Deze week
gaat onze aandacht vooral naar het uit trekken van springkruid (foto 1), het
proper maken van de fietsenparking (foto 2), het groene tapijt op de vijver, de
aangroei van onze ganzenpopulatie, verder wegwerken van het onkruid op de piste
en het afvoeren van al die groenafval
Langs de
buitenzijde merk je niet echt veel verschil, tot je wat dichter bij komt. De
trappen van het voormalig terras kleuren stilaan groen.
Via de deur van de
voormalige congiergewoning stappen wij naar binnen. Eén trap leidt naar de
kelder, een andere naar het gelijkvloers met links een ingang van de kapel en
rechts de toegang tot de kamers waar vroeger de congierge verbleef. Een trap
leidt naar de torenkamers op de eerste verdieping, rechts is de (kleine)
voormalige salon.
Wij wandelen
nu de kapel binnen, waar nog heel wat dient opgeruimd te worden. Het mooie
glasraam trekt hier zeker de aandacht. Een bijbelkenner kan hier nog de acht
zaligheden terugvinden Rechts hangt een replica van Salvador Dalis Christus
aan het kruis, rechts boven zie je hoe zeer ook de binnenzijde van dit kasteel
aan renovatie toe is. Achter in de kapel bevindt zich een massieve kast,
propvol gymnastiekmatjes en andere prullaria.
Terug de gang in dan en de
eerste deur links. Hier bevindt zich de voormalige bar van de leerkrachten. Een
kamer waar na de lesuren de meest fantastische gesprekken plaats vonden, waar
de meest wilde plannen voor tuinfeesten, lerarentoneel, jeugdbeweging, sport en
nog zo veel meer werden besproken. Nostalgie
De
zetels (lang geleden geschonken door sympathisanten) en de salontafel (waarop
ooit zoveel lege bierflesjes pronkten) zijn de stille getuigen van die voorbije
periode. De eeuwig glimlachende Mona Lisa voelt zich ongetwijfeld heel eenzaam
in dit verlaten kasteel maar wie hier ooit zijn naschoolse avonden doorbracht,
roept zij talloze herinneringen op. Naar de lerarenrefter (leerkrachten-,
sorry) dan maar. Troosteloos, rommelig, tot op de draad versleten, het zijn
maar enkele woorden die in mij opkomen bij het zien van deze plaats waar wij zo
dikwijls onze boterhammetjes kwamen eten met daarbij een kop koffie die vaak
nauwelijks te drinken was. Zuster Christine zaliger zal mij dit wel niet
kwalijk nemen, hoop ik Wat achtergebleven sporttrofeeën getuigen van een
roemrijk verleden dat al ver achter ons lijkt te liggen. Op de ruiten van de
tussendeur plakt een schema van de bouwwerken aan het kasteel met als uiterste
aanvangsdatum van de werken: zomer 2014. Dat klopt, toen zijn de werken gestart
die nu al bijna één volledig jaar stil liggen.
Wij stappen
door naar de vroegere muziekklas die later een gewoon klaslokaal werd en sinds
2006 werd gebruikt als Fitclass. Troosteloze boel alweer: stukken zoldering die
naar beneden kwamen illustreren het verval. De tussendeur met het voormalige
video-lokaal is afgesloten zodat ik mij opnieuw langs de lerarenrefter naar de
hal begeef. Het mooie beeld (mét lamp) dat de trapleuning versiert, staat
gelukkig nog op zijn plaats.
De grote inkomhal is
helemaal opgeruimd en oogt eigenlijk best goed.
In de
vroegere videoklas wordt mij duidelijk dat er toch nog een heleboel tafels en
stoelen wachten op een geschikte plaats. Alweer pure nostalgie als mijn blik
valt op de witte kast waar in eerste instantie een TV-toestel stond. Films
werden van hier op het scherm geprojecteerd, later nam de video die opdracht
over. Nog later diende deze zaal ook voor refter. En zeggen dat ik hier ooit
mijn einddiploma van de middelbare school kreeg, overhandigd door de toenmalige
bisschop van Antwerpen, mgr Daem!
Verder gaat
het dan naar de kleine klas, in het verlengde van de videozaal, en van daar
naar het aquarium: de lichtblauwe hoekklas van het kasteel. In 1970 zagen wij
van hier uit, tijdens de les Frans, de auto van onze leraar
Nederlands
langzaam in de vijver bollen. Handrem vergeten op te zetten, jammer toch
Om in de ronde klas te
komen ben ik genoodzaakt terug naar de inkomhal te wandelen. Daarbij passeer ik
de nog steeds in functie zijnde toiletten.
