Wat is harmonie Windekind ? Dat is hetzelfde als geluk. Het is dat, waarnaar alles streeft. Ook de menschen. Doch zij doen als jongens die een vlinder willen vangen. Zij jagen haar juist weg door hun domme pogingen. Uit : "De Kleine Johannes" - Frederik van Eeden (Nederlands Dichter 1860°-1932†)
01-07-2012
Ik vertrek vandaag naar Santiago de Compostela.... Waarom dan ?
Hallo beste vriend, vriendin of bezoeker !
Ik vind het fijn om je hier te mogen ontmoeten ! Wellicht heb je vernomen dat ik op pelgrimstocht ben vertrokken naar Santiago de Compostela en vraag je jezelf waarom ik zulk een tocht wil ondernemen. Ik zal je dit toevertrouwen. Heel diep in mijn binnenste sluimerde er reeds een hele poos het verlangen om even op mezelf terug te vallen. Welnu, ik ga heel even een stapje opzij zetten en de tijd nemen om een rapportje te maken over m'n leven. Neenee, niet op papier. Een helder overzichtje van hetgeen wat goed was, wat beter kon en wat nooit had gemogen. Dat ga ik dan even voor mezelf op een rijtje zetten. Ongeschreven en zo los in het hoofd zal dit een documentje worden dat ik in mijn hart zal bewaren. Het afsluiten van mijn actieve loopbaan leek me het meest geschikte moment om hiermee van start te gaan.
Een solo pelgrimstocht van om en bij de 2500 km te voet naar Santiago de Compostela leek me eerst een te gek idee. 't Zou wel overwaaien maar nee hoor, integendeel ! Die gedachte bleef me gedurig bezighouden. Met de steun van mijn vrouw veranderde dat gekke idee in een geweldige en boeiende uitdaging. Maar Compostela bereiken is niet zozeer van belang voor me. Mijn fysieke grenzen zal ik respecteren dus met een mislukking dien ik rekening te houden. Santiago mag dan wel de eindbestemming zijn maar het einddoel is het zeker niet. Het einddoel is het onderweg zijn langs die ontzettend lange weg om mezelf te ontmoeten.
Geld, bezit noch fortuin hebben me ooit bekoord. Het gekregen voorrecht om een mooi gezin te kunnen stichten met een lieve en fijne echtgenote zal steeds het meest waardevolle voor me blijven. In goede, maar ook in minder goede dagen heeft dit gezin me gesteund, me kunnen begrijpen en vreugde gegeven. Dit en een goede gezondheid maakt voor mij de ware rijkdom uit. Het is een kostbaar geschenk dat niet aan iedereen gegund wordt. Maar ook binnen mijn huwelijk beschouw ik de vrijheid die me werd gelaten om mezelf te kunnen zijn als zeldzaam. Ik voel me dan ook méér dan bevoorrecht. Dit besef wil ik diep tot me laten doordringen.
Dit voorrecht wil ik gestalte geven zodat het tastbaar voor me wordt. Al het moois dat me in de schoot werd geworpen wil ik afwegen aan het onrecht, de miserie en het verdriet waar velen hier op deze aardbol moeten onder lijden. Deze tocht zal daaraan jammer genoeg niets veranderen. In religieuze omkoperij of vleierij geloof ik niet. Evenmin in het nut van een fysieke prestatie om een mirakel te verkrijgen. Maar ik wil over dit geluk wel heel diep gaan nadenken . Het spirituele draagvlak en de uiterlijke symboliek van een pelgrimstocht bieden me bij deze doelstelling het perfecte kader.
Deze pelgrimstocht wil ik vooreerst opdragen aan mijn gezin, mijn vrouw en kinderen. Dit uit waardering en dank voor de geschonken genegenheid en vreugde maar eveneens voor mijn onmisbare vrijheid die me gegund werd. Familie en vrienden delen mijn dank. Ieder op zich mag zich aangesproken voelen. Ook degenen die me dierbaar waren maar niet meer onder ons zijn krijgen een postuum 'Dankjewel' voor hun verdiensten.
Ik wil simpelweg mijn oprechte waardering uiten voor de vriendschap die jullie me gaven. Dat wil ik tot uiting brengen in mijn reis. Maar ook vrienden en vriendinnen die het soms moeilijk hebben gehad of nog steeds hebben vergeet ik niet. Hun verdriet of miserie wil ik een eindje met me meedragen en als het zou kunnen, .... achterlaten op mijn camino.
En helaas, maar dit even terzijde ...... Nog steeds huist er een stukje boosheid in mijn ziel. Boosheid die de harmonie waarnaar ik op zoek ben onvindbaar maakt en de vlinder verjaagt. Er zijn mensen die ik erg teleurgesteld heb in mijn leven en dat spijt me. Het is mijn onvermogen om die teleurstellingen te keren die deze boosheid veroorzaakt. Voor hen die ik in mijn leven onheus zou bejegend hebben sla ik een 'Mea Culpa' en hen wil ik tijdens mijn reis een hand reiken. Helaas, mensen met een versteend hart zullen dit gebaar zeker afwijzen. Zowel voor hen als voor mezelf hoop ik onderweg een plaatsje te vinden voor die smart. Een plaatsje waar die versteende harten mogen opwarmen en waar ik mijn boosheid mag achterlaten.
Maar wellicht klinkt dit alles ontzettend naïef en zijn mijn verwachtingen gewoonweg irrationeel. Wie gaat het me kunnen vertellen ? Maar onderweg, onderweg op die lange tocht, het is daar waar ik mezelf wil ontmoeten. Samen met mezelf zal ik op zoek gaan naar de antwoorden. Ik wil en zal ze vinden. Ook daar stap ik voor !
Stap voor stap draag ik deze Camino op aan Annick mijn vrouw. Kristof, Magali , Frederik en Severine, mijn kinderen. Elke dagmars draag ik in dankbaarheid op aan iemand die ik genegen ben. Of iemand die misschien een beetje moed kan gebruiken. Er zijn er zo velen weet je ? Ik hoop niemand te vergeten.
Als alles in je leven zo evident en normaal is geworden, dan wordt het tijd om los te laten. Op tocht gaan wordt dan een loskomen uit het alledaagse ritme en teruggaan naar de hartslag van het leven. Loslaten van aangeprezen levenswijzen en weer voelen waar het op aan komt. Je loswringen uit gedwongen contacten en vriendschappen sluiten die het hart raken Op tocht gaan is loslaten om te ontvangen en weer echt mens te worden.
Ik zit precies onder de vlooien en ik krijg zo de indruk dat Vadertje Tijd af en toe zit te prutsen aan zijn klok. 't Gaat niet vooruit. De onrust zit er goed in maar ik moet nog wachten. Morgen is't mijne verjaardag en dan komen, op ééntje na ocharme, al mijn zussen meevieren. Van stappen is er de laatste dagen niet veel in huis gekomen maar ik geloof niet dat dat afbreuk heeft gedaan aan de voorbereidingen. De motivatie is des te groter.
Gisteren is dan de dorpspastoor langs geweest om het vertrek de juiste omkadering te geven in zijn kerk. Sympathieke kerel. De brave man heeft eerst nog een viering in Melsele en hij hoopt tegen halftien, kwart voor tien in café De Roos te kunnen zijn. Das toch een dikke 20 minuten fietsen. Maar ik ben blij dat hij dat voor een afvallige verstokte zondaar wil doen. Ondertussen ben ik al wel een stempel gaan halen in het Gemeentehuis. Die staat in't 2de kotteke van mijn stempelboekske. Maandagmorgen is het Gemeentehuis dicht, vandaar. Het eerste kotteke is voor mijn stempel met de St Jacobsschelp. Als ik die stempel heb, kan het niet meer stuk.
