Pons – Mirambeau 31 km

Vroeg wakker en opgestaan om op mijn gemak deze lange trip te lopen. Stralende zon en een zwerm spreeuwen zorgde bijna voor een zonsverduidtering in het straatje van de gite. Nog even binnengekeken in het pelgrimshospitaal maar zo vroeg op de dag was deze nog gesloten. Tegen de middag kwamen er donkere wolken opzetten en af en toe viel er een spatje regen. Ik heb de hele Sint Jacobsroute gevolgd en dat was een hele karwei. Door veldwegen die er erg hobbelig bijlagen. Erg lastig omdat je constant je voeten moet corrigeren wil je deze niet verstuiken.  Aan het einde van de dag voel je dat wel. 30 km is wel echt het maximum met die bagage erbij. Moeilijk gaat ook. Rond 6 uur aangekomen op de camping in Mirambeau. Die lag er maar rommelig bij maar als je maar 5 euro moet betalen moet je niet klagen. Tentje rechtgezet en even naar de Super U geteend om wat boodschappen te halen. Op de hoek van het campingstraatje was er zo een routier snack restaurant en ik heb me daar getrakteerd op een potteke mosselen. Superlekker met een pichetje witte wijn. Daar hadden ze wifi. De baas van die tent was precies de tweelingbroer van Johnny Haliday, je kent die wel, dat is die Franse rockster die eigenlijk een Brusselaar is van afkomst. Ooit nog getrouwd geweest met Sylvie Vartan. De baas was een gezellige vent en dat was geen probleem. Vlug mijn laptop gaan halen en de foto’s ge-upload. Later op de avond kwamen er een gezelschap  van 4 ook eten in die tent. Vader en moeder, dochter en schoonzoon. Die schoonzoon kreeg daar bijna wat lappen rond zijn oren van nog een andere restaurantbezoeker omdat die nogal aanstellerig deed en ongepaste praat verkocht. Ambiance in de keet. Schoonzoon was een boefer bij de luchtmacht en echt het scheelde niet veel of die ging met een veegje eyeliner rond zijn ogen naar huis. Schoonvader heeft alles nog in der minne kunnen regelen. Omdat het nogal een trage verbinding was duurde het even voor ik alles in orde had. Dus heb ik me nog maar een pichetje van een half literke aangeschaft. ’t Leven kan toch mooi zijn. Ik voelde het in mijn kop. Naast de camping was er het jaarlijks boerenbal aan de gang. Nog even gaan kijken naar de country en western dansjes. Met honderden stonden ze daar in cowboykleren te square dansen. Hoogdag voor die mannen. Ze hadden het wel groots gezien want er was zelfs een helicopter die luchtdopen hield. Ik hield het echter vlug voor bekeken want zo laat al op de avond moet je je niet meer in het plezier zwieren als je ’s anderendaags zo vroeg uit moet. Zo tot hier en niet verder.

https://picasaweb.google.com/Jandorie1/PonsMirambeau?authuser=0&authkey=Gv1sRgCOiC1MCxjNmmeQ&feat=directlink

11-08-2012 om 00:00 geschreven door Jan  

11-08-2012 om 00:00 geschreven door Jan  

We zakken verder naar het zuiden ‘le Midi’ af. Met dat ik me gisterenavond zo heb moeten haasten om op tijd te zijn ben ik vandaag rond 6 uur opgestaan. Toch werd het nog 8 uur voordat ik ribbedie was. Alles op het gemakske, het scheelt dat je ’s morgens wat reserve neemt zodat je het iets rustiger aan kan doen. Althans das mijn mening. Op die St Jacobswegen hier kom je weinig volk tegen. Eigenlijk niemand en dus stap je enkel met jezelf. Kan je goed tot jezelf doordringen wat eigenlijk een beetje de bedoeling is van zulk een tocht.

't Was een mooie tocht vandaag. Ook een stukje départementale tot aan het militair vliegveld van Saintes Thénac. Deze keer was er wel een fietspad voorzien op deze weg en naar Franse normen gemeten zelfs ruim. Ik heb me dus niet sappel gemaakt vandaag J. Na dit vliegveld ben ik dan naar de St Jacobsroute uitgeweken. Deze keer geen schaduw en 30° had mijne privaatweerman voorspeld. Préguilac, Berneuil en St. Léger doorkruist via de Sint Jacobsweg. Ik had gewoon maar de speciale St Jacobspaaltjes te volgen om in Pons te geraken. ’t Was weer warm hoor ! Maar gelukkig stond er vrij veel wind zodat het nog draaglijk was. Maar deze keer heb ik een fotoke van de pekblazen op de weg genomen J.

Pons is een echte Pelgrimsstad. Op het grote rond punt in het centrum staan er 5 grote standbeelden van pelgrims. In het Office de Tourisme mijn digicode gaan halen om binnen te kunnen in de gite. Ja zeg, ik kreeg die deur niet open en dat office de tourisme was natuurlijk al gesloten. Ze hadden er vergeten bij te vermelden dat je een stevig duw moest geven tegen die deur. Een brave buurtbewoner maakte me er attent op. Nette gite. 8 bedden, grote tafel, douche en veel ruimte temeer omdat ik ook hier helemaal alleen ben. Gene klap of niks. Kan ook eens geen kwaad dan kan je er vroeg inkruipen. Morgen sta ikom 6 uur op. Tegen dat de hitte eraankomt heb ik al wel wat kilometerkes gelopen.

’t Is stil met de ontmoetingen de laatste dagen. Misschien terug die campings opzoeken. In de gite van Saintes was ik nummer 354 die dit jaar langskwam maar daar was ik ook alleen.  Sebietekes ga ik de stad in. Volgens die gast van het toerismebureau is er iets verder een café-restaurant waar er wifi is. Ik kan er misschien terecht om mijn fotokes te uploaden.

Voor morgen twijfel ik nog tussen Mirambeau en Nieul le Virouil. Mirambeau is camping en verder. Nieul is een gite, iets dichter en al gereserveerd. ’t Zal ervan afhangen hoe laat ik er uit kan morgenvroeg.

Ik moet doorgaan nu, wil ik op nog een treffelijk uur in dat café terecht kunnen.

Voilà, ik ben terug. Warm dat het is buiten. ’t Is net of er een stoomlocomotief door de straten is geraasd en zijn gloeiende stoom tussen de huizen heeft gestrooid.  Nog gauw wat fotootjes genomen van het oud pelgrimshospitaal hiernaast en ik heb dan maar terug mijn blog geopend. Op dat hospitaal is er een houten bord geplaatst dat aanduidt dat Santiago de Compostela nog 1183 km ver is. ’t Begint te korten.

Die WiFi in het café …. Teute Gerard, met een code zolang als een Ikea catalogus geraakte ik er niet in. Maar ik heb er heel goed gegeten. Voor maar 20€. Escargots Charentaises (Eigenlijk maar slakken met spaghettisaus), een eendeborstfileke met frietjes en ratatouille, een half literke ‘pichet blanc’, een kaasschotelke en een Ile flottant. Ik moet zeggen dat die tent stampvol zat. Die zaken floreren hier goed. Zelfs heelder gezinnen met kinderen komen hier eten. Dat vind je nergens bij ons voor die prijs. Geen tafeltje was er nog vrij toen ik doorging. En een heel lief diensterke met een draken-tattoo in hare nek. De koffie kreeg ik gratis van haar omdat ik pelgrim was.

Naast me zat er een koppel met 2 zoontjes die duidelijk last hadden van de warmte want ze waren behoorlijk lastig en hangerig. Toen de man me vroeg of de Ile flottant lekker was, moest ik even naar mijn woorden zoeken wat hem meteen vragen deed stellen. Heel de uitleg gedaan van waar ik vertrokken was en ja, zo kwam het gesprek op gang. Madame was eerst enigszins geïnteresseerd maar toen haar man zei dat die ook zoiets ging ondernemen kreeg ik duidelijk de indruk dat ze daar niet zo happy mee was. Ik denk dat ze er nog eens goed moeten over klappen want aan het gezicht dat die madam trok te oordelen toen , denk ik dat het nog niet voor morgen zal zijn. Om de huiselijke vrede te bewaren moet men soms offers brengen J. Als er maar evenwicht is.

Ik denk dat ik ga afronden, morgen wordt het Mirambeau op een camping. Waarom moet ik anders die tent nog meesleuren ? Ik hoop dat mijne weerman er een fris windje bijgeeft morgen. ’t Is weer een serieus tripke van rond de 30 km’kes.

Slaap wel,  den 10 uren hond is al gepasseerd. Satelietontvangst heb ik ook al niet, morgen onderweg posten.