Enkele fotos
brengen de personen in beeld die het meeste tijd besteed hebben aan de
restauratie van die ronde klas: Joris Vangheluwe, Britt Smets en François Siemons.
Mooi werk, wat zal hier mee gebeuren?
Ik heb nu de
hele benedenverdieping op foto, rest dus nog de kelder
Ik begin in de keuken, de
plaats waar Jenny en Paul zoveel jaren het wel en wee van de school met
iedereen deelden: leerlingen, leraars, directie, jeugdbewegingen, sportclubs.
Aan het achtergebleven materiaal merk je duidelijk dat dit ruime lokaal de
keuken was.
Sommige
achtergebleven getuigenissen van een katholiek verleden, een kookfornuis, de
liftkoker om het eten van de Heren naar boven te brengen, getuigt van de lang
vervlogen tijden toen er nog van warme maaltijden kon genoten worden: het doet
mij dromen van lang geleden. Verder in de keldergang zijn een heleboel deuren
gesloten of afgesloten van het buitenlicht zodat fotograferen te moeilijk is. Waar
is de tijd dat de sportleraars de gebruikte sporttuitjes in de waskelder
moesten leggen om ze dan later in de sportkelder te kunnen recupereren: netjes
gewassen en gestreken. Op het einde van die gang kom ik uiteindelijk in de oude
leerlingenrefter. Vrij donker maar toch net geschikt voor wat opheldering. De
muren zijn vooral beschilderd door leerlingen en dat in de stijl van Keith
Haring. Kleurrijk, soms mooi, soms uitdagend (nietwaar Yasmine Truyens?)
Bij het
verlaten van deze leerlingenrefter en op weg naar de ander, passeren wij langs
de sportkelder. Individuele douches, een bidet per speler: een luxe die ik in
mijn leven in geen enkele andere school ben tegen gekomen. Aan geld geen
gebrek, in de jaren zestig en zeventig De gammele trap naar de fitclass
voorbij en zo kom ik in de laatste lege ruimte. Nog een leerlingenrefter die er
nu helemaal anders uitziet dan toen ik als jongen van 11 mijn boterhammetjes
kwam eten tijdens de middagpauze. Zelfs al zijn niet alle fotos duidelijk,
deze tocht heeft mij deugd gedaan, ik keerde terug naar mijn kinderjaren in het
kasteel waaraan ik zoveel herinneringen heb.
Herinneringen
die ik na de verbouwingen waarschijnlijk niet meer terug zal vinden (87 94)
Als alle onkruid van de piste is verwijderd, is het uitzicht helemaal anders (lees beter). Vandaag krijg je enkele voorbeelden te zien van hoe het was en hoe het eigenlijk moet zijn.
Wij starten met de binnenzijde van de piste: eerst de beginfase vandaag, dan na één verwijderde vracht (kruiwagen onkruid), na een tweede, een derde en een vierde. Ziezo, dit stuk is voorlopig weer in goede staat!
Ook de buitenzijde van de piste kan een opruimbeurt best gebruiken. Ongelofelijk hoe het groen zich overal wortelt! Maar dank zij de goede zorgen van onze groenwerkers, verdwijnt hier alle onkruid en geef toe: het oogt toch heel wat netter zo!
Gras weg, dat was het motto na de vorige onkruidbestrijdende sproeibeurt. Hoera! Dit keer hebben wij het juiste verdelgingsmiddel gekregen. Het onkruid dat na de eerste beurt ongehinderd voortwoekerde, lijkt nu de genadeslag te krijgen. Geel verkleurd, dus klaar om afgeschraapt te worden. Zo wordt onze looppiste terug in zijn oorspronkelijke staat hersteld zoals je op de laatste foto kan zien.
Gras maaien: het is niet altijd even simpel. Meestal zie je op deze blog foto's van Dré die rustig over het voetbalveld bolt, liefst in volle zon. Maar ook rond de vijver moet er gras worden kort gehouden! Niet voor iedereen weggelegd, die grasmaaierskunsten. Het onderhoud van de afsluiting rond de vijver (denk aan onze ganzen en hun uitwerpselen) is een klusje voor François. Terwijl voeren Stan en Hugo ander onderhoudswerk uit in ons mooie park. En mooi is het, kijk maar wat een prachtige bloemen.
