Gras maaien: het is niet altijd even simpel. Meestal zie je op deze blog foto's van Dré die rustig over het voetbalveld bolt, liefst in volle zon. Maar ook rond de vijver moet er gras worden kort gehouden! Niet voor iedereen weggelegd, die grasmaaierskunsten. Het onderhoud van de afsluiting rond de vijver (denk aan onze ganzen en hun uitwerpselen) is een klusje voor François. Terwijl voeren Stan en Hugo ander onderhoudswerk uit in ons mooie park. En mooi is het, kijk maar wat een prachtige bloemen.
Omdat de machine die wij gebruiken voor het klieven van de bomen aan een externe firma behoort, viel deze week ons boomverwerkingsproces stil. Immers, deze firma benodigt zijn toestel zelf en daarom: voortaan even geen klieven meer. Maar uiteraard blijft er nog altijd een hele hoop ander werk over! Eerst en vooral moest er een deel van de muur rond het park bevrijd worden van de overwoekerende klimopbegroeiing en dit na een klacht van enkele buren... Onze ganzen blijven daar stoïcijns kalm bij en komen de werken even bekijken. Ooit al van ganzenmars gehoord? De bijhorende foto spreekt voor zich...
Het gras heeft nood aan een wekelijkse maaibeurt, in deze tijd van het jaar.
Na de mislukte onkruidbestrijding van vorige maand start ik deze keer met een ander product en dezelfde machine. 80 l water en 1 l onkruidverdelger moeten er voor zorgen dat de looppiste volgende week niet meer groen ziet. Benieuwd of het deze keer wél zal lukken.
Wat mij nog steeds verbaasd is het aantal achtergelaten drankverpakkingen dat zich aan de rand van het voetbalveld bevindt, op nauwelijks enkele meters van de vuilbakjes. Beterschap is nog altijd niet voor vandaag, ondanks de sensibiliseringscampagnes en het verscherpte toezicht van de leerkrachten. Jammer!
Vandaag schijnt de zon volop. Tijd om het gras af te rijden, dacht Dré en weg was hij. Ikzelf rijdt eerst nog even onze tractor in de prak (en in de draad) om mij daarna bij Hugo en Ludo te voegen die vandaag een poging ondernemen om het record boomklieven te breken. Als je naar de beginnende stapel houtblokken kijkt op foto 4, dan zie je op de volgende foto's hoe de stapel aangroeit tot een muur van meer dan 8 m lang en meer dan 1,50 meter hoog. Geslaagde poging dunkt me, proficiat kerels!
Voor een keertje duiken wij nog eens het kasteel in. Dat was al geleden van september, wij nemen poolshoogte om de huidige toestand (na de winter) in te schatten. Veel is er nog niet veranderd: uiteraard is alles leeg maar wij vinden de ruimtes toch nog in een redelijke staat terug. Op de eerste verdieping schijnt het zonnetje binnen en wij ontdekken nog enkele intact gebleven badkamers. Wij flitsen (met het foto-apparaat uiteraard) op de tweede verdieping in enkele donkere kamers waar zich een paar achtergebleven kasten en lavabo's bevinden.
De hoogste verdieping heeft klaarblijkelijk meer last gehad van de voorbije wintermaanden, niet moeilijk overigens want hier en daar staat een raam gewoon wagenwijd open. Via een galerij bereiken wij de hoogste plek (al is hierboven nog een zolderruimte) waar wij veilig kunnen rondstappen. Zo belanden wij op de trap die naar de kamers leidt waar vroeger de concierge gehuisvest was. Een vreemd gevoel, al die lege kamers...
Opruimen van de houtresten blijft voorlopig de hoofdzaak. Dat het hier om 'versleten' bomen gaat kan je duidelijk zien op de eerste foto's. Het vervoer naar de boomkliever wordt geregeld door Stan en Ludo, terwijl Dré en François zorgen voor het klieven en opstapelen van de houtblokken. Vermits de oude brommerloods helemaal volgestouwd is, wordt een nieuwe stapelplaats in gebruik genomen.
