Wat is harmonie Windekind ? Dat is hetzelfde als geluk. Het is dat, waarnaar alles streeft. Ook de menschen. Doch zij doen als jongens die een vlinder willen vangen. Zij jagen haar juist weg door hun domme pogingen. Uit : "De Kleine Johannes" - Frederik van Eeden (Nederlands Dichter 1860°-1932†)
31-08-2012
De camino : Puente de la Reina - Estella 21 km
Gisterenavond enkele tapas gaan eten in een lokaal restaurantje in Puente de la Reina samen met Cathy de Koreaanse uit New York, mijne stapmaat de Christian, Pascal de Canadees en Viviane uit Porto Rico. Fijne babbelavond gehad. Ik begin terug een beetje de diepgang in de gesprekken te ervaren. Ik denk dat de meesten die hun Camino in St Jean Pied de Port zijn begonnen een beetje over hun euforie heen zijn.. De gesprekken krijgen opnieuw diepgang. Nu niet dat ik zo ne serieuze ben weet je ? De openheid waarmee mensen over zichzelf praten komt terug en dat miste ik wel een beetje. Pascal de jongeman van 19 uit Canada was zijn studies gestopt omdat hij geen studiekeuze kon maken. Hij denkt hier op de Camino een beetje meer duidelijkheid te krijgen in zichzelf en daarmee ook in hetgeen hij uiteindelijk wil worden. Ik en de Christian moeten hem zo een beetje 'bevaderen' want ik denk dat hij thuis wat in onmin leeft met zijn ouders. Een erg gesloten jongen in het begin die nu stilaan wat meer lef krijgt en begint te beseffen dat je niet altijd aan de zijlijn moet blijven staan. Viviane, nog een jonge vrouw, was enkele jaren geleden haar man verloren en verwerkt op deze manier haar verdriet. Cathy de Koreaanse is een public relation manager in de fashion wereld van New York. Zij reist gewoon graag en is verzot op schilderkunst. Ik heb al zo half begrepen dat ze eens naar België wil komen om de museums te bezoeken. Kon ik anders doen dan zeggen .... ' Kom maar logeren' ? . En dan ben ik de eerste Belg tegengekomen in Cirauqui. Een meisje van 24 die juist afgestuurd is als lerares Spaans en Frans. Alix heet ze, komt uit Brussel, tweetalig opgevoed, spontaan en erg sympathiek. Zojuist kom ik nog de 2 Nederlandse madammen hier in de albergue tegen waarmee ik in Zubiri mee aan tafel zat. Ze doen het goed en eigenlijk moet ik mijn beeld helemaal bijstellen na het praatje dat ik met hen zojuist heb gedaan. Sympathiek en openhartig. Hoe komt het toch dat mensen je aanspreken, dat contacten leggen zo eenvoudig gaat ? Thuis kan je een hele dag in een stad rondwandelen en niemand die naar je omkijkt. 't Zal zijn omdat je samen dezelfde bestemming hebt. Ik schreef bijna doel maar dat is niet juist. Het is de weg die het doel is, niet Santiago. Die weg loop je immers alleen met jezelf.
François en Marievonne, een koppel uit Bretagne, stonden vol beten van bedwantsen. Zij hadden nochthans in een chambre d'hôte overnacht. Het was lelijk om zien. Blazen vol water op de armen, hun nek, hun benen, 't was verschrikkelijk. Cathy de Koreaanse is direct in de apotheker een product gaan halen tegen 'bedbugs' zoals ze dat in Amerika noemen. Ik weet niet of het helpt. Je moet maar pech hebben. 't Is goed dat ze soms overtrekken ter beschikking stellen voor de pelgrims. Ik hoop dat ik er van gespaard blijf. Maar er is erger, gisteren ben ik op het steilste stuk van Puente de la Reina een herinneringskruis tegengekomen van een Belg die de geest had gegeven op de Camino. Frans Koks België stond er op het gedenkteken te lezen. Dan wordt je even stilletjes, eerst die Japanner, nu die Belg.
Het was een mooie wandeling vandaag. Ik ben bang dat ik die wijnspuitende fontein ben voorbijgelopen. Daar had ik graag eens aan geproefd. Het was veel stijgen en dalen over onverharde weggetjes en paden. In Ciraqui moest je steil omhoog om er te geraken. Een heel gedeelte van de camino liep er over een Romeinse heirweg. Daar heb ik mijn wandelstokken aan Cathy uitgeleend. Ze had een blaar op haar voet waar je de zesdaagse kon op rijden. Met die stokken ging het beter. Stel je niet te veel voor van die heirbaan, je breekt er je nek op als je niet voorzichtig bent. Het was wel een indrukwekkende passage van de camino. Ik ben nu in de Albergue, 5 euro voor een overnachting en 1 euro voor de bedovertrekken. Sebietekes even in het stadje gaan en zien of er ergens goedkoop wat eten te verhapscharen valt. We zien wel.
Binnenkort moet ik wat beginnen rekenen voor de aankomst van mijn vrouw. Ik weet niet wanneer ze vertrekt en hoelang ze er over zal doen om tot hier te geraken. Misschien moet ik etappes opsplitsen want ik heb nu nog 30 stapdagen. Dat zou dan 30 september worden. 't Is nog vroeg nu om al te ver vooruit te plannen. De weg is immers nog te lang.
Zo ik ga dit posten en dan een toerke stappen hier. Ik heb er nog wat fotokes bijgelapt
Tot morgen
Martine DG, dit had ik jou beloofd. Deze heb ik helemaal voor jou gestapt.
Even gisterenavond nog een stadswandelingetje gemaakt met Pascal, de Canadees en Christian in het stadje. Stukje gaan eten ook, iets simpel. Al bij al niet lang gebleven want om 10 uur sloot de albergue. Immens groot dat spel maar wel tot in de puntjes verzorgd. Eigenlijk was er niet veel te bezien in Pamplona, ik vond het nogal een vijandige sfeer hebben die binnenstad.
Om 7 uur werd het licht aangestoken zodoende dat iedereen er wel uit moest om te vertrekken. Gans Pamplona wel doorkruist vooraleer de klim naar 1000 meter kon aangevat worden. Het eigenaardige was dat bovenop die col er een klimaatscheiding is tussen droog en nat Spanje. Niet veel van gemerkt want het was bewolkt en er stond weer heel veel wind. Het was een middelzware tocht waarbij de afdaling naar Obanos echt zwaar was. Zo steil naar beneden ben ik nog nooit gelopen. Ook weeral weidse uitzichten en mooie landschappen waren aan de orde van de dag.
De Camino begint zijn tol te eisen tussen de nieuwe pelgrims. In de albergue hier zie ik de meeste mensen al heel voorzichtig pikkelend zich een weg banen tussen de rugzakken en wandelstokken. Compeed en pleisters en kamferzalf zijn erg goed vertegenwoordigd.
Christian, mijne nieuwe stapmaat is een heel joviale kerel, ik kan goed met hem opschieten alhoewel hij al 70 jaar is. Vanavond samen een tapake gaan eten in het dorpje hier met de Pascal en een Koreaanse uit New York en een latino dame uit Porto Rico. 't Is onvoorstelbaar hoe vlug hier een contact wordt gemaakt. Zoals met die Koreaanse dame bvb. Where can I find something to eat ? Ja in het dorpje is er een klein tapabarreke ! Have you eaten already ? No .... Can I join you ? Do you mind ? Hop en je kent weeral iemand nieuw. Voor je het weet is er een nieuw contact.
Morgen in Estella ga ik die wijnfontein bezoeken. Daar komt echte wijn uit naar het schijnt, ik ben benieuwd. Ik moet me aanpassen aan het nieuwe karakter van mijn camino. De rode commerciele loper die nu uitgerold wordt moet ik er maar voor lief bijnemen. Het is nog een beetje wennen nu, dat komt wel goed. Ik ga vlug posten nu want ik ben een beetje moe.
Gisterenavond heb ik gegeten in de gite. De bazin van 't spel wees me een plaatske aan aan een tafel met 2 Hollandse madammen en een madam uit Perth in Australië. Toch een rumoerig dineeke gehad tussen die kakelende madammen. Zo goed als ongetraind gingen ze tot in Burgos stappen en daar een autobus nemen tot in Oviedo vanwaaruit ze de Camino Primitivo gingen lopen. Dat is de prachtigste maar ook de zwaarste. Tot 2000 meter klimmen. Elke etappe gedurende 300 km is dubbel zo zwaar als de etappe St Jean Pied de Port naar Roncevalles. Ik heb ze alvast veel succes toegewenst. Dat meende ik ook echt.
Voor 12 euro een entreeke met tapas, een pastinaaksoep en een visfilet. Een limoensorbetje als nagerecht. Daar kan je het zelf niet voor maken. 't Heeft gesmaakt.
Het was een mooie wandeling vandaag tot in Pamplona. Bossen, matige klimpartijen. Mooie plaatsjes, middeleeuwse bruggen en dan de stad Pamplona zelf. die ga ik straks verkennen.
Onderweg ben ik met het gezelschap, Pascal de Canadese jongen. Christian mijne nieuwe maat, Christophe en Marie Claire en Fabienne nog een paella voor de middag gaan eten en een pintje gaan drinken tegen de dorst die zou gaan komen.
Christian is een kwieke 70 er. Vriend van Michel Drucker de Franse TV presentator, bezit een landgoed aan de Mont St Michel, heeft Paris Dakar gereden, is de wereld rondgetoerd met een motor en naar zijne klap te horen een succesvol zakenman geweest. In hartje Parijs heeft hij nog een biertempel met 130 soorten bier. Zelfs kwak. Echt een minzame man die helemaal niet pocht met zijn rijkdom. Hij doet erg gewoon en is de gelukkigste man ter wereld sinds hij met zijn pelgrimsreis is begonnen. Hij heeft er al evenveel kilometers opzitten als ik. Hij heeft mij en Annick trouwens al uitgenodigd om op vakantie te komen op zijn landgoed aan de Mont St. Michel. 't Zou hem plezier doen
Christophe, Fabienne en Marie Claire moesten om 17u30 de bus terughebben naar St Jean de Port. Hun stukje Camino hield op hier in Pamplona. Bij Christophe en Christian stonden de tranen in de ogen bij het afscheid nemen. 't Ligt allemaal erg gevoelig, het is moeilijk onder woorden te brengen, nog moeilijker te verstaan voor mensen die het pelgrimmeren nog niet ervaren hebben. Ik had het zelf ook even moeilijk. 't Zijn vriendschappen die ineens tot op het bot gaan. Heel diep, het spijt me maar ik kan het niet omschrijven.
