Hier is dan het andere verhaal, het echte. We hebben vandaag besloten om de waarheid een weekje uit te stellen, omdat Amber midden in de examen zit. We willen niet dat haar examens lijden onder het slechte nieuws. Daarom vertelden we aan iedereen hetzelfde verhaal.
Vandaag hebben we te horen gekregen dat de chemo niet aanslaat. De tumor in de hersenen is vergroot. We zijn er niet goed van, weer een tegenslag. De dokter zegt zelfs dat ze de chemo stopzetten. Ik vraag nog of het misschien niet kan aanslaan na vier sessies, maar het antwoord is negatief.
Ze biedt een alternatief: een andere chemo, maar met minder kans op slagen. Zwaarder ook. En deze gaat niet tot in de hersenen. Om dat op te lossen gaan ze eerst bestralen. Morgen bellen ze ons om verder af te spreken. We hebben al wel de uitleg gekregen hoe alles in zijn werk zal gaan. Foto maken, een masker maken, een 5-tal bestralingen aan de twee zijden van het hoofd, 1x op de knie, en dan een maand tot 6 weken rust. Nadien zwaardere chemo. Hoe lang weten we nog niet. Het voordeel van GHB is dat ze enorm gespecialiseerd zijn. Het nadeel is dat je het verhaal steeds ik kleine stukjes krijgt. De neurologen spreken voor de hersenen, respiratoire oncologie voor de chemo en de radiologen voor de straling. Als je vragen hebt sturen ze wel iemand, maar je ziet nooit de verschillende departementen samen.
Michel gaat ook zijn haar verliezen, zowel van de stralen als van de chemo. Hij was hier zo bang voor, en ik was zo blij voor hem dat alles tot nu was blijven staan. Maar elke strohalm nemen we vast. Voorlopig toch nog, want afzien tot het bittere eind is niet wat Michel wil. En ik steun hem in welke beslissing hij ook maakt. Ik veronderstel dat er de volgende weken nog veel gesprekken zullen volgen. Want momenteel, hoe groot de pijn ook is, proberen we aan niemand iets te laten merken.
Dag 115
Intussen zijn de kinderen op de hoogte en is de familie ingelicht. Een zware klap voor iedereen. Michel houdt zich kranig. Hij is heel emotioneel als hij erover moet praten, maar daarbuiten wil hij niet dat er somber gedaan wordt. Liever lachen dan huilen, plezier maken en genieten van de (goede) dagen die we hebben. En boven alles, het leven gaat door, en zo willen we ook dat onze kinderen hun gewone leven voortzetten. Nu Amber klaar is met de examens volgen en barbecues, een galabal en festivals voor beiden. En tussendoor proberen we af en toe met zijn vieren wat te doen, als is het een ontbijt samen.
Ook Michel wil het gewone leven verder zetten. Dinsdag wou hij absoluut het gras afrijden. Bijna dagelijks neemt hij de borstel in zijn handen om het huis te keren. De dagen duren lang als je weinig om handen hebt. Hij is altijd blij als hij een bezoekje krijgt. Genieten van een glaasje wijn met de vrienden. Wat keuvelen. In de tuin zitten als het weer het toelaat. Eens bij de buren binnen springen.
Ik heb een tijdje niks geschreven, maar eigenlijk is er voor ons veel gebeurd. Vorige zaterdag is Amber afgestudeerd. We zijn met ons drieën naar de proclamatie geweest (Seppe zat op Graspop). De leerlingen hadden een mooie show voorbereid (je vraagt je af waar ze de tijd gevonden hadden tussen al die examens), en er was oa. een hele pakkende speech van een leraar die sinds het begin van het schooljaar kanker had. Zelf was ik enorm emotioneel; ik heb wat traantjes gelaten, en ook Michel had het moeilijk. Een aantal maanden geleden kon ik alleen maar hopen dat hij in zo'n toestand deze dag zou halen. En ik ben blij dat we deze dag gehaald hebben! Alleen al voor Amber.
