|
Dat was een korte maar daar ben ik even niet kwaad
om. Even de voeten sparen en extra verzorgen met vochtinbrengende zalf zodat ze
morgen terug nieuw zijn. t Ging al veel beter met die zalf van Eva. Heb
onderweg een soortgelijke zalf gekocht, moeilijk te vinden trouwens op 15
augustus, dus ik ben gesteld.
Morgen ga ik andere kousen kopen. Degene die ik heb zijn erg goed maar door de
extreme warmte niet goed geschikt.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Eva was al vertrokken om haar treinbiljetten aan te schaffen en ik
ben kortelings daarna ook vertrokken. Een 5 km voor de aankomst in de gite is
ze me gekruisd en hebben we samen doorgestapt. Aangezien ze langere benen had dan
ik stapte ze ook rapper. Ik kon haar nauwelijks bijhouden. Misschien wou ze wel
van me af J.
Zo onderweg heb ik een metafoor willen bedenken voor
het pelgrimsmidden. Althans zij die stappen of fietsen. Ik kon me geen betere metafoor
bedenken dan een doos met een geheime bodem. Een doos die vol zit met komfort,
verwennerij, geld, aanzien, luxe en noem maar op. Er zijn mensen rondom ons die
je enkel in die doos laten kijken om aan te tonen of te pochen hoe geslaagd ze
wel zijn in hun leven. Bij anderen blijft die doos mooi gesloten en heb je geen
enkele toegang tot de inhoud. Als pelgrim keer je die doos volledig om. Uitkappen
op je tocht. Geen luxe, aanvaarden wat je krijgt of kan vinden. Onderweg en
tussen anderen trek je die geheime bodem open. Je staat open voor alle
indrukken en andere pelgrims doen net hetzelfde. Zulke ontmoetingen laten diepe
indrukken na. Althans, de andere pelgrims komen tot de zelfde conclusie. Al je
comfort overboord zwieren om ruimte te kunnen maken en jezelf in staat stellen om nieuwe vriendschappen aan te kunnen
knopen. Ook al zijn ze tijdelijk, ze laten onuitwisbare indrukken na
Toen ik hier op de gite aankwam vertelde de beheerder
Jean-Bertrand dat er een derde pelgrim aanwezig was. Een 70 jarige Duitser,
Willy uit Hannover. De man was op zijn terugreis met de trein vanuit Santiago
in Hendaye aan de Frans Spaanse grens ineengeslagen door 3 jonge Fransmannen en
hadden hem helemaal beroofd. Niks had hij nog. Hij was nog steeds in de war van
het gebeurde. Ondertussen wordt hij hier in de gite opgevangen en heeft Jean
Bernard al wel het één en ander geregeld
tussen het consulaat en zijn thuisfront maar het blijft een zielige toestand.
Die sukkelaar zijn voeten zijn helemaal opgezwollen en kan zijn armen
nauwelijks bewegen. Zijn rugzak waar hij al 20 jaar mee pelgrimmeert afgenomen.
Allez, ik en Eva hebben eten voor hem gemaakt, koffie en thee. Jean Bernard had
wat tomaten uit zijnen hof gebracht, 3 eieren en een cavaillon. We hebben er
een feestje van gemaakt. Kan je geloven dat Willy vroeg om samen te bidden en
de Heer te bedanken voor het maal. Ik werd er stil van. Ineengerammeld worden
door een stel niksnutten en zich toch dankbaar kunnen opstellen tegenover
Degene die zoiets toelaat. Ondoorgrondbaar die wegen ? Ik had op die moment wel
erg veel respect voor die man. God heeft
goeie mensen gemaakt maar ook slechte, zei hij. Ik begreep hem niet maar
alleszins droeg hij mijn respect weg. Dat godsgegeven geeft voor vele mensen
toch een extra dimensie in de aanvaarding van onmogelijke dingen. Morgen geven
we hem een beetje geld zodat hij zich niet meer berooid moet voelen. Ben er
zeker van dat hij hetzelfde zou gedaan hebben.
Morgen staat de keus nog open : een gite in Le Barp
of anders de camping in Mios. Allebei zijn even ver maar ik denk dat het die gite
wordt. Op die manier ligt het tracé geplaveid om Moustey aan te doen. Ik moet
er nog een goeiedag brengen van Roger een dorpsgenoot J
Dit was het weer even, tot morgen.
https://picasaweb.google.com/Jandorie1/LeBouscatGradignan?authuser=0&authkey=Gv1sRgCLyS76mS8carWA&feat=directlink
|