Pamplona is een echte Baskische stad. Het Baskisch nationalisme is hier erg stringent aanwezig. Opschriften, grafitti, vlaggen met doorkruiste scharen, plakbrieven enzovoort die de stad eigenlijk geen aangenaam uitzicht geven. Ook zie je sporen van de economische terugval duidelijk zichtbaar in de straten aanwezig. Seffens ga ik er een kijkje nemen en een snackske eten of zo. Morgen gaan we richting Burgos uit. Kan je geloven dat ik niet weet naar welke stad ? Hier in Spanje is het zo verschillend van de etappes in Frankrijk. Daar moest je echt moeite doen om op je bestemming te komen. Nu is het allemaal zo gecommercialiseerd dat je zelfs al niet verkeerd meer kan lopen. Ik mis een beetje het discomfort, raar maar waar.
Het lopen blijft redelijk zwaar maar ik mis nu zo een beetje het meditatieve van de etappes in Frankrijk. Daar liep je alleen en nu met tientallen te gelijk. 't Is helemaal anders, 't is dan ook erg wennen. Daarom dat ik er voor zorg dat ik de eerste drie kwart van de trip alleen kan lopen. Je kan je ook moeilijk asociaal beginnen te gedragen.
De albergue in Pamplona is een grote zaal met honderden bedden. Goed georganiseerd en proper. Voor 7 euro heb ik een proper bed en een douche. 'k Ben tevreden.
Ik heb er nog wat fotokes bijgezet van de trip van vandaag. Was even heel ontroerd door een berichtje van mijn oudste zoon Kristof. Hij was vandaag in Luxemburg stad. Hij heeft er een kaarsje aangestoken voor de spirit er in te houden. Teveel emoties eigenlijk maar ze geven je vleugels.
Morgen een nieuwe dag.
Deze etappe draag ik op aan mijne goeie kameraad de Ludo.
Mooie etappe vandaag. Toch nog wel lastig vanwege de steile afdalingen en nog 1 heftige klim. Vanmorgen ben ik rond 7 uur vertrokken in Roncevalles. De verbouwde abdij is in beheer van de Nederlandse stichting van de St. Jacobsvrienden. Zij pachten de ganse abdij en ik moet bekennen dat ze er werk van hebben gemaakt. Een 7 tal hospitaleros, allemaal Nederlanders, doen hun uiterste best om de boel in goede banen te leiden. Verzorgd, netjes en een doelmatige organisatie.
Vandaag heb ik gestapt met een Frans - Luxemburgs koppel uit Luxemburg en een Canadees Pascal. Pascal schat ik hooguit 21 jaar. Verbazend hoeveel jonge mensen deze tocht alleen maken. Ik ben ook nog Christian tegengekomen. Een 70-er die vertrokken was vanaf de Mont - St Michel. JC had me over hem al verteld. Ook een erg sympathieke figuur maar ik denk dat hij hij tot in Larasoana is doorgestapt.
Doorgaans waren het bossen waarin er gelopen werd. Erg mooi en onderweg ben ik een monumentje tegengekomen voor een Japanner die het loodje had gelegd op zijn tocht. Je komt allerlei nationaliteiten tegen tot zelfs mensen uit Taiwan.
Hier in Zubiri heb ik een albergue op de kop kunnen tikken voor 15 euro ontbijt inbegrepen. eerst was ik naar de refugio municipal gegaan maar dat sprak me niet erg aan. Erg rommelig en gezamenlijke douches. Ik denk dat je over elkaar moet kruipen om tot je bed te komen
De hospitaleros in Roncevalles zijn niet erg goed gezind op de mensen die zeer vroeg vertrekken. Het geeft blijk van een soort egoïsme. Ze maken iedereen wakker met hun bagage en hun enige doel is op de volgende stop een zo goed mogelijke slaapplaats te vinden. Ze worden met een scheef oog bekeken door het gros van de pelgrims.
Morgen staat Pamplona op het programma. Misschien blijf ik er een dagje langer. Burgos en Leon misschien ook wel. Hoe langer hoe meer zie ik hier kreupele mensen rondlopen ocharme. Het is echt meelijwekkend hoe je hen ziet voortstrompelen op hun tocht. Het is echt gekkenwerk om hier onvoorbereid aan te beginnen.
Seffens ga ik nog een pelgrimsmaaltijd nemen. 12 euro, meer kost zoiets doorgaans niet. Morgen zijn we er weer, ik zal laten weten hoe het gesmaakt heeft.
Ik heb nog een serieke fotokes toegevoegd. Volgens mij zijn het de mooiste van allemaal : Van St Jean naar Roncevalles, een indrukwekkende stapervaring. Los door de Pyreneeën, de grensoversteek met Spanje en over de col Lepouder 1450 meter hoog. Een sublieme ervaring.Onvergetelijk.
tot morgen in Pamplona. Ik ga er nog een kaartje opsturen naar het thuisfront.
De camino : St Jean Pied de Port - Roncesvalles 26 km
St Jean Pied de Port - Roncesvalles 26 km
Die winkel was nog niet open dus het zal voor een andere keer worden. De gite in st Jean was een heksenketeltje. Netjes weliswaar maar het deed me allemaal een beetje vreemd aan. 't Waren natuurlijk ook allemaal vreemden. Maar goed na het restaurantje ben ik dan maar gaan slapen. Om 5u30 was ik al wakker. De Scott ook al maar die heb ik de ganse dag niet meer gezien. die moest nog op de post zijn. Ocharme de jongen, de vrouw van de gite waar ik gisteren een taske thee van kreeg zei in het Frans tegen haar collega ' t'as vu ? Il a une tête d'oeuf' Inderdaad, het was zo maar al goed dat hij geen frans verstond ocharme. De madam kreeg wel een rode kop toen ik naar haar loerde. Ze was vergeten dat ik wel Frans verstond
Zware boterham vandaag. 20 km stappen om tot een hoogte van bijna 1450m te geraken en zo de Pyreneeën over te steken. Ik had het me eerlijk gezegd nog veel zwaarder voorgesteld. Zoals ik had gedacht was het voor de nieuwe pelgrims niet van de poes. Die liggen allemaal in hun bed. Hun voeten vol compeed plakkers. Je kan ze zo zien liggen want het is een supermodern spel met moderne couchettes. De oude abdij van Roncesvalles is helemaal omgebouwd tot een mooi complex. Couchettes van 4 personen. Zo zijn er wel een stuk of honderd. 10 Euro moest ik betalen.
De etappe zelf was wondermooi. Erg inspannend maar je kreeg waar voor je geld. Zo boven op die bergen heb je toch de indruk dat je maar een nietig persoontje bent. Mooi,fantastisch en indrukwekken daar hoog boven. En veel wind, jongens soms waaide ik echt omver. gelukkig dat ik stapstokken bijhad. Ook had ik geluk dat het mooi weer was. Iemand vertelde me dat hij vrienden had die geheel in de mist hadden gelopen. Zo zie je natuurlijk niks. Ik heb vele foto's genomen. Onderweg heb ik een nieuwe stapmaat gevonden. Fabienne, een Bretoense sympathieke dame van ik schat een jaar of 40. Op haar rugzak heeft ze een Bretoense vlag hangen en de zustervlaggen van Schotland en nog een paar Angelsaksische soevereiniteiten. Althans tot in Pamplona heb ik wat klap want daar keert ze terug naar huis. Das wel gemakkelijk, ze spreekt Spaans en voor de uitleg te doen voor de reservatie van de gites is dat mooi meegenomen. Ik val weeral met mijn gat in de boter. En ze vind mijnen baard schoon
Vandaag had ik zo een beetje het gevoel op schoolreis te zijn. Al die mensen die deze eerste etappe van de camino lipen. Er waren twee belangrijke stops, drie eigenlijk. 2 waterbronnen, een kraantje eigenlijk en de refuge d'Orisson waar ik een colake ben gaan drinken. Op die stops zwermen ze dan allemaal bijeen en dat is wel even wennen na bijna 2 maanden van ontheemd zijn. 't Is raar maar je bent extra gevoelig geworden voor de kleine onhebbelijkheden die mensen ten toon spreiden. Een madam die klaagt dat ze geen glas krijgt maar een rietje in de auberge d'Orisson. Een andere die de kleur van de bewegwijzering maar niks vindt en nog zo wat van alle onozele prullen waar men zich druk om maakt. Het was een beetje een schok om van een sobere reis in een toeristisch cirkus terecht gekomen te zijn. Nu dat zal ook wel wennen want waarom zouden de mensen niet het recht hebben om hun camino te lopen zoals ze het zelf willen ? Ik mag niet oordelen.
Morgen wordt het een kortere rit dan gepland want in Larasoaina is er maar opvang voor 60 personen. De bres mensen in acht genomen die hier in Roncesvalles overnachten heb ik een beetje mijn twijfels over de slaapgelegenheden. Iets eerder is de capaciteit groter dus daar ga ik proberen te overnachten.
Daarjuist een pelgrimsmaaltijd gaan eten zie. 9 euro voor een bord spirelli met vlees, gevolgd door frietjes met een forel en een youghurtje. Dik in orde vind ik dat.
Ik zit hier in een couchetteke met 3 madammekes. Een Zweedse, een Bretoense en een jong Francaiseke. Das alleszins een stuk aangenamer dan met 3 snurkende venten. Plezant zo te pelgrimmeren hé.
Ik ga stillekes afsluiten. Dat Françaiseke wil er al om halfzes uit. Een plezant meisje. Opvallend hoe het vrouwelijk geslacht hier vertegenwoordigd is hé ?