Omdat de machine die wij gebruiken voor het klieven van de bomen aan een externe firma behoort, viel deze week ons boomverwerkingsproces stil. Immers, deze firma benodigt zijn toestel zelf en daarom: voortaan even geen klieven meer. Maar uiteraard blijft er nog altijd een hele hoop ander werk over! Eerst en vooral moest er een deel van de muur rond het park bevrijd worden van de overwoekerende klimopbegroeiing en dit na een klacht van enkele buren... Onze ganzen blijven daar stoïcijns kalm bij en komen de werken even bekijken. Ooit al van ganzenmars gehoord? De bijhorende foto spreekt voor zich...
Het gras heeft nood aan een wekelijkse maaibeurt, in deze tijd van het jaar.
Na de mislukte onkruidbestrijding van vorige maand start ik deze keer met een ander product en dezelfde machine. 80 l water en 1 l onkruidverdelger moeten er voor zorgen dat de looppiste volgende week niet meer groen ziet. Benieuwd of het deze keer wél zal lukken.
Wat mij nog steeds verbaasd is het aantal achtergelaten drankverpakkingen dat zich aan de rand van het voetbalveld bevindt, op nauwelijks enkele meters van de vuilbakjes. Beterschap is nog altijd niet voor vandaag, ondanks de sensibiliseringscampagnes en het verscherpte toezicht van de leerkrachten. Jammer!
Vandaag schijnt de zon volop. Tijd om het gras af te rijden, dacht Dré en weg was hij. Ikzelf rijdt eerst nog even onze tractor in de prak (en in de draad) om mij daarna bij Hugo en Ludo te voegen die vandaag een poging ondernemen om het record boomklieven te breken. Als je naar de beginnende stapel houtblokken kijkt op foto 4, dan zie je op de volgende foto's hoe de stapel aangroeit tot een muur van meer dan 8 m lang en meer dan 1,50 meter hoog. Geslaagde poging dunkt me, proficiat kerels!
Voor een keertje duiken wij nog eens het kasteel in. Dat was al geleden van september, wij nemen poolshoogte om de huidige toestand (na de winter) in te schatten. Veel is er nog niet veranderd: uiteraard is alles leeg maar wij vinden de ruimtes toch nog in een redelijke staat terug. Op de eerste verdieping schijnt het zonnetje binnen en wij ontdekken nog enkele intact gebleven badkamers. Wij flitsen (met het foto-apparaat uiteraard) op de tweede verdieping in enkele donkere kamers waar zich een paar achtergebleven kasten en lavabo's bevinden.
De hoogste verdieping heeft klaarblijkelijk meer last gehad van de voorbije wintermaanden, niet moeilijk overigens want hier en daar staat een raam gewoon wagenwijd open. Via een galerij bereiken wij de hoogste plek (al is hierboven nog een zolderruimte) waar wij veilig kunnen rondstappen. Zo belanden wij op de trap die naar de kamers leidt waar vroeger de concierge gehuisvest was. Een vreemd gevoel, al die lege kamers...
Opruimen van de houtresten blijft voorlopig de hoofdzaak. Dat het hier om 'versleten' bomen gaat kan je duidelijk zien op de eerste foto's. Het vervoer naar de boomkliever wordt geregeld door Stan en Ludo, terwijl Dré en François zorgen voor het klieven en opstapelen van de houtblokken. Vermits de oude brommerloods helemaal volgestouwd is, wordt een nieuwe stapelplaats in gebruik genomen.
De looppiste kleurt stilaan groener: tijd om er weer tegenaan te gaan dus. De boordstenen aan de rand van het voetbalveld worden eerst vrijgemaakt wat al een heel karwei op zich is. Daarna wordt het onkruid verder verwijderd en vooral het steeds terugkomende zand dat van het voetbalveld of van de buitenrand op de piste belandt. Ook dat is een karwei van vele weken.
Tussendoor vinden wij nog een mooi, vers ganzenei op het voetbalveld. Geen zwerfvuil voor een keertje...
Een blik op het verlaten voetbaldoel doet mij dromerig wegdenken aan de tijd dat er elke dag klassencompetitie werd gespeeld tijdens de schooluren en wedstrijden van Groenendaal tijdens de weekends. Toen groeide er in mei zo goed als geen gras meer op het voetbalveld. Ieder jaar werd in juni nieuw gras ingezaaid maar die tijd ligt intussen ver achter ons...
Een plots opkomend onweer schrikt mij wakker uit mijn dromen, inpakken en wegwezen!