Voor de mama van Christophe

10-08-2012 om 00:00 geschreven door Jan  

Oei, als ik mijn blog herlees van gisteren moet ik toch een beetje blozen. Zoveel agressie, dat moet een slechte indruk nalaten. Zo ben ik helemaal niet en vandaag heb ik het waarom proberen te achterhalen. Ik vrees dat de rijstijl van de Fransmannen er een beetje debet aan heeft. Soms, zoals vandaag ook, wordt je gedwongen om een stukje op de departementale wegen te lopen. Hoe vlugger ik er weg kan hoe beter. Het is erg risky en als de zoveelste chauffeur je een aap laat schrikken wordt je een beetje chagrijnig. Ik ga proberen die kolère op een andere manier te ventileren J

Vanmorgen was het 9 uur wanneer ik mijn veters dichtknoopte. Volgens mijn Google Maps plan was het 27 km tot in Saintes. Echter langs de D150, bijna recht op recht. Na een goeie 3 km de afslag naar Véron genomen om via de GR route aan te belanden op het Jacobspad in Le Douhet. Onderweg heb ik een potje gekookt aan zo’n openluchtwasplaats, midden in het bos van Juicq. Beetje pootje baden ook om wat verfrissing te krijgen tot ik zag dat het vol bloedzuigers zat. ’t Was gedaan met pootje baden. Pffft,dat was een loodzware dag vandaag. ’t Is nu 8 uur ’s avonds en het kwik duidt nog 30°C aan in de schaduw. Steile hellingen, brandende zon, onverharde paden vol keien en geen mens mijlen in het rond te bespeuren.

Vandaag kan ik nog eens in een Pelgrimsrefuge slapen. Ik moest me haasten om voor 7 uur binnen te lopen of ik kon het schudden en naar een camping uitwijken. Probleem met de gites en refuges is wel dat je er geen WiFi hebt. Ik zou graag alle reacties goedkeuren, foto’s uploaden en een antwoordje sturen  naar de inzenders. ’t Komt er aan, ik kom mss morgen een Mac Donald tegen of zo en dan kan ik dit regelen. Ondertussen wil ik allen die me iets toestuurden, hetzij in facebook of mail of via mijn blog hartelijk bedanken voor dit steuntje.

Groot nieuws ! Vanmorgen smste mijne maat dat hij aan zijn laatste 20 km begon. Rond 3 uur vanmiddag smste hij nog eens …. “Jan ….. Ik ben er !!!! Ik heb voor jou al plaats besproken, je voorganger Pelgrim.
Ik werd er gelijk stil van. Langs deze weg nog eens een dikke proficiat Marc. ’t Is hem gelukt, ik ben er erg gelukkig om.

Aangekomen op de refuge …. Korporaal niemand en de madam had me verzekerd dat er tot 7 uur iemand zou zijn. Dan maar terug gebeld en dan is die madam me een sleutel komen brengen. Geregeld !
De refuge is gemaakt uit een aanbouwsel aan de St Eutrope kerk. ’t Is hier goed fris, 6 bedden, een douchke en in de ijskast ligt er zowat het één en ander dat ik mag gebruiken. En ik heb de refuge voor mij alleen. Als je wil afkomen : Rue St  Eutrope nr 11 in Saintes J dan bouwen we een feessie ! Ik kreeg van die madam ineens alle adressen van de refuges tot aan st Jean Pied de Port.Van hieruit zou het nog 434 km zijn tot in roncesvalles, de eerste stop in Spanje.  Dankuwel madam, dat kan nog van pas komen. De stenen met de schelpindicatie voor de Jacobsweg werden vanuit de parochie hier aangebracht. Morgen kan ik ze volgen tot in Pons. Daar is de refuge ook al geregeld. Pons is 23 km ver. En vlak zo vertelde er een bezoeker hier op het kerkplein.  t‘ Komt gelegen want vandaag was het loodzwaar. Zulke etappes loop je niet 5 dagen na elkaar. Anderzijds weeral een goeie oefening.           

Ik ga vlug een douchke nemen zie en heel vroeg gaan slapen. Ze gaan me niet moeten wiegen !

Tot morgen in Pons of tot straks als je even wil binnenwippen J

https://picasaweb.google.com/Jandorie1/StJeanDAngelySaintes?authuser=0&authkey=Gv1sRgCK2DrbHlx_GUpwE&feat=directlink

09-08-2012 om 00:00 geschreven door Jan  

Gisterenavond nog enkele pogingen gedaan om mijn blog te posten maar het internet liet het afweten. Geen satelietontvangst. Tja, dat kan al eens gebeuren en dan is het maar even iets later. Jongens, ik heb goed geslapen. Dat waren bedden net zoals bij den troep vroeger. Stapelbedden met van die lange veren en een zacht matraske. Ik hoop dat ik niet gesnurkt heb maar madame zal er niet veel last van
gehad hebben met haar oorstopjes. Om 6 uur waren die al op het appel. Zij liepen per dag 20 km langs de Randonnée. Jean Michel was 68 en de naam van zijn vrouw ben ik kwijt. Zij was er 61. Een kwik stel moet ik zeggen. 5 kinderen en 10 kleinkinderen. Niet van elkaar want ze waren beiden weduwe en weduwnaar. Eigenaardig, ze gingen vaak met de kleinkinderen op stap maar dan mochten hun eigen kinderen er niet bij zijn. Zo is er het minste ambras verklaarde Jean Michel. Ieder huis heeft zijn eigen regels, zo zie je maar.

08-08-2012 om 00:00 geschreven door Jan  

François en Marcelinne waren al vroeg vertrokken deze morgen. Een dame uit het gevolg van hun zoon had opgegeven en daar moest voor gezorgd worden. Die moest worden opgepikt en naar de statie van Poitiers worden gebracht. Ik heb geen afscheid kunnen nemen maar ik  heb bij de bakker voor hen 3 fruitvlaaikes gaan halen en op de doos een ‘bedankt voor de fijne avond’ geschreven.  Doos voor hun tentje gezet. Ik hoop dat de mieren er zijn afgebleven.

Dan op stap, ’t was zeker al 10 uur toen ik vertrok. Eerst gezorgd dat de tent goed droog was want de volgende 3 dagen zou ik waarschijnlijk in een gite slapen. Goed weer, dus dat was al in orde. Heel rustig gestapt en die 20 km waren zo om. Halverwege de reisweg ben ik gestopt aan een routier om een vettig pak frieten te halen met kebab. Wel ’t heeft me gesmaakt. ’t Was meteen ook het afscheid van het Département des Deux Sèvres en met een rond buikske ben ik de Charente Maritime binnengerold. Rond een uur of 5 aangekomen bij de opzichters van de gite. Mr. en Mme Boureau als ik me niet vergis. Ik moest mijn geloofsbrief laten zien anders mocht ik er niet in. Stokoude mensen. Meneer was 86, dat had ik naderhand gehoord. Zij zetten zich in  voor de kerk hier maar ze waren erg inschikkelijk. Kom ik op de gite aan, was er al een Frans koppel dat ook een stuk naar Compostela wandelde. Stille mensen maar de man was ocharme een doddelaar van je welste. Op de duur begon ik ook al te stotteren. In’t Frans notabene, zo had ik mezelf nog nooit gehoord. Op stap naar het dorpscafé heb ik nog een klapke gedaan met een buurtbewoner. Ik moest een foto trekken van het naamplaatje van zijn straat. Rue sans Soleil. Heb ik ook gedaan alhoewel ik mijn twijfels had bij de kwaliteit van de foto want de zon scheen nog in mijn lens. Ik ben net terug van het dorpscafé, dat Parijse koppel ligt al in hun bed. Madame had hoorstoppen in dus ik mocht lawaai maken. Toffe ontmoeting gehad op het terrras in dat café. Een Iers koppel, Sinnead en Liam. Zij waren op vakantie in het huis van Sinnead’s vader. Kwa parate kennis over Ierland kon ik enkel de adressen geven van de Ierse Pubs in de koekestad. Maar toch een hele babbel gedaan en ik moest beslist eens met Annick afkomen naar Ierland. Adres, mail en andere parafernalia heb ik van hen gekregen. Toffe mensen en toen ik mijne speciale paternoster toonde aan Sinnead heeft ze daar zeker 5 minuten staan wenen met die paternoster in haar pollen. Haar 2 kleine mannen moesten er een gebedje mee opzeggen. Erg katholiek die Ieren. Ik heb er een pint van gekregen en geleerd hoe je op zijn Iers moet proosten ….. slontsje. ’t Zal wel anders geschreven worden maar zo klonk het alleszins. Dat verstaan ze over de hele wereld zei Liam. Ik hoorde het voor de eerste keer.

Toch wonderbaarlijk tot hoeveel mensen je even mag doordringen, ook al is het een eerste kennismaking. Ik heb al zo een schat aan ontmoetingen gehad dat ik nog een speciaal boekske zal moeten kopen. Ik zie hier in’t schriftje van de gite dat Lorelynneke hier ook is gepasseerd. Volgens de mensen die hier zijn hebben ze haar ook tegengekomen. Ze vertelden me dat ze onderweg was flauwgevallen ocharme en dat ze haar naar de kliniek hadden gebracht. ’t Arm schaapke en zo ver van huis.

De gite voor morgen is ook al geregeld. In St. Jean d'Angèly. Daar is er een pelgrimskerkhof van uit de middeleeuwen waar ze de pelgrims begroeven die tijdens hun reis het loodje hadden gelegd. Als ik tijd heb ga ik er eens langs. Mijne was hangt te drogen, nog daarjuist wat scheermeskes gaan halen om mijnen baard wat te styleren J en wat drinken en batterijtjes. We kunnen weeral voort. St Jean d'Angèly is een groter stadje. Ik wil vroeg vertrekken zodat ik nog het één en ander kan bezoeken. Ik kruip erin. In alle stilte en goed opletten dat ik me niet van bed vergis of ik lig bij madame Oorstop.

