Een nacht ergens laat in oktober. Om een onbekende reden ben ik wakker geschoten uit mijn slaap. Er wat gebeurt er dan, je hersenen zijn blijkbaar ook terug in de aan stand. geraakt De slaap kan je niet meteen weervinden. En het is niet dat ik al te veel zorgen heb, maar toch begin je de kleine besognes een voor een wat te overlopen. Maar ook de grote precaire toestanden. Zoals, zou op eigenste ogenblik ergens op de Middellandse Zee een kramiek, rubberbootje ronddobberen. Overvol beladen met vrouwen, kinderen, mannen, op de vlucht voor de oorlog en die hun geluk willen proberen beproeven in een ander land, ver weg van hun geboortegrond. Zouden die dompelaars het halen of hopeloos verzwolgen worden in diezelfde golven van die grote plas waarin je zelf enkele maanden geleden nog mateloos genietende ging pootjesbaden.

Zie ik daar ook zo maar ineens in mijn nachtelijke overpeinzingen, de toch wel immens grote problemen in het koninklijk paleis van Laken. De vorst en de vorstin zitten in hun ruime salon met lekker goedzittende fauteuils. Hij zit zijn krant te lezen, voorzichtig lurkend aan een welriekend sigaartje, een glas dure rode wijn op het salontafeltje. Zij zit rustig een handboek over spraakkunst te bestuderen met een theetje in een Chinees porceleinen kopje binnen handbereik. De koters zitten of in Engeland of hebben zich reeds teruggetrokken in hun luxuese kinderkamers, natuurlijk met wifi. Alles lijkt hier peis en vrede.

De vorst springt plots op en zegt met een iets wat onzekere stem : Tilde, het is weeral zover, we moeten er weer maar eens aan beginnen. Mathilde kijkt verschrikt op uit haar boeiende boek. Maar Fifi, we hebben al genoeg kinderen voor de troonopvolging en met onze dotatie kunnen we er geen meer bijnemen. Haha, zegt hij, vroeger dacht men dat ik alleen maar kon “de vlieg”, maar nu kan ik ook “de vogel”. En als ik tweemaal klop klop doe aan je deurtje, hahaaa ! Mathilde kijkt een beetje hulpeloos naar de zoldering en denkt terug aan die mooie film die ze ooit zag “ The postman always rings twice”.

Neen, neen, dat is het niet. Het is bijna zover dat ik mijn kerstboodschap aan de bevolking moet sturen. Mathilde denkt in zichzelf, waar heb ik toch weer die blikken dozen gelaten met de afbeelding van oma Fabiola waar al die kaartjes inzitten komende uit de promoties van den Aldi, het Kruidvat en de Wibra. In welk kastje staat ook alweer dat potje met de zorgvuldig afgeweekte ongestempelde postzegels van vorig jaar.

Wat denk jij, zegt hij, hoe zou ik het dit jaar doen. Zittende achter mijn bureau met wat tierlantijntjes of rechtstaande voor een mooi versierde grote kerstboom. Dat lijkt met wel wat. Een symbool voor het land, twee grote statige voorbeelden van de verlichting. Ik kan mij dan ook ietwat naar voren bewegen, als het ware naar de burgerij toe stappen. Ik moet dan wel heel voorzichtig zijn met al die televisiekabels. Als ik erover struikel en met mijn sm.. gezicht op de grond val zou heel de natie met mij lachen en dat doen ze nu al genoeg.

Maar Tilde, ik heb nog een probleem. Ik heb geen, comment on dit ça, inspiration. Ik kan natuurlijk mijn fardeke bovenhalen en die toespraak van vier jaar geleden terug overschrijven, want tenslotte zoveel is er niet veranderd. Niemand die het erg zou vinden. Ze zijn het toch vergeten of hebben toen ook niet geluisterd. Ware het niet van de journalisten die het zeker zouden opmerken en dan ben ik weer de pineut bij dat gezelschap.

Aan mijn papa moet ik het niet vragen. Die schreef ze trouwens zelf bijna nooit. Daarbij is hij zelf amper in het land. Alleen voor zijn pensioen op te nemen of om in het ziekenhuis te liggen of om er op bezoek te gaan bij mama.

En tante Fabiola is er spijtig genoeg ook niet meer. Die kon pas echt goed schrijven. Zelfs een dik boek met twaalf sprookjes, dat is nogal wat anders dan een boek over hondjes zoals mijn broer. Tilde zou jij dat ook kunnen, ik bedoel sprookjes schrijven. Jij, die zo gestudeerd bent. En, kijk we zijn toch zelf het levende bewijs van een heus waargebeurd sprookjeshuwelijk. Maar je mag wel niet beginnen met een kus aan een lelijke pad.

Mathilde kwam prompt met de ideale oplossing van bijna onoplosbare probleem. Maar Fifi, vraag het toch aan ons Liesje, onze oudste dochter. Je weet toch dat ze op haar veertiende al zelf een toespraak hield voor de gesneuvelden. En dan nog wel in drie talen. Ik denk dat ze daarvoor wel aanleg heeft. Allen ze zit nu in Engeland op school en zal ze wel een speech in het engels schrijven, denk ik.

Tilde, dit kan toch geen hindernis zijn. Tenslotte heb ik ook gestudeerd in Engeland. En ook twee jaar in Amerika. In heb daar mijn diploma gehaald, cum laude. Zelfs de geleerdste professoren verstonden niet wat ik zei. Later heeft de universiteit met iets aangeboden, horibulus kousaf, of zoiets, zonder ervoor een examen te moeten afleggen. Wegens al die koningszaken heb ik te weinig tijd om te studeren. Ik lees dan ook iedere week de Dag Allemaal, zo blijf ik ook op de hoogte van wat in mijn rijk te gebeuren staat.

Weet je wat, ik ga me terugtrekken in mijn studeerkamer. Om te brainwashen of brainstormen, of hoe heet die aandoening nu ook weer.

Twee uur later komt de vorst terug naar beneden. In zijn pijama, peignoir en met kemelharen sloefkes. Tilde het beging al heel goed te lukken. De aanhef heb ik al. Zal ik het eens voorlezen.

Oewaarde landgenoten, de koningin en ik...De rest laat ik over aan de premier, die moet ook maar eens werken voor zijn dikke wedde. Ieder zijn jog, nietwaar.

Genoegzaam vlijde hij zich in de knusse canapé, zette een oude video opname op van de Royalties en viel moe van de geleverde inspanningen, maar voldaan, in een diepe slaap.