De camino : Ostabat - St Jean Pied de Port (2) 22 km
Leef alsof alles wat je liefhebt bij je is In die vreemde kamers, elke nacht De gedachte wat men ervan zal vinden Is een zorg minder en ik lach Straks zal ik hun vertellen Waar ik was en wat ik heb gedacht
In Ostabat was het gisteren het dorpsfeest. Le Mesguy moet de moeite waard geweest zijn maar ik ken mezelf. Als het te plezant wordt kan ik moeilijk naar huis ... euh de gite. Ik had dan al uitgebreid geapperiefd dus ik liep een risico.
Dat was nu eens echt een boerendorpje. De gite zelf was eeuwenoud maar zeer goed onderhouden. Onderweg had ik een gerookte kip gekocht van 2 kilo. Ik heb die nog uitgebeend als snoepke voor de medepelgrims. 't Werd een rustige avond. Om 10 uur naar bed zoiets en om 6 uur eruit. Van Ostabat naar St Jean Pied de Port is het 20 km maar als je de pelgrimsroute volgt iets meer. Vanmorgen nog afscheid genomen van JC, een fotootje en 'on se reverra'. Toffe pee, weeral een afscheid dat je raakt. In St Jean zou hij de trein nemen richting Bayonne en zo naar La Rochelle. Weer een adres om op verlof te gaan.
Ik heb me bijna een breuk gelachen met Rénand, die Elzasser. Hij had een aparte manier om de verkeersveiligheid van de zwakke weggebruiker onder de aandacht te brengen van die Franse wegpiraten. Die had, je gaat het niet geloven, een heus verkeersbord op zijn rugzak gemonteerd. Een gevarendriehoek. Koddig zicht maar hij trok er zich geen knijt van aan.
Onderweg naar St. Jean Pied de Port kwam ik in de bergen een boerinneke tegen die achter haar 4 koeien aanliep. 2 pelgrimmes, die iets voor mij liepen, hadden besloten om het hek van een wei open te laten nadat ze zich er geïnstalleerd hadden voor hun middageten. Ik zei nog bonjour tegen dat boerinneke maar merkte dat ze eigenlijk in paniek was. Na een minuutje of 3-4 keek ik om en zag ik dat ze die koeien terug had kunnen drijven maar nu riskeerde ze weer dat die beesten de weide voorbijliepen. Met mijn wandelstokken gespreid, in't midden van de straat heb ik me opgesteld zodat de weg versperd werd en de aanstormden beesten terug de wei in konden. Dat boerinneke was er erg blij mee. "Mille fois merci" monsieur heeft ze wel 10 keer herhaald.. Daarna schoot ze in een Franse, of is het Baskische koleire tegen die 2 pelgrimmes. Hun reactie was : "Vous n'êtes pas aimable madame". Ik denk dat ze uit Parijs kwamen of zo.
Ik heb genoten van de weidse vergezichten. Enig zo tussen de bergen stappen. Regelmatig een stevige klim maar dat kan hoegenaamd geen kwaad.
St. Jean Pied de Port is voor een pelgrim dat wat Cape Canaveral is voor een raket. Hier worden de pelgrims gelanceerd. Met honderden strijken ze hier neer om hun eerste tocht te beginnen. Ik was wel een beetje bang om een goedkope slaapplaats te bemachtigen maar het viel mee. 8 euro moest ik betalen voor een overnachting in de gite municipale. Erg netjes, duidelijke richtlijnen en vriendelijke mensen maar het was echt een heksenketel in dat bureau. Ben er even later teruggekeerd om te internetten want daar was er gratis wifi. Fotokes upgeload en kunnen antwoorden op de vele reacties die open stonden. Ik kreeg een taske thee van de madam. Op de gite zelf heb ik kennisgemaakt met Scott, een Australier godbetert. Die was er aangekomen met 2 rugzakken. Ik wil die morgen zien vertrekken . Neenee, hij stuurt morgen een rugzak op ergens onderweg met propere kleren. Ieder heeft zijn manier om de camino te lopen. Daarjuist kwam ik hem nog tegen in 't stadje hier. Hij stond er op een brug in de zon zijn zonnecellen op te laden. "Have a nice afternoon" Ian. 't Zweet stond op zijn gezicht van daar in de zon te staan ocharme. Nochthans, die mannen moeten al het één en ander gewoon zijn met dat gat in de ozonlaag daar 'Down Under'.
Ik ga het hier bij laten. Hierover is er nog een La Boutique du Pélérin et du Randoneur. Even gaan kijken of ik er nog een paar goeie kousen kan op de kop tikken. Verdemme, nu ik er terug naar kijk zijn zijn blaffeturen dicht. Morgenvroeg dan misschien
Gisteren hebben we ons een beetje misrekend met de boodschappen. In dat dorp was er dus niks te zien. Nog geen bakker. Niks niks niks. De JC had geen avondeten, ik had nog een eenpansgerechtje en een pakske soep. De ijskast in die 'Studio' was leeg. JC is dan een stuk brood gaan bedelen in de geburen en met een pakske rijst hebben we toch nog iets in elkaar geflanst. Vanmorgen dus ook geen eten en ik heb tot in St PAlais moeten stappen om iets te kunnen eten. Als je zo mager zijt geworden zit ge direct door uw reserves dus ik was blij dat ik een Aldi vond om iets te kopen.
JC heeft gevlogen denk ik. Om 7 uur vertrokken en om 2 uur belde hij al dat hij een plaats in de gite van Ostabat had gereserveerd. Toffe kerel, dat is het voordeel dat hij wat rapper loopt. Hij is er overal de eerste. Jammer dat hij morgen zijn laatste trip doet.
't Was verdorie zwaar vandaag, amai ! Tot in St Palais was het nog te doen maar vanaf daar tot in Ostabat was het afzien. 15 km klimmen en dalen op wegeltjes die vol lagen met dikke keien. Glibberig want het was aan het regenen. En klimmen dat is hier niet gewoon bergop. Stap voor stap de wandelstokken goed neerpoten en je er dan aan optrekken. Klimmen is nog het minste maar het afdalen is nog zwaarder. Je moet je constant afremmen of je vliegt met je cirkus tegen de grond. Maar de omgeving maakt het de moeite waard. Je kijkt je de ogen uit je kop. Gewoon prachtig die vergezichten. Voor het eerst heb ik de gieren zien vliegen rond de bergen. 't Zijn net zweefvliegtuigen die langzaamaan naar omhoog cirkelen. De buitenste slagpennen zo een beetje gekruld en maar zweven. Alsof het hen geen enkele moeite kost.
Om 5 uur kwam ik aan op de gite. De oudste gite op de Camino. Mooie oude hoeve. De beheerder had al een fles rosé, een fles porto en een fles muskaatwijn klaarstaan om te aperitieven. Sympathiek en maar 11 euro om te overnachten. De vliegen nemen we er bij.
Op de gite hier zijn er nog andere pelgrims. Een Fransman uit de Elzas. Een jong manneke van 19 jaar uit Dusseldorf en een koppel Fransen. Naar hun accent te horen komen ze uit Marseille. Hier in Ostabat komen de 3 grote St Jacobswegen tesamen. Tours, Vézelay en Arles. Ik ga meer volk tegenkomen nu denk ik. Ik ben benieuwd voor morgen. Dan zit ik in St. Jean Pied de Port, mijn laatste stop in Frankrijk. 't Is gevlogen de tijd. Mogelijk las ik nog een stop in voor ik de grens oversteek. We zien wel, niks moet.
Het doet me plezier al reacties te krijgen op mijn blog van mensen die ik onderweg ontmoet heb. Dat is iets speciaals voor mij. Het geeft de extra touch die maakt dat mijn voettocht onvergetelijk wordt. Het geeft me extra motivatie om deze reis te voltooien. Het is ook mede door deze mensen dat deze tocht voor mij onvergetelijk zal blijven. Verder wil ik iedereen nog eens een merci zeggen voor de reacties, smskes en mailkes. Ook dat maakt het voor mij zo bijzonder.
Ik ga erin kruipen. Ik ben wel redelijk moe nu na die inspannende trip van vandaag. Morgen St Jean de Port ..... We komen dichter.
Gisterenavond, naar de lucht te oordelen, zou het flink gaan onweren hebben. Niks daarvan, het is overgewaaid. De temperatuur vanmorgen was eerder aan de frisse kant. Ideaal om zo vlug mogelijk te vertrekken. Zo gezegd zo gedaan maar JC kon ik niet kloppen, die was al om 7 uur de pist in. Ik doe het liever rustig aan. Tijd genoeg en het was maar een heel kort stukske vandaag.
Volgens Jeanine, de gitebeheerster hier, zit ik al in de Pyrenëen. Ik werd het gewaar onderweg. Af en toe al eens zo een erg steile klim maar verder rustig aan gedaan. Een groot deel, tot Lerèn liep de camino langs de Départementale. Onderweg een koffieke gaan drinken 'Chez Kiki' . Kiki was bezig de vliegen uit haar bar te jagen. 'Un grand café s'il vous plait madame' ? Ze kwam daar bijna met een emmer af. Rustig barreke langs de weg.
Iets voorbij haar bar stond een plakaat op de weg ' Les Landes - Merci pour votre visite', dat betekende dus dat ik het département van de Landes had ingeruild met dit van de Pyrenëes Atlantiques. Je zag het meteen. Nog geen kilometer van de Départementale af en je kon al prachtige vergezichten waarnemen met op de achtergrond de bergen. Mooi mooi mooi. als je zo stapt heb je alle tijd om ervan te genieten. Ik heb er al zo dikwijls met de auto voorbijgereden maar dit is toch onvergelijkbaar.
In Arancou was er een prachtige pelgrimsgite. Joseph den Amerikaan zat er uit te rusten. Ik denk dathij naar St Palais trok. Zonder credencial, zonder gsm vraag ik me af hoe hij zijn overnachtingen regelt. Ik heb al dik spijt dat ik daar niet gebleven ben. Nu zit ik hier 3 km verderop in Bergouey in een, hoe durven ze het studio noemen, een zijkamertje aan het gemeentehuis. Maar goed, morgen naar Ostabat en ik zit al in de richting. Ostabat nog een kleine 30 km stappen. De gite daar is eeuwenoud. Ben benieuwd.
JC dacht hier in het dorp een winkeltje tegen te komen. 't Ziet er naar uit dat ik mijn eten zal moeten delen. 't Zal improviseren worden. Er liggen nog wat rijst en aardapelpureevlokken in de kast hier. Met een pakske soep wat op smaak brengen en we hebben weeral iets om te eten. Je wordt vindingrijk op den duur.
Met de ontvangst van GSM en 3G gaat het langsom slechter. Soms heb je volle ontvangst en ga je 2 meter verder valt het signaal volledig weg. Ik kan me voorstellen dat er niet veel aan gedaan wordt. Zo'n kleine plattelandsgemeenschap heeft helemaal geen boodschap aan een goed GSM signaal. Een goeie oogst is alles wat hen meer interesseert. Hoe zou je zelf zijn ?
De camino : St Jean lès Dax - Sordes l'Abbey 30 km
Gian, de Nederlandse fietspelgrim had daar gisterenavond een bak spaghetti klaargemaakt waar een gans regiment dragonders een hele week eten aan had. Hij had grote honger zo beweerde hij. Waar hij dat allemaal stak, ik kreeg er kop noch staart aan. Veel koolhydraten nodig zo beweerde hij eveneens. Moet wel, hij heeft een schema van 3 weken om van Utrecht naar Santiago te fietsen. Een hele prestatie als hij dat voor elkaar krijgt. Chapeau jongeman. Fijne jongen die Gian. Hij had een zakflesje Whisky gekocht en trakteerde me op een borrel.
Rustige avond gehad. Wel heeft Monique gewaarschuwd om de ramen en deuren goed te sluiten want iets verderop was er een Restaurant du Coeur. Indertijd heeft Coluche, de reeds overleden Franse komiek, een ganse keten restaurants uit de grond gestampt voor have- en daklozen. Logisch dat er dan allerlei figuren van twijfelachtig allooi de buurt frekwenteren. Toch geen last gehad ermee.
Een heel stuk van de avond mocht ik tolk spelen tussen Gian en de Jean Christian. Beiden hadden ze de fiets als hobby dus er was heel wat te vertellen .... en te vertalen. Gelukkig is de byciclettaire vocabulaire (wow in het Nederlands een beetje gelijklopend met de Franse taal .... fourche, rayon, guidon, plateau, frein en noem maar op. Dat vergemakkelijkte dus wel het vertaalwerk.
6 uur eruit, 't zou een lange en toch ook moeilijke trip worden. De Gian sliep nog, JC had zijn bottienen al aangetrokken. 't Ging vrij goed maar opnieuw wordt het landschap erg heuvelachtig. Een goeie klim gehad van een 3 km aan 5%. Dat moet je weer even gewoon worden. JC was een uurtje voor mij vertrokken deze morgen en was 3 uur eerder aangekomen. Hij heeft langere benen en heeft tot hier toe nog maar 400 km gestapt. Hij is uit Melle vertrokken. Ik denk dat hij af en toe zo een neut kerosine achteroverslaat onderweg.
Na de lange klim met veel bochtenwerk tussen Cagnotte en Peyrehorade heb ik voor het eerst de Pyreneeën zien liggen. Heel in de verte, een grijze massa duidelijk afgetekend aan de horizon. Het werd ineens even stil in mijn binnenste toen ik ze voor het eerst bemerkte. Tot hier is het me verdorie dan toch al gelukt ! Een emo-momentje dus. 't Begint spannend te worden nu.
Morgen is het volgens JC zijn speciale kaarten nog serieus wat geklim. Ik benijd de mensen niet die in St Jean Pied de Port hun eerste etappe beginnen. Dat moet verschrikkelijk afzien zijn tenzij het geoefende stappers zijn. Heb ook gemerkt aan de pelgrimregisters in de gites dat er velen iets voor St Jean Pied de Port vertrekken. Capbreton, Dax . 't Zal wel zijn reden hebben. Alleszins ik heb vandaag een serieus tandje moeten bijsteken. Regelmatig gerust natuurlijk en zo kom je er wel.
Mooie gite hier zeg ! In een oud pand maar van binnen helemaal opgeknapt. 12 bedden, nieuwe douche, ijskast, kookvuur, microgolf en een goed gevulde kast met van alle snuisterijen. Ik tref het weeral. De beheerder lachte zich een ongeluk toen ik hem zei dat zijn gite veel weg had van de Mirador. Het sympathieke aan deze gites is dat het 'Donativo' is. Je mag zelf een bijdrage leveren indien je wil. Ik denk dat het een beetje een uithangbord is voor de dorpsbewoners. Ze zijn er fier op en allen zijn ze erg begaan met hun pelgrims. Je kan het je niet voorstellen hoeveel mensen je goeie moed toewensen. "Bon courage", ik heb het wel honderden keren gehoord.
We zijn er nog helemaal niet uit kwa stop morgen. Ik had al gebeld met de gitebeheerder in St Palais. Er is plaats maar dat is opnieuw 32 km. Misschien wordt het Arancou of Bergouay. Dat is 16 of 19 km. Misschien wel verstandiger om een beetje de benen te sparen voor de koninginnerit St Jean Pied de Port - Roncevalles. Op 17 km afstand stijgen van 150m naar 1500m. Ne killer volgens de ingewijden. Maar dat waren de Landes ook Overmorgen wordt het dan St Palais. Daarna Ostabat. We zien wel want stappen moet je toch doen om vooruit te komen. Of het moet zijn dat je liever je energie aan een loopband verprutst in de één of andere fitness-tempel
Gisterenavond in Taller nog samen met de Jean Christian een lekkere pizza gaan halen achter het hoekske van de mairie. Een pizza paysan en éne met fruits de mer. Awel, 't heeft goed gesmaakt temeer omdat Jean Christian er een lekker Bordeauke bij trakteerde. Goed geslapen in een prima bed. Ik ben een tevreden mens.
Erg vroeg vertrokken, het was halfacht en de JC was al eerder weg. Mooie wandeling vandaag maar ik ben in een boog rond die kwade hond gelopen. Het wordt terug een klein beetje heuvelachtig stillekesaan. Een erg lang stuk zat er tussen waarbij je tot aan je enkels in het stuifzand wegzakte. Dat stapt erg moeilijk omdat al de energie die je nodig hebt om vooruit te gaan verloren gaat in dat zand. We zijn er toch geraakt. De bewegwijzering van het St Jacobspad liet een beetje te wensen over zodat ik soms verkeerd liep. Maar met de GPS erbij is dat vlug gecorrigeerd.
Een erg lieve onthaaldame hier in de gite, Monique, heeft me nog met haar 2 pktje naar Dax gebracht naar een fotowinkel. Ik heb namelijk in Labouheyre mijn oplader per ongeluk mee tussen het overgewicht laten zitten. 't Zou jammer zijn moest ik geen fotootjes meer kunnen trekken temeer omdat het prachtigste stuk er nu gaat aankomen.
Iets later is er nog een jonge gast uit Holland toegekomen met de fiets. Hij kwam uit Utrecht. Gian is zijn naam. Lang geleden dat ik nog een Nederlander ben tegengekomen. Mijne maat W. waarschuwde me dat ik moet oppassen met die Noorderburen of ik word er zelf ook éne. Als dat ooit zo zou zijn, schilder ik mijn huis in't oranje . Hup oranje hup.
In Dax nog even gaan kijken naar de stierenarena en het rugbystadion. Daar nam Monique afscheid en heel overtuigend klopte ze me even op de schouder ... "Va jusqu'au bout Pélérin !!! ... Ultreia !!! ". Zal ik doen, mijn motivatie is groter dan ooit.
Nog in de gauwte een terraske gedaan met JC en dan stillekes terug afgezakt naar de gite. Morgen stap ik naar Cagnotte. JC zal dan op de TGV Bordeaux - La Rochelle zitten. Alweer een afscheid dat ingekleurd kan worden met een fijne herinnering.
Vandaag een mooi smske gekregen van Annick. Ze wil de laatste 10 km meestappen tot in Santiago. Ik ben zo blij als een kermisvogel.
JC is juist beginnen te twijfelen of hij morgen al naar huis gaat. Als hij blijft stappen we morgen naar Sordes. das een 10 km verder dan Cagnotte. 't Zal van het weer afhangen zegt hij. Ne gast naar mijn hart ..... niks moet en alles kan. Une girouette comme moi
Ma Flodder, zo kan je haar het best omschrijven die dame van Auberge Caule in Onesse. Een ondateerbaar kleed, of was het een voorschoot , een sigaretje bengelend tussen haar lippen, een kapsel dat het midden hield tussen een ragebol en een treurwilg maar met een hart van goud voor haar pelgrims. Mannekelief wat kon zij lekker koken. Ze had een confit de canard getoverd. Ik vroeg haar naar het recept. Je moest de eendebouten 24 uur in grof zeezout leggen en daarna laten stoven in ganzevet.
Bij het aankomen aan haar gite zat er op de hoek van de straat een Spaans koppeltje. Zij liepen de camino in omgekeerde richting tot in Tours. Zij mochten er eerst niet in van haar want ze hadden geen credencial. Het document dat de poort opent voor slaapgelegenheid. Later op de avond , kreeg ze medelijden, en is ze hen gaan halen en mochten zij er dan toch in van Ma Flodder. Ze zaten nog steeds op het hoekje van de straat. Jaime en Maria, want zo heette dat Spaans koppeltje, waren sympathieke jongelui. Jaime uit Tenerife en Maria uit Barcelona. Maria had een universitaire opleiding gehad maar werkte bij gebrek aan werk halftijds in een bibliotheek. 6 jaar geleden had ze de camino gelopen en het bewijsschrift ervoor had haar aan die job geholpen. Toch straf. Volgens haar is dit schering en inslag in het bedrijfsleven bij aanwervingen. Als je de Camino hebt gelopen heb je er 5 voor. Dat ruikt zo een beetje naar de boterbriefjes van meneer pastoor van jaren geleden om aan werk te geraken in onze contreien. Moest dat in België, ontdaan van de religieuze kontekst , onontbeerlijk zijn voor je profiel bij een aanwerving ..... wel, vul maar zelf in.