En dan mijn rugzak. Op de slaapkamer is er precies een bom ontploft. al wat ik dacht mee te nemen had ik ingepakt. Ik zat verdorie aan 24 kg. Zonder eten en drinken dan nog. Alles terug uitgeladen, vandaar dat bomscenario, en dan ben ik maar beginnen te elimineren. De stapsandalen 'Paterslook' ..... opzij. Extra batterijen .... opzij. 4 paar kousen en 4 onderbroeken .... 25% opzij. Plooibaar wasbekken en camelbag .... opzij. Verrekijker, Mc Gyver-mes, reserve GSM .... weg ermee. Een pot spierbalsem en een fles ontsmettingsgel .... hupla. Afdrooghanddoek, aparte mouwen, ijswikkels .... the same. Verlengkabel tot 3m ingekort en de stekkers vervangen door lichtgewicht stekkertjes. Mijn steentje woog 300gr. Ik ga kleine steentjes nemen waarop ik de namen ga schrijven. Zo spaar ik 200gr uit. Dan had ik nog wat peperkoek en rijst ingeladen maar die laat ik ook al hier. Een short vervangen door een lichter exemplaar. Dat grondzeiltje heb ik ook op non actief gezet. Zwembroek ... daar zal ik die short wel voor nemen. Toch alles bijeen een 5kg aan comfort opgeofferd. We trekken wel onze plan.
Mijne maat zit nu ongeveer op de breedtegraad van Bordeau. 150 km oostwaarts. Ik ben content dat hij eindelijk wat treffelijk weer heeft. Wat meer telt is dat hij zich goed voelt. Ik hoop dat ik het hem kan nadoen.
En dan heeft iemand uit de familie voor een leuke verassing gezorgd. Ik viel er bijna van op mijn gat. Kreeg ik daar zomaar een Garmin wandel GPS kado. Daar was ik blij mee. Alhoewel mijn reisweg op hardcopy staat is het toch steeds een geruststelling om die GPS als back up te hebben. Ik ben daar gisteren wel een hele namiddag mee zoet geweest om daar iets uit te krijgen. Ik heb er wel de gewone stapkaarten in opgeladen want die topografische kaarten, bird's eye zijn echt duur. Voor 1500 km² naar keuze uit het Frans grondgebied betaal je 20 Euro. Ik heb zo een corridor nodig van 25 km op 900km à peu près dus reken maar uit. Hoewel ze erg verzorgd en gedetailleerd zijn, zijn die topo kaarten niet helemaal geschikt voor zo'n lange route. Dat is meer voor de echte hiking tochten in de bergen en op de grote vlakten. In alle geval, ik ben er wreed blij mee met dat toestelleke.
Vanavond in't laat ga ik nog eens een bezoekje brengen in het café. Mijn foto met de aankondiging van mijn vertrek hangt daar. Nog even een check of alles naar wens kan verlopen.
Zo, nu nog wat helpen met het verjaardags annex afscheidsmenuutje voor morgen. We geven er een Italiaanse mot op !
Antipasti Pepers, Artisjokken en tapenade Romeinse Ravioli spiesjes met zoete chilisaus Crema di pomodore met balletjes Spezzatino di Vitello met Marsala en risone pasta Chokolade Tiramissu
Das af hé ? Als afscheidsmenuutje mag dat wel vind ik. En daarna ....... heel wat minder op water en brood !!!
Heb je het gezien ? Nog 5 dagen, nog 6 keren slapen en we zijn aan het stappen. De tijd vliegt nu vooruit en alhoewel ik dacht alles in orde te hebben blijkt dat er nog een paar akkevietjes dienen geregeld te worden. Opnieuw mijn gegevens roaming laten activeren voor het geval dat SSR het laat afweten in Frankrijk . En dan ook nog het financiële aspect. Waren de volmachten nog geldig ? En nog vlug een extra pinkaart voor de echtgenote voorzien. Dan was die reisverzekering nog niet helemaal in orde. Op de 1 of andere manier weten die 'Commercanten' me nog 17 euro te ontfutselen voor het overschrijden van die 3 maanden in het buitenland. Aan hun uitleg zal het niet liggen. Dan heb ik Annick nog een snelcursus Skype gegeven zodat we elkaar eens kunnen zien. Hahaha, ze zal verschieten met die mottigen baard. Maar vandaag had ze toch het eventjes moeilijk . Gelukkig zijn er de vrienden en de kinderen om haar op te vangen als ze zich éénzaam zou voelen. Maar ik ben er zeker van dat ze zich sterk zal houden.
Vandaag heb ik ervoor gezorgd dat ik niet van de honger ga omkomen de eerste dagen. Wat soepekes en chinese pakskes. Ik heb de raad opgevolgd van mijn ex-collega en heb me voorzien in een voorraadje peperkoek. 't Schijnt dat dit de meest energierijke voeding is voor sporters. Een paar koeken, oploskoffie en melk heb ik ook voorzien. Ik heb er speciale reisflesjes voor gekocht in de Xenos. Fruit, brood, muesli en een snoepeke koop ik wel onderweg. Maar 't grellige eraan is dat het allemaal zoveel begint te wegen. Zeker de drank weegt door. Daar heb je natuurlijk helemaal geen last van zolang dat nog in je supermarktkarretje ligt.
Ik heb nog vlug een grondzeiltje gemaakt. Lichtgewicht, de maat van m'n tentje. Van oogjes voorzien en versterkt met van die supertape. Ook even m'n tentje rechtgezet in de tuin. Ik schat dat het op een 10 à 15 minuutjes gefikst was. 't Is er eentje voor 2 personen maar Made in China denk ik. Ik denk dat je er bovenmekaar moet inliggen of eventueel lepeltje lepeltje. Dat zou ook kunnen of course . In alle geval ik laat dat tentje staan tot morgen. Ik kan dan eens timen hoelang het afbreken duurt.
De dorpspastoor heeft me eindelijk een seintje gegeven. Donderdagmorgen komt hij een klappeke doen. Ik denk dat die mens een paar handen te kort komt. Eerst heeft hij nog 2 vieringen voor de dorpschooltjes hier en rond een uur of 11 komt hij langs. Ik ben benieuwd. Ik zal alvast maar een fleske wijn friszetten.
Met mijn zus ging het vandaag iets beter. Dat is dan weer een opsteker. Volgens m'n schoonbroer zal ze hersteld zijn als ik terug thuis ben. Vrijdag wil ik haar even een bezoekje brengen. 't Is nog wat te vroeg nu vind ik. En morgen ? Wel morgen gaan we nog eens stappen denk ik. 't Weer zal wel meezitten. Een kilometerke of 20 mag er nog best bij.
Zojuist ben ik thuisgekomen van een gezellig weekendje aan zee met de vrienden. Het was zeker een verwenweekendje. Eénvoudige restaurantjes bezoeken, een gezellig samenzijn onder vrienden. Het heeft wel iets. Dat laatste zal ik de volgende maanden moeten missen maar daar maal ik helemaal niet om. Op reis zal ik me moeten tevreden stellen met het meest essentiële waarnaar je lichaam vraagt. Eten en een onderdak. Meer niet. Na mijn reis hoop ik, dat ik deze dankbare momenten pas echt naar waarde zal kunnen schatten. Ik weet het nu nog niet zeker maar ik heb alleszins een vermoeden.
Als alles in je leven zo evident en normaal is
geworden, dan wordt het tijd om los te laten.
Dit gedachtenspinseltje wil ik verder ontrafelen en aan mijn blog toevertrouwen. Eens ik vertrokken ben !
Het kamperen zelf was even weer de realiteit ervaren. Bij het opzetten van mijn tent, niet mijn Compostelatentje maar een 6-persoons iglo, was er zoveel wind dat ik de tent niet behoorlijk gesteld kon krijgen. Ik heb zelfs stormlijnen moeten gebruiken om het geheel aan de grond te houden. Het gevolg was dat het buitenzeil bij harde wind de binnentent raakte. In de nacht van zaterdag op zondag had het nog bakken geregend dus ik zat op zondagmorgen met een natgeregende binnentent. Matras en slaapzak nat pffffft. Een haardrogertje herstelde het ongemak maar tja, ik mag me onderweg aan zoiets verwachten. Zonder twijfel !
Een mooie strandwandeling zat er ook in. Van Westende naar Oostende. Stukje strand, stukje duinen, stukje wandeldijk, de viskraampjes in Oostende. Zo een beetje het ganse gamma aan fotomateriaal voor het klassieke postkaartje 'Groeten van aan zee'. Ik had echter mijn wandelschoenen niet meegenomen en dat scheelt wel in het stapcomfort. Daarom dat ik verkoos om de 16 km vanuit Oostende naar Westende met de kusttram te doen.
