DE MARKT

Beste lezer, voor je iets anders zou denken, ik ben helemaal geen marktman. Een hele tijd lopen, nu ja meer slenteren, langs tenten die opgetuigd zijn van oude zeildoeken en dikke nylon touwen. Het is niet mijn favoriete bezigheid. Trouwens die dingen dreigen in mijn ogen bij het minste windje tegen de vlakte te gaan en ze blijven slechts uit gewoonte overeind staan en om solidair te zijn met hun naasten.

Nu zegt men wel naar de markt “gaan”, maar in wezen is het één langdurig geschuifel tussen duwende en porrende mensen. Je moet voortdurend uitkijken dat je niet op een kwalijke plaats geraakt wordt door een kinderwagen, een cady, een rollator of wat mensen allemaal niet meezeulen en trekken op hun tochten. De hel is helemaal als de hemelsluizen opengaan. Bijna syncroon worden dan alle paraplu's opengetrokken. Door mijn gestalte dreig ik dan elke keer bij iedere pas een oog te verliezen aan een ronddraaiende ballein.

Van ver al hoor je de hard roepende groetenboeren, die met veel decibels producerende stembanden, verkondigen zij de goedkoopste en meest verse producten hebben van heel de markt. En dat zal heel waarschijnlijk ook wel kloppen want de waren op alle stalletjes zijn even duur en werden zo goed als zeker door dezelfde leverancier aan hen geleverd. Prijsafspraken, je kan het overal terug vinden. Voor de dames onder u, maar die weten dit al lang, op het laatst van de markt kan je koopjes doen. Dumpingprijzen, zeg maar. Mijn moeder was daar specialist in. Zo had ze eens tien van die houten bakjes rode besjes op de kop kunnen tikken om er confituur van te maken. Bovendien had ze bedongen dat ze aan huis werden geleverd, want we woonden niet ver van de marktplaats. Toen, rond een uur of één het zowat het uur was om af te spreken met je kameraden waar we gingen sjotten, werden die bakjes voor mijn voeten geschoven, en zag ik de hemelse uren van plezier smelten als sneeuw in de schijnende zon. En dan nog rode besjes, wat een klerejob, te vergelijken met het ineenzetten van een IKEA meubel. Die krengen krijg je nooit spontaan af die pokkestengeltjes, en geloof me ook niet met een vork. Proeven deed je ook niet want ze waren nog te zuur. Nu, zoveel jaren later moet ik bij het zien van een dergelijke pot confituur nog hieraan terug denken.

Ietwat verderop heb je dan de wat je de “stille kramen” kan noemen. Hier wordt niet geroepen, er heerst een heilige serene sfeer zoals in een kerk. De iconen hiervan hangen aan kapstokken van gevochten ijzerendraad aan geimproviseerde rekken of waslijnen. Ze zijn geprijsd met een viltstift op een stuk karton die wordt vastgehecht met een wasspeld. Beha's, gaines, onderrokken, onderbroeken, schorten, kleedjes en wat nog meer van die dingen die je vroeger in je jeugd wel eens zag wapperen aan de droogkoord worden hier tentoongesteld. Zaken waarvan ik dacht dat die samen met hun generatie waren uitgestorven kan je hier bewonderen. In alle maten gaande van XL tot een grootte van iets waarmee de hedendaagse jeugd zijn tentje zou kunnen opslaan op een rockfestival. En de onderkleding steevast in het vleesroze, zo sexy als een nonnetje in het Vaticaan.

Zo'n tweemaal per jaar begeef ik me nog eens ter plaatse om te zien of er verbetering is vast te stellen, maar helaas. Het is dan nog aan de Spaanse costa, en die kerels slagen er bovendien in om er nog een veelvoud aan stalletjes met lederen broeksriemen, jeansbroeken en zonnebrillen van dertien in een dozijn tussen te duwen. Markt, lieve hemel, laat die kelk aan mij voorbijgaan.

Maar waarom dan dit zoetzure stukje kan je vragen. Wel omdat ik hulde wil brengen aan de echte marktkramer. De man en vrouw die door alle weergetij zijn bete broods verdient. Alleen aan mij zullen ze geen trouwe klant verdienen.

Geste.