Leuke babbel gehad met Maria en Jaime. Ik ben ooit eens mijn portefeuille kwijtgespeeld in Spanje. Ik meende nog te vragen of ze mijn portefeuille niet had gevonden in Barcelona maar achteraf herinnerde ik me dat dit in Mallorca was gebeurd. Poco pech.
En zo belanden we bij de verloren voorwerpen. Mijne maat stuurde vandaag heel verwonderd een smsje met de bedenking dat ik nog geen spoor van verloren voorwerpen had getrokken in Frankrijk. Voor hem wil ik het even op een rijtje zetten : 1 mes, 1 hoed, 1 geel klakske, opnieuw een mes dat ik gekocht had in Breteuil,1 stapkaart, 1 tube wasgel, 1 buske douchegel, 1 mes dat ik gevonden had onderweg, nog een stapkaart, 1 bic en vandaag was ik mijn portefeuille vergeten in de gite. Na 1km stappen realiseerde ik me dat ik hem achtergelaten in het toilet. Iets later had ik mijn ingenieus Frans klakske laten hangen in de kerk van Lesperon. Ook kunnen terugkeren na, ditmaal maar 100m .
In de kerk van Lesperon heb ik nog een kaarsje aangestoken voor hen die me het dierbaarst zijn. Misschien had ik er beter nog ééntje meer aangestoken voor de Heilige Antonius. Naar 't schijnt helpt die brave heilige als je iets verloren bent.
't Was warm vandaag maar het stappen ging opperbest. De Sint Jacobsroutes wijzigen hier in de Landes wel eens. In 2009 heeft hier een hevige orkaan huis gehouden en met de opkuis van de bossen werden er woudwegen aangelegd voor de tractors om de boel te ruimen. 't Is langs die woudwegen dat men de st Jacobsroute nogal eens aanpast. Wel moeilijk als je met stapkaarten zit en je ziet ineens een afwijking op je stapkaart. Opnieuw wordt het een beetje heuvelachtig en dat was ik niet meer gewoon. Maar 't ging goed. Vroeg vertrokken vanmorgen om 7 uur maar met die portefeuillekwestie werd het algauw 8 uur. Om halfvier ben ik op de mairie van Taller aangekomen om mijn digicode. De gite is aangebouwd aan de mairie. Nette bedoening, sober maar functioneel met 4 kraaknette bedden en verse lakens erop. Dat bed van bij Ma Flodder, althans de matras toch, deed me denken aan die van den troep destijds. Je moest er eerst een putteke in boksen om ze zo een beetje naar de vorm van je lijf te zetten. Alleszins toch beter dan mijn fitte luchtmatras. Toch raar hé ? Nu heb je het even iets comfortabeler en het duurt niet lang of je moet je al betrappen op pietluttige opmerkingen over een matras
Jean Christian was er al. Hij had een stukje meegelopen met Jacques en Diane, de Canadezen. Zij zakten af naar Castets vanwaaruit zij aansluiting zoeken op de Camino del Norte. Morgen denk ik dat Jean Christian zijn laatse etappe loopt. Later op het jaar stapt hij de rest wist hij me al te vertellen.
In de gite hier hangt een waarschuwing voor een gevaarlijke hond die een lap grond bewaakt in St. Paul les Dax. Mijn weg loopt er langs. Ik ga sebietekes eens kijken waar dat juist ergens is want een stuk uit mijn broek kan ik wel missen. St. Paul les Dax is mijn bestemming morgen. Een dikke 20 km dus dat valt wel mee.
Een fris pintje na zo een warme staptocht is hemelse manna. Daarjuist ben ik er eentje, eigenlijk 2, gaan snoepen met mijne Franse maat. Wijnkenner eerste klas maar een bierbarbaar. Hij dronk een monaco. Bier met limonade en grenadine. Jean Blaute krijgt een attaque als hij dit leest. Een verwoed wandelaar ook die Jean Christian die graag in de Pyreneeën rondtrekt. Hij heeft me gezegd dat ik, als ik de kans krijg, dat zeker eens moet doen : de Pyreneeën door van de Atlantische naar de Mediterrane kust. In 35 dagen is de klus geklaard. Ik krijg al goesting.
Seffens even de hoek hier om om een pizza te halen. Dat is weeral even geleden. Ik denk dat dat wel ga smaken na die paar pintjes. Ik heb weeral iets om naar uit te kijken.
Mijne Franse maat Jean Christian was er om 6 uur uit en om 7 uur stond Jacques daar al met zijnen déjeuner. Toffe mensen daar in Labouheyre. Koffie en geroosterde broodjes met zelfgemaakte confituur en een glazeke fruitsap. Meer moet dat niet zijn.
Jean Christian was al vroeg op pad en na een halfuurtje ben ik ook opgestapt. Jacques ging ervoor zorgen dat mijn overtollige bagage bewaard bleef zodat ik die na mijn reis bij hem kan komen oppikken.
Met zo'n 6 kilo bagage lichter en de 9 kilo die ikzelf ben afgevallen ging het stappen heel wat makkelijker. Het scheelde aanzienlijk. Ik verschoot me een ongeluk dat ik aan een gemiddelde van 4,6 km/u stapte. Direct wat kalmer aan gedaan en eigenlijk wandelend heb ik mijn 24 km uitgelopen. Mals regenbuitje gehad in de morgen en een mooi stuk gestapt door de Landes tussen Escourses en Onesse. Los door de bossen op los zand. Na de middag begon de zon te branden maar ondertussen zijn we dat ook al gewend. 't Wordt een beetje een routine.
De gite waar ik terecht ben gekomen was de atelier van de hoefsmid van het dorp. Au Caule zo heet de plaats hier. De bazin is nogal een kordate madam maar toch heel bezorgd. Drinken, airco, propere handdoeken enz. Ik vind het best gezellig in zo een gite. Bij mijn aankomst zat Jean Christian zijn knoppen aan zijn broek te naaien en was het Canadese koppel een douchke aan het nemen. JC had ondertussen al de televisie gerepareerd want daar kwamen volgens hem alleen maar blauwe en rode kleuren door. In zijn actieve leven was hij televisie hersteller. Later kwam er nog een Spaans koppeltje bij dat ik onderweg was tegengekomen. Ook zij liepen de Camino maar in omgekeerde richting. 't Is zo eens iets anders. Een vrij rustige dag al bij al. Ondertussen heb ik van die Canadees gehoord dat er een stop tussen St Jean Pied de Port en Roncevalles is bijgekomen. Hij gaf me de raad daar te stoppen omdat het er zo mooi is. Als je anders de ganse dag loopt heb je niets aan de prachtige omgeving. Ik neem het nog in overweging. Het is trouwens geen koers hé.
Morgen wordt het Taller. In de ' Mairie' moet ik om een digicode. Als ze gesloten is kan je in de lokale kroeg terecht. We trekken onze plan wel. Ik ben benieuwd wat de gastvrouw in haar potten heeft gestoken . Sebiet roept ze 'A TABLE'
Niks gewaargeworden van die geestverruimende ervaring in mijn tipi. Wel 's nacht aanhoudend geroep van nachtuilen in het bos. Ik vond het persoonlijk wel een heel aparte manier om te kamperen. Naast die tipi's was er een houten chaletje met een keukentje en douches. De grote boodschap moest op een ecologische manier gedeponneerd worden. Dat kon gebeuren in een ander hutje waar je na afloop een grote pollepel zaagsel over je creatie moest strooien. Alleszins toch beter dan zo een Frans toilet.
Jean Christian, mijn buurman-pelgrim is best wel een fijne kerel. Beetje gereserveerd maar zoiets verwacht je wel van elkaar als je samen de slaapstee moet delen. 't Voordeel voor mij is dat ik er ook om 6 uur uit kan want hij is een vroege vogel. Op die manier loop je 's morgens in de koelte en heb je meer tijd in de namiddag om alles op je gemak te organiseren. Stappen doen we niet te samen. Dat vind ik te moeilijk vanwege het ritme en zo kom je ook jezelf niet tegen wat uiteindelijk een ingrediënt moet zijn van een pelgrimstocht.
Vanmorgen toen ik vertrok ben ik even naar de milestone voor het kerkje van Moustay gaan kijken. Fotootje van genomen ook. Vanaf die steen is het nog exact 1000 km tot in Santiago de Compostela. Vanaf vandaag zijn het dus nog maar 3 getalletjes.
Stukje mooie weg gelopen in grijs losliggend zand dwars door de Landes. Dat zand kruipt overal tussen en je wordt er zo zwart van als Moorke Pek. Eerst na de middag begon de zon door de grijze lucht te branden. Ik heb dus comfortabel gelopen vandaag. Onderweg nog een jonge gast tegengekomen die zich Joseph liet noemen. Een amerikaan van ik denk een jaar of 25. Hij was eerst in Zuid Afrika gaan stappen en is afgezakt naar Frankrijk om de Camino te lopen. Hoe die mannen dat financieel klaarspelen, Joost mag het weten. Waarschijnlijk gefortuneerde ouders die zoonlief na 'College' nog even willen verwennen.
De gite in Labouheyre is goed verzorgd. Eigenlijk is het geen gite maar een grote woonst waarin Jacques en Jacqueline, ook compostelianen, kamers en sanitair hebben voorzien voor de pelgrims. Netjes verzorgd. Jacques en Jacqueline, met zulke namen als koppel ben je voorbestemd.
Jacques stelde me voor om de inhoud van mijn rugzak te ziften. Heb ik ondertussen gedaan en in een doos gedaan. Op de terugweg naar huis kan ik het komen oppikken. Ik denk wel 7 kilo minder te hebben nu. Tent, matras, gasbrandertje, trui, zwitsers mes enz enz. Ik denk dat ik het ga gewaar worden morgen. Misschien vlieg ik wel vanaf nu.
Sebiet eventjes in het dorp gaan loeren. 't Ziet er erg netjes uit. 't Heeft alle looks van een Hollands dorp. Voor morgen wordt het Onesse. Een 25 km verder naar het Zuiden .... we schuiven op ..... stapke voor stapke ..... we komen er wel !