En dan gisteravond krijg ik telefoontje van thuis dat mijn zus Annie werd aangereden op een zebrapad en 30 meter werd meegesleurd. Bekkenbreuk en bloedingen onder de schedel. Ongetwijfeld fel overdreven snelheid en de chauffeur pleegde vluchtmisdrijf. Het was een Nederlandse chauffeur. De nummerplaat is gekend. Gelukkig is de samenwerking met de Nederlandse Politie zeer goed wanneer het ongevallen betreft met gekwetsten. Laat ons hopen dat ze die kerel vlug te stekken hebben. Het eerste wat mijn zus moet gezegd hebben is 'Nu kan ik mijn broer niet uitwuiven' . Bah zo triest. Ik zal veel aan haar denken. Dat ze maar vlug maar vooral geheel hersteld.
De laatste loodjes wegen het zwaarst. Ik ga nu wat proberen te relaxen zodat ik nog wat aan de mentale conditie kan werken. Dat is ook nodig
Ik ben serieus aan het aftellen nu. De laatste schikkingen werden getroffen. Nog enkel wachten op een mailtje van de pastoor. Ik vrees dat ik die man nog eens zal moeten contacteren. Die man heeft het erg druk want hij bedient 3 parochies en op de koop toe moet hij al zijn verplaatsingen met de fiets doen. Ik wijt het aan zijn drukke agenda maar ik zou het echt jammer vinden moest ik het 1ste hokje van mijn stempelboekje moeten opvullen met een stempel van het gemeentehuis hier.
Mijn rugzak staat in sluimermode. Hij is klaar en weegt 19kg. Ik heb erg veel moeten elimineren om dat gewicht te halen. Een jas, die patersandalen, extra batterijen, een dynamolamp, ijswikkels, een extra fleeze en nog wat prulletjes. Maar zonet schiet het me nog te binnen dat ik geen zwembroek bij heb. Die mag er nog bij. Altijd handig om eens een duikske te kunnen nemen op de één of andere camping.
Mijne maat walter is onlangs naar Rome en Vaticaanstad geweest. In een Heilige Attributenshop heeft hij bij de plaatselijke Farizeeërs een Pauselijke nagelknipper annex flesjesopener voor me gekocht en meegebracht. Die gaat ook mee samen met de Good Luck Charm van het Vaticaan. Net zoals in een processie worden dit mijn relikwieën voor onderweg . Van Ludo en Jacqueline heb ik een Christoffel Zegel meegekregen voor onderweg. Die heb ik aan mijn wandelstok vastgemaakt. Dankuwel lieve vrienden voor al deze attenties.
Walter heeft ook mooie posterfotos gemaakt voor mijn vertrek te kennen te geven in het dorp. 't Doet een beetje raar om jezelf op zo'n affiche te zien staan want naar mijn gevoel leunt het een beetje aan tegen pronkzucht. Daar ben ik eigenlijk niet zo mee vertrouwd . De eerste confrontatie met mezelf is dus bij deze een feit.
Wat de internetverbindingen in Frankrijk betreft moet ik me geen zorgen meer maken. Zonder domicilie in Frankrijk kon je geen prepaid mobiel internet krijgen. Althans daar ging ik vanuit. Nu heeft een ex-collega me toevertrouwd dat dit niet klopt. SSR is een mobiel internetprovider die dekking geeft in gans Frankrijk. Daar kan je prepaid terecht. Met me te voorzien van een 3G stickske is dit probleem dus omzeild.
Het is nu 7 uur 's morgens en met te schrijven kan ik wat onrust kanaliseren. 't Is nog vroeg en ik vul mijn tijd met wat schrijverij. Binnen enkele uurtjes vertrek ik naar de zee voor enkele dagen. Ook dat kampeergerief staat klaar. Samen met de vriendenkring houden we de jaarlijkse kampeertraditie in ere. Ik heb gisteren mijn reuze-paella-pan nog eens opgeblonken. Die neem ik mee en vanavond maken we daarin ne paella. De groenten ervoor heb ik gisteren al gekocht. Prima voorbereiding dus om aan de spaanse kost te wennen en ook dat kamperen bezorgt me al een goeie opwarming voor binnenkort.
Zonet las ik in een pelgrimstijdschrift dat het moeilijkste deel in de voorbereidingen voor een pelgrimstocht het wachten was. Wel ik moet de auteur gelijk geven. Het zorgt voor aardig wat stress. Annick, mijn vrouw, merkte het al op nog voor ik me er zelf van bewust was. Maar ... ik moest me geen zorgen maken zo vertelde me een collega. Het is gezonde strees zo stelde ze me gerust. Not normal ...... iemand citerend indien het anders zou zijn
Heb je dat weer gezien vandaag ? Om je een oog uit te bleiten maar gisteren heb ik het alleszins erg getroffen. Prachtig weertje dat effectief de 'goesting' heeft aangescherpt om te vertrekken. Samen met een goeie maat ben ik naar Kluisbergen getrokken om daar een rondje te wandelen. Kluisbergen is tevens de 3de stop op mijn Camino Scaldia. 't Ging vanzelf. We waren zinnens om 18 km te wandelen maar uiteindelijk zijn het er weer bijna 24 geworden omdat ik zoals gewoonlijk verloren was gelopen.
Als je deze kemels wiskundig benadert maakt dat 33% aan meerkilometers uit van het oorspronkelijk traject. Nu we dan toch in de praktische wiskunde aanbeland zijn gaan we dit even doortrekken naar de theorie van de waarschijnlijkheidsberekening. Marcel NL en Patricia, vrienden professionele wiskundeleraars, als jullie dit lezen, verbeteren jullie me even als ik verkeerd ben maar : Kan ik stellen dat ik op mijn ganse tocht van 2500 km naar alle waarschijnlijkheid zo een goeie 800 km verkeerd ga lopen ? Dat kost me dan een half paar bottienen meer !
Echt een mooie streek daar die Vlaamse Ardennen. Een mooi heuvellandschap in het zuiden van Oost Vlaanderen en ik kan het nu goed aannemen dat het coureurs-klakske hiervoor in de ronde van Vlaanderen wordt afgenomen. De lokale wandelclub had er een heel mooi parcours uitgestippeld. Dwars door de heuvels in de bossen. Oneindig mooie groenschakeringen in die bossen en als je diep inademde, met de ogen dicht, kon je de ozon tot in het tipje van je tenen opsnuiven. Stralende zon met een licht en fris briesje. De korenvelden wiegden mee. Smalle boswegeltjes, steil naar omhoog en naar beneden. Soms versperd door omgevallen bomen en luchtwortels. Zelfs de één of andere grootgrondbezitter had zijn domein opengesteld om er door te trekken. En dat het steil was ... amaai de kuiten. Toch heeft mijne maat dat zeer goed gedaan en me toevertrouwd dat dit stappen wel eens haar nieuwe passie zou kunnen worden. Tuurlijk maken die tripels op de tussenstops het erg aangenaam. Dat ze noodzakelijk deel uitmaken van het sportieve gebeuren en opgenomen werden in de spelregels, daar heb ik hoegenaamd geen enkel probleem mee.
Onderweg hebben we het gezelschap gekregen van een heel aimable man. Deze man was 76 en hij liep de 12 km. Honderduit vertelde hij fier over zijn familie. Zijn dochters, schoonzonen, kleinkinderen. Hij kwam uit de grensstreek met Frankrijk in West Vlaanderen. Mijn vriendin had het soms moeilijk om zijn dialect te verstaan maar ze deed haar uiterste best om te volgen. Een erg onderhoudend man. Fier liet hij het embleem zien van de 4daagse van de IJzer. Chapeau dat je op 76 jarige leeftijd deze uitdagingen niet uit de weg gaat. Als ik ooit in de gelegenheid kom om deze klassieker mee te lopen hoop ik hem nog eens te ontmoeten. Ik wens hem nog jaren wandelplezier in een uitstekende gezondheid.