Na de proclamatie volgde de receptie, en nadien zijn we onze dorst gaan lessen op de Oude Markt met Bert, Lieve en Wim. Het leek veel op de goede oude tijd: rustig een terrasje doen, tijdens een optreden. In de late uurtjes zijn we met zijn vijven nog afgezakt naar een restaurantje (Amber had galabal). Het heeft deugd gedaan: praten over koetjes en kalfjes, en het ziek zijn even vergeten. En Michel heeft er minstens zoveel van genoten als ik!
Zondag zijn de tennismakkers langsgekomen. We hebben rustig in de tuin gezeten, met een hapje en een drankje, en 's avonds heb ik de mannen verrast op een simpele, vlug ineen gestoken barbecue (ik had amper 5 stukken vlees in huis). Een mens heeft niet veel nodig om zich goed te voelen!
Omdat het maandag zo'n goed weer was hebben we dan maar besloten om maandag nog een barbecue te geven. Met de buren dit keer. Voortaan geven we er zo veel mogelijk als het goed weer is en de toestand het toe laat. Elke keer wat andere mensen (niet te veel ineens) uitnodigen!
Dinsdag zijn we dan begonnen met de bestraling. Eén bestraling op de knie, en vijf bestralingen op het hoofd, waarvan de laatste morgen plaats vindt. De bestralingen zijn echter niet zo vlot verlopen. Vanaf donderdag ging het weer wat minder met Michel: hij was moe, verward en moest overgeven. Gelukkig dat ze ons goed hadden ingelicht, en dat ik wist dat dit kon voorkomen. Vrijdagmorgen hebben ze de medicijnen dan wat verhoogd, en nu gaat het weer wat beter. En morgen zit de laatste bestraling erop.
Intussen hebben we nog een verduidelijkend gesprek gehad met Professor Nackaerts. Ik bewonder die man, hoe hij toch met een lach en wat humor de dingen op een eerlijke en menselijke manier kan overbrengen. En dan nog op een positieve manier. Volgende week worden we terug in het ziekenhuis verwacht voor de planning van de verdere behandeling. Hopelijk geven ze intussen nog een aantal zonnige dagen!
Ik had niet echt veel zin om te schrijven de vorige dagen: er valt momenteel niet veel positiefs te zeggen. Alhoewel... De bestraling is achter de rug. Ondanks de bestraling doet Michel zijn knie nog steeds veel pijn. Zijn hoofd is precies iets beter. Tijdens de bestraling hebben we de medicijnen even moeten opdrijven, maar intussen hebben we ze ook weer wat afgebouwd. De scan wees uit dat de tumor in de lever gegroeid is. En Michel heeft beslist om toch met de chemo te beginnen. En daar ben ik blij om! Want het geeft me weer wat hoop. Dit keer is het chemo met Taxotere, een product dat gemaakt wordt van de taxusplant. Hij zou zieker kunnen zijn dan de vorige keren en heeft ook meer kans op infecties. Hij moet vaker gecontroleerd worden, maar moet slecht 1x per drie weken ambulant de chemo gaan halen. Vóór de derde toediening volgt weer een controle om te zien of hij aanslaat. Indien niet wordt de behandeling stopgezet. En er is geen verder alternatief...
Stilaan beginnen we in ons gezin te spreken over het einde. Het doet pijn erover te spreken. We huilen regelmatig. En Michel probeert ons op te beuren. Zo is hij... We willen dit niet. Waarom hij, hij is altijd zo'n goed mens geweest en nog steeds. Het is veel te vroeg en te pijnlijk. Maar het is een deel van het leven. Sterven hoort bij het leven. Maar niet op deze manier. Als een mens oud is ja, en zachtjes in zijn slaap kan wegzinken. Al bij al ben ik toch blij dat we alle vier de kans krijgen om afscheid te nemen. Hoe zwaar het ook is. Hopelijk hebben we nog maanden voor de boeg en is dit allemaal voorbarig.