Tot morgen hé

Voor Véronique, zus van Annick

07-08-2012 om 00:00 geschreven door Jan  

Rond 6 uur de wekker laten aflopen om Rien en Els te kunnen uitwuiven. Dat gaf me meteen de gelegenheid om de stop in Brioux over te slaan en ineens door te trekken naar St Mande sur Brédoire, als ik me niet vergis. Toch maar niet gedaan. Mijn kousen waren nog kletsnat. Ik had er geen droge meer ondanks de droogpogingen op mijn gaspitje. Ze bleven klam en nat. Na 5 kilometer zagen mijn voeten eruit als een sharpei-hond. Helemaal gerimpeld van de nattigheid. Dus ik veranderde mijn plan en vandaag heb ik dan in Brioux mijn tentje opgeslagen. Kort stukske langs de départementale dus geen echte bezienswaardigheden tegengekomen. Wel was er, volgens mij een wielerevenement aan de gang. Tientallen keren werd er me ‘Bon courage’ toegeroepen van die fietsers. En je gaat me niet geloven en ik kan het niet weerleggen aan de hand van een foto maar er stopte zo een fietstoeriste met een racefiets naast me en die vroeg naar mijn bestemming. Jongens als die dame al niet halverwege de 80 was, dan ben ik nog in mijn puberteit. Lief mens die me met ontzag bejegende. Echt, ik denk dat haar beentjes niet veel dikker waren dan de spaken van haar wielen. Een kranig madammeke. Op een koersfiets verdorie, waar gaan we het schrijven ?  

Onderweg bij een rustpauze ben ik Serge, een man uit Namen, tegengekomen. Serge was naar de Cahors getrokken met een stel onhandelbare tieners in een opvoedingsproject. Na afloop is hij door de Pyreneëen getrokken naar St Jean de Port, de startplaats van de Camino Frances . Eén etappe heeft hij gelopen naar Roncevalles en nu was hij op de terugweg naar huis. Hij had al 1000 km gestapt en er moesten er nog 900 gelopen worden tot in Namen. Fijne tiep die gast. Ook niet meer van de jongsten zoals ik J. Serge deed me 3 adressen aan de hand van pelgrimsgites op mijn 3 volgende stops. Dat wijzigt een beetje mijn route. Niet veel maar morgen overnacht ik in een bed in Aulnay. Toen ik belde om te horen of er mogelijkheid was zei de lieve dame na afloop van het gesprek :  ‘Je t’embrasse’. Zoiets kan je je niet voorstellen in je heimat.

Op het marktpleintje van  Brioux ben ik een pint gaan drinken in de Ranch, het lokale trefpunt in Brioux. Even later dan naar de camping waar er geen onthaal was. Tent neergeploft en ineens gemerkt dat mijn buren Belgen waren. François, Marcelinne en Zoë, de kleindochter. Zij speelden een beetje als bezemwagen voor de zoon die met een stel kennissen ook op pelgrimstocht waren met de fiets.

Even bij aankomst een goeiedag gezegd en meteen moest ik er me bijzetten voor een goed glas  wijn en druifkes. Tof, tof tof hoe je meteen gesprekstof hebt met totaal onbekende mensen. Je houdt het echt niet voor mogelijk wat voor een potentieel aan contacten zo’n pelgrimsreis je opbrengt. Even vlug een douche genomen en we zouden samen even het dorp intrekken om naar het restaurant te gaan. 11 euro alstublieft voor een volledige menu. Voorgerecht …. Salade met charcuterie en andouille (ingewanden maar toch erg lekker). Hoofdschotel aardappelpuree met erwtjes en worteltjes en eendebout. Een kaasschotel als tussengerecht en dan nog ijsroom van mango. Koffie daar ook nog bij en een kwart literwijn per  couvert. Ik had het niet gemerkt dat François ondertussen de rekening had gevraagd en wat bleek ? Die man had mijn restaurant betaald. Fijne mensen. Ik heb hen uitgebreid bedankt voor de gezellige avond. Er zijn verdomme nog fijne mensen op de aardkloot maar met achter je televisie of pc te kruipen blijven deze ontmoetingen je allemaal vreemd.

Voor Jean Lapetite

06-08-2012 om 00:00 geschreven door Jan  

De zender waarop die Hollander, buurman op de camping,  naar het weerbericht luisterde zal me een raadsel blijven. ‘Nou Belg, je hep effe geluk vandaag. Mooi weer en rond 4 uur een spatje regen’ , zo declameerde die Hagenees.  Ik was nog geen 100 meter de poort van de camping voorbij en de waterpret begon al. Tot in Rom, als voorgerechtje, zo een miezerige druilregen. Te weinig om je regenpak aan te trekken, teveel om droog te blijven. Volgens mij had die brave buurman afgestemd op Radio Sjakkamakka, de korte golf welteverstaan. Vanaf Rom werd het hoofdgerecht opgediend. 30 km non stop pijpestelen regenen. Ik was kletsnat, zelfs tot op mijne speciale paternoster. Echt pure ellende maar dat hoort erbij. Onderweg stopte er een madammeke om me een lift aan te bieden maar ik heb beleefd geweigerd. De dame had ook de Camino gelopen maar in tegenovergestelde zin. Ik was echt blij om op de camping aan te komen. Het onthaal was verlaten. De camping ook. Op het betonvloertje voor het onthaal zat er een stel pelgrimfietsers hun potje te koken. Rien en Els uit Dordrecht. Geweldig stel. De ganse avond leuk geklept (Ik begin al zoals een Hollander te klappen) . Rien en Els reden ook de Camino met de fiets. Els had al het Pieterpad gelopen maar de Camino zelf wilde ze enkel met de fiets doen. Teveel gezeik die laatste 100 kilometers, commercieel gedoe, would-be pelgrims omringd door luxe. Niets voor haar. Rien was een doorwinterde fietser en stapper. Hij had Corsica al platgewalst met zijn fiets en nu was hij samen met Els de camino aan het fietsen en tegelijkertijd, zei het iets in de tijd gefaseerd, liep hij ook de Pyreneeën route van de Atlantische oceaan tot de Middelandse zee. Das nu eens vakantie zie ! Ne velo, een tent en een kraantje waar water uitkomt. Meer had hij niet nodig.

De camping waar we zaten kwam zo rechtstreeks uit een film over de Apocalyps. Geen volk, een uitbaatster die er niet was, een leeg terrein met in een afgelegen hoek woonwagens van zigeuners. Geen mens die op die camping wilde blijven. Nochtans brave mensen die Roma’s. Heel vriendelijk maar ja begrijpelijk dat de toeristen wegblijven. De uitbaatster die zich vanmorgen even liet zien, had weinig haar. Ik vrees dat ze het uitgetrokken had van ellende. Ze kon er niets aan doen, het stadsbestuur had toelating gegeven aan die zigeuners om daar te staan in afwachting dat het hen toegestane terrein gesanneerd werd. Bangelijke gasten die zigeuners, dat wel.
Vanmorgen dan afscheid genomen van Els en Rien. Zij reden naar de veerpont over de Gironde vandaag en zo verder door naar de Spaanse grens. Fantastisch koppel. Je kan je je niet inbeelden wat voor verrijkende indrukken je opdoet tijdens zo’n voettocht. Na al die ellende met die regen was de afsluiter van de dag nog een kanjer.

Ik was te moe en ging te erg mee in het gesprek met Els en Rien dat ik er niet meer toe kwam om mijn blog aan te vullen. Niks moet, alleen sterven. Tot hier dus.

Voor mijn ex-collega’s

05-08-2012 om 00:00 geschreven door Jan  

Yves de campinguitbater was een merkwaardige kerel. Een man met een hart voor pelgrims. Toen ik er gisterenavond aankwam moest ik uitgebreid kennis maken met zijn internetsite. Hij had die site helemaal zelf ontworpen met het doel zijn kleinkinderen vertrouwd te maken met de geschiedenis van zijn familie. Een grootoom die generaal was, een grootvader die, naar zijn uniform te oordelen, bij de zouaven gediend had en een been mankeerde. Afgeschoten in 14-18. Een heel verhaal over hoe ie het overleefd had. Zelf had hij opzoekingen gedaan naar de manier hoe. Een militaire dokter had de aders van een strijdmaker aan die van zijn grootvader genaaid en zo een bloedtransfusie toegediend. Yves had opzoekingen gedaan en tot zelfs een foto van die strijdmakker op de kop getikt. Naam en toenaam van de dokter stonden ook vermeld. Jammer genoeg had die éénbenige grootvader geen geluk in het oorlogsgeweld want in 40-45 had den Duits een bom op zijn huis gegooid en ditmaal had hij het niet overleefd. Je moet verdorie maar pech hebben in je leven. Heel interessante kerel die Yves met een grote voorliefde voor geschiedenis. De Franse vooral J

Vandaag zonder muziek gestapt. Ik wilde nog een airke van Ramstein uitproberen als marsmuziek maar ik vreesde dat ik achterstevoren zou gestapt hebben. Niet dus.

Rond 10 uur opgestapt na eerst de pogingen van Lieve te hebben gadegeslagen van hoe je zo een opvouwtent terug opbergt. Geen sinecure als je het mij vraagt en als je ooit overweegt zoiets aan te schaffen, laat de verkoper dan uitgebreid demonstreren hoe je eraan begint. De dames uitgewuifd en daarna het veld in.

De GPS leidde me langs een te grote omweg en zoals eerder vermeld verkoos ik een route dwars door de velden. Wist ik veel dat die route leidde naar het gevang van Vivonne. Een immens complex met 2 wachttorens. De wind stond in mijn richting en ik denk dat de gevangenen gelucht werden. Ik hoorde niets anders dan roepen en gore taal brullen. Niet meer of ik werd gefilmd. Wat heeft daar in dat godvergeten veld iemand immers iets te zoeken ?

De velden werden afgewisseld met wondermooie dreefjes en met een beetje verbeelding kon je je zo Lamme Goedzak uit de Tijl Uilenspiegel verhalen voor de geest halen. Lamme gezeten tegen een boom temidden van vlaaien, kruiken wijn, worsten en borden rijstpap, rustig een pijpje smorend en kringetjes rook de lucht inblazend. Geweldig mooie natuur gezien vandaag. Het weer viel erg mee alhoewel het een beetje drukkend werd naar de avond toe. Op de wegen krioelde het van de zwarte rupsen. Volop sjirpten de krekels en de landschappen weerspiegelden een zalige rust. Rond 6 uur kwam ik op de camping aan. Een 4 sterren begot. Ik werd met een golfkarretje naar de kampeerplek gereden. Ik ben benieuwd wat ik morgen moet betalen. Ik dronk er een Leffe en moest 4.60€ betalen. Hadden ze er nog groseille bijgekieperd op de koop toe en dat zonder ik het vroeg, de barbaren. Maar het is een zeer mooie camping. Als ik uit mijn tentje kijk zie ik los op een vijver bedekt met leliebladeren. Heel mooi en sfeervol.

Vandaag heb ik veel moeten denken aan een dorpsgenote wiens man vandaag begraven werd. Gods wegen zijn ondoorgrondelijk. Dat is een dogma dat in alle religie’s wordt gedeclameerd. Daar heb ik tijdens mijn tocht vandaag erg veel aan moeten denken en in vraag gesteld. Weze het de Islam, het christelijk geloof, boedhisme of noem maar op, volgens mij is het een lapsus die verdriet en miserie een reden van bestaan moet geven. Soit, dit dogma hoort niet thuis in een religie. Om het even dewelke.  Dat was mijn conclusie.

Morgen is het even ontnuchteren. De laatste 2 dagen waren eerder vakantiedagen. Korte tripkes van rond de 20 km maar morgen komen de serieuze kleppers eraan. Meer dan 30 morgen en de volgende schommelen er rond. Dat wordt even wennen terug. Aan het ritme van vandaag en gisteren heb ik de indruk dat ik wel naar China zou kunnen wandelen. Sssht, geen te grote mond opzetten, het zou kunnen verkeren. Had ik Bredero al eens niet aangehaald ?

Zo tot hier vandaag. Sebiet mijn wekkerke op halfzeven zetten zodat  we er vroeg aan kunnen beginnen. Ik hoop dat ik vlug in slaapval. Het is hier op de camping nog volop laguerre met al die joelende kinderen. Ik word oud L

Slaapwel

Voor Marie Christine

04-08-2012 om 00:00 geschreven door Jan  

04-08-2012 om 00:00 geschreven door Jan  

Niets meer geschikt om het stappen in het juiste ritme te brengen dan een antieke washboard-shuffle van Ferre Grignard. Ring ring, I've got to sing. Zo daar zijn we de dag mee gestart. Rond een uur of 10 vertrokken en echt op het duizendste gemakske naar Vivonne gestapt. Het werd hier en daar wel een behoorlijke klimpartij maar dat is goed voor de oefening tegen het moment dat het zwaardere stapwerk in de Pyreneeën zich aanbiedt.Het landschap is ondertussen wel veranderd. In plaats van die weidse vlakten werd er nu plaats gemaakt voor kleinere velden met bospartijen. Heel gevarieerd. Ik heb toch wel wat fotootjes kunnen trekken want de GPS leidde me langs de D4 die op zich een groot stuk uitmaakt van de GR route. Ik heb veel in het bos gestapt. Rustig zodat je goed kan mediteren
De camping gisteravond was maar een mager beestje. Geen volk tegengekomen waarmee een klapke kon gedaan worden. Spanjolen en Fransmannen. Veel met kleine kinderen.
In Ligugé ben ik even de kerk binnengestapt om een kaarsje te branden voor degene waar ik het meest van hou. Dit om de eenzaamheid een beetje te verlichten. Dat moet ook zwaar zijn om iemand te missen, ik ondervind het zelf.
Mensen zijn hier op zijn allervriendelijkst. Onderweg reed er me een 2pktje voorbij en een minuutje later keerde die terug. Een heer en een dame vroegen me of het me aan iets ontbrak. Nee hoor 'Merci pour la gentilesse'.
 In Vivonne aangekomen heb ik vlug mijn tentje rechtgezet en ben wat inkopen gaan doen. Verdorie was daar toch geen Stella café in het dorp zeker. Ik heb me daar 3, jawel 3 sjappige Stella's getrakteerd. Dat smaakte wel maar na een maand lang geheelonthouding zaten die al vlug in mijne kop. Opletten ermee.
Voor mijn tent was er een negerke, of moet ik zeggen iemand van het zwarte ras, een klein manneke met zijn veloke aan het crossen. Sloeg dat ventje daar op zijn  gezicht dat het niet mooi was. Brullen als een gekeeld varken. Ik had vlug mijn EHBO zakje bij en heb zijn schaafwonden een beetje verzorgd. Ik heb hem vol merchurochroom gesmeerd en ne plakker hier en daar wat hem zichtbaar tevreden stelde want het brullen hield meteen op. De moeder was ondertussen ook van de partij en ik kreeg er begot een kus van. Merci monsieur, wel 100 keer.
Daarjuist even kennis gemaakt met 2 leraressen uit Turnhout. Zij trekken naar Zaragossa om een aantal kinderen met de fiets naar huis te begeleiden. Lieve en Stephanie, ik heb een fotootje van hen gemaakt bij een spelletje tafeltennis.
Na een korte berekening moet ik nu ongeveer een derde van de Camino hebben afgelegd. 't Begint kleur te krijgen mijn exploten. Ik was bijna vergeten dat het morgen zaterdag is. Op de valreep heb ik nog kunnen reserveren in Couhé. Een 4 sterrencamping en met het weekend zit zulk een tent nokkensvol. 't Is me nog juist op tijd gelukt ook. Zo tot hier. Een vrij rustige dag maar dat mag ook wel eens. Ik kan eens vroeg erin kruipen.

Er zijn nog wat fotootjes bijgeplaatst

Deze dag is voor een speciale maat.

https://picasaweb.google.com/Jandorie1/StBenoitVivonne02?authuser=0&authkey=Gv1sRgCJPhyKOgyMaYUA&feat=directlink

03-08-2012 om 00:00 geschreven door Jan  

Ik heb lang geslapen vandaag wat maakte dat ik eerst rond halfelf kon opstappen. Gisteren bij het aankomen stond er een Nederlands ouder echtpaar uit Maastricht met de caravan te kamperen. Beleefdheidshalve een groetje en daar bleef het eigenlijk bij maar vanmorgen, toen ik vertrekkensklaar was, riep de man me bij hem voor een kommeke thee en een croissantje. En toen begon hij te vertellen. Ooit wou hij met zijn vrouw een voetreis maken naar Rome. ’t Is er nooit van gekomen want zijn vrouw begon te sukkelen met haar benen wat maakte dat ze nu invalide was. Maar het reizen zat hen in het bloed en elk jaar trokken ze 3 maand uit om met de caravan te toeren. Prachtig. Daarna kwam er een iets somberder verhaal. Ze hadden 5  kinderen, 10 kleinkinderen en één achterkleinkind. Hun zoon was 3 jaar geleden overleden. Hij had zich doodgedronken. Erg, de man had ervoor geweend maar de vrouw had er geen tranen meer voor. Het moet een hel geweest zijn voor hen. Ik heb geluk met mijn kinderen tot hier toe en met mijn Camino kan ik dit gestalte geven. Dat het zo mag blijven. Ook dat houdt me bezig tijdens deze tocht.

De wereld is toch klein moet ik vaststellen. De man vertelde dat hij een maand geleden in Cézanne nog een pelgrim uit België had ontmoet. Toen hij erover begon uit te wijden begon er een lichtje te knipperen. Dat was verdorie de Marc, mijne maat die op 12 mei is vertrokken. Met het fotootje van hem te tonen knikte de man ‘Ja dat is hem’. Ik heb mijne maat een smsje gestuurd met hun groeten. Op 8 augustus komt hij aan smste hij terug. Zijn vrouw Leen, loopt de laatste 10 km met hem mee. Nu werd het toch echt tijd om afscheid te nemen van hen maar eerst moest ik beloven om een Vader Onske te bidden in Santiago. Dat ze van de pijn in haar benen verlost zou worden. Met alle plezier natuurlijk.