Rond kilometer 15, schat ik, stapten we voorbij een bouwwerf waar een 6-tal bouwvakkers een gigantische fundering aan het uitgraven waren. Een laadbak-vrachtwagen stond juist op de plaats waar de landweg zich opsplitste in een zeer steil pad naar omhoog en een landwegeltje naar beneden. De bewegwijzeringspijl stond naar boven gericht. Pfft dat was even klimmen. Boven aangekomen, ik schat zo na een klim van een goeie 500m steil omhoog : Een T-stuk en geen pijlen meer. Je raadt het al, hier klopte iets niet. Terug naar beneden tot aan die bouwvakkers. De kerel aan de laadbak speelde zijn rol goed mijn gedacht. Komediant eerste klas . Terwijl ie voorheen ons nauwelijks wilde opmerken en maar vluchtig bonjourde, was ie nu veranderd in de behulpzaamheid zelve. "Hier op dat weggetje" en hij wees naar dat landwegeltje neerwaarts, "iets verder staat nog een pijltje" wist hij met een uitgestreken smoelwerk te vertellen. Inderdaad een beetje verstopt achter een boom stond nog een pijltje. De schelmen. Hoe zou het komen dat dat pijltje de weg naar boven aanduidde ? Leuke grap, ik hoop dat elke gefopte wandelaar er even hard om kon lachen.
Onderweg heb ik mijn DAZER even getest op kwade erf-honden. Op de 4 'cases' gingen er 2 lopen. Een derde moet doof geweest zijn en een 4de werd nog razender. Even aansluitend op het wiskundig intermezzo van daarjuist leer ik daaruit dat ik me in de helft van de gevallen ofwel van den tip van mijnen bottien oftewel van mijne wandelstok zal moeten bedienen. Gaia zal zich met deze gang van zaken moeten verzoenen.
Ook mijn wandelstokken heb ik voor de eerste keer gebruikt. De pogingen in de living niet te na gesproken maar 5m op 7,5m zijn nu nu echt niet de geschikte maten van een oefenterrein. De hindernissen dan nog buiten beschouwing gelaten. Dat stappen ging verdomd vrij goed maar ik had de indruk dat je met het gebruik van die stokken je stapritme automatisch versnelt.
En deze morgen bij het opstaan was ik benieuwd naar de staat van de beenspieren na dat intensieve klim- en stijgwerk van gisteren. No problemas. Alsof ik dat elke dag al had gedaan. Dat is dan maar weeral eens goed nieuws.
Ik ben een nieuwe fotoreeks gestart. Hierboven vind je de link. Je zal zien dat er op mijn steentje al verschillende namen zijn bijgekomen. Ik zal even het mailadres terug vermelden :
Voila, we zitten terug in de startblokken. Een hele poos zonder intens oefenen is het geworden maar donderdag pakken we het terug serieus aan. Aktivia organiseert nu donderdag een wandeling in Kluisbergen. Das het hoogste punt in Vlaanderen en tegelijkertijd ook mijn 3de stop op het traject. Ik denk dat ik daar voor de 24 km ga opteren. Maar ik neem ne goeie en sportieve kameraad mee deze keer. 't Zou kunnen dat 18 km genoeg is voor haar, we zien wel. Sjieke buurt en met hier eens te stappen krijg ik al een voorsmaakske van heuveltje op heuveltje af. Ik neem alvast die nieuwe wandelstokken mee om er de buurt mee te verkennen.
Mijn vrees komt uit. Ik heb zojuist al mijne rommel eens gewogen en ik zit op 18 kg. Zonder eten en drinken (2liter water weegt ook 2kg) en zonder laptop, fototoestel en geld. Let op, ik neem allemaal 2 stukken mee om mijn reis te bekostigen. Volgens de berichten van pelgrims is de kostprijs van een Camino ongeveer 1 per km. Dat is in het geval dat je je tevreden kan stellen met het meest essentiële, dus zonder de luxe van pensions of hotels. 2500 km dat zijn 1250 stukken van 2 in totaal. Dit doe ik om de 'coquillards' (dat zijn valse pelgrims en beurzensnijders) een loer te draaien moesten ze het overwegen om me onderweg te overvallen. Das wel een grapje hoor, ik zie me al lopen met al dat nikkel. Maar wat mijn bagage betreft ga ik toch zeker aan de 20 kg zitten. Echt niet goed.
Met Marc, mijn collega die op 12 mei vertrok, gaat het opperbest. Hij zit nu halverwege Frankrijk. Ik lees zijn blog met veel belangstelling. Verleden week en ook vandaag nog stak er een mailtje in mijn box. Een paar goede raadgevingen en de indrukken die hij reeds ervaarde. Het is geweldig weet hij me te vertellen. Het is een unieke ervaring die een immense ploegvoor kerft in je gevoelsleven. Een ploegvoor waarin je loopt en de zaden plant die je innerlijk zullen verrijken. Stap voor stap. Ik ben erg blij dat ik ook die stap mag zetten. Maar ik moet nog wat geduld hebben. Nochthans, moest het licht nu onverwacht op groen springen, ik was repen snijden.
Marc zit nu juist in het middelpunt van Frankrijk. Hij zit nu in St. Amand Montrond. Ik heb hieronder een fotoke geplaatst. Ik zou, moest ik gelijk vertrokken zijn in Châtellerault zitten. Dat is een dikke 160 km op de breedtegraad naar het westen opgeschoven. Mooi op schema zit hij mijne maat. Jammer dat hij het even niet treft met het weer. Zijn poncho zal al goed van pas zijn gekomen. Ik zal nog eens met de Sint Jacobus hier in de kerk moeten gaan klappen zoals enkele dagen geleden. Toen heeft hij met de hulp van de Clarissen ook voor beter weer gezorgd op mijn pensioenfeestje.
Dit was ik nog vergeten. Een toffe neef deed me zaterdag bij een familie-etentje een leuk voorstel. Achilleke, ne mens uit zijn kenissenkring ergens in de geburen van Waarloos, heeft een hoop ezeltjes. Als ik dat wilde zou hij er kunnen voor zorgen dat ik zo'n beestje mee mocht nemen voor de zakken te dragen. Zou gemakkelijk zijn, dat wel, maar ik denk dat ik heel mijn planning zou moeten herzien. Bedankt Janneman, dat zou het ganse avontuurtje wel een heel persoonlijke touch gegeven hebben. Twee ezels op weg naar Compostela, stel je dat maar eens even voor ! Don Quichote en Rosalinde anno 2012, alive . Op het San Isidro kerkhof in Madrid komt het geraamte van Miguel de Cervantes niet meer bij van het lachen. 't Zou ook kunnen dat het zich heel stillekes omdraait in zijn graf. Wie weet ?
De voorbije dagen waren echt hectisch. Alle akkevietjes rondom mijn pensioenfeestje zorgden ervoor dat er niet veel geoefend werd. Wel veel lichaamsbeweging dus als je dat bij trainen wil onderbrengen. Weet je ? ... ik heb immers nog steeds een ontzettend zwaar leven ... en moeilijk moeilijk moeilijk . Zo zwaar zelfs dat ik gisteren mijn robijnen huwelijksjubileum totaal ben vergeten. Dat moet ik nog rechtzetten voor ik vertrek
Ik heb vandaag mijn laatste gadgets gaan kopen in de Adventure Store. Nog een paar kousen en gamaches, veet muggenspray, een lichtgewicht stoeltje (txs Yuri), een waterdichte zak en een stel superdeluxe LEKI wandelstokken (txs Collega's en andere vrienden). Daar moet ik morgen eens mee oefenen. Gelukkig staan er op you-tube filmkes met een beetje uitleg want het vereist een beetje techniek om er fysiek voordeel uit te halen . Das wel nodig want er is een groot verschil met Nordic-poles. Die wandelstok die ik reeds had klaargemaakt mag hier blijven.
Ondertussen had ik graag via twitter korte berichtjes laten verschijnen op deze blog. Ik kan het voorlopig niet vinden hoe je zoiets klaarspeelt. Een ander probleem is dat er niet via SMS getwitterd kan worden op een Belgisch mobiel netwerk. Ja zeg, zelfs in de Republiek Congo lukt dat wel en hier marcheert zoiets niet. Binnenkort moet ik nog met reisduiven vertrekken . M'n tweets komen wel op facebook terecht. Das toch al iets.
2 Juli komt vlug dichterbij nu. Ik moet toegeven dat het me een beetje zenuwachtig maakt. Een beetje gezonde stress zou ik het eerder noemen. Het houdt je scherp. Ik maak me een beetje zorgen om de pastoor zijn belofte. Tot nu toe heeft die brave man nog niks meer van zich laten horen voor mijne stempel. Ik was hem tegengekomen op het dorpsplein. Hij zou me een mailtje sturen. Nu 't is nog vroeg hé. Je zal zien, dat komt wel in orde.