Michel bekijkt zijn bezoekers intussen ook met andere ogen. Bij sommigen is hij heel emotioneel. Ook hier probeert hij vrolijk te zijn en nog steeds van het leven te genieten. Zondag had hij zijn 3 beste vrienden met hun vrouw weer uitgenodigd. We hebben uren in de tuin gezeten, genietend van de babbel en een glaasje. Ik heb zelfs wat foto's genomen. En meestal staat hij er lachend op. Ik bewonder hem zo hard. Zijn moed, zijn doorzettingsvermogen, altijd positief willen zijn, nooit klagen.
Ik heb schrik voor de volgende zes weken. Laten we hopen dat ze niet te zwaar gaan zijn, en dat hij nog steeds kan genieten van de kleine dingen. En vooral dat de chemo gaat aanslaan! Woensdag, op Amber haar verjaardag, beginnen we eraan. Het zou een prachtig kado zijn als het lukt!
Zondag waren we op bezoek in Buvingen, bij Vake en Moeke. Ik had moeten aandringen om te vertrekken, want dit is voor Michel een emotioneel zware dobber. Ik was echter blij dat we er waren, want Vake was niet goed en is die avond in het ziekenhuis opgenomen met een darm- en longontsteking.
Maandag was de traditionele kaarters namiddag. Georgy is Michel komen uithalen. Die begint zich ook al goed thuis te voelen bij de kaarters/tennissers. Ik ben altijd zo blij als Michel nadien vertelt dat hij zo'n plezier gehad heeft daar.
Dinsdag is tant Nene langs gekomen. De vrouw wou al lang eens langskomen, maar met haar 85 jaar is dat een hele onderneming. Ik wou haar gaan afhalen in het station, maar kon haar niet bereiken. Ze is dan met de bus tot bij ons gekomen, bepakt en gezakt met wijn, wafels en taart. Ze waren blij om elkaar te zien. Die twee hebben toch wel een speciale band.
Dinsdagmorgen hebben we telefoon gekregen van GHB. De chemo van woensdag wordt uitgesteld wegens plaatsgebrek. Een beetje een teleurstelling, maar nu kunnen we Amber haar verjaardag wel vieren zonder last te hebben van de chemo. Maandag moeten we ons opnieuw aanmelden.
Amber liep heel zenuwachtig rond de laatste dagen,want om 7u00 's morgens op haar verjaardag ging ze haar rijexamen afleggen. Ze heeft veel geoefend, met resultaat: ze is geslaagd, van de eerste keer! Ze is superblij. Op haar rijbewijs staat als afleverdatum dezelfde dag maar 18 jaar later dan haar geboortedatum. Ze is de voormiddag nog met de auto naar de Makro in Vilvoorde vertrokken, via de Brusselse ring. Om een GPS te kopen, anders rijdt ze verloren. Vanavond zijn we met zijn drietjes naar de Italiaan gegaan, een pasta gaan eten voor haar verjaardag. Veel meer hebben we niet gevierd. Seppe was er niet bij, die was nog aan het werk.
Ik de namiddag zijn Tom en Greet op bezoek gekomen. Met hun 9-maanden oude dochtertje Nell. Michel leeft op als zijn goede vrienden komen. Hij kijkt er steevast naar uit. Hij geniet van een Duveltje of een glaasje wijn in gezelschap, en aangezien ik zelden drink... Zo kan hij al babbelend alles een beetje vergeten. En hij is zwaar na aan het denken over de dagen die komen...