Ondertussen stond Wim en Jeannette met hun kinderen ook vertrekkensklaar richting Nederland. Nog vlug even handjeschudden, behouden terugreis gewenst en hop, richting Poitiers.

Een vrij mooie etappe was het vandaag. Onderweg ben ik Jacques tegengekomen. Jacques was een gepensionneerde bouwvakker die in zijn moestuintje aan het kruien was. Die vroeg ook om een gebedje.  45 jaar lang had hij in de bouw gestaan als timmerman. Heel zijn lijf was kapot. Van kop tot teen was hij al geopereerd. De laatste tijd had hij last van ‘Des fourmis dans les mains’ als hij sliep. Mieren in zijn handen, ik denk dat hij tintelingen bedoelde. Slechte bloedsomloop. Hij wilde me radijsjes geven maar hij had de laatste weggegeven. Dat speet hem en dan wou hij het goed maken met een paar kroppen sla maar het hoefde niet voor me. Wat moet ik daar mee aanvangen. Echt mooie dingen ben ik niet tegengekomen en dan besloot ik om maar een ommetje maken langs Poitiers centrum. Ik was een pitta gaan halen en opeens stond Thomas van Ophélie naast me. Iets verder zat zijn Ophélie met hun kindje Saskia op een terrasje. Hij wou me een pint trakteren. Als pelgrim mag je zoiets nooit weigeren. Maar daar moet ik geen pelgrim voor zijn, onder andere omstandigheden zou ik dat ook nooit weigeren. Zo kwam ik te weten dat Thomas ondertussen al naar Orléans was gespoord om hun auto op te halen en ze hadden in een derderangshotelletje nog enkele dagen geboekt om wat uit te blazen. Daarna ging het richting Brussel. Thomas had al verschillende routes met  de fiets gereden en Ophélie had de Camino al gelopen. In Frankrijk  meerdere stukken zelfs waarbij ze al uit verschillende startplaatsen is vertrokken. De Camino Frances heeft ze zelf helemaal uitgelopen. Dappere Belgen zijn dat ! Nog even langs de Grande Eglise en de kathedraal van Poitiers voor een kiekje en ik hield Poitiers voor bekeken. Ik onthou ervan dat ik bijna 200 trappen heb moeten oplopen voor dat ik in het historisch centrum was. Met een zware rugzak is dat geen kattepis.

Ondertussen, met al dat oponthoud moest ik me nog haasten om op tijd op de camping aan te komen. Mijn stempel had ik gelukkig in het Office de Tourisme van Poitiers gehaald want de stempel op de camping was de naam stempel niet waardig. Zo lelijk. Morgen naar Vivonne, ik durf niet meer zeggen hoe ver het is want telkens kom ik bedrogen uit. Elke keer loop ik er meer dan uitgerekend werd met Google Maps. Ik denk dat er geen rekening wordt gehouden met kronkelingen in de wegen en de rotondes waar je soms tot 250m  moet omlopen om te kunnen oversteken. Als je er dan zo een stuk of 6 tegenkomt, reken maar uit. ’t Kan bijna niet anders.

Ziezo tot daar

Voor Eddy F. een oud collega.

https://picasaweb.google.com/Jandorie1/DissayStBenoit?authuser=0&authkey=Gv1sRgCNrKj-KYz8SiwwE&feat=directlink

02-08-2012 om 00:00 geschreven door Jan  

Ja dat wordt een serieus boke vandaag. Maak er maar een dobbele van ! Ik had mijne wekker op 6 uur gezet om gelijk wakker te worden met mijn gastvrouw Lorelyne. ’t Was niet nodig om hem te zettten want om 5 voor 6 donderde er zo’n TGV voorbij het venster van dat chaletje. Ineens wakker natuurlijk. Mijn gastvrouw had al het ontbijt voor me klaargezet. Een peer, een youghurtje van lammetjesmelk, een glas fruitsap et une baguette. Ik word nogal in de watten gelegd hé. Ik ben blij dat ik zo’n mensen mag leren kennen. Das pure ozon wat ge inademt bij zo’n ontmoetingen. Soit dat Parisienneke is vertrokken, zij stapte iets verder dan ik, naar Poitiers, de jeugdherberg en ik naar Dissay. Na 3 kuskes heb ik haar een buen camino gewenst. De fotokes zijn aangevuld. Ne schat van een joenk, ik hoop dat ze er geraakt zonder zorgen. Chapeau nog maar eens.

Ik ben heel blij met die GPS die me werd cadeau gedaan. Zonder zou het eigenlijk onbegonnen werk zijn want meestal zijn er geen straatnaambordjes geplaatst in de kleinere gemeenten. Ik heb het echt langzaamaan gedaan vandaag. ’t Was mooi weer en de trip was een kleine 20 km zonder GR-omwegen. Vlak buiten Les Ormes mooest ik een brug over de Claim passeren. Dat was pure horror. Die brug die zakte 20 cm naar onder door als er een vrachtwagen over bolde. Ik ben nog nooit zo rap over een brug gelopen. Los door een zigeunerkamp gelopen kwam ik eindelijk op de GR route terecht via Cenon sur Vienne. Thomas en Ophélie en hun kindje Saskia kwam ik iets verderop tegen. Toffe jonge mensen die met de wagen tot in Orléans hadden gereden en daar hun aansluitend stuk camino met de fiets opnamen. In Poitiers nam Thomas dan de trein om  in Orleans zijn auto te gaan ophalen. Ik hou wel van zo’n avontuurlijke geesten. In Saint Cyr botste ik op een golfterrein. Nooit niks aan gevonden aan die ‘sport’. Te elitair en dat knechterig gedoe met zo’n caddyboy’s … rijkeluisgedoe. Ik moest een kwartier later mijn mening herzien. Omdat het zo’n  poepsjiek terrein was ging ik er eens vlug een kijkje nemen. Op de parking werd ik aangesproken door een ietwat oudere kerel die aan het sjouwen was met caddy’s. Ja, hij sprak me aan en wat me opviel was dat hij nog maar één tand hand. Ik dacht tja, als dat zo’n rijke vent is dan zal die wel centen genoeg hebben om eens zijn gebit te laten verzorgen, maar nee ik geloof eerder dat hij afstamt van het gewonere volk en geen geld heeft . Tot zover mijn ietwat naïeve redeneerwijze. Die éne tand stoorde me echt, totdat die brave man me vertelde dat ie eigenlijk trainer was van de beginnende golfspelers. Nu werd het me duidelijk. Die man leed aan een beroepsziekte aangezien hij, de behendigheid van een beginnend golfspeler in acht genomen, wel regelmatig zo’n golfstick tegen zijn gevel moet gekregen hebben. Het zou een fortuin aan kunstgebitten hebben gekost om in orde te zijn met de dentaire présence. Ik meende hem nog te vragen of de Franse Kas voor beroepsziekten geen regeling in zijn voordeel kon bewerkstelligen maar de taal van Molière staat me niet op het lijf geschreven dus heb ik maar wijselijk ‘Au revoir monsieur’ gesalueerd.

Flink doorgestapt daarna en ook flink wat fotootjes getrokken. Zeker de afdaling naar Dissay was de moeite. Zo tussen de gevels door kon je de mooie contouren van de kastelen waarnemen. Echt adembenemend schoon. Op het dorpplaatsje stond een stel eventjes uit te blazen. Régis en Isabelle. Ook Compostelagangers maar met de motor. Régis was een auto en motorfanaat in het oldtimersegment.

Hijzelf reed met een Motobecane van 1954. Achterop ouderwetse valiezen opgebonden en zo reed hij naar Compostela. Zijn vrouw Isabelle reed met een iets recenter model. Ja ik moest er eens gaan opzitten waarna hij een fotootje trok met mijn toestel. Aan zijn vrouw vroeg hij om een foto met mij te trekken. Hij legde zijn arm om me heen, en zei me ‘Excusez-moi que je tremble, j’ai le Parkinson’ .  Hij bibberde serieus. Zo zie je maar dat ieder zijn eigen kruis meedraagt. Zo een boom van een vent en die ziekte deed hem beven als een rietstengel. Kaartje van zijn museum gekregen en ik moest beslist contact opnemen met hem om hem op te zoeken in Parijs.

’t Was 5 uur als ik op de camping aankwam. Hamer gaan lenen bij een gezin Nederlanders om mijn piketten in de grond te kloppen. Naderhand moest ik even wat tekst en uitleg geven over mijn aanwezigheid op de camping. Wim haalde er een paar pinten bij en Jeannette, Caitlin en Noah luisterden naar mijne klap. Ook weeral toffe mensen uit de omgeving Nijmegen als ik me niet vergis. Macaronieschotel soldaat gemaakt en mijn blog geschreven en daar zal het bij blijven want ik ga pitten

Tot morgen

Voor de familie Toledo in Juiz de Fora, Brazil.

https://picasaweb.google.com/Jandorie1/ChatelleraultDissay?authuser=0&authkey=Gv1sRgCND8-_7xgqTEnQE&feat=directlink

01-08-2012 om 00:00 geschreven door Jan  

Rond 9 uur ben ik vertrokken op de camping. Het weer beloofde mooi te worden en dat werd het ook. Alhoewel de ganse weg 22 km lang langs de grote departementale liep besloot ik toch de Grande Randonnée te nemen die iets mooier en een stukje langer was. Het was de moeite. Kort na mijn vertrek ben ik even een gazettenwinkeltje binnengewipt voor een snoepke. Toen ik buitenkwam kwam Lorelyne er aangestapt. Ze trakteerde me op le petit café. Nog een beetje gebabbeld en ze vertrok weer. Net als ik wandelde ze ook liever alleen. Ik ben dan maar even blijven zitten om haar niet op de hielen te zitten. Daar op het terras heb ik kennis gemaakt met een Hollands echtpaar Jan en Bep Veerkamp. Zij waren op de terug van Italië even langs hun kinderen langsgegaan die op vakantie waren in Ingrandes. Toffe babbel gehad, ze hebben mijn blog.  Het stappen ging erg goed vandaag. Met de dag beter moet ik zeggen. Onderweg even gestopt om inkopen te doen voor het avondeten. Ingrandes heb ik opzij laten liggen. Een dag uitgespaard die ik  later  aan een extra rustdag kan spenderen.