Nee hoor. Deze week hebben we kleine afstanden gelopen met bepakking tot 15 kg. Ik heb me de laatste dagen erg verdiept in trainingswijzen voor de grote trip. Ik zit nu volledig op de juiste weg. Het is niet nodig om dagelijks meer dan 30 km te lopen en dit elke dag. Dat draagt nu niet meer bij tot de conditie. Wel een beetje aangepaste oefeningeskes voor de borst en rugspieren. Het stappen en rusten mooi uitbalanceren en zo tot het ideale stapritme komen is dat waar het nu echt op aankomt.
Eind vorige week ben ik met de motor mijn 2de stopplaats gaan verkennen. Dat is Munkzwalm. De camping 'Cantecleer' ligt in hartje Vlaamse Ardennen in een dal. Serieuze afdaling om er te geraken. Maar een erg prachtige omgeving. Ook deze campinguitbater stelde me gerust dat er voor een pelgrim altijd plaats is. Eerder toen ik met de motor de parking kwam opgereden was er nogal een bazige madam die, aan haar gebaren te oordelen, me eerder voor een crimineel aanzag toen ik haar vroeg of er moest gereserveerd worden. Den baas dit en den baas dat en als iedereen dat zo zou doen, het zou schoon zijn en wat denken jullie wel ? Jawadde zeg. Stel dat je met zo'n vrouw opgescheept zit, dan vraag ik me af of je beroep kan doen op een versoepelde collocatiewetgeving ? Grapje weet je.
Mijn Dazer is aangekomen. Het hondenafschrik-tooltje om het een beetje stijlvol te zeggen. Het ergerlijke aan dat machientje is dat je er enkel een rood lampeke ziet op branden wanneer je op het knopje drukt. Dus je weet eigenlijk niet of er lawaai uitkomt. Ik heb al willen proberen op de buurvrouw haar hond .... in't geniep zo met dat machientje in mijne broekzak. Maar dat zou niet fair zijn. De Max, onze buurhond, is een braaf mopshondje dus waarom zou ik die de stuipen op het lijf jagen ? Niet dus.
Ondertussen heb ik ook nog eens mijn "Compostela-uitzet" afgecheckt. Nog een paar lichtgewicht wandelstokken ga ik me aanschaffen voor afdalingen en beklimmingen. Ook een lichtgewicht stoeltje lijkt me handig. dat zal Adventure Store worden.
Op Google Maps, waar heel het Franse traject staat uitgestippeld, ga ik de dagmarsen uitzoomen tot 5 à 8 kleinere trajecten. Zo krijg je detail op je foto. Deze foto wordt dan via een knipprogramma opgeslagen in Picasa en ook wordt er een effectieve foto van het scherm genomen met een fototoestel. Makkelijk voor de thuisblijvers ook. Zo heb je steeds je stukje traject op je fototoestel en je pc staan staan. Met inzoomen kan je dan vrij goed je traject checken.
Ik begin af te tellen nu. Nog een goei 30 dagen voor de lancering. Deze week is het nog erg druk vanwege het nakende feestje. Toch plezant om al vast te stellen dat ik er helemaal klaar voor ben. Nog een beetje geduld.
Mijn vertrek op 2 juli was nog even ver weg voor me maar stilletjesaan begint het door te dringen dat die datum dichterbij komt. Om dat vertrek een beetje te omkaderen had ik nog weinig geregeld. Ik stond er niet bij stil maar ik kan het niet maken om als een dief in de nacht te vertrekken terwijl er zoveel mensen sympathiseren.
Gisterenavond heb ik de parochiepastoor aangeschreven voor mijn eerste stempel. Je moet weten dat onze parochiekerk op het Sint Jacobspad ligt. Men spreekt ook wel van de kathedraal van het Waasland. Het is dan ook een erg mooie kerk die aan St Jacob de Meerdere werd toegewijd. St Jacob in de hoedanigheid van beschermheilige van de pelgrims op reis. Die stempel heeft dan voor mij ook een mooie symbolische waarde. Ik was dan ook erg blij met de positieve reactie van de parochiepastoor. Hij zou nog eens komen klappen. Hij is welkom die man.
Wat ik graag zou willen is dat degenen die me willen komen uitwuiven terecht kunnen in café "De Roos". Dit zou tussen 8u. en 10u. zijn op maandag 2 juli. Luc, de cafébaas, heeft al zijn akkoord gegeven. Das een sjiek gebaar van hem. Rond 10 uur zou ik dan graag om mijn stempel gaan.
Van de kerk uit vertrek ik dan op mijn tocht. Wie een stukje wil meelopen kan dat. Ik loop dan binnendoor naar de Bunderwegel en zo naar het Fort van Haasdonk. Boven op de aarden omwalling wil ik dan afscheid nemen van iedereen die dit korte stukje heeft meegelopen. Ver is het niet, een klein kwartierke lopen. Zo kan ik dan wanneer ik door de velden vertrek en stilletjes verdwijn nog eens achteromkijken en tot wederziens zwieren. En dan, dan loop ik een 25 km verder tot aan de grens Zele - Berlare ....... mijn eerste deeltje van de Camino.
Mensen die weten dat ik vertrek naar Santiago spreken me voortdurend aan over dat TV programma in man bijt hond. Ik heb er maar kleine fragmentjes van bekeken en dan nog maar met een scheef oog. Daarom ben ik nu zo content dat ik het boek heb gekregen van een lieve vriendin. Naast het leuke leesplezier staan er ook interessante weetjes in. Zoals ik al had vermeld zijn het enige wat me een beetje afschrikt de wilde honden. In dat boek spreekt men van een DAZER.
Dat ben ik eens gaan opzoeken en het blijkt om een toestelletje te gaan dat in Nederland wordt gemaakt en een heel indringend en irritant ultrasoon geluidje produceert dat honden afschrikt. Ik ben eens benieuwd. Ik heb het zojuist besteld. Je kan het in je broekzak steken en van daaruit bedienen. Voor de mensen ligt dat geluidssignaal buiten het gehoorbereik. Het is in alle geval diervriendelijker dan een pepperspray en de kans dat ik een kwaaie hond tegenkom die op de koop toe nog eens doof is, is natuurlijk erg klein.
Sebiet een boomke stappen, 't wordt wat zachter weer zo te zien.
Voila, we zijn weeral op de goede weg met de oefeningeskes. Jongens, hier in het dorp loopt er een erg bejaarde sportieveling rond. Knap hoor, maar het lijkt me overigens onmogelijk zijn ouderdom te schatten. Die man ben ik ook al ver buiten het dorp tegengekomen en ik moet hem enigszins toch bewonderen. In zijn Nike-outfit daagt hij dagelijks de goden van de Olympos uit door hen te confronteren met het feit dat er ook in een oud lichaam een atleet kan schuilen. Hoedje af voor die man. De sportieve prestatie die hij neerpoot houdt zo een beetje het midden tussen snelwandelen en easy-jogging. Nu, we kruisten elkaar in de Keizerstraat en na een kort groetje draaide ik me nog eventjes om om hem na te kijken. Hij was al een 100 meter achter me toen hij plotseling rechtsomkeer maakte. Nu liep hij dus achter me aan. Na enkele minuutjes passeerde hij me. "We hebben bijna hetzelfde tempo van lopen" wist hij me toe te vertrouwen. "Ja, 't zal niet veel schelen", antwoordde ik en maakte de bedenking ..... maar jij hebt geen rugzak van 15 kilo bij hé lepen duvel ! Hij mompelde nog iets en stak me, nog gauw een tandje bijstekend, gezwind voorbij. Zijn prestatie om me te kunnen voorbijsteken bracht hem zichtbaar in een hogere sfeer. Zo fier als ne gieter keek hij even om en zwierde nog na. Ik heb weeral iemand trots gemaakt dacht ik bij mezelf. Merkwaardige tiep alleszins
Vandaag zijn we dus in een nieuwe trainingsfase aanbeland. Ik ben nu met mijn hiking-bag aan het oefenen. Daarin heb ik 4 met keitjes gevulde spaflessen gestopt. Een totaal van 10 kilo keien op mijnen bult. Samen met de rugzak zelf en nog wat prulletjes zat ik bijna op 15 kilo. Ik moet zeggen dat het vrij goed ging maar toch durfde ik nog niet te ver lopen. Een kleine 10 km vond ik echt genoeg. Dat valt dus mee. Na een kwartiertje rust was ik al helemaal terug fit. Ik heb er een goed oog in. Op tijd rusten, drinken en alle aanbevelingen goed in acht nemen. Geen risico's nemen is nu vooral de boodschap. Morgen hetzelfde toerke en nog 2,5 kilo erbij. "Wat hebt ge bij meneer in dat rugzakske?" Pebbles !