Dag 146 - Maandag 25 juli 2011
Vandaag zijn we terug naar GHB gegaan. Voor de chemo. We hebben de laatste dagen echter wat afgepraat, en Michel wil de chemo niet meer beginnen. Hij wil geen teleurstelling meer. Deze chemo heeft veel te veel kans om niet te lukken. Er is slechts 9% kans op lukken, en in die gevallen spreekt men van een stabilisatie van enkele maanden tot een klein jaar. Met de hele tijd om de drie weken chemo, zolang een mens het kan volhouden en kans op ziek zijn, infecties, slecht voelen... Een moedige beslissing. Ik kan me niet inbeelden wat ik in die situatie zou doen. Het moet heel moeilijk geweest zijn voor hem. Ik heb hem niet willen beïnvloeden door iets te zeggen, alleen dat ik hem altijd zou steunen, welke beslissing hij ook ging nemen. Momenteel voelt hij zich veel te goed om zich ziek te laten maken door de chemo. Hij wil nog genieten van deze laatste weken of maanden. Met die chemo zou hij daar misschien niet meer toe komen. Wat zijn enkele maanden extra dan...
Zowel de kinderen als ik steunen Michel in zijn beslissing. Als hij het zo wil, moet hij in de eerste plaats aan zichzelf denken, en niet aan ons. Hoe moeilijk het ook is om te aanvaarden. Vanavond heb ik moeke opgebeld om het haar te zeggen. Nu vake in het ziekenhuis ligt heeft ze het dubbel zo moeilijk. Gelukkig is die aan de beterhand en mag hij misschien eind deze week naar huis. Ik vond haar heel moedig, want we weten allemaal wat dat betekent. Ook Georgy, Peter en Johan zijn op de hoogte.
Ik vind het moeilijk om dit allemaal te schrijven, vandaar dat ik de laatste weken zo weinig schrijf. Toch ben ik blij met de blog, zodat we het niet steeds opnieuw moeten vertellen. Het doet zo'n pijn. Afscheid moeten nemen. Voor de kinderen, voor mij, maar zeker voor Chelle. Wij kunnen ons niet inbeelden hoe hard dat moet zijn. Alles moeten achterlaten zonder dat het leven voltooid is. Maar mensen, schuw hem niet, een telefoontje of bezoekje van vrienden of collega's doet hem zo'n plezier! Zeker nu hij nog goed is. Want ik heb schrik dat het allemaal veel te vlug zal gaan.
De tegenslagen zitten in de familie. Nadat vake terug wat beter was en donderdag naar huis mocht, heeft de longinfectie woensdag terug de kop op gestoken. Vake krijgt weer antibiotica en moet een week langer blijven. Intussen is moeke gevallen en heeft haar duim gebroken. Ze ligt in de gips en kan niet meer rijden, om niet te spreken van de pijn die ze heeft in haar hand en haar knie. De familie zet zich in om met haar rond te rijden.
Michel probeert van de dagen te genieten. Hij vertrekt vandaag met de vrienden naar de Ardennen voor drie dagen. Gewapend met biertjes en knabbeltjes, een stralende glimlach en een paar cdtjes met nostalgie. Wandelen zal er niet te veel bij zijn, maar de kaarten zullen wel bovengehaald worden. 's Avonds een hapje gaan eten in goed gezelschap en een glas wijn. Geniet ervan Chelle!!!
Intussen maak ik van de gelegenheid gebruik om er ook twee dagjes uit te zijn en enkele duikjes te doen. De kinderen vinden het niet erg dat ze het kot voor hen hebben, dus iedereen is tevreden. Hopelijk ben ik ook nog tevreden als ik woensdag terug thuis kom ;-) En zondag vertrekken Chelle en ik voor een paar dagen naar zee. Amber en Seppe kunnen er jammer genoeg niet bij zijn wegens festivals. Maar dan doen we dat erna nog eens over.
Er is weer veel gebeurd. Vorige dinsdag is Michel met 5 tennismakkers naar de Ardennen vertrokken. Hij vond het super! Ik heb niet veel verhalen gehoord, maar de voldoening was groot. Bedankt makkers!
