisteren en -eten.
Een aanrader!


Dag 2 werd ingepalmd door een tocht naar duinen, zo hoog als een flatgebouw.
Trip van 25 kilometer waarvan 10 te voet. De helft daarvan vergezeld door een straathond.
Lieve hond. Hij bijt niet. Want men bijt de hand niet die je te voeden geeft, zegt een Belgisch spreekwoord. Maar verstaan Chileense honden dat wel?

Onderweg passeren we de vismarkt. Zeegeur vult de neus.
Kopers en verkopers als mieren door elkaar. Af en toe een rat die wegvlucht uit de menigte.
Pelikanen zijn toeschouwers. Wachtend op een snoepje én op de 1e rij.

Want het zijn de smeerlapjes van het strand. Af en toe een meeuw in de gigantische bek nemen. Gewoon omdat het kan en om efkes te tonen wie de baas is in de keet.

De duinen worden groter bij het benaderen ervan. Dit is logisch.
Zo ook het besef dat het weer een pijnlijke affaire gaat worden om de top te bereiken.
Maar het is het waard. Een voorsmaakje van de woestijn die we later in het Noorden van Chili gaan zien.
De branding van de golven op de rotsen.
Fijn, mul zand.
De wind die het als een laag bij de grondse schuurmachine door de lucht jaagt.
Robben brullend op de achtergrond.
Pelikanen die als een eskadron van fighterjets geruisloos over je heen vliegen.
Rust..
Wegzinken in het zand en in gedachten.

- Hoe komt het dat golven altijd recht op de kust afrollen, Overal ter wereld, op hetzelfde moment? Ja, dat is verplaatsing van energie in water. Vanwaar komt die energie? Maan, wind, licht, aardbevingen?
- Die robben. Hoe kruipen ze op die steile rots? ’s Morgens bij hoogtij? Om er een ganse dag op te liggen, tam te wezen en honger te krijgen? Om er pas ’s avonds vanaf te kunnen en een hapje te zoeken?
- Waarom brullen die zo tegen elkaar? En dan vooral bij valavond. Tegen Koning Rob, op de top van z’n rots, omdat de onderdanen met een hongerke zitten? Of uit frustratie tegen de vis die ze niet kunnen pakken omdat er bij laagtij te weinig water is en teveel bodem. En een duikje naar die vis pijn gaat doen.
- Hoe hoog kunnen pelikanen vliegen? En hoe zit dat dan wanneer je in Bolivia op 4000 tot 6000 meter hoogte vertoeft? Kunnen die dan relatief gezien hoger vliegen dan de pelikanen aan de zee? Of wonen die niet in Bolivia…

Enfin…
Ere wie ere toekomt,
De mooie foto’s komen op Ilse’s conto.

20-04-2015, 05:35 geschreven door Kenny  

17-04-2015, 12:15 geschreven door Kenny  

Laatste dag bij het internationaal gezelschap en die ochtend is best grappig.

Wakker om 7, Chris de Amerikaan horen trippelen en die snijdt ´s morgens altijd wat fruit in de keuken. Aussie Ben blijft zoals verwacht in z’n mand liggen.

Tijd om naar de living te tsjokken met een tas koffie in de hand, waarop het lijkbleek gezicht van de gebronzeerde Spanjaard Nacho de kamer komt ingelopen, 1 been in de broekspijp, de andere in zijn hand, samen met nog 7 andere dingen;

- Fuck, fuck, what’s the time man?
- 7:30, Nacho..
- Shit, fuck.. Fu-fu-fuck!
- Do you need to go to school or work, Nacho?
- Work, somebody is waiting for me, do you have a cell? Ondertussen met trillende hand al 1 kous aangedaan, de andere broekspijp nog steeds in z’n linkerhand.
- No man, no Chilean SIM!
- Mine isn’t charching and I don’t know why!
- Nacho, your keys!
- Yes, thank you!
- I’ll keep the door open for you.
- Thanks, man, th…

En weg was ie.

Met ongebonden veters de trap aflopend, boxer op z’n hoofd, andere kous rond z’n oren. Blij dat ik de voordeur hoorde dichtklappen en daar geen bloederig boeltje moest opkuisen.

Alvast geen schildpaddengangetje..
Enkele dagen geleden, bij het aankomen op de interim- verblijfplaats voor dat weekend, zag ik een hond bij een bouwwerf staan.
De hond bleef trouw aan de poort zitten terwijl de bouwvakkers een nieuw gebouw uit de assen van het oude deden rijzen.
Tijdens het weekend zag ik de hond  op de verlaten bouwwerf rondzwerven.
Ooit die verhalen gelezen van hondjes die niet van de zijde van gestorven baasjes willen wijken?
Al is het maar die koude grafzerk bewaken.
Wat een lieve perro. Trouw als ie zijn kan.