De looppiste kleurt stilaan groener: tijd om er weer tegenaan te gaan dus. De boordstenen aan de rand van het voetbalveld worden eerst vrijgemaakt wat al een heel karwei op zich is. Daarna wordt het onkruid verder verwijderd en vooral het steeds terugkomende zand dat van het voetbalveld of van de buitenrand op de piste belandt. Ook dat is een karwei van vele weken.
Tussendoor vinden wij nog een mooi, vers ganzenei op het voetbalveld. Geen zwerfvuil voor een keertje...
Een blik op het verlaten voetbaldoel doet mij dromerig wegdenken aan de tijd dat er elke dag klassencompetitie werd gespeeld tijdens de schooluren en wedstrijden van Groenendaal tijdens de weekends. Toen groeide er in mei zo goed als geen gras meer op het voetbalveld. Ieder jaar werd in juni nieuw gras ingezaaid maar die tijd ligt intussen ver achter ons...
Een plots opkomend onweer schrikt mij wakker uit mijn dromen, inpakken en wegwezen!
Nog steeds is niet elke boomstronk verwerkt, dus trekken Ludo, François en Hugo weer met de boomkliever het park in. Omdat onze tractor het heeft laten afweten, vervoert Ludo alle houtblokken met de handkar: een zwaar karwei, vooral als je de helling naast het kasteel op moet. Terwijl Stan de netels te lijf gaat, hou ik mij bezig met de rand van de atletiekpiste. De onkruidverdelger is duidelijk in gebreke gebleven dus neem ik, zoals vanouds, mijn spade, hark en kruiwagen en schep de slijklaag met zijn begroeiing weg. Zo komt de piste weer boven te liggen en zien wij de stenen rand opnieuw verschijnen: een werkje dat minstens twee maal per jaar moet gebeuren.
De achterkant van het voetbalveld loopt voortdurend onder water tijdens een regenbui. Daarbij komt er steeds een boel slijk mee zodat het niet eenvoudig is om de rand van de piste terug te vinden. Met het nodige graafwerk lukt dat wel maar het blijft een weerkerende zorg. Net zoals het afrijden van het gras trouwens: Dré rijdt weer elke middag met zijn grasmaaier over het voetbalveld en de andere grasperken om alles mooi kort te houden.
Nog altijd wordt het afvalhout van de populieren verwerkt en opgestapeld. Heel veel hout en heel veel werk, maar het einde van dit karwei komt langzaam in zicht. Intussen blijkt de onkruidverdelger niet echt succesvol geweest te zijn: het groen aan de binnenzijde van de piste lijkt weinig hinder te ondervinden van het verdelgingsmiddel. Volgende keer beter...
Als je de foto van twee maanden geleden vergelijkt met die van vandaag, dan merk je pas welke berg hout er al verdwenen is. Vrijwilligerswerk van de bovenste plank, als je het mij vraagt. Nog enkele weken en alle houtresten zijn verdwenen!
Mooi weer alweer, en dus kijken wij eens of de onkruidbesproeiingsactie van vorige week succesvol was. Het onkruid langs de binnenkant van de piste twijfelt nog een beetje tussen afsterven of niet, maar langs de buitenzijde lijkt de actie geslaagd: weinig of geen groen meer te bekennen. Dan maar weer naar de overblijvende boomstronken in de meest afgelegen hoek van het park. Ludo, Hugo en François zijn alweer volop aan het klieven terwijl Dré voor de afvoer zorgt. In achterwaartse richting weliswaar (vanwege een defecte tractor), maar het hout wordt mooi gestapeld aan de vroegere brommerloods (zie laatste foto).
Beetje bij beetje kunnen wij de piste en de onmiddellijke omgeving ervan terug in een behoorlijke staat brengen. Als je ziet wat er op de eerste foto nog ligt, wat er in één kruiwagen kan en hoe de achterste hoek van de sporthal er na een uurtje uit ziet, dan weet je wel wat ik bedoel.