Ook ik was tevreden dat ik weer een paar duikjes kon doen. Wat voor mij 1,5 dagje ontspanning ging worden, is helaas een beetje in het water gevallen. Woensdagmorgen kreeg ik een telefoontje van Moeke dat Vake zo slecht was. We hebben dan besloten om Michel niet op de hoogte te stellen, maar ik ben naar Sint Truiden gereden. Vake had een maagzweer die aan het bloeden was, en ze hebben hem geopereerd via de mond, om de zweer dicht te branden. Hij is er weer doorgesparteld, en intussen heeft hij weer al twee zweren gehad die behandeld zijn...De man ziet af, ik vind het erg. En Moeke met hem. Zij ligt intussen nog steeds in de gips, en is afhankelijk van iedereen. Gelukkig dat familie en kennissen bijspringen om haar te helpen.
Intussen heeft Michel meer en meer pijn, vooral in zijn knie. Toen hij thuis kwam van de Ardennen, kon ik het al aflezen op zijn gezicht. Maar als ik hem wat extra pillen wilde geven, nam hij ze niet. Ik heb er vrijdag in de kliniek over gesproken. De dokter heeft zich een beetje boos gemaakt op hem (waar ik blij om was, want anders luistert hij toch niet). De dosis morfine is aangepast, en intussen neemt hij met regelmaat nog wat extra in. En hij voelt zich beter! Want pijn hebben is absoluut niet nodig.
Zaterdag is hij dan ziek geworden: overgeven. Weer naar de kliniek gebeld. Dosis medicijnen aangepast. En hopen dat hij er zondag van af was. Want zondag gingen we naar zee voor een paar dagen. De autorit was een marteling. Als Michel moet zitten heeft hij pijn. We zijn dus vaak gestopt en we hebben er 3 uur over gedaan om daar te geraken. Over vanachter in de auto zitten, met zijn been gestrekt naast hem, wou hij niets horen. Koppig dat hij is! Maar we zijn er geraakt en het waren drie heerlijke dagen!
We hebben veel gewandeld, op een traag slentertempo, maar elke dag verschillende uren. Op het strand, op de dijk en in de winkelstraat. Af en toe deden we een terrasje, maar niet te vaak, want zitten deed pijn. Het weer was prima; alleen maandagmorgen hadden we wat regen. 's Morgens stonden we rustig op, en met open venster hadden we een uitgebreid ontbijt met een prachtig zicht op het natuurgebied. We namen de tijd om te praten. We zijn heerlijk gaan uit eten. En slapen deed Michel als een roosje: vast en lang. Net voor de terugweg moest Michel weer overgeven. En de terugreis was een even grote marteling als de heenreis. Maar al bij al hebben we genoten, en ik hoop dat we dit nog vaak kunnen herhalen!
Gisteren was een triestige dag. 's Morgens lag er een doodsbrief in de bus. Jos, een oude vriend van Michel, was gestorven. Het heeft ons zo hard geraakt! Ik kende Jos maar een paar maanden, van toen we hem zijn tegengekomen in Gasthuisberg. Hij en zijn vrouw Anita waren zo'n fijne mensen. Jos had ook longkanker, en we zijn hem gedurende die maanden een aantal keer tegengekomen, meestal in het ziekenhuis. Ik vond het fijn om met hem te praten, het was een lieve man. De laatste keer dat we hem gezien hadden, leed hij veel, en was hij uitgeput. En toch hoop je dan dat het weer wat beter wordt.
De misdienst was mooi en sereen. Er was veel volk. Michel was niet mee gegaan, hij kon het niet opbrengen. En ik heb gehuild, ik kon mijn tranen niet bedwingen. Hopelijk is het daar waar je nu bent beter, Jos. En Anita wens ik veel sterkte toe. Er is een moeilijke tijd gepasseerd, maar er zullen ook nog moeilijke dagen volgen. Je bent steeds welkom thuis, meisje! Voor een babbel, een knuffel en steun!
