Na het uitknipperen van mijn geïmproviseerd lampaderreke stelde ik vast dat het helemaal niet verduisterd was op het terras van Eliza. Aan de hemel stonden duizenden sterren te fonkelen. Het was alsof je ze zo met je handen kon aanraken. Fascinerende hemelpracht zo daar te midden in de Landes. Ik kreeg op de duur een stijve nek van het kijken.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Une étoile qui s’éteint n’éteint pas le ciel. Aan deze gevleugelde woorden van de één of andere Franse poëet moest ik denken toen ik naar boven keek. De brave man bedoelde met deze kortzin waarschijnlijk dat  je er moet voor zorgen dat een probleem je leven niet mag beheersen. Ik kan me echter vergissen.

Vrij goed geslapen maar tegen de morgen aan kreeg ik verschrikkelijke buikkrampen. Gelukkig de pot was niet veraf en ik had geluk, ditmaal was het geen franse po. Franse toiletten zijn beestige uitvindingen. Van Eliza’s keuken kon het niet komen want ze gebruikte allemaal kraakverse producten. Op het buffet stond echter een fles Evian water en ik denk dat dat de boosdoener is geweest. Niet verstandig van mij om daarvan te drinken, wie weet hoe lang stond die daar al ? Maar ik ben ervan af. Terug in bed gekropen en lekker geslapen tot halfacht.

Madam Eliza was al volop haar boontjes aan het plukken voor haar volgende gasten. Nog even afscheid genomen en schuppes.

In het dorpje Le Barp kwam ik een Belgische madam van 70 tegen uit Marche. Ze woonde hier al 40 jaar. Ook zij had de Camino gelopen maar vanuit St Jean de Port. Verleden jaar in juni was ze vertrokken en haar laatste 100 km had ze met een gebroken knie gelopen. Haar been was zo dik als die van een olifant vertrouwde ze me toe. Haar dokter was niet gelukkig geweest met de situatie. Daarom dat ze me aansprak omdat ze informatie wilde over mijn wandelstokken. Ze wilde opnieuw vertrekken. Voor haar was het een mystieke ervaring en zolang ze leefde en kon stappen zou er niemand haar ervan weerhouden. Ik denk dat zulk een pelgrimstocht voor sommige mensen een ware drug is. Maar een ongevaarlijke dan wel.

“Que Dieu soit avec toi Jan” hoorde ik Eva nog zeggen. Met deze ‘Dieu’ bedoelde ze zeker niet de ene of andere weergod. Als ik zeg dat het warm was vandaag dan moeten jullie me niet geloven. Het was moordend heet. 39°C in de schaduw en op die kaarsrechte wegen geen vierkante meter lommer. Ik heb geen enkele vogel zien vliegen vandaag. De mussen lagen volgens mij  allemaal dood in de dakgoot. Man man, ik heb echt afgezien temeer omdat de wegen in die uitgestrekte pijnboomwouden overwegend met los zand en stof waren aangelegd. Duizenden sprinkhanen die rond je heen sprongen en zwermen venijnige paardevliegen die op je zweet afkwamen. Een kilometer meer zou er teveel aan geweest zijn. Maar het prettige is dan weer dat je eens zo blij kunt zijn als je je dagbestemming hebt bereikt. Een goed douchke hebt genomen, kleren gewassen en je potje hebt gekookt. Je bent vlug terug opgelapt.

Met mijn voeten, die irritatie wel te verstaan, gaat het langsom beter. Ik heb op de valreep gisteren van Eva nog een paar stapkousen gekregen. Dat scheelt enorm. Samen met die hydraterende zalf van 3.50€ gaat het de goede kant uit. De jeuk is verdwenen en de geïrriteerde huid is zich aan het herstellen. Preventief heb ik ook een schimmelspray gekocht. Ik denk dat dat geen slecht idee is. Een kaartje gestuurd naar huis en in de Super U nog een paar sportkousen op de kop getikt, geen stapkousen weliswaar, maar ik kan even voort.

Als ik aan het einde van die 20km eindeloos lijkende weg was wou ik me even neerzetten aan een stalletje in de schaduw. Er kwam een madam  aangelopen en wees me een tafeltje met een stoeltje aan, iets verderop aan haar oprit. Ze had me zien aankomen. Ongelooflijk, ik moest gaan zitten waarna ze me een kan heet water, theezakjes, suiker en koekjes bracht. Er zijn nog lieve mensen op de wereld. Ik mocht een fotoke van haar trekken.

Dan maar verder gestapt tot aan de gite. Je moest hier niks betalen. Er stond wel een spaarpotteke waar je naar believen iets kon insteken. Er was al een Fransman aanwezig en een koppel uit Canada die na de Camino Frances nu aan de Camino del Norte waren begonnen. ’t Is een nette gitte gelegen in een historisch geklasseerde omgeving. Hier vlakbij staat een Romaanse kerk uit de XI de eeuw. Schitterende plek. We kunnen er vandaag vroeg inkruipen. Morgen naar Moustay. Ongeveer dezelfde afstand als vandaag. Het belooft hetzelfde weer te worden als vandaag. Lekker warm J