Ik heb ook ineens mijn nieuwe loopschoenen ingelopen met dat gewicht. Kan je geloven dat mijn vorige loopschoenen rijp waren voor de eeuwige jachtvelden ? Ze waren "op". Zo goed als nieuw nog die Timberlands, niks aan te zien en toch versleten. In het runnerslab maakte de verkoper me opmerkzaam dat de zolen hun stugheid hadden verloren. Dat is dus niet goed voor de voetjes. Straf hé ? Versleten zeg !
Nu nog een beetje op wat beter weer hopen en we verzetten weer bergen zie. Ik ben gisteren en vandaag eventjes een bonjourke gaan doen aan de Sint Jacobus in de Sint Jacobskerk hier in Haasdonk. Als hij niet zorgt voor beter weer pak ik hem zijne palster en zijn pied de stalleke af en zet hem op een regenton met ne paraplu in zijn pollen. Hij is verwittigd ! Brengt me morgen anders een mandeke tikkeneikes mee dan kan ik een klapke gaan doen bij de Clarissen wist hij me van boven op zijn pied de stalleke nog na te roepen . Sint Jacobus is een man van zijn woord.
Enige dagen heb ik rust gehouden om mijn voeten een beetje te sparen. Gisteren ben ik dan opnieuw korte stukjes beginnen te lopen. 't Is nog niet zoals het hoort maar we gaan er terug op vooruit. Ik ben even gaan uitvlooien wat de beste manier is om rust en stappen te combineren. Je moet het weten want je moet zuinig omspringen met je voeten. Het doel van rusten is het verlagen van je hartslag en ademhaling, en om je
hart en longen rust te gunnen. Rust geeft je lichaam de kans de melkzuren uit je
spieren te verwijderen, en om bij te komen van belasting en drukpijnen.
Probeer op vaste tijden rust te nemen, en neem de pauzes op in je loopritme.
Probeer 10 minuten te rusten na elk uur dat je loopt.
Probeer de pauzes kort te houden en maak alleen je lunch- en eetpauze
langer. 10 minuten is de meest effectieve duur voor lichaamsherstel.
Gebruik een stopwatch als je bang bent de 10 minuten uit het oog te
verliezen. Zelfs binnen die tijd kun je in slaap vallen.
Doe je rugzak af en probeer je lichaam en geest zo snel mogelijk te
ontspannen. Ga in de schaduw zitten en probeer te rusten in de koelte. Je kunt
je rugzak als ruggensteun of als zitting gebruiken.
Tijdens de langere lunch- en eetpauzes is het verstandig je schoenen uit te
trekken en slippers aan te doen, hierdoor voorkom je blaren. Als het
kan, loop dan af en toe op blote voeten. Dit zijn ook goede gelegenheden om
natte kleding te drogen, of om je materieel te controleren.
Ik heb vlug deze info naar mijn maat Marc doorgestuurd, misschien heeft ie er wat aan. Hij stelt het goed aan zijn getwitter te oordelen. Morgen trekt hij Frankrijk binnen.
Ik vrees dat ik met dat strandstappen mijn voeten een beetje overbelast heb. Een kleine lichte pijn onderaan de hiel die optreedt bij de overgang van rust naar beweging. Deze verdwijnt weliswaar maar het kan op hielspoor wijzen. Daarom deze week een beetje extra aandacht aan het oefenen van de kuitspieren en de spieren in de voet. Geen belasting dus voor de hielen. Voorkomen lijkt me beter.
Ook vandaag was het een vrij zwaar parcours. Ongewild liep ik op de gigantische werf voor de heraanleg van de Hedwigepolder. Normaal gezien afgesloten voor het publiek vanwege het gevaarlijke terrein maar aan de kant van België was er een poort blijven openstaan. In Saefthinge op Nederlands grondgebied was de poort netjes gesloten. Dat werd dus klimwerk en niet alleen aan deze poort. Stukken weg die verdwenen waren door nieuwe dijken om van de Oude Doel naar Doel te stappen. Een titanenwerk is daar aan de gang.
Maar deze morgen aan het veerpont in Doel. "Mag ik jou eens even wat vragen meneer ?". Een man met de fiets aan de hand kwam naar me toegelopen. "Jazeker", antwoordde ik. "Varen er hier nog overzetbootjes naar Lillo ?" Dat was zijn vraag en ondertussen stond die man vlak bij me. "Ik wou je net hetzelfde vragen !" ........ Nee maar ..... !!!
In elke samenlevingsvorm, hetzij vereniging, bedrijf, noem maar op zijn er mensen die zich door hun lifestyle laten opmerken. Zovele jaren terug was er een man op het werk, het was zelfs een bureauchef, die dagelijks met de fiets van De Klinge naar Berchem kwam gefietst. In korte broek, winter en zomer. Uiteraard eens op het bureau aangekomen trok ie wel iets passender aan. Velen doen dat nu ook op zo'n hypermoderne bike maar dat was niet aan deze brave man besteed. Een oerdegelijke mannenfiets met 3 versnellingen, zo zwaar als lood en kleurloos. Ik geloof nooit dat hij over een wagen beschikte. Als hij aanzette met die fiets was dat steeds op de zwaarste versnelling. Je dacht dan, man man .... zet toch die versnelling wat lager maar nee hoor. Moeizaam trok hij zich in gang op dat zwaar verzet zoals een stoomlocomotief. Eens op dreef met dat stalen monster stak hij kilometers ver horden andere fietsers voorbij. In korte broek, een ritueel dat zich elke dag herhaalde.
"Maar ik ken je !!!" Ben jij niet die man die ? Ja hoor, het was hem volledig ! Ik ben Roger vertrouwde hij me toe. Het ouder worden had hem niet ontzien. Hij zal nu rond de 70 zijn schat ik. Na zijn op pensioenstelling was hij als ontwikkelingswerker naar Chili getrokken. 12 jaar had hij daar verbleven. Hij was juist terug. Bij zijn pensioen was hij ook naar Santiago de Compostela gereisd. Met zijn fiets op 15 dagen en 150 km per dag ! Roger had het koud, hij kon moeilijk wennen terug hier in België. In Chili was het alle dagen rond de 30° vertelde hij me. Hij wenste me een mooie en inspirerende reis. Hij klauterde op zijn fiets, dezelfde fiets van weleer, en trok zich in gang. Ook zoals weleer. Nee, niet in korte broek meer, hij had het immers koud, maar toch nog steeds op dat zware verzet.
Bewonderswaardige man ! Chapeau Roger, je ontroerde me.
Morgen is het de grote dag voor mijn ex-collega. Marc vertrekt naar Compostela en ik zal hem uitwuiven. Zoiets zit wel een beetje in je hoofd. Ongewild denk je daar steeds opnieuw aan. Zijn zenuwen zullen nu wel opspelen vrees ik.
Vandaag naar Oostende gespoord en vanaf de oude vuurtoren zo over het strand en de golfbrekers over Bredene en De Haan tot Wenduine gestapt. Tot daar was dat een kleine 18 km. Vervolgens door het duinpad en rond de spuikom van Blankenberge tot aan het station. 24 km op de kop. Daar terug de trein op en naar huis. Zalige wandeling maar wel vrij vermoeiend op de stukken mul zand en duinen. Een stevige wind joeg het zeezand voor me uit over het kwasi verlaten strand. Geweldig schoon en een intense belevenis als je daar uren moederziel alleen over dat godverlaten strand jakkert met de wind die aan je lijf snokt en sleurt en je dan even later weer voortblaast naar je bestemming. Jammer dat je zoveel tijd verliest met dat sporen. Zoniet zou je me daar meer treffen. Euh niet vanwege dat naaktstrand in Bredene hoor. Vandaag was daar trouwens nog geen kat te bekennen.
Van deze dag heb ik erg genoten. Zeker onder die mooie blauwe hemel met die hoge wolkenslierten erin en een stralend zonnetje dat je eigen schaduw voor je uit strooit . Enkele kilometers landinwaarts zag je de dreigende donkergrijze regenwolken de hemel dichttrekken. Boven het strand was het echt stralend weer. Wow !