We verlaten het huis voor de laatste keer.
Lieve perro zit naast de voordeur.
Kijkt me aan met die puppyblik.
Vertederend steek ik mijn hand uit voor die vervolmakende aai
en..

Hapklaar is Kees.
En Jaap ,
die zit in de vinger.

Zoals een kleine die net kei hard geschrokken is,
wegdraaiend van de hond.,
en zoals ne flinke met bloeiend  vingerke,
niet geklaagd,
zoekend naar wat ontsmettingsalcohol want met die vuile hond weet ge maar nooit.
Maar, hey, ik heb 3 vaccinaties tegen dolheid voor honden gehad,
dus kan ik tegen een klein aaitje van de hondenmond.
Maar dat werkt zo dus niet, zegt googlehond.
Neen hoor, it buys you some time vooraleer die 1e symptomen opduiken, zegt ie.
Stijve nek, check,
die slechte matras.
Prikkelbaarheid, check,
want ge bent lastig op uzelf.

Dan toch naar Hospital Clinica omdat ge toch nooit zeker bent van een viruske.
En waar heeft die vuile perro allemaal niet uitgehangen vooraleer ie bedacht om van een vinger zijn ontbijt te maken.

Aan de infobalie van de urgentia bijt ik van mij af;
‘’ Soy moridido por un perro qui tiens rabia possible.
en ik heb hulp nodig, nu! Por favor!’’
Zij, in haar beste Spaans tegen mij:
‘’Euh, ik versta u niet. Trekt u hier maar e nummerke señor en zet u maar als ne flinke in de rij.

14-04-2015, 15:39 geschreven door Kenny  

Aangezien Cesar zijn dochter bij zich heeft moest een nieuwe slaapplaats gezocht worden.

Via de Ninja Turtle Leonardo, de kerel die ons het Rut nummer heeft bezorgd zijn we in 1 van zijn appartementen beland. Een overprijsd piepklein kamertje waar  zelfs die muis claustrofobie zou krijgen, daarom dat er geen zitten. Maar we zijn die kerel wat verschuldigd dus…
De andere bewoners maken het gebrek aan plaats goed.
Een Nederlandse Amerikaan die je al van verre ziet staan. Kleine kerel maar groots in humor. Lachen.
Een Andalousiër die de 1^e zijn partner in crime is. En een Australiër die zich een Chileense vriendin heeft aangemeten. Leuke bende.
Eergisteren een feestje gehouden waarbij de host 1 Valeska de toog in een soort wet T-shirt contest, zonder wet, op de bar-toog hield en de Ninja in een rondo aan het breakdancen was gegaan. Het was eerder uitleven dan dansen en gelukkige brak ie niets maar het feit dat ie zich zo gaf op de ‘’sterren van de dansvloer’’ was aandoenlijk.

Nu naar een auto gaan kijken van een Chileense grijsaard want de Duitsers waren niet tevreden met het bod op hun getransformeerde camper. Ze waren zelfs gedegouteerd. Grijns.

Bu-si-ness is bu-si-ness zou Balthazar Boma zeggen.

12-04-2015, 14:38 geschreven door Kenny  

Om in Chili dan maar ook iets te kunnen doen, heb je een RUT nummer nodig.
Dat gaat van naar de dokter gaan tot een bankrekening openen. Naar toilet gaan kan nog net en misschien had het beter geweest dat ook dit niet mocht want dan had ik me sneller kwaad gemaakt om dat nummer te bekomen.
Het is een schildpaddengangetje geweest.  Die gang zo smal dat die schildpad niet kan voorbijgestoken worden. Bureaucratie is hier nog lammer dan in den Belgique. Of is het de taal die ons ons parten speelt? Want ze spreken hier iets anders hebben we ondervonden. Iets Spaans-achtig en dat is niet overdreven.

Van de Registro Civil naar de Service Impuerto Interior. Naar de Belgische Ambassade geflipperd waar men zei dat men enkel Chilenen verder hielp. Van je landgenoten, een madam met Antwerps accent, moet je het hebben.
Want Antwerpen is ’T stad en de rest is parking.
Van Belgisch grondgebied naar de autorijschool getuft en daaropvolgend bij Buitenlandse Zaken geparkeerd waar we geen visum kregen en terug per turtle naar de SII. Nog is naar de registro en dan even bij de pakken gaan zitten.
Out of the box denken dus.
Het vreemdelingenlegioen ofzo.
Naar een hostel gaan om info te vergaren want daar spreekt men Inglès. Russische Anna verwijst ons door naar Leonardo.
We zoeken die Ninja Turtle op en 24 uur later staan we met alle paperassen via de notario als 2 hazen terug op het SII/ kantoor. Impuertos hielp ons nu fijntjes verder. Als je voorbij die versterkte burcht van een infobalie raakt dan lijken Chilenen opeens aardige mensen. Met wat op voorhand vertaalde zinnen bekomen we dat schild waarmee we onze reis  op eigen schildpadtempo kunnen verder zetten..
Dus,
die vooruitgang gevierd met een fles Stella op Plaza des Armes en dat ging niet zonder slag of stoot.