Het stuk naast de Vienne was het mooiste. Brede rivier waar je de forellen zo in zag zwemmen. Het was ondertussen erg warm geworden en de zon gaf serieus van katoen. Op de camping aangekomen rond 6 uur of zoiets en daar trof ik de mensen aan die ik gisteren ook op de camping in Les Ormes  aantrof. Thomas en Ophélie die met hun kindje op de fiets naar Compostela reden. Ze kwamen uit Brussel. Ze boden me een kamer aan in hun chalet maar ik heb dat beleefd geweigerd omdat ik Lorelyne beloofd had om te koken. Die kwam iets later aan. Ze nodigde me uit in haar chaletje om te barbecueën. Tof. Beetje mastentoppen bijeengesprokkeld en een vuurtje gestookt. Wat worstjes, kippebillekes en een satéke. De hele avond gebabbeld. Zij is artiste – comédienne in Parijs. Ze speelde mee in de musical Mama Mia. Een heel fijne avond gehad. Veel gepraat en ook zij heeft me aangeboden om het extra kamertje in haar chaletje te benutten. Deze keer heb ik ja gezegd want ik had echt geen zin meer om dat tentje nog recht te zetten en eindelijk had ik nog eens een bed om in te slapen.  Het is dus met dat gebabbel erg laat geworden. Vandaar dat het zo laat is geworden om mijn blog nog bij te vullen. Om 6 uur moet dat kind er al uit om naar Poitiers te stappen. Ik loop naar Dissay, de camping is al geregeld. Moedig kind, ik hoop dat ze vindt wat ze van haar reis verwacht. Poitiers komt in’t zicht mannen, ik zit al over de helft in Frankrijk. Vlak naast de chalet raast de TGV hier voorbij, ik hoop dat het een rustige nacht wordt.

Slaapwel

Voor Yvonne Carpiaux.

https://picasaweb.google.com/Jandorie1/LesOrmesChatellerault?authuser=0&authkey=Gv1sRgCMzRgPP754WuCg&feat=directlink

31-07-2012 om 00:00 geschreven door Jan  

Het heeft de ganse nacht geregend en tegen de morgen aan ging het over in zo’n miezerige druilregen. Niet bepaald een weertje om een smile tot achter je oren te toveren. Nog eens omdraaien op het fitte matraske en mezelf wijsgemaakt dat het tegen 10 uur wel zou opklaren. Nougabolle, dat bleef miezeren. Goed, tegen 10 uur beginnen in te pakken maar het was eigenlijk al 11 want mijn horloge is om de één of andere reden beginnen achterlopen. Weg ermee, op mijn Gsm staat ook een klok. ’t Was dus al bijna middag voor ik mijn eerste stap had gezet.

Tambour – Major vous m’entendez ?
Je vous ordonne de jouer !
La Marche en Avant, la marche en avant.

Hups naar Les Ormes. Een stuk de Départementale gevolgd maar ik vond dat een beetje eentonig en halverwege ben ik afgedraaid naar Braché om daar de GR route op te pikken. Heel die weg is het blijven miezeren en de lucht rook er naar ettekees, dat is Brusselse stinkkaas of veredelde Hervekaas zoals de kaasaffineurs het zo sjiek kunnen uitdrukken. Een tijd lang dacht ik dat ikzelf de oorzaak was van die geur, temeer omdat ik konstant vliegen onder mijn petje had zitten maar dat kon niet. Vanmorgen heb ik nog uitgebreid gedoucht. Het loopt een heel stuk aangenamer die GR route. Paar kilometertjes meer maar het was geen grote trip vandaag.

Jongens wat ben ik kontent met mijn nieuw petje. En niet alleen voor het wegmeppen van de vliegen. Bij diepere studie van het hoofddeksel heb ik ontdekt dat er, met aandacht voor het design, laterale verluchtingsgaten in zijn aangebracht. Dit deed mij ongewild denken aan de Kleine Bomma zaliger, een grootmoeder van een schoonbroer. Dit impliceert dus ook dat er ooit een Grote Bomma  tot de wereldbevolking heeft behoort maar ik wil dat mens, evengoed zaliger,  haar zielerust niet verstoren. Grote Bomma was een dochter van Kleine Bomma ter verduidelijking. Wel die kleine Bomma beweerde dat wanneer je in de winter geen muts op je kop zette omdat je hersens dan konden bevriezen. Ik vermoed dat die verluchtingsgaten er in zitten voor het warmere seizoen. Het zou kunnen verhinderen dat je hersens gaan koken bij hogere temperaturen. Let op die Fransmannen zijn visionairs op het gebied van kleding. Kijk maar naar Dior, Lagerfeld en consoorten. Grapje.

Het alleen-zijn met jezelf op zo’n tocht maakt toch dat je een ganse tijd besteedt aan het ontleden van jezelf. Je denkt terug aan situaties waarin je eerder terechtkwam en je reconstrueert de handelingen, je eigen reacties en die van anderen. Meestal kom ik tot de vaststelling dat de scherpe randjes die voor een bepaald ongenoegen zorgen, dat ik die zelf creëer omdat ik zo gewoon ben om op een vingerknip dat te krijgen wat ik wil.  Veel ongenoegen wordt gecreeerd als die vingerknip niet werkt. Zo tot de basics terugvallen … vind ik op tijd een winkel voor eten, moet ik niet teveel omlopen, krijg ik mijn kleren droog, heb ik een slaapplaats vanavond tot zelfs heb ik nog wc papier ? ….. Het zijn allemaal zaken die mijlenver afstaan van het comfortabele luxeleventje thuis. Het stemt je tot nadenken en het enige dat ik daar voor mezelf kan uit afleiden is dat relativeren een wondermiddel is voor de zovele ongemakjes die je in het dagelijkse leven thuis oploopt. Dit is voor mij al heel duidelijk geworden, een verrijking voor mezelf tot hier toe. Dit heeft mijn tocht alvast al opgeleverd.

Iets voor La Celle St. Avant op de GR 655 ben ik even gaan rusten op een bankje aan een visvijver. Vele sportvissers hadden daar hun ganse arsenaal aan vislijnen, werphengels, camouflagetenten uitgestald en ik heb me daar even op een bankje gezet. Daar heb ik Lorelyne leren kennen. Een Parijs meisje van rond de 25 schat ik dat ook naar Santiago stapte.  Ik had de St. Jacobsschelp opgemerkt op haar rugzak en ze kwam ook even meerusten op de bank.  Mijn eerste ontmoeting met een voetpelgrimme. Ze werd geleefd en ze wou op haar  zelf terugvallen. Het werk en haar omgeving hadden zodanig roofbouw op haar gepleegd dat ze de inzinking nabij was. Ze kon het niet meer aan. Haar ouders zagen het helemaal niet zitten dat ze zo alleen de baan op ging maar tot hier toe was het allemaal erg meegevallen. Ze overnacht in Pelgrimshuizen en bij mensen thuis. Morgen heeft ze een caravan in bruikleen op de camping van Châtellerault. Ik zit morgen ook op die camping en als ze morgen zo een eenpansmaaltijd koopt zal ik het voor haar opwarmen met mijn gaspitje. Dat vond ze “sympa” J. Moedig meisje. Ze had een boekje met alle gites in Frankrijk voor pelgrims. Spontaan gaf ze me haar 06 nummer zodat ik haar mocht bellen als ik ergens om een slaapplaats verlegen zat. Ik denk dat het niet nodig zal zijn. Je me débrouille J

Mooie camping hier en nu valt er weer een mals regenbuitje. Voor morgen heeft Arne, mijn privaatweerman, mooi weer beloofd. Bedankt maatje.