Jilleke heeft er met haar meteorologische klak naar gegooid en gebeuzeld. Dat mooie weer dat ze beloofde is in de kast blijven zitten met als gevolg dat het dagje uit aan de kust er gisteren niet in zat. Een vrij tintenloze dag gisteren die ik heb ingekleurd met een 25km staptoertje tussen St Amands en Dendermonde langs de scheldedijken. Erg mooie omgeving maar dat troosteloze weer verziekte wel een beetje de sfeer. Maar we proberen er de stemming in te houden en geven de ogen de kost om telkens wat nieuws te ontdekken. Zonder dat ik het wist zat ik vandaag in een open school. Een leerwandeling over de natuur. Turfstekers en de armenputten, fauna in de schorren, de koekoek die een duivelsvogel was, blauwborstjes, de dotterbloem die eigenlijk dooierbloem moest heten en giftig is. Bereklauw, fluitekruid, Robertskruid, kattestaarten ..... pffft no problem ik ken het nu. Verder leerde ik nog dat Vlaanderen haar aanlegsteigers in China laat bouwen. Ze werden betaald en vervolgens afgekeurd voor gebruik vanwege de kwaliteitsgebreken. Een heel leerrijke dag, dat alleszins, waarbij ik ineens besef dat ik de ganse bovenloop van onzen Stroom 'Scaldia' al heb afgetrippeld !
Ik wist niet dat er zoveel veerdiensten op de Schelde waren. Weert, Mariekerke, Sint Amands, Baasrode. Een eigenaardig voorvalleke op het veerbootje van Sint Amands valt er wel te melden. De schipper en zijn bootsmaatje zaten rustig een praatje te maken op het dek in afwachting van het vertrekuur. Ik had in de stuurhut al een papegaai zien zitten maar dat beestje zat er maar te zitten op zijne stok. Om 12 uur zou het bootje vertrekken en tot zover alles peis en vree op het schuitje. Enkele seconden voor 12 uur begint dat beest daar te lawijten tegen de sterren op. Wat nu zeg ? Wel, ik wist niet dat die papegaai het uur kon lezen want blijkbaar was dit het sein voor de schipper om zijn bootje te starten en over te varen. Ik denk dat dat beest het uur op de kerktoren in't oog houdt. Althans dat was de uitleg van de bootsmaat. Beesten zijn slim niet ?
Vanaf maandag gaan we het gewicht in de rugzak opvoeren. Zakjes, gevuld met keitjes, ga ik dan meesleuren. Op die manier gaan we oefenen. stilaan het gewicht opvoeren per kilo. We zien wel. Ik hoop dat het weer stilletjesaan gaat verbeteren. Zo'n grijze en donkere hemel is niet bevorderlijk voor een goeie moraal. Nog liever stappen bij -10° en helder weer dan onder zo'n vaalgrauw dak. Niet zagen Jan want wat gaan we, eens onderweg, allemaal tegenkomen. On verra bien non ?
Wat een hectisch weekend zeg. Plezant, ja dat wel maar van oefening is er niet veel in huis gekomen. 4 dagen windstil op mijn blog en er gaan nog enkele dagen volgen van inactiviteit. Dat afsluiten van mijn loopbaan begint meer op een meerdagenproject te lijken. Geeft niet hoor, nog een beetje genieten voor het definitieve adieu. Ik heb vandaag eens gesnorkeld op geschikt trekking-ondergoed. Dat eetbaar ondergoed dat ik eerder vermeldde, ik neem aan dat je niet al te ernstig hebt genomen . Lachen is immers erg gezond. Een ex-collega had me verteld dat er speciaal ondergoed bestaat, te kopen in de Adventure Store. Hij sprak van Long Johns geweven in speciale wol. Ondergoed, dat je meerdere dagen kan dragen. Eigenlijk ben ik niet zo erg geïnteresseerd in die eigenschap maar wel in het gegeven dat dit ondergoed zeer snel droogt en de transpiratie erg snel draineert naar de oppervlakte. Bij wol denk ik spontaan aan de wollen broeken bij den troep en kriebeltoestanden brrrr. Ik hoop dat dat niet het geval is. Ik neem maar 3 onderbroekskes, 3 lijfjes en 3 paar kousen mee. Ik ga nog op zoek naar een ecologisch afbreekbaar wasmiddel om dagelijks een plonswasje te doen. Ik heb zo in mijn achterhoofd de idee om telkenmale ik op een camping aankom om een douche te nemen met het ondergoed en kousen aan . Dat zijn 2 vliegen in 1 klap. Voor de kleding zelf beperk ik mij tot 1 short en 1 lange broek die je kan inkorten. 3 T-shirtjes zonder naden en 3 lichte fleezen die je in lagen kan dragen. Verder nog een lichte jas en een hoed. Daar blijft het bij. Less is more in dit geval. Misschien nog een heel heel lichte linnen lange broek voor eventueel stapwerk in hoog gras. Teken kunnen wel eens voor narigheid zorgen. En daar zitten we dan meteen bij het medische luik. Binnenkort wip ik even bij de apotheker binnen om wat raad. Een minimum aan medicatie kan je toch best voorzien. Ik dacht aan immodium, een pijnstiller, ontsmettingsmiddel, zalf voor zonnenbrand. Dat zijn zowat de zaken die me onmiddelijk te binnen schieten. De apothekeres zal me wel raad geven.
De partner van mijn dochter heeft me een fijn kadootje gedaan ! Een 'First Aid Kit Walker'. Een rood zeildoeken etuitje van ongeveer de grootte van een klein brood.
Er zit van alles in : Een boekje 'Blister Guide' voor de behandeling van blaren. Een Eerste Hulp boekje DRS Electrolyten oplossing voor vochtherstel bij uitdroging Een busje foot powder met menthol voor verkoeling voor de voeten Een tekenpincet Kamferspray ter voorkoming van blaren. Verstevigt de huid. Een heel arsenaal wondpleisters Een bloedlancet Een sporttape Steriele compressen Een hypothermisch deken Hygienische in alcohol gedrenkte doekjes Compeed voor de blaren Een politiefluitje. Antiseptische handgel
Ik was erg blij met deze attentie. Ik hoop maar één ding en dat is dat ik het zo weinig mogelijk zal nodig hebben. Verder neem ik nog een heel eenvoudige spierbalsem mee. Die heb ik gekregen van een Nederlandse maat. Erg verfrissend na een stevige wandeling. Bij het ziekenfonds heb ik mijn blauw vignet al gehaald. Verleden jaar ben ik gevallen in Ibiza en heb ik alles uit mijn eigen zak moeten voorschieten omdat ik dat blauw vignet niet had. Tot zelfs de ambulance, die wou niet vertrekken naar het hospitaal vooraleer ik 250 afdokte. Achteraf heeft het ziekenfonds wel de kosten terugbetaald maar ik ben niet zinnens om met honderden Euro's cash rond te lopen voor het geval dat .....
Vandaag heb ik een mooie toer gelopen. Ik ben gestart aan het veer Tielrode - Hamme. Leuke oversteekplaats. Je moet op een belletje drukken en dan gaat na een tijdje een lichtje branden waarna het poortje naar de gangway opendraait. Je zag de veerboot wel liggen maar een schipper viel er niet te bespeuren. Na het bellen wel . Ik denk dat hij een slaapje aan het doen was in zijn kajuit. 't Is hem gegund. Die veerman schatte ik wel minstens 75 jaar oud. Vriendelijke mens. Er was niet veel werk vertelde hij me. Tja, het weer is een belangrijke factor om wandelaars en fietsers naar de Scheldedijken te trekken. Ik zou dan, eens over de Durme in een 8-lus de veren Weert - Hamme en Mariekerke - Moerzeke aanlopen. Lap aan het eerste veer, Weert - Hamme, had ik het al vlaggen. Om het uur en het halfuur varen ze over. Die schipper zag ik al van kwart voor één aan zijn steiger liggen. Toen ik er aankwam, om 5 na één, zei hij dat hij niet meer mocht overvaren omdat men hem dan zou verraden. Verraden ????? Wat een uitleg zeg, niet te geloven ! Ik mocht aan boord blijven maar ik moest wel een halfuur wachten. Hij raadde me aan iets te gaan drinken in de café op de oever. Een percentje misschien ? Alleszins, ik trok het me niet aan en ben verder gestapt tot aan het veer in Moerzeke. Die 8 is dan maar een 0 geworden. Daar aangekomen lag dat veerbootje aan de overkant in Mariekerke. De schipper kwam onmiddelijk overgevaren om me op te pikken samen met François en Nicole een bejaard koppeltje met de fiets. Aimable mensen met wie ik ondertussen een babbeltje was begonnen. Ze wensten me een behouden reis. Vanwege het lage water was de gangway nogal steil tot aan de oever en ik heb Nicole hare velo maar naar boven geduwd. 't Menske had het aan haar hart gehad en ze was blij dat ze die inspanning bespaard bleef. Enkele kilometers verder, in Weert, ben ik ze nog eens tegengekomen. Ze zwierden op een terrasje. Het is aan dat terrasje dat ik mijn eerste zwaluwen heb gezien. De oeverzwaluw anno 2012 (riparia riparia ). Dan ben ik nog verder door gelopen tot in Bornem en daar de Temsebrug overgestoken om zo door te stappen naar Tielrode, mijn startpunt. Voila dat zat er op.