Toen ik na de dienst weer thuis kwam, was Michel, nat in het zweet, het gras aan het maaien. Het ging niet met hem: hij zei dat hij al ruim een uur bezig was, en had nog maar een 20-tal m2 gedaan. Het is een schat dat hij wil helpen, en hij is zo moedig. En als hij zo'n dingen wil doen, dan moet ik hem laten. De tijd gaat sneller voorbij op die manier. En het is een uitlaatklep om niet steeds aan zijn ziekte te denken. Maar het vergt veel van hem.
De laatste dagen heeft Chelle meer en meer pijn in zijn knie. Hij slaapt ook heel veel. De pijnpleisters worden steeds maar opgedreven, en nog moet ik medicatie bijgeven. Hij gaat achteruit. Hij heeft ook niet altijd zin om nog mensen te zien.
Vandaag is de dag slecht begonnen. Om 6 uur vanmorgen had hij weer zo fel pijn dat hij aan het schokken was. Ik heb hem extra medicatie gegeven, maar na vijf minuten was het er weeral uit. En de pijn bleef. Wat later heb ik hem ontbijt gemaakt en naar bed gebracht, maar dat heeft hij niet aangeroerd. En ondanks dat hij niets gegeten had, moest hij nog overgeven.
Tegen de middag heb ik dan het ziekenhuis gebeld. We mochten nog één poging ondernemen, en dan moest hij naar GHB gaan. Want als de medicatie niet kan toegediend worden via de mond, dan moeten we over gaan op baxters. Tegen 3 uur waren we op spoed (je moet altijd via spoed opgenomen worden), en gelukkig was het daar niet te druk en kreeg hij een redelijke prioriteit bij de opname.
Nu ligt hij op een kamer op afdeling 652. Voor een paar dagen, dan mag hij weer naar huis komen. De medicatie op punt zetten en nog wat onderzoeken die sowieso op donderdag gepland waren. Ik vind het zo erg om hem daar naar toe te brengen, en daar 's avonds zonder hem naar huis te gaan, want ik weet hoe graag hij thuis wil zijn. 2x slapen nog (hopelijk)...
We zijn nog steeds in het ziekenhuis, maar als Michel vandaag niet moet overgeven, mogen we straks naar huis. Hij is fel verzwakt deze dagen, hij kan amper op zijn benen staan en slechts een paar stapjes zetten. Alleen al om van het bed naar de zetel te verplaatsen, is hij helemaal uitgeput en aan het rillen. Hij heeft al drie dagen niets gegeten. En ondanks de pijnmedicatie komt de pijn af en toe de kop opsteken. Gelukkig dat hij sinds gisteren niet meer moet overgeven.
Ook bezoek is hem te veel. Hij slaapt quasi de hele dag. Als er bezoek is, doet hij even zijn ogen open en dan weer dicht voor de rest van de tijd. Hij houdt ook niet van geluiden in de buurt, of het nu radio, tv of gebabbel is. Voorlopig dus even niet op bezoek komen, maar ik houd jullie op de hoogte. (e-)Kaartjes zijn natuurlijk wel welkom!
Sinds vannacht was hij toch een beetje helderder dan de rest van de tijd. Een kleine vooruitgang. Hopelijk dat hij thuis wat verder recupereert en een beetje op krachten komt.
We zijn thuis. na veel geloop zijn we gisterenavond om 8.30 samen thuis aangekomen.
Gisteren morgen was Michel opvallend goed in vergelijking met de dag ervoor. We babbelden wat, de radio stond aan, hij zong zelfs wat mee. Amber is me in de voormiddag komen aflossen in de kliniek zodat ik het huis vlug wat kon op orde zetten. Toen ik 's middags terug op GHB aankwam, was Chelle weer fel achteruit gegaan. Hij lag te slapen, at amper en als hij zijn ogen open deed was hij afwezig.
Ik heb hem willen opbeuren met een wandelingetje in de rolstoel. Nadat we slechts de helft van de gang hadden afgelegd, ben ik moeten terugkeren. Hij had te fel pijn in zijn knie. Het is op dat moment dat ik besefte dat hij nooit in de auto geraakte, en dat ik liggend ziekenvervoer moest aanvragen. En een ziekenhuisbed, want anders ging het thuis niet lukken. Ik heb rondgecrost, maar alles is in orde geraakt.