Ik kruip in mijn hemelbed met baldakijnen en gouden flosjkes…. En een porceleinen bedpan om het scenario compleet te maken J

Voor de Mammie van Brussel was deze bedoeld.

https://picasaweb.google.com/Jandorie1/StMaureDeTouraineLesOrmes?authuser=0&authkey=Gv1sRgCNeqw6y8y_DSnAE&feat=directlink

30-07-2012 om 00:00 geschreven door Jan  

Halfacht wakker. Rustig opgekraamd maar ik kreeg mijn tent niet droog. Rond  9 uur was alles ingepakt en hup, weg ermee. Het weer beloofde mooi te worden maar later op de dag kwam de zon er toch niet door. Omdat het zondag was besloot ik om te stappen langs de D910, een hoofdweg. Er rijden minder of bijna geen vrachtwagens dus om geen extra kilometers te moeten stappen was dat een goede optie. Er liep nochtans een GR route maar dat zouden een 7 à 8 kilometers extra worden. Voila, weldra is het Departement Indre et Loire ook al doorkruist. Een mooi stukje Frankrijk doordrenkt met verwijzingen naar een groots verleden waar  kastelen, grootgrondbezit , adel, middeleeuwen en ga maar door er getuige van zijn. Sjiek land met alles er op en er aan. Behalve de voetpaden J

    Dans le Lot et Garonne on bouffait du curé
    On priait la Madonne le dimanche en Vendée
    Des cayous de Provence aux Chateaux d’Aquitaine     
    On chantait la Durance, on pleurait la Lorraine
    Dans le Rhone et le Somme on chassait les abbés
    On plantait dans Narbonne des croix de St André
    Des sommets du Jura aux jardins de Touraine
    On pleurait la Savoye, on chantait la Lorraine

Uit les deux écoles van Sardou

Het is verplichte leerkost die “Vaderlandse Geschiedenis” hier in Frankrijk. Zeker de periode van de grote koningen doet hun neus krullen. Volgens mij de oorzaak van dat vleugje chauvinisme waar een Fransman zelden van moet blozen.

Een petje, dat was ik immers kwijtgespeeld, moest ik vinden. In Sorigny heb ik er eentje gevonden en dat zelfs op een zondag.  In een intermarché. Toen ik buiten mijn boodschappen aan het schikken was in mijn rugzak kwam er een duo fietsers met pak en zak aangefietst. David en Corry, 2 die-hards uit Rotterdam die terugkwamen van Compostela. Fijne mensen van mijn ouderdom, leuke babbel mee gehad. Je moet het verdomme maar doen hé met 2 pedalen meer dan 5000 km fietsen. Ze waren, net zoals Jean en René zinnens waren, via de Camino del Norte teruggekomen. Erg zwaar zei David die Noordroute.  Je denkt het gehad te hebben na de Pyreneeên maar nee hoor zo repliceerde hij. De eerste week heb je een zere kont maar daar bijt je je ook door J. Châpeau. Blog en e-mail uitgewisseld, binnen 14 dagen zitten ze terug in Rotterdam. 3 maand zijn ze onderweg geweest.       Behouden thuis David en Corry !

Tussen Sorigny en St Cathérine de Fierbois lag er een das in de berm. Het beest was aangereden door het verkeer. Zonde van het beestje, ze zijn al zo zeldzaam. Ik heb er een fotootje van genomen. Bright eyes …. Triest die onschuldige slachtoffers.

’t Stappen ging vlot vandaag, niet te warm maar wel een stevige wind op kop. Wel is het zo dat als je  even een rustpauze neemt en je de draad terug opneemt dat dan de stramheid toeslaat. Dat is de ouderdom denk ik. Die fietsers klagen er ook van. Na een minuutje is dat over en gaat het weer vlotjes. Even dacht ik dat het zou gaan onweren want in een mum van tijd was de hele hemel bedekt met van die dreigende donderkoppen. Loos alarm, het is mooi droog gebleven. De wind is gaan liggen nu en ik ben zojuist even buiten geweest en de hemel in het Noorden is helemaal roodgekleurd met flarden donkere wolken doortrokken. Een bangelijk zicht is dat wel. Morgen stappen we naar les Ormes, een kort stukje van ongeveer een 16 km. Gewoonlijk wordt het ietske meer als ik een stukje GR tegenkom. We zien wel. Stillekes gaan slapen nu is de boodschap. Ik zit al aan etappe 31 van mijn reisschema. ’t Avanceert goe zou ik zeggen.

Tot morgen

Cesky Krumlov in Tsjechiê, San Vicente de la Barquera in de Picos d’Europe Spanje, Etretat in Normandiê, Thurö in Denemarken, Delft Nederland enz. , allemaal bestemmingen waar ik vandaag in gedachten zat. Plaatsen die ik bezocht heb met de motor samen met mijn maat Theo. Deze was voor jou maat, waar je ook ergens zit … tussen de sterren, de hemel, misschien wel de Elyzeese velden of het Walhalla ? Pak aan !

https://picasaweb.google.com/Jandorie1/MontbazonStMaureDeTouraine?authuser=0&authkey=Gv1sRgCPHUlZiy4bv07gE&feat=directlink

29-07-2012 om 00:00 geschreven door Jan  

Vandaag heb ik mezelf getrakteerd op een rustdag. Ik lig al een beetje voor op schema dus dat kan zeker geen kwaad. Nu schema, zo belangrijk is dat helemaal niet want dan ben je weer tegen de tijd aan het vechten dat is niet de juiste instelling voor zo'n pelgrimstocht.
Vanmorgen heb ik wel een halfuur gedoucht, zalig dat je er zo van kan genieten. Toerke gewandeld op de camping. Wel een gevaarlijke camping voor overstromingsgevaar want deze camping ligt naast de Cher die nog al eens grellig buiten zijn oevers kan ttreden. In dat geval moet ge, volgens het camping advies, enkel je papieren meepakken en je auto, caravan of tent laten staan. Ik ben benieuwd hoeveel er dat gaan doen bij overstromingsgevaar. Rustige camping, weinig volk.
straks ga ik misschien nog een duikske doen in het zwembad. Mijne was is al gedaa, mijn bottienen nog eens goed gereinigd en ingevet, mijn mails allemaal beantwoord. Ik sta verbaasd van mijn eigen discipline . Mijn fotolinken ge-update, ik ben weer even op mijn effen.
Zo dadelijk trek ik even het stadje in. Wat kleine boodschapjes nog en wat fotokes hier en daar. Vanavond maak ik mijn konijn klaar ! Dat zal smaken zie. Ik ga wel onmiddelijk de etensrestjes weggooien in de grote vuilbak want op de vorige camping, die ook aan het water lag, had ik 's nachts bezoek van ratten. Nochthans in een gesloten zak naast de tent gezet maar die mannen hebben een goeie neus. Dat is wel naar, je hoort iets rond je tent maar je weet niet wat. Ja even later viel mijn frank, net zoals in dat bos daar met die madammen. Voilà, ik ga het even hierbij laten. Morgen trekken we naar St Maure La Touraine. Een naamdie klinkt als een bel .
Ik ga een stappeke in de stad zetten nu.

Voila dat is gebeurd. Montbazon is een eeuwenoud stadje waar vroeger De Zwarte Valk woonde. Een roofridder met een imposante verschijning. Ik ben zijn donjon gaan bezoeken en er een paar fotootjes getrokken. ze staan al op de site. Het weer is tegen alle verwachtingen goed geworden. 't Zonneke schijnt volop en er waait een zacht windje. Ideaal om straks even het terras van de bar hier op te zoeken. In het terugkomen vroeg ik o een fotoke van het paar te mogen nemen. Geen probleem, toen ik zei dat ik de foto mee naar compostela zou nemen mocht ik even naar de receptie komen die aan de gang was. Toch maar niet gedaan, ik ben helemaal er niet op gekleed. Nu nog wat kokerellen en vroeg naar bed zodat we goed uitgerust zijn voor de volgende stukskes.

tot morgen

Deze dag draag ik op aan mezelf

28-07-2012 om 19:28 geschreven door Jan  

‘t Was halfnegen zeg toen ik wakker werd deze morgen. Geen erg, ik had maar een korte trip voor de boeg. Beetje tegenslag gehad in Tours omdat ik een omweg moest maken omdat ik niet over de Cher mocht via de brug van de departementale en een stuk verder moest via een nieuwe voetgangersbrug over de rivier.

Koffie gedronken van de morgen met een gezin uit het Gentse. Piet, Francess en hun 2 zonen Tibo en Toma. Kerels tussen de 10 en 15 schat ik. Zij reden een sponsorrit voor Broederlijk Delen. 2 maanden onderweg door gans Frankrijk met fiets en tent. Zij hadden al in Normandië gezeten en als het meezat rijden ze gans Frankrijk door en via Maastricht zo naar huis. Knappe prestatie, die zonen maken een vakantie mee om nooit meer te vergeten.

Joël was mijn andere buurman. Een man die met zijn vrouw daar met zijn caravan gelegerd lag. Erg hulpvaardig. In zijn caravan had hij een printshop denk ik. Heel het traject tot Montbazon had hij voor me uitgeprint. Nadien is hij nog een fotootje komen trekken van het Gentse gezin en mij en heeft de foto’s meteen meegegeven. Op fotopapier notabene. Op een uurke tijd heeft hij me het wereldnieuws van de laatste 3 weken verteld. Ik kreeg er geen speld tussen.

Ik ben dan stillekes opgestapt en het eerste gedeelte tot de Cher was maar een triest gedoe. Industriezones en de voetpaden, als ze er al waren, om te verongelukken. Tot zelfs hele riooldeksels die verdwenen waren en stukken waar precies een onderaardse vulkaan zijn laatste resten lava had uitgespuwd. Eens ik de voetgangersbrug over was dacht ik in Borgerhout terecht gekomen te zijn. Allemaal nieuwe Fransmannen, djhellaba’s en burka’s a gogo. Nochtans allemaal nieuwe appartementen daar in de buurt en verzorgde straten en parkjes.