Rustige avond gehad gisteren. Aansluitend op de sterren van die Franse Poëet was er achter de pelgimsgite een demonstratie van amateur-astronomen. Die gasten hadden daar een heel gesofistikeerde telescoop opgesteld voor het publiek. Voor het eerst heb ik Saturnus gezien door die telescoop. Grellig met die ringen errond. Met een laser-lampeke wees hij alle sterrenbeelden aan. Heel interessant bij zo'n uitgestrekt en schitterend hemelspan. Ik heb niet tot op het einde geluisterd want ik werd een beetje moe en ik kreeg weeral een stijve nek.
In de gite was het nog broeiend heet. Ik raakte moeielijk in slaap en dan kwamen er rond een uur of 2 nog eens een paar kluppelkoeken op de luiken bonken. Ook vloog er nog een monsterwesp, bijna zo groot als een kanarievogel, rond in de slaapzaal. Als je naar dat gezoem begint te luisteren is het in slaap vallen nog ver weg.
Om 6 uur eruit want in de morgen moet je je meeste kilometerkes malen omdat het na de middag veel te heet wordt. 't Stappen ging vlot vandaag maar er was veel 'Goudron', pek zoals de Franse marcheerders het duiden. Macadam dus.
Een dorpsgenoot had een suggestie geopperd voor een B&B in Moustey omdat ze er tijdens hun pelgrimstocht zo vorstelijk werden ontvangen. Ik ben er even langs geweest maar ik had geen telefoonnummer om te reserveren dus heb ik het onzekere voor het onzekere genomen en ergens anders een slaapplaatske veilig gesteld. De uitbaatster van La Petite Ferme, want zo heette het oord, moest me tot haar grote spijt doorverwijzen omdat ze geen plaats had. Eerst had ik verstaan dat ze een bruiloftsfeest had maar het was haar verjaardag en ze had heel haar familie en vriendenkring uitgenodigd. Ze was er echt het hart van in dat ze me niet kon herbergen maar ik was, zoals eerder vermeld, voorzien door al ergens anders te gereserveerd te hebben. Wel ik heb die lieve dame de groeten overgebracht van mijn voorgangers- pelgrims uit Haasdonk. Het waren haar eerste pelgrims die ze herbergde. Ne schat van een mens, ik kreeg een pint, zelfs 2 als ik wilde, ze wilde me met de auto naar haar concurrent brengen zelfs, ik mocht zelfs mijn tent op haar terrein zetten en als ik wilde mocht ik samen meefeesten op haar verjaardag. Dat kon ik niet maken maar ik heb beloofd dat ik nog eens zou afkomen maar dan met de moto. Als afscheid kreeg ik 4 kussen die bedoeld waren voor de 4 pelgrims uit mijn dorp.
Op de gite aangekomen kreeg ik een tipi toegewezen door madam Nanou. Een indianentent met een comfortabel bed erin. Waw, dat was ook de eerste dat ik in zoiets mag slapen. 't Schijnt dat het geestverruimend werkt door onder zo een meetkundige constructie te slapen. Ik zal het morgen merken.
Ondertussen heb ik ook die Fransman, die Jean-Christian heet wat beter leren kennen. Die stapt ook een stuk van de camino. Omdat hij vandaag verjaarde trakteerde hij op een fleske wijn. Weeral meegenomen zie
't Was weer koekenbak vandaag onder die brandende zon maar de weg was anders. Meer schaduw en dat stapte iets plezieriger. Ik was in het geheel niet moe en ben nog eens naar het dorpje gewandeld voor wat drinken te halen voor morgen. Terraske opgezocht en daar kennisgemaakt met Maurice. Een Hollandse vrijbuiter. Sinds oktober was hij Nederland ontvlucht met de motor en had hij al 30000 km gebold. Hij kon het niet juist op de kilometer zeggen want zijn kilometerteller had de geest gegeven. In communes gezeten, motorclubs in Noorwegen, Hongarije, Italië enz. Hij was nog niet zinnens om naar huis te rijden want hij zou graag nog eventjes doorrijden naar India. Eerst was zijn gedacht Australië maar dat was hem iets te ver bij nader inzien. Rare maar joviale tiest. Hij had de moleculaire structuur van water bestudeerd en volgens hem verandert die wanneer je met het water spreekt. Als je boos bent neemt die structuur lelijke vormen aan, ben je goedgezind dan krijg je een mooie structuur. Jawadde, ik ga niet beweren dat hij er met zijn klak naar gooit. Je komt wat tegen op zo een camino.
Daarjuist nog even geholpen met de blaren van een Brusselse pelgrimme. De apotheker in het dorp had begot een scalpel aan dat schaapke verkocht om de blaren open te snijden. Waar halen ze het uit de barbaren ! Met een speciale steriele blarenprikker heb ik een bloedbad kunnen voorkomen . 't Kind kan voortstappen morgen.
Ons Candees koppel dan weer, ligt iets verderop ter bedstee in een luxueus hotel. Zo wil ik tot in Canada stappen. Dat is niet pelgrimeren hé. Maar we gaan het niet te lang trekken want morgen is het een flinke trip van 30 km naar Labouheyre. Als ik het goed uitreken ben ik op 27 augustus klaar om de Pyreneëen over te steken naar Spanje. Waarschijnlijk ga ik daar 1 of 2 dagen blijven om mijne overbodige rommel naar huis te sturen. 't Zal een hele verlichting zijn want 22 kg ..... de meesten verklaren me zot
Na het uitknipperen van mijn geïmproviseerd
lampaderreke stelde ik vast dat het helemaal niet verduisterd was op het terras
van Eliza. Aan de hemel stonden duizenden sterren te fonkelen. Het was alsof je
ze zo met je handen kon aanraken. Fascinerende hemelpracht zo daar te midden in
de Landes. Ik kreeg op de duur een stijve nek van het kijken.
Une étoile qui séteint néteint pas le ciel. Aan
deze gevleugelde woorden van de één of andere Franse poëet moest ik denken toen
ik naar boven keek. De brave man bedoelde met deze kortzin waarschijnlijk
datje er moet voor zorgen dat een
probleem je leven niet mag beheersen. Ik kan me echter vergissen.
Vrij goed geslapen maar tegen de morgen aan kreeg ik
verschrikkelijke buikkrampen. Gelukkig de pot was niet veraf en ik had geluk,
ditmaal was het geen franse po. Franse toiletten zijn beestige uitvindingen. Van
Elizas keuken kon het niet komen want ze gebruikte allemaal kraakverse
producten. Op het buffet stond echter een fles Evian water en ik denk dat dat
de boosdoener is geweest. Niet verstandig van mij om daarvan te drinken, wie
weet hoe lang stond die daar al ? Maar ik ben ervan af. Terug in bed gekropen
en lekker geslapen tot halfacht.
Madam Eliza was al volop haar boontjes aan het
plukken voor haar volgende gasten. Nog even afscheid genomen en schuppes.
In het dorpje Le Barp kwam ik een Belgische madam van
70 tegen uit Marche. Ze woonde hier al 40 jaar. Ook zij had de Camino gelopen
maar vanuit St Jean de Port. Verleden jaar in juni was ze vertrokken en haar
laatste 100 km had ze met een gebroken knie gelopen. Haar been was zo dik als
die van een olifant vertrouwde ze me toe. Haar dokter was niet gelukkig geweest
met de situatie. Daarom dat ze me aansprak omdat ze informatie wilde over mijn wandelstokken.
Ze wilde opnieuw vertrekken. Voor haar was het een mystieke ervaring en zolang
ze leefde en kon stappen zou er niemand haar ervan weerhouden. Ik denk dat zulk
een pelgrimstocht voor sommige mensen een ware drug is. Maar een ongevaarlijke
dan wel.
Que Dieu soit avec toi Jan hoorde ik Eva nog
zeggen. Met deze Dieu bedoelde ze zeker niet de ene of andere weergod. Als ik
zeg dat het warm was vandaag dan moeten jullie me niet geloven. Het was
moordend heet. 39°C in de schaduw en op die kaarsrechte wegen geen vierkante
meter lommer. Ik heb geen enkele vogel zien vliegen vandaag. De mussen lagen
volgens mij allemaal dood in de dakgoot.
Man man, ik heb echt afgezien temeer omdat de wegen in die uitgestrekte pijnboomwouden
overwegend met los zand en stof waren aangelegd. Duizenden sprinkhanen die rond
je heen sprongen en zwermen venijnige paardevliegen die op je zweet afkwamen. Een
kilometer meer zou er teveel aan geweest zijn. Maar het prettige is dan weer
dat je eens zo blij kunt zijn als je je dagbestemming hebt bereikt. Een goed
douchke hebt genomen, kleren gewassen en je potje hebt gekookt. Je bent vlug
terug opgelapt.
Met mijn voeten, die irritatie wel te verstaan, gaat
het langsom beter. Ik heb op de valreep gisteren van Eva nog een paar
stapkousen gekregen. Dat scheelt enorm. Samen met die hydraterende zalf van 3.50
gaat het de goede kant uit. De jeuk is verdwenen en de geïrriteerde huid is
zich aan het herstellen. Preventief heb ik ook een schimmelspray gekocht. Ik
denk dat dat geen slecht idee is. Een kaartje gestuurd naar huis en in de Super
U nog een paar sportkousen op de kop getikt, geen stapkousen weliswaar, maar ik
kan even voort.
Als ik aan het einde van die 20km eindeloos lijkende
weg was wou ik me even neerzetten aan een stalletje in de schaduw. Er kwam een
madamaangelopen en wees me een tafeltje
met een stoeltje aan, iets verderop aan haar oprit. Ze had me zien aankomen.
Ongelooflijk, ik moest gaan zitten waarna ze me een kan heet water, theezakjes,
suiker en koekjes bracht. Er zijn nog lieve mensen op de wereld. Ik mocht een
fotoke van haar trekken.