Mijn voornemen om aan de Noordzee te gaan stappen heb ik tot donderdag opgeborgen. 't Zal mooi weer worden zei Jilleke Peeters. Ik geloof dat mens
Als het zonneke niet schijnt zijn er nog altijd kleine dingetjes die je gelukkig maken. Seffens iets meer daarover. Gisteren is er van stappen niet veel in huis gekomen. Ben nog even mijn uitzet gaan aanvullen. De NGI kaart nr 127 die ik nog miste (Orléans - Blois) heb ik kunnen bemachtigen. 't Is compleet nu tot aan de Spaanse grens. Das ook al een geruststelling. Dan heb ik me nog een paar open trekking schoenen, in de volksmond sandalen, aangeschaft. Aan Annick heb ik eens gevraagd om ze te showen . Red Pumps met een fijn hieltje zijn weliswaar iets eleganter bij een dame maar ik wou mezelf ervan even gewissen dat dat schoeisel geen al te uitgesproken 'paterslook' had. 't Valt mee hoor ! Kwestie van onderweg eens af te kunnen wisselen met de bottienen.
Vandaag maar een heel klein stukje gestapt. Nog geen 10 km zelfs. Het stukje jaagpad kant Waasmunster aan de Durme richting Lokeren intrigeerde me. In zo'n geval kan je best eens op onderzoek gaan. 't Was een mooi stukje wandeling maar erg nat. Het ganse jaagpad was overwoekerd met weegbree en rabarberbladeren. Onderweg heb ik mijn broekspijpen moeten uitwringen. Een echte jungle maar geweldig mooi. Gewoon wandelen, niks bijzonders meegemaakt. Ik heb wel vastgesteld dat er horden naaktslakken fourageerden op wegen. Beetje opletten waar je stapte dus. In de vrije natuur zullen het wel heel nuttige dieren zijn !
't Weer was troosteloos. Dat zet een beetje een domper op je gemoed. Als je dan onverwacht plezierig nieuws krijgt dan zit je opeens weer in de wolken. Mijn oudste zoon zoekt me in september, ergens onderweg in Spanje, een goeiedag te komen zeggen met een vriendin. Niks vastgelegd of zo, gewoon daarstraks tussen pot en pint even vernoemd. Fantastisch ! In dezelfde lijn heeft een werkmakker waarmee ik af en toe eens ga toeren met de motor me toevertrouwd dat ik op mijn stapwerk in België elke dag begeleiding krijg van een maat-biker ! Weeral fantastisch ! Dan weer mijn maat die een kapel voor me ging bouwen. Ik heb dat al eerder vermeld in deze blog. Wel, hij heeft die kapel afgekocht met een tegenprestatie. De laatste 100 km van de camino zal hij met me meestappen. Dan weer m'n zus die me wil ophalen in Santiago en er haar verlof wil aan opofferen ...... En er zijn nog andere zaken, kleine prulletjes maar niet minder waardevol. Zulke dingen laten zelfs bij een stortvloed de zon volop schijnen.
Het weekend zal niet in het teken van Compostela staan. Morgen de scouts depanneren, 's avonds nog een kwis, zaterdag met de motor naar Durbuy en blijven slapen en zondagmorgen halsoverkop terug naar huis om tegen de middag frieten te kunnen bakken voor de opening van het vaarseizoen op de zeescouts. Maandag maken we weer plannen. Misschien eens best een strak schema opmaken. Ik gruwel bij het woord strak Tomorrow it's another day
Vandaag even geoefend met het op kaart lopen. Ik heb ondervonden dat je toch goed uit je doppen moet kijken. Voor je het weet wordt je misleid door de onnauwkeurige weergegeven topologie van straten en wegen. Klopt allemaal niet zoals het hoort. Ook straten die van naam zijn veranderd zorgen voor wat verwarring. Niettemin zijn kaarten toch het belangrijkste. GPS allemaal goed en wel maar je maakt jezelf zo afhankelijk hé. Batterijtjes plat en je weet zelfs nog niet meer welke kant je uit moet lopen.
Met de auto ben ik tot aan het industriepark west gereden. Ik had me een beetje misrekend. Ik dacht van daaruit nog een '12 km enkel' te lopen tot aan mijn eerste stop op mijn camino. Camping Groenpark op de grens Zele Berlare bleek nog 5 km verder te liggen dan verwacht. Dat maakte dat ik 2 uur later dan gepland thuis was en dus ook 10 km meer gestapt heb. Maar dat kon geen kwaad. een kleine 35 km non stop is een goeie oefening en het weer was prima. Ik heb weeral plaatsjes gezien waar ik het bestaan niet van vermoedde. Sint Anna Waasmunster, Sint Anna Hamme.
Ik ben tegelijkertijd eens binnengewipt aan het onthaal van die camping om te horen of ik moest reserveren voor mijn eerste stop. Een heel vriendelijke dame verzekerde me dat dat helemaal niet nodig was. Ik kan dus gerust vertrekken. Mijn eerste nacht kan ik al slapen. Dat was dus eventjes een voorproeverke. Er was weinig beweging te zien op straat. Enkel in Zele was er aan de Turkse theehuizen wat beweging te zien. Maar voor de rest was het allemaal erg stil.
Die Compostela-ganger op Man Bijt Hond moet op kijkend Vlaanderen toch indruk gemaakt hebben vermoed ik. Spontaan beginnen de mensen er over te vertellen. 't Genante is dat ik er zelf nauwelijks of niets van gezien heb. Die mevrouw aan het onthaal behandelde me met alle égards. Dat is dan toch bemoedigend niet ? 't Zal natuurlijk overal zo niet zijn maar ik verwacht geen problemen op campings. Met een stukske grond van hooguit 3m² om mijn tent te zetten ben ik al content. Een warm douchke en een klein beetje electriteit is al wat ik nodig heb.
Ik ben serieus aan het overwegen om zo'n walking trailer aan te schaffen. Tot aan de Spaanse grens overnacht ik toch op campings. De bagage met een rugzak is beperkt tot 15% van je lichaamsgewicht. Das dus 12 kg. Ik begin daar een beetje aan te twijfelen. Met zo'n walking trailer kan je tot 25 kg probleemloos meezeulen maar daar mag je dan weer de refugio's niet mee binnen. Die zou ik dan moeten opsturen naar huis en dan heb ik toch nog een rugzak nodig om de Camino Frances te lopen zoniet ben ik bijna verplicht de Camino del Norte te nemen. Ik ga de ganse boel eens wegen. Dat geeft een beetje meer zekerheid om een juiste keuze te maken.
't Schrijven vlot niet precies vandaag. Ik denk dat het komt door naar de slechte weersvoorspelling te luisteren. Dat zint me niet erg. 't Zou kunnen dat het al wat te laat wordt. Morgen misschien beter. Ik zou graag eens naar De Panne sporen en vandaar naar Knokke. 60 km kustlijn en dan in Knokke terug de trein op naar huis. 't Mag zelfs in 2 of 3 dagen. Beetje oefenen met het materiaal. Best nog een beetje wachten tot het weer wat stabieler is.
. Gelukkig zijn er de vrienden en de kinderen om haar op te vangen als ze zich éénzaam zou voelen. Maar ik ben er zeker van dat ze zich sterk zal houden. 
