Silvia de Zwitserse hospitalera is een schat van een vrouw. Gisterenavond laat heeft ze nog een fleske wijn voor ons opengetrokken en hebben we op de vriendschap getoast. Vanmorgen had ze verdorie een heel ontbijt klaargetoverd .... alles donativo. Je moet weten dat ik dat speciaal paternosterke in een buidelzakje meedraag op mijnen buik onder mijn short. 'Ik moet je iets laten zien' zei ik haar tegen omdat ze vroeg voor een gebedje te doen voor haar in Santiago. Natuurlijk moet ik dan in mijn broek aan de voorkant grabbelen :-), wat soms wel een genante situatie kan opleveren. Bij het zien van dat paternosterke begon ze te wenen ocharme dat mens. Zelden zo een bezield mens gezien met mensen die haar tenslotte toch volledig vreemd zijn. Het ontroerde me wel. Later op de dag vertelde Christian me dat ze 67 was. Ik had haar godbetert achteraan in de 40 geschat. Ze had al 7 kleinkinderen. Het moet zijn dat je als goed mens de eeuwige jeugd krijgt toebedeeld.

De weg naar San Juan de Ortega was een mooie etappe. Tot 1200 m hoogte hebben we moeten klimmen. De weg van Villafranca naar San Juan deed me een beetje aan de Landes denken. Het was vandaag echter niet zo heet als in de Landes het geval was. Mooie landschappen weeral en midden in de bossen. Onderweg ben ik een Pelgrim tegen gekomen, let op de hoofdletter, die er reeds 2600 km had opzitten. vertrokken van aan het meer van Genève tot in Arles, vandaar naar St. Jean de Port, de Camino del Norte opgepakt, naar Finisterre, Murcia, Santiago en zo via de Camino Frances terug naar huis. Hij was vertrokken op 1 mei. Jawadde zeg !

Aangekomen in San Juan de Ortega was het wel een ontgoocheling. Smerige Albergue, sanitair dat me doet terugdenken aan de Napoleontische oorlogen en een hospitalero die niet weet of hij langs voor of van achteren leeft. Trieste boel. Ook heb ik een staaltje gezien van die georganiseerde Santiagoreizen met de autocar. Voor de Albergue staan hier Fransmannen die vruchteloos op hun bus wachten, ze doen niet anders dan bellen God weet waarheen. Hun bagage is er niet, ze weten van toeten noch blazen, de organisator geeft niet thuis en voor zo'n reisje moesten ze 3000 euro neertellen. Echt, die mensen worden geript dat het geen zicht meer heeft.

Hier in San Juan is er geen dooie kat te zien. Zo dood als een pier. De bar naast de albergue, die trouwens een klooster is geweest, is een vooroorlogse bedoening. Maar het hoort bij de Camino. Net zoals de jongeren die de rust van de pelgrims verstoren. Mij kan het allemaal niet veel schelen.

't Is al een tijdje geleden dat ik nog over wifi kon beschikken. Ik heb weeral een hele hoop reacties te posten en er weerwoord op te geven. Beetje geduld nog, ik wil maar even zeggen dat het me ontzettend plezier doet om zoveel respons te krijgen.

Een klein gedichtje van mijne motormaat de Guy wil ik wel even vermelden

Je gedachten zweven mee met ontelbaar veel andere
Tot ver achter de horizon.
waar dauwdruppels diamanten zijn
waar manestralen van zilver zijn
waar harten van goud zijn

Bedankt Guy !!!!

Morgen naar Burgos, ik heb mijn pootjes al ingesmeerd :-)

Slaapwel.

Deze is voor Patricia, de vrouw van Pascal.

https://picasaweb.google.com/Jandorie1/BeldoradoSanJuanDeOrtega?authuser=0&authkey=Gv1sRgCOWBiNSthZ2X5AE&feat=directlinkxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />