Ma Flodder, zo kan je haar het best omschrijven die dame van Auberge Caule in Onesse. Een ondateerbaar kleed, of was het een voorschoot , een sigaretje bengelend tussen haar lippen, een kapsel dat het midden hield tussen een ragebol en een treurwilg maar met een hart van goud voor haar pelgrims. Mannekelief wat kon zij lekker koken. Ze had een confit de canard getoverd. Ik vroeg haar naar het recept. Je moest de eendebouten 24 uur in grof zeezout leggen en daarna laten stoven in ganzevet.

Bij het aankomen aan haar gite zat er op de hoek van de straat een Spaans koppeltje. Zij liepen de camino in omgekeerde richting tot in Tours. Zij mochten er eerst niet in van haar want ze hadden geen credencial. Het document dat de poort opent voor slaapgelegenheid. Later op de avond , kreeg ze medelijden, en is ze hen gaan halen en mochten zij er dan toch in van Ma Flodder. Ze zaten nog steeds op het hoekje van de straat. Jaime en Maria, want zo heette dat Spaans koppeltje, waren sympathieke jongelui. Jaime uit Tenerife en Maria uit Barcelona. Maria had een universitaire opleiding gehad maar werkte bij gebrek aan werk halftijds in een bibliotheek. 6 jaar geleden had ze de camino gelopen en het bewijsschrift ervoor had haar aan die job geholpen. Toch straf. Volgens haar is dit schering en inslag in het bedrijfsleven bij aanwervingen. Als je de Camino hebt gelopen heb je er 5 voor. Dat ruikt zo een beetje naar de boterbriefjes van meneer pastoor van jaren geleden om aan werk te geraken in onze contreien. Moest dat in België, ontdaan van de religieuze kontekst , onontbeerlijk zijn voor je profiel bij een aanwerving ..... wel, vul maar zelf in.

Leuke babbel gehad met Maria en Jaime. Ik ben ooit eens mijn portefeuille kwijtgespeeld in Spanje. Ik meende nog te vragen of ze mijn portefeuille niet had gevonden in Barcelona maar achteraf herinnerde ik me dat dit in Mallorca was gebeurd. Poco pech.

En zo belanden we bij de verloren voorwerpen. Mijne maat stuurde vandaag heel verwonderd een smsje met de bedenking dat ik nog geen spoor van verloren voorwerpen had getrokken in Frankrijk. Voor hem wil ik het even op een rijtje zetten : 1 mes, 1 hoed, 1 geel klakske, opnieuw een mes dat ik gekocht had in Breteuil,1 stapkaart, 1 tube wasgel, 1 buske douchegel, 1 mes dat ik gevonden had onderweg, nog een stapkaart, 1 bic en vandaag was ik mijn portefeuille vergeten in de gite. Na 1km stappen realiseerde ik me dat ik hem achtergelaten in het toilet. Iets later had ik mijn ingenieus Frans klakske laten hangen in de kerk van Lesperon. Ook kunnen terugkeren na, ditmaal maar 100m :-).

In de kerk van Lesperon heb ik nog een kaarsje aangestoken voor hen die me het dierbaarst zijn. Misschien had ik er beter nog ééntje meer aangestoken voor de Heilige Antonius. Naar 't schijnt helpt die brave heilige als je iets verloren bent.

't Was warm vandaag maar het stappen ging opperbest. De Sint Jacobsroutes wijzigen hier in de Landes wel eens. In 2009 heeft hier een hevige orkaan huis gehouden en met de opkuis van de bossen werden er woudwegen aangelegd voor de tractors om de boel te ruimen. 't Is langs die woudwegen dat men de st Jacobsroute nogal eens aanpast. Wel moeilijk als je met stapkaarten zit en je ziet ineens een afwijking op je stapkaart. Opnieuw wordt het een beetje heuvelachtig en dat was ik niet meer gewoon. Maar 't ging goed. Vroeg vertrokken vanmorgen om 7 uur maar met die portefeuillekwestie werd het algauw 8 uur. Om halfvier ben ik op de mairie van Taller aangekomen om mijn digicode. De gite is aangebouwd aan de mairie. Nette bedoening, sober maar functioneel met 4 kraaknette bedden en verse lakens erop. Dat bed van bij Ma Flodder, althans de matras toch, deed me denken aan die van den troep destijds. Je moest er eerst een putteke in boksen om ze zo een beetje naar de vorm van je lijf te zetten. Alleszins toch beter dan mijn fitte luchtmatras. Toch raar hé ? Nu heb je het even iets comfortabeler en het duurt niet lang of je moet je al betrappen op pietluttige opmerkingen over een matras :-(

Jean Christian was er al. Hij had een stukje meegelopen met Jacques en Diane, de Canadezen. Zij zakten af naar Castets vanwaaruit zij aansluiting zoeken op de Camino del Norte. Morgen denk ik dat Jean Christian zijn laatse etappe loopt. Later op het jaar stapt hij de rest wist hij me al te vertellen.

In de gite hier hangt een waarschuwing voor een gevaarlijke hond die een lap grond bewaakt in St. Paul les Dax. Mijn weg loopt er langs. Ik ga sebietekes eens kijken waar dat juist ergens is want een stuk uit mijn broek kan ik wel missen. St. Paul les Dax is mijn bestemming morgen. Een dikke 20 km dus dat valt wel mee.

Een fris pintje na zo een warme staptocht is hemelse manna. Daarjuist ben ik er eentje, eigenlijk 2, gaan snoepen met mijne Franse maat. Wijnkenner eerste klas maar een bierbarbaar. Hij dronk een monaco. Bier met limonade en grenadine. Jean Blaute krijgt een attaque als hij dit leest. Een verwoed wandelaar ook die Jean Christian die graag in de Pyreneeën rondtrekt. Hij heeft me gezegd dat ik, als ik de kans krijg, dat zeker eens moet doen : de Pyreneeën door van de Atlantische naar de Mediterrane kust. In 35 dagen is de klus geklaard. Ik krijg al goesting.

Seffens even de hoek hier om om een pizza te halen. Dat is weeral even geleden. Ik denk dat dat wel ga smaken na die paar pintjes. Ik heb weeral iets om naar uit te kijken.

Tot morgen