Dan maar verder gestapt tot aan de gite. Je moest
hier niks betalen. Er stond wel een spaarpotteke waar je naar believen iets kon
insteken. Er was al een Fransman aanwezig en een koppel uit Canada die na de
Camino Frances nu aan de Camino del Norte waren begonnen. t Is een nette gitte
gelegen in een historisch geklasseerde omgeving. Hier vlakbij staat een
Romaanse kerk uit de XI de eeuw. Schitterende plek. We kunnen er vandaag vroeg
inkruipen. Morgen naar Moustay. Ongeveer dezelfde afstand als vandaag. Het
belooft hetzelfde weer te worden als vandaag. Lekker warm J
Willy was al een hele andere deze morgen. Hij kon al
grapjes maken en hij verwachtte zo nieuws van het consulaat. Het kan iedereen
gebeuren maar ik vraag me af of hij er niet beter aan gedaan had om een
reisverzekering af te sluiten. Een andere bedenking die ik maak . Hij had 2
zonen. Moest het mijn vader zijn geweest, de mens had al lang thuis geweest. Ik
oordeel misschien wat vlug maar ze zouden een goeie reden moeten hebben om hun
vader daar zo zielloos achter te laten. Eva had daar een gepaste verklaring
voor. Die mens was eenzaam en zocht zijn soelaas en familie op zijn
pelgrimsweg.
Afscheid genomen van Eva die vandaag naar Pau vertrok.
Ze was zo blij als een kermisvogel omdat ze kon aansluiten bij een groep mensen
die de zieken begeleiden naar de grot van Bernadette. 4 dagen zou ze meekunnen helpen en dan vertrok ze terug naar de
Académie voor haar studenten. Prachtige dame die Eva. Een groot hart, geen
streken en heel éénvoudig. Stijl en klasse, ook als is het in een
pelgrimsplunje. On sembrasse zei ze bij het afscheid en ik kreeg 3 dikke
smakkerds.
Loslaten, afscheid nemen en weten dat, ook al zie je
mekaar nooit meer, er een stempel van respect en vriendschap in je hart staat
geslagen. Onuitwisbaar voor mezelf, onbegrijpelijk misschien voor anderen.
Ik zit hier goed geïnstalleerd op de gite bij madam
Eliza. Een tuin die meer aan een park doet denken en daar zit ik temidden de
oleanders mijn blog te tikken. Een tuintafel met een gat in het midden waar
mijn wandelstok insteekt en daaraan een lampeke. Op de achtergrond krekels en
kikkers die tegen elkaar opbieden.
Jongens dat is toch iets heel speciaals hoor die
Landes. Geen levende ziel te bespeuren, geen schaduw, kilometers lange rechte
paden waar geen eind aan komt, brandende zon, geen winkels . Death Valley.
Alser al een
windje staat krijg je een walm dennegeur Pin des Landes door je neusgaten
geramd die je doet denken aan een stoomstrijkijzer in je nabijheid dat op wasgoed strijkt waar
teveel wasverzachter op werd gebruikt. Ruikt wel fris maar verdomd wat was dat
heet vandaag.
Rond halfzeven was ik dan in Le Barp aanbeland bij
madam Eliza. Groot landgoed waar zij alleen op woont. Haar man was 2 jaar
geleden gestorven en nu herbergt ze pelgrims. Ze is van Algerijnse afkomst,
haar ouders hadden plantages in Algerië. Zelf is ze 5 keer op pelgrimstocht
naar Jeruzalem geweest. Ik kan deze gite aanbevelen aan mijne maat Marcel B.
Tijdens mijne repas werd ik getrakteerd op pianorecitals van Wagner. Ze had
lekker eten gemaakt. Een salade met tuinkruiden, een kruidenomelet van eieren
van haar eigen kiekens en boterboontjes. Allemaal uit haren eigen hof. Nog een
pannekoekske met abrikozenkonfituur en een paar pintjes. Madame Eliza ging
vroeg slapen gezien toch wel haar respectabele ouderdom. Het moet vroeger een
heel mooie vrouw zijn geweest.
Zojuist nog een telefoontje gehad van Lorelyne. Zij
heeft enkele dagen geleden in Bordeaux een punt gezet achter haar eerste reeks
etapes. Ze had nog nooit de oceaan gezien en als afsluiter is ze dan naar de
golf van Biskaje afgereisd voor enkele dagen. Ze was dolgelukkig aan de
telefoon. Ze had zichzelf helemaal herbrond. Niet te geloven hé wat zon tocht back
to the basics of life met je aanvangt. Ik ben blij voor dat kind. Ook aan die
ontmoeting heb ik zo een mooie stempel overgehouden.
Pakken ze nooit meer af J
Morgen 20 km door de Landes naar Mons en Bélin Béliet.
Gelukkig heb ik hier ontbijt gekregen van madam Eliza want al mijn voorraad is
op en de eerste winkel is op 12 km in Belin Bilet of zoiets. Extra drinken
meepakken want mijn 2 liter was na driekwart van de tocht al leeg vandaag. Met
zon hitte tutter je er wat door zene. Moet wel anders krijg je krampen in je
kuiten.
Tot hier, het was een prachtige dag en ik heb er dik
van genoten.
Stillekesaan komen de Pyreneeën er aan. Ik ga pitten.
Dat was een korte maar daar ben ik even niet kwaad
om. Even de voeten sparen en extra verzorgen met vochtinbrengende zalf zodat ze
morgen terug nieuw zijn. t Ging al veel beter met die zalf van Eva. Heb
onderweg een soortgelijke zalf gekocht, moeilijk te vinden trouwens op 15
augustus, dus ik ben gesteld.
Morgen ga ik andere kousen kopen. Degene die ik heb zijn erg goed maar door de
extreme warmte niet goed geschikt.
Eva was al vertrokken om haar treinbiljetten aan te schaffen en ik
ben kortelings daarna ook vertrokken. Een 5 km voor de aankomst in de gite is
ze me gekruisd en hebben we samen doorgestapt. Aangezien ze langere benen had dan
ik stapte ze ook rapper. Ik kon haar nauwelijks bijhouden. Misschien wou ze wel
van me af J.
Zo onderweg heb ik een metafoor willen bedenken voor
het pelgrimsmidden. Althans zij die stappen of fietsen. Ik kon me geen betere metafoor
bedenken dan een doos met een geheime bodem. Een doos die vol zit met komfort,
verwennerij, geld, aanzien, luxe en noem maar op. Er zijn mensen rondom ons die
je enkel in die doos laten kijken om aan te tonen of te pochen hoe geslaagd ze
wel zijn in hun leven. Bij anderen blijft die doos mooi gesloten en heb je geen
enkele toegang tot de inhoud. Als pelgrim keer je die doos volledig om. Uitkappen
op je tocht. Geen luxe, aanvaarden wat je krijgt of kan vinden. Onderweg en
tussen anderen trek je die geheime bodem open. Je staat open voor alle
indrukken en andere pelgrims doen net hetzelfde. Zulke ontmoetingen laten diepe
indrukken na. Althans, de andere pelgrims komen tot de zelfde conclusie. Al je
comfort overboord zwieren om ruimte te kunnen maken en jezelf in staatstellen om nieuwe vriendschappen aan te kunnen
knopen. Ook al zijn ze tijdelijk, ze laten onuitwisbare indrukken na
Toen ik hier op de gite aankwam vertelde de beheerder
Jean-Bertrand dat er een derde pelgrim aanwezig was. Een 70 jarige Duitser,
Willy uit Hannover. De man was op zijn terugreis met de trein vanuit Santiago
in Hendaye aan de Frans Spaanse grens ineengeslagen door 3 jonge Fransmannen en
hadden hem helemaal beroofd. Niks had hij nog. Hij was nog steeds in de war van
het gebeurde. Ondertussen wordt hij hier in de gite opgevangen en heeft Jean
Bernardal wel het één en ander geregeld
tussen het consulaat en zijn thuisfront maar het blijft een zielige toestand.
Die sukkelaar zijn voeten zijn helemaal opgezwollen en kan zijn armen
nauwelijks bewegen. Zijn rugzak waar hij al 20 jaar mee pelgrimmeert afgenomen.
Allez, ik en Eva hebben eten voor hem gemaakt, koffie en thee. Jean Bernard had
wat tomaten uit zijnen hof gebracht, 3 eieren en een cavaillon. We hebben er
een feestje van gemaakt. Kan je geloven dat Willy vroeg om samen te bidden en
de Heer te bedanken voor het maal. Ik werd er stil van. Ineengerammeld worden
door een stel niksnutten en zich toch dankbaar kunnen opstellen tegenover
Degene die zoiets toelaat. Ondoorgrondbaar die wegen ? Ik had op die moment wel
erg veel respect voor die man. God heeft
goeie mensen gemaakt maar ook slechte, zei hij. Ik begreep hem niet maar
alleszins droeg hij mijn respect weg. Dat godsgegeven geeft voor vele mensen
toch een extra dimensie in de aanvaarding van onmogelijke dingen. Morgen geven
we hem een beetje geld zodat hij zich niet meer berooid moet voelen. Ben er
zeker van dat hij hetzelfde zou gedaan hebben.
Morgen staat de keus nog open : een gite in Le Barp
of anders de camping in Mios. Allebei zijn even ver maar ik denk dat het die gite
wordt. Op die manier ligt het tracé geplaveid om Moustey aan te doen. Ik moet
er nog een goeiedag brengen van Roger een dorpsgenoot J
Weinig geslapen vannacht. Eerst was er nog het vuurwerk in het feestende dorpje 'St Laurent des Arces' dat tot middernacht duurde, gevolgd door urenlang geblaf van de honden die duidelijk niet opgezet waren met het geknal van het vuurwerk. Rond een uur of 5 was er dan weer het gekraai van dat bepluimd beest. Soit, 't is niet alle nachten zo. Vanmorgen nog een praatje gemaakt met mijn buurman vooraleer hij naar zijn werk vertrok. Als job was hij verantwoordelijk voor de grondverplaatsingen bij de aanleg van de TGV lijn Bordeaux - Parijs. Hij woonde dus in zijn mobilhome. Ook hij had stukken van de Camino gelopen maar zoals zovelen ontbrak het hem aan tijd om hem gans uit te lopen in één keer. Ondertussen had hij een ezel gekocht die bij hem thuis, in de Béthune, stond en daar zou hij de volgende keer mee op stap gaan. Zo kon hij meer bagage meenemen.