Van het terras weggejaagde Chilenen die het op ons Europees gerief gemunt hadden, duiven die hetzelfde plan met de pizza hadden

en daklozen die de halve pint van het meisje naast ons in het vizier hadden.
Scheelt dat ons een bal ?
Nope, want we hebben die RUT.
Waar een wil is, is een weg en daarvoor breek je hier een huis af.
Ons hazenpad komt er sowieso.

10-04-2015, 00:42 geschreven door Kenny  

Cesar is een man van zijn woord.
Zijn familie ontmoet op de weg naar het hart van de Andes, de vallei van de Maipu.
Gustavo, Felipe, en Isabel tot de 4^e macht.
Want zowel zijn moeder, zus, nanny en ex-vrouw heten zo.
Leuk,  zo´n familiefeestje waar steeds 4 hoofden draaien wanneer de naam door het huis schalt.
Zo´n gezellig huis waar het een constant binnen- en buitengeloop is.
Elk om z´n eigen redenen:
Cesar om de wijnkelder van vader te plunderen,
Gustavo doet hetzelfde met de frigo,
Zus Isabel omdat ze mensen rondom zich heen wil.
Maar ook 1 gemeenschappelijke; La mama.
Een crème van een vrouw die er veel jonger uitziet dan doet vermoeden. Die Chileense zon..
Een hippie moeder met alle benodigde attributen om aan die levensstijl te voldoen.

Met de 4x4 doorheen 100 km smalle wegen, naar het begin van de vallei.
Een krachtige raftrivier die wat lager staat dan normaal.
Uitzonderlijk mooie taferelen onderweg.
Een uur hobbelen later staan we aan banos de Morales. Hot Springs, een toeristische trekpleister,  waar de boel net sloot. Wij zouden wegens gebrek aan kennis Spaans gewoon zijn teruggekeerd.
Cesar wist een onbekend plaatsje een paar kilometer verderop waar het heet water gewoon uit de grond borrelt.  Na nog meer gehobbel en gewiebel doemen de kalkterrassen omgeven door stoom voor ons op. Geur van zwavel en hete aarde kruipen in je neus. De relaxerende modder zorgt ervoor dat ge helemaal opstijft en gewoon begint in te dutten zonder dat te beseffen.
Tam ritje terug naar Santiago. 

Daags nadien, naar de zee, via Valparaiso naar Vina Del Mar en Concon. Ook maar een dik uur vanuit Santiago waar het drukker is dan in pakweg Blanki Bergen. Achteraf gezien was de vallei van Casablanca, een wijngaard onderweg, best mooier dan dat plaatsje aan zee maar de trip ernaar was belangrijker. Al was het maar om die handige kennis van de Chileense wegen te ontdekken. Tis hier met péage te doen. Zoals eerder verteld, ‘’goeie ideeën´´ worden overgenomen vanuit het buitenland. In dit geval, La douce France al worden hier de tolhuisjes bezet  door een aangenamer volkje.

’S avonds de stad gaan ontdekken, Cesar is een voorzichtig man. Ervoor zorgend dat we niet in louche bars terecht kwamen hebben we gewoon rondgelopen. Was al prettig op zich.. En toch de kriebel van de dansbenen die ik mezelf had aangemeten. Andere keer. Waar het veiliger is. In de rimboe ofzo. 

Zondag, Paasdag, megamarkt op Franklin Avenida. Ge kunt u niet voorstellen wat daar verkocht wordt. Alles dus.
Nieuw badkamer gerief, wc´s, lavabo´s en dàt even duur  als het nieuwste paar nike voetbalschoenen.
De allereerste spelconsole waar generatie jaren 80 de kiem legden voor de 1^e grijze haren.

Alles om je nieuwste marihuana plantage in mekaar te knutselen.
Zelfgemaakte, artisanaal vervaardigde hakenkruisen en andere nazi- memorabilia.  
Uw eigen folterkamer met de teletijdmachine rechtstreeks vanuit 1302 geteleporteerd.
En dat maar voor een prikje.
Van welk tuigje, mag zelfs zelf gekozen worden.

 
Tof om die gedachten op te rakelen, want er staat saaie boel te wachten. Deze week trachten dat RUT nummer te bekomen. Die auto te kopen en verder te trekken..
Genoeg van Santiago en haar bureaucratie gezien.

06-04-2015, 12:17 geschreven door Kenny