Over die brug zag ik een wokpaleis. 11 euro voor een middagdiner à volonté. ’t Heeft me gesmaakt. Aan de grill stond de kok met spleetoogjes van dienst. Even een klapke mee gedaan. Hij had in Orange bij het vreemdelingenlegioen gediend. La Légion Etrangère. Ook hij had gestapt bij die gasten. 4 dagen achtereen 50 km met 50 kg bagage. Jawadde zeg. Voor het geval dat ze een gewonde strijdmakker moesten evacueren. Op die manier kregen ze hun “ ? Qué de biberon ? “. Ik denk zo een kokarde om op hun legeruniform te naaien. Een beetje te vergelijken met de wing en de dolk bij onze para’s. Maar waar ze die biberon van halen, dat is verdorie een papfles, dat kon ik niet achterhalen. Ik vroeg of ik een fotootje mocht nemen. ‘Naturellement Monsieur’ en toen ik hem naar zijn naam vroeg heb ik maar wijselijk die niet herhaald om geen kaakchirurgische ingreep te riskeren. Hij zag dat ik het niet begreep. In’t legioen gaven ze me de naam Marcel Le Coréain vertrouwde hij me toe. Voila, das makkelijker. Na een Marcel B en een Marcel NL uit de vriendenkring is er nu ook een Marcel C. Three of a kind. Alle goeie dingen bestaan uit 3 stuks.

Wel ’t heeft gesmaakt in die woktent en dan ben ik maar voortgestapt. In Chambray en Tours ben ik even gestopt bij een grote vijver om even te rusten. Jongens daar zaten karpers in zeg. Die kanjers sprongen als vliegende vissen uit het water.  

Lap,die heb ik. Een mug in mijn tent. Ze heeft me in mijne voet gestoken. Een heel veeg bloed aan de plafond van mijn tent L.

Ik had geluk. Mijn kilometrikske was stilgevallen door een lege batterij. Batterijtje had ik bij maar geen schroevendraaierke voor  die minivijsjes los te draaien. Vlakbij de camping was er een briko en een supermarkt. Het nodige gehaald en wat te eten ook. Vanavond ging de halve pizza van gisteravond richting maag en nog een broodje. Voor morgen heb ik de keus tussen konijn met 2 soorten mosterd J, een paella of rijst met poulet de Braisse of is het nu Bresse.  Tegelijkertijd ook even naar een nieuw klakske gezocht. Ik denk dat ik  het aan die vijver heb laten liggen. Tevergeefs gezocht, ze hadden er enkel nog met Betty Boop op en zo een zeeroverpetje met een knoop van achter. Volgende keer meer chance.

Allez, ’t is hier gezellig. Radioke speelt en buiten plenst de regen op mijn tentje. Ze verwachten hevig onweer vannacht met dikke hagelbollen. De vrouw van de camping verwittigde me. Geeft niet ik zit droog nu. ’t Zou kunnen dat ik morgen een rustdag plan. 20 dagen aan één stuk  wandelen vraagt om een goede rust. ’t Zal ervan afhangen of het nog regent en van hoe laat ik wakker wordt. ’t Is hier wel een mooie camping. Bar restaurant, zwembad en nog zo wat vanalles maar ik rust liever wat uit voorlopig.

Zo dat was het voor vandaag. We zitten al onder Tours, ’t begint op te tellen. Mijne maat moest er eergisteren nog een 225 lopen. Die ziet de eindmeet al  staan. Maar ik ben ook goed ingelopen nu. Met  die eventuele dag rust morgen zal het nog beter worden.

Slaapwel, de zandman is er.

Deze doe ik cadeau aan Liliane V.

27-07-2012 om 00:00 geschreven door Jan  

Was het gisteren een mindere dag, vandaag werd het ruimschoots goedgemaakt. Ja het was verschrikkelijk warm, 35 graden alstublieft, maar er stond een licht windje en ik heb mijn route een beetje aangepast zodat ik meer schaduw had. Nadeel was dan weer de extra kilometers meer. Soit, we zijn er geraakt vandaag. Bij het aankomen in Château Renault gisterenavond dacht ik verdorie toch wat een onvriendelijke mensen hier. Toen ik een auto wou laten stoppen om naar de camping te vragen stak die vent cordialement zijn middenvinger op. Maar vanmorgen bij het vertrek sprak er mij een madammeke aan met de vraag of ik naar Santiago ging. Jawel mevrouw! Of ik even mee wou gaan naar huis voor een tasje koffie. Tuurlijk, het was op de weg. Madeleine zo heette en ze vertelde honderduit. Claude haar man moest foto’s nemen van me op haar terras. Oh j’aime bien les petit Belges zei ze nog. Koffie en koekskes en nog een hele uitleg over de weg die ik moest nemen zodat ik in de schaduw kon lopen. Fijne mensen, ik stuur ze een kaartje.
 
Aan het kasteel van Valmer ontmoette ik Jacques, de tuinman van de gravin. Een jonge gast nog die allerlei exotische groenten moest kweken van madam. Hij ging ook naar Compostela vertrekken maar van Puy de Velay. Ik wou hem nog vragen of zijn bazin nog een kop had J Waren die niet allemaal een kopje kleiner gemaakt die graven en baronnen ten tijde van de Franse revolutie ? En iets verder in Chancay was mijn drinkwater op. Wel, ik ben op de hof van de wijnboer van de Vauvray terechtgekomen om mijn camelbag te vullen. 4 liter water heb ik gedronken vandaag, het zweet lekte door mijn klakske door.Ik moest de kelder bezoeken en kreeg een hele rondleiding van madam. 3 weken geleden was er nog een pelgrim langsgeweest zo zei ze maar die vroeg om zijn drinkebus te vullen met wijn J. Toffe madam, ze leverde ook aan Belgiê. Het zou ook een petilleux zijn, een schuimwijn dus. Ik ga eens opletten.

En dan de oversteek van de Loire. Niet le Loir maar La Loire de stroom. Die is gepasseerd, kinderspel eigenlijk want er ligt een brug. Mooie stroom maar volgens de lokale bevolking is hij helemaal dichtgeslibt. Er staan zelfs bomen op het slib. Zo hebben we dus het departement Loir et Cher geruild voor het departement Indre et Cher. Rond halfacht kwam ik dan op de camping aan. Er stond een pizzatent en dat was een treffer. Un américaine pour moi monsieur. Ik heb er nog een halve over voor morgen. De mevrouw van de camping heeft me met haar golfkarretje naar de pizzatent gebracht. Dat rijdt wel plezant. Morgen trekken we naar Montbazon. Ne korte, dat geeft me wat tijd om inkopen te doen hier in Tours. Ze spreken van hevig onweer morgen, we zien wel.

Slaapwel.

https://picasaweb.google.com/Jandorie1/ChateauRenaultLaVilleAuxDames?authuser=0&authkey=Gv1sRgCK_iu-ic782epQE&feat=directlink

Ik heb er nog wat fotootjes bijgezet.

Deze heb ik gelopen voor Raf Van Damme

26-07-2012 om 00:00 geschreven door Jan  

In het serietje Nederlandse fietspelgrims was ik nog Louis en zijn zoon Filip Jan vergeten te vermelden. Zij zaten ook in de onderwijsstiel en kwamen uit Amsterdam. Louis was een grave fietser, die was al tot in Praag gereden met zijn tweewieler. Dat het zo leeft in Nederland is te wijten aan de paradijselijke fietspaden in Nederland. Ik denk dat die mensen erg teleurgesteld worden eens ze de Nederlandse grens overkomen en de staat van de wegen in het buitenland leren kennen.

Eerst nog afscheid genomen van de Brugse fietspelgrims op de camping. Een koffieke kreeg ik nog voor mijn vertrek. Fernand, Karin, Killia, Georges en vergeef me weldoener maar jouw naam ontglipt me even.

Vanmorgen in Vendôme bij het vertrek was het al direct prijs. Een steile klim van ik denk wel van 20% tot buiten de stad. Dat zat meteen goed om de toon te zetten.

Ik vond het een vrij saaie etape vandaag. Opnieuw van de ellenlange kilometers zonder schaduw en enkel velden velden en velden. Vertrokken met een camelbag met 2 liter water en halverwege was die al leeg. Onderwege heb ik een praatje gemaakt met Michel, een boer die zijn koren aan het oogsten was. Er zat veel kaf tussen dit jaar was zijn uitleg. Pffft wat was het warm vandaag. Op het asfalt stonden er pekblazen van de hitte. In Château Renault aangekomen plakten mijn bottienen aan de grond. Voor mij mag het iets frisser zijn. Al bij al een erg vermoeiende dag. Morgen trekken we naar La ville aux Dames. Opnieuw een supertrip van rond de 30 km.

We kruipen er vlug in nu

Voor Guy V M.

https://picasaweb.google.com/Jandorie1/VendomeChateauRenault?authuser=0&authkey=Gv1sRgCNrAtJ-c-saFYw&feat=directlink

25-07-2012 om 00:00 geschreven door Jan