Op aangeven van Stan begeef ik mij daarna naar de achterkant van onze bergplaats, tussen de muur en het terras van de cafetaria. Een overijverige buur heeft hier zijn bloembakken netjes over de muur gekieperd. Het levert ons een ganse kruiwagen viooltjes op die nog kunnen gebruikt worden. Een geschikt plaatsje hiervoor is zeker het herinneringshoekje (achter de parkklassen). Even (nou ja) alle onkruid verwijderen en zo kunnen wij de bloempjes nog een tweede kans geven bij het boompje van Amal en Juf Tine. Nu maar hopen dat de leerlingen ook af en toe eens een gietertje water aanbrengen om de overlevingskansen van de nieuwe plantjes te waarborgen.
Niet alleen moet het aanwezige hout worden verwerkt, de piste zelf is dringend aan een beurt toe. Dat betekent: onkruidverdelger sproeien over gans de piste zodat het groen geen kans krijgt. Vandaag is dit het ideale moment: droog, ook volgende dagen én kindvrij vanwege de paasvakantie! De eerste foto's tonen het (nu al wekenlang) klieven van de stukken boom, de volgende het verhakselen en vanaf foto 5 onze sproeier. Dit gebeurt gelukkig ook machinaal maar het dient gezegd dat deze zware machine (+ de 100 liter vloeistof) heel wat lawaai en geurhinder verspreidt (voornamelijk uitlaatgassen). Niet echt een job om alle dagen uit te voeren. Het resultaat zullen wij volgende week wel zien.. De laatste foto geeft een overzicht van ons machine-arsenaal.
Geen aprilgrap, geen aprilse grillen maar wel een stevige wind en een lekker zonnetje. Tijd om onze looppiste nog wat verder 'houtvrij' te maken. Stan, Dré en Hugo blijven hout klieven en opstapelen, Ludo voert boomstronken aan en ikzelf tracht zoveel mogelijk alle houtafval van de piste te verwijderen. Als je foto drie en vier na mekaar bekijkt, zie je het verschil tussen 14.00 uur en 16.00 uur. De piste is nu terug klaar om op te lopen. Daar heeft onze tractor voor gezorgd!
Hoe gaat dat in zijn werk? Gezaagde stukken boomstam worden in onze kar gelegd en met de tractor weggevoerd. daarna wordt de looppiste afgeschraapt en geharkt zodat alle afval naast de weg beland om daar het onkruid te bedekken. Intussen zijn wij al een eindje voorbij de helft geraakt. Er ligt nog heel wat hout op ons te wachten maar het grootste deel is verwerkt zodat de klassenveldlopen van de lagere school ongehinderd kunnen doorgaan.
Het blijft voorlopig onze hoofdtaak: de afgezaagde stukken populier die nu nog op de looppiste liggen, moeten in houtblokken worden gekliefd en naar de brommerloods worden vervoerd. In principe gebeurt dat allemaal in de open lucht, enkel het opstapelen gebeurt binnen (in de brommerloods dus). Vorige week kregen wij daarbij het bezoek van de directeur (G. De Sitter) die de werkzaamheden met belangstelling blijft volgen.
Maar deze week verliep het allemaal net iets minder droog. Vanwege de regen werd de boomkliefmachine in de brommerloods opgesteld. De tractor werd nu gebruikt om de zware boomstronken van de achterzijde van het voetbalveld te vervoeren naar de brommerloods. Daar werden die stronken dan gekliefd en opgestapeld, klaar voor verwerking. Op de foto's merk je wel dat er niet zo heel veel ruimte overblijft in de brommerloods. Gelukkig kunnen wij over de tractor beschikken om die zware stronken te vervoeren, de plaatselijke plassen vormen daarbij geen probleem...
Er blijven nog (heel) veel stukken bomen die moeten verwerkt worden tot brandhout. Jammer genoeg was dit de laatste week waarin wij over de machine konden beschikken. Daarom begonnen wij ook de piste weer beloopbaar te maken. Een deel van de boomstronken zullen dus tijdelijk naar de buitenkant van de piste worden verplaatst tot het kan verwerkt worden tot brandhout.
Als je naar de eerste foto kijkt en daarna naar de laatste foto's dan zie je toch een duidelijk verschil...