Ik zeg het niet graag, maar op deze paar dagen is Chelle enorm achteruit gegaan. Ik vrees dat het niet meer gaat beteren. Maandag hadden we nog bezoek, en liep hij nog rond. Nu slaapt hij ganse dagen en kan hij niet alleen op zijn benen staan. Zijn heldere momenten zijn schaars geworden. Doordat zijn lever is aangetast, zal hij meer en meer slapen en nog minder helder zijn. Ik vrees dat we in de laatste fase zijn beland. En ik kan alleen maar hopen dat hij niet afziet.
Het gaat relatief goed thuis. Vrijdag was de ganse dag een geloop om
Chelle thuis te krijgen en de apparatuur in huis te hebben. Tegen de
avond was ik kapot. Zaterdag merk ik dan dat ik aan een aantal dingen
niet heb gedacht, dus nog eens lopen. Intussen was er nog geen thuishulp
en had ik mijn draai nog zeker niet gevonden. Daarbij zijn mijn nachten
slecht en veel te kort. Maar er is er maar één die recht heeft op
klagen, en dat is Chelle. Vergeleken met hem, zijn mijn zorgen klein
bier.
Na vier dagen amper eten en een drastische achteruitgang, gaat het nu
een beetje beter. Hij eet terug wat meer. Vandaag heeft hij zelfs veel
gegeten! Als ontbijt een pannenkoek met suiker. Tussendoor een half
tasje verse aspergesoepje en een soepstengel. Als middageten een portie
puree van aardappels, snijbonen in witte saus en lamsvlees. Namiddag een
stukje chocomousse-bavarois die Bo had meegebracht. 's Avonds nog twee
pannenkoeken en nog een stukje van die taart. Hoewel hij vroeger nooit
zo'n zoetbekje was (toch niet zoveel zoet op één dag), heeft hij er nu
precies zin in. En alles blijft goed binnen.
In de voormiddag heeft hij een paar vrienden gezien, en dat deed hem
veel plezier. Maar het is ook vermoeiend. In de namiddag heeft hij een
groot gedeelte van de tijd geslapen, tot hij rond 6 uur wakker werd van
de pijn in zijn knie. Ik heb hem dan onmiddellijk pijnstillers gegeven,
en de felste pijn was snel weg, maar het knagende bleef toch een tijdje
verder duren. Tegen 8 uur is hij dan weer terug in slaap gevallen,
waarschijnlijk voor een deel van de nacht.
Morgen ga ik een brace halen voor zijn knie, en hopelijk kunnen we hem
op die manier zonder pijn af en toe naar de rolstoel verhuizen. Dan is
hij weer wat mobieler, kan hij af en toe een andere houding aannemen, en
kan hij eens buiten komen. Ria, de thuisverpleegster komt speciaal
later om het mee te komen installeren. Ze is een schatje, heel bezorgd
om Michel, en wil dat zijn comfort voor alles gaat. Ze geeft me ook veel
tips en handigheidjes, de dingen die je zelf niet weet of kent, maar
die goed van pas komen. Namiddag komt de huisdokter nog langs. Ik moet
zeggen dat de begeleiding rondom mij top is, zowel op GHB als thuis.
Bedankt lieve mensen!
Ook de vele reacties die we krijgen op blog, mail, telefoon, sms en
kaartjes zijn een hart onder de riem voor ons. Ik geef ze altijd aan
Michel door, hoewel hij niet altijd helder genoeg is om het te
begrijpen, en het ook vlug vergeet. Nadien herhaal ik het meestal nog
eens, en dan merk ik dat hij het weer als nieuw beschouwd. Als iemand
van jullie nog graag zou willen langskomen, bel me (op mijn gsm, dan
maak je hem nooit wakker) of mail me dan gerust. Ik check dan met Michel
of hij het bezoekje nog wil, en bel je op om te komen op momenten dat
hij zich redelijk voelt.