Ik ben vrij vroeg vertrokken omdat ik wist dat het een lange toer ging worden. En dat werd het ook. De laatste 5 kilometers ... daar kwam geen eind aan. Los door Bordeaux vanaf le Pont de Pierre. Door het warme weer zijn mijn voeten oververhit geraakt en heb ik last van irritatie wat behoorlijk wat jeuk opleverde. Volgens mijn roommate Eva, sebiet meer daarover, heb ik slechte kousen. Te warm om zo'n grote afstanden mee te lopen.
Je hebt wel bekijks als je met zo'n grote rugzak op je bult door de stad loopt. Iedereen kijkt je aan alsof je van Pluto komt. Wie loopt er nu bij zo een hitte met zulk een last rond ? En het was warm ... 33° zonder een zuchtje wind. Langs de oever van de Garonne, wat kwa uitzicht vergelijkbaar is met het havengebied in Antwerpen, werd ik binnengeroepen door een paar dokwerkers die hun pauze hadden. Ik moest van hen drinken en niks was er beter tegen de dorst dan een neutje cognac. Na een paar glazen water heb ik die cognac maar achterovergeslagen.Een gekregen paard mag je niet in de mond kijken hé. Binnenkappen en weg ! Wat verder in Bordeau werd ik tegengehouden door Suze Tinac. Een exotische dame uit de Martinique. Ze was gaan bidden in het kerkje van St Fernand en had mijn schelp opgemerkt. Zij vertelde me dat ze ook de Camino had gelopen. Haar zoon had ze naar Frankrijk gebracht om te studeren en ze had van de gelegenheid gebruik gemaakt om de Camino te lopen. Een heel spontane en lieve dame vanuit 'Les Antilles'. Fotoke bijgeleverd
Rond 5 uur ben ik dan eindelijk op de gite terechtgekomen. Er zaten een paar beheerders te vergaderen die me verwelkomden. Glazeke sangria en Georges heeft me dan wegwijs gemaakt met de zeden en gewoonten van het huis. Er was nog een pelgrim. Een dame van vooraan in mijn leeftijdscategorie die uit de streek tussen Orléans en Chartres kwam. Vanuit Bordeaux zal ze de trein naar Pau nemen en van daaruit naar Lourdes stappen omdat ze te weinig tijd heeft om de ganse toer uit te lopen. Volgende week moet ze opnieuw les geven in de académie. Eva Maria d'Ostende en haar man Gili José zijn schilder-kunstenaars. Daarjuist even gegoogled op haar en zijn naam ...enne voor zo'n schlderijtje van José moest ik vroeger een heel jaar werken en langer !!! Heel toffe madam die Eva. Gisterenavond is ze nog boodschappen gaan doen met een beheerder van de gite en we hebben er een heel gezellige avond van gemaakt. Ze heeft me getrakteerd op Pizza en koude schotel en een éclaireke. Ik had nog St Jacobsschelpen met brie .... een klein feestje dus. Het was Eva die de diagnose aan mijn voeten stelde. Trop chaud ces chausettes en ik kreeg meteen haar tube vochtinbrengende crème. Ze heeft me een les voetmassage gegeven. Rond 11 uur dan gaan slapen en ik moest niet bang zijn om te snurken want zij snurkte ook . Met al dat gebabbel heb ik mijn blog niet aangevuld en dus doe ik het vlug nu. Gradignan is maar 20 km en daar heb ik opnieuw afspraak met Eva. Ze is al vertrokken omdat ze nog haar treintikketen moest halen voor Pau. Heel toffe madam. Wel een speciaal volkje hoor dat artiesten midden.
Ik ga me vlug klaarmaken en in mijn startblokken schieten. Volgens de weerberichten gaat het onweren en vrijdag spreken ze van 38°. Jawadde zeg
Tot vanavond. Ps : Ik heb nog wat fotokes toegevoegd
Het is de eerste keer dat ik FON kan gebruiken en wist ik toch mijn paswoord niet meer zeker. Trial and error lukken soms ook. Je ziet wel, geen paniek.
Het was een rustig dagje vandaag. Rustig vertrokken en op mijn duizendste gemak naar St. André de Cubzac vertrokken. De camping gisteren was een rustige bedoening. Veel Fransmannen vooral, zoals mijn buur. Ik dacht verdorie dat het Mister Bean was. Eergisteren nog Johnny Haliday en gisteren Mister Bean. Geprobeerd er een gesprek mee aan te knopen maar het lukte niet. Achteraf leek dat nogal vrij normaal omdat het een koppel betrof waarvan ze beiden stom en doof waren. Erg genoeg maar om daar een babbeltje mee te slaan lukt dat jammer genoeg niet. Warm was het wel en geen zuchtje wind. Drukkend heet was het en dan rust je onderweg eens een keer meer uit.
In St Laurent les Arces was er kermis. Heel het dorp was met bloemetjes versierd. Er stonden paardenmolens en iedereen was op zijn paasbest gekleed. Vredig dorpje, ik heb tevergeefs naar een braadworstenkraam gezocht maar helaas ...
De camping is gelegen aan de oevers van de Dordogne. Ik had er me meer van voorgesteld want ik heb de indruk dat ik in het rivierenhof ben beland. Nette camping dat wel. Veel mobilhomes waar mensen die werken de week doorbrengen. Mijn buurman kwam rond 6 uur aangereden in maatpak, een echte monsieur en een half uur later stesselt hij hier in zijn blote bast rond. Vriendelijke mens moet ik zeggen.
Morgen trek ik in plaats van Bruges naar Le Bouscat, putje Bordeaux. Daar is er een gite op een kerkhof en ik heb gereserveerd. Ik denk dat het bij nonnekes is want ik moest naar Soeur Régine vragen. Grande Réverende Mère Supèrieure. Ik ben al bang
In vogelvlucht is het 18 km maar over de weg bijna 35 km omdat ik 2 bruggen moet oversteken. die van de Garonne en de Dordogne. Dat maakt dat er een hele omweg moet gemaakt worden. Overzwemmen ben ik vooralsnog niet van plan. Als ik beter opgelet had bij de planning had ik van Mirambeau eigenlijk naar Blaye moeten stappen om daar de overzetboot, ze noemen dat hier Le Bac, nemen over de Gironde. Die vaart duurt wel een half uur. Nu ben ik dus een beetje gesjareld met mijn traject.
Gisteren een mailtje gekregen van mijn zoon met de opmerking dat ik veel te rap stap. De 2de week van september komt hij met een vriendin naar Spanje in mijn geburen maar ik denk dat hij om zal moeten rijden of toch een stukje verder. Misschien las ik wel een paar dagen rust in om samen het één en ander te doen.
Ik vind het raar dat de reacties op mijn blog na goedkeuring niet meer verschijnen. Ik moet dat eens uitzoeken. Dat vind ik lastig omdat er nog zovele reacties achterblijven op die manier. Ik lees ze wel hoor !
Zo tot hier, ik ga dat eens nakijken. Slaapwel, tot morgen .... Als ik het avontuur bij de nonnekes overleef
De camino : Mirambeau - St Christoly de Blaye 32 km
Dat moet daar in de Hemel nogal krioelen van de Heiligen.
Overal waar je ziet kom je hun naam tegen. Saint Eutrope, Saint Vase, Saint
Aubin, Saint Christoly en ga zo maar door. t Kan niet meer op. Vrouwelijke
Sinten kom je minder tegen. Hoe zou dat nu komen ? Ik heb me er niet op suf
gepiekerd want er moest gestapt worden.
Weer een serieuze trip van rond de 30. t Weer zat mee op
een klein vlaagske na. Een beetje een houten kop en glazen benen van die wijn
maar na een goeie douche en straffe koffie was dat ook weeral van de baan. Veel
kronkelwegen maar vrij goed om te stappen. De velden staan hier boordevol
wijnranken. Evenveel châteaux als er Heiligen zijn.
In Vignolles riep er een madam me na vanuit haar tuin. Ze was ook naar Compostela
geweest en ze vroeg of ik mee wilde aanschuiven voor het dessert. Ik had nog
een beetje ruimte dus zei ik maar ja. Heel de familie zat in de tuin omwille
van haar man zijn verjaardag. Hij werd 68. Champagne en al was erbij. Die madam
had taarten gebakken met myrtilles, ik denk dat dat bosbessen zijn, en daarbij
nog met ijsroom gevulde choukes. Die madam had wel zin voor humor want toen ze
me zei dat hij 68 werd voegde ze er droog bij : lannée prochaine il aura son
année érotique. J. Nog een fotoke genomen en hup weg. Ik moest haar nog een kaartje
sturen. Madam Drouchtchekchek, van Baskische origine naar verluidt.
Het wilde precies niet vlotten vandaag. t Zal die wijn
geweest zijn denk ik. In t vervolg wat beter opletten met die zaken.
In St. André de Cubzac, nog maar nen Heilige, denk ik dat ik
even mijn route ga aanpassen. Van daaruit moet ik de Gironde over. Hij is daar al gesplitst in
de Garonne en de Dordogne en ik zou Bordeaucentrum wat willen ontwijken. We
zien wel wat er uit de bus komt. De camping hier is van een goeie kwaliteit.
ACSI gekeurd dus dat is in orde. Veel volk ook.
Voilà, dit was het maar weer. Morgen begin ik aan mijn 7de
stapweek en ik zit bijna tegen de 1000 km aan. De rodage is gedaan zou ik
zeggen en ik mag volle gas geven
. En dan ben ik de eerste Belg tegengekomen in Cirauqui. Een meisje van 24 die juist afgestuurd is als lerares Spaans en Frans. Alix heet ze, komt uit Brussel, tweetalig opgevoed, spontaan en erg sympathiek. Zojuist kom ik nog de 2 Nederlandse madammen hier in de albergue tegen waarmee ik in Zubiri mee aan tafel zat. Ze doen het goed en eigenlijk moet ik mijn beeld helemaal bijstellen na het praatje dat ik met hen zojuist heb gedaan. Sympathiek en openhartig. Hoe komt het toch dat mensen je aanspreken, dat contacten leggen zo eenvoudig gaat ? Thuis kan je een hele dag in een stad rondwandelen en niemand die naar je omkijkt. 't Zal zijn omdat je samen dezelfde bestemming hebt. Ik schreef bijna doel maar dat is niet juist. Het is de weg die het doel is, niet Santiago. Die weg loop je immers alleen met jezelf.
