CONTAINER

Weet je wat me vorig jaar triest heeft gemaakt ? Neen, triest is het juiste woord niet, eerder weemoedig. Het is in feite ook nog iets heel banaals : een puincontainer. Het klinkt volslagen gek, en dat is het natuurlijk ook. Maar toch wil ik u het waarom hierover vertellen.

Om welke reden dan ook, ooit komt de dag dat je ouderlijke huis leeg komt te staan. Het warme nest waarin je bent opgegroeid. De veilige haven van je jeugd, waar je alles wist staan. Met zijn geur die je direct herkende en de zalige warmte om je heen. En dan moet je onvermijdelijke beslissing nemen, de verkoop. Het immokantoor, prijs bepalen, een koper wordt gevonden, de notaris, verkocht. In je diepste binnenste denk je, ik verkoop hier een belangrijk stuk van mijn leven. Maar je maakt er een jong gezinnetje gelukkig mee, en je weet dat hun klein kindjes daar ook een even gelukkige tijd als jij zal beleven.

Na het afscheid voor jezelf voel je op een dag toch die aantrekkingskracht van de onzichtbare magneet. Je wil nog eens terug gaan kijken. En dan staat hij daar dan : de puincontainer. Je kan er donder op zeggen dat de nieuwe eigenaars willen gaan verbouwen. Heel logisch. En dan zie je die grote, bijna verveloze container voor de deur staan. Vol met blutsen en builen van de veelvuldige vorige gebruikers. Voor de mensen van de stad een goede raad, laat hem niet de vorige avond afkippen, want dan is hij met garantie de volgende morgen al helemaal vol voor je zelf kunt beginnen.

Dat is mij dus ook overkomen. Schijnbaar achteloos loop ik voorbij het onding. Als nieuwsgierig mens, kon ik het met een vertraagde pas niet laten om even de inhoud te bekijken. Er lag een behoorlijk grote blok in van zowat een baksteen of tien. Met het behangpapier er nog op. En net dat deed het hem. Ik zag het in mijn geest weer helemaal in de originele staat. Ik kon het niet nalaten om er wat aan te prutsen. Ik pulkte vier lagen los.

Nu moet ik even terug naar het verleden gaan. Toen was behangpapier nog echt papier en geen veredelde plastic. Men bracht de nieuwe gewoon aan over de vorige laag. De hele onderneming verliep volgens een steeds weerkerend stramien. Om de zowat tien jaar was men zowat uitgekeken op het behang. Het was dan ook wel wat ouderwets geworden. Het begon vuil en stoffig te worden. De bloemen van de tekening zagen er al wat verlept uit. Daarna werden de centen geteld en als er genoeg in de sok zat werd de beslissing genomen : we gaan opnieuw “tapiseren”. De volgende stap was naar de decoratiewinkel te gaan om op de terugweg te zeulen met loodzware stalenboeken. Die krengen waren dagenlang het middelpunt van de familiale belangstelling. Ze werden blad per blad bemonsterd, tegen de muur gehouden, tot je krampen in je armen kreeg, dit alles om te zien of het wel paste bij de bestaande huisgarnituur. Niemand dacht er maar een seconde aan dat deze boekwerken op het einde van je jaar zouden vervangen worden door nieuwe en modernere. Ze zouden hun eindbestemming krijgen in een kleuterschooltje waar de ukken op de achterkant hun kinderfantasie zouden uitsmeren. De laatste fase was de behanger zelf, die dagenlang het hele huis overhoop haalde. Alle meubelen werden verplaatst en bracht het hele huishouden in een toestand die te vergelijken is met een nomadenkamp. Maar na afloop mocht het resultaat gezien worden en was heel het gezin tevreden voor weer een tiental jaar.

En zo kwam die brok puin, weer tot leven. Laag na laag, periode na periode, die elk hun eigen verhaal kunnen vertellen, wat ze gezien en gehoord hadden. In een vlaag van nostalgie had ik zin om de brok mee te nemen. Maar ach, herinneringen zijn er niet om op een schouw te plaatsen maar om ze te koesteren in een diep plaatsje in je ziel waar ze warm en veilig zijn.

Puincontainer, vergaarbak van een verleden, neem maar mee.