De nacht was zwaar. Chelle heeft veel pijn gehad aan zijn knie. Om de 6 uur heb ik hem twee pillen tegen de pijn gegeven, en dan nog een Dafalgan forte erbij. Ik had schrik om op den duur een overdosis te geven. Ook toen was hij nog onrustig van de pijn. Gelukkig was de huisarts er snel deze morgen. We hebben de pijnmedicatie nog maar eens opgedreven. Nadien heeft Chelle het grootste deel van de dag geslapen, en vanavond was hij redelijk goed. Toen ik uit bad kwam vroeg hij zelfs of het eten nog niet klaar was, terwijl we een tweetal uur voordien gegeten hadden. Ik heb hem met veel plezier een tweede portie gegeven!
Ik heb met de kinderen afgesproken dat zij elk één nacht per week bij Chelle slapen, zodat ik ook af en toe kan recupereren. Vannacht mag ik onafgebroken in mijn eigen bedje slapen. Het zal deugd doen.
Het opdrijven van de pijnmedicatie maakt dat Chelle nog verwarder zal zijn en nog meer zal slapen. Maar ik heb liever dat hij comfort heeft en weinig pijn, dan een beter bewustzijn en pijn.
Morgen zal een drukke dag worden: de thuisverpleegster komt dagelijks, maar verder is er een bezoek van de sociale assistent van de mutualiteit en van het palliatief team. Moeke komt ook en als Chelle het goed maakt, nodigen we nog een paar vrienden uit om even langs te komen.
Chelle slaapt. Hij zal niet meer wakker worden tot zijn tijd gekomen is. De pijn was ondragelijk... Ik vind het enorm moedig van hem om deze beslissing te hebben genomen. Net zoals hij zijn ziekte steeds moedig heeft gedragen. Nooit kloeg hij... Hij probeerde steeds vrolijk te zijn en ons op te beuren in de moeilijke momenten die we hadden. Hij vocht tegen zijn ziekte. Maar hij heeft de strijd bijna verloren. Hij heeft misschien nog enkele dagen, maar zal deze niet meer bewust meemaken.
Voordat de slaapmedicatie werd toegediend, hebben we met ons gezinnetje nog de tijd gehad om afscheid te nemen. Hoewel Chelle al heel versuft was van de medicatie. Ook Moeke wou hij nog zien. Maar verder niemand. Het was te pijnlijk en te vermoeiend. Voor hem, maar ook voor ons. Het is een troost dat hij niet meer moet afzien.
Chelleke, slaap zacht, ik hou van jou, ik zal altijd van je houden. We hebben een mooie tijd gehad samen, alleen was hij te veel kort. Je had nog zoveel dromen... Het ga je goed, ik zal je nooit vergeten!
Momenteel hebben de kinderen en ik geen nood aan lange gesprekken. We willen de tijd die rest nog dicht bij Chelle zijn. Als je ons wil bereiken mag je dat steeds via mail doen. michel.jamaer@gmail.com
Je was zo mooi, zo lief, zo teder, zo attent. Je gezin kwam altijd voor alles. Je maakte graag plezier, en genoot van het leven. Je stelde jezelf altijd op de laatste plaats. Je was boven al een fantastische papa en een liefhebbende echtgenoot. Ik ben blij dat ik je gekend heb en prijs me gelukkig dat ik 25 jaar met jou heb mogen delen. Ik hou van jou Chelle, ik zal je nooit vergeten. Het ga je goed...
Eerstdaags volgt de uitnodiging om Chelle samen te herdenken alvast op deze site.
De kinderen en ik willen jullie danken voor de lieve reacties en steun die we krijgen. Jullie zijn van harte welkom om afscheid te nemen van Michel tijdens de begroeting of